Πνευματικὴ ἀφασία -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Οι περισσότεροι Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχουν ἐκτιµήσει τόν πνευµατικό κίνδυνο τοῦ οἰκουµενισµοῦ. Ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι ἀγρυπνοῦν γιά τό ποίµνιό τους, θεωροῦν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι ἐπικίνδυνος, ἀφοῦ ξεκινάει καί κατευθύνεται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο! ∆έν ἐξετάζουν οἱ ἴδιοι τό θέµα, ἀλλά παθητικά δέχονται ὅσα τό Πατριαρχεῖο προγραµµατίζει καί µεθοδεύει. Καί αὐτό τό θεωροῦν σπουδαῖο κατόρθωµα, γιατί κάνουν τυφλή ὑπακοή στόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, τήν ὥρα πού θά ἔπρεπε νά εἶχαν χάσει τόν ὕπνο τους καί νά µιλοῦσαν συνεχῶς γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ὁ ὁποῖος κατεδαφίζει τήν Ὀρθοδοξία. ∆υστυχῶς αὐτοί ἀδιαφοροῦν καί συχνά συνευφραίνονται µέ τόν Πατριάρχη κατά τίς ἐπισκέψεις του στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἀδιάφοροι αὐτοί µητροπολίτες συνήθως εἶναι πολυµέριµνοι καί ἀσχολοῦνται µέ κοινωνικά καί πολιτικά θέµατα, ἀκόµη καί ἀθλητικά γεγονότα, προκαλώντας τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ µας. Θέλουν νά ἐµφανίζονται ὡς πνευµατικοί ἡγέτες, ὄντας ἀδιάφοροι στούς πνευµατικούς κινδύνους, ὅπως εἶναι ὁ οἰκουµενισµός. Σέ λίγο θά χάσουµε τήν ἀκεραιότητα τῆς πίστεώς µας καί τήν πολύτιµη παράδοσή µας. Ἀναφέρω µιά περίπτωση πνευµατικῆς ἀφασίας, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τά παραπάνω.

Ἕνας πρωτοσύγκελλος, ὑπερασπιζόµενος τό µητροπολίτη του σέ µιά ὑπόθεση µέ κάποιον ζηλωτή κληρικό, εἶπε τό ἑξῆς ἀποκαλυπτικό καί συνάµα ἀποκαρδιωτικό: «Ὁ Σεβασµιώτατος οὐδέποτε ἠσχολήθη µέ τό θέµα τοῦ Οἰκουµενισµοῦ οὔτε τοῦ Ἀντιοικουµενισµοῦ, οὔτε ἔχει καταχωρήσει ἀπόψεις θετικές γιά τό ζήτηµα τοῦ οἰκουµενισµοῦ καί τοῦ παπισµοῦ». Ποιόν, ἀλήθεια, νά πρωτοσυγχαρῶ; Τόν πρωτοσύγκελλο ἤ τό µητροπολίτη; Θά εἶχε ἐνδιαφέρον νά µᾶς ἔλεγαν, γιατί συµβαίνει αὐτό, ὅταν ὁ συγκεκριµένος µητροπολίτης εἶναι λαλίστατος καί ποτέ δέν δήλωσε ἄγνοια ἤ ἀναρµοδιότητα γιά κάποιο θέµα οὔτε καί ἀρνήθηκε ποτέ τά µικρόφωνα καί τίς κάµερες. ∆υστυχῶς, οἱ συγκεκριµένοι αὐτοί ρασοφόροι ἐπιδιώκουν τήν κοσµική δόξα, γι᾿ αὐτό δέν πρέπει νά ἐλπίζουµε ὅτι κάποτε θά ἀποκτήσουν ἀντιοικουµενιστικό φρόνηµα. Ἄν δέ ἀναλογιστοῦµε λίγο καί τήν ἱστορία τους, δηλ. πῶς ἐκλέχτηκαν µητροπολίτες, πῶς µετατέθηκαν σέ πλουσιότερες καί µεγαλύτερες µητροπόλεις καί πῶς κατόρθωσαν νά ἐκλεγοῦν καί οἱ στενοί τους συνεργάτες µητροπολίτες, περιφρονώντας τό Ἅγιο Πνεῦµα, ἀσφαλῶς εἶναι παραδείγµατα πρός ἀποφυγήν, καί ἄς εἶναι δεκαετίες µητροπολίτες. Πρέπει πάντα νά θυµόµαστε ὅτι ὁ σεβασµός δέν ἐπιβάλλεται, ἀλλά ἐµπνέεται ἀπό τό ἦθος καί τήν ἐν φόβῳ Θεοῦ διακονία στήν Ἐκκλησία καί ὄχι µέ τή θορυβώδη θεωρητική κοινωνική δράση, προκειµένου νά προκληθοῦν χειροκροτήµατα θαυµασµοῦ.

Ο Πολυμενόπουλος Διονύσιος σχολίασε την ανάρτηση "ΕΥΑΓΡΙΟΣ – ΔΗΜΟΦΙΛΟΣ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ;"

Οι Ιεροί Κανόνες θεσπίστηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία εν Πνεύματι Αγίω για την διαφύλαξη της Ορθόδοξης Πίστεως ( Δόγμα) και για την εύρυθμη λειτουργία της Εκκλησίας σύμφωνα με το Θείο Θέλημα. Η Ιεροί Κανόνες έγιναν για την υπεράσπιση της Εκκλησίας , δογματική και λειτουργική, και όχι για να χρησιμοποιούν, λόγω θέσεως ή αξιώματος, άνθρωποι έχοντες αιρετικά φρονήματα σε πραγματική ζημία της Εκκλησίας και του έργου της. Η Οικονομία στην Εκκλησία είναι ένα όπλο ανθρώπινης πνευματικής ή και εν γένει θεραπείας στον Εκκλησιαστικό χώρο , που μπορούν είτε εν Συνόδω είτε από την ευθύνη λόγω θέσεως να χρησιμοποιούν μόνο οι Ορθόδοξοι στο φρόνημα και πάντοτε με σκοπό και στόχο την θεραπεία πνευματικών ή εν γένει προβλημάτων. Οι υπερόριες χειροτονίες από Ορθοδόξους σε καιρό Αιρέσεως για την βοήθεια των Ορθοδόξων σε άλλες περιοχές όπου κυριαρχούν οι Αιρετικοί είναι ακριβώς ένα ιστορικό παράδειγμα Θεαρεστης Οικονομίας.

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: «ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΩΝ ΡΟΩΝ»

 Πειραιάς, 16 Ἰουλίου 2025

 

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ:

 

«ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΩΝ ΡΟΩΝ»

«Πόσες χώρες εξαφανίσαμε, των οποίων οι κάτοικοι ζούσαν πλουσιοπάροχα!  Βλέπετε τα οικημάτά τους;  Είναι σχεδόν έρημα και τα κληρονομήσαμε Εμείς». (Κοράνιον, Σούρα «ΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ - αλ Κάσας», Κεφ. 28, στ. 58)

«Να τρέφεσθε απ’ τα αγαθά τα οποία κυριεύσατε από τον εχθρό και να φοβάστε τον Κύριο».  (Κοράνιον, Σούρα «ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ – αλ Ανφάλ», Κεφ. 8, στ. 69)

 

Παρακολουθούμε τον δημόσιο διάλογο για τις μεταναστευτικές ροές που καταφθάνουν στα παράλια της Κρήτης και της Γαύδου και ειλικρινώς διαπορούμε για την έλλειψη διακρίσεως των γεγονότων και μάλιστα από αξιόλογους Πανεπιστημιακούς και Πολιτικούς άνδρες και γυναίκες.

Δυστυχώς, κανείς δεν αναφέρεται στην ουσία του προβλήματος, που για την πατρίδα μας είναι θέμα υπάρξεως, ζωής και επιβιώσεως του Έθνους των Ελλήνων, που αποτελεί και τον πυρήνα του ισχύοντος Συντάγματός μας.  Το δικαίωμα κάθε λαού στην άμυνα και την επιβίωση κατοχυρώνεται και από την Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών και από άλλες Διεθνείς Συμβάσεις.  Ο λαός μας ποτέ δεν διεξήγαγε επιθετικούς πολέμους ούτε υπήρξε αποικιοκράτης αλλά πάντοτε αμύνθηκε «υπέρ βωμών και εστιών». 

Το βασικό λοιπόν πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών για την πατρίδα μας είναι η μουσουλμανική θρησκευτική πίστις των πληθυσμών που φθάνουν στις ακτές μας, διότι αυτή η θρησκευτική παραδοχή του Ισλάμ εδράζεται στην «αρπαγή της πατρίδας και της περιουσίας των απίστων» και στην επέκταση του Ισλάμ με την μετοίκηση, όπως καταδεικνύεται με τα δύο εδάφια από τις Σούρες που έχουν τεθεί στον τίτλο του ανακοινωθέντος.

Η Ισλαμική πίστις, που ενδύει με θρησκευτικό χαρακτήρα, ως εντολή του «Θεού», την αρπαγή της γης και των αγαθών των άλλων και  αποτελεί το οντολογικό θεμέλιο των ανθρώπων αυτών, που δεν τους επιτρέπει να ενσωματωθούν στις δυτικές πλουραλιστικές κοινωνίες είναι το μέγα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαϊκές Χώρες.  Τα ισλαμικά εγκλήματα, με επίκληση των σχετικών χωρίων του Κορανίου είναι πασίγνωστα.

Ειδικότερα, η πατρίδα μας λόγω της γεωπολιτικής της θέσεως και της γειτνιάσεώς της με τα απολεσθέντα εδάφη της στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο και την Μικρά Ασία, που τα διήρπασε ο Τουρκικός επεκτατισμός, γεγονός που το προβάλλει συνεχώς η Γειτονική Χώρα, με γιορτές και πανηγύρια για την αποφράδα, για εμάς, ημέρα της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, υψώνουσα την χαντζάρα δια του Δ/ντου θρησκευτικών υποθέσεων, εντός του πανιέρου Ναού της του Θεού Σοφίας, που μετέβαλε σε τζαμί, υφίσταται σοβαράν διακινδύνευσιν υπάρξεως από την είσοδο μουσουλμανικών πληθυσμών στην χώρα.  Διότι, όταν έχεις απέναντι σου ογδόντα (80) εκατομμύρια Τούρκους μουσουλμάνους, που εποφθαλμιούν την πατρίδα σου και προβάλλουν  τις προδήλως γελοίες και παράλογες, βάσει του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας απαιτήσεις τους, για την δήθεν «γαλάζια πατρίδα» που διχοτομεί το Αιγαίο και εξαφανίζει την Ελληνική κυριαρχία στα Νησιά μας, αμφισβητούντα την κυριότητά τους και την Ελληνική διαχρονία τους, είναι αχαρακτήριστη ανοησία και έλλειψις αυτοσυντηρήσεως να επιτρέπεις την είσοδο στην πατρίδα σου, χιλιάδων ατόμων μουσουλμανικής θρησκευτικής παραδοχής, οι οποίοι ποτέ δεν θα ενσωματωθούν στον ανεκτικό, Χριστιανικό και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό μας και οι οποίοι σε κρίσιμη ώρα πολεμικής συρράξεως με την γειτονική Τουρκία, θα αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα, συντασσόμενοι με τους ομοπίστους - εχθρούς μας.

