«Χαίρε κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις»
Τη ΙΖ΄ (17η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΜΑΚΑΡΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Κορίνθου του εν τη νήσω Χίω ασκήσαντος και εν αυτή οσίως εν έτει αωε΄ (1805) τελευτήσαντος και προς Κύριον μεταστάντος.
Μακάριος ο εν Αγίοις Αγιώτατος Πατήρ ημών, ο της Κορίνθου Αρχιεπίσκοπος και της νήσου Χίου το καύχημα, το της αρετής ακροθίνιον, ο εν τοις εσχάτοις καιροίς διαλάμψας, εορτάζεται σήμερον, Οσιώτατοι Πατέρες και αδελφοί ευλαβέστατοι, του οποίου τον Βίον συνέγραψεν ο ρητορικώτατος κάλαμος του πνευματικού αυτού τέκνου και μεγάλου διδασκάλου Αθανασίου του Παρίου, διο εντείνατε την προσοχήν σας, ίνα ακούσητε Βίον γλυκύτατον νέου μεγάλου Αγίου από τοιούτον μέγαν διδάσκαλον γεγραμμένον και μεγάλως θέλετε πνευματικώς ευφρανθή. Eπαινετή βέβαια και λίαν θαυμαστή εστάθη πάντοτε και πανταχού, ως θεός και θεοποιός η ευλογημένη αρετή. Ποίος δεν γνωρίζει τούτο; Και ποίος δεν το ομολογεί; Είναι τούτο γεγονός αναμφισβήτητον. Αλλά, παρακαλώ, ας μη φανή παράδοξον εις κανένα αυτό, το οποίον έρχομαι να είπω.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Οι Ορθόδοξοι της Αντιοχείας επί Ευζωΐου
Το 360 επίσημος Επίσκοπος Αντιοχείας, στη θέση του εξορισθέντος Αγίου Μελετίου,
τοποθετήθηκε ο Ευζώιος. Ο Ευζώιος ήταν αρειανόφρονας γι' αυτό και οι Ορθόδοξοι "διαχωρισθέντες
ἀπὸ τοὺς κακοδόξους, συνηθροίζοντο εἰς τὴν Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν κειμένην ἐν τῇ
καλουμένη Παλαιᾷ" (Μελετίου Αθηνών, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος α΄,
Βιέννη, 1783, σελ. 349). Χωρίσθηκαν δηλαδή όχι μόνο από τον Ευζώιο, αλλά και
από τους συν αυτώ και εκκλησιαζόντουσαν στην παλιά πόλη της Αντιόχειας, σε έναν
ναό που είχαν κτίσει οι Απόστολοι. Όπως γράφει ο ιστορικός: "χωρισθέντες
ἀπὸ τὴν Ἀρειανικὴν συμμορίαν, τὰς θείας ἐτέλουν λειτουργίας ἐν τῇ καλουμένῃ Παλαιᾷ"
(στο ίδιο, σελ. 379).
Οι Ορθόδοξοι της Κωνσταντινουπόλεως από το 350 έως το 379
Το 350 επίσημος Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, στη θέση του εξορισθέντος Αγίου Παύλου, τοποθετήθηκε ο Μακεδόνιος, ο οποίος ήταν Πνευματομάχος.
"ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΩΜΑΤΟΣ: ΘΕΑΡΕΣΤΗ ΠΡΑΞΗ Ή ΕΓΚΛΗΜΑ; Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ" -- Με τον ιατρό κ. Κυπριανό Χριστοδουλίδη
-------------------------
« Οὐ σιωπήσωμέν ποτε, Θεοτόκε, τὰς δυναστείας Σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι·
εἰ μὴ γὰρ Σὺ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς
δὲ διεφύλαξεν ἕως νῦν ἐλευθέρους; Οὐκ ἀποστῶμεν, Δέσποινα, ἐκ Σοῦ· Σοὺς γὰρ δούλους
σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν. »
Ἔχουν κάνει τὴν ἕνωση μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ μᾶς «δουλεύουν ψιλὸ γαζὶ» οἱ «δικοί» μας οἰκουμενιστές!
ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ τὸ ἄκρως διαφωτιστικὸ ἄρθρο τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου μὲ τίτλο: «Διάλογος Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν» καὶ δὲν πιστεύαμε στὰ μάτια μας γιὰ μία πελωρίων διαστάσεων «λεπτομέρεια», τὴν ὁποία μᾶς κρύβανε ἐπιμελῶς οἱ οἰκουμενιστὲς ἐδῶ καὶ σαράντα χρόνια. Ὁ Σεβασμιώτατος παραθέτει ἀπόσπασμα ἀπὸ σύγγραμμα τοῦ καθηγητῆ κ. Α. Παπαδόπουλου, ὁ ὁποῖος ἀπέδειξε πώς, ὅταν ἔγινε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μεταξὺ Ἀθηναγόρα καὶ Πάπα τὸ 1965, χρησιμοποιήθηκε διαφορετικὴ ὁρολογία στὴν ἑλληνικὴ μετάφραση ἀπὸ ἐκείνη τοῦ πρωτοτύπου, ποὺ προορίζονταν γιὰ τοὺς παπικούς. «Τὸ κείμενο τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων ἔχει τὸν ὅρο excommunication, ὁ ὁποῖος στὴν ἐπίσημη μετάφραση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μεταφράζεται ὡς "ἀναθέματα". Τὸ κείμενο, δηλαδή, μιλοῦσε γιὰ "ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας". Οἱ New York Times μετέδωσαν τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀγγελία τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φαναρίου τῆς 7ης Δεκεμβρίου 1965 διά τὴν ἄρση τοῦ excommunication (τῆς ἀκοινωνησίας τοῦ Λατινικοῦ κειμένου) εἰς τὴν πρώτη σελίδα, ὡς τὸ τέλος τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 καὶ ὡς τὴν ἐπανάληψη τῆς μυστηριακῆς κοινωνίας, ποὺ εἶχε τότε διακοπεῖ. Φαίνεται πλέον σαφῶς ὅτι τὸ Ἑλληνικὸ κείμενο, ποὺ ἀναγγέλλει τὴν "ἄρση τῶν ἀναθεμάτων" ἦτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται ὅτι εἶχε σκοπὸν νὰ ἀμβλύνη ἐνδεχομένας ἀρνητικὰς ἀντιδράσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας"» (Ἱστολ. Δόγμα). Μὲ ἄλλα λόγια, ἐνῶ οἱ δύο πλευρὲς συνυπέγραψαν τὴν ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας, ἤτοι: ἀποκατέστησαν τὴν μυστηριακὴ ἕνωση καὶ σὲ μᾶς «πλάσαραν» τὴν δῆθεν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων! Ἂν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα τότε ἔχουν κάνει τὴν ἕνωση μὲ τοὺς παπικοὺς καὶ μᾶς «δουλεύουν ψιλὸ γαζὶ» οἱ «δικοί» μας οἰκουμενιστές!
(Ο.Τ. 2045)
«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα»! – Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτ. Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών
Η τελευταία πορεία του Κυρίου με τους μαθητές του στα Ιεροσόλυμα ήταν πορεία, μάλλον ανάβαση, στο μαρτύριο· στο σταυρικό πάθος με τέρμα την Ανάσταση! Ο λόγος Του προς τους μαθητές Του σαφής και ξεκάθαρος· «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται τοις αρχιερεύσι… και κατακρινούσιν αυτόν θανάτω… και αποκτενούσιν αυτόν, και τη Τρίτη ημέρα αναστήσεται»! Η ψυχολογία των μαθητών, κατά την πορεία αυτή, ήταν φορτισμένη με συναισθήματα θάμβους, μπροστά στην αποφασιστική και ακτινοβολούσα ακάθεκτη διάθεση θυσίας, μορφή του Διδασκάλου, αλλά και φόβου, για τα μελλούμενα να συμβούν εκεί. Σε μια τέτοια κατάσταση αγωνίας και προβληματισμού των μαθητών, συνέβη το αναπάντεχο και γι΄ αυτό απίστευτο. Δυό μαθητές του Χριστού, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, αξιώνουν πρωτεία καθέδρας και δόξης, πλησίον, του, όπως ενόμιζαν, θριαμβευτού στα Ιεροσόλυμα Κυρίου. Φαίνεται ότι δύο, συμπορευόμενα με τη συνοδία του Κυρίου προς τα Ιεροσόλυμα, δαιμόνια, βρήκαν την ευκαιρία να πλήξουν τις καρδιές των δύο μαθητών, με τα «πεπυρωμένα βέλη» του πειρασμού της εξουσίας και της κοινωνικής προβολής! Αλλά το πειρασμικό αυτό αίτημα ήταν για τους μαθητές του Χριστού, μελλοντικούς μάρτυρες υπέρ του ονόματός Του «εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης», αποτρεπτικό κάθε διαθέσεως θυσίας και μαρτυρίου υπέρ της αληθείας του Ευαγγελίου.
π. Στυλιανός Καρπαθίου: Η Ιερά Σύνοδος εξαπατήθηκε από τον Μητροπολίτη Μεσογαίας!
----------------------------
Κατά την γνώμη μου, δεν εξαπατήθηκε κανείς!
Συνοδοιπόροι στην άρνηση της Ορθοδοξίας, συνοδοιπόροι και στην υπεράσπιση των ολετήρων Παγκοσμιοποιητών και της Νέας Τάξεως Πραγμάτων.
Και στην τελική: είναι πολλά τα λεφτά. [Βλ.επιχορηγήσεις από την Ε.Ε.]
