Από το ιστολόγιο 'ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ' (παραθέτω ολόκληρο τον σύνδεσμο για κάθε ενδιαφερόμενο)

https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2024/09/blog-post_18.html:

Καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου (+2004)
«Ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση και παναίρεση, όπως συνήθως χαρακτηρίζεται. Είναι κάτι πολύ χειρότερο της παναιρέσεως. Οι αιρέσεις ήταν φανεροί εχθροί της Εκκλησίας. Μπορούσε αυτή να παλέψει εναντίον τους και να τις κατατροπώσει. Ο Οικουμενισμός όμως αδιαφορεί για τα δόγματα και για τις δογματικές διαφορές των Εκκλησιών. Είναι υπέρβαση, αμνήστευση, παραθεώρηση, για να μην πούμε νομιμοποίηση και δικαίωση των αιρέσεων. Είναι ύπουλος εχθρός, και από εδώ ακριβώς προέρχεται ο θανάσιμος κίνδυνος» (από το φυλλάδιο Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΌΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2007)

Οι Οίκουμενισταί είναι χειρότεροι των γραμματέων και των Φαρισαίων

Τι είπε ο Χριστός μας ελέγχοντας τούς γραμματείς και Φαρισαίους; 

«Έπί της Μωσέως καθέδρας έκάθισαν οί γραμματείς και Φαρισαίοι. Πάν­τα ούν όσα έάν εϊπωσιν ύμϊν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατά δέ τά έργα αυτών μή ποιείτε’ λέγουσι γάρ, καί ού ποιούσι» (Ματθ. 23, 2-3). Ή διδασκα­λία τους ήταν σωστή, τα έργα τους όμως πονηρά και υποκριτικά. Οι Οίκουμενισταί είναι χειρότεροι των γραμματέων και των Φαρισαίων, διότι κάθονται στους θρόνους των Πατέρων της Εκκλησίας και νοθεύουν και διαστρέ­φουν το Ευαγγέλιο, εξισώνοντας το φως με  το σκότος, την αλήθεια με  την πλάνη, την Ορθοδοξία με την αίρεση! Και η διδασκαλία τους είναι αιρετική, και τα έργα τους (συμπροσευχές, συλλείτουργα, συμμετοχή στο Π.Σ.Ε.) παράνομα.

Από το Γεροντικό του Σινά :

Δύο ξένοι Μοναχοί επεσκέφθηκαν κάποιο Γέροντα, μια νηστήσιμη μέρα, Εκείνος τους υποδέχτηκε πρόθυμα και τηρώντας τον κανόνα της φιλοξενίας, έφαγε μαζί τους στο τραπέζι. Κατόπιν τους εξήγησε πως η νηστεία έχει μεν το μισθό της, αλλ' εκείνος που καταλύει χάριν των φιλοξενουμένων του,  λαμβάνει δυο μισθούς. Ένα, γιατί κόβει το θέλημα του και άλλον, γιατί αναπαύοντας τους αδερφούς του,  τηρεί την εντολή της αγάπης.

π. Θεόδωρος Ζήσης:

…ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, μας δείχνει τον δρόμο· να δυναμώσουμε την πίστη, τις παραδόσεις, να διατρανώσουμε και να προβάλουμε την ορθόδοξη πνευματικότητα και να στείλουμε τους νέους Βαρλαάμ, δικούς μας και ξένους, εκεί που ανήκουν και τους ταιριάζει, εκεί που πήγε ντροπιασμένος ο Βαρλαάμ και διωγμένος από την Ανατολή· να προσκυνήσει τον Πάπα, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: «προσφύσας μεν εκείνω τα χείλη και το γόνυ μεθ΄ ηδονής, ως έοικε, και σεβάσματος ασπασάμενος, την δε κεφαλήν υποθείς ταις εκείνου χερσί και την εκείθεν σφραγίδα χαίρων δεξάμενος». Εμείς ούτε γόνυ θα κλίνουμε ούτε χρειαζόμαστε την ευλογία του, και λυπούμαστε, γιατί οι ηγέτες μας αποδεικνύονται μικροί μπροστά σε τόσο μεγάλα θέματα. Όσοι σέβονται τον Πάπα, ας πάνε να τον επισκεφθούν στο Βατικανό, στη Ρώμη. Στην Ορθόδοξη Ελλάδα από αιώνων είναι πρόσωπο ανεπιθύμητο· persona non grata. Ποιος θα αλλάξει την ιστορία και θα ασεβήσει εις τους αγίους και εις τα άγια; 

Ο ὀρθόδοξος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ανδρέου Θεοδώρου

῾Ο ὀρθόδοξος θεολόγος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ* Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών, ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)

(῾Ως γνωστόν, τὸν Δεκέμβριον τοῦ παρελθόντος ἔτους [1972] Αδελφότης Θεολόγων «῾Ο Σωτήρ», συνεκρότησε Σύναξιν Θεολόγων, φίλων καὶ συνεργατῶν αὐτῆς, καθ᾿ ἣν ὡμίλησεν Καθηγητὴς κ. ᾿Ανδρέας Θεοδώρου με θέμα: «῾Ο ὀρθόδοξος Θεολόγος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». ᾿Εκ τῆς ἐμπεριστατωμένης αὐτῆς εἰσηγήσεως «Ο.Τδημοσιεύει ἀκολούθως τὰ σημεῖα ἐκεῖνα, εἰς τὰ ὁποῖα τονίζονται εὐστόχως οἱ τεράστιοι κίνδυνοι, τοὺς ὁποίους διατρέχει ᾿Ορθοδοξία ἐκ τῆς συμμετοχῆς αὐτῆς εἰς τὸν σύγχρονον Οἰκουμενισμόν).

Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΘΕΣΙΣ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἐν τῷ συγχρόνῳ Οἰκουμενισμῷ, ἐγκυμονεῖ, ὡς εἶναι φυσικόν, τεραστίους δι᾿ αὐτὴν κινδύνους. ῾Ο μόνος λόγος δυνάμενος ὁπωσοῦν νὰ δικαιολογήση βασίμως τὴν ἐν τῷ Π.Σ.Ε. συμμετοχὴν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, εἶναι τὸ χρέος τῆς μεταδόσεως τοῦ ὀρθοδόξου καθολικοῦ φωτὸς εἰς τοὺς ἐν τῷ σκότει καὶ τῇ πλάνῃ εὑρισκομένους Χριστιανοὺς τῆς Δύσεως. Τὸ ἔργον δηλαδὴ αὐτῆς εἶναι ἔργον σαφῶς ἱεραποστολικόν. ῾Η μέχρι τοῦδε ἀποστολὴ αὕτη τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἶχε μὲν ἀποτελέσματα, πενιχρὰ ὅμως καὶ ἀσήμαντα. Βεβαίως δὲν δυνάμεθα νὰ ἀρνηθῶμεν τὸ γεγονὸς ὅτι ἐν τοῖς κόλποις τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως ᾿Ορθοδοξία κατέστη βαθμιαίως περισσότερον γνωστὴ εἰς τοὺς ἑτεροδόξους τῆς Δύσεως. Πέραν ὅμως τούτου, καὶ δὴ καὶ πέραν ἑνὸς συγκινησιακοῦ θαυμασμοῦ ἐν ὄψει τοῦ πλούτου τῆς ὀρθοδόξου λατρείας (κατὰ προτίμησιν τῆς ρωσικῆς), οὐδὲν τὸ θετικόν, ἁπτόμενον τοῦ ὀντολογικοῦ βάθους τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὁμολογιῶν, ἔχει ἄχρι τοῦδε ἐπιτευχθῆ. ῎Ηδη παρῆλθον πολλαὶ δεκαετηρίδες οἰκουμενιστικῆς ἐμπειρίας καὶ ζωῆς. Οἱ Προτεστάνται μᾶς ἔχουν γνωρίσει ἐπαρκῶς. Θὰ ἦτο δὲ ἀφέλεια νὰ πιστεύσωμεν, ὅτι εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ προσέλθουν οὗτοι εἰς τὴν ᾿Ορθοδοξίαν καὶ νὰ ἀποστοῦν τῆς βασικῆς των προτεσταντικῆς ἀρχῆς, τοσούτω μᾶλλον ὅσω ἡ περὶ κλάδων θεωρία καὶ ἄσκοπον θεωρεῖ καὶ ἀποκλείει ἓν τοιοῦτον ἐνδεχόμενον. ᾿Εν συγκρίσει πρὸς τὰ πενιχρὰ ταῦτα ὀφέλη τῆς ᾿Ορθοδοξίας, αἱ ζημίαι καὶ οἱ κίνδυνοι, τοὺς ὁποίους αὕτη διατρέχει ἐκ τῆς ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ συμμετοχῆς της, εἶναι ἀσυγκρίτως περισσότεροι καὶ σημαντικώτεροι. ῾Ο κυριώτερος κίνδυνος ἐν προκειμένῳ εἶναι ἡ βαθμιαία διάβρωσις τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως πρῶτον μὲν τῶν μετεχόντων ἐν τῇ οἰκουμενιστικῇ κινήσει ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων, εἶτα δὲ καὶ εὐρυτέρων ἐκκλησιαστικῶν ὁμάδων καὶ κύκλων, ἰδία τῶν συμφυρομένων μετὰ τῶν ἑτεροδόξων ἐν τῷ Νέῳ Κόσμῳ καὶ ταῖς χώραις τῆς Δύσεως. ῾Η διαμορφουμένη κατάστασις ἐνταῦθα εἶναι αὐτόχρημα τραγική! Πλεῖστοι τῶν κατ᾿ ἐπίφασιν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν ἔπαυσαν νὰ πιστεύουν, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησία ἀποτελεῖ τὴν Unam Sanctam ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ ἂν δὲν τὸ ὁμολογοῦν παρρησία, ἐν τούτοις ἡ συνείδησίς των ἀσπάζεται ἐνδομύχως τὴν περὶ κλάδων προτεσταντικὴν θεωρίαν καὶ ἄλλας συναφεῖς ἀλλοκότους ἰδέας. Τὰ ὀρθόδοξα τῆς Πίστεως δόγματα ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ παραθεωροῦν, τὴν ἱερὰν Παράδοσιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς ὀλίγον λογίζονται, τοὺς ἱεροὺς κανόνας αὐτῆς περιφρονοῦν καὶ καταπατοῦν! Καυχῶνται ὅτι εἶναι ὀρθόδοξοι, ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα εἶναι βεβαπτισμένοι εἰς τὴν κολυμβήθραν πασῶν τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν! ῎Ισως δὲ καὶ μερικοὶ ἐξ αὐτῶν νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀπεμπολήσουν καὶ τὰ ὀρθόδοξα πρωτοτότκιά των ἀντὶ πινακίου οἰκουμενιστικῆς φακῆς! Τὸ πνεῦμα τοῦτο, τὸ συνταράσσον τὰς ὀρθοδόξους κοινότητας τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἤρχισεν, ὡς μὴ ὤφελε, νὰ πνέη καὶ εἰς τὸν παραδοσιακὸν χῶρον τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελλαδικῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ως ἓν μικρὸν δεῖγμα τῆς ἰδέας, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησίας δυνατὸν νὰ μὴ εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς Γῆς, ἀναφέρομεν κατωτέρω βραχεῖαν περικοπῂν ἐκ τοῦ περιοδικοῦ «Χριστιανικὸν Φῶς» (τεῦχος ᾿Οκτωβρίου 1972, ἀρ. φύλ. 146), τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ ᾿Αποκορώνου, Κρήτης: «Αἱ ἐργασίαι τοῦ Σεμιναρίου διεξήχθησαν ἐντὸς ἀτμοσφαίρας μυστατωγικῆς μὲ ἀποτέλεσμα τὸν ἀν α β απ τ ι σ μ ὸν τ ῶν ψ υχ ῶν π ρ ὸ ς τ ὴ ν ἰ δ έ α ν τ ῆ ς Μ ι ᾶ ς κα ὶ ῾ Ε ν ι α ί α ς ἀνὰ τ ὸ ν κό σ μ ο ν ᾿ Ε κ κ λ η σ ί α ς — Παλλαδίου κα ὶ Κ ι β ω τ ο ῦ τ ῶ ν ἐ λ π ί δ ω ν τ ῆ ς μ έ χ ρ ι θ α ν ά τ ο υ ἀ γ ω ν ι ώ σ ης σήμερον Πανανθρωπίνης Κοινότητος »1. Τί νὰ ἐννοῆ ἆραγε ὁ συντάκτης τοῦ σχολίου λέγων, ὅτι ἀνεβαπτίσθησαν αἱ ψυχαὶ ἐν τῇ ἰδέᾳ τῆς Μιᾶς καὶ ῾Ενιαίας ἀνὰ τὸν κόσμον ᾿Εκκλησίας; Ποία εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία αὕτη; Μήπως ἀνεβαπτίσθησαν εἰς τὴν ἰδέαν αὐτῆς καὶ οἱ ᾿Ορθόδοξοι; Δὲν ἀρκεῖ δηλαδὴ τὸ ὅτι εἶναι βεβαπτισμένοι οὗτοι εἰς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίαν; Εἶναι ἢ ὄχι ἡ ᾿Ορθοδοξία ἡ μοναδικὴ καὶ πραγματικὴ ἐν τῷ κόσμῳ ᾿Εκκλησία τοῦ Σωτῆρος; ῍Η μήπως εἶναι ἁπλῶς μία τῶν τριῶν μεγάλων ῾Ομολογιῶν, ὡς ὁ ἴδιος ὁ συντάκτης εἰς ἄλλο σημεῖο τοῦ σχολίου του παρατηρεῖ; Θὰ ἤμεθα ὄντως εὐτυχεῖς ἂν ὁ σχολιογράφος, τὸν ὁποῖον προσωπικῶς δὲν γνωρίζομεν, μᾶς ἐδήλωνε σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, ὅτι ὑπὸ ἀναβαπτισμὸν ἐνταῦθα ἐννοεῖ τὸν ἀναβαπτισμὸν τῶν ἑτεροδόξων τῆς Δύσεως εἰς τὴν ἰδέαν τῆς ᾿Ορθοδόξου Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς τῆς Μιᾶς καὶ ἑνιαίας ᾿Εκκλησίας τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῆς γῆς.