Επομένως, οι άκριτες και ανόητες φωνές από το πολιτικό σύστημα ή τους δημοσιολογούντας, που δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους αυτή την πραγματικότητα και υψώνουν ψευδεπίγραφα ιδεολογήματα δήθεν ανθρωπισμού και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μπορούν να χαρακτηριστούν ως φωνές «χρησίμων ηλιθίων». 

Ο λαός μας αγωνίστηκε πεντακόσια χρόνια να εκδιώξει το Ισλάμ από τα ματωμένα μας χώματα με ποταμούς αιμάτων και εκατόμβες θυσιών και τώρα με πρόταγμα τον ψευδοανθρωπισμό θα επιτρέψουμε τον άτυπο «εποικισμό» από το Ισλάμ, της πατρίδος μας; Τι λέει γι’ αυτό το Σύνταγμά μας, αγαπητοί Κύριοι Συνταγματολόγοι;

Τίθεται και το ερώτημα, γιατί όλοι αυτοί οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί επιδιώκουν να ισλαμοποιήσουν με την παρουσία τους την Ευρωπαϊκή χριστιανική Ήπειρο με την επίκληση μιας «καλύτερης ζωής» και δεν καταφεύγουν στα πάμπλουτα και τρισεκατομμυριούχα κράτη των ομοπίστων τους στην Σαουδική Αραβία,στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στο Μπαχρέϊν, στο Κατάρ, στο Ομάν και στα άλλα Κράτη του Περσικού Κόλπου; Και γιατί μπαίνουν σε τόσο μεγάλη διακινδύνυεση και κόπο να πλημμυρίζουν τις ακτές μας, ενώ μπορούν να μεταβούν οδικώς στα γειτνιάζοντα αυτά Κράτη του Ισλάμ με τον τεράστιο πλούτο;

Και ένα προσωπικό παράδειγμα που επιμαρτυρεί τα παραπάνω: στην διακονία μου επισκέπτομαι κάποιους Παιδικούς Σταθμούς της επαρχίας μου και μοιράζω κάποια δώρα και γλυκίσματα.  Σ’ έναν  από αυτούς, είχα μεταβεί την ώρα που οι γονείς παρελάμβαναν τα παιδιά τους και καθώς μοίραζα τα δώρα και τα γλυκίσματα, ήρθαν και δύο μελαμψά παιδάκια να πάρουν τα δώρα αυτά.  Με πολλή αγάπη τους τα προσέφερα.  Οι μητέρες τους όμως, που φορούσαν την μουσουλμανική μαντίλα και διεκρίνοντο για την θρησκευτική τους αντίληψη, έσπευσαν να τους τα αφαιρέσουν από τα χέρια τους και να μου τα επιστρέψουν.   Δεν χρειάζεται νομίζω κάτι περισσότερο να ειπωθεί.

Εάν υφίσταται ανάγκη εργατικών χειρών, όπως αναφέρεται, μπορεί με διαδικασίες νομίμου μεταναστεύσεως προσώπων από χριστιανικές χώρες να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα. Η είσοδος μουσουλμανικών πληθυσμών στη χώρα αποτελεί μέγιστον κίνδυνον δια την ύπαρξιν της πατρίδος.  Κάθε άλλη άποψις είναι προδήλως ύποπτη και επικίνδυνη. 

 

      Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

 

                                                        + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ο χρήστης Δημήτριος Χατζηνικολάου σχολίασε την ανάρτηση "ΕΥΑΓΡΙΟΣ – ΔΗΜΟΦΙΛΟΣ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ;"

Κύριε Τριανταφύλλου, ἀκόμη καί ἔτσι ὅπως τά γράφετε νά ἔχουν τά πράγματα, ἡ παρέμβασίς σας αὐτή δέν μειώνει τήν ἀξίαν τοῦ ἄρθρου, καθότι αὐτό πού ἀναφέρετε εἶναι ἁπλῶς ἕν ἀπό τά «μύρια» παραδείγματα, ὅπως γράφει ὁ Δοσίθεος, ὅπου οἱ «παρά κανόνας» καί «παρ' ἐνορίαν» παρεμβάσεις ὅταν ὑπάρχῃ ἀνάγκη εἶναι πράξεις ἐπαινεταί, ὄχι κατακριτέαι Αὐτήν τήν ἀρχήν τονίζει τό ἄρθρον, ὁπότε οἱ «διϋλίζουσες τόν κώνωπα καί καταπίνουσες τήν κάμηλον» ἐνστάσεις πού ἔχουν προβληθῆ εἶναι σχεδόν ἄνευ ἀξίας. Ἀλλά, δέν εἶναι κἄν ἔτσι τά πράγματα. Πρῶτον, ὁ Δημόφιλος ἀπεκαταστάθη ἀπό τήν ἐν Νίκῃ τῆς Θράκης Σύνοδον (359), ἡ ὁποία ναί μέν τώρα θεωρεῖται «ἀθέμιτος», ἀλλά τότε, ὅπως ἔγραψα, οἱ πράξεις τῶν αἱρετικῶν δέν ἐθεωροῦντο ἄκυρες. Δεύτερον, ὅπως γράφει ὁ Δοσίθεος (Τόμος 1, σελ. 454, Βιβλ. Β', Κεφ. ΙΔ', Παρ. Ε'): «εἰς Κωνσταντινούπολιν ἀποθανόντος Εὐδοξίου, χειροτονοῦσιν οἱ Ἀρειανοί τόν ρηθέντα Δημόφιλον ... οἱ δέ ὀρθόδοξοι εὑρόντες καιρόν προχειρίζονται Ἐπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως Εὐάγριόν τινα, ὅν ἐχειροτόνησεν ὁ Ἀντιοχείας μέγας Εὐστάθιος». Λοιπόν, εἰς αὐτήν τήν πρότασιν οἱ λέξεις «χειροτονοῦσιν» καί «ἐχειροτόνησεν» δέν σημαίνουν ἀμφότεραι χειροτονίαν ἐπισκόπου; Διά τήν πληροφορίαν αὐτήν, ὁ Δοσίθεος παραπέμπει εἰς τήν Ἐκκλ. Ἱστορίαν τοῦ Σωκράτους, Τόμος Δ', Κεφ. ΙΔ', ὅπου ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «οἱ Ἀρειανοί εἰς τόν τόπον αὐτοῦ [σ.σ. τοῦ Εὐδοξίου] καθιστῶσι Δημόφιλον. Καιροῦ δέ νομίσαντες δεδράχθαι οἱ τοῦ ὁμοουσίου, τῆς ἑαυτῶν πίστεως Εὐάγριόν τινα προεβάλλοντο· καί χειροτονεῖ τοῦτον Εὐστάθιος, ὁ πάλαι ποτέ ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας γεγονώς». Καί συνεχίζει ἀμέσως εἰς τό Κεφ. ΙΕ' ὡς ἑξῆς: «Τούτου δέ γενομένου, αὖθις ἐξ ἑτέρας ἀρχῆς ἀνεκίνουν οἱ Ἀρειανοί τόν διωγμόν κατ' αὐτῶν». Ἀπό τίς δύο αὐτές προτάσεις τοῦ Σωκράτους καί τοῦ Δοσιθέου προκύπτει ὅτι ἡ ἀλληλουχία τῶν γεγονότων τοῦ ἔτους 370 εἶναι ἡ ἑξῆς: Πρῶτα χειροτονεῖται ὁ Δημόφιλος (καί ἄρα ἀποκαθίσταται, ἄν ὑποτεθῇ ὅτι δέν εἶχεν ἤδη ἀποκατασταθῆ ἀπό τήν σύνοδον τῆς Νίκης τό 359) καί ΚΑΤΟΠΙΝ χειροτονεῖται ὁ Εὐάγριος, ὡς «παράλληλος ἐπίσκοπος».

λέξεις «χειροτονοῦσιν» καί «ἐχειροτόνησεν» δέν σημαίνουν ἀμφότεραι χειροτονίαν ἐπισκόπου; Διά τήν πληροφορίαν αὐτήν, ὁ Δοσίθεος παραπέμπει εἰς τήν Ἐκκλ. Ἱστορίαν τοῦ Σωκράτους, Τόμος Δ', Κεφ. ΙΔ', ὅπου ἀναφέρονται τά ἑξῆς: «οἱ Ἀρειανοί εἰς τόν τόπον αὐτοῦ [σ.σ. τοῦ Εὐδοξίου] καθιστῶσι Δημόφιλον. Καιροῦ δέ νομίσαντες δεδράχθαι οἱ τοῦ ὁμοουσίου, τῆς ἑαυτῶν πίστεως Εὐάγριόν τινα προεβάλλοντο· καί χειροτονεῖ τοῦτον Εὐστάθιος, ὁ πάλαι ποτέ ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας γεγονώς». Καί συνεχίζει ἀμέσως εἰς τό Κεφ. ΙΕ' ὡς ἑξῆς: «Τούτου δέ γενομένου, αὖθις ἐξ ἑτέρας ἀρχῆς ἀνεκίνουν οἱ Ἀρειανοί τόν διωγμόν κατ' αὐτῶν». Ἀπό τίς δύο αὐτές προτάσεις τοῦ Σωκράτους καί τοῦ Δοσιθέου προκύπτει ὅτι ἡ ἀλληλουχία τῶν γεγονότων τοῦ ἔτους 370 εἶναι ἡ ἑξῆς: Πρῶτα χειροτονεῖται ὁ Δημόφιλος (καί ἄρα ἀποκαθίσταται, ἄν ὑποτεθῇ ὅτι δέν εἶχεν ἤδη ἀποκατασταθῆ ἀπό τήν σύνοδον τῆς Νίκης τό 359) καί ΚΑΤΟΠΙΝ χειροτονεῖται ὁ Εὐάγριος, ὡς «παράλληλος ἐπίσκοπος».