Στήν μνήμη ενός δήθεν ιδανικού αυτόχειρα (Δ. Λιαντίνη) --- Tου ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη
Ο θεολογικά πανάσχετος
Λιαντίνης ήταν η προσωποποίηση τού εγωισμού. Απόδειξη, ότι προτίμησε τόν δι΄
αυτοκτονίας θάνατο. Παρένθεση, σωστά λένε ότι η τρέλα δέν πάει στά βουνά, πήγε
σ΄ αυτόν καί αυτός πήγε στά βουνά, πρός απόδειξη (φεύ) τής εσφαλμένης λαϊκής
θυμοσοφίας. Η παρένθεση κλείνει.
Δέν τού άρεσε τό αγαπήσεις τόν πλησίον σου ως σεαυτόν, επειδή αγνοούσε τό
"23 Θεὸς ἐγγίζων ἐγώ εἰμι, λέγει Κύριος, καὶ οὐχὶ Θεὸς πόρρωθεν."
(Ιερεμίας, κεφ. 23). Αυτά περί τού πολλά τιμωμένου - δήθεν ιδανικού -
αυτόχειρα.
Καί κάτι ακόμη. Απέρριπτε τήν εκ Θεού δημιουργία καί προτιμούσε τόν Δαρβίνο.
Δηλαδή, προτιμούσε ... τήν αμοιβάδα καί μετά από κάποιες αμέτρητες χιλιετίες
τόν πίθηκο, ύστερα τόν άνθρωπο ! Θαυμάστε σοφία !!
Oι φονείς τον Χριστού -- Του Φώτη Κόντογλου
«Ήδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως παρά κριτών αδίκων και Ιησούς δικάζεται και κατακρίνεται σταυρώ. Και πάσχει η κτίσις, εν σταυρώ καθορώσα τον Κύριον. Αλλ' ο φύσει σώματος δι' εμέ πάσχων, αγαθέ Κύριε, δόξα σοι».
Ο άνθρωπος δεν έφταξε που σκότωσε τόσους ανθρώπους, σκότωσε και τον Χριστό. Δεν τον σκότωσε κανένα θηρίο, δεν τον σκότωσε τουλάχιστον κανένας κακούργος, παρά τον σκοτώσανε οι άνθρωποι που βαστούσανε τον νόμο του Μωυσή και που περίμενε ο λαός να του δείξουνε τον δρόμο του Θεού, οι γραμματείς κ' οι φαρισαίοι. Αυτοί ήτανε κρυφοδαγκανιάρηδες σκύλοι, τυλιγμένοι με προβιά αρνίσια για να ξεγελάνε τον κόσμο. Πονηροί, υποκριτές, μαθητάδες του σατανά, που απάτησε τον Αδάμ για να τον καταπιεί, γλυκομιλώντας του και λέγοντάς του πως θα γίνει Θεός αν πορευθεί κατά τα λόγια του. Ο υποκριτής είναι ένα τέρας πιο σιχαμερό από κάθε άλλο, που κάθεται κρυμμένο στα σκοτεινά τάρταρα της ψευτιάς κι απέξω στήνει τις παγίδες του για να παραπλανέσει κανέναν αθώον άνθρωπο. Είναι εγωιστής, σκληρός, αλύπητος, φιλάργυρος, φοβιτσιάρης, αλλά αυτά τα σκεπάζει με ψεύτικη ταπείνωση, με συμπονετικά λόγια, με γλυκομιλήματα. Ο υποκριτής δεν έχει Θεό και νόμο και καμώνεται ίσα-ίσα πως φοβάται τον Θεό και τον νόμο του.
Τη ΙΣΤ΄ (16η) Απριλίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΜΙΧΑΗΛ ο Βουρλιώτης, ο εν Σμύρνη μαρτυρήσας εν έτει αψοβ΄ (1772), ξίφει τελειούται.
Μιχαήλ ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, ήτο δε χαλκουργός την τέχνην, νέος εις την ηλικίαν έως δέκα οκτώ ετών και ωραίος πολύ εις την όψιν. Απατηθείς δε ούτος από χαλκουργόν τινα Αγαρηνόν, ηρνήθη, φεύ! την Πίστιν του Χριστού, κατά το πρώτον Σάββατον των Νηστειών και υπηρέτει τον Αγαρηνόν με μισθόν. Όταν δε ήλθεν η Αγία Ανάστασις του Κυρίου, ακούων τους συνομηλίκους του και όλους τους Χριστιανούς να εορτάζουν την λαμπροφόρον ημέραν και να ψάλλουν με αγαλλίασιν και χαράν, εντός πανδοχείου τινός, το κοσμοπόθητον τροπάριον «Χριστός Ανέστη», ήλθεν εις αίσθησιν του κακού όπερ έπαθε και μετανοήσας καθ’ εαυτόν δια τούτο, εγκατέλειψε την υπηρεσίαν του και συνέψαλλε και αυτός μετά των άλλων το «Χριστός Ανέστη». Τούτο ακούοντες οι εκεί παρευρισκόμενοι, ημπόδιζον αυτόν λέγοντες, ότι είναι ανοίκειον εις Τούρκον να λέγη τοιούτους λόγους, οι οποίοι αρμόζουν μόνον εις τους Χριστιανούς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)