Η επιταγή που βοήθησε να δημιουργηθεί η σύγχρονη Ελλάδα

Είναι 18 Απριλίου 1824. Μία ημέρα πριν από το θάνατό του, ο Λόρδος Βύρων ψήνεται στον πυρετό, παραδίδεται στο παραλήρημά του. Αλλά δεν ξεχνά το πάθος του για την απελευθέρωση της Ελλάδας.

«Της έδωσα το χρόνο μου, τους πόρους μου, την υγεία μου. Και τώρα της δίνω τη ζωή μου. Τι περισσότερο θα μπορούσα να κάνω;», θα πει σε μία στιγμή διαύγειας.  Ο θάνατός του, στο Μεσολόγγι, προκάλεσε σοκ στον αγγλόφωνο κόσμο.

Καθώς η Ελλάδα γιορτάζει τα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας της, ο βρετανικός Observer βγάζει στο φως μία απόδειξη της γενναιοδωρίας και της αφοσίωσής του στον ελληνικό σκοπό. Η επιταγή των 4.000 λιρών -θα αντιστοιχούσαν σε 332.000 λίρες σήμερα- ανακαλύφθηκε στα αρχεία του κράτους. Την έγραψε ο Λόρδος Βύρων προς τον Τζιοβάνι Ορλάντο, εκπρόσωπο της προσωρινής κυβέρνησης, που τον προσέγγισε για χρήματα, θορυβημένος από την πορεία του πολέμου.

Πολυκίνδυνος κακοδοξία περί τῶν Ἀκτίστων Θείων Ἐνεργειῶν

 Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Σὲ ἄρθρο τοῦ Ὀρθοδόξου Τύπου, ποὺ τιτλοφορεῖται «Αἱρετικὸς κατὰ τὴν ΔΙΣ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς;!», τὸ ὁποῖο δημοσιεύτηκε στὶς 9/4/2021, γίνεται ἀναφορὰ σὲ ἄρθρο τοῦ Ἀρχιμ. Χριστοδούλου Ταμπακοπούλου μὲ τίτλο «Ἡ θεολογικῶς ἀποκλίνουσα ἀντίληψη τοῦ Γρηγορίου Ἀκίνδυνου γιὰ τοὺς ἀγγέλους», τὸ ὁποῖο δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ ΘΕΟΛΟΓΙΑ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στὸ τεῦχος 91.4/Ὀκτωβρίου – Δεκεμβρίου 2020. Μεταξὺ ἄλλων στὸ ἄρθρο αὐτὸ σημειώνονται τὰ ἑξῆς ἀπαράδεκτα ἀπὸ τὸν Ἀρχιμανδρίτη π. Χριστόδουλο Ταμπακόπουλο: «Ἀντιλαμβάνεται κανεὶς εὐθὺς ἐξαρχῆς τὴν ὑπεροχὴ τῆς διδασκαλίας τοῦ Γρηγορίου Ἀκίνδυνου ἔναντι τοῦ Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γιατί ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς δὲν ξεκαθαρίζει τὴ θέση του ἔναντι τῶν Ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ…Ἔχουμε πολλὲς Ἄκτιστες Θεότητες, ὅσες καὶ οἱ θεούμενοι. Αὐτὸ δὲν εἶναι αἵρεση, δὲν εἶναι παραλογισμός; Ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς ὁδηγήθηκε σὲ αὐτὰ τὰ παράλογα συμπεράσματα, γιατί δέχθηκε μετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν Ἀγγέλων στὶς Ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ».

Οικουμενισμός: Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν Τόπω Αγίω!


 

Κολάσιμος συνειδησιακή ασέλγεια -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η διεκδίκηση της έννοιας της ελευθερίας  αποτελεί συστατικό στοιχείο του ανθρωπίνου προσώπου, ο οποίος μάχεται, επί καθημερινής βάσεως δια την κατάκτηση της αληθείας και την εσωτερική πλήρωσή, έκφανση της οποίας είναι η επί της γης ευδαιμονία η οποία όμως αφεύκτως καθίσταται αρρήκτως συνδεδεμένη με το επέκεινα, ήτοι με την αιώνια, ζωή, δηλονότι ο στόχος είναι, η καθ’ ομοίωση με τον Πλάστη και Δημιουργό μας Τριαδικό Θεό.

Βιώνουμε πρωτοφανείς καταστάσεις ηθικής σήψης, εξαθλίωσης, οικονομικής καταβαράθρωσης και εωσφορικής διαστρέβλωσης του ανθρώπινου προσώπου από τους υπερ-εθνικούς μηχανισμούς εξουσίας οι οποίοι ομνύουν πίστη προς την Δημιουργία ενός παράδοξου κοσμο-ειδώλου αυτοθέωσης.