ΕΥΑΓΡΙΟΣ – ΔΗΜΟΦΙΛΟΣ: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ;

Αξιότιμε κύριε Χατζηνικολάου

Με σεβασμό προς το πρόσωπό σας και την πρόσφατη συμβολή σας στο ζήτημα των λεγόμενων «παράλληλων επισκόπων», θα μου επιτρέψετε ορισμένες διευκρινίσεις αναφορικά με την περίπτωση του Ευάγριου και του Δημόφιλου, οι οποίοι –κατά τη γνώμη σας– υπήρξαν ταυτόχρονα επίσκοποι Κωνσταντινούπολης. Η εκκλησιαστική και ιστορική πραγματικότητα, ωστόσο, όπως μαρτυρείται από τις πηγές, δεν φαίνεται να επιβεβαιώνει την εν λόγω παραλληλία.

Κατ’ αρχάς, ο Δημόφιλος είχε καθαιρεθεί από τη Σύνοδο της πόλης του Αρίμινου το έτος 359 – γεγονός αναμφισβήτητο, όπως και εσείς ομολογείτε. Το 370, με τη στήριξη του τότε αιρετικού αυτοκράτορα, οι αρειανοί, οι οποίοι δεν είχαν αποδεχθεί την καθαίρεσή του γι’ αυτό και τον μετέθεσαν από την επισκοπή της Βέροιας και τον εγκατέστησαν στον θρόνο της Κωνσταντινούπολης.

Κατά το ίδιο έτος, ο άγιος Ευστάθιος Αντιόχειας χειροτονεί τον Ευάγριο ως επίσκοπο Κωνσταντινούπολης, θεωρώντας τον θρόνο κενό· και αμέσως μετά έχουμε την εξορία και των δύο αυτών ανδρών υπό του τότε αιρετικού αυτοκράτορα Ουάλη.  Η πράξη αυτή (της χειροτονίας του Ευάγριου) στηρίζεται στη θεολογική και κανονική θέση ότι η καθαίρεση σημαίνει την αφαίρεση της ιεροσύνης, (είναι γνωστό ότι αυτό λένε οι Οικουμενικές Σύνοδοι). Συνεπώς, η εκκλησιαστική πραγματικότητα του 370 δεν μαρτυρεί ύπαρξη δύο ισότιμων και κανονικών επισκόπων, αλλά έναν κανονικά χειροτονημένο ορθόδοξο επίσκοπο τον Ευάγριο, σε αντίθεση προς έναν ήδη  καθαιρεμένο τον Δημόφιλο.

Εύλογα, βέβαια, γεννάται το ερώτημα: εφόσον η καθαίρεση συνεπάγεται – όπως ορθώς σημειώθηκε – την αφαίρεση της ιεροσύνης, πώς είναι δυνατόν ο μέγας Θεοδόσιος να αντιμετωπίζει τον Δημόφιλο ως επίσκοπο λίγο πρίν την δευτέρα Οικουμενική Σύνοδο; 

Η απάντηση εντοπίζεται εντός της εκκλησιαστικής παράδοσης: η εξήγηση είναι ότι προηγήθηκε αποκατάσταση - κανονική τακτοποίηση του Δημόφιλου από την πλευρά των ορθόδοξων. Η εκκλησιαστική πράξη προβλέπει, όταν πρόκειται για περιπτώσεις καθαιρεμένων και στην περίπτωσή μας για λόγο αίρεσης, ή και εκτός Εκκλησίας αιρετικών προσώπων, ότι προκειμένου να αναλάβει κάποιος εκ νέου επισκοπικά (ή και μη, αλλά πάντως ιερατικά) καθήκοντα· οφείλει προηγουμένως να έχει μετανοήσει και να έχει ομολογήσει την ορθόδοξη πίστη. Εν συνεχεία, απαιτείται η αποδοχή του από την Εκκλησία και η κανονική αποκατάσταση - τακτοποίηση της ιεροσύνης του και στον τόπο στον οποίο θα τοποθετηθεί ως κληρικός. Παρόμοιες περιπτώσεις έχουμε συναντήσει τόσο σε καθαιρεμένους για λόγο αίρεσης κληρικούς όσο και σε πρόσωπα εκτός Εκκλησίας, όπως πρώην παπικούς, οι οποίοι έγιναν δεκτοί  σε κοινωνία ακόμη και άνευ χειροτονίας κατ’ οικονομία. [Βλ. του μεγάλου Βασιλείου επιστολή 263 ¨τοις Δυτικοις¨  όπου αναφέρεται σε μία τέτοιου είδους περίπτωση  του πνευματομάχου Ευστάθιου Σεβάστειας. Η περίπτωση του Ευστάθιου, μάλιστα, παρουσιάζει δομική ομοιότητα με αυτήν του Δημόφιλου· και στους δύο διαπιστώνεται καθαίρεση, στη συνέχεια υποκριτική μετάνοια, και τελικώς η Εκκλησία προβαίνει – για λόγους ενότητας – σε αποδοχή και αποκατάσταση. Κατά συνέπεια, η κατανόηση της μίας περίπτωσης προσφέρει ερμηνευτικό κλειδί και για την άλλη].

Και πρέπει να προστεθεί εδώ, στην αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν υπάρξει αυτή η κανονική αποκατάσταση – τακτοποίηση του καθαιρεμένου κληρικού· τότε οι ορθόδοξοι οι οποίοι έστω μόνο θα συμπροσευχηθούν μαζί του καθιστούν τους εαυτούς τους ακοινώνητους από τους υπόλοιπους ορθόδοξους και πρέπει να καθαιρεθούν και αυτοί. Είναι γνωστό ότι ισχύει η κανονική αρχή «ο κοινωνών ακοινωνήτω ακοινώνητος έστω και αυτός».  Ο δε 11 Αποστολικός Κανόνας εν προκειμένω είναι σαφής και προστάζει: «Εί τις καθηρημένω, Κληρικός ών, Κληρικώ συνεύξηται, καθαιρείσθω και αυτός». 

Το ουσιώδες, λοιπόν, ερώτημα που ανακύπτει είναι το εξής: πότε επήλθε η αποκατάσταση – κανονική τακτοποίηση του Δημόφιλου; Έλαβε χώρα πριν από τη χειροτονία του Ευάγριου, οπότε πράγματι θα μιλούσαμε για παράλληλους επισκόπους; Ή συνέβη μεταγενέστερα, οπότε και δεν μπορεί να γίνει λόγος για τέτοια παραλληλία, καθότι η καθαίρεση του Δημόφιλου εξακολουθούσε να ισχύει κατά τη χειροτονία του Ευάγριου;

Η απάντηση είναι καθαρή και λογικά αναπόδραστη: δεν δύναται η αποκατάσταση του Δημόφιλου να είχε προηγηθεί της χειροτονίας του Ευάγριου. Διότι, σε μία τέτοια περίπτωση, δεν θα υφίστατο καμία ανάγκη χειροτονίας νέου επισκόπου· ο Δημόφιλος, ήδη μετανοημένος και αποδεκτός από τους ορθόδοξους, θα είχε επανέλθει στη θέση του επισκόπου κανονικώς και σε κοινωνία. Συνεπώς, η ύπαρξη της χειροτονίας του Ευάγριου τεκμηριώνει από μόνη της ότι ο Δημόφιλος κατά το έτος 370 δεν είχε αποκατασταθεί εκ μέρους των ορθόδοξων επισκόπων  στην ιεροσύνη  και  στον τόπο του.

Η αποκατάσταση του Δημόφιλου πραγματοποιήθηκε μετά την εξορία του Ευάγριου. Μόνο τότε ο Δημόφιλος κατέστη «δεκτός» εν τη Εκκλησία, και αυτό υπό την προϋπόθεση μετάνοιας και ορθόδοξης ομολογίας – αν και προσχηματικής (βλ. το απόσπασμα του μεγάλου Βασιλείου παρακάτω) –. Επομένως, δεν νοείται παραλληλία επισκόπων στο κρίσιμο χρονικό σημείο της χειροτονίας του Ευάγριου, αφού τότε ο θρόνος ήταν ουσιαστικά και κανονικά εν χηρεία.

Ακριβώς επ’ αυτού, ο μέγας Βασίλειος, στην επιστολή 48 «Ευσεβείω επισκόπῳ Σαμοσάτων», αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Η δε Κωνσταντινούπολις έχει τον Δημόφιλον πολύν ήδη χρόνον, ως και αυτοί ούτοι  απαγγελούσι και προκεκήρυκται πάντως τη οσιότητί σου. Και τι περί αυτόν πλάσμα [=false appearance (= ψεύτικη εμφάνιση), λεξικὀ Lampe]  ορθότητος και ευλαβείας παρά πάντων συμφώνως των αφικνουμένων θρυλείται, ως και τα διεστώτα της πόλεως μέρη εις ταυτόν συνελθείν και των πλησιοχώρων τινάς των επισκόπων την ένωσιν καταδέξασθαι».

Ο Δημόφιλος, δηλαδή, προσποιήθηκε τον ορθόδοξο, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πεισθούν κάποιοι πιστοί και κάποιοι επίσκοποι των περιχώρων και να ενωθούν μαζί του. Ο άγιος Βασίλειος δεν αναφέρει ρητώς πότε έγινε αυτό· ωστόσο, εκ των συμφραζομένων και των ιστορικών δεδομένων, συνάγεται ότι πρόκειται για γεγονός μεταγενέστερο της εξορίας του Ευάγριου, όπως ήδη τεκμηριώθηκε.

Περαιτέρω, ούτε γίνεται λόγος ρητώς για καθαίρεση ή αποκατάσταση του Δημόφιλου· πλην όμως αυτά εννοούνται, καθώς η καθαίρεσή του είναι αναντίρρητη και δεδομένη. Το αναγνωρίζετε άλλωστε και εσείς, σεβαστέ κύριε Χατζηνικολάου, στο άρθρο σας. Να ο λόγος για τον οποίο ο μέγας Θεοδόσιος, το έτος 379, θεωρεί τον Δημόφιλο ως επίσκοπο Κωνσταντινούπολης· διότι, επαναλαμβάνεται, υπήρξε αποκατάστασή του η οποία έλαβε χώρα μετά την εξορία του Ευάγριου.

