Η «Νέα Εποχή» και ο διπλός Οικουμενισμός (πολιτικός και θρησκευτικός) -- π. Γεώργιος Μεταλληνός

Η ΕΠΟΧΗ μας σφραγίζεται καθοριστικὰ ἀπὸ μιὰ νέα ἱστορικὴ συγκυρία, τὴ Νέα Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων καὶ τὴν ἀνάδυση στὸ παγκόσμιο προσκήνιο μίας νέας παγκόσμιας Μονοκρατορίας τῆς Pax Americana, πού μεταφέρει τὸν κόσμο, ἀναδρομικά, στὴν ἑνότητα τῆς Pax Romana καὶ σ᾽ ὅ,τι αὐτὴ μπορεῖ νὰ σημαίνει γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο.

Ἡ ἀνθρωπότητα ἐντάχθηκε σ' ἕνα παγκόσμιο σύστημα πολιτικῆς καὶ ἀξιῶν, πού ἐλέγχει καὶ διαμορφώνει καθολικά, μέσῳ τῆς ἑνιαιοποιημένης παιδείας καὶ τῶν κατευθυνόμενων Μ.Μ.Ε., τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κοινωνία, ὡς πλανητικὸ ἄνθρωπο καὶ πλανητικὴ-ὁλιστική κοινωνία. Τὸ Internet-Διαδίκτυο ἰδιαίτερα, ἑνοποιεῖ τὸν κόσμο μας, τεκμηριώνοντας αὐτό, πού ἐμπεριέχει ὁ ὅρος παγκοσμιοποίηση (Globalization). Καὶ εἶναι θεμιτὸ νὰ ἐπικαλούμεθα τὸν ἐλπιδοφόρο λόγο τοῦ Χριστοῦ μας «γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμὴν (Ἰω. 10,18), τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι: ὑπὸ ποῖον ποιμένα;

Τό παιδομάζωμα εἰς τά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας


Τῆς κας Λαμπρινῆς Μαστρογιάννη, Καθηγητρίας, Θεολόγου, Μεταπτυχιακά εἰς τήν Θρησκειολογίαν καί εἰς τήν Ἐπικοινωνιακήν Θεολογίαν

Τὸ παιδομάζωμα ἦταν ἡ διαδικασία ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποία οἱ Ὀθωμανοὶ ἅρπαζαν βίαια μικρὰ παιδιά, ἀγόρια, τὰ ἀπομάκρυναν ἀπὸ τὸ οἰκογενειακό τους περιβάλλον καὶ τὰ στρατολογοῦσαν. Ὑποχρεωτικὰ τοὺς ἐπέβαλαν νὰ περάσουν ἀπὸ σκληρὴ στρατιωτικὴ ἐκπαίδευση. Παράλληλα ἐκτὸς ἀπὸ τὶς σωματικὲς κακουχίες ποὺ ὑφίσταντο τὰ παιδιά, εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν καὶ τὴν ἠθικὴ καὶ ψυχικὴ διάβρωση ποὺ ἐπιχειροῦσαν οἱ Ὀθωμανοί. Προσπαθοῦσαν δηλαδὴ οἱ κατακτητὲς νὰ ξεριζώσουν μέσα ἀπὸ τὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν τὶς παραδόσεις τους καὶ νὰ τὰ ἀναγκάσουν νὰ ἀποβάλουν ὅλα τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ σχετίζονταν μὲ τὴν ἑλληνικότητά τους, τὸ ἐθνικό τους φρόνημα καὶ τὴ χριστιανικὴ πίστη τους. Ἀφοῦ τὸ πετύχαιναν αὐτό, κατόπιν τὰ ὑποχρέωναν νὰ πολεμήσουν ἐναντίον τῶν ὁμοφύλων τους, ἀκόμη καὶ ἐναντίον τῶν ἴδιων τους τῶν οἰκογενειῶν.

Ἡ τακτικὴ αὐτὴ ἦταν ἕνας φόρος αἵματος ποὺ πλήρωναν οἱ χριστιανικοὶ πληθυσμοὶ καὶ ἀποτελοῦσε ὅ,τι πιὸ σκληρὸ μποροῦσε νὰ ὑποστεῖ ἕνας λαός.

''ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''


 

Η λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, αρχίζει και τελειώνει με την επίκλησιν «Της τιμιωτέρας των Χερουβίμ…», και πάντες οι άγιοι της Εκκλησίας θεωρούν την Θεοτόκον Μαρίαν ως «μετά Θεόν, τα δευτερεία της Τριάδος έχουσαν…». Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «εμνήσθην της Θεοτόκου και εσώθη η ψυχή μου». Ο Γεώργιος Νικομηδείας λέγει, ότι ο Χριστός λογίζεται δόξαν ιδικήν Tου, την δόξαν της Μητρός Aυτού. «Την Σην γαρ δόξαν ο Κτίστης, ιδίαν οιόμενος, εκπληροί τας αιτήσεις». «Ελπίδα μου, καταφυγή μου, Μητέρα μου, γράφει ο Μηνιάτης, ένα νεύμα να κάνης δι’ εμέ, εγώ είμαι σεσωσμένος. Κυρία Θεοτόκε Μαρία, όποιος εις Σε ελπίζει είναι αδύνατον να χαθή».

Τη Ι΄ (10η) Ιουλίου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΑΝΤΩΝΙΟΥ του Ρώσου

ασκήσαντος μεν το πρώτον εν τω αγιωνύμω όρει του Άθω εν τω ιερώ κοινοβίω του Εσφιγμένου εν έτει 1012, ύστερον δε απελθόντος εις Ρωσίαν και ανεγείραντος εκ βάθρων την περιβόητον και περικαλλή Λαύραν εις το Κίεβον, όπου και ανεπαύθη εν Κυρίω τω 1073 έτει ζήσας έτη 90.                    