* * *

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ, τὸν ὁποῖον διατρέχει ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησία ἐκ τοῦ ρ ω μ α ι ο κ α θ ο λ ι κ ο ῦ Οἰκουμενισμοῦ , εἶναι, κατὰ τὴν κρίσιν ἡμῶν, πολὺ μεγαλύτερος καὶ σημαντικώτερος. ᾿Ενταῦθα πρόκειται περὶ ὑποκριτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἠμφιεσμένου τὰ ψιμύθια τῆς ἀγάπης. ᾿Αγάπης δ᾿ ἀορίστου καὶ γενικῆς, κεχωρισμένης τῆς ἐξ ἀποκαλύψεως θείας ἀληθείας καὶ διεζευγμένης τῆς θεολογίας. ᾿Εν ὀνόματι τῆς ἀγάπης ταύτης παραθεωροῦνται τὰ χάσματα καὶ τὰ κενά, γεφυροῦται ἡ διάστασις καὶ αἴρεται ὁ ἀποχωρισμός. Πρὸ αὐτῆς ὁ θεολογικὸς διάλογος ὑποχωρεῖ. ᾿Εν ὄψει τῆς ἀγάπης, παραδίδονται εἰς τὴν λήθην ἡ παράδοσις καὶ ἡ ἱστορία! Λέξις ἡ ἀγάπη μαγική, μεταποιοῦσα ταχυδακτυλουργικῶς ἐκκλησιαστικὰς καταστάσεις μορφωθείσας εἰς τὸ πέρασμα μακρῶν αἰώνων! ῾Η ἰδέα τῆς ἀγάπης συγκινεῖ. ῾Ως πελώριος μαγνίτης ἕλκει τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων, σαγηνεύουσα τὰ ἀστήρικτα πνεύματα καὶ γοητεύουσα τοὺς περὶ τὴν πίστιν ἀπληροφορήτους. ᾿Εν ὀνόματι τῆς ἀγάπης οἱ ἀρχηγοὶ τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ τῆς ᾿Ορθοδοξίας προῆλθον εἰς θεαματικὰς ἐκδηλώσεις ἐπὶ τοῦ προσκηνίου τοῦ οἰκουμενιστικοῦ θεάτρου. ῞Υψωσαν τὴν φωνήν των μέχρις οὐρανοῦ. ῎Εχυσαν ποταμοὺς οἰκουμενιστικῶν δακρύων. ῎Επλασαν ὄνειρα οἰκουμενιστικά! ᾿Επεδόθησαν εἰς δρόμον ταχύτητος πρὸς τὸ τέρμα τῆς οἰκουμενιστικῆς ἑνώσεως. Καὶ τὴν τελευταίαν στιγμὴν ἡ θεία Πρόνοια ἔσωσε τὴν ᾿Ορθοδοξίαν ἀπὸ μίαν de facto ἕνωσιν, τὴν ὁποίαν ἐσκόπευον νὰ ἐγκαινιάσουν οἱ ὡς ἄνω ἀρχηγοὶ τῶν ᾿Εκκλησιῶν κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος (1971) ἐν Ρώμῃ, κοινωνοῦντες ἐκ τοῦ αὐτοῦ θείου Ποτηρίου! ῾Ο ἀδεὴς μετὰ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν συγχρωτισμὸς ἐγκυμονεῖ θανασίμους διὰ τὴν ᾿Ορθοδοξίαν κινδύνους . ῾Υπὸ τὸ οἰκουμενιστικὸν πνεῦμα ἀγάπης καὶ διὰ τῆς ἰδέας ὅτι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς δὲν ἀφίσταται δῆθεν οὐσιωδῶς τῆς ᾿Ορθοδοξίας, διανοίγεται ἡ πύλη πρὸς ποικίλα κακὰ καὶ ἐγκληματικὰ τολμήματα, ὡς ἡ ἀπονενοημένη πρωτοβουλία τοῦ ρωσικοῦ πατριαρχείου, ὅπερ βασιλικώτερον τοῦ βασιλέως, ἀπεφάσισεν ἐσχάτως τὴν μυστηριακὴν διακοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν τῆς Δύσεως (Παπικῶν)! Προώθησις ἐν προκειμένῳ τῆς ἐγκληματικῆς ταύτης πολιτικῆς θὰ ὁδηγήση ἀφεύκτως τὴν ᾿Ορθοδοξίαν εἰς τὸ θλιβερώτερον σχίσμα τῆς ἱστορίας της!

* * *

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ὑπ᾿ ἀμφοτέρας αὐτοῦ τὰς ὄψεις, ἀποτελεῖ θλιβερὰν ἐκκοσμίκευσιν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ζῶν καὶ ἀναστρεφόμενος εἰς ἕνα κόσμον, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικῶς κατέλυσε πᾶσαν ἔννοιαν αὐθεντίας καὶ ἀρχῆς καὶ ἀπώλεσε πᾶσαν μεταφυσικὴν αἴσθησιν τῆς μυστηριακῆς ἱερότητος τοῦ βίου, περιστέλλων ἀσφυκτικῶς τὴν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν ἐντὸς τῶν φυσικῶν ὁρίων τῆς παρούσης ζωῆς, ἤρχισεν ἀπό τινος χρόνου ἐπικινδύνως νὰ συσχηματίζεται πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦτο τοῦ αἰῶνος, ἀμβλύνων πᾶσαν ἔννοιαν θείας καὶ ἀνθρωπίνης αὐθεντίας καὶ ἀποβάλλων βαθμηδὸν τὴν αἴσθησιν τῆς μυστηριακῆς δομῆς τῆς χριστιανικῆς ὑπάρξεως καὶ ζωῆς. ῾Ο σύγχρονος Οἰκουμενισμός, ὁσημέραι ἐκκοσμικευόμενος, τείνει νὰ ὑποβαθμίση τὸ ἀπόλυτον καὶ ἀποκλειστικὸν μεγαλεῖον τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς τῆς μόνης καὶ par excellence [κατ᾿ ἐξοχὴν] ἐξ ἀποκαλύψεως θείας θρησκείας, οὕτω δὲ [τείνει] νὰ μειώση καὶ τὴν ἀποκλειστικότητα τοῦ λυτρωτικοῦ χαρακτῆρος αὐτοῦ. Τί ἄλλο ἆραγε νὰ σημαίνη ἡ ἄκριτος καὶ ἐπιπολαία στροφή του πρὸς τὰ ἄλλα ἐξωχριστικανικὰ θρησκεύματα, μετὰ τῶν ὁποίων σπεύδει νὰ ἔλθη εἰς διάλογον ἀδελφικὸν καὶ φιλικόν; Τί ἄλλο, ἢ ὅτι ἀναγνωρίζει οὗτος ἓν εἶδος ἰσοτιμίας τῶν θρησκευμάτων τούτων πρὸς τὸν Χριστιανισμὸν καὶ μέχρις ἑνὸς βαθμοῦ — ἂν μὴ πλήρως καὶ τελείως — τὴν δυνατότητα παρ᾿ αὐτοῖς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου! Ταῦτα δὲ πάντα εἰς πεῖσμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ὅστις ἀπέστειλε τοὺς Μαθητάς Του ὄχι νὰ συνδιαλέγωνται ἀδελφικῶς, μετὰ τῶν εἰδωλολατρῶν, ἀλλὰ νὰ κηρύσσουν εἰς αὐτοὺς τὸ εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας καὶ νὰ βαπτίζουν τούτους εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος! ῞Οτι ἡ τοιαύτη οἰκουμενιστικὴ ἐκκοσμίκευσις τῆς οὐσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, καταλύουσα πλήρως τὴν παραδοσιακὴν ὑπόστασιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τείνει νὰ ὑποσκάψη καὶ τὰ θεμέλεια τοῦ ῎Εθνους ἡμῶν, εἶναι περιττὸν καὶ νὰ σημειώσωμεν.

* * *

ΛΕΓΕΤΑΙ καὶ γράφεται, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεσις. Προσωπικῶς δὲν συμφνοῦμεν πρὸς τὸν χαρακτηρισμὸν τοῦτον. ῾Ο Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι παναίρεσις, διότι δὲν ἀσχολεῖται εἰδικῶς μὲ τὰ δόγματα, τὰ ὁποῖα κακοδόξως νὰ παραμορφοῖ. Τοὐναντίον, οὗτος οὐδόλως ἐνδιαφέρεται δι᾿ αὐτά. Τὰ παραθεωρεῖ καὶ τὰ ὑπερβαίνει, ὅπως παραθεωρεῖ καὶ ὑπερβαίνει τὰς δογματικὰς τῶν ᾿Εκκλησιῶν διαφοράς. ῾Ο Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἀμνήστευσις καὶ ἀνοχὴ τῶν αἱρέσεων, διὰ νὰ μὴ εἴπωμεν κολασμὸς καὶ δικαίωσις αὐτῶν. Εἶναι ὑπέρβασις τῶν αἱρέσεων καὶ ἀποδυνάμωσις καθόλου τοῦ βάρους καὶ τῆς ἰσχύος αὐτῶν. ᾿Εν τούτῳ δ᾿ ἀκριβῶς ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι τι κατὰ πολὺ χειρότερον τῆς παναιρέσεως. Αἱ αἱρέσεις εἶναι ἐμφανεῖς τῆς ᾿Εκκλησίας ἐχθροί . Πρὸς αὐτὰς δύναται αὕτη νὰ ἀντιπαλαίση. Πρὸς τὸν Οἰκουμενισμὸν ὅμως, διεκδικοῦντα ὑπὲρ ἑαυτοῦ τὴν γνησίαν μορφὴν καὶ οὐσίαν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, πῶς νὰ ἀντιπαλαίση; ῾Ο Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἐχθρὸς καταχθόνιος καὶ ὕπουλος . ᾿Αναβλύζει ἐκ τῶν ἔνδον, κοπτόμενος δῆθεν ὑπὲρ τοῦ κάλλους τῆς ᾿Ορθοδοξίας! ᾿Εν τούτῳ δὲ ἔγκειται καὶ ὁ ἐξ αὐτοῦ θανάσιμος κίνδυνος. ῾Ο Οἰκουμενισμὸς εἶναι παγὶς καὶ νόσος πρὸς θάνατον!

Ο χρήστης sotirio σχολίασε την ανάρτηση "Τό χρέος τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ν’ ἀμυνθῇ ἐάν τῆς ἐπιτεθοῦν ο

 Η σύνοδος του οικουμενικού πατριαρχείου αν δεν κάνω λάθος αποτελείται απο τους : Ἀγκύρας κ. Ἱερεμίας Καναδᾶ κ. Σωτήριος Ἀνέων κ. Μακάριος Λαοδικείας κ. Θεοδώρητος Γορτύνης καί Ἀρκαδίας κ. ΜακάριοςΒελγίου κ. Ἀθηναγόρας Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνός Κώου καί Νισύρου κ. Ναθαναήλ Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρας Σικάγου κ. Ναθαναήλ Ἰρλανδίας κ. Ἰάκωβος Σελευκείας κ. Θεόδωρος

Η σύνοδος αυτή δεν αρκεί για να καθαιρέσει τον Βαρθολομαίο ? Αρκεί !.
Σύνοδο των προκαθημένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας που θα έχει συνκαλέσει ο Θεόδωρος Πάπας και Πατριάρχης της μεγάλης πόλεως Αλεξανδρείας δεν αρκεί για να καθαιρέσει τον Βαρθολομαίο ? Αρκεί !
Γιατί άραγε ακούω συνέχεια οτι είναι υπόδικος μέχρι να τον καταδικάσει ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ σύνοδος ? Και δεν λένε πανορθόδοξη τουλάχιστον αλλά επιμένουν στο οικουμενική . Να ζωντανέψει βεβαίως βεβαίως ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς να κάνει σύνοδο να φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι ...
Αλλά ας ήμαστε ρεαλιστές . Ουτε η σύνοδος του πατριαρχείου , ούτε Σύνοδος των προκαθημένων της Ορθόδοξης Εκκλησίας ούτε οικουμενική ούτε καν παν ορθόδοξη θα τον καταδικάσει γιατί απλά αυτή την στιγμή η μασονία έχει το πάνω χέρι και στις 15 εκκλησίες που είναι στα Δίπτυχα https://users.sch.gr/markmarkou/dipt.htm και κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει άσχετα πως για γεωπολιτικούς λόγους ίσως μια ή κάποιες διακόψουν την μνημόνευση του Βαρθολομαίου . Η εκκλησία του Χριστού δεν είναι στην δεκαπεντάπολη των Σοδόμων αλλά σε μία χούφτα αποτοιχισμένων χριστιανών . Κάπου υπάρχει επίσκοπος που ορθοτομεί δεν ξέρω που . Αλλά είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει οι αποτειχισμένοι είναι η εκκλησία έστω και ανεπίσκοποι .