Επομένως, το συμπέρασμα είναι σαφές: κατά την χειροτονία του Ευάγριου το 370, δεν υφίσταται καμία παραλληλία επισκόπων στην Κωνσταντινούπολη. Ο θρόνος, από εκκλησιολογικής άποψης, ήταν χηρεύων.

Και έτσι έχόντων των πραγμάτων ερχόμαστε στους δύο λόγους που αναφέρετε για να αποδείξετε ότι η περίπτωση Δημόφιλου - Ευάγριου αποτελεί περίπτωση παράλληλων επισκόπων.

 ·       «πρώτον δεν δύναται να θεωρηθή άκυρος η χειροτονία του Δημοφίλου το 370 και επομένως ούτε εν χηρεία ο θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως κατά την περίοδο 370-380, ^"διότι αρχαίον ην έθος το δέχεσθαι τους από αιρετικών χειροτονηθέντας^" και εξής». 

 Εδώ χρειάζεται μία θεμελιώδης διάκριση, την οποία δυστυχώς παραβλέπετε, αγαπητέ κύριε Χατζηνικολάου: Άλλο πράγμα η χειροτονία και άλλο η καθαίρεση. Συγκεκριμένα:

 Η χειροτονία του Δημόφιλου δεν αμφισβητείται· ήταν έγκυρη, ή καλύτερα ενυπόστατη. Κανείς δεν ισχυρίζεται το αντίθετο. Ωστόσο, ακριβώς επειδή η χειροτονία του ήταν έγκυρη που δι’ αυτής έλαβε την ιεροσύνη ο Δημόφιλος, μπορούσε και να του αφαιρεθεί (η ιεροσύνη) μέσω έγκυρης και νόμιμης καθαίρεσης – η οποία και έγινε στη Σύνοδο της πόλης του Αρίμινου το 359. Η καθαίρεση δεν ακυρώνει τη χειροτονία (δεν σημαίνει ότι δεν έγινε ποτέ), αλλά έχει ακριβώς το νόημα της αφαίρεσης της ιεροσύνης που με τη χειροτονία έλαβε[1].

Το αν «ἀρχαῖον ἦν ἔθος» να γίνονται δεκτοί όσοι χειροτονήθηκαν από αιρετικούς όταν υπάρχει καθαίρεση όπως εν προκειμένω αφορά την αποδοχή μετά από αποκατάσταση – όχι τη χρονική στιγμή πριν από αυτήν.

 Επομένως, η βάση του συλλογισμού σας είναι εσφαλμένη, και όλα τα επόμενα που εξαρτώνται από αυτήν καταλήγουν επίσης εσφαλμένα. Η σωστή θεμελίωση του επιχειρήματος πρέπει να γίνει ως εξής:

 Δεν δύναται να θεωρηθή άκυρη η καθαίρεση του 359 του Δημόφιλου – όπως ἐσφαλμένως γράφετε περί ακυρότητα της χειροτονίας του – και εφόσον δεν υπήρξε αποκατάστασή του από τους ορθόδοξους μέχρι και την εξορία του Ευάγριου το 370, ο θρόνος της Κωνσταντινούπολης ήταν εν χηρεία κατά την χειροτονία του ορθόδοξου Ευάγριου. Κατά συνέπεια, δεν υπήρξαν παράλληλοι επίσκοποι το έτος 370. Η χειροτονία του Ευάγριου τελέσθηκε επί χηρεύοντος επισκοπικού θρόνου ως προς τους ορθόδοξους.

Αντιθέτως, μετά την εξορία του Ευάγριου και εφόσον υπήρξε αποκατάσταση του Δημόφιλου, έστω και εξαιτίας υποκριτικής μετάνοιας, τότε πράγματι ο θρόνος δεν ήταν εν χηρεία· αλλά αυτό αφορά μεταγενέστερο στάδιο, όχι τη χρονική στιγμή της χειροτονίας του Ευάγριου.

Το ερώτημα, επαναλαμβάνω, δεν είναι αν ήταν έγκυρη η χειροτονία του Δημόφιλου – αυτό είναι δεδομένο. Αλλά αν ισχύει η καθαίρεσή του κατά την χειροτονία του Ευάγριου το 370, δηλαδή αν ο Δημόφιλος είχε αποκατασταθεί μέχρι τότε. Και η απάντηση, όπως αποδείχθηκε, είναι όχι.

Συνεπώς, και η αναφορά σας στον Δοσίθεο – «διότι ἀρχαῖον ἦν ἔθος τὸ δέχεσθαι τοὺς ἀπὸ αἱρετικῶν χειροτονηθέντας» – ναι μεν αληθής, αλλά αφορά την μεταγενέστερη αποδοχή του Δημόφιλου μετά την αποκατάστασή του και όχι την κατάσταση πριν από τη χειροτονία του Ευάγριου. Αυτή η αποδοχή, όπως ήδη τεκμηριώθηκε, είχε την αναγκαία προϋπόθεση μετάνοιας και ορθόδόξης ομολογίας, αν και υποκριτικής – όπως και στην περίπτωση του Ευστάθιου Σεβάστειας, για την οποία ο μέγας Βασίλειος γράφει στην επιστολή 263 «τοις Δυτικοίς».

 ·      «Δεύτερον, εάν το 380 ο Δημόφιλος εθεωρείτο όντως καθηρημένος, όπως υποστηρίζει ο πατήρ Ευγένιος, ο Αυτοκράτωρ Άγιος Θεοδόσιος, ο οποίος εξεδίωξε τον Δημόφιλον επειδή ήτο αιρετικός, δεν θα επεκαλείτο την αίρεση του Δημόφιλου δια να τον εκβάλλη του θρόνου, αλλ’ ως πολιτική αρχή και εγγυητής της εννόμου τάξεως εις την Αυτοκρατορίαν, θα επεκαλείτο την καθαίρεσιν του 359 και θα έλεγεν εις αυτόν: ^"εφόσον είσαι καθηρημένος, φύγε από τον θρόνο^". Αντ’ αυτού όμως του είπεν: ^" ή προσθέσθαι τω ομοουσίω ή της πόλεως εξιέναι όπερ μάλλον εποίησεν ^"».

 Ο μέγας Θεοδόσιος δεν μπορούσε να επικαλεστεί την καθαίρεση του Δημόφιλου διότι υπήρχε η αποκατάσταση του μετά την εξορία του Ευάγριου και δια τούτο του ζήτησε να ακολουθήσει την ορθόδοξη πίστη. ( Έγραψα παραπάνω αρκετά γι’  αυτό  ας ανατρέξει ο αναγνώστης ).

Δεν συμφωνούν λοιπόν αγαπητέ κύριε Χατζηνικολάου τα επιχειρήματα σας με τις πηγές ως προς την περίπτωση Δημόφιλου – Ευάγριου ως προς την ύπαρξη παράλληλων επισκόπων. Οι πηγές θέλουν τον Ευάγριο να χειροτονήθηκε σε επισκοπή στην οποία είχαν εγαταστήσει καθαιρεμένο επίσκοπο οι αρειανοί. ( Επαναλαμβάνεται και εδώ ότι, η αποκατάστασή του στην ιεροσύνη και στον τόπο του από τους ορθόδοξους συνέβη μετά την εξορία του Ευάγριου).

 Μετά της εν Χριστώ αγάπης

Νικόλαος Τριανταφύλλου

---

[1] Αλλά και αν εκληφθεί η καθαίρεση όχι ως αφαίρεση «αλλ’ ως αργήν μένειν και μη εις ενέργειαν και πράξιν βαλλομένην» την ιεροσύνη, (βλ. οσίου Νικοδήμου, Πηδάλιον, σελ. 29). Και πάλι στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε, ότι ο θρόνος ήταν κενός. Ο δικαίως καθαιρεμένος για αίρεση κληρικός δεν χάνει μεν την ιεροσύνη του αλλά δεν μπορεί να την ενεργήσει. Άλλωστε όλες οι σύνοδοι εφόσον πρώτα καθαιρούσαν μετά χειροτονούσαν και εγκαθιστούσαν νέους κληρικούς στους τόπους των καθαιρεμένων. Αυτὸ δείχνει ότι εξελάμβαναν τους θρόνους εν χηρεία. Και στην περίπτωσή μας ο Δημόφιλος ήταν δικαίως καθαιρεμένος για αίρεση που δεν είχε αποκατασταθεί στην ιεροσύνη και στον τόπο του από τους ορθόδοξους τουλάχιστον μέχρι την εξορία του Ευάγριου. 

 

Ο Παλαιός των Ημερών -- του Σταύρου Ασλανίδη

Μέρος Α΄

Δύο σχολαστικές ερμηνείες συγκρούονται για την – σε αυτούς «ξένη» – υπεράνω των αισθητών κατάσταση της θέωσης.

Σήμερα το όραμα του Δανιήλ ερμηνεύεται κατά κανόνα με δύο σχολαστικές θεωρίες, οι οποίες, επιφανειακά ή κατ’ επίφασιν, αντιμάχονται μεταξύ τους. Καθεμιά καυχάται ότι κατέχει την αλήθεια και προσπαθεί να αποδείξει το ψέμα της άλλης. Το παράξενο είναι ότι ο καθένας τους βλέπει το πρόβλημα, αλλά μόνο στον άλλον· διακρίνει τη σχολαστική διάθεση μόνο στην απέναντι πλευρά. Ενώ αμφότεροι διαιρούν τον Θεό, αμφότεροι κατηγορούν τους άλλους ότι Τον διαιρούν. Κι ενώ έχουν καρφωμένο στο μυαλό τους το ψέμα, βλέπουν το καρφί στο μάτι του άλλου. Ωστόσο χρειάζεται άνωθεν βοήθεια για να δουν μέσα τους, «ἐν τῷ φωτὶ ἰδεῖν φῶς», ώστε να προσεγγίσουν την απάντηση πέρα από τη σχολαστική ερμηνεία.

Διαστρεβλώνουν τον απλό Θεό, Τον κάνουν σύνθετο, απρόσιτο και ακατάληπτο. Τον παρουσιάζουν συμβολικό και Τον μετατρέπουν σε άθροισμα θεών, οι οποίοι, με ξεχωριστά πρόσωπα, προβάλλονται σε εικόνες. Τον ένα Θεό, είτε Τον ερμηνεύουν ως τρεις ατομικές μονάδες, είτε διαχωρίζουν τη μία υπόσταση του Χριστού σε δύο χωριστές φύσεις. Αρνούνται να σεβαστούν την αλήθεια ότι ο Θεός δεν είναι σύνθεση κανενός, δεν διαιρείται σε κομμάτια και είναι ο μόνος πραγματικά και πάντοτε Απερίγραπτος. Παραβλέπουν ότι αποκαλείται “Ἀσχημάτιστος” όχι για σχολαστικούς ή σωματικούς λόγους· -πρέπει να Τον αφήνουμε έξω από τους φυσικούς νόμους και συνήθειες, διότι ο Απερίγραπτος Θεός σημαίνει παντελή άγνοια εκ μέρους μας – γι’ αυτό και στερείται κάθε συμβόλου.

