Όχι του Εφετείου σε σωματείο “μακεδονικής μειονότητας”

 Γράφει ο Γεώργιος Ευθ. Τάτσιος*

Το Μονομελές Εφετείο Θεσσαλονίκης με την υπ’ αριθμόν 117/2021 απόφασή του έβαλε φρένο στην ιδεολογική διαστροφή και στα καλοπληρωμένα σχέδια εκείνων που ονειρεύονται δήθεν «μακεδονική» μειονότητα εντός Ελλάδος. Πρόκειται για τη δεύτερη ΝΙΚΗ στη δικαστική διαμάχη, που ξεκίνησε μετά από μήνυση που υπέβαλα στις 11 Μαρτίου 2018 ως πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων (ΠΟΠΣΜ), όταν φούντωσε η προπαγάνδα για κατασκευή δήθεν «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα, ως φυσική εξέλιξη των εθνικών παραχωρήσεων της «συμφωνίας» του Κοτζιά.

Κάποιοι επιτήδειοι έσπευσαν να «ρευστοποιήσουν» την σύγχυση που προκλήθηκε από την «συμφωνία» των Πρεσπών με την παραδοχή: (α) ύπαρξης κράτους που περιέχει στο όνομά του τον όρο «Μακεδονία», (β) δήθεν «μακεδονικής» εθνότητας και (γ) δήθεν «μακεδονικής» γλώσσας. Ιδρύθηκε Σωματείο στην Ηράκλεια Σερρών με την επωνυμία Αδελφότητα Ντόπιων Σερραίων «ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΙΟΣ», του οποίου το καταστατικό συγκεκαλυμμένα ανέφερε ότι είχε σκοπό να μεταλαμπαδεύσει την «ντόπια» γλώσσα και να γιορτάζει τις εθνικές εορτές των «ντόπιων» εξυμνώντας του ήρωές τους. Τον Μάρτιο του 2018 το εν λόγω Σωματείο κυκλοφόρησε (δωρεάν) περιοδική έκδοση με την επωνυμία «Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ», στην οποία προπαγάνδιζε ότι η «ντόπια» (μητρική) γλώσσα των Σερρών είναι η (δήθεν) «μακεδονική», γράφοντας τα μισά κείμενα στα σλάβικα, ότι οι εθνικοί ήρωες των «ντόπιων» Σερραίων είναι οι αρχικομιτατζήδες Γκότσε Ντέλτσεφ και Γιάνε Σαντάνσκι και ότι η εθνική εορτή των «ντόπιων» Σερραίων είναι η βουλγαρική ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν στο Κρούσοβο το 1903.

Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ


 

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας,  Ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.

ΕΝΩΣΙΣ Ή ΥΠΟΤΑΓΗ; --- του αειμνήστου Σεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Δια μίαν νέαν Εκκλησίαν

Μέσα στη χαρακτηριστική των καιρών μας γενική σύγχυση και ανατροπή των εννοιών, γίνεται ένα σοβαρό μπέρδεμα, που προσβάλλει ό,τι ιερότερο σ΄ αυτό τον κόσμο, την αγία μας Εκκλησία, και θέτει σε κίνδυνο ό,τι πολυτιμότερο, τη σωτηρία μας. Ποιο είναι το μπέρδεμα; Θα το εκθέσω απλά· Γνώρισμα της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, είναι η οικουμενικότητα, το να απλώνει, δηλαδή, την αγάπη και να προτείνει τη σωστική δύναμή της σε όλη την οικουμένη. Η Εκκλησία, κατά το παράδειγμα του Κυρίου και Αρχηγού της Ιησού Χριστού, «θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. 2, 4). Σε καμμία περίπτωση, όμως και για κανένα λόγο η Εκκλησία δεν αδικεί την αλήθεια, για να εξυπηρετήσει δήθεν την αγάπη, διότι αποκομμένη από την αλήθεια η αγάπη εκφυλίζεται σε απάτη.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΟΣΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΤΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΗΣ


 

Τη ΙΑ΄ (11η) Φεβρουαρίου, μνήμη της Αγίας ΘΕΟΔΩΡΑΣ της βασιλίσσης, της υπερασπισάσης την Ορθοδοξίαν.