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

Είναι τραγικό! Δεν επιχαίρω, ούτε θριαμβολογώ. Η επιθυμία όλων μας πρέπει να είναι να συναντηθούμε στην ενότητα των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων όλων των αιώνων. Διαφορετικά κάθε ένωση θα είναι ψευδένωσις και όχι μόνον αυτό, αλλά θα καταστρέφει και θα διαστρέφει κάθε προσπάθεια, ειλικρινή προσπάθεια, που θέλει να οδηγηθεί στο θέμα της σωτηρίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ελέγχει την σημερινή κατάσταση της Ορθοδοξίας. Υπάρχει σύγχυση. Σχετικοποίηση της πίστεως, πολιτικοί συμβιβασμοί. Οι διάλογοι οι εκκλησιαστικοί είναι απομίμηση των πολιτικών συζητήσεων. Έτσι, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς -γι’ αυτό δεν γίνεται ευχάριστα δεκτός- εμπνέει διάθεση ομολογίας και μαρτυρίου ακόμη, αν ο Θεός το επιτρέψει, στην εποχή μας. Βοηθεί, επίσης, στη συνέχεια της Ορθοδοξίας, της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Η επανέκφραση της Πίστεως με τα μέσα κάθε εποχής δεν έχει τίποτε το κοινό με την αναζητούμενη από δικούς μας θεολόγους Οικουμενιστές «επανερμηνεία» της πίστεως. Δεν είναι θέμα επανερμηνείας, πώς θα κατανοήσουμε λ.χ. το παπικό πρωτείο. Συγγνώμη για την φράση, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα αφάγωτη! Μα είναι αυτά σοβαρά πράγματα, όταν παίζουμε «εν ου παικτοίς»; Όταν παίζουμε με τη σωτηρία; Όταν παίζουμε με την αιωνιότητα; Διαγράφουμε όλους τους Αγίους εν ονόματι των Αγίων. Διότι το πνεύμα, το οποίον κυριαρχεί, είναι να εκθειάζουμε τους Αγίους. Κι όπως, μακαρίτης τώρα, Αρχιεπίσκοπος έλεγε: Δεχόμεθα τον Μάρκο τον Ευγενικό και τον τιμάμε. Εκείνος έτσι έπρεπε να μιλήσει στην εποχή του, εμείς μιλούμε με τον δικό μας τρόπο στην δική μας εποχή. Κάτι παρόμοιο ελέχθη. Ο Χριστός όμως είναι πάντα ο αυτός «παρατεινόμενος εις τους αιώνες». Και η πίστη που σώζει είναι μία συνταγή, ένα φάρμακο που δεν αλλοιώνεται, δεν δέχεται αλλαγές. Είναι μία και ενιαία η πίστις. Η αποδοχή του Λόγου του Θεού από την εμπειρία των Αγίων, για να γίνει και δική μας εμπειρία.

Σημείο των καιρών μας οι Δεσποτάδες να ξηλώνουν. Παπά Παύλος Καλλίκας

(Στον απόηχο μιας ομιλίας του μητροπολίτη Περιστερίου, περί της θέσης του Τιμίου Σταυρού, όπως δημοσιεύθηκε πριν από ένα χρόνο περίπου στο διαδικτυακό κανάλι youtube https://www.youtube.com/watch?v=TPn6oYcTtk8, και στην εμμονική στάση και ΓΙΝΑΤΙ του δεσπότη έως σήμερα. 

Αφιερωμένο το κείμενο που ακολουθεί στην πρόσφατη πεπαρρησιασμένη, ορθόδοξη, συντονισμένη, σύσσωμη και για αυτό επαινετή και αξιομίμητη αντίδραση του ποιμνίου της περιοχής του Περιστερίου.)

Σημείο των καιρών μας και αυτό. Μορφωμένοι (κατά κόσμον) υψηλόβαθμοι ρασοφόροι, ακαδημαϊκοί σου λέει, θα μιλήσουν! Θα κάνουν διάλεξη! 

Μαζεύουν ακροατήριο. Τι θα ακούσω λες; Θα καταλάβω άραγε τίποτις από τούτες τις «θεολογικές σοφίες», εγώ ο αγράμματος; 

Θα καταλάβω την «γλώσσα» της επιστημονικής τάχατες υψηλής διανόησης;

Η διάλεξη αρχίζει. Δεκάδες τετράγωνα, και μόνο τετράγωνα κουτάκια αρχίζουν να εκσφενδονίζονται από το μυαλό του ρασοφόρου καθηγητή-ομιλητή. Όλα σε κουτάκια στοιβαγμένα (πάντα τετράγωνα) στην ΛΟΓΙΚΟκρατούμενη ασφυκτικά νόηση (παρανόησή) του. 

Όχι, δεν είναι μειονέκτημα (υπονοεί ο ομιλητής) να τα έχουμε σε τετράγωνα κουτάκια ΟΛΑ. Αυτό κατά την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, θα μας επισημάνει πάλι ο κ. καθηγητής, εξέφραζε την τελειότητα.

Μα, λησμόνησα να σημειώσω το θέμα μας!

Η θέση, λέει, του Σταυρού του Χριστού μας στο Ιερό. Αν είναι σωστό να βρίσκεται πίσω από την Αγ. Τράπεζα. Και να οι πίνακες και να οι γραμμές, και να τα κουτάκια. Μάθημα Γεωμετρίας. Μόνο μοιρογνωμόνια δεν βγήκαν.

Κάτι, δηλαδή, που δεν ενόχλησε ούτε σαν σκέψη (πόσο δε μάλλον μαθηματικό πρόβλημα), ούτε καν σαν ΛΟΓΙΣΜΟ δεν πέρασε από τον Άγιο Νεκτάριο, Άγιο Ιάκωβο, Άγιο Πορφύριο, Άγιο Γεώργιο Καρσλίδη και τόσους άλλους προγενέστερους Αγίους Λειτουργούς, τώρα φαίνεται ότι ΕΝΟΧΛΕΙ ΕΜΜΟΝΙΚΑ τον ρασοφόρο πανεπιστημιακό ομιλητή μας. 

Για τους προαναφερόμενους Αγίους Λειτουργούς αποτελούσε ο Σταυρός, στην θέση του αυτή πίσω από την Αγία Τράπεζα, πηγή δυνάμεως (αφορμή ασπασμού και έντονης και έμπονης προσευχής) προ και κατά την αναίμακτη Θυσία – Ιερουργία, και όχι μόνο. Για τον ομιλητή μας όμως αναφανδόν αποτελεί ΕΜΠΟΔΙΟ. Απεριφράστως συνιστά ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ στην ιδιωτική «θεολογία» του. ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ στην συχνότητα των εσχάτων.

Αχ αυτά τα έσχατα! Και τι δεν άκουσαν στην διάλεξη αυτή. Αποκόπηκαν, λέει από τα παρόντα. Αααα, όλα και όλα. Η Γέννηση αυστηρά εκεί. Η Σταύρωση εκεί, και μόνο εκεί. Ο Τάφος εκεί. Η Δευτέρα παρουσία εκεί. Τίποτις άλλο. Δεν χωρεί κουβέντα. Σας παρακαλώ.

Τετράγωνα κουτάκια (μάλλον άδεια) μέσα σε ένα εμμονικό – διαστροφικό καλάθι, περιστρέφονται ακατάπαυστα μπροστά στα μάτια του θεατή. Το κακό καλογερικό πείσμα σε όλο το μεγαλείο του. Όλα χωρισμένα αυστηρά σε μια τετραγωνισμένη αυστηρή (σε αστείο βαθμό) λογική. Ερμητικά, λες, σφραγισμένα πλαίσια – βιτρίνες – παραστάσεις. Περιχώρηση ΚΑΜΜΙΑ δεν νοείται, ούτε υπονοείται. Ρητώς δε απαγορεύεται.

 

Τα έσχατα, και τα έσχατα. «Ποιος σας είπε κύριοι, κύριοι, εσείς που μου κουνάτε το δάχτυλο εδώ και ενάμιση χρόνο, ότι έχετε το δικαίωμα να τοποθετείτε τον Σταυρό, στον χώρο των Εσχάτων; Μη και νομίσατε το Ιερό για ξέφραγο αμπέλι; Μέγα λάθος. Εκεί που είναι τα έσχατα, είναι ΜΟΝΟ τα έσχατα. Τίποτε άλλο στα έσχατα. Όλα ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΜΕΝΑ. Άλλωστε, το λέει και ο μέγας Φουντούλης».

Μα, και στα έσχατα άγιε ρασοφόρε και κύριε καθηγητά αναφέρεται ότι θα σημειωθεί ο Σταυρός. Διάβασες καμία φορά το Ματθ.24,30; «καὶ τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς. 

(Μετάφραση) «Και τότε θα φανή στον ουρανόν το σημείον του υιού του ανθρώπου, και τότε όλαι αι φυλαί της γης, που δεν επίστευσαν, θα οδύρωνται σπαρακτικά, και θα ίδουν τον υιόν του ανθρώπου να έρχεται επάνω εις τας νεφέλας του ουρανού με δύναμιν μεγάλην και δόξαν πολλήν».

Ορίστε κ. καθηγητά, και στα ΕΣΧΑΤΑ τοποθετείται ο Σταυρός !

 

Διάβασες εκτός από τον Φουντούλη (ούτε πληρωτικός δικηγόρος του να ’σουν) και τον Άγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο; «Και αλλού λέγει, ότι «Ο Χριστός που θυσιάσθηκε μια φορά για να βαστάξει πάνω του τις αμαρτίες των πολλών, θα φανεί σ' εκείνους που τον περιμένουν για να τους σώσει»5.  Να, στη μία περίπτωση θυσιάσθηκε, ενώ στην άλλη θυσίασε τον εαυτό του. Είδες πως έγινε και θύμα και Ιερέας, και πως ο σταυρός ήταν θυσιαστήριο (Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομιλία Α' «Στο Σταυρό και το Ληστή και για τη δεύτερη παρουσία του Χριστού, και για την αδιάκοπη προσευχή υπέρ των εχθρών μας»).

Ορίστε άγιε δέσποτα, και θυσιαστήριο κοντά στο άλλο ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ο Σταυρός !

 

Και παρακάτω, ο Άγιος: «Βλέπεις πόσα αγαθά μας προξένησε ο σταυρός; Αναλογίζεσαι τη βασιλεία των ουρανών; Πες μου λοιπόν, βλέπεις κάτι τέτοιο; Αυτά που βλέπεις είναι καρφιά και σταυρός, άλλ' ο σταυρός αυτός, λέγει, είναι το σύμβολο της βασιλείας των ουρανών. Γι' αυτό τον ονομάζω βασιλιά, επειδή τον βλέπω να σταυρώνεται. Γιατί είναι χαρακτηριστικό του βασιλιά να πεθαίνει για τη σωτηρία των υπηκόων του.» 

Και αλλού, ο Άγιος: «Είδες πως ο σταυρός είναι σύμβολο και της βασιλείας των ουρανών; Θέλεις να μάθεις αυτό και από αλλού; Δεν τον άφησε στη γη ο Χριστός, αλλά τον πήρε μαζί του και τον ανέβασε στον ουρανό.  Από που φαίνεται αυτό; Επειδή πρόκειται να έρθει με το σταυρό στη δεύτερη και ένδοξη παρουσία του, για να μάθεις πόσο σεβαστό πράγμα είναι ο σταυρός, γι' αυτό και τον ονόμασε δόξα».

 

ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ. ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ, ΩΣ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ.

 

Παρ΄το όπως θες, κ. καθηγητά. Θες έσχατα; Τοποθέτησε τον στα έσχατα. Θες Θυσιαστήριο; Τοποθέτησέ τον Θυσιαστήριο. Και τα δύο να τα νοήσεις το βλέπω κομμάτι δύσκολο, κατά πως διαλέγεσαι με το ποίμνιό σου και όλους εμάς τους πιστούς, που ανεχόμαστε τα φερσίματα σου. Δεν σου είναι επιτρεπτό σε καμία των περιπτώσεων να Τον εξοβελίζεις, ως εχθρός Του.