Ο αόρατος άγγελος, η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου είναι κτιστές υπάρξεις και αυτά μπορούν να συμβολιστούν. Ας μη συγχέουν κάποιοι, τα δεύτερα με τα πρώτα· το γεγονός ότι στα κτιστά αποδίδονται συμβολικά σχήματα δεν σημαίνει πως μπορούμε να κάνουμε το ίδιο στα πρόσωπα του Θεού. Τα ατομικά σύμβολα και η τριπρόσωπη παράσταση δηλώνουν τριθεΐα.

Μόνο τα κτιστά όντα έχουν διαστάσεις, τοπικό περιορισμό, χρόνο εμφάνισης, σύμβολα και κοινωνική θέση στον κόσμο. Ο Θεός είναι “ὁ Ὤν”, ο μόνος άκτιστος. Δεν έχει ορισμό, καθορισμό, σύμβολο, όνομα ή αντιπροσώπους, παρά μόνον τον Χριστό. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων· Αυτός είναι η “ὁδός”, η “Θύρα”, ο “Αρχιερέας”, το ενυπόστατο “Σύμβολο”, το “ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα” και η μόνη “εἰκών” του Πατρός. Κάθε άλλος «θεός» ή «σύμβολο» δίπλα στη μοναδική μορφή Του εκφράζει χριστομαχία. Μόνον Αυτός, χωρίς παράλληλες ενέργειες και σύμβολα, μας έφερε τη σωτηρία, δηλαδή την ενυπόστατη κοινωνία ανθρώπου και Θεού.

«Εἷς Ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Πατρός».

Εντούτοις οι άνθρωποι, χωρίς τη χάρη του Θεού, ρέπουν στην πλάνη και στην αμαρτία. Από τα προϊστορικά χρόνια θέλουν να έχουν μορφή, εικόνα, είδωλο του Θεού τους· επιζητούν με κάθε τρόπο την οικειότητα μαζί Του.

Ας επανέλθουμε, λοιπόν, για να δούμε τι πράττει και πώς ερμηνεύει καθεμιά από τις δύο ομάδες.

Η πρώτη σχολαστική ομάδα «κομματιάζει» τον Τριαδικό Θεό. Θέτει αυτοτελώς τον Πατέρα· εισάγει την ατομική Του υπόσταση αυτόνομα στον χρόνο και στον χώρο. Μαζί Του – δίπλα ή χωριστά Του και πάντως με αυτόνομη, ή κατ’ άλλους μερικώς αυτόνομη, παρουσία – πλαισιώνουν τη μορφή που αποδίδεται στον Πατέρα, τοποθετώντας δίπλα Του τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Αν θελήσουμε να αποδώσουμε εικαστικά τη διάταξή τους, θα λέγαμε ότι σχηματίζεται μια σαφής τριάδα, με ξεκάθαρο «προσωπικό χώρο» για καθέναν: ο ένας βρίσκεται εδώ, ο άλλος είναι εκεί και, παραπέρα, τοποθετείται το Άγιο Πνεύμα.

Η ομάδα αυτή, ενώ η ίδια τεμαχίζει τον Θεό σε τρία ατομικά πρόσωπα, εντούτοις παρατηρεί και κατηγορεί τη δεύτερη ομάδα, η οποία ερμηνεύει το όραμα του Δανιήλ υποστηρίζοντας σαν ερμηνεία, τον διαχωρισμό των δύο φύσεων του Χριστού. Με άλλα λόγια, η πρώτη ομάδα προσπερνά επιπόλαια τον εαυτό της, το γεγονός ότι η ίδια αποδέχεται χωριστά τα θεία πρόσωπα και παρουσιάζει αυτοτελώς τον Πατέρα και τον Υιό, ενώ διαμαρτύρεται όταν κάποιοι άλλοι «διαιρούν» τον Χριστό στα δύο, σύμφωνα με τις δύο φύσεις Του.

Η δεύτερη ομάδα, με τη σειρά της, ερμηνεύει «αθεολόγητα» το όραμα του Δανιήλ. Υποστηρίζει ότι αποκαλύπτεται εκεί η έλευση και η ένωση των δύο φύσεων του Χριστού: δήθεν φαίνεται ο «Υιός του ανθρώπου», να πλησιάζει και να κάθεται στα δεξιά από τον «άσαρκο Υιό του Θεού», που είναι – κατά την ερμηνεία τους – ο «Παλαιός των Ημερών». Έτσι, ενώ και οι ίδιοι ασεβούν χωρίζοντας το πρόσωπο του Χριστού στα δύο, εναντιώνονται στην πρώτη ομάδα. Έτσι, περιορίζουν την υπεράσπιση της αλήθειας στην μισή πλάνη των άλλων, κρύβοντας την άλλη μισή που είναι σε αυτούς: τους ενοχλεί μόνο η ερμηνεία που ξεχωρίζει τα τρία πρόσωπα και εικονίζει τον Πατέρα αυτοτελώς.

Ωστόσο ούτε οι μεν, ούτε οι δε, κατορθώνουν να ξεφύγουν από ολόκληρο τον σχολαστικισμό και από την υποδούλωσή τους στη λογική. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι υπάρχει και μία άλλη, μη λογικά κατανοητή, ερμηνεία. Δεν αντιλαμβάνονται ότι άλλο είναι η ύπαρξη των τριών προσώπων – Πατήρ, Υιός, Πνεύμα –, άλλο η ένωση των δύο φύσεων του Χριστού – Θεϊκή και ανθρώπινη φύση - και άλλο το Απρόσιτο και το Απερίγραπτο του Θεού. Αυτή η διαφορά μάς υποχρεώνει να δεχθούμε ότι κανείς δεν μπορεί να Τον προσεγγίσει· κι ενώ μένουμε μακριά Του, μπορούμε, διά της μίας και μοναδικής “Γέφυρας”, του ενός “Μεσίτη”, να έχουμε το ένα “Όνομά” Του, τη μία “Εικόνα” Του, τη μία “Προσκύνησή” Του, μπορούμε χριστοκεντρικά να προσεγγίζουμε τον Όλο Θεό.

Στο όραμα, λοιπόν, του Δανιήλ φαίνεται μόνον η πνευματική διάσταση των δύο «υπάρξεων» του Θεού. Αυτή η δυάδα της ύπαρξης του Θεού και όχι της διαίρεσης Του, φαίνεται είτε αναφερόμαστε στα τρία πρόσωπά Του είτε στις δύο φύσεις του Χριστού. Ούτε στην πρώτη ούτε στη δεύτερη περίπτωση διασαλεύεται η ενότητα του Θεού, η μορφή, το όνομα και η μοναδική προσκύνηση του Θεού. Μιλάει πάντοτε για αυτήν την Μονάδα του Θεού η υμνολογία, αν τη δει κανείς συνολικά και όχι αποσπασματικά. Άλλοτε αναφέρεται στον Πατέρα και στον Υιό Του, άλλοτε στη θεϊκή και στην ανθρώπινη φύση του Χριστού.

Έτσι τα λόγια του οράματος δεν «κομματιάζουν» τον Θεό, αλλά μιλούν για το μυστήριο της αδιαιρέτου διακρίσεώς Του. Σε καμία περίπτωση, με κανένα σύμβολο και σε κανέναν βαθμό, τα λόγια αυτά δεν εισέρχονται στο «είναι» του Θεού – στο ποιος είναι ο Θεός. Απλά τονίζουν ότι υπάρχει Τριαδικός Θεός και ότι, κατά την ύπαρξή Του, έχει τρία πρόσωπα. Επιπλέον προαναγγέλλουν ότι θα έρθει ο Μεσσίας τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και, κατά την ύπαρξή Του, θα έχει – αχώριστα – ενωμένες τις δύο φύσεις σε ένα πρόσωπο.

Όλα αυτά συνιστούν πράγματι μια τρέλα: ενώ οι δύο ερμηνείες συμπλέουν μεταξύ τους και διαδίδουν τα ίδια ψεύδη, η «πόλωση» τους, αντί να τους οδηγήσει στο ράγισμα και στον προβληματισμό των ιδίων, αυτοί σχίζουν και συνθέτουν τον Θεό τους· και, σαν να μην αρκεί αυτό, αλληλοαφορίζονται!

Τελικά, όμως, είναι περισσότερα αυτά που τους ενώνουν απ’ όσα δήθεν τους διαφοροποιούν. Στις ουσιαστικές αρχές συμφωνούν μεταξύ τους: διαχωρίζουν, τεμαχίζουν και περιγράφουν σχολαστικά τον Θεό τους, ενώ η φαινομενική διαφωνία έγκειται μόνο στο πού εντοπίζεται η διαίρεση και ποιος είναι ο «συμβολικά» περιγραπτός Θεός. Στην πρώτη περίπτωση διαιρούν τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδας, στη δεύτερη τις δύο φύσεις του Χριστού. Στη μία περίπτωση εικονίζεται ο Πατήρ, στην άλλη ο Υιός. Έτσι, η «διαφωνία» τους, δεν είναι εποικοδομητική, δεν συμβάλει στο να θεραπεύσει, αλλά προσθέτει πλάνη στην πλάνη. Αδιαμαρτύρητα παραδέχονται και οι δύο ότι υπάρχει, έστω, ένα πρόσωπο του Θεού που μπορεί να φανερωθεί, να εικονιστεί και να προσκυνηθεί ατομικά· η διαφορά τους είναι στο ποια είναι η ονομασία Του! Η μία ομάδα λέει ο ασώματος πατέρας και η άλλη η ασώματος φύση του Χριστού!