Θεοδώρα η μακαρία βασίλισσα ήτο γυνή του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, όστις απέθανεν εν έτει ωμβ΄ (842), όχι όμως κακόδοξος, καθώς ήτο ο σύζυγός της, αλλ’ Ορθόδοξος και ευσεβής. Ήτο δε η μακαρία Θεοδώρα θυγάτηρ επιφανούς ανδρός εκ Παφλαγονίας ονόματι Μαρίνου και μητρός Θεοκτίστης, ευφυεστάτη και ευσεβεστάτη από της παιδικής της ηλικίας, διο και πάντες την εσέβοντο και την εθαύμαζον δια τε την πνευματικήν αυτής καλλονήν, αλλά και δια την αρετήν και αγιότητα αυτής. Υπανδρευθείσα δε η Θεοδώρα τον Θεόφιλον, (1), καίτοι ούτος είχε πατρόθεν κληρονομήσει την κατά των αγίων Εικόνων λύσσαν, αύτη όμως μετά της μητρός της Θεοκτίστης και των τέκνων της, τα οποία απέκτησε μετά του Θεοφίλου, ήτοι του Μιχαήλ και πέντε θυγατέρων, έμενε πιστοτάτη εις την Αγίαν Ορθοδοξίαν έχουσα κεκρυμμένα εις κιβώτιον, εντός του δωματίου της, τον Τίμιον Σταυρόν και τας Εικόνας του Χριστού και της Θεοτόκου και τας ησπάζετο και τας προσεκύνει κατά μόνας κρυφίως την νύκτα, προσευχομένη έμπροσθεν αυτών και παρακαλούσα τον Θεόν, ίνα κάμη έλεος εις τους Ορθοδόξους.

Η «Εκκλησία» της Σερβίας εμφανίζει πλέον την πλήρη παράδοσή της στην αίρεση του Οικουμενισμού.

Οι οικουμενιστές της Σερβίας, ακολουθώντας τις μεθόδους παλαιών αιρετικών, συνεργάζονται και με τις πολιτικές εξουσίες για την επίτευξη του κοινού στόχου τής εξουδετέρωσης των αγωνιστών Ορθοδόξων κληρικών. Θύματα τού ανηλεούς διωγμού των Σέρβων οικουμενιστών ήταν ο μακαριστός Επίσκοπος Ράσκας, Πριζρένης, Κοσσόβου και Μετοχίων Αρτέμιος τον οποίον είχαν καθαιρέσει, καθώς και κληρικοί και μοναχοί που παραμένουν συνεχιστές του έργου του. Αυτή ήταν επί πολλά έτη η επιθυμία των Αλβανών του Κοσσόβου αλλά και των Σέρβων οικουμενιστών.

Αθανάσιος Σακαρέλλος, θεολόγος:

Ένας από τους λόγους ήταν, ο προβληματισμός του Σίλβερ, για την Ορθοδοξία του γέροντα Σωφρονίου του Έσσεξ, 1ον, για το περίφημο μικτό μοναστήρι, ανδρών και γυναικών! 2ον, για την διακοινωνία του μοναστηρίου με τους παν-οικουμενιστάς της εν Γαλλία ECOF, 3ον για την μηδέποτε αναφορά του γέροντα Σωφρονίου εναντίον της σατανικής ομοιοπαθητικής που εφήρμοζε η μονή του στο Άγιο Όρος (Ι.Μ.Παντελεήμονος), και 4ον, αν και ο γέροντας Σωφρόνιος έζησε τα πιο μεστά χρόνια του, την εποχή που ο οικουμενισμός έκανε θραύση επί Αθηναγόρου, σε κανένα συγγραφικό έργο του, κάνει αναφορά εναντίον του οικουμενισμού προς οφειλομένη προστασία του ποιμνίου του, αν ο ίδιος φυσικά ήταν εναντίον του οικουμενισμού. 

Το ταξίδι στη “Μάλτα” -- Του Αλεξάνδρου Καλόμοιρου(1931-1990)

Επειδή δεν μπορούμε να είμαστε χριστιανοί σαν άτομα αλλά μόνον σαν Εκκλησία σημασία καίρια έχει όχι μόνον η δική μας πίστη να είναι αληθινή αλλά και αυτή των αδελφών και των πατέρων μας. Το ποικιλόπιστο άθροισμα δεν έχει σχέση με την Εκκλησία του Χριστού  που είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας» όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Στην Εκκλησία υπάρχει μία πίστη, η αληθινή, και συμφωνία όλων στην Ορθοδοξία και ομόνοια. Δεν το νοιώθουν, άραγε, αυτό οι ευσεβείς και καλοπροαίρετες ορθόδοξες ψυχές; Αλλά τότε τι είναι αυτό που τις συγκρατεί μέσα σ΄ αυτό το όζον σύμπλεγμα της ψευτιάς; Είναι το ότι δεν βλέπουν που να πάνε. Γιατί δυστυχώς καμιά οργανωμένη Εκκλησία σήμερα δεν έχει  εχέγγυα πιστότητας στη γνήσια Πατερική Ορθοδοξία, αφού φυσικά Ορθοδοξία δεν είναι μόνον η τήρηση του ακενοτόμητου εορτολογίου. Γιατί όμως αισθάνονται οι χριστιανοί τόσο πολύ έντονα την ανάγκη να καταφύγουν οπωσδήποτε σε μια διοικητικά οργανωμένη Εκκλησία;

ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΡΑΓΙΑ, ΔΕΣ ΟΜΩΣ ΤΙ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ.!! -- π. Γεώργιος Αγγελακάκης


 https://agiooros.org/