«Ὅμως ὁ ἀγὼν δὲν εἶναι πλέον στὰ λόγια, ἀλλὰ στὰ ἔργα. Οὔτε εἶναι καιρὸς γιὰ ρητὰ καὶ ἔγγραφες ἀποδείξεις (τί θὰ ὠφελοῦσαν ἄλλωστε σὲ τέτοιους διεφθαρμένους κριτές;) Ἀντιθέτως ὅσοι ἀγαποῦν τὸ Θεό, πρέπει νὰ ἔχουν ἑτοιμασθῆ νὰ πολεμήσουν μαζί τους στὰ ἔργα. Ἐπίσης, νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ὑποφέρουν κάθε κίνδυνο γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ γιὰ τὸν ἀγῶνα νὰ μὴ μολυνθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς ἀσεβεῖς».
Τη Β΄ (2α) Σεπτεμβρίου, Άθλησις του Αγίου και ενδόξου Μάρτυρος ΜΑΜΑΝΤΟΣ.
Μάμας ο μέγας του Χριστού και περιβόητος Μάρτυς εγεννήθη εις Γάγγραν, πόλιν της Παφλαγονίας, εν έτει σξ΄ (260). Οι γονείς του ωνομάζοντο Θεόδοτος και Ρουφίνα, ήσαν δε αμφότεροι ευσεβείς και το γένος λαμπρότατοι, έχοντες την καταγωγήν από πατρικίων· ούτοι θερμήν έχοντες την εις Χριστόν αγάπην και μη δυνάμενοι να κρύπτουν τον μέγαν αυτών πόθον, εκήρυττον παρρησία την ευσέβειαν και πολλούς εις αυτήν παρεκίνουν και εστερέωναν. Όθεν μανθάνων ταύτα ο εξουσιαστής της πόλεως Γάγγρας Αλέξανδρος, επειδή είχε προσταγήν από τον βασιλέα, όπως θανατώνη δια βασανιστηρίων όσους Χριστιανούς δεν πείθονται να θυσιάσουν εις τα είδωλα, διέταξε και ωδήγησαν ενώπιόν του τον θείον Θεόδοτον, τον οποίον εβίαζε να θυσιάση εις τα είδωλα· εκείνος όμως ο μακάριος ουδέ καν να τον ακούη δεν εδέχετο· θέλων δε ο κριτής να τον τιμωρήση, ημποδίζετο, επειδή δεν είχεν εξουσίαν να παιδεύση εκείνους, οίτινες κατήγοντο από πατρικίους, εάν δεν έδιδεν ο βασιλεύς ειδικήν άδειαν. Τον απέστειλεν όθεν εις την Καισάρειαν της Καππαδοκίας εις τον ηγεμόνα Φαύστον, όστις ασεβής ων και πολλά σκληρός, ευθύς ως ήλθεν ο Θεόδοτος τον ενέκλεισεν εις την φυλακήν ομού με την σύζυγον αυτού Ρουφίναν, ήτις εκυοφόρει τότε τον μέγαν Μάμαντα.
Ο Αββάς Νικόλαος
…Συ δε, ω ακροατά, στοχάσου, παρακαλώ, άλλον μαθητήν του Αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου, τον θαυμάσιον Αββάν Νικόλαον, όστις κατήγετο από τας Αθήνας, γέρων πολύ, έως ογδοήκοντα χρόνων, άξιος ευλαβείας δια το αιδέσιμον γήρας του, την φρόνησίν του και την σεμνότητα του ήθους του. Ούτος και δια την Ορθοδοξίαν πολλά μεγαλοψύχως υπέφερεν από τον Βασιλέα Μιχαήλ Η΄ τον Παλαιολόγον, τον Λατινόφρονα, πολλάς εξορίας και αρπαγάς των υπαρχόντων του και πολλάς σκοτεινάς φυλακάς. Διότι εις καιρόν ότε ο θείος Νικόλαος εκήρυττεν εις την πατρίδα του τον λόγον του Θεού και εδίδασκε τον λαόν να φυλάττουν την Ορθοδοξίαν και να μη δέχονται τα σαθρά δόγματα των Λατίνων απέστειλεν ο Βασιλεύς υπηρέτας ιδικούς του λατινόφρονας πολύ σκληρούς και απανθρώπους δια να τον τιμωρήσουν. Κατά την προσταγήν του Βασιλέως τον έδεσαν σφιγκτά με σχοινία και με αλύσους εις τον λαιμόν και εις τας χείρας και του εξύρισαν την τιμίαν γενειάδα του, δια καταισχύνην. Ραβδίζοντες δε τούτον απανθρώπως και κτυπώντες τον με τους πόδας των, τον έσυραν αλύπητα εις τας δημοσίας οδούς και τον περιέφερον εις όλα τα σημεία δια να τον θεατρίσουν, μη γνωρίζοντες οι ματαιόφρονες, ότι εθεάτριζον περισσότερον εαυτούς, δια της κακίας την οποίαν εδείκνυον, εις εκείνον δε προσέφερον μεγίστην δόξαν. (Συναξ. Δ:150)
