Simonopetra Monastery - Psalm 135


ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  στ΄.  Ο  Ειρμός.

Ιμερτόν εξέφηνε συν πανολβίω, Ήχω Πατήρ, ον γαστρός εξηρεύξατο. Ναι, φησίν, Ούτος συμφυής γόνος πέλων, Φώταυγος εξώρουσεν ανθρώπων γένους, Λόγος τε μου ζων, και βροτός προμηθεία.

Ερμηνεία.


Ο Προάναρχος, λέγει, Πατήρ εφανέρωσεν εις τους λαούς εν τω Ιορδάνη ποταμώ, και εκήρυξε δια του πανολβίου ήχου της βροντώδους εκείνης και εξ Ουρανών κατελθούσης φωνής της λεγούσης: «Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός» (Ματθ. γ: 17). Τι δε εκήρυξεν η φωνή αύτη; Ότι είναι αγαπητός εις αυτόν ο κατά φύσιν αυτού Υιός, τον οποίον εκ της γαστρός του ηρεύξατο: ήτοι απαθώς και αρρήτως εκ της ουσίας αυτού εγέννησε προ πάντων των αιώνων. Εδανείσθη δε τούτο ο Μελωδός από τον Προφητάνακτα λέγοντα: «Εξηρεύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν» (Ψαλμ. μδ: 1)· όπερ ερμηνεύοντες οι θείοι διδάσκαλοι, ο Βασίλειος, ο Χρυσόστομος και ο Ευσέβιος είπον, ότι ταύτα λέγει ο Δαβίδ εκ μέρους του προς τον Χριστόν· ο δε μέγας Αθανάσιος και ο Κύριλλος νοούσιν, ότι λέγονται ταύτα εκ μέρους του Πατρός προς τον Υιόν, όστις εγεννήθη εξ αυτού ως λόγος εκ νου, ως αγαθός εξ αγαθού, και ως Θεός εκ Θεού. Ναι, έλεγεν ο Πατήρ άνωθεν, ναι, ούτος ο βαπτιζόμενος, υπάρχων Υιός ομοφυής με εμέ και ομοούσιος, και απαύγασμα του εμού φωτός (τούτο δηλοί το φώταυγος) επ΄ εσχάτων των χρόνων δια φιλανθρωπίαν εξώρμησεν: ήτοι εγεννήθη από το γένος των ανθρώπων· όθεν ο αυτός υπάρχει και Λόγος ιδικός μου ζων και ενυπόστατος, και άνθρωπος τέλειος δια την προσληφθείσαν ανθρωπίνην σάρκα· εις γαρ εστίν ο Χριστός κατά την υπόστασιν, δύο έχων τας φύσεις Θεότητα και ανθρωπότητα, και σώζων ατρέπτους και ασυγχύτους τας τούτων φυσικάς ιδιότητας.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 2 Φεβρουαρίου 2015

Η Υπαπαντή του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, Αγαθοδώρου μάρτυρος, Νεομαρτύρων Γαβριήλ του οσίου (1676) και Ιορδάνου (1650).