Αντώνιος ο Όσιος πατήρ ημών ήκμασεν εν έτει από κτίσεως κόσμου 6520, από δε Χριστού 1012, επί της βασιλείας Ρωμανού του Αργυροπούλου και Βλαδιμήρου του ευσεβεστάτου άρχοντος Ρωσίας εν Κιέβω κρατούντος, διαρκέσας άχρι της βασιλείας Ρωμανού Β΄ του Διογένους, ζήσας έτη ενενήκοντα, εκοιμήθη δε κατά το 6578 από κοσμοποιϊας και 1072 από της ενσάρκου του Κυρίου οικονομίας έτος. Ούτος κατά το πρώτον απαρνησάμενος τον κόσμον και ελθών εις το αγιώνυμον όρος του Άθω, έμεινεν εις την υπακοήν του Ηγουμένου της Ιεράς και παμμεγίστης σεβασμίας Μονής της επονομαζομένης του Εσφιγμένου Θεοκτίστου, λαβών δε το άγιον και αγγελικόν σχήμα των μοναχών εδόθη όλος εις άκραν υπακοήν και άσκησιν· δεξάμενος δε δια θείας αποκαλύψεως προσταγήν του Γέροντος αυτού απήλθεν εις Ρωσίαν, ίνα μεταφέρη την ευλογίαν του όρους Άθω και μεταδώση το άγιον και αγγελικόν σχήμα εις τον άρτι πιστεύσαντα λαόν, γενόμενος ούτος το τέκνον του Άθω, απαρχή και πατήρ του Μοναστικού Τάγματος των Ρώσων.

Fr. Theodoros Zisis:

"I am not sure that if God calls me tonight and I leave this life, I do not know if I will find an excuse in front of the Saints, the Confessors, the Martyrs, for this attitude that we all hold now. Heresy is overflowing, pro-Papists and pro-ecumenists are all sheep wolves among us, and we making discretions  and we dispensate. I am trying to find an excuse for myself ...

Since the Bishops commemorate the Patriarch and therefore they are also subjected to the Canon: "the one who communicates with the one who is uncommunicable, becomes uncommunicable too"; and I  commemorate my Bishop, who commemorates the Patriarch, who communes with the Pope; and you faithful, you are coming to me who I commemorate the Bishop and you have communion and accept me. Therefore, a line - this line of transgression that begins with the Patriarch, begins slowly - slowly as if they are communicable vessels, to reach as a responsibility as far as to all of us!

But who from the Christians knows these teachings? Most of the laity will say: "But, since the Patriarch does it, since the Pope does it, what is my fault?". It's your fault too! Ignorance is not justified ...

We are all responsible. The Patriarch is not only responsible. It is not only the Bishop responsible, who is silent and this kind of silence constitutes a third kind of atheism. We, the Priests, are also responsible and together with us, you are also responsible, you laity, because  you are stay with us and do not say to us: "We are leaving you".

Το φλεγόμενο κελί.

Ρώτησαν κάποτε τον αββά Παλλάδιο, πού καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη: 

-Κάνε αγάπη, πάτερ, και πες μας από ποια αιτία έγινες μοναχός; 

-Στην πατρίδα μου, απάντησε εκείνος, μισό χιλιόμετρο μακριά από το τείχος, ζούσε ένας έγκλειστος μοναχός πού λεγόταν Δαβίδ. Είχε έρθει από τη Μεσοποταμία. Ήταν πολύ ενάρετος, ελεήμων και εγκρατής. Έμεινε κλεισμένος και προσευχόμενος στο κελί του, περίπου εβδομήντα χρόνια! 

Εκείνο τον καιρό, εξ αιτίας βαρβαρικών επιδρομών, τα τείχη της Θεσσαλονίκης φυλάγονταν μέρα και νύχτα από τούς στρατιώτες. 

-------------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Καλά τά λές, γέροντα, ἀλλά δύσκολη ἡ καλογερική!

Από το είδωλο στο είδωλο - του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθ. Παν. Αθηνών

 (Μυθοποίηση της απομυθεύσεως)

Όταν ο πολιτισμένος, διαφωτισμένος και απελευθερωμένος από προλήψεις και δεισιδαιμονίες άνθρωπος φέρνει στο νου του και αναλογίζεται την ωμή και πρωτόγονη ειδωλολατρία των αρχαίων προγόνων του, σκέπτεται βέβαια από ποιό χαμηλό πνευματικό επίπεδο ξεκίνησε την ανοδική προοδευτική του πορεία το ανθρώπινο πνεύμα.

Πράγματι! Η τόσο ωμή λατρεία και θεοποίηση, από το πνεύμα αυτό, άψυχης ύλης και χωρίς ζωή αντικειμένων, είναι μια πολύ ταπεινωτική αφετηρία της εξελίξεως του ανθρωπίνου πνεύματος. Η λατρεία λ.χ. των λίθων, των ξύλων, της φωτιάς, του νερού και άλλων στοιχείων της φύσεως δείχνει μια πολύ ταπεινή εξάρτηση του ανθρώπινου πνεύματος από ασήμαντα και πολύ κατώτερά του σε υπαρκτική ποιότητα στοιχεία του κόσμου τούτου.

The Holy Hieromartyr Pancratius, Bishop of Tauromenium in Sicily

This Saint, who was a contemporary of the Apostles, had Antioch as his homeland, where he was guided to the Faith of Christ by Peter, the Chief of the Apostles. Later, he came to Sicily, where he brought many to the Faith, and was finally put to death by the pagans.