Εξίσωση Εκκλησίας και αιρέσεων
Ο Παπισμός διεκδικώντας για τον εαυτό του μέχρι και σήμερα την εκκλησιολογική αποκλειστικότητα, υπεύθυνος και πρωτουργός της διαιρέσεως, δεν διέπραξε το σφάλμα να μετάσχει ως μέλος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και να μεταλλαγεί σε μία από τις πολλές «εκκλησίες». Φραστικά πάντως και υποκριτικά επαινεί την Οικουμενική Κίνηση, την οποία επευλογεί ως προεργασία για την μετά της Ρώμης του Πέτρου και του πάπα ενότητα. Ιδιαίτερα επιχαίρει και συγχαίρει για την συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία αυτοκαταργήθηκε στην πράξη ως η μοναδική ενσάρκωση και συνέχεια της Una Sancta (= Της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής), εκχωρήσασα το ιδικό της πεδίο, την ιδική της ταυτότητα, στην σχισματική και αιρετική Ρώμη, στη Ρώμη του filioque, του πρωτείου εξουσίας του πάπα, των αζύμων, του καθαρτηρίου πυρός, της κτιστής χάριτος και όλων των άλλων καινοτομιών και παρεκκλίσεων.
Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού «Εις την Θεοτόκον Μαρίαν»
«Ει γαρ Θεοτόκος η γεννήσασα, πάντως Θεός ο εξ αυτής γεννηθείς, πάντως δε και άνθρωπος …Ει τις ου Θεοτόκον ομολογεί την Αγίαν Παρθένον, χωρίς έστι της Θεότητος …Θεός έστιν αληθής το λατρευόμενον, την δέ μητέρα Θεού τιμώμεν και σέβομεν... Θεού μητέρα την Παρθένον ταύτην γινώσκοντες, ου θεάν ταύτην φημίζομεν, άπαγε• της ελληνικής τερθρείας τα τοιαύτα μυθεύματα• επεί και θάνατον αυτής καταγγέλομεν• αλλά Θεού σαρκωθέντος Θεού μητέρα γινώσκομεν …Έζης γαρ ου σεαυτή• ου γαρ σεαυτής ένεκα γεγέννησαι• έζης Θεώ, δι΄ον εις τον βίον ελήλυθας• όπως τη παγκοσμίω εξυπηρετήσης σωτηρία, όπως η αρχαία βουλή του Θεού, της του Λόγου σαρκώσεως και της ημών θεώσεως, δια σου πληρωθή.
Αρχαίαν και αληθινήν του Θεού Βουλήν της του Λόγου σαρκώσεως και της ημών
θεώσεως …Εις τα ανεξιχνίαστα πελάγη της φιλανθρωπίας … προς εαυτήν εκκλησιάσασα
τω ενιαίω της γνώμης βουλήματι..το άπλετον και αχανές της αυτού αγαθότητος
πέλαγος …Αύτη την άφατον της του Θεού προς ανθρώπους αγάπης εδημοσίευσεν
άβυσσον ..Ο Θεός Πατήρ ευδοκήσας τελεσθήναι ο προώρισε προ αιώνων μυστήριον
σαρκούται, ων ανάρχως ασώματος, δι΄ ημάς και την ημετέραν σωτηρίαν. Σε προγνούς
ο των όλων Θεός αξίαν ηγάπησε, και αγαπήσας προώρισε και επ΄ εσχάτων των χρόνων
εις το είναι παρήγαγε, και Θεοτόκον Μητέρα και τιθηνόν του οικείου Υιού και
Λόγου ανέδειξε. Όντως εύρες χάριν, η αξία της χάριτος».
Συναξαριστής μήνας Σεπτέμβριος
Τη Α΄ (1η) του μηνός Σεπτεμβρίου αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους.
Η Αγία του Θεού Εκκλησία εορτάζει σήμερον την Ινδικτιώνα, δια τρεις αιτίας· πρώτον, επειδή αυτή είναι αρχή του χρόνου· δια τούτο δε και παρά των παλαιών Ρωμαίων πολλά ετιμάτο εξ αρχαίων χρόνων. Ινδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι την λατινικήν γλώσσαν, θέλει να είπη ορισμός. Και δεύτερον εορτάζει ταύτην η Εκκλησία, επειδή κατά την σημερινήν ημέραν μετέβη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Ιουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον του Προφήτου Ησαϊου, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκά δ: 16), το οποίον ανοίξας ο Κύριος ημών, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Ησαϊου, εις το οποίον είναι γεγραμμένα δια τον Ίδιον τα λόγια ταύτα· «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. δ: 18-19). Αφ’ ου δε ανέγνωσεν ο Κύριος τα περί αυτού λόγια ταύτα, έκλεισε το βιβλίον και το έδωκεν εις τον υπηρέτην· έπειτα καθίσας, είπεν εις τον λαόν· «Σήμερον πεπλήρωται η Γραφή αύτη εν τοις ωσίν υμών» (αυτ. 21). Όθεν ο λαός, ταύτα ακούων, εθαύμαζε δια τους κεχαριτωμένους λόγους, οίτινες εξήρχοντο από του στόματός του, ως γράφει ο αυτός Ευαγγελιστής Λουκάς (αυτ. 22). Είναι δε και Τρίτη αιτία, δια την οποίαν η Εκκλησία του Χριστού κάμνει σήμερον ενθύμησιν της Ινδίκτου, και εορτάζει την αρχήν του νέου έτους· ήτοι, ίνα δια μέσου της υμνωδίας και ικεσίας, τας οποίας προσφέρομεν εις τον Θεόν εν τη εορτή ταύτη, γίνη ο Θεός ίλεως εις ημάς, και ευλογήση το νέον έτος, και χαρίση τούτο εις ημάς ευτυχές και πλήρες από όλα τα σωματικά αγαθά, και ίνα φωτίση τας διανοίας μας, εις το να περάσωμεν όλον τον χρόνον καθαρώς και με αγαθήν συνείδησιν, και εις το να ευαρεστήσωμεν τον Θεόν με την φύλαξιν των εντολών του και ούτω να τύχωμεν των εν ουρανοίς αιωνίων αγαθών.
Ορθ. Συναξαριστής τόμος Α σελ. 95.
Οι Λατινόφρονες βασιλεύς και Πατριάρχης Βέκκος το 1280 εκτός των άλλων Μονών συνέλλαβον τον προηγούμενον Άγιον Ευθύμιον και 12 άλλους Μοναχούς της Μονής Βατοπαιδίου, μετά διαφόρους κακώσεις και τυραννίας, τελευταίον απηγχόνισαν προς εκδίκησιν της απειθείας την οποίαν έδειξαν εις το να μην ασπασθούν τα ξένα και αλλότρια δόγματα τα δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν όλως απαράδεκτα.
Ορθ. Συναξαριστής τόμος Α σελ. 95.
metáνθρωπος --- του ιατρού Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Μεταξύ τών δύο βίντεο που θά ακούσει καί θά δεί ο επισκέπτης αυτής τής ιστοσελίδας, άς διαβάσει καί τά παρακάτω ολίγα.
Οι σχεδιαστές τής νέας
(εγκληματικής συμμορίας καί συμμαχίας) Αυτοκρατορίας, θά αντιγράψουν τό
γενετικό μας κώδικα - λέγεται χακάρισμα - καί θά τό τροποποιήσουν, βάσει τού
δικού τους "μαλακού" δίσκου. Η εγγραφή θά γίνει στόν σκληρό δίσκο τού
υπολογιστή τους καί η συμβολή τής κοινωνικής μηχανικής είναι τό πλέον
κατάλληλο εργαλείο. Έτσι, θά μάς προκύψει ο meta άνθρωπος τών εσχάτων
χρόνων, όπου ζούμε. Ο metáνθρωπος θά είναι ο άνθρωπος τής
τεχνητής νοημοσύνης καί τής τεχνητής ευφυΐας. Θεωρητική ευφυΐα καί
νοημοσύνη, κάτι που ονομάζεται πνευματικό, θά απουσιάζει ή θά διώκεται ποινικά.
Μέ άλλα λόγια, ο metáνθρωπος
θά είναι ο στερημένος Πνεύματος ή μάλλον, ο εμφορούμενος καί
διακατεχόμενος από "2... τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος
τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας" (Εφ. β') μέ όλα τά
δεινά που αυτό συνεπάγεται .
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)