Μήπως όμως και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος που προαναφέραμε ΕΠΗΡΕΑΣΘΗΚΕ από την δύση; Μη γένοιτο!
Και οι Προτεστάντες και οι παπικοί και ο επηρεασμός μας και άλλα ασυνάρτητα. Αχ, δέσποτά μου, ξενοδιαβασμένε. Τα λές εσύ αυτά που χαριεντίζεσαι στο βιογραφικό σου με μια άλλη γυναίκα μοντέρνα (όπως θα έλεγε ο Άγ. Παΐσιος);

Προς τι τόσο ΚΟΜΠΛΕΞ με τους Δυτικούς; Τα ίδια και όμοια; Εδώ αύριο, εσύ και οι συναδέλφοι σου γλείφεστε να έχετε «κοινό ποτήριο», μάλλον κενό ποτήριο να σημειώσω. 

Εδώ, ο αρχιαιρεσιάρχης Βαρθολομαίος ο Διχοστασιαστής, ως κενοφανής ανάδοχος ονομάτισε τις ΑΙΡΕΣΕΙΣ ως ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ και τους πάπες ως αδέρφια και τους τρίτους ως ξαδέρφια. Από την άλλη η μη ορθοτομούσα ΣΥΝΟΔΟΣ ΔΕΧΘΗΚΕ το μόρφωμα, που ακούει στο όνομα ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ με το τσούρμο των κρυφοδαγκανιάριδων, που συνήλθαν ως προβατόσχημοι λύκοι να κατασπαράξουν και να ξεσχίσουν το Σώμα της Εκκλησίας. Μιλάς, λοιπόν, για επηρεασμό από την δύση, όταν κολυμπάτε με τα φερσίματά σας και τις μνημονεύσεις Αρχιεπισκόπων και Πατριαρχών στα βρωμό - νερά της δύσης;

Τολμάς δέσποτα να μιλάς σήμερα για επηρεασμούς από την δύση, και δεν στρουθοκαμηλίζεις ή παραλογίζεσαι νομίζεις; Όταν οι καλλιτεχνικές επιλογές των ρασοφόρων συναδέλφων σου σε κάθε φιλανθρωπικό γκαλά βρωμάνε δύση; Εσένα δεν σου μυρίζουν; Ο Σταυρός σου μύρισε; Όταν προ της Μεγάλης Εβδομάδας έγιναν άγρια δύση οι Ενορίες με τα ρεσιτάλ τους στον σολέα, κάτω από το βλέμμα του Εσταυρωμένου (του Τέμπλου); Ο Σταυρός τάχα τώρα σου ξένισε;
Μπορείς μήπως, δέσποτα μου, να μας διαφωτίσεις και σε κάτι ακόμα; Εσύ, που τόσο λογικά (μα και υποκριτικά τα σερβίρεις) και τα οριοθετείς στα κουτάκια του μυαλού σου τα της Λατρείας, πες σε ποιο σημείο λέει ο Φουντούλης ότι επιτρέπεται να τοποθετούνται οργανοπαίχτες και αοιδοί στον Σολέα; Ο Σταυρός του Χριστού σε ενόχλησε; Ω !!! Φαρισαίοι, τυφλοί και υποκριτές, ακούστηκε κάποτε. Ποιος άραγε θα σας γλυτώσει της γέενας;

Επηρεασμός από την Δύση, ο Σταυρός του Κυρίου μας, πίσω από την Αγία Τράπεζα, λέει. Και να οι φωτογραφίες και να τα slides, και να τι κάνουν οι δυτικοί και το αντιγράψαμε. Μήπως, επειδή και οι δυτικοί έχουν μπροστά από τον Σταυρό την τράπεζά τους, να μετακομίσουμε και εμείς την Άγια Τράπεζά μας αλλού; Μήπως και αυτός είναι ακόμη ένας επηρεασμός, και δεν το πήραμε χαμπάρι; Δεν μας το΄πε κανένας «νεοφωτισμένος» σκοταδιστής; 

Μήπως κακώς και εξ επηρεασμού και ο Πατρο - Κοσμάς ο Άγιος, όπου ομιλούσε έστηνε τον Σταυρό; Και ας μίλαγε κάτω από την σκιά Του (και πέτυχε εν τέλει την Ανάσταση του γένους μας) και ας έσπερνε τον αναστάσιμο σπόρο; Ανάσταση ζούσαν και έβλεπαν, όσοι τον άκουγαν.

Ποτέ δεν φανταζόμουν, από όταν άρχισα να σπουδάζω Θεολογία, αλλά και ως καθηγητής αργότερα, ότι θα βρισκόταν δεσπότης, που θα προκαλέσει τέτοιο θέμα (απορεί κάποιος που του ΄ρθε), τόσο εμμονικά, και για τόσο διάστημα, σε έναν τόσο ταραγμένο εκκλησιαστικό παρόν που ζούμε. 

Πραγματικά με ξεπερνάει και με αγανακτεί (πόσο δε μάλλον τους πιστούς του Περιστερίου που το υφίστανται εδώ και ενάμιση χρόνο)!

 

Είναι ντροπή σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί αναγνώστες, και κατάντια, σε μια εποχή που η Ορθοδοξία μας βάλλεται πανταχόθεν, αυτοί που θα έπρεπε να είναι επί σκοπόν να είναι επί σκότους. Αυτοί, που θα έπρεπε να είναι διαφωτιστές να είναι διασκοτιστές. Αυτοί, που θα έπρεπε να πολεμούν τους αιρετικούς, τώρα να κατηγορούν τους πιστούς, και μάλιστα να στρέφονται εναντίον του ποιμνίου τους, και να τους χαρακτηρίζουν τάχα φιλοαιρετικούς. 

Λαϊκοί με παρρησία να ορθοτομούν και δεσπότης να ΞΗΛΩΝΕΙ. Βλέπετε, σημείο των καιρών μας, και αυτό.

 

παπα-Παύλος Καλλίκας.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ

 «Αρμόδιο οργανο για κρίνει την αίρεση ή το σχίσμα σε μία τοπική εκκλησία και να αναθεματίσει την αιρεση ή το σχίσμα είναι η σύνοδος των επισκόπων της τοπικής εκκλησίας . Οπως επίσης ειναι αρμόδια να καθαιρέση τους αρχιερείς και ιερείς που πρωτοστατούν ή επιμένουν σε αυτή και να τους αναθεματίσει».


Σχόλιον: Ἄν τό κείμενον αὐτό ἀνηρτήθη ὡς ἀπάντησις στό δικό μου ἄρθρον, ὅπου γράφω ὅτι τό 2002 ὁ Βαρθολομαῖος δέν εἶχε δικαίωμα νά κηρύξῃ τούς Ἐσφιγμενίτας «σχισματικούς», διότι ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἐνώπιον τῆς ὁποίας ἦτο ἐγκαλούμενος καί ὁ Βαρθολομαῖος, ἦτο ἡ μόνη ἁρμοδία νά κρίνῃ τό θέμα, τότε ἀπαντῶ ὡς ἑξῆς: Τό κείμενον αὐτό ἰσχύει ὅταν τό σχίσμα ἤ ἡ αἵρεσις κηρύττεται εἰς μίαν μόνον τοπικήν ἐκκλησίαν. Εἰς τήν περίπτωσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτό προφανῶς δέν ἰσχύει, διότι ἀπό τό 1902 καί ἐντεῦθεν ὁ Οἰκουμενισμός κηρύσσεται παγκοσμίως μέ ἐγκυκλίους (1902, 1920) καί πράξεις, ὅπως ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν. ἡμερολογίου (1924). Τό πρᾶγμα κατέστη ἀπολύτως φανερόν μέ τήν ἵδρυσιν τοῦ Π.Σ.Ε. τό 1948, μέ τήν «ἄρσιν» τῆς ἀκοινωνησίας μέ τόν «πάπαν» (7-12-1965), μέ τίς συμφωνίες ἑνώσεως μέ τούς μονοφυσίτας (Σαμπεζύ, 1990) καί μέ τούς παπικούς (Balamand, 1993) κ.λπ. Ἐπίσης, τό 1983 ἡ ΡΟΕΔ ἀνεθεμάτισε τόν Οἰκουμενισμόν. Συνεπῶς, τό 2002 τό θέμα εἶχε ἤδη λάβει παγκοσμίους διαστάσεις καί ἀπητεῖτο Πανορθόδοξος ἀπόφασις. Ἡ ἀπόφασις τοῦ Βαρθολομαίου κατά τῶν Ἐσφιγμενιτῶν (Δεκ. 2002) εἶναι παράνομος καί γελοία τόσον λόγῳ τῆς ἀναρμοδιότητός του ὅσον καί λόγῳ τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ ἴδιος ἦτο ὑπόδικος ἐνώπιον Πανορθοδόξου Συνόδου.

"Τάδε έφη Κοσμάς ( Αθανάσιος Σακαρέλλος, θεολόγος) -- Νεοημερολογίτες και Παλαιοημερολογίτες"

Αρμόδιο οργανο για κρίνει την αίρεση ή το σχίσμα σε μία τοπική εκκλησία και να αναθεματίσει την αιρεση ή το σχίσμα είναι η σύνοδος των επισκόπων της τοπικής εκκλησίας . Οπως επίσης ειναι αρμόδια να καθαιρέση τους αρχιερείς και ιερείς που πρωτοστατούν ή επιμένουν σε αυτή και να τους αναθεματίσει . Στο https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82_%CE%9F%CF%81%CE%B8%CF%8C%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%BF%CE%B9_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82 διαβαζω
"Έντεκα χρόνια μετά την εισαγωγή του νέου ημερολογίου, στις 26 Μαρτίου του 1935, τρεις μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος αποσχίστηκαν από αυτήν και τέθηκαν επικεφαλής των Γ.Ο.Χ.. Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ο Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου[10], με δήλωσή τους προς την Ιερά Σύνοδο διέκοψαν κοινωνία με αυτήν και τους λοιπούς Μητροπολίτες και ανέλαβαν την ηγεσία των παλαιοημερολογιτών..... Στο μεσοδιάστημα των έντεκα χρόνων πριν την απόσχιση (1924-1935), οι τρεις μητροπολίτες είχαν προσυπογράψει και οι ίδιοι την απόφαση της Ιεράς Συνόδου για την αλλαγή του ημερολογίου και ως μέλη επισκοπικών δικαστηρίων είχαν δικάσει και καταδικάσει παλαιοημερολογίτες κληρικούς «επί φατρία και τυρεία και απειθεία προς τας αποφάσεις της Εκκλησίας περί Ημερολογίου ....Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος Δημητρίου, καθώς και δύο από τους τέσσερις νέους αρχιερείς, έκαναν πολύ σύντομα αίτηση επιστροφής στην Εκκλησία. Στις 14 Ιουλίου 1935, ο Ζακύνθου Χρυσόστομος δήλωσε μετάνοια στην Εκκλησία της Ελλάδος και αποκαταστάθηκε με απόφαση του Δευτεροβάθμιου Συνοδικού Δικαστηρίου (μάλιστα το 1957 εξελέγη Μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας της Εκκλησία της Ελλάδος... Στις 16 Ιουλίου 1943 ο Δημητριάδος Γερμανός θέλησε να επιστρέψει στην Εκκλησία της Ελλάδος και υπέβαλε σε αυτήν αίτηση αναθεωρήσεως της δίκης του, επιζητώντας την επιείκεια της Εκκλησίας. Ωστόσο πριν προλάβει να εκδικασθεί η υπόθεση εκοιμήθη στις 20 Μαρτίου 1944. Την ίδια ημέρα αποκαταστάθηκε μετά θάνατον στο Αρχιερατικό αξίωμα από την Εκκλησία της Ελλάδος.[15]
Τα συμπερασματα δικά σας

Τό χρέος τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ν’ ἀμυνθῇ ἐάν τῆς ἐπιτεθοῦν οἱ νεοταξῖται Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

1. Σύντομον ἱστορικόν

Εἰς πρόσφατον ἄρθρον μου μέ τίτλον «Ὁ Διωγμός τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἀποτελεῖ ἐκκλησιαστικόν πραξικόπημα!» ἀπεδείχθη, βάσει τῆς ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ἱ. Παραδόσεως καί τοῦ Συντάγματος τῆς Ἑλλάδος, ὅτι ὁ διωγμός τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς εἶναι κατά πάντα παράνομος, διότι βασίζεται εἰς τό ἐκκλησιαστικόν πραξικόπημα τοῦ αἱρεσιάρχου «πατριάρχου» Βαρθολομαίου τοῦ Δεκ. 2002 (βλ. «Ἐλεύθερη Ὥρα» τῆς Κυριακῆς 18-8-2024 καί διαδίκτυον).