Η αιτία της πλάνης σε αμφότερες τις δύο ομάδες, είναι η έλλειψη σεβασμού στο άρρητο του Θεού. Όπως συμβαίνει σε κάθε ιστορικό γεγονός, η σχολαστική ερμηνεία θέλει να ξέρει και για τον Θεό «ποιος είναι ποιος» και ποιες οι κινήσεις του. Έτσι στέκονται και στον «Παλαιό των Ημερών» – δίνει αυθαίρετες ερμηνείες στα σημεία που η διήγηση τα καλύπτει με γνόφο – . Ενώ η Γραφή τα προσπερνά με υποτυπώδη αναφορά, επειδή ακριβώς πρόκειται για μυστήριο, εκείνοι κομπάζουν ότι μπορούν να τα ερμηνεύσουν, να τα καταστήσουν απλά και κατανοητά σε όλους και να αποδώσουν το περιστατικό με κάθε λεπτομέρεια. Έτσι τολμούν να ερμηνεύουν τα άρρητα, αποπειρώνται να μας πούνε “ποιος είναι ποιος”, “ποια είναι η θέση του καθενός προσώπου” και ποια η “συνολική εικόνα” Του. Έτσι, εξιχνιάζουν τα «ἀνερμήνευτα» ρήματα της Αγία Γραφής και ταυτοποιούν σχολαστικά τα πρόσωπα του Θεού, ρυθμίζοντας – δήθεν – το βίωμα και την παρουσία Του!

Η διαφορά των δικών τους ερμηνειών, από ό,τι λέμε εμείς, είναι ότι εμείς επιμένουμε στο να προηγείται και να οδηγεί την ερμηνεία το δόγμα. Ο Τριαδικός Θεός είναι πάντοτε απερίγραπτος, με τρία πρόσωπα αδιαίρετα, ομοούσια και με μία φύση. Επιπλέον ο Χριστός είναι περιγραπτός, «κατελθὼν ἐξ οὐρανοῦ» για τη σωτηρία μας, έφερε την δυνατότητα και Αυτός είναι η όραση του Θεού, έχοντας δύο φύσεις «ἀδιαιρέτως» σε ένα πρόσωπο. « Ἐξ Αὐτοῦ, δι’ Αὐτοῦ καὶ εἰς Αὐτὸν» είναι η σωτηρία. Ο Χριστός δεν είναι αποκομμένο πρόσωπο – το ένα από τα τρία-, αλλά είναι πλήρης Θεός: στο πρόσωπό Του προσκυνείται: ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα.

Η εικονική παράσταση

Συμπερασματικά, καθεμιά ομάδα κατέχει τη μισή αλήθεια και όλο το ψέμα. Η μία ισχυρίζεται ότι στην Παλαιά Διαθήκη φάνηκε ο Πατήρ, η άλλη ότι φάνηκε ο Υιός – κι υπάρχουν κι άλλοι που λένε ότι άλλοτε φάνηκε ο ένας Θεός, άλλοτε ο άλλος. Αμφότερες πάντως αποδέχονται ότι το όραμα μπορεί να αποδοθεί εικαστικά με ένα γέροντα που έχει στα δεξιά του, ένα νεότερο, τον Χριστό. Συμφωνούν ότι ο ένας εικονιζόμενος είναι «κατάλευκος» και ονομάζεται «Παλαιός των Ημερών», ενώ στον νεότερο σχηματίζουν το φωτοστέφανο Του με ένα σταυρό.

Ενώ οι ίδιοι δεν παραδέχονται ότι ομοδοξούν, εντούτοις τούς προδίδει η αποδοχή της ίδιας εικόνας. Έτσι ακόμα και η κοινή παραδοχή μιας παράστασης με τους δύο άντρες, επιβεβαιώνει την ομοπιστία τους, αποδεικνύοντας ότι μόνο επιφανειακή είναι η διαφωνία τους.

Οι μεν λένε: «Δεχόμαστε την εικόνα των δύο στον θρόνο, διότι εκφράζει τη διάκριση Πατρός και Υιού». Οι δε λένε: «Δεχόμαστε την ίδια εικόνα, αλλά ο “Παλαιός των Ημερών” είναι ο Υιός, ενώ ο νεότερος συμβολίζει την ανθρώπινη φύση του Χριστού». Και οι δύο, λοιπόν, κρατούν την ίδια εικόνα· η μόνη διαφορά δηλώνεται στις επιγραφές του φωτοστέφανου Τους! Και οι δύο κομματιάζουν τον Θεό και, ενώ διαφωνούν για το πού αναφέρεται η διαίρεση, συνασπίζονται γύρω από μια διαιρεμένη παράσταση. Συμφωνούν και προσκυνούν και οι δύο, πλήθος «θεών» – . Ο γέροντας στα αριστερά, ο νεαρότερος στα δεξιά. Διαφωνούν στο “ποιος είναι ποιος”· συμφωνούν στην σχολαστική ερμηνεία, αποπειρώνται και οι δύο στο να πουν “ποιος είναι ποιος”. Οι μεν δέχονται διαίρεση στα τρία πρόσωπα, οι δε στις δύο φύσεις. Έτσι αμφότεροι αποδέχονται την αισθητή παράσταση δύο ανδρών· οι μεν λένε ότι εικονίζεται ο Πατήρ και ο Υιός, οι δε ότι εικονίζεται ο Υιός και η ανθρώπινη φύση του Χριστού.

Δεν παρατίθεται αντίγραφο της εν λόγω παράστασης, διότι αποτελεί ύβρη προς τον Θεό. Αντίθετα λέμε: «Εἷς ὁ Θεός» – Αυτός είναι Απρόσιτος και Αΐδια ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα· Αυτός, ο «Παλαιός των Ημερών», ο «Παντοκράτωρ»· και η προσκύνηση Του, αναφέρεται πάντοτε και μόνο σε Εκείνον.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Τι είναι εκείνο το οποίον ο Θεάνθρωπος δίδει εις τον άνθρωπον και το οποίον κανείς άλλος δεν ημπορεί να του δώση; Είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, η Αιωνία Ζωή, η Αιωνία Αλήθεια, η Αιωνία Δικαιοσύνη, το Αιώνιον Αγαθόν, η Αιωνία Αγάπη, η Αιωνία Χαρά:  όλον το πλήρωμα της Θεότητος και των θείων τελειοτήτων. Ή όπως ο Απόστολος λέγει: ο Θεάνθρωπος δίδει εις τους ανθρώπους «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, όσα ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (1 Κορ. 2, 9).  Πράγματι, μόνον Αυτός, ο θαυμαστός Θεάνθρωπος είναι το «εν ου έστι χρεία» (πρβλ. Λουκ. 10, 42) δια τον άνθρωπον, εις όλους τους κόσμους του και εις κάθε ζωήν του. Δια τούτο μόνον ο Θεάνθρωπος δικαιούται να ζητή από τους ανθρώπους εκείνο το οποίον κανείς άλλος δεν ετόλμησε να ζητήση. Δηλαδή, να Τον αγαπά κάθε άνθρωπος περισσότερον από τους γονείς, από τους αδελφούς, τας αδελφάς, τα τέκνα, τους φίλους, την γην, τους αγγέλους, από οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους (Ματθ. 10, 37-39. Λουκ. 14, 26. Ρωμ. 8, 31-39).

Τα... "ΛΟΚ της Ορθοδοξίας" και οι λαλίστατοι Μητροπολίτες κοινωνούν και τον μνημονεύουν!....

Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού . Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός!

Η προτροπή της Παρθένου -- Του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού του Α.Π.Θ.

Ώρα μοναδική στην ιστορία του κόσμου. Τα μάτια τα σάρκινα των μαθητών μπαίνουν στην πνευματική διάσταση κι ατενίζουν το άκτιστο φως. Εκεί στο υψηλό όρος όπου τους είχε ανεβάσει ο Ιησούς Χριστός και «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών», οι τρεις απόστολοι (Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης) γίνονται θεαταί και μάρτυρες του υπερκοσμίου, «επόπται της θεότητος» και «κοινωνοί της θείας φύσεως». Βλέπουν την ουράνια δόξα σ΄ όλη τη λάμψη και το μεγαλείο της! Κλήση και πρόκληση ιερή, για τον κάθε άνθρωπο—και για τη δική σου ψυχή, αδελφέ μου--, η ενόραση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του· αυτή η άγια συντροφιά, που διώχνει τη μοναξιά, νικά το φόβο και εμπνέει, για τα μεγάλα και υψηλά στη ζωή. Ρωτάς πως θα την επιτύχεις; Άκουσε τι ο Πατέρας αποκαλύπτει, την ώρα που γίνεται η Μεταμόρφωση επάνω στο υψηλό όρος: «Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, αυτού ακούετε». Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αγαπητός Υιός του Θεού και όποιος θέλει να εγγίσει τη θεϊκή μακαριότητα οφείλει να υπακούει σ΄ Αυτόν, να υποτάσσεται στο θέλημά Του και να συμμορφώνει τη ζωή του προς τις εντολές Του. Η ελεύθερη υποταγή στην εντολή του Θεού είναι αδιάψευστη εγγύηση της γνησιότητας του ανθρωπίνου πόθου για την συνάντηση με τον Θεό και η απαραίτητη προϋπόθεση, για την πραγματοποίηση της συνάντησης. Ελεύθερα πλάσματα μας έπλασε ο Θεός και σέβεται την ελευθερία μας, «για να εξαρτάται από μας και η επιθυμία, για τα ανώτερα και η αποχή από τα κατώτερα», διδάσκει ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος. Η ελεύθερη υποταγή και πλήρης υπακοή στον Ιησού Χριστό είναι το γνώρισμα των μαθητών του, των πρώτων, που «αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ», αλλά και όλων των άλλων, που τον ακολούθησαν ανά τους αιώνες. Αυτό είναι κατ΄ εξοχήν παράδειγμα, που μας παραδίδει η πρώτη και καλύτερη μαθήτριά Του, η Παναγία Μητέρα Του. Ταπεινά υποτάχθηκε από την πρώτη στιγμή στο μήνυμα του αρχαγγέλου Γαβριήλ· «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Κι έγινε Αυτή η ταπεινή Κόρη της Ναζαρέτ όχι μόνο κοινωνός, αλλά και συνεργός της θεότητος και η μεγαλύτερη Ευεργέτιδα της ανθρωπότητος. «Διότι αυτά τα λόγια Της, μετέτρεψαν τη γη σε ουρανό… συνέπλεξαν το ουράνιο και το ανθρώπινο γένος σ΄ ένα μοναδικό χορό γύρω απ΄ Αυτόν, που όντας Θεός έγινε και άνθρωπος», σχολιάζει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Το μήνυμα της Παρθένου προς την κάθε θεοφιλή ψυχή ταυτίζεται προς τη φωνή του Θεού Πατέρα και διατυπώνεται επιγραμματικά σ΄ εκείνη την απαράμιλλη σκηνή του εν Κανά γάμου (Ιω. 2: 1-11). Αφού μετέφερε το πρόβλημα των ανθρώπων στον Υιό Της, αποσύρεται διακριτικά προτρέποντας τους διακόνους «Ό,τι αν λέγη υμίν ποιήσατε». Η συμμόρφωσή τους προς της Παρθένου την προτροπή, τους αξίωσε να δουν το θαύμα· το νερό γίνεται κρασί. Η συμμόρφωσή μας προς της Παρθένου την προτροπή και το παράδειγμα θα μας αξιώσει να ζούμε το θαύμα της μεταμορφωμένης ζωής μας. Και θα ΄ναι αυτή η μεταμόρφωση η καλύτερη τιμή στην Παναγία μας, αλλά και η ουσιαστικότερη προσφορά στον εαυτό μας.