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

3. Στο Νέο Ημερολόγιο υπάρχουν «βράχοι Ορθοδοξίας»;

1. Στο Νέο Ημερολόγιο, λένε οι οπαδοί του, υπάρχουν επίσκοποι και άλλοι κληρικοί, που είναι «βράχοι Ορθοδοξίας»! Υπάρχουν πράγματι; ΄Η, τα λένε αυτά, όπως πιστεύουν οι πιστοί του Παληού, για να κρύψουν τη διάβρωσή τους από την αίρεση του Οικουμενισμού; Με το θέμα αυτό ασχολούμαστε στη συνέχεια:

2. Στην Εκκλησία του Χριστού πάντοτε υπήρχαν επίσκοποι και άλλοι κληρικοί, που ήταν αληθινοί «βράχοι Ορθοδοξίας»! Ήταν οι άγιοι Πατέρες της. Υπήρχαν ήδη, από την εποχή των Αποστόλων. Ήταν οι λεγόμενοι «Αποστολικοί Πατέρες». Και συνέχισαν να υπάρχουν. Ποιά όμως είναι εκείνα τα στοιχεία, που αναδεικνύουν τους Πατέρες «βράχους Ορθοδοξίας»;       

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Οσιομάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ του Εσφιγμενίτου.

Αγαθάγγελος ο ένδοξος του Χριστού νέος Οσιομάρτυς, της Αίνου το βλάστημα και της σεβασμίας Μονής του Εσφιγμένου το καύχημα, ήθλησεν εν Σμύρνη ολίγον προ της Ελληνικής Επαναστάσεως. Τούτου τον θαυμάσιον Βίον και το υπέρ της αγάπης του Χριστού Μαρτύριον μετά πολλής της προσοχής ακούσατε, ίνα πολλήν και υμείς την ωφέλειαν λάβητε. Διότι και ειδικώτερον δια το Μαρτύριον του μακαρίου τούτου Νεομάρτυρος Αγαθαγγέλου, αλλά και γενικώτερον δι’ όλα τα Μαρτύρια και τους Βίους των επί Τουρκοκρατίας διαλαμψάντων Αγίων γνωστόν είναι εις πάντας ποίαν ωφέλειαν επροξένησαν ταύτα εις το πολυπαθές γένος ημών, κατά τους σκοτεινούς χρόνους της δουλείας. Δια τούτο και οι κατά την εποχήν εκείνην συναθροίσαντες τα Μαρτύρια και τους Βίους των Αγίων ανδρών και εις την απλήν αυτά μεταφράσαντες, μεγάλως ωφέλησαν το έθνος, αφού δι’ αυτών επεξειργάσθησαν, μετά την αιχμαλωσίαν, την του γένους αποκατάστασιν. Διότι που τότε σχολεία, που διδάσκαλοι, που Πνευματικοί Πατέρες;

Eνός κακού δοθέντος (με τη συμμετοχή μας στο Π.Σ.Ε.), μύρια έπονται:

Με το κείμενο του Porto Alegre Βραζιλίας, εκτός των άλλων, αναγνωρίσαμε εκκλησιαστική υπόσταση στις 340 προτεσταντικές «εκκλησίες» του Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου “Εκκλησιών”) και αποδεχτήκαμε ότι η πληθώρα των κακοδοξιών και των πλανών τους, είναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ΄Ιδιας Πίστης και ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»! Η δημοσίευση αυτής της επαίσχυντης συμφωνίας τότε συγκλόνισε τον πιστό λαό ανά την Ελλάδα. Τώρα με το 6ο  άρθρο, η ληστρική Σύνοδος της Κρήτης έδωσε εκκλησιαστική υπόσταση και στην Παπική παρασυναγωγή !!!

Εκοιμήθη ο π. Νικόλαος Μανώλης

 Πηγή : https://catacomb--church.blogspot.com/

Δελτίο Τύπου του Ορθόδοξου Χριστιανικού Συλλόγου “Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής”

Με πόνο, αλλά με πίστη και ελπίδα στο Θεό, σας γνωρίζουμε ότι ο πολυαγαπημένος μας π. Νικόλαος Μανώλης άφησε σήμερα το πρωί την τελευταία του πνοή λόγω σοβαρών και χρόνιων προβλημάτων υγείας, και όχι από τον κορονοϊό, όπως σκοπίμως αφήνεται να εννοηθεί από διάφορα ενημερωτικά σάιτ.