Ἐν ὀλίγοις, ἀπό τό 1972 ἡ Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἐγκαλεῖ τούς «πατριάρχας» Κων/λεως διά Οἰκουμενισμόν, τά σαπρά δόγματα τοῦ ὁποίου ἔχουν χιλιάκις καταδικασθῆ καί ὁ ὁποῖος εἰς τό σύνολόν του κατεδικάσθη ὑπό τῆς Ρωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ, 1983). Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Βαρθολομαῖος εἶναι ὑπόδικος διά καθαίρεσιν καί ἀναθεματισμόν ἐνώπιον Πανορθοδόξου (=Οἰκουμενικῆς) Συνόδου, μόνης ἁρμοδίας νά ἐπιληφθῇ τοῦ θέματος. Οὐδέν δικαίωμα εἶχε τό 2002 νά καταδικάσῃ τούς Ἐσφιγμενίτας ὡς «σχισματικούς» ἐπειδή αὐτοί, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι, ἵστανται ἐπί τῶν ἐπάλξεων τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀρνοῦνται νά κλίνουν «γόνυ τῷ Βάαλ» (Γ΄ Βασ. 19:18) μνημονεύοντές τον. Αἱ μετέπειτα δικαστικαί ἀποφάσεις κατά τῆς Μονῆς ἦσαν ἀπόρροιαι αὐτῆς τῆς γελοίας καί παρανόμου ἀποφάσεως τοῦ Βαρθολομαίου καί εἶναι ἄκυροι. Συνεπῶς, θά πρέπῃ ὁ μέν διωγμός νά παύσῃ, ὁ δέ Βαρθολομαῖος νά καθαιρεθῇ καί ν’ ἀναθεματισθῇ ὡς αἱρετικός, καθώς καί νά καταδικασθῇ ὡς ὁ ἠθικός αὐτουργός διά τούς θανάτους πολλῶν μοναχῶν λόγῳ τῶν παρανόμων ἀποκλεισμῶν πού ἐπεβλήθησαν εἰς αὐτούς ὡς συνέπεια τῆς ὡς ἄνω γελοίας καί παρανόμου ἀποφάσεως.

Παρά ταῦτα, συμφώνως μέ τάς ἀποκαλύψεις τοῦ δημοσιογράφου κ. Ἀλ. Στεφανοπούλου, οἱ ἀνθέλληνες καί ἀντίχριστοι (Α՛ Ἰω. 2:18) νεοταξῖται Βαρθολομαῖος, Μητσοτάκης καί οἱ ἄλλοι ἐξουσιασταί ἑτοιμάζουν ἐκστρατείαν κατά τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἀπό ξηρᾶς, θαλάσσης καί ἀέρος(!), προκειμένου νά ἐκδιώξουν τούς κανονικούς Ἐσφιγμενίτας καί νά δώσουν τήν Μονήν εἰς τήν παρανόμως συσταθεῖσαν (τό 2005) «νέαν ἀδελφότητα τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου», γνωστήν ὡς «Κατσουλιέρηδες»! Διότι δέν δύνανται νά ὑποφέρουν τήν ὕπαρξιν προπυργίων Ἑλληνισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας, καθ’ ὅν χρόνον αὐτοί ἐργάζονται ἀόκνως καί πυρετωδῶς διά τήν πλήρη καταστροφήν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἑλλάδος! Ὑλοποιοῦν τό σατανικόν αὐτό σχέδιόν των διά τῆς ἐπιβολῆς 10 περίπου αἱρέσεων καί 4 σχισμάτων, διά τῶν Ἐθνικῶν προδοσιῶν των, διά τῆς οἰκονομικῆς καταστροφῆς τῆς χώρας, διά τῆς διαφθορᾶς τῆς νεολαίας (πρβλ. τήν διδασκαλίαν τῆς «Woke ἀτζέντας» ἀπό τό νηπιαγωγεῖον), διά τῆς διαλύσεως τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας, διά τῆς σταδιακῆς ἀντικαταστάσεως τοῦ πληθυσμοῦ μέ ἀσιάτας ἰσλαμιστάς, διά τοῦ ψηφιακοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, διά τῆς διαλύσεως τοῦ Ἁγ. Ὄρους κ.ἄ. Διά τήν ἐξάλειψιν, λοιπόν, ἑνός ἐκ τῶν μεγαλυτέρων ἐμποδίων τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων (ΝΤΠ), πού εἶναι Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου, οἱ νεοταξῖται ἔχουν διορίσει εἰς τό Ἅγιον Ὄρος Διοικητήν «εἰδικοῦ σκοποῦ» τόν Ἀ. Στεφανῆν, ὁ ὁποῖος, συμφώνως μέ τά λεχθέντα τοῦ κ. Στεφανοπούλου, θά «σηκώσῃ τόν Σταυρόν»(!) καί, ὅπως φέρεται νά καυχᾶται ὁ ἴδιος, θά φέρῃ εἰς πέρας τήν ἱερόσυλον «ἀποστολήν» του χωρίς νά χυθῇ αἷμα! Κατ’ ἀρχάς, ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ νά ἐρωτήσω: Σταυρόν ἐσήκωναν καί οἱ ἄλλοι διῶκται τῶν Χριστιανῶν (Νέρων, Διοκλητιανός κ.ἄ.); Ἐπίσης, ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ νά ὑπενθυμίσω εἰς τούς ἐπιδόξους διώκτας τῶν Ἐσφιγμενιτῶν Πατέρων ὅτι εἰς τήν πολύκροτον δίκην τῆς Νυρεμβέργης (1945-1946) ἡ «δικαιολογία» τῶν κακούργων Ναζί, ὅτι «ἁπλῶς ἐξετέλουν ἐντολάς τοῦ καθεστῶτος», δέν ἔγινεν ἀποδεκτή.

 

2. Ἐπιτρέπεται οἱ μοναχοί νά προβάλλουν ἀντίστασιν εἰς τούς εἰσβολεῖς;

Ἀλλ’ ἐνῷ γενικῶς ὁ κ. Στεφανόπουλος ὁμιλεῖ μέ σύνεσιν, ὡς εἰρηνοποιός, ἐντούτοις ἔκαμεν ἔκκλησιν εἰς τούς μοναχούς νά μή ἀντισταθοῦν, ὥστε νά μή χυθῇ αἷμα καί νά μή σκανδαλισθῇ ὁ κόσμος εἰς τήν θέαν φωτογραφιῶν πού θά δημοσιευθοῦν καί θά δείχνουν τούς ἐν ἀμύνῃ εὑρισκομένους μοναχούς ν’ ἀποκρούουν βιαίως τούς ἀνθέλληνας καί ἱεροσύλους εἰσβολεῖς! Ἐπειδή ἡ ἀντίληψις αὐτή εἶναι ἐσφαλμένη, θά ἐπιχειρηθῇ ἐδῶ μία ἁγιοπατερική καί ἱστορική τεκμηρίωσις τοῦ χρέους τῶν μοναχῶν νά μάχωνται ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος.

Κατ’ ἀρχάς, ἄς σημειωθῇ ὅτι πλῆθος ἱερῶν Κανόνων ἀπαγορεύουν εἰς τούς κληρικούς καί τούς μοναχούς νά παραμελοῦν τά ἱερά των καθήκοντα καί τάς ἱεράς μονάς τῆς μετανοίας των καί νά στρατεύωνται ἤ νά λαμβάνουν πολιτικά ἀξιώματα. Ἄν δέ εἰς μάχην τινά φονεύσουν ἄνθρωπον, τότε νά καθαίρωνται καί ν’ ἀναθεματίζωνται (βλ. π.χ. τόν 66ον καί τόν 83ον Ἀπ. Κανόνας, τόν 7ον τῆς Δ՛ Οἰκ. Συνόδου καί τόν 55ον τοῦ Μ. Βασιλείου). Ὅπως ἐξηγοῦν οἱ Κανονολόγοι Ζωναρᾶς, Βαλσαμών καί Ἀριστηνός, ὅμως, αἱ ποιναί αὐταί ἐπιβάλλονται ὅταν οἱ μοναχοί ἐπιδιώκουν κοσμικά ἀξιώματα ἤ ὅταν ἐμπλέκωνται εἰς φιλονεικίας, συμπλοκάς μέ ληστάς κ.λπ. (βλ. Σύνταγμα τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, Ράλλη & Ποτλῆ).

Ὅταν, ὅμως, οἱ μοναχοί ἀμύνωνται ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος, τότε εἶναι ἄξιοι πολλῶν ἐπαίνων! Εἰς τήν ἐπιστολήν του πρός Ἀμμοῦν, ὁ Μ. Ἀθανάσιος διατυπώνει μίαν γενικήν ἀρχήν διά τάς πράξεις τῶν ἀνθρώπων: Ἄν μέν αὐταί γίνωνται ἐπ’ ἀγαθῷ καί ὅπως ὥρισεν ὁ Θεός, τότε ἐπιτρέπονται, ἐνῷ ἄν εἶναι ἐφάμαρτοι, τότε πρέπει νά ἐπιτιμῶνται. Ὡς παράδειγμα, φέρει τήν γενετησίαν πρᾶξιν, ἡ ὁποία, ὅταν μέν τελῆται ἐν τῷ γάμῳ μέ σκοπόν τήν παιδοποιείαν, ἐπιτρέπεται, ἐνῷ ὅταν τελῆται «λαθραίως καί μοιχικῶς», κατακρίνεται. Καί ἐπάγει: «Ἐπεί καί τῶν ἄλλων, τῶν ἐν τῷ βίῳ γινομένων, εὑρήσομεν τάς διαφοράς κατά τι γινομένας· οἷον φονεύειν οὐκ ἔξεστιν, ἀλλ’ ἐν πολέμοις ἀναιρεῖν τούς ἀντιπάλους καί ἔννομον καί ἐπαίνου ἄξιον. Οὕτω γοῦν καί τιμῶν μεγάλων οἱ κατά πόλεμον ἀριστεύσαντες ἀξιοῦνται, καί στῆλαι τούτων ἐγείρονται κηρύττουσαι τά κατορθώματα. Ὥστε τό αὐτό κατά τι μέν καί κατά καιρόν οὐκ ἔξεστι, κατά τι δέ καί εὐκαίρως ἀφίεται καί συγκεχώρηται» (Patrologia Graeca, τ. 26, σ. 1173, καί Πηδάλιον, σ. 87 καί 599). Ἐπίσης, ὁ Μ. Βασίλειος εἰς τόν 13ον αὐτοῦ Κανόνα (ἐπικυρωθέντα ὑπό τοῦ 2ου Κανόνος τῆς ΣΤ՛ Οἰκ. Συνόδου) λέγει: «Τούς ἐν πολέμοις φόνους οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐν τοῖς φόνοις οὐκ ἐλογίσαντο, ἐμοί δοκεῖ συγγνώμην διδόντες τοῖς ὑπέρ σωφροσύνης καί εὐσεβείας ἀμυνομένους». Ὡστόσον, συμβουλεύει (χωρίς νά ἐπιβάλλῃ) ὅσους ἀφῄρεσαν ζωάς, ἔστω καί ἀμυνόμενοι, ν’ ἀπέχουν ἀπό τήν θείαν κοινωνίαν ἐπί τριετίαν, διά νά καθαρισθοῦν ἀπό τά αἵματα (βλ. Πηδάλιον, σ. 87 καί 599).  

Συνεπῶς, δικαίως τό 1971 ὁ ἀρχιμ. Χ. Παρασκευαΐδης (μετέπειτα ἀρχιεπίσκοπος) ἔγραφε διά τήν προσφοράν τῶν Ὀρθοδόξων μοναχῶν εἰς τήν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821, τόσον εἰς τό στάδιον τῆς προπαρασκευῆς της ὅσον καί εἰς τήν αἱμόφυρτον καί ἐνεργόν συμμετοχήν των εἰς αὐτήν, ὅτι: «Ἡ δίπτυχος αὕτη προσφορά τοῦ μοναχισμοῦ ἦτο σύμφωνος πρός τήν πνευματικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» («Ἡ συμβολή τῶν μετά τήν ἅλωσιν μονῶν καί μοναχῶν εἰς τήν Ἐθνικήν Παλιγγενεσίαν», περιοδικόν Θεολογία, τ. 42, σ. 209, ἡ ἔμφασις προσετέθη). Ἐξ ἄλλου, τά μοναστήρια εἶναι συνήθως ἐφωδιασμένα μέ πολεμίστρας! 

3. Παραδείγματα

Ὑπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα κληρικῶν καί μοναχῶν, ἀκόμη καί Προφητῶν, πού ἔχουν πολεμήσει ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος. Ἐνδεικτικῶς, ἀναφέρομεν τά ἑξῆς:

3.1. Ὁ Προφήτης Ἠλίας κατέσφαξεν πολλάς ἑκατοντάδας ἱερεῖς τοῦ Βάαλ (Γ΄ Βασ. 18:40), οἱ ὁποῖοι ἐξηπάτουν τόν λαόν, ἀποσπῶντες αὐτόν ἀπό τήν Πίστιν εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν καί προσηλυτίζοντές τον εἰς τά εἴδωλα, ὅ,τι ἀκριβῶς πράττουν σήμερον καί οἱ Οἰκουμενισταί.  

