Ἄν δέν ψεύδωνται ἐσκεμμένως, τότε πλανῶνται πλάνην οἰκτράν. -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ὅλα τά περί ἡμερολογίων, ὅπως π.χ. ἡ ἐπάνοδος εἰς τήν ἰσημερίαν τῆς 21 Μαρτίου, θά ἦσαν σχεδόν ἀνούσια ἄν δέν ἐσερβιρίζοντο ὑπό τῶν Μασσώνων - Οἰκουμενιστῶν (= Σατανιστῶν) ὡς δῆθεν οἱ πραγματικοί λόγοι διά τήν εἰσαγωγήν τοῦ νέου ἡμερολογίου ἤ μᾶλλον νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τό 1924, προκειμένου νά ἐξαπατήσουν τόν πιστόν λαόν καί νά τό δεχθῇ, παρά τίς τρεῖς καταδικαστικές ἀποφάσεις τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος. Ὅπως ἔχει γραφῆ ἑκατομμύρια φοράς, οἱ πραγματικοί λόγοι ἦσαν (1) νά προωθηθῇ ὁ Οἰκουμενισμός μέ τήν περιβόητον «ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν», καί (2) νά γίνῃ σχίσμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, οὕτως ὥστε ν' ἀποδυναμωθῇ Αὐτή καί νά μήν ἀντισταθῇ σθεναρῶς εἰς τόν σταδιακῶς ἐπιβαλλόμενον Σατανισμόν καί τήν προγραμματισμένην καταστροφήν τῆς Ἑλλάδος (πρβλ. Οἰκουμενισμός, κατασυκοφάντησις ἤ/καί κατάργησις τῶν ἱερῶν Παραδόσεων, διδασκαλία τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τῶν ἐμφύλων ταυτοτήτων στά σχολεῖα, ἀντικατάστασις τοῦ πληθυσμοῦ μέ εἰσαγομένους ἰσλαμιστάς, διαστρέβλωσις τῆς Ἱστορίας, χρεωκοπία τῆς χώρας, ξεπούλημα Ἐθνικῆς Κυριαρχίας κ.λπ.). Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή διάστασις τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος, ἡ ὁποία τοῦ προσδίδει δογματικόν χαρακτῆρα, ἄν καί ἀφ' ἑαυτοῦ δέν εἶναι δογματικόν θέμα. Ὅσοι δέν δύνανται νά τήν κατανοήσουν καί ἀναλώνονται σέ ἀερολογίες/ψευδολογίες τοῦ τύπου «εἰδωλολάτρης εἰσήγαγε τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον», «οἱ Σύνοδοι τοῦ 16ου αἰῶνος πού κατεδίκασαν τό ν.ἑ. ἐνδιαφέροντο μόνον διά τό Πασχάλιον», «ὅσοι ἐμμένουν στίς 13 ἡμέρες εἶναι ἡμερολάτραι», «καλύτερον θά ἦτο νά εἶχεν εἰσαχθῇ τό Μακεδονικόν ἡμερολόγιον» κ.λπ., αὐτοί, λοιπόν, ἄν δέν ψεύδωνται ἐσκεμμένως, τότε πλανῶνται πλάνην οἰκτράν.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΦΕΒΡΩΝΙΑΣ.

Φεβρωνία η Αγία του Χριστού Μάρτυς ήθλησεν επί του αυτοκράτορος Διοκλητιανού, ότε μέγας διωγμός ηγέρθη υπό τούτου κατά των Χριστιανών. Κατά τους χρόνους δηλαδή του βασιλέως αυτού, έζη εις την Ρώμην έπαρχος τις, ονόματι Άνθιμος, όστις είχεν υιόν καλούμενον Λυσίμαχον, τον οποίον είχεν αρραβωνιασμένον με την θυγατέρα ενός συγκλητικού, Προσφόρου ονόματι. Ούτος ο έπαρχος ησθένησε βαρύτατα, και προσκαλεσάμενος τον αδελφόν του, Σελήνον καλούμενον, είπεν αυτώ: «Εις τας χείρας σου παραδίδω τον υιόν μου Λυσίμαχον, τον οποίον έχε ως υιόν σου, και αυτός σε ως πατέρα του. και εάν αποθάνω, τελείωσον ως πρέπει χαρμοσύνως τους γάμους του». Ταύτα ειπών ο Άνθιμος, μετά τρεις ημέρας απέθανεν. Ο δε βασιλεύς προσεκάλεσε τον Λυσίμαχον, και του λέγει έμπροσθεν του θείου του: