Όσιος Μάρκος ο Ασκητής :

Καλύτερα να προσεύχεσαι με ευλάβεια για τον πλησίον σου, παρά να τον ελέγχεις για κάθε αμάρτημά του. 

Απαιτείται η ψυχή ενός Ιερεμίου, δια να παρασταθή το μέγεθος αυτής της συμφοράς!

Απείρως δριμύτερος χειμών, από της εποχής εκείνης του θείου Χρυσοστόμου, κατέλαβε την Εκκλησίαν, με την άρσιν του Αναθέματος της Ανατολικής Εκκλησίας κατά του Παπισμού, υπό του Αθηναγόρου την 7^ην Δεκεμβρίου του 1965, δια της οποίας εχαρακτηρίζετο ως πεπλανημένη η πορεία, της προ αυτής Εκκλησίας των Αγίων Πατέρων και Ι. Συνόδων, και με την εισαγωγήν εις τα ιερά Δίπτυχα του ονόματος του αιρεσιάρχου Πάπα, όχι μόνον, αλλά και … «πασών των Ανατολικών και Δυτικών ομολογιών»! Ω της συμφοράς! Απαιτείται η μεγαληγορία ενός Μωϋσέως, η δύναμις λόγου ενός Δαβίδ, η ψυχή ενός Ιερεμίου, η καρδιά ενός Απ. Παύλου, η γραφίς ενός Μ. Βασιλείου δια να παρασταθή το μέγεθος αυτής της συμφοράς!

Terirem-Orthodox Byzantine Chant-Glory to God for all things

Abbot Tryphon: Avoiding clericalism

Orthodoxy has traditionally avoided clericalism, yet in more recent times this very corruption of priestly service has enter the doors of the Orthodox Church. It has led some clergy to seek out, for personal gain, even the heavy burden of hierarchical service to Christ's Church. Motivated by their desire for princely honor, their sight is clouded so as to endanger not only their own souls, but the souls of the laity who are in need of humble, fatherly, pastoral care, and who will suffer under their "pastoral" guidance.

This quest for honor has led many clergy to participate in a culture of abuse, where they even turn on one another in their sad attempt at aligning themselves with "officialdom". The culture of abuse that is encouraged and fomented by refusing to live in adherence to the simplicity and humility of Christ's example, is not much different than that of the grade school pecking order where the bully builds alliances based on fear.

It is the same culture that chooses to ignore destructive behavior which undermines the message of the Gospel, and displaces the ministry of healing, replacing it with a worldly culture not unlike that of the fiefdoms of medieval Europe. Those in priestly service must be close to their people, serving as both fathers and brothers, ever being gentle, patient, and merciful. Those in priestly service must be animated by inner poverty, and give themselves over in the freedom of the Lord. Their lives must be in witness to the outward simplicity and austerity of life as exemplified by Christ Himself.

Orthodoxy must be returned to the basics, putting off all royal pretensions and princely ways. Our bishops need to lead their dioceses with biblical standards based on love of their priests, and love of their people, for rule by fear and tyranny is not of Christ. Priests, too, must lead their people as loving fathers, and not as local governors appointed by Caesar.

These are dangerous times, and the people of God must be given the spiritual tools needed to thrive as society falters and Christianity itself is under increased attack. The road ahead requires bishops and priests be more than religious officials, they must be holy men who lead their people as loving, caring, and merciful pastors.

Love in Christ,
Abbot Tryphon

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 21 Φεβρουαρίου 2014

Τιμοθέου του εν Συμβόλοις, Ευσταθίου επισκόπου Αντιοχείας,                                                        Ιωάννου Κωνσταντινουπόλεως και Ζαχαρίου Ιεροσολύμων.

Ὁ Ὅσιος Τιμόθεος, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὴ σῳζόμενη Ἀκολουθία αὐτοῦ, ἔζησε κατὰ τὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας καὶ καταδιώχθηκε ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους. Ἀκολούθησε τὸ μοναχικὸ βίο καὶ ἐκάρη μοναχὸς σὲ πολὺ νεαρὴ ἡλικία. Ἀσκήτεψε θεοφιλῶς καὶ διέπρεψε στὴ σωφροσύνη καὶ παρθενία γενόμενος δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διακρίθηκε δὲ στὴν φιλανθρωπία καὶ ὑπῆρξε τροφὴ τῶν πεινώντων καὶ προστάτης τῶν ὀρφανῶν.

Ἡ ἀναφορὰ τῶν Συναξαριστῶν στὴ διατύπωση «ἐν τοῖς Συμβόλοις» ἴσως φανερώνει τὸν τόπο τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου αὐτοῦ.
Ὁ Ὅσιος Τιμόθεος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ βαθὺ γῆρας.

Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν»(Μansi 13, 129). Αὕτη ἡ πίστις πολεμεῖται καὶ νοθεύεται διὰ τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἰδίᾳ τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, τοῦ λίκνου πασῶν τῶν αἱρέσεων καὶ προδρόμου τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ὁ δογματικὸς καὶ ἠθικὸς μινιμαλισμός, ὁ ἀνθρωπιστικὸς εἰρηνισμὸς  καὶ ὁ ὁριζόντιος ἀκτιβιστικὸς κοινωνισμὸς  ὁδηγοῦν εἰς μίαν ἕνωσιν τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου χωρὶς Ἐκκλησίαν καὶ χωρὶς Χριστόν, διὸ καὶ αἱ τοιαῦται προσπάθειαι τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἀποτελοῦν τὴν κατ’ ἐξοχὴν σύγχρονον βλασφημίαν κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διακηρύσσουν τὴν βαθεῖαν κρίσιν πίστεως τοῦ δυτικοῦ χριστιανικοῦ κόσμου. Ἡ ἀδιαφόρως θεολογικῶν ἀντιθέσεων ἤ καὶ αἱρετικῶν πλανῶν παραδοχὴ τῆς ἀρχῆς τῆς «Διακοινωνίας» (Inter-communio) συνεπάγεται τὴν ἄρνησιν τῆς Ἀληθείας, ἤτοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διότι κατὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιον οἱ Χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ παραμένουν ἀμετακίνητοι εις «αυτήν την εξ αρχής παράδοσιν και διδασκαλίαν και πίστιν της Καθολικής Εκκλησίας ην  ο μεν Κύριος έδωκεν, οι Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν. Εν ταύτη γαρ η Εκκλησία τεθεμελίωται και ο ταύτης εκπίπτων ούτ΄ αν είη ούτ΄ αν έτι λέγοιτο Χριστιανός» (Προς Σεραπίωνα, επ.  1,  PG  26,  593.  596).

Τοιαύτη εἶναι καὶ ἡ ἐκφράζουσα τὴν αὐτοσυνειδησίαν τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας διακήρυξις τῆς Ζ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Ἡμεῖς δὲ κατὰ πάντα τῶν αὐτῶν Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τὰ δόγματα καὶ πράγματα κρατοῦντες, κηρύσσομεν ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ, μηδὲν προστιθέντες, μηδὲν ἀφαιροῦντες τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν.  Ἀλλὰ τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα. Οὕτως ὁμολογοῦμεν, οὕτως διδάσκομεν, καθὼς αἱ ἅγιαι καὶ Οἰκουμενικαὶ ἕξ Σύνοδοι ὥρισαν καὶ ἐβεβαίωσαν... Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι  ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ Χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ Ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ Σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἐβράβευσεν. Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν...Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν»(Μansi 13, 129). Αὕτη ἡ πίστις πολεμεῖται καὶ νοθεύεται διὰ τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἰδίᾳ τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν, τοῦ λίκνου πασῶν τῶν αἱρέσεων  καὶ προδρόμου τοῦ  Ἀντιχρίστου.