3.2. Εἰς τήν ἐκστρατείαν τῶν κατακτητῶν Ἑνετῶν ὑπό τόν Δούκαν Ἀ. Δάνδολον κατά τῆς Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Χανίων, οἱ 47 πολιορκούμενοι μοναχοί ἀμύνονται ἀνδρείως ἐπί 12 ἡμέρας, τοξεύοντες ἐπιτυχῶς ἀπό τάς πολεμίστρας τῆς Μονῆς καί ρίπτοντες πελωρίους λίθους «ποιοῦσι θραῦσιν εἰς τό σῶμα τοῦ ἐχθροῦ». Τελικῶς, μή ἔχοντες καμμίαν ἐπικουρίαν, συνθηκολογοῦν καί ὁ ἐχθρός σφαγιάζει τούς 24 ἐκ τῶν 47 μοναχῶν (Σπυρίδων Ζαμπέλιος, Ἱστορικά Σκηνογραφήματα, Ἀθῆναι 1860, σ. 38).

3.3. Ἁπό τό ἱστορικόν τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Παραμυθίας (βλ. διαδίκτυον) πληροφορούμεθα ὅτι, κατά τόν 14ου αἰῶνα, μίαν νύκτα ἡ Θεοτόκος προέτρεψε τούς μοναχούς τῆς Ἱ.Μ. Βατοπεδίου ὄχι μόνον νά μή ἀνοίξουν τήν πύλην τῆς Μονῆς, διότι ἔξωθεν ἐκαρτέρουν πειραταί ἕτοιμοι νά εἰσβάλουν εἰς αὐτήν μόλις θά ἠνοίγετο ἡ πύλη, ἀλλά καί ν’ ἀνεβοῦν εἰς τά τείχη τῆς Μονῆς διά νά τούς ἐκδιώξουν. Ἀσφαλῶς, ἡ ἐκδίωξις τῶν πειρατῶν δέν θά ἐγίνετο μέ κομβοσχοίνια!

 

3.4. Τό 1422 καί τό 1453 κληρικοί καί μοναχοί ὑπερασπίζονται τήν Κων/λιν. Πρίν ἀπό τήν Ἅλωσιν, συμπεριελήφθησαν εἰς τούς σχετικούς καταλόγους, μαζί μέ τούς ἄλλους πολίτας, δυναμένους νά φέρουν ὅπλα καί «δυναμένους σταθῆναι ἐν τῷ κάστρῳ» (Γεώργιος Σφραντζῆς, Μικρόν Χρονικόν, εἰς: Νικόλαος Τωμαδάκης, Περί Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως (1453), ἀνατύπωσις 2ας Ἐκδ., Πουρναρᾶς, Θεσσαλονίκη 1993 (c1953), σ. 167· καί Σπυρίδων Λάμπρος, Παλαιολόγεια καί Πελοποννησιακά, τ. Γ΄, Ἐπιτροπή ἐκδόσεως τῶν καταλοίπων Σπυρίδωνος Λάμπρου, ἐν Ἀθήναις 1926, σ. γ΄, ιθ΄ [εἰσαγωγή], 177-178 [πηγή]).

 

3.5. Τό 1645 οἱ Τοῦρκοι ἐπιτίθενται κατά τῆς Κρήτης. 34 μοναχοί τῆς Ἱ.Μ. τῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς τῶν Χανίων, ὑπό τόν Ἡγούμενόν των Φιλόθεον Σκοῦφον, συμμετέχουν εἰς τήν ἄμυναν τοῦ Φρουρίου τῶν Χανίων. Κατά τάς σκληράς μάχας πού ἔλαβον χώραν, οἱ 32 ἐκ τῶν 34 μοναχῶν ἐφονεύθησαν (Κ.Δ. Μέρτζιος, Νέαι εἰδήσεις περί Κρητῶν ἐκ τῶν ἀρχείων τῆς Βενετίας. Γ΄ Φιλόθεος Σκοῦφος, Κρητικά Χρονικά, τ. Β΄, 1948, σ. 274-275).

 

3.6. «Ὅτε βραδύτερον, κατά τά τέλη τοῦ δεκάτου ἑβδόμου αἰῶνος, ὁ Ἑλληνισμός ὑπεβοήθει τάς ἑνετικάς προσπαθείας κατά τῆς ἡμισελήνου, ἐπ’ ἐλπίδι ἀποτινάξεως τοῦ βαρβαρικοῦ ζυγοῦ καί ἀρχῆς ἐκπληρώσεως τῶν πανελληνίων πόθων, διεκρίθησαν μεταξύ ἄλλων ὁ ἐπίσκοπος Κεφαλληνίας Τιμόθεος Τυπάλδος, ὁ ὁποῖος κατά τήν πολιορκίαν τῆς Λευκάδος ἡγεῖτο σώματος ἐξ 150 κληρικῶν καί μοναχῶν, καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κορίνθου Ζαχαρίας, ὅστις καί ἐθανατώθη ὑπό τῶν Τούρκων» (Δημ. Σίμου Μπαλᾶνος, Ἡμερολόγιον τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1922, σ. 255-256).

 

3.7. Γνωστοί τοῖς πᾶσι εἶναι, βεβαίως, οἱ ἐθνικο-απελευθερωτικοί ἀγῶνες τῶν κληρικῶν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, ’Ησαΐου Σαλώνων, Γρηγορίου Δικαίου Παπαφλέσσα, Ἀθανασίου Διάκου, τοῦ μοναχοῦ Σαμουήλ πού ἀνετίναξε τό Κούγκι (1803) κ.ἄ.

 

3.8. Τήν 26-7-1823 ἡ Προσωρινή Διοίκησις τῆς Ἑλλάδος ἀναθέτει εἰς τόν ἐπίσκοπον Μεθώνης νά ἐνισχύσῃ τήν πολιορκίαν τοῦ φρουρίου τῆς Μεθώνης μέ νέους κανονιέρηδες καί πυροβόλα καί ν’ ἀπομακρύνῃ τόν ἐχθρικόν στόλον. Ἐπίσης, ὁ Ἰωάννης Φιλήμων γράφει ὅτι τό 1821 ἐτέθησαν ἐπικεφαλῆς πολεμικῶν δράσεων οἱ ἐπίσκοποι Ἰωνᾶς, Γρηγόριος, Γερμανός καί Θεοδώρητος (Ἀρχεῖα τῆς Ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας, τ. 2, Βιβλιοθήκη τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, ἐπανέκδοσις, Ἀθῆναι 1972, σ. 539· καί Ἰωάννης Φιλήμων, Δοκίμιον Ἱστορικόν περί τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, τ. 3, Ἀθῆναι 1860, σ. 51-52, 158).

 

3.9. «Πολλοί μοναχοί τοῦ ἁγίου Ὄρους ἐξεστράτευσαν ὑπό τήν σημαίαν τοῦ Σταυροῦ καί τήν ὁδηγίαν τοῦ Ἐμμανουήλ Παππᾶ ... μέγας ἐνθουσιασμός κατέλαβε τούς μοναχούς, καί ὑπερδισχίλιοι τῶν νεωτέρων ὡπλοφόρησαν» (Σπυρίδων Τρικούπης, Ἱστορία τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, 3η Ἔκδ., τ. 2, Ἀθῆναι 1888, σ. 132).

 

3.10. Ἔνοπλοι κληρικοί καί μοναχοί, ὅπως ὁ ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κρέστας, ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱ.Μ. Ἁγίου Δημητρίου Καρακαλᾶ Διονύσιος μέ ἐνόπλους μοναχούς, ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς   Αὐγοῦ μέ ἄλλους μοναχούς κ.ἄ., συμμετέχουν εἰς τήν πολιορκίαν τοῦ Ναυπλίου (Διονύσιος Κόκκινος, Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάστασις, τ. Α΄, 6η Ἔκδ., Μέλισσα, Ἀθῆναι 1974, σ. 423-424).

 

3.11. «Μεταξύ τῶν ἐκ τῆς Ἄνδρου καταταχθέντων εἰς τό τακτικόν στράτευμα εἶναι καί πολλοί μοναχοί ... Οἱ καλοί μοναχοί ἀπεφάσισαν ν’ ἀφήσωσι τάς κατά τῶν ἀοράτων ἐχθρῶν ἐν τῇ ἐρήμῳ πολεμούσας φάλαγγας, καί νά καταταχθῶσιν εἰς τάς κατά τῶν ὁρατῶν τῆς πατρίδος ἐχθρῶν πολεμούσας. Ἡ πατρίς πολεμεῖ τήν σήμερον ὄχι μόνον ὑπέρ ἑαυτῆς, ἀλλά καί ὑπέρ τῆς πίστεως ἐκείνης τήν ὁποίαν αὐτή πρώτη ἐδέχθη παρά τῶν κηρύκων τοῦ Χριστοῦ» (Γενική Ἐφημερίς τῆς Ἑλλάδος, ἀριθ. 13, Ναύπλιον, 18 Νοεμβρίου 1825, σ. 50)

 

3.12. Ὁ Ἰμβραήμ πασᾶς ἐκάλεσεν ἐπανειλημμένως τούς 100 μοναχούς τοῦ Μ. Σπηλαίου Καλαβρύτων νά προσκυνήσουν, ἀλλ’ ἐκεῖνοι ἠρνήθησαν. «Ἡ δύναμις τοῦ Ἰμβραήμ ἦτο κολοσσιαία, ἀλλά δέν ἦτο δυνατόν νά χρησιμοποιηθῇ ὁλόκληρος λόγῳ τῆς ὑφῆς τοῦ ἐδάφους καί τῆς ἐπί καθέτου ἐγκοπῆς τοῦ κρημνοῦ θέσεως τῆς περιωνύμου μονῆς. Ἡ ἄμυνα ὑπῆρξεν ἐπίμονος καί ἀποτελεσματική. Οἱ μοναχοί ἐπολέμησαν ἀκατάβλητοι, μέ μαχητικήν ἱκανότητα ὡς οἱ ἐμπειρότεροι τῶν πολεμιστῶν ... ὁ Ἰμβραήμ ἀφοῦ ἀπέσυρε τάς δυνάμεις του ... χωρίς νά κατορθώσῃ νά πατήσῃ τό Μέγα Σπήλασιον» (Διονύσιος Κόκκινος, Ἡ Ἑλληνική Ἐπανάστασις, τ. ΣΤ΄, 6η Ἔκδ., Μέλισσα, Ἀθῆναι 1974, σ. 124-126).

4. Συμπέρασμα

Λέγεται ὅτι ὅταν ὁ Θεόδωρος Κολοκορώνης, κυνηγημένος ἀπό τούς «συμπατριώτας» του, ἐκάθισε κάτω ἀπό μίαν καρυδιάν διά ν’ ἀναπαυθῇ καί ἤκουσε τό θρόϊσμα τῶν φύλλων της, εἶπε: «Ἔ, καρυδιά, τί ἔχεις καί ἀναστενάζεις; Μήπως ἐπειδή σοῦ πετοῦν πέτρες; Εἶναι πού ἔχεις τά καρύδια!» Ἡ Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἀποτελεῖ προπύργιον γνησίων Ἑλληνορθοδόξων ἀξιῶν, γεγονός πού τήν καθιστᾶ «κάρφος» εἰς τά ὄμματα τῆς δαιμονικῆς ΝΤΠ, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ νά καταβροχθίσῃ τά ἔθνη, τούς παραδοσιακούς πολιτισμούς καί ἀξίας, τήν Ἱστορίαν καί τά θεμελιώδη ἀνθρώπινα δικαιώματα καί νά ἐπιβάλῃ παντοῦ τόν ἀκραῖον Φασισμόν, τήν ἀνωμαλίαν, τό ψεῦδος καί τό μῖσος, τοὐτέστιν τόν Σατανισμόν! Τό «κάρφος» αὐτό «πρέπει» νά ἐξαλειφθῇ! Οἱ Ἐσφιγμενῖται ἔχουν ἱερόν χρέος νά πολεμήσουν ἐάν δεχθοῦν ἐπίθεσιν. Ἡ προεκτεθεῖσα ἁγιοπατερική διδασκαλία καί τά ἱστορικά παραδείγματα διδάσκουν ὅτι ὅταν πρόκηται διά ἱερόν ἀμυντικόν ἀγῶνα, οἱ κληρικοί καί οἱ μοναχοί ἔχουν χρέος νά πολεμοῦν. Ὁ ἀρχιμ. Χ. Παρασκευαΐδης (ἔ.ἀ., σ. 225-226) ἐπισημαίνει: «Οὕτως ἡ ἔκρηξις τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 εὗρε τούς μοναχούς ἐπί τῶν ἐπάλξεων τοῦ χρέους, ἀριθμοῦντες ἤδη ἑκατόμβας θυμάτων ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ... ἀναδειχθέντες μάλιστα πολλοί ἐξ αὐτῶν ἱκανώτατοι καί στρατηγηματίαι’, ‘διπλώσαντες τό ράσον καί ζωσθέντες τήν σπάθην ... Τό αἵμα τῶν μοναχῶν καί ἡρώων τῆς ἐθνικῆς παλιγγενεσίας δέν ἐχύθη διά τήν ἀπόκτησιν ἐγκοσμίων ἁπλῶς ἀγαθῶν ... Ἦτο ἀντιθέτως ἀγών ἰδεολογικός ... ἀγών ἱερός, ὑπό τήν κατεύθυνσιν τελῶν τῶν γνησίων παραδόσεων τοῦ Γένους ... διά τήν προστασίαν τῆς πατρῴας εὐσεβείας ἀπό τῆς ἐπιβουλῆς ἐχθροῦ ἀλλογενοῦς, ἀλλοφύλου καί ἀλλοπίστου». Τά αὐτά ἰσχύουν καί διά τούς ἄλλους πολέμους εἰς τούς ὁποίους συμμετεῖχε τό Ὀρθόδοξον ράσον. Πολύ περισσότερον ἰσχύουν διά τήν ἀπειλήν πού ἀντιμετωπίζει σήμερον ἡ Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου ἀπό τήν δαιμονικήν ΝΤΠ, διά τά σατανικά σχέδια τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἐμπόδιον.

