«Ἔχει ὁ Θεός γιά ὅλους» ΥΠΕΡΒΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΧΟΥΣ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Τό ἄγχος εἶναι μιά κατάσταση ἀνησυχίας, ἀβεβαιότητας καί ἀγωνίας. Τρία ἔντονα ὑπαρξιακά συναισθήματα, πού δημιουργοῦν τό ἄγχος. Ἡ ἀβεβαιότητα γιά ἕνα γεγονός, προκαλεῖ ἐσωτερική ἀνησυχία καί ἡ κορύφωση τῆς ἀνησυχίας προκαλεῖ τό μαρτύριο τῆς ἀγωνίας. Εἶναι τόσα τά περιστατικά τῆς καθημερινῆς ζωῆς, ὥστε θά ᾽λεγε κανείς πώς, κάθε στιγμή ἔχει τή δική της ἀγωνία. Μιά ἀγωνία, συχνά παραλυτική, βασανιστική, γεμάτη ἀπό πολλά καί ἀδυσώπητα ἐρωτηματικά: Θά γίνει; Δέ θά γίνει; Θά ἐπιτύχει; Θ’ ἀποτύχει; Νά τό κάνω; Νά μή τό κάνω; Θά μπορέσω; Δέ θά μπορέσω; Θά γυρίσει μέ ἀσφάλεια; Ἤ μήπως συμβεῖ κάτι ἀναπάντεχο; Ἀνησυχία καί ἀγωνία γιά τό  αὔριο, γιά τό μέλλον τῶν παιδιῶν, γιά τόν πατέρα πού κινδυνεύει νά χάσει τή δουλειά του. Γιά τή στενότητα τῶν οἰκονομικῶν τῆς οἰκογένειας. Γιά τήν ἐξόφληση χρεῶν. Γιά τά τόσα προβλήματα τῆς κάθε στιγμῆς. Προβλήματα – μαχαίρια. Προβλήματα συγκλονιστικά. Προβλήματα ἡφαιστειακά. Προβλήματα πού καῖνε καί βασανίζουν.

------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Δόξα τω θεώ πάντων ένεκεν όπως μας λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος... Γιατί ακόμα και αν ο Θεός επιτρέψει με μαρτυρικό θάνατο να χάσει ένας άνθρωπος την πρόσκαιρη ζωή του αυτό δεν σημαίνει ότι δεν φροντίζει την αθάνατη ψυχή μας, όπως σταυρικά κοιμήθηκε ο Μονογενής Υιός του Χριστός και αναστήθηκε παίρνοντας μαζί του στην Ουράνια Βασιλεία έναν ληστή που ομολόγησε τον Χριστό ως σωτήρα του σώζοντας την αθάνατη ψυχή του... Μνησθητί μου Κύριε εν τη βασιλεία σου. Γιατί «ὃς δ' ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν (Μάρκ. 8, 35)».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ 20οῦ ΑΙΩΝΑ - Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητής Α.Π.Θ.

1. Ἐξαπλώνεται ἀνεμπόδιστα ὁ Οἰκουμενισμός

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ χειρότερη αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, προελαύνει ἀκάθεκτη· διαβρώνει συνειδήσεις κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, χωρὶς ἀποτελεσματικὴ ἀντίσταση. Ἐμφανίζεται μὲ ἔνδυμα προβά­του, ὡς δῆθεν ἀγάπη, εἰρήνη, καὶ ἑνότητα πρὸς τοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ αἱρετικούς, ἐνῶ πρόκειται γιὰ βαρὺ καὶ ἄγριο λύκο ποὺ κατασπαράσσει τὸ ποίμνιο. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ποιμένες ἔχουν ἀσπασθῆ τὴν αἵρεση καὶ ἔχουν μεταβληθῆ σὲ λύκους· οἱ περισσότεροι εἶναι μισθωτοὶ καὶ δὲν θέλουν νὰ διώξουν τοὺς λύκους γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὴν καλοπέραση, τὶς τιμὲς καὶ τὶς δόξες, ἄλλοι εἶναι δειλοὶ καὶ φοβοῦνται τοὺς λύκους, καὶ μόνον ὀλίγοι ἀγωνίζονται νὰ τοὺς διώξουν.

Τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι τὸ ποίμνιο ἀκατήχητο καὶ ἀκαθοδήγητο, ἀνυπο­ψίαστο, δὲν διακρίνει τοὺς λύκους κάτω ἀπὸ τὸ ἔνδυμα τοῦ προβάτου, καὶ ὄχι μόνο δὲν προφυλάσσεται, ἀλλὰ τοὺς τιμᾶ καὶ τοὺς δοξάζει. Στὶς ἐνορίες οἱ ἱερεῖς διστάζουν νὰ ὁμιλήσουν ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκου­μενισμοῦ καὶ νὰ ἐνημερώσουν τοὺς πιστούς, διότι οἱ μὲν ἐξ᾽ αὐτῶν ἄγαμοι ἐπιθυμοῦν νὰ φορέσουν ἀρχιερατικὴ μίτρα, ποὺ δίδεται κατὰ κανόνα σὲ οἰκουμενιστὲς ἢ σὲ καλοπερασάκηδες τῶν συμποσίων καὶ τῶν πολυτελῶν ἀμφίων, οἱ δὲ ἔγγαμοι πρεσβύτεροι ὑπολογίζοντες εὐμενεῖς ἢ δυσμενεῖς τοποθετήσεις, μεταθέσεις καὶ ἄλλες συνέπειες γιὰ τὶς οἰκογέ­νειές τους σιωποῦν καὶ δὲν ἐκδηλώνονται, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων  ἐπαινετῶν.

ΜΙΚΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ~ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΛΕΙΣΤΩΝ


 

Τη ΣΤ΄ (6η) Απριλίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Σιναΐτης, ο και εν Αγίω Όρει ασκήσας εν ειρήνη τελειούται.

Γρηγόριος ο θείος Πατήρ ημών εγεννήθη εν έτει ασνε΄ (1255) εις χωρίον τι της Ασίας, ονομαζόμενον Κούκουλον, κείμενον πλησίον των Κλαζομενών. Οι γονείς του ήσαν μεν πλούσιοι και έντιμοι, αλλά θεοσεβείς και ενάρετοι. Από τούτους ανατραφείς επιμελώς, εδόθη εις διδασκάλους ευσεβείς, υφ’ ων και εδιδάχθη καλώς τα θεία και ιερά Γράμματα. Κατ’ εκείνον τον καιρόν, βασιλεύοντος του μεγάλου Ανδρονίκου Β΄ του Παλαιολόγου (1282 – 1328), το γένος των Αγαρηνών ενήργει επιδρομάς εις την Ασίαν και λεηλατούντες τα μέρη εκείνα, έπαιρνον ως δούλους όλους σχεδόν τους εκεί ευρισκομένους Χριστιανούς. Μεταξύ τούτων συνελήφθη και εκρατήθη ως δούλος και ο θείος ούτος Γρηγόριος, καθώς και οι γονείς του και οι αδελφοί του, οι οποίοι, εν ω μετεφέροντο εις την Λαοδίκειαν, κατ’ οικονομίαν Θεού έλαβον άδειαν από τους βαρβάρους και μετέβησαν εις την Εκκλησίαν των Λαοδικέων εν ώρα θείας Λειτουργίας.