Οι επαναστάσεις θέλουν χρήμα και πλάτες

http://kyprianoscy.blogspot.ca/

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα ευφυής για να καταλάβει ότι χωρίς ισχυρές πλάτες και δίχως λεφτά, επαναστάσεις, τύπου Λιβύη, Συρία και τώρα Ουκρανία, δεν γίνονται. Ποιος είναι εκείνος, ο οποίος θα ξεσηκωθεί, θα ζωστεί με ρόπαλα, μάσκες, κράνος, βαριοπούλα, μολότοφ και ό,τι άλλο, θα βγει στους δρόμους και θα κάνει την "επανάσταση" χωρίς να πάρει δεκάρα; Το βασικότερο, χωρίς τη "ραχοκοκαλιά" κάποιου ή κάποιων διεθνών - ποιος τους έδωσε αυτό τον τίτλο ; - παραγόντων;

«Τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη»

ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014
ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

Η ευλογημένη πρόκληση

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, της Απόκρεω, όπως ονομάζεται και η Εκκλησία ξεδιπλώνει το γεγονός της μέλλουσας κρίσης. Η ευαγγελική περικοπή της ημέρας προσφέρει τα απαραίτητα ερεθίσματα για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι κανένας εφησυχασμός δεν χωρεί στη ζωή του, αλλά αντίθετα επιβάλλεται εγρήγορση και αγώνας. Αποκαλύπτει, εξάλλου, ότι στην προσφορά της αγάπης του Χριστού καθορίζεται η ποιότητα της ζωής και η κατάσταση που μπορεί να βιώνει ο άνθρωπος, είτε ως παράδεισο είτε ως κόλαση, ανάλογα με τη στάση που διαμορφώνει και ακολουθεί.

Βασικόν αίτιον αποστασίας.

Κοινή γνώσις παντός μεν ορθοδόξου πιστού, κατ΄ ιδιάζοντα δε λόγον των Μοναχών, πρέπει να τυγχάνη ότι το αίτιον του κακού δεν έχει την προέλευσίν του και δεν αποτελεί συνέπειαν απορρέουσαν εκ των προσωπικών-θεολογικών γνώσεων του Μεταξάκη ή του Παπαδοπούλου, ούτε του Αθηναγόρου ή του Bαρθολομαίου, ως και προ ή μετά άλλων ομοίων αυτοίς, αλλά πηγάζει εκ του γεγονότος ότι, ουχί μόνον ούτοι, αλλά, κρίμασιν οις οίδε Κύριος, άπασα σχεδόν (όχι η Εκκλησία, άπαγε… αλλά) η πνευματική ηγεσία της καθ΄ όλου Εκκλησίας, εκτός βεβαίως σπανίων εξαιρέσεων, ως και οι πλείονες εκ των Καθηγητών της σημερινής θεολογικής επιστήμης, συμμιγέντες, αφομοιώθησαν με την διεστραμμένην «θεολογικήν» σκέψιν της Δύσεως, τουθ΄ όπερ κατέστησε τούτους ου μόνον απειθείς, αλλά και επικριτάς και κατηγόρους της Ορθοδόξου Πατερικής θεολογίας, ανατρέποντες ούτω θεμελιωδώς την υπόστασιν της «Μίας, Αγίας,…» του Χριστού Εκκλησίας! Η αποξένωσις τούτων αύτη και διάβρωσις, ου μην αλλά και η πείσμων αυτών καταφορά και ύβρις κατά της διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, επ΄ αθετήσει και αυτού τούτου του Συμβόλου της Αγίας ημών Πίστεως είναι η βασική αιτία και η ρίζα του κακού, ήτις απέτεκε το απόβλητον εξάμβλωμα και απαράδεκτον δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν πεπλανημένον και κακόδοξον φρόνημα, ότι άπασαι αι «χριστιανικαί» ομολογίαι είναι και θεωρούνται «ΑΔΕΛΦΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ», πράγμα το οποίον τυγχάνει θεμελιώδης αρχή και κατευθυντήριος γραμμή του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, (Π.Σ.Ε) το πιστεύω του οποίου τυγχάνει η πεπλανημένη «θεωρία των κλάδων», βάσει της οποίας και προήλθεν η εξ επόψεως ορθοδόξου υποστάσεως, φθορά των «ορθοδόξων»-μελών αυτού. Το τερατώδες τούτο γεγονός ως αποτέλεσμα κρινόμενον, αφ΄ εαυτού ήδη αποδεικνύει και πείθει ανενδοιάστως, πόσον ανεδαφικοί και ανερμάτιστοι αλλά και Κανονικώς κατακριτέοι τυγχάνουν οι ισχυρισμοί και δικαιολογίαι της συμμετοχής των εκπροσωπούντων τας ορθοδόξους Εκκλησίας, εις το παγκόσμιον τούτο συμβούλιον των αιρέσεων! Ένεκα δε της εκ τούτου εξακολουθητικώς διαβιβρωσκωμένης ταύτης πεποιθήσεως και συνειδήσεώς των, τα εκτός ορθοδόξου συνεπείας ευρισκόμενα «ορθόδοξα» (πλέον) μέλη του Π.Σ.Ε, δια των ποικίλων συμπροσευχών και λοιπών αντορθοδόξων εκδηλώσεων και πράξεων, καταφανώς ήδη και εις βάρος της υποστάσεως της αγίας ημών Εκκλησίας, ουχί μόνον «γυμνή τη κεφαλή» αλλ΄ ακατακαλύπτω καταδηλώσει, δια παγκοσμίου δηλονότι εκτάσεως επισήμων μηνυμάτων, συμπεριφέρονται προς τας λοιπάς «χριστιανικάς» ομολογίας, ουχί πλέον ως αιρετικάς παρασυναγωγάς, ως αύται εκκλησιολογικώς θεωρούνται και τυγχάνουν, αλλ΄ αναγνωρίζουν ταύτας ως Εκκλησίας, μη λογιζομένων αλλήλας ως ξένας και αλλοτρίας, αλλ΄ «ως συγγενείς και οικείας εν Χριστώ και ΣΥΓΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥΣ και συσσώμους της ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ του Θεού εν τω Χριστώ»!!!               
Η εξαγγελία αύτη, η οποία τόσον καιρίως πλήττει την δογματικήν υπόστασιν της Μίας Αγίας… του Χριστού Εκκλησίας, δεν διεκηρύχθη υπό αιρετικής τινός πηγής, αλλά, λυπηρόν εστί και λεγόμενον, υπ΄ αυτού του Κέντρου της Ορθοδοξίας, του Οικουμενικού δηλαδή Πατριαρχείου, δια σχετικού Διαγγέλματος αυτού κατά τω 1920, εξαπολυθέντος, ως γνωστόν, «προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού».                         Εκείνο το οποίον τυγχάνει απαράδεκτον δια πάσαν ορθόδοξον συνείδησιν, είναι ότι: Βάσει του ριζοσπαστικού τούτου κατά της αγίας ημών Εκκλησίας Οικουμενιστικού Διαγγέλματος, οι έκτοτε προκαθήμενοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, «ακολουθούν πιστώς την γραμμήν των προκατόχων αυτών» μέχρι της σήμερον. Ως μη ανακαλέσαντες δε την βλάσφημον ταύτην Διακήρυξιν, αλλ΄ επ΄ αυτής κατευθυνόμενοι, βαίνωσιν ακατασχέτως προς ολοσχερή κατάλυσιν και εξαφάνισιν πάσης ορθοδόξου εννοίας και σημασίας, κατ΄ απόλυτον αντίθεσιν της υψηλής αυτών ιδιότητος και αποστολής! 

Υπομονή, υπομονή, κάντε υπομονή "άχρι καιρού" ... και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός...

Πάπας : 
προς τους "Αρχιεπισκόπους", "Επισκόπους" αγιορείτες "Ηγούμενους", Σωτηρόπουλο, και λοιπούς "Γεροντάδες"

Τι ποτίζετε αυτά τα χαϊβάνια και σας πιστεύουν όταν τους λέτε για "Κοινό Ποτήριο";;;

Δεν τους κόβει να σας πάρουν με τις ντομάτες ή ένεκα κρίσις με αυγά; Αν ήθελα Ποτήριο Χριστού το είχα και στη Ρώμη. Θέλω παγκόσμια εξουσία! Κρατείστε και τα ποτήρια σας και τα .... σερβίτσα σας...

Τι στην ευχή, είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβουν;;;

ὑποκλίθηκε, καὶ ὑποδέχτηκε τὸν αἱρετικὸ Πάπα ὡς Χριστὸν Κυρίου ψάλλοντας (Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου). Καὶ εἰσήγαγε αὐτὸν ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Ναοῦ, ἐν ὥρᾳ ὀρθοδόξου λατρείας, ποιοῦντες τὸν λειτουργικὸ ἀσπασμό, σύμβολο ἑνότητος.

H ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2011, μᾶς ἐθύμισεν ἡμέρας θλιβεράς μνήμης. Ὀκτώβριος ἦταν καὶ τὸ 2006, ὅταν ὑποδεχτήκαμε τὸν Πατριάρχη μας μὲ δοξολογικὲς τιμὲς στὸ Ἅγιον Ὄρος. Τὸν ἑπόμενο ἀκριβῶς μῆνα Νοέμβριο τοῦ 2006, ἔλαβε χώρα στὸ Φανάρι, μεγάλη καὶ παράνομη καὶ προκλητικὴ συμπροσευχή.

Ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία αἰῶνες τώρα διαλεγομένη μετὰ τῶν αἱρετικῶν, ἐνικοῦσε πάντοτε, αὐτὴ τὴ φορά, ἐνικήθη, καὶ ὑποκλίθηκε, καὶ ὑποδέχτηκε τὸν αἱρετικὸ Πάπα ὡς Χριστὸν Κυρίου ψάλλοντας

(Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου). Καὶ εἰσήγαγε αὐτὸν ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Ναοῦ, ἐν ὥρᾳ ὀρθοδόξου λατρείας, ποιοῦντες τὸν λειτουργικὸ ἀσπασμό, σύμβολο ἑνότητος. Μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ὀδυνηρὰ καὶ παράνομα ποὺ ἔγιναν τὸν Νοέμβριο 2006, ἔγιναν σχεδὸν πράξη οἱ δηλώσεις τοῦ Πατριάρχη τὸ 1998, «ἐπανορθώνοντας τὰ σφάλματα τῶν προπατόρων»!

Καὶ ἐπειδὴ ἡ μία μνήμη φέρει τὴν ἄλλη, ὅταν ἦρθα στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ 1968, ὑπῆρχε μεγάλη ἀναστάτωση καὶ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα διὰ τὴν παράνομον ἄρση τῶν

ἀναθεμάτων. Ἡ ἀρετὴ τῶν παλαιῶν πατέρων προγνώρισε ποὺ θὰ ὁδηγήση αὐτὸ τὸ παράνομο ὀλίσθημα, καὶ ἔπραξαν κατὰ συνείδηση. Ἐμεῖς οἱ συνεχισταὶ αὐτῶν, καλούμεθα σήμερα νὰ ἀνταποκριθοῦμε μὲ ἀποφασιστικότητα.

Ὀκτώβριος τοῦ 2011, ὑποδοχὴ καὶ πάλι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὸ Ἅγιον Ὄρος. Εἶναι ἀκόμη νωπὲς οἱ ὑπογραφές μας ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».