Ἡ ἀποτείχισις ἀποτελεῖ ἀποκοπήν ἀπό τήν αἵρεσιν, ὄχι ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, κ. Τρακάδα!

Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

Ἄν καί φοβοῦμαι ὅτι ὁ διάλογος μέ τόν κ. Τρακάδαν ἔχει ἤδη κουράσει τούς ἀναγνώστας, ἐν τούτοις ὑποχρεοῦμαι νά ἐπανέλθω, διότι ἐπανῆλθεν ὁ κ. Τρακάδας μέ νέας ἀντιφάσεις, παρανοήσεις καί ἀβάσιμα συμπεράσματα πού ἀπορρέουν ἀπό τήν αἵρεσιν τοῦ «Δυνητισμοῦ», τήν ὁποίαν κηρύττει. Δέν ἐκπλήσσομαι, βεβαίως, διότι ὅλ’ αὐτά εἶναι «ἴδιον τῶν Αἱρετικῶν» (βλ. Δοσιθέου Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Θ՛, Κεφ. Α՛, Παρ. ΙΔ՛). Εἰς τό νέον ἄρθρον του («Ο.Τ.», 26-7-24) ἀναμασᾶ τά ἤδη ἀνασκευασθέντα «ἐπιχειρήματά» του, λέγει ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀποτελεῖ ἀποκοπήν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, καί καταλήγει εἰς τό παντελῶς ἀστήρικτον συμπέρασμα, ὅτι ἐφόσον δέχομαι ἔγκυρα μυστήρια εἰς τούς Οἰκουμενιστάς, δέν χωρεῖ ἄλλη συζήτησις καί ὀφείλουν οἱ ἀποτειχισμένοι νά ἐπανέλθουν εἰς κοινωνίαν μέ αὐτούς, διά νά μή διακινδυνεύσουν τήν σωτηρίαν των! Ἀπαντῶ ἐν συντομίᾳ.

1. Κατ’ ἀρχάς, ὁ κ. Τρακάδας μ’ ἐρωτᾶ ἄν μέ τόν ὅρον «ψευδεπίσκοπος» ἐννοῶ «ἐπίσκοπον» χωρίς ἱερωσύνην, κάτι πού θά ἦτο ἀντίφασις, ἐφόσον ἔγραψα ὅτι τά μυστήρια τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι ἔγκυρα. Ἐξ ἄλλου, εἰς τό πρῶτον ἄρθρον μου ἐν τῷ πλαισίῳ αὐτοῦ τοῦ διαλόγου («Ο.Τ.», 10-11-23) διευκρίνισα ὅτι ὁ ὅρος αὐτός ἀπαντᾶται εἰς τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου. Κατά τόν Δοσίθεον Ἱεροσολύμων (ἔ.ἀ., Βιβλ. Ι՛, Μέρος Ε՛, Κεφ. ΙΒ՛, Παρ. Α՛ Δ՛), ὁ ὅρος αὐτός ἀναφέρεται εἰς τόν «ἐπίσκοπον» διά τόν ὁποῖον ἰσχύει τοὐλάχιστον ἕν ἀπό τά ἀκόλουθα τρία: (α) πάσχει κανονικῶς ἡ τοποθέτησίς του· (β) δέν ἔχει ἔγκυρον χειροτονίαν· καί (γ) ἡ διδασκαλία του δέν εἶναι Ὀρθόδοξος.

2. Ἀριστοτέχνης εἰς τήν «κοπτοραπτικήν» (διά τήν ὁποίαν κατηγορεῖ ἀδίκως τόν ὑποφαινόμενον!), ὁ κ. Τρακάδας «πανηγυρίζει» μέν πού δέχομαι ἔγκυρα μυστήρια εἰς τούς Οἰκουμενιστάς, ἀλλά παραλείπει ν’ ἀναφέρῃ καί τήν ἀμέσως ἑπομένην ἐπισήμανσίν μου: «Εἰς τό σημεῖον τοῦτο, ὅμως, ἀπαιτεῖται μεγίστη προσοχή: Ὁ κοινωνῶν ἐν γνώσει μέ αὐτούς [σ.σ. τούς Οἰκουμενιστάς], παρά τάς ὡς ἄνω θείας ἐντολάς δι’ ἀποτείχισιν, λαμβάνει μέν Χριστόν, ἀλλ’ ὡς παραβάτης τῶν θείων αὐτῶν ἐντολῶν ‘δαρήσεται πολλάς’ ...» («Ο.Τ.», 19–7–2024). Πρός τεκμηρίωσιν αὐτοῦ τοῦ ἰσχυρισμοῦ, παρέθεσα τό χωρίον Α՛ Κορ. 11:27-31, ὅθεν προκύπτει ὅτι οἱ ἐν γνώσει κοινωνοῦντες μέ αἱρετικούς ὄχι μόνον δέν ἁγιάζονται, ἀλλά κατακρίνονται, διότι μεταλαμβάνουν ἀναξίως. Τήν ἐπισήμανσιν αὐτήν κάμνει καί ὁ Δοσίθεος (ἔ.ἀ. Βιβλ. Α՛, Κεφ. ΙΣΤ՛, Παρ. Δ՛). Συνεπῶς, διατί νά κοινωνήσουν οἱ ἀποτειχισμένοι μέ τούς Οἰκουμενιστάς; Τά μυστήριά των ἔχουν ἁγιαστικήν Χάριν μόνον διά τούς ἐν ἀγνοίᾳ κοινωνοῦντας, οἱ ὁποῖοι «δαρήσονται ὀλίγας», ὅπως ἐπεσήμανα, κατά τό Λουκ. 12:47-48, ἐφόσον «ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ πατρὸς μου μοναὶ πολλαί εἰσιν» (Ἰω. 14:2). Παρεμπιπτόντως, ἄς τονισθῇ ὅτι οἱ γονεῖς καί οἱ ἀνάδοχοι πρέπει ὁπωσδήποτε ν’ ἀπαιτοῦν ἀπό τούς ἱερεῖς νά βαπτίζουν κανονικῶς τά παιδία, μέ τρεῖς καταδύσεις καί ἀναδύσεις, καί ὄχι μέ «ποδόλουτρον»!

3. Γράφει ὁ κ. Τρακάδας: «Αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί ὅστις ἀποκόπτεται ἀπό αὐτήν, δηλ. καί ἀπό τόν μή καταδικασμένον οἰκουμενιστήν ... ὅσοι ἀποκόπτονται, ἀποκόπτονται ἀπό τά ἔγκυρα μυστήρια ... ἐφ’ ὅσον ἡ ’Εκκλησία εἶναι ἡ Ταμειοῦχος τῆς Χάριτος, ὅτιδήποτε ἄλλο δέν εἶναι, καθώς μόνον μία Ἐκκλησία δύναται νά ὑφίσταται. Οἱ ἀποτειχισμένοι εἰς ποίαν Ἐκκλησίαν ἀνήκουν, ἐάν δέν ἀνήκουν πλέον εἰς τήν Ταμειοῦχον τῆς Χάριτος;». Ἐδῶ ὑπάρχουν δύο διαστροφαί. Πρῶτον, ὅπως ἐπεσήμανα εἰς τά προηγούμενα ἄρθρα μου, ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἄθροισμα καταδεδικασμένων ὑπό Οἰκ. Συνόδων αἱρέσεων, ἄρα εἶναι προφανῶς καταδεδικασμένη αἵρεσις, ἔχει δέ καταδικασθῆ καί εἰς τάς ἡμέρας μας ὑπό τοπικῶν Συνόδων καί τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως ὑπό τῆς ΡΟΕΔ (1983). Δεύτερον, ἡ ἀποτείχισις δέν ἀποτελεῖ ἀποκοπήν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἀλλ’ ἀπό τήν αἵρεσιν, διό καί ἐπαινεῖται ἀπό τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ՛ Συνόδου! Φαντασθεῖτε ἡ Σύνοδος ν’ ἀπένειμεν ἐπαίνους εἰς ὅσους ... ἀποκόπτονται ἀπό τήν Ἐκκλησίαν! Ὁποία διαστροφή! Ὁ ἀποτειχιζόμενος δέν πηγαίνει εἰς ἄλλην «ἐκκλησίαν», ἀλλά μετακινεῖται ἀπό τό «νοσοῦν» εἰς τό «ὑγιαῖνον» μέρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως γράφει ὁ Δοσίθεος (ἔ.ἀ., Βιβλ. Ι΄, Μέρος Ε΄, Κεφ. ΙΑ΄, Παρ. Δ΄), ὅταν οἱ Πατριάρχαι διδάσκουν καί πράττουν παρά τά διατεταγμένα, τότε «κρίνονται, καθαιροῦνται, καί ἀποβάλλονται ὑπό τοῦ ὑγιαίνοντος μέρους τῆς Ἐκκλησίας» (ἡ ἔμφασις προσετέθη). Σημειωτέον ὅτι τινές ἐπικαλοῦνται τό παύλειον, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει «σπίλον ἢ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων» (Ἐφ. 5:27), διά νά ἰσχυρισθοῦν ὅτι ἡ παραδοχή ὅτι ὑπάρχει καί «νοσοῦν» μέρος εἰς τήν Ἐκκλησίαν εἶναι δῆθεν αἱρετική, μή κατανοοῦντες ὅτι τό χωρίον αὐτό ἀναφέρεται εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὄντως δέν ἔχει σπίλον ἢ ρυτίδα, καί ὄχι εἰς τά μέλη της, τά ὁποῖα ἔχουν καί σπίλους καί ρυτίδας.   

4. Γράφει ἐπίσης ὁ κ. Τρακάδας ὅτι δέν ὑπάρχει δῆθεν αἵρεσις τοῦ «Δυνητισμοῦ» καί ὅτι ἀπό τά χωρία πού ἔχω παραθέσει δέν συνάγεται ὑποχρεωτική ἀποτείχισις πρό τῆς καταδίκης τῶν αἱρετικῶν. Εἰς τό ἄρθρον τῆς 19-7-24, παρέθεσα τό ἀκόλουθον χωρίον τοῦ Μ. Ἀθανασίου: «Πᾶς ἄνθρωπος, τό διακρίνειν παρά Θεοῦ εἰληφώς, κολασθήσεται, ἐξακολουθήσας ἀπείρῳ ποιμένι, καί ψευδῆ δόξαν ὡς ἀληθῆ δεξάμενος· τίς γάρ κοινωνία φωτί πρός σκότος;» (P.G. 26, σ. 1321). Ἐδῶ λέγει ὁ Ἅγιος ὅτι πᾶς ἄνθρωπος ἔχει λάβει ἀπό τόν Θεόν τό χάρισμα τῆς διακρίσεως μεταξύ τῆς ὀρθῆς καί τῆς ἐσφαλμένης γνώμης, διό καί θά κολασθῇ ἄν δεχθῇ ὡς ἀληθῆ τήν ψευδῆ δοξασίαν ἑνός ἀπείρου/ἀμαθοῦς/ἀνικάνου «ποιμένος», ἀντί ν’ ἀκολουθήσῃ τήν φωνήν τῆς συνειδήσεώς του, πού εἶναι ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ, μέ τήν προϋπόθεσιν, βεβαίως, ὅτι ὁ ἄνθρωπος διάγει τόν βίον του ἐν ἁπλότητι καί καθαρᾷ καρδίᾳ καί ζητεῖ συνεχῶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Εἰς αὐτό τό χωρίον, εἶναι φανερόν ὅτι ὁ αἱρετικός «ποιμήν» δέν ἔχει καταδικασθῆ. Εὑρίσκεται εἰς τήν μερίδα τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά διδάσκει αἱρετικάς δοξασίας λόγῳ ἀπειρίας ἤ ἀμαθείας. Ἐν τούτοις, ὁ πιστός φέρει τήν πλήρη εὐθύνην διά τόν κολασμόν του ἄν δέν ἀποτειχισθῇ ἀπό τόν ἐν λόγῳ ψευδοποιμένα! Τοὐτέστιν, ἡ ἀποτείχισις εἶναι ὑποχρεωτική ἀπό αὐτόν, παρά τό γεγονός ὅτι αὐτός δέν ἔχει εἰσέτι καταδικασθῆ. Ἕν ἀκόμη παράδειγμα μή κατανοήσεως ἐκ μέρους τοῦ κ. Τρακάδα τῶν χωρίων πού ἔχω παραθέσει.