Ο Σκυτεύς της Αλεξανδρείας -- Υπό Μελετίου Νικολ. Χατζή, Αντεισαγγελέως Εφετών

Ο Σκυτεύς της Αλεξανδρείας αναφέρεται από τον Ιωάννη της Κλίμακος. Ήταν ένας απλοϊκός τσαγκάρης, που έζησε την εποχή, που ασκήτευε ο μέγας Αντώνιος. Ήταν άνθρωπος πολύ ευσεβής και ενάρετος. Ζούσε με ακρίβεια τη χριστιανική ζωή, έχοντας πάντα το νου του κοντά στο Θεό. Τόσο ψηλά έφτασε η αρετή του, ώστε και οι άγγελοι ασχολήθηκαν μ΄ αυτή. Τόση ήταν η πνευματική του ανάβαση, μέχρι που απετέλεσε το μέτρο κρίσεως και συγκρίσεως των αρετών. Έτσι, λοιπόν, ο Σκυτεύς της Αλεξανδρείας, αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα, ότι «ουχ ο τόπος, αλλ΄ ο τρόπος». Δηλαδή, για να κάμη κανείς χριστιανική ζωή, δεν είναι ανάγκη να εγκαταλείψη τον κόσμο, να κλειστή στα μοναστήρια και να γίνη «ομφαλοσκόπος». Για την τελειότητα, που αποτελεί και τον αληθινό προορισμό μας, δεν χρειάζονται ειδικοί τόποι, ούτε ωρισμένοι ασκητικοί τρόποι. Φτάνει η αδιάλειπτη βίωση του Θεού με τους ευαγγελικούς κανόνες, σ΄ οποιοδήποτε τόπο και χρόνο. Ο «ησυχασμός» αποτελεί βέβαια μέθοδο αναβάσεως χωρίς ν’ αποτελεί αυτοσκοπό. Τα μοναστήρια, είναι, ασκητικοί τόποι και αποτελούν τα νεύρα της Εκκλησίας, κατά τον ιερό Χρυσόστομο. Εν πάση όμως περιπτώσει το γνήσιο ευαγγελικό πνεύμα, είναι το ιεραποστολικό, σύμφωνα προς το «πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28, στ. 19) και «ουκ ερωτώ ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσης αυτούς εκ του πονηρού» (Ιωάν. 17, στ. 15). Πόσοι ασκητικοί αγώνες του Αντωνίου στην έρημο, για την αρετή και την αγιότητα! Πόσοι όμοιοι αγώνες, άλλων συνασκητών και μοναχών! Κι όμως ο Σκυτεύς της Αλεξανδρείας, ο απλοϊκός αυτός τσαγκάρης, ήταν πιο ενάρετος από τον ασκητή Αντώνιο. Έτσι διαβεβαίωσε ο άγγελος τον τελευταίο. Αντώνιε, του είπε, η αρετή σου υπολείπεται, τούτου του Σκυτέως του εν Αλεξανδρεία ώδε… Ας γίνη, λοιπόν μάθημα, σ’ όλους εκείνους, που σπεύδουν να εγκαταλείψουν τον κόσμο και να κλειστούν στα μοναστήρια, πιστεύοντας, ότι μόνο εκεί θα ασκηθούν στην αρετή. Η δε Εκκλησία παράλληλα με τη μνήμη του Μεγάλου Αντωνίου, δίκαιο είναι να γιορτάζει και τη μνήμη του Μείζονος Σκυτέως.

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ -- ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ

Χρειάζεται κατά καιρούς κάποια αιτία, μία νέα ιδέα, ένα σύνθημα μοντέρνο, δια να φανερωθή ο εσωτερικός, ο κρυπτός κόσμος των ιδεών μας, αι πεποιθήσεις μας, η πίστις μας. Χρειάζεται μία πνευματικής φύσεως λυδία λίθος, δια να δοκιμάση τι έχομεν μέσα εις τας καρδίας μας, ως ανεκδήλωτον σύστημα ιδεών, ως σύγχυσιν, ως κενόν, ως άρνησιν ή ως πίστιν. Από την άποψιν αυτήν αντιλαμβάνεται κανείς την σκοπιμότητα του Αποστόλου Παύλου λέγοντος: «Δει και αιρέσεις είναι εν υμίν, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται», άρα και οι αδόκιμοι…                                                                        

Σήμερον εις τον χώρον της ορθοδόξου Ελλάδος, ως νέα ιδέα, ως λυδία λίθος, που κάμνει να «αποκαλύπτωνται εκ πολλών καρδιών οι διαλογισμοί», είναι ο οικουμενισμός. Έστι δε «οικουμενισμός», εις την μοντέρναν φιλοσοφικοθρησκευτικήν εκδοχήν του, υπέρβασις των τεθειμένων θρησκευτικών, φιλοσοφικών, παραδοσικακών ορίων και σύνθεσις θρησκειών, φιλοσοφιών, παραδόσεων, εις μίαν ενότητα.