Η κατάρρευση του δυτικού αιρετικού Χριστιανισμού

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός διαβεβαίωσε πως η Εκκλησία Του δεν θα καταλυθεί ποτέ, διότι, «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ.16,18). Το ότι οι «εκκλησίες» της δυτικής χριστιανοσύνης καταρρέουν και σβήνουν σημαίνει σαφέστατα ότι  δεν είναι η Εκκλησία του Χριστού! Οι αιρέσεις και τα σχίσματα έχουν ημερομηνία λήξης, σε αντίθεση με την αληθινή Εκκλησία, η οποία, σύμφωνα με τον Ιερό Χρυσόστομο: «αὕτη δὲ ὑπὲρ τῶν οὐρανῶν ἀναβέβηκε. τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ ᾿Εκκλησία· πολεμουμένη νικᾷ· ἐπιβουλευομένη περιγίνεται· ὑβριζομένη, λαμπροτέρα καθίσταται· δέχεται τραύματα, καὶ οὐ καταπίπτει ὑπὸ τῶν ἑλκῶν· κλυδωνίζεται, ἀλλ’  οὐ καταποντίζεται· χειμάζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει· παλαίει, ἀλλ’ οὐχ ἡττᾶται· πυκτεύει, ἀλλ’ οὐ νικᾶται…»[13]! Δεν θα σβήσει στους αιώνες, διότι ο Χριστός, «ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας» (Κολ.1,18) και είναι αιωνίως παρών σε αυτή «πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ.28,20)! Εφόσον ο Χριστός είναι αιωνίως ακατάλυτος, και η Εκκλησία Του, το Πανάγιο Σώμα Του, είναι ακατάλυτη!

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ -- Γράφει ἡ κ. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, ῾ Ιστορικὸς

῾Ελλάς καί «Kοινωνική Kατοικία»:                                                                                                                                            Πρός τό παρόν, ἡ ῾ Ελλάς ἀντιμετωπίζει τό ζήτημα τῆς στεγάσεως τοῦ ἀτέρμονος ἀριθμοῦ λαθρομεταναστῶν (μουσουλμάνων, ὡς ἐπί τό πλεῖστον), μέ τίς προτεινόμενες ἀπό τόν νομάρχη κ. Σγουρό ἀναγκαστικές ἀπαλλοτριώσεις ἐγκαταλελειμμένων δημοσίων καί ἰδιωτικῶν ἀκινήτων, μέ τήν πολυδάπανη μετατροπή ἄδειων στρατοπέδων σέ «κέντρα ὑποδοχῆς καί κράτησης» —και τήν κρατική συντήρησή τους εἰς τό διηνεκές—, μέ (μάταιες) ἐκκλήσεις πρός τήν Ε.Ε. καί μέ (ἀκόμα πιό μάταιες καί ἐξευτελιστικές) ἐπικλήσεις πρός τήν Τουρκία. Αὔριο, πῶς μέλλει νά ἀντιμετωπίσει τό ἀενάως διογκούμενο πρόβλημα τῆς «Κοινωνικῆς Κατοικίας» καί πῶς μέλλει νά διασφαλίσει τήν «κοινωνική συνοχή» τῆς χώρας; Μήπως ἡ σωτήρια λύσις θα προκύψει μέσῳ τῆς «ἰσόρροπης» ἀνακατανομῆς τῶν στοιχείων τοῦ—χρηματοδοτηθέντος ἀπό την Ε.Ε. καί ἐφαρμοσθέντος στά κράτη – μέλη της— Κτηματολογίου; Μέ γνώμονα τίς σημερινές ἀσφυκτικές, ἀνελεύθερες καί ἐπικίνδυνες συνθῆκες διαβιώσεως στήν ῾Ελλάδα, τίθεται καί τό ἑπόμενο καίριο ἐρώτημα: ὅταν πραγματοποιηθεῖ πλήρως ἡ πρόβλεψις τοῦ Ο.Η.Ε., ἤ ὅταν ἐφαρμοσθεῖ ἡ νέα στεγαστική πολιτική τῆς Ε.Ε., ἤ ὅταν ἐπισυμβοῦν τά λεχθέντα, τό 2001, ὑπό ῾ Αγιορειτῶν μοναχῶν στόν μακαριστό Θεόκλητο Διονυσιάτη, πόσος ζωτικός χῶρος θα ἀπομείνει στούς μειονοτικούς, πλέον, ὀρθοδόξους ῾Ελληνες, για τήν ἄσκηση τῆς ἐλευθερίας τῆς βουλήσεώς τους (ἐάν, βεβαίως, ἐπιβιώσουν);

Ο ΠΡ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ: ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΑΤΕ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ!

 Γράφει ο Μητροπολίτης πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιος σε επιστολή του στο ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE – Ἡ θερμοτάτη ὑποδοχή τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Κυριάκου Μητσοτάκη εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἐπλήγωσε βαθύτατα την ἀρχιερατικήν μας καρδίαν. Μέχρι χθές τό Ἁγιώνυμον Ὄρος ἦτο γνωστόν διά τήν αὐστηρότητα τῶν ἠθῶν του, διά τήν μεγάλην ἀφοσίωσιν εἰς τόν Σωτῆρα Χριστόν καί διά τήν προάσπισιν τῆς ἀμωμήτου πίστεως ἡμῶν, ἤτοι τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδοξίας μας!

Εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡμεῖς ὁ ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν 25ην Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 2020, ἡμέραν Σάββατον, ἀφωρίσαμεν τον Πρωθυπουργόν καί δύο εἰσέτι Κυβερνητικά Πρόσωπα.

Αἰφνιδίως, καί δυστυχῶς, σήμερα ὅλα ἄλλαξαν! Οἱ ἁγιώτατοι Ἁγιορεῖτες Πατέρες μας ΜΕΤΑ ΠΑΣΗΣ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΟΣ ὑποδέχονται ἐπισήμως εἰς τό Πρωτᾶτον τόν ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΝ Πρωθυπουργόν τῆς Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος σύν τοῖς ἄλλοις ἀνεγνώρισεν ἐπισήμως καί ἐνομοθέτησεν τόν ΓΑΜΟΝ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ, ἀλλοιώνονας τό περιεχόμενον τῆς Ἠθικῆς Διδασκαλίας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας! Σημειώνουμε δέ καί τό γεγονός, ὅτι ἕνας ἐξ αὐτῶν Ἡγούμενος κάποιας Ἱερᾶς Μονῆς ἐπί πλέον ΑΣΠΑΣΘΗΚΕ ΤΟ ΧΕΡΙ τοῦ κ. Μητσοτάκη!!!!!!

Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι ὅλοι αὐτοί οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ἔχουν λησμονήσει τό γεγονός ὅτι κατά τήν 25ην Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 2020, ἡμέραν Σάββατον, ἡμεῖς ἀφωρίσαμεν α) τόν κ. Κυριάκον Μητσοτάκην, β) τήν καν Νίκην Κεραμέως καί

γ) τόν κ. Νικόλαον Χαρδαλιᾶν! μέ τά ἑξῆς λόγια, τά ὁποῖα εἶναι ἕνα μέρος τοῦ Ἀφορισμοῦ:
«Οφειλετικώς προνοούμενοι
του πνευματικού συμφέροντος σύμπαντος του Ορθοδόξου Πληρώματος,
αφορίζομεν
και εκκόπτομεν τούτους τέλεον του Σώματος της Μητρός ημών Εκκλησίας προδόταςς και πολεμίους της αμωμήτου Ημών Πίστεως και της Εκκλησίας του Χριστού !
Αφωρισμένοι είησαν παρά της Υπεραγίας, Ομοουσίου, Ζωοποιού και αδιαιρέτου Τριάδος, του ενός τη φύσει Θεού κυρίου Παντοκράτορος, ως και παρά της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, της και Τρυπητής επονομαζομένης,

Κατηραμένοι, ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι και τυμπανιαίοι έστωσαν,
Κληρονομήσειεν την λέπραν του Γιεζή και την αγχόνην του προδότου Ιούδα. Σχισθείσα η γη καταπίοι αυτούς ως τον Δαθάν και Αβειρών.
Είησαν υπόδικοι τω αιωνίω αναθέματι και υπέκαυμα της ατελευτήτου κολάσεως,
Έχοιεν δε και τας αράς απάντων των Οικουμενικών Συνόδων και λοιπών αγίων Πατέρων.
Ο δε Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως δώη ημίν το αυτό φρονείν εν αλλήλοις, κατά Χριστόν Ιησούν, ίνα ομοθυμαδόν και εν ενί στόματι δοξάζωμεν τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Ρωμ. 1,5), Ού η χάρις και το άπειρον έλεος είησαν μετά πάντων υμών. Αμήν»!
Ταῦτα πάντα, ὡς φαίνεται, εἴτε ἠγνόησαν, εἴτε ἐλησμόνησαν οἱ σεβάσμιοι Ἁγιορεῖτες Καθηγούμενοι καί λοιποί Πατέρες, ὁπότε, ἐπαναλαμβάνομεν, καί ὑπεδέχθησαν μετά πάσης λαμπρότητος ΕΝΑΝ ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ!

Ἡ συμπεριφορά των αὐτή ἐπλήγωσε τήν ἀρχιερατικήν μας ψυχήν, ὁπότε ἠναγκάσθημεν νά ἀποστείλωμεν εἰς τόν Γέροντα Ἀβραάμ Λαυριώτην, τόν Πρωτεπιστάτην τοῦ Ἁγίου Ὄρους τό κάτωθι μήνυμα:

Αἴγιον, τῇ 5ῃ Ίουλίου 2025

Ὁσιώτατε Γέροντα π. Ἀβραάμ Λαυριώτη,
Πρωτεπιστάτα τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
Παρακαλῶ νά δεχθῆτε τά βαθύτατα συλλυπητήριά μου διά τό γεγονός, ὅτι ὑπεδέχθητε μετά πάσης ἐπισημότητος τόν Πρωθυπουργόν κ. Κυριάκον Μητσοτάκην, ὁ ὁποῖος ΕΙΝΑΙ ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΣ ἀπό τήν ἐλαχιστότητά μου διά τήν ἀσεβεστάτην συμπεριφοράν του πρός τήν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν!
Ἐπίσης μέ Νόμον ἀνεγνώρισε τόν γάμον τῶν ὁμοφυλοφίλων!
Εἶσθε ΕΝΑΣ ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!