Τὸ γεγονὸς τῆς Ὑπαπαντῆς, ποὺ ἐξιστορεῖ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὸ β’ κεφάλαιο τὸ Εὐαγγελίου του, συνέβη σαράντα ἡμέρες μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Ἰησοῦ. Σύμφωνα μὲ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, ἂν τὸ πρῶτο παιδὶ τῆς οἰκογένειας ἦταν ἀγόρι, ἀφιερωνόταν στὸν Θεὸ καὶ συγχρόνως προσφερόταν γιὰ θυσία ἕνας ἀμνὸς ἢ ἕνα ζευγάρι τρυγόνια ἢ δυὸ μικρὰ περιστέρια. Τὸ γράμμα τῶν ἐντολῶν αὐτῶν πληροῦντες ὁ Ἰωσὴφ καὶ ἡ Παρθένος Μαρία, ἀνῆλθαν τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στὸ ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, γιὰ νὰ προσφέρουν τὸν Ἰησοῦ στὸν Θεὸ καὶ νὰ δώσουν τὴν θυσία περὶ καθαρισμοῦ. Τὸ ζευγάρι ὑποδέχθηκε στὸ ναὸ ὁ ὑπερήλικας Προφήτης Συμεών, ὁ ὁποῖος δέχθηκε τὸν Ἰησοῦ στὴν ἀγκαλιά του φωτισμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἔχοντας λάβει ἀποκάλυψη ἀπὸ Αὐτὸ ὅτι δὲν θὰ ἀπέθνησκε πρωτοῦ δεῖ Ἐκεῖνον, τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἔχρισε Βασιλέα καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου.
Ἡ ἑορτὴ εἰσήχθηκε πρῶτα στὴν Δύση πρὸς κατάργηση τῶν τελουμένων εἰδωλολατρικῶν ἑορτῶν, κατὰ τὶς ἀρχὲς τοῦ Φεβρουαρίου, πρὸς τιμὴν τοῦ Πανός, ὡς καθαρῶς θεομητορικὴ ἑορτή. Ἀργότερα καθιερώθηκε καὶ στὴν Ἀνατολή. Κατὰ μὲν τὸν Γεώργιο Κεδρηνὸ ἡ ἑορτὴ εἰσήχθηκε ἐπὶ τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ τοῦ Α’ (518 – 527 μ.Χ.), κατὰ δὲ τὸ Νικηφόρο Κάλλιστο ὁ μέγας Ἰουστινιανὸς (525 – 565 μ.Χ.) διέταξε, τὸ 542 μ.Χ., νὰ ἑορτάζεται ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Σωτῆρος σὲ ὅλη τὴ γῆ. Ἐπειδὴ ὅμως διασώζονται σήμερα λόγοι – ὁμιλίες στὴν ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς, ποὺ χρονολογοῦνται πολὺ πρὶν ἀπὸ τὸν 6ο αἰῶνα μ.Χ., εἰκάζεται ὅτι ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστίνος εἰσήγαγε τὴν ἑορτὴ στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς, στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐτελεῖτο στὸ ναὸ τῶν Βλαχερνῶν, ὅπου παρευρίσκονταν καὶ οἱ βασιλεῖς.

ΧΛΙΑΡΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΤΙΚΟΙ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Οι άνθρωποι της εποχής μας εύκολα συμβιβάζονται με ό,τι προβάλλεται ως
σύγχρονο, μοντέρνο και προοδευτικό, γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα κάνουν τη ζωή
τους πιό ευχάριστη. Δεν έχουν ηθικές αρχές και δέν αντιδρούν. Είναι παθητικοί
αποδέκτες των όσων οι επιτήδειοι προτείνουν, αδιαφορώντας αν πολλά από αυτά
είναι ηθικά και θεάρεαστα. Την ίδια περίπου νοοτροπία έχουν και οι περισσότεροι
χριστιανοί! Ενώ δέχονται τη διδασκαλία του Χριστού και θεωρούν την Εκκλησία
Του κιβωτό σωτηρίας, παραμένουν συμβιβασμένοι με το κυριαρχούν κοσμικό
φρόνημα, γεγονός που αποκαλύπτει ότι η χριστιανική τους ιδιότητα πολύ λίγο τους
επηρεάζει. Γι᾽ αυτό και είναι ιδιαίτερα επίκαιροι οι φοβεροί λόγοι της Αποκαλύψεως
προς τον Επίσκοπο της Εκκλησίας της Λαοδικείας: «Οίδά σου τα έργα, ότι ούτε
ψυχρός ει ούτε ζεστός· όφελον ψυχρός ης ή ζεστός. Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε
ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου»(γ´ 15-16 ). Δηλαδή, ξέρω
καλά τα έργα σου: δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουν κρύος ή ζεστός!
Επειδή όμως δεν είσαι ούτε κρύος ούτε ζεστός αλλά χλιαρός, γι᾽ αυτό θα σε ξεράσω
από το στόμα μου. Οι χλιαροί χριστιανοί αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία και αυτό
είναι πολύ ανησυχητικό. Δυστυχώς και στούς κληρικούς το ίδιο συμβαίνει. Έτσι δεν
υπάρχουν πολλές ελπίδες να βελτιωθούν τα πράγματα σύντομα. Βέβαια, δεν λείπουν
και στις μέρες μας οι ζηλωτές κληρικοί, οι οποίοι αρνούνται κάθε συμβιβασμό και
σαλπίζουν χωρίς φόβο την ανόθευτη διδασκαλία της Εκκλησίας μας και διασώζουν το ορθόδοξο ήθος. Έρχονται, φυσικά, σε αντίθεση με πολλούς συλλειτουργούς τους, αλλά δεν ενοχλούνται. Τον ίδιο ζήλο δείχνουν και στην υπεράσπιση της πίστεως, η οποία στην εποχή μας κινδυνεύει να νοθευτεί από την δόλια και ανίερη δραστηριότητα των οικουμενιστών. Ο αείμνηστος Αρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος ενοχλούνταν από την παρουσία των χλιαρών χριστιανών, οι οποίοι σιωπούσαν ενόχως μπροστά σε συγκλονιστικά γεγονότα, που είχαν σχέση με την ακεραιότητα της ορθοδόξου πίστεως και την ομολογία της. Γι᾽ αυτό και στο βιβλίο του «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα» γράφει τα εξής αξιοπρόσεκτα: «Την έλλειψι ζήλου για την ομολογία Πίστεως, την αηδιάζει ο Θεός. Η αδιαφορία για την Αλήθεια είναι χειρότερη και από τον ζήλο, που δείχνει κάποιος, όταν υποστηρίζη μια πλάνη. Η χλιαρότης, η αδράνεια και η σιγή στην Αλήθεια που προδίδεται, δεν συγχωρούνται από τον Θεό. Μας θέλει ή ζεστούς στην Πίστι ή ψυχρούς. Οι χλιαροί είναι απαράδεκτοι. Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι ένοχοι. Τους χλιαρούς και γλοιώδεις ο Θεός τους ξερνάει, τους διώχνει, τους απομακρύνει. Δεν τους θέλει κατ᾽ όνομα μόνον Χριστιανούς στην Εκκλησία Του. Δεν τους χρειάζεται, εφ᾽ όσον παίζουν τον
απαίσιον παιγνίδι του Ιούδα» (σελ. 116-117 ). Στη δύσκολη εποχή μας, που οι εχθροί της πίστεώς μας βρίσκονται εντός των τειχών και κατέχουν υψηλές θέσεις, χρειάζεται πνευματική εγρήγορση και παρρησία, προκειμένου να αποκαλύπτονται τα ύπουλα σχέδιά τους και να αφυπνίζονται και οι ανυποψίαστοι  άνθρωποι. Όταν τόσα φοβερά κάνουν οι οικουμενιστές, δεν είναι δυνατόν να σιωπούμε. Είναι υπέρτατο καθήκον να ομολογούμε την πίστη μας και να αρνούμαστε κάθε εμφανή ή αφανή προσπάθεια υποβάθμισής της και εξίσωσής της με τα όσα αιρετικά πιστεύουν οι Παπικοί και οι Προτεστάντες. Γι᾽ αυτό τονίζουμε και ξανατονίζουμε ότι τώρα είναι καιρός επιφυλακής και όχι χαλάρωσης και ραθυμίας.