-------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχούλα του, τώρα το μαθαίνω από σας, κάθε Κυριακή μιλούσε με φλόγα πίστεως στο δημιουργό του μέσα από το δικό του μετερίζι, έφυγε κι αυτός ο οποίος στήριζε και οικοδομούσε αδύναμες ψυχές, θα μου λείψει..

--------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Παρά τήν διαδικτυακήν ἀντιπαράθεσιν πού εἶχα μέ τόν ἐκλιπόντα διά τόν τρόπον τῆς ἀποτειχίσεώς του, νομίζω ὅτι, γενικῶς, ὁ ρόλος του στά ἐκκλησιαστικά ἦτο θετικός. Ἐπίσης, ἐκτιμῶ ὅτι εἶχε τήν παιδικήν ἀθωότητα καί ἀνιδιοτέλειαν, τοποθετώντας πάνω ἀπ' ὅλα τήν Πίστιν του στόν Χριστόν. Καλό ταξίδι, π. Νικόλαε. Εὔχομαι ἡ Παναγία μας νά σέ ὁδηγήσῃ στόν ἱερόν Περίβολον τοῦ Κυρίου.

--------------------------

 Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Τόσο νέος και με τόσα ακόμα να προσφέρει....πραγματικά έχω λίγο σοκαριστεί...δεν το περίμενα με τίποτα....
Κουράγιο στην παπαδιά του και στην οικογένειά του και ο Θεός να τον αναπαύσει....Ομολογουμένως είχε θάρρος και πολέμησε απέναντι στην αίρεση με τον τρόπο που μπορούσε και πίστευε ότι ήταν καλύτερα.

«προς κέντα λακτίζουν». Η Αλήθεια δεν διαψεύδεται

Πολλές συκοφαντίες διετυπώθησαν, ανά τους αιώνες, εναντίον του Χριστού και της Αναστάσεώς του. Πρώτοι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι δωροδόκησαν και συμβούλευσαν τους Ρωμαίους στρατιώτες, που εφύλασσαν το μνήμα του Χριστού, να πουν ότι «οι μαθηταί αυτού νυκτός ελθόντες, έκλεψαν αυτόν ημών κοιμωμένων». Ύστερα, οι ειδωλολάτρες αυτοκράτορες και φιλόσοφοι αγωνίστηκαν να σβήσουν την αλήθεια της Αναστάσεως και εδίωξαν την Εκκλησία του Χριστού. Τον 19ο αιώνα, υλιστές και ορθολογιστές διανοητές προσπάθησαν να αμφισβητήσουν την ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού και το γεγονός της Αναστάσεώς Του. Στις ημέρες μας βλέπουμε και ακούμε κάποιους τάχα ερευνητές να ισχυρίζονται ότι Ανάσταση δεν υπήρξε και ότι ο Ιησούς δεν πέθανε πάνω στον Σταυρό, αλλά συνέχισε την ζωή του και, μάλιστα, λέγουν ότι νυμφεύθηκε και απέκτησε και απογόνους.

Όσο, όμως κι αν αγωνίζονται οι αρνητές της Χριστιανικής πίστεως να διαψεύσουν την Ανάσταση του Χριστού «προς κέντα λακτίζουν». Η Αλήθεια δεν διαψεύδεται. Και η αλήθεια είναι ότι "Ηγέρθη ο Κύριος όντως”. Εγώ ειμί το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ!

ΤΗ Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Τη αυτή ημέρα, Κυριακή Πέμπτη των Νηστειών, διετάχθημεν μνήμην ποιείσθαι της Οσίας Μητρός ημών Μαρίας της Αιγυπτίας.                  

Μαρία η Οσία μήτηρ ημών ήτο από την Αίγυπτον· δωδεκαετής δε έτι ούσα, έλαθε τους γονείς αυτής και απελθούσα εις Αλεξάνδρειαν, έζη βίον άσωτον δέκα επτά έτη. Εκείθεν υπό περιεργείας ποτέ κινηθείσα απήλθε μετά πολλών προσκυνητών εις Ιεροσόλυμα, ίνα παρευρεθή εις την του Τιμίου Σταυρού Ύψωσιν. Εκεί εδόθη εις παν είδος ακολασίας και ατοπημάτων και πολλούς έσυρεν εις τον βυθόν της απωλείας. Θέλουσα δε να εισέλθη εις την Εκκλησίαν, καθ’ ην ημέραν υψούτο ο Τίμιος Σταυρός, ησθάνθη τρις και τετράκις δύναμίν τινα αόρατον, κωλύουσαν αυτήν της εισόδου, ενώ το μετ’ αυτής πλήθος του λαού ανεμποδίστως εισήρχετο. Πληγείσα την καρδίαν εκ τούτου απεφάσισεν, ίνα μεταβάλη ζωήν και εξιλεώση τον Θεόν δια μετανοίας και ούτως επιστρέψασα πάλιν εις την Εκκλησίαν, εισήλθεν ευκόλως εις αυτήν. Προσκυνήσασα δε το Τίμιον Ξύλον του Τιμίου Σταυρού, ανεχώρησε την αυτήν ημέραν από της Ιερουσαλήμ, διέβη τον Ιορδάνην, εισήλθεν εις τα ενδότερα της ερήμου και έζησεν εν αυτή τεσσαράκοντα επτά όλα έτη ζωήν σκληροτάτην και υπέρ άνθρωπον, μόνη μόνω τω Θεώ προσευχομένη. Περί δε τα τέλη της ζωής της συναντήσασα η Οσία τον Αββάν Ζωσιμάν και τον απ’ αρχής βίον εξομολογηθείσα, παρεκάλεσεν αυτόν, ίνα κομίση εις αυτήν τα άχραντα Μυστήρια προς κοινωνίαν· όπερ και εποίησεν εκείνος κατά το επόμενον έτος, κατά την Μ. Πέμπτην. Το δε εφεξής έτος επανελθών πάλιν ο Ζωσιμάς εύρεν αυτήν νεκράν, επί της γης ηπλωμένην και γράμματα πλησίον αυτής ταύτα λέγοντα· «Αββά Ζωσιμά, θάψον ώδε το σώμα της αθλίας Μαρίας. Απέθανον την αυτήν ημέραν, καθ’ ην εκοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων. Εύχου υπέρ εμού». Της Οσίας ταύτης η μνήμη τελείται μεν κατά την πρώτην Απριλίου· ετάχθη δε η αυτή και κατά την σήμερον, εγγίζοντος ήδη του τέλους της αγίας Τεσσαρακοστής προς διέγερσιν των ραθύμων και αμαρτωλών εις μετάνοιαν εχόντων ως παράδειγμα την εορταζομένην Αγίαν.

 

ΔΙΔΑΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ      

«Το δε καθίσαι εκ δεξιών μου και εξ ευωνύμων μου, ουκ έστιν εμόν δούναι, αλλ’ οις ητοίμασται» (Μάρκ. ι: 40).                                                                 

ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ Επισκόπου Κερνίκης και Καλαβρύτων                                            

Οι άνθρωποι οίτινες είναι καθολικά άδικοι, δίδουσι τας τιμάς εκεί, όπου τους φέρει ή η φιλία ή η συγγένεια. Ο Θεός, όστις είναι φυσικά δίκαιος, δίδει τας τιμάς εκεί, όπου ευρίσκεται η αξία. Από τους ανθρώπους τιμώνται οι φίλοι ή οι συγγενείς· από τον Θεόν τιμώνται οι άξιοι· αυτή είναι η μοναδική παρηγορία, την οποίαν έχουσιν οι ενάρετοι άνθρωποι, όταν αμελούνται ή καταφρονούνται από τους ανθρώπους, να αναμένωσι τον μισθόν της αρετής από τον Θεόν. Τούτο δεικνύει φανερά εις ημάς ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εις το σημερινόν ιερόν Ευαγγέλιον. Αυτός αναβαίνει εις Ιεροσόλυμα, όπου υπάγει δια να σταυρωθή· ο Ιάκωβος και Ιωάννης, οι υιοί Ζεβεδαίου, φαντάζονται, ότι εκεί υπάγει δια να βασιλεύση και νικημένοι από φιλοτιμίαν, πρώτα πέμπουσι την μητέρα των να μεσιτεύση, έπειτα παρρησιάζονται και αυτοί. «Θέλομεν», λέγουσιν, «όταν γίνης Βασιλεύς του Ισραήλ, ο εις από ημάς να καθίση εκ δεξιών σου και ο άλλος εξ αριστερών σου, ίνα έχωμεν και ημείς μέρος της Βασιλείας σου»· «Δος ημίν, ίνα εις εκ δεξιών σου και εις εξ ευωνύμων σου καθήσωμεν εν τη δόξη σου» (Μάρκ. ι: 37). Αλλά τι άνθρωποι είναι ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης; Φίλοι του Χριστού, συγγενείς του Χριστού· ο δε Χριστός τι τους αποκρίνεται; Δεν γνωρίζετε τι ζητείτε. «Ουκ οίδατε τι αιτείσθε».