Ὁ Μητροπολίτης

• Ὁ πρ. Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
  Ταῦτα, λοιπόν, γράφομεν διά τήν ἱστορίαν καί ἱκετεύομεν τόν Πανοικτίρμονα Κύριον νά φωτίζῃ τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὥστε νά μή προδίδουν τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

• Ο πρ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Η χώρα μας, είναι βέβαιο, ότι περνά δεινή κρίσι. Ελάχιστοι μυωπάζοντες ή τυφλοί δεν την βλέπουν. Όλοι οι άλλοι, κι’ ας μη το ομολογούν δημοσία, το πιστεύουν. Γιατί δεν μπορεί να μη δοκιμάζουν στη ζωή και στη συνείδησή των τους τρομακτικούς κραδασμούς των αλυσιδωτών εκρήξεων που ανατινάζουν εκ βάθρων την πατροπαράδοτη δομή της ζωής μας. Μερικοί παρά ταύτα εφησυχάζουν, περιμένοντας μοιρολατρικά τις εξελίξεις. Άλλοι ανησυχούν μεν, αλλά κρύβουν την ανησυχίαν των από καιροσκοπισμό και υστεροβουλία. Άλλοι αγωνιούν, αλλά περιμένουν τον «από μηχανής θεό», που θα φέρει την κάθαρση της τραγωδίας μας. Και ελάχιστοι υψώνουν την φωνή τους και κρούουν τον κώδωνα της αφύπνισης. Αυτούς συνήθως οι … τους περιλούουν με ύβρεις, τους κολλούν ετικέττες, τους απευθύνουν τη μομφή ότι κινδυνολογούν. Στην καλοστημένη αυτή παγίδα έχουν πέσει πολλοί μέχρι σήμερα με τη σιωπή τους. Και αυτό θέλουν οι τερμίτες, για να επιδίδονται ανενόχλητοι στο διαβρωτικό τους έργο. Έτσι όμως κορυφώνεται η αγωνία των σκεπτομένων εμπρός στο χαλασμό που χωρίς τη δέουσα αντίσταση προχωρεί για να λεηλατήσει και ό,τι απέμεινε όρθιο. Και η ευθύνη των κάθε λογής ηγετών αυτού του τόπου διαγράφεται πελώρια ενώπιον της ιστορίας. Γι’ αυτό και διακινδυνεύουμε σήμερα για άλλη μια φορά να μιλήσουμε ξεκάθαρα αλλά και υπεύθυνα για την διαμορφωμένη κατάσταση που όλοι μας ζούμε καθημερινά. Ο μέσος έλληνας που ζη στην Ελλάδα γεύθηκε τη θαλπωρή της οικογένειας, προσευχήθηκε στην ηρεμία της Εκκλησίας, γιόρτασε τα πανηγύρια της ελληνορθόδοξης παράδοσης, έμαθε στο σχολείο γράμματα και απέκτησε ήθος. Μεγάλωσε τις πιο πολλές φορές μέσα στη φτώχεια, αλλά θέλησε να εξασφαλίσει στα παιδιά του μιάν άνετη ζωή. Τα σπούδασε με θυσίες, τους μετέδωσε τις αρχές του, και πύργωσε μέσα του το όραμα της επιτυχίας των στη ζωή. Αυτός ο ίδιος έλληνας μπορεί να είναι βουτηγμένος στα πάθη και στην αμαρτία, όμως τηρεί όσο μπορεί στην κοινωνική του συμπεριφορά βασικές ηθικές αρχές και διατηρεί ευαισθησίες που τον ξεχωρίζουν από πολλούς άλλους. Δεν ανέχεται μέσα στο σπίτι του την αναρχία του πολυδιασπασμένου οικογενειακού αυτονομισμού, ούτε στη δημόσια ζωή την προκλητική αμοραλιστική παραβίαση βασικών κανόνων ηθικής, και ευπρέπειας. Αυτός είναι ο μέσος έλληνας, που δεν έχει διαβρωθή ακόμη από δήθεν «μοντέρνες» ιδέες ή δεν έχει διαβρωθή ακόμη τόσο, ώστε να ανέχεται ή να επικροτεί την αλλοτρίωση και τον αμοραλισμό. Εν τούτοις τα τελευταία τούτα χρόνια ζούμε όλοι μας την ανέλπιστη έκπτωση των αξιών, την αφόρητη φτώχεια του ήθους. Η οικογένεια τείνει προς διάλυση. Προκλητικά παραδείγματα από ψηλά κατερειπώνουν την πατροπαράδοτη αντίληψη της ζωής. Τα παιδιά μας βρίσκονται στο έλεος των δημαγωγών και των προαγωγών, οι θεσμοί πολιτικοί και εκκλησιαστικοί, δεινοπαθούν. Η διαφθορά επεκτείνεται σε πολλά επίπεδα, τα παιδιά μας απειλούνται από τα ναρκωτικά. Δολοφονήθηκαν στις ψυχές των τα ιδανικά, έμειναν αθωράκιστα στην επέλαση του αλάστορα. Στα σχολεία κομπάζει η αθεΐα, η γλωσσική πενία καθιερώνεται, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκτροχιάζονται, η χυδαιότητά των εκχύνεται μέσα στο οικογενειακό μας άσυλο. Ο νέος τρόπος ζωής σαν μόδα επηρεάζει τους ανερμάτιστους, η νεολαία πληρώνει το πιο βαρύ τίμημα. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία, ούτε αναμενόμενα εξελικτικά φαινόμενα μιάς  μεταβιομηχανικής εποχής. Είναι συμπτώματα βαθειάς σήψεως και κρίσεως. Και οφείλονται σε συγκεκριμένες επιλογές συγκεκριμένων ανθρώπων και συστημάτων. Τώρα όμως είναι η ώρα του λαού! Δεν ωφελεί σε τίποτε η επανάληψη του γνωστού στίχου του εθνικού μας ποιητή για τον καλόπιστο και πάντα προδωμένο λαό. Πρέπει επί τέλους και ο λαός να κάνει τις δικές του επιλογές. Ελεύθερα, αδέσμευτα, συνειδησιακά. Με κίνητρο τη σωτηρία του τόπου, το μέλλον των παιδιών του. Δεν είμαστε λαός κάφρων ούτε στερούμεθα παραδόσεως και ιστορίας. Η ελεύθερή μας θέληση που έχουμε μας επιτρέπει να αποφαινόμαστε για την πορεία μας. Και το υπέρτατο αυτό δώρο, μας χρεώνει με ευθύνη. Την ίδια αυτή ευθύνη που σήμερα κινεί την γραφίδα μας…

Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;

Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός σχετικοποιεί την ευαγγελικήν αλήθειαν. Προχωρεί ακόμη ούτος και εις το λατρευτικόν επίπεδον. Ορθόδοξοι Ιεράρχαι η και Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εις πανθρησκειακάς εκδηλώσεις ως της Ασσίζης ή εις κοινάς συμπροσευχάς και δοξολογίας μεθ’ ετεροδόξων και ετεροθρήσκων, και δη Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;...

Οι Άγιοι Απόστολοι εκήρυττον εις τας Συναγωγάς, αλλά Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, διό και ηκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατοι....

Η μικτή μονή του Έσσεξ Αγγλίας : Το βδέλυγμα των Οικουμενιστών!

 Όταν ο Μέγας Αρσένιος είπε εις την Ρωμαία συγκλητική που του ζήτησε να προσεύχεται γι αυτήν: «είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου» και αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος το ανέλυσεν ότι δεν εννοούσε ο Άγιος κάτι το κακό αλλά δεν ήθελε να την φέρνη εις την σκέψιν, καθ’ ότι ο διάβολος, είπε, πολεμεί τους μοναχούς δια των γυναικών. Τώρα εάν οι μοναχοί της ωραίας Αγγλίας είναι ανώτεροι του Μεγάλου Αρσενίου και δεν πολεμούνται πλέον διά των γυναικών, τότε είναι άξιοι προσκυνήσεως. Αλλά κι άξιοι προσκυνήσεως εάν είναι, το ότι το παράδειγμα των αγίων αυτών δημιουργεί προηγούμενον εις την Εκκλησίαν, αυτό και μόνον νομίζω είναι ένας λόγος να τους παρακαλέσωμεν να διορθώσουν τα του οίκου των.

«Μήτε ἐν ἀνδρώω Μοναστηρίω γυνή, μήτε ἐν γυναικείω ἀνήρ, καθευδέτω. Παντὸς γὰρ προσκόμματος καὶ σκανδάλου ἔξω εἶναι δεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ εὐπρόσεδρον τῷ Κυρίῳ, τὸν ἑαυτῶν εὐθετίζειν βίον. εἰ δὲ τις τοῦτο πράξοι, εἴτε Κληρικός εἴη, εἴτε λαϊκός, ἀφοριζέσθω.

(ΜΖʼ Ἱεροῦ Κανόνος Στʼ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

«Ἀπό τοῦ παρόντος ὁρίζομεν μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καὶ πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο... Μὴ διαιτάσθωσαν ἐν ἑνί Μοναστηρίω. Μοναχοί καί Μοναχαί. μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν. Μὴ εχέτω Μοναχός παρρησίαν πρὸς Μονάστριαν ἤ Μονάστρια πρὸς Μοναχόν, ἰδία προσομιλεῖν. Μὴ κοιταζέσθω Μοναχός ἐν γυναικίω Μοναστηρίω, μηδέ συνεσθιέτω Μονάστρια κατὰ μόνας...»

(Κ΄ Ἱεροῦ Κανόνος Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Η  Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κατεδίκασαε το 1987 διὰ συνοδικοῦ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτην ποινήν τῆς καθαιρέσεως τὸν ἱερομόναχον Ἄγγελον Ἀναστασίου, μὲ πρωτίστην κατηγορίαν «τὴν σύμπηξιν μικτῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος» ἐν Ἀθήναις .....