Τέρμα τα λόγια, έργα!

«Οὐκ ἔστι γάρ ἐν λόγοις ὁ ἀγών, ἀλλ’ ἐν πράγμασιν, οὐδέ ρητῶν καί ἀποδείξεων ὁ καιρός· πῶς γάρ ἐν οὕτω διεφθαρμένοις κριταῖς; ἀλλά δεῖ τούς ἀγαπῶντας τόν Θεόν ἔργοις αὐτοῖς γενναίως παρατετάχθαι καί πάντα κίνδυνον ἑτοίμους εἶναι παθεῖν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας καί τοῦ μή τῆ κοινωνία χρανθῆναι τῶν ἀσεβῶν»                      (Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός)


Όποιον μνημονεύουμε με εκείνον κοινωνούμε και με όποιον κοινωνούμε τον μνημονεύουμε. Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Έλεγε ο άγιος Αθανάσιος «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (=πρέπει) αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις τήν γέενναν του πυρός»  και "ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει(=αρμόζει) φεύγειν" (PG 26, 1188 Β).

π. Θ. Ζήσης για τις καρναβαλικές εκδηλώσεις:

… Όσα σχετικά λέγει ο Άγιος Νικόδημος για τις καρναβαλικές εκδηλώσεις και την ζημία που προκαλούν το τελειώνει λέγοντας πως είναι αφροσύνη να καταστρέφουμε προκαταβολικά και να αχρηστεύουμε την Αγία Τεσσαρακοστή· προτρέπει επίσης τουθς αρχιερείς, τους πνευματικούς και τους διδασκάλους να εμποδίσουν το μεγάλο αυτό κακό. Τώρα οι μεν αρχιερείς και οι πνευματικοί σιωπούν, ενώ έπρεπε να μη ησυχάζουν μπροστά στην επέκταση του κακού, πολλοί δε από τους δασκάλους και τους γονείς οργανώνουν οι ίδιοι για τα παιδιά τους καρναβαλικές εκδηλώσεις: «Ασυγκρίτως γαρ είναι μεγαλυτέρα η βλάβη, όπου προσλαμβάνουν εις τας αποκρέας, πάρεξ η ωφέλεια όπου λαμβάνουν από την ερχομένην Τεσσαρακοστήν· ίλεως, ίλεως, ίλεως, να γίνη ο Θεός! Και αυτός είθε να φωτίση τους αγίους Αρχιερείς και πνευματικούς και διδασκάλους να εμποδίσουν τα τοιαύτα κακά, με αφορισμούς και επιτίμια, καθώς προστάζει και ο ξβ΄ κανών της αγίας και Οικουμενικής στ΄ Συνόδου».

Κάποιοι Πατέρες ερώτησαν τον Αββά Ποιμένα:

 «Αν δούμε κάποιον αδελφό να αμαρτάνη, δίνεις ευλογἰαν να τον επιπλήξουμε;» Και ο Γέροντας τους είπε: «Εγώ αν χρειασθή να περάσω από εκεί, που αμαρτάνει ο αδελφός και τον δω να αμαρτάνη, θα τον προσπεράσω και δεν θα τον ελέγξω». 

Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=75&t=10477

Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος γεννήθηκε το 301 μ.Χ. σε κάποιο χωριό της Άνω Αιγύπτου και έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του Μεγάλου (379 - 395 μ.Χ.). Σε ηλικία 30 χρόνων αποσύρθηκε στην έρημο της Νιτρίας και στη Συρία, όπου παρέμεινε για εξήντα ολόκληρα χρόνια και απέκτησε μεγάλη φήμη για τον ασκητικό του βίο και τις άλλες θαυμαστές αρετές του. Επειδή, παρά το νεαρό της ηλικίας του, προέκοπτε στις αρετές ονομάσθηκε «παιδαριογέρων».

Στην έρημο γνώρισε τον Μέγα Αντώνιο του οποίου έγινε μαθητής. Σε ηλικία 40 ετών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και λόγω της ενάρετης ζωής του αξιώθηκε από τον Θεό να λάβει το χάρισμα της θεραπείας των ασθενών και της προφητείας. Λέγεται ότι συνεχώς επικοινωνούσε με τον Θεό «και μάλλον τω πλείονι χρόνω προσδιατριβείν Θεώ ή τοις υπ’ ουρανόν πράγμασιν».

ΤΟ ΣΥΝΟΔΙΚΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ

Το «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας» είναι εν επισημότατον κείμενον της Εκκλησίας. Είναι «Συνοδικόν». Αλλ’ από τότε που εξεδόθη μέχρι σήμερον, έχουν παρέλθει ένδεκα συναπτοί αιώνες. Και αυτό προβάλλεται υπό των νεωτεριζόντων, ως το τρωτόν του, σημείον. Διότι οι ελευθερίως ερμηνεύοντες την διδασκαλίαν της Εκκλησίας επικαλούνται τι; Τον χρόνον. Λέγουν ότι εκείνα ήσαν καλά δια την εποχήν των. Σήμερον όμως τα πάντα ήλλαξαν. «Γέγονε τα πάντα καινά». Αλλά ποία είναι «εκείνα»; Η δογματική διδασκαλία, η Ηθική, η λειτουργική πράξις, η θεόθεν μαρτυρηθείσα «εν πολλοίς τεκμηρίοις» πνευματική πείρα της Ορθοδοξίας. Αλλάσσουν αυτά; Πως δυνάμεθα να παραθεωρήσωμεν ανενόχως δόγματα, Ορους, Ι. Κανόνας;
Το «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας» έχει πολύ ευρυτέραν σημασίαν από μίαν απλήν επισφράγισιν της νίκης κατά των εικονομάχων. Ναι μεν, η αναστήλωσις των Ι. Εικόνων αποτελεί σπουδαιότατον θεολογικόν γεγονός, του οποίου την σημασίαν αναλύουν τα πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Αλλ’ η αναδρομή του «Συνοδικού» εις τας αρχάς του 4ου αιώνος και η κατ’ όνομα μνεία, τόσον των προασπιστών των Ορθοδόξων δογμάτων, όσον και των αιρεσιαρχών, εκ του άλλου δε, η προέκτασίς του μέχρι του 14ου αιώνος, εις τας Ησυχαστικάς Έριδας, προσδίδουν εις τούτο τον χαρακτήρα αιωνίου κύρους κώδικος της Εκκλησίας.
Το «ανάθεμα τρις» κατά των αιρετικών και το «αιωνία η μνήμη» δια τους αγωνισθέντας υπέρ της Ορθοδοξίας, μέσα εις τας διαστάσεις δέκα ολοκλήρων αιώνων, αποτελούν την ανακεφαλαίωσιν της διδασκαλίας της Εκκλησίας, ανανεώνουν την στερράν στάσιν της και εξαίρουν το νόημα της Παραδόσεως.