 

5. Ὁ κ. Τρακάδας δικαιολογεῖ τήν «ἁγιοποίησιν» (αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή λέξις ἐν προκειμένῳ) τῶν γνωστῶν γερόντων ὑπό τοῦ ὑβριστοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὀλετῆρος τῆς Ἐκκλησίας «πατριάρχου» Βαρθολομαίου, διότι, λέγει, αὐτή δέν ἦλθεν ἄνωθεν, ἀλλ’ ἐκ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας! Δέν γνωρίζει ἆραγε τήν προπαγάνδαν πού προγήθη μέ ἐκδόσεις κ.λπ.; Εὑρισκόμενος εἰς Αὐστραλίαν καί ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ, ὁ γράφων ἐβίωσα αὐτήν τήν προπαγάνδαν περί τό 1996, ὅταν κατέφθανον εἰς τάς ἐνορίας τῆς Ἑλληνικῆς παροικίας φορτία μέ αὐτά τά βιβλία! Γαλουχηθείς εἰς τόν «εὐσεβισμόν», δέν ἀντελήφθην τότε τήν πονηρίαν τῶν Οἰκουμενιστῶν νά θέσουν εἰς ἐφαρμογήν τό «δόξαν παρ' ἀλλήλων λαμβάνοντες» (Ἰω. 5:44), «ἁγιοποιοῦντες» γέροντας πού συνέπλεον μέ αὐτούς καί τούς ἐνεκωμίαζον. Ἐρωτῶ: Ὑπάρχει ἆραγε κάποιος ἀπό τήν ἐποχήν πού ἐπεκράτει ὁ Ἀρειανισμός (4ος αἰών) ἤ ὁ Μονοφυσιτισμός (5ος αἰών), ἤ ὁ Μονοθελητισμός (7ος αἰών) ἤ ἡ Εἰκονομαχία (8ος-9ος αἰών) ὁ ὁποῖος συνεπορεύθη μέ τήν μερίδα τῶν αἱρετικῶν, κοινωνῶν μετ' αὐτῶν καί ἐγκωμιάζων αὐτούς, καί κατόπιν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία νά τόν ἁγιοκατέταξε; Προφανῶς, ὄχι, ἀκόμη καί ἄν ὁ ἴδιος δέν ἐκήρυττεν αἵρεσιν! Οἱ Πατέρες ἐξηγοῦν: «Οἱ μέν [σ.σ. αἱρετικοί] τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (Ἁγ. Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, σ. 1164Α)· «ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφωνται, καὶ σκανδαλίζωσι τὸν λαόν, χρὴ αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γὰρ ἐστιν ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτοὺς ἐμβληθῆναι, ὡς μετὰ Ἄννα καὶ Καϊάφα, εἰς τὴν γέεναν τοῦ πυρός» (Μ. Ἀθανασίου, P.G. 27, σ. 1369C)· «λέγει γάρ ὁ Θεός τῷ Μωϋσεῖ, Ἀποσχίσθητε ἀπό τῶν ἀνδρῶν τούτων [σ.σ. τῶν ἀσεβῶν], ἵνα μή συναπόλησθε» (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Η՛, Κεφ. Δ՛, Παρ. Δ՛)· «οἱ Κανόνες καί τῶν Πατριαρχῶν ἄρχουσιν, εἰ γάρ ἔξω τῶν Κανόνων ποιοῦσιν, οὐ στοιχοῦμεν αὐτοῖς» (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Β՛, Κεφ. Ε՛, Παρ. ΙΔ՛)· καί «ἐκεῖνοι μνημονεύονται, ὅσοι ὀρθοτομοῦσιν» (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Ι՛, Κεφ. Δ՛). Ἀκούετε, κ. Τρακάδα, ὅσοι δέν ὀρθοτομοῦν δέν πρέπει νά μνημονεύωνται! Οἱ ἐπί Βέκκου μαρτυρήσαντες Ἁγιορεῖται, εἰς τήν γνωστήν ἐπιστολήν των πρός τόν Βασιλέα Μιχαήλ Παλαιολόγον (1275) λέγουν ὅτι ὅσοι μνημονεύουν μή ὀρθοτομοῦντας «ἐπισκόπους» παίζουν θέατρον ἐνώπιον τῶν φρικτῶν μυστηρίων! (Βλ. V. Laurent καί J. Darrouzes, Dossier Grec de L´Union de Lyon (1273-1277), Institut Francais D´Etudes Byzantines, Paris 1976, σ. 377-403.) Σημειωτέον ὅτι καί εἰς τά νέα αὐτά χωρία οὐδαμῶς ὑπονοεῖται ὅτι πρόκειται διά καταδικασθέντας αἱρετικούς, ἀλλ’ ἰσχύουν καί διά μή καταδικασθέντας. Λοιπόν, ἐκείνους πού ἡ Ἁγία Γραφή, αἱ Σύνοδοι καἰ οἱ Πατέρες χαρακτηρίζουν «ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ», ἐπειδή ἐκοινώνουν (ἐν γνώσει) μέ αἱρετικούς, τούς ἀναθεματίζουν καί ἀποφαίνονται ὅτι αἱ ψυχαί των χάνονται μαζί μέ αὐτάς τῶν αἱρετικῶν, ἡμεῖς θά τιμῶμεν ὡς ἁγίους;

6. Ὁ κ. Τρακάδας κλείνει τό ἄρθρον του μέ ἑνωτικόν πνεῦμα, κάμνων ἔκκλησιν πρός τούς ἀποτειχισμένους διά τόν συντονισμόν τῶν δυνάμεών μας, προκειμένου νά συγκροτηθῇ μία ἀληθῶς Πανορθόδοξος Σύνοδος κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς ἐπεδίωκε καί ὁ Ἅγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος (+1955), ὅπως καί ὅλοι οἱ ἀποτειχισμένοι πού ἔχουν ὀρθόδοξον φρόνημα, ἀλλά μέσῳ τῆς ἐμπράκτου ἐνστάσεως, ἤτοι τῆς ἀποτειχίσεως, καί ὄχι μέ «χαρτοπόλεμον» (Καθηγητής Ἰ. Κορναράκης, +2013).  

7. Ὡς ἄνθρωπος, εἶναι κατανοητόν νά κάμνῃ λάθη ὁ κ. Τρακάδας. Δέν δικαιοῦται, ὅμως, νά ψεύδεται, νά μέ κατηγορῇ ἀδίκως ὅτι δῆθεν χρησιμοποιῶ ἐπιπολαίως διάφορα χωρία, τά ὁποῖα αὐτός ἀδυνατεῖ νά κατανοήσῃ, καί ὅτι δῆθεν ἀγνοῶ τά βασικά. Ἐκτός τοῦ προαναφερθέντος παραδείγματος (βλ. παρ. 4), ἐπισημαίνω διά πολλοστήν φοράν καί ὅτι δέν εἶναι ἀληθής ὁ ἰσχυρισμός του ὅτι «ὅλοι οἱ κανονολόγοι ἀρχαῖοι καί νέοι ἑρμηνεύουν δυνητικά τόν Κανόνα καί ὑποστηρίζουν ὅτι εἰσάγει δικαίωμα». Ἐννοεῖ δικαίωμα εἰς τήν κοινωνίαν μέ τήν αἵρεσιν, βεβαίως, ἐνῷ, ὅπως ἐπεσήμανα εἰς τό ἄρθρον τῆς 31-5-24, ἀντιφάσκει πρός ἑαυτόν, παραδεχθείς ὅτι «ὁ ΙΕ΄ Κανὼν δὲν ἐπιτρέπει τὴν κοινωνίαν μὲ αἱρετικούς»! Ὡς ἕν τρίτον παράδειγμα μή κατανοήσεως τῶν χωρίων καί τῶν ἱερῶν κανόνων πού ἔχω παραθέσει, εἰς τό ἄρθρον τῆς 19-7-24, ὅπως γίνεται εὐκόλως ἀντιληπτόν ἀπό τά συμφραζόμενα, παρέθεσα τό χωρίον «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3:10-11) διά νά δείξω ὅτι δέν χρειάζεται Σύνοδος διά ν’ ἀποφασίσῃ ἄν εἶναι αἱρέσεις αἱ προφανεῖς βλασφημίαι τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἐφόσον αὐταί ἔχουν χιλιάκις καταδικασθῆ, γεγονός πού τούς καθιστᾶ αὐτοκατακρίτους. Λοιπόν, «ἐπιπολαίως» παρέθεσα αὐτό τό χωρίον;

Ὡς ἕν τέταρτον παράδειγμα, ὁ κ. Τρακάδας, εἰς τήν προσπάθειάν του νά πλήξῃ τήν ἀξιοπιστίαν μου, γράφει ὅτι ἡ περίπτωσις τοῦ Ὠριγένους πού ἀνέφερα ὡς παράδειγμα διά τό ὑποχρεωτικόν τῆς ἀποτειχίσεως «ἀπεδείχθη ἐσφαλμένη, καθώς ὁ Ὠριγένης εἶχεν ἤδη καταδικασθῆ». Δέν τό ἀπεδείξατε αὐτό, κ. Τρακάδα, ἁπλῶς τό ὑποθέτετε! Εἰς τό ἄρθρον τῆς 31-5-24 ἔγραψα: «Ἐκ τῶν ὑστέρων, συνεβουλεύθην πολλούς ἱστορικούς, οἱ ὁποῖοι γράφουν μέν πολλά διά τόν Ὠριγένην, ἀλλά δέν ἀναφέρουν καταδίκην του ὡς αἱρετικοῦ ἐν ὅσῳ αὐτός ἔζη». Ἀπό τούς ἱστορικούς πού συνεβουλεύθην, ὀλίγοι μόνον (τοῦ 19ου καί τοῦ 20οῦ αἰῶνος) γράφουν ὅτι ἀφωρίσθη ὁ Ὠριγένης ἐν ὅσῳ ἔζη, χωρίς ὅμως νά παραθέτουν τάς πηγάς των, ἄρα καί αὐτοί ἁπλῶς τό ὑποθέτουν! Συμφώνως πρός τήν πηγήν πού παρέθεσα (Δωδεκάβιβλος, Βιβλ. Γ΄, Κεφ. Η΄, Παρ. Β΄), τό παράδειγμα αὐτό δέν εἶναι ἐσφαλμένον, ἐφόσον ἡ πηγή ἀναφέρει ὅτι ὁ Ὠριγένης ἐξεδιώχθη ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλεξανδρείας, ὄχι ὅμως καί ὅτι ἀφωρίσθη! Ἄν εἶχεν ἀφορισθῆ ἐν ὅσῳ ἔζη, θά τό ἔγραφεν ὁ Δοσίθεος, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζει τόν Ὠριγένην «ἄθεον» (ἔ.α., Βιβλ. Β΄, Κεφ. Ε΄, Παρ. ΙΒ΄) καί «ἐλεεινόν» (ἔ.ἀ., Βιβλ. Α΄, Κεφ. ΙΔ΄, Παρ. Δ΄) καί ἀναφέρει ὅτι καθῃρέθη ὑπό τοῦ Ἀλεξανδρείας Δημητρίου, λόγῳ τῆς εὐνουχίσεώς του καί τῆς παρ’ ἐνορίαν χειροτονίας του, καί ὄχι λόγῳ τῶν αἱρέσεών του (ἔ.ἀ., Βιβλίον Α΄, Κεφ. Ι΄, Παρ. Ζ΄). Ἀναφέρει ἐπίσης ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ὠριγένης καί τά συγγράμματά του ἀνεθεματίσθησαν συνοδικῶς μετά τόν θάνατόν του, τό πρῶτον μέ πρωτοβουλίαν τοῦ Ἐπιφανίου Κύπρου (ἔ.ἀ., Βιβλ. Γ΄, Κεφ. ΙΓ΄, Παρ. ΣΤ΄) καί τό δεύτερον ὑπό τῆς Ε՛ Οἰκ. Συνόδου (ἔ.ἀ., Βιβλ. Α΄, Κεφ. ΙΔ΄, Παρ. Δ΄). Αἱ ἰδικαί σας «ἀποδείξεις» περί τοῦ ἀντιθέτου, κ. Τρακάδα, βασίζονται εἰς εἰκασίας καί προφανεῖς παρερμηνείας λέξεών τινων, ὅπως ἡ λέξις «ἐκκήρυκτος».

Πηγή:  Ἐφημερίς «Ὀρθόδοξος Τύπος», Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2024, ἀρ. φύλλου 2508, σελ. 7


Dimitris Hatzinikolaou, former Associate Professor University of Ioannina, Dept. of Economics University Campus, 45110 Ioannina, HELLAS

E-mail: dhatzini@uoi.gr