Ἐφ᾽ὅσον δὲν ὑπάρχει δημόσια καταδίκη τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἀμνήστευσε ὅλες τὶς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ, καὶ ἐσχάτως συνέλαβε καὶ ἐγέννησε μὲ καισαρικὴ τὴν κάκιστο θυγατέρα, τὴν μεταπατερικὴ θεολογία, καὶ εἶμαι ἕνας ἀπὸ τοὺς ὑπογράψαντες τὴν «ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ», ἡ ἀποχή μου ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ὑποδοχὴ τοῦ Πατριάρχη θεωρεῖται ἐπιβεβλημένη. Ἐμεῖς οἱ ἁγιορεῖτες ἔχουμε ἕνα λόγο παραπάνω νὰ εἴμαστε εὐαίσθητοι στὰ τῆς πίστεώς μας.

Ἐπειδὴ ζοῦμε καθημερινὰ τὸ δρᾶμα τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος, μὲ τοὺς μνημονεύοντες καὶ τοὺς μὴ μνημονεύοντες, μᾶς ἀρκεῖ αὐτὸ τὸ δρᾶμα. Γι᾽αὐτὸ εἴμαστε ἀντιοικουμενιστές, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν κατάρα τοῦ δευτέρου σχίσματος.

Μὲ ἐν Χριστῷ Ἀγάπη

Μοναχὸς Νικόλαος

Καρυαῖς Ἁγίου Ὄρους

O AΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ(του Πατρίου) ΚΑΤΑΚΕΡΑΥΝΩΝΕΙ ΤΗΝ Ν.Τ.Π.

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=13&t=9068

π. Θεόδωρος Ζήσης - Σχολιασμός του Άρθρου του Ο.Τ. για την αποδόμηση της Ελλάδος από τον κ. Τζόρτζ Σόρος.

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Κύριλλος Μελισσοχωρίου :

….τα γενόμενα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά την 30η Νοεμβρίου 2006, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Πάπα Ρώμης κ. Βενεδίκτου, τα οποία και υπερέβησαν κάθε προηγούμενο, ως προς τις παραβάσεις των Ιερών Κανόνων και γενικά των ιερών και οσίων της ακαινοτόμητης Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν όλα όσα επί χίλια και πλέον έτη εχώριζαν και χωρίζουν – και θα χωρίζουν – τους αιρετικούς Παπικούς από τους Ορθοδόξους. Μόνο προσχηματικά και τυπικά δεν υπήρξε και το «κοινόν Ποτήριον» ακόμη. Αυτό γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν. Αλλ’ όμως ήδη από το 1965, μετά την αντικανονική και μονομερή «άρση των αναθεμάτων», το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται «σιωπηρώς» ως ομόπιστος Πατριάρχης Ρώμης και μάλιστα ως πρώτος τη τάξει! Επί 952 χρόνια (1054 – 2006) η Αγία Ορθοδοξία μας είχε και έχει τους Λατινιπαπικούς ως αιρετικούς για τον ορμαθό των αιρέσεων και πλανών τους, χωρίς έκτοτε συμπροσευχές και λειτουργικές επικοινωνίες, εφόσον δεν έχουν απαρνηθή και δεν απαρνούνται τις βλάσφημες αιρέσεις και πλάνες τους. Διότι και μόνη η ουρανομήκης βλασφιμία κατά του Αγίου Πνεύματος, το λεγόμενο Filioque , μάλιστα με τη ρητά απαγορευμένη προσθήκη στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεως, κατά τον Άγιο και Μέγα Φώτιο, «εξαρκεί και μόνον μυρίοις αυτούς υπαγαγείν αναθέμασιν»! (Εγκύκλιος Επιστολή προς τους της Ανατολής αρχιερατικούς θρόνους...,§33. Βλ. Ιωάν. Καρμίρη, τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία..., τόμ. Ι, Αθήναι 1952, σ. 282). Δηλαδή όχι μόνο «ανάθεμα τρις», αλλά «δέκα χιλιάδες τρις ανάθεμα», ως εκτός Εκκλησίας!