(῾Ως γνωστόν, τὸν Δεκέμβριον τοῦ παρελθόντος ἔτους [1972] ἡ Αδελφότης Θεολόγων «῾Ο Σωτήρ», συνεκρότησε Σύναξιν Θεολόγων, φίλων καὶ συνεργατῶν αὐτῆς, καθ᾿ ἣν ὡμίλησεν ὁ Καθηγητὴς κ. ᾿Ανδρέας Θεοδώρου με θέμα: «῾Ο ὀρθόδοξος Θεολόγος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». ᾿Εκ τῆς ἐμπεριστατωμένης αὐτῆς εἰσηγήσεως ὁ «Ο.Τ.» δημοσιεύει ἀκολούθως τὰ σημεῖα ἐκεῖνα, εἰς τὰ ὁποῖα τονίζονται εὐστόχως οἱ τεράστιοι κίνδυνοι, τοὺς ὁποίους διατρέχει ἡ ᾿Ορθοδοξία ἐκ τῆς συμμετοχῆς αὐτῆς εἰς τὸν σύγχρονον Οἰκουμενισμόν).
Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΘΕΣΙΣ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἐν τῷ συγχρόνῳ Οἰκουμενισμῷ, ἐγκυμονεῖ, ὡς εἶναι φυσικόν, τεραστίους δι᾿ αὐτὴν κινδύνους. ῾Ο μόνος λόγος ὁ δυνάμενος ὁπωσοῦν νὰ δικαιολογήση βασίμως τὴν ἐν τῷ Π.Σ.Ε. συμμετοχὴν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, εἶναι τὸ χρέος τῆς μεταδόσεως τοῦ ὀρθοδόξου καθολικοῦ φωτὸς εἰς τοὺς ἐν τῷ σκότει καὶ τῇ πλάνῃ εὑρισκομένους Χριστιανοὺς τῆς Δύσεως. Τὸ ἔργον δηλαδὴ αὐτῆς εἶναι ἔργον σαφῶς ἱεραποστολικόν. ῾Η μέχρι τοῦδε ἀποστολὴ αὕτη τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἶχε μὲν ἀποτελέσματα, πενιχρὰ ὅμως καὶ ἀσήμαντα. Βεβαίως δὲν δυνάμεθα νὰ ἀρνηθῶμεν τὸ γεγονὸς ὅτι ἐν τοῖς κόλποις τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως ἡ ᾿Ορθοδοξία κατέστη βαθμιαίως περισσότερον γνωστὴ εἰς τοὺς ἑτεροδόξους τῆς Δύσεως. Πέραν ὅμως τούτου, καὶ δὴ καὶ πέραν ἑνὸς συγκινησιακοῦ θαυμασμοῦ ἐν ὄψει τοῦ πλούτου τῆς ὀρθοδόξου λατρείας (κατὰ προτίμησιν τῆς ρωσικῆς), οὐδὲν τὸ θετικόν, ἁπτόμενον τοῦ ὀντολογικοῦ βάθους τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὁμολογιῶν, ἔχει ἄχρι τοῦδε ἐπιτευχθῆ. ῎Ηδη παρῆλθον πολλαὶ δεκαετηρίδες οἰκουμενιστικῆς ἐμπειρίας καὶ ζωῆς. Οἱ Προτεστάνται μᾶς ἔχουν γνωρίσει ἐπαρκῶς. Θὰ ἦτο δὲ ἀφέλεια νὰ πιστεύσωμεν, ὅτι εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ προσέλθουν οὗτοι εἰς τὴν ᾿Ορθοδοξίαν καὶ νὰ ἀποστοῦν τῆς βασικῆς των προτεσταντικῆς ἀρχῆς, τοσούτω μᾶλλον ὅσω ἡ περὶ κλάδων θεωρία καὶ ἄσκοπον θεωρεῖ καὶ ἀποκλείει ἓν τοιοῦτον ἐνδεχόμενον. ᾿Εν συγκρίσει πρὸς τὰ πενιχρὰ ταῦτα ὀφέλη τῆς ᾿Ορθοδοξίας, αἱ ζημίαι καὶ οἱ κίνδυνοι, τοὺς ὁποίους αὕτη διατρέχει ἐκ τῆς ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ συμμετοχῆς της, εἶναι ἀσυγκρίτως περισσότεροι καὶ σημαντικώτεροι. ῾Ο κυριώτερος κίνδυνος ἐν προκειμένῳ εἶναι ἡ βαθμιαία διάβρωσις τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως πρῶτον μὲν τῶν μετεχόντων ἐν τῇ οἰκουμενιστικῇ κινήσει ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων, εἶτα δὲ καὶ εὐρυτέρων ἐκκλησιαστικῶν ὁμάδων καὶ κύκλων, ἰδία τῶν συμφυρομένων μετὰ τῶν ἑτεροδόξων ἐν τῷ Νέῳ Κόσμῳ καὶ ταῖς χώραις τῆς Δύσεως. ῾Η διαμορφουμένη κατάστασις ἐνταῦθα εἶναι αὐτόχρημα τραγική! Πλεῖστοι τῶν κατ᾿ ἐπίφασιν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν ἔπαυσαν νὰ πιστεύουν, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησία ἀποτελεῖ τὴν Unam Sanctam ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ ἂν δὲν τὸ ὁμολογοῦν παρρησία, ἐν τούτοις ἡ συνείδησίς των ἀσπάζεται ἐνδομύχως τὴν περὶ κλάδων προτεσταντικὴν θεωρίαν καὶ ἄλλας συναφεῖς ἀλλοκότους ἰδέας. Τὰ ὀρθόδοξα τῆς Πίστεως δόγματα ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ παραθεωροῦν, τὴν ἱερὰν Παράδοσιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς ὀλίγον λογίζονται, τοὺς ἱεροὺς κανόνας αὐτῆς περιφρονοῦν καὶ καταπατοῦν! Καυχῶνται ὅτι εἶναι ὀρθόδοξοι, ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα εἶναι βεβαπτισμένοι εἰς τὴν κολυμβήθραν πασῶν τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν! ῎Ισως δὲ καὶ μερικοὶ ἐξ αὐτῶν νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀπεμπολήσουν καὶ τὰ ὀρθόδοξα πρωτοτότκιά των ἀντὶ πινακίου οἰκουμενιστικῆς φακῆς! Τὸ πνεῦμα τοῦτο, τὸ συνταράσσον τὰς ὀρθοδόξους κοινότητας τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἤρχισεν, ὡς μὴ ὤφελε, νὰ πνέη καὶ εἰς τὸν παραδοσιακὸν χῶρον τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελλαδικῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ως ἓν μικρὸν δεῖγμα τῆς ἰδέας, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησίας δυνατὸν νὰ μὴ εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς Γῆς, ἀναφέρομεν κατωτέρω βραχεῖαν περικοπῂν ἐκ τοῦ περιοδικοῦ «Χριστιανικὸν Φῶς» (τεῦχος ᾿Οκτωβρίου 1972, ἀρ. φύλ. 146), τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ ᾿Αποκορώνου, Κρήτης: «Αἱ ἐργασίαι τοῦ Σεμιναρίου διεξήχθησαν ἐντὸς ἀτμοσφαίρας μυστατωγικῆς μὲ ἀποτέλεσμα τὸν ἀν α β απ τ ι σ μ ὸν τ ῶν ψ υχ ῶν π ρ ὸ ς τ ὴ ν ἰ δ έ α ν τ ῆ ς Μ ι ᾶ ς κα ὶ ῾ Ε ν ι α ί α ς ἀνὰ τ ὸ ν κό σ μ ο ν ᾿ Ε κ κ λ η σ ί α ς — Παλλαδίου κα ὶ Κ ι β ω τ ο ῦ τ ῶ ν ἐ λ π ί δ ω ν τ ῆ ς μ έ χ ρ ι θ α ν ά τ ο υ ἀ γ ω ν ι ώ σ ης σήμερον Πανανθρωπίνης Κοινότητος »1. Τί νὰ ἐννοῆ ἆραγε ὁ συντάκτης τοῦ σχολίου λέγων, ὅτι ἀνεβαπτίσθησαν αἱ ψυχαὶ ἐν τῇ ἰδέᾳ τῆς Μιᾶς καὶ ῾Ενιαίας ἀνὰ τὸν κόσμον ᾿Εκκλησίας; Ποία εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία αὕτη; Μήπως ἀνεβαπτίσθησαν εἰς τὴν ἰδέαν αὐτῆς καὶ οἱ ᾿Ορθόδοξοι; Δὲν ἀρκεῖ δηλαδὴ τὸ ὅτι εἶναι βεβαπτισμένοι οὗτοι εἰς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίαν; Εἶναι ἢ ὄχι ἡ ᾿Ορθοδοξία ἡ μοναδικὴ καὶ πραγματικὴ ἐν τῷ κόσμῳ ᾿Εκκλησία τοῦ Σωτῆρος; ῍Η μήπως εἶναι ἁπλῶς μία τῶν τριῶν μεγάλων ῾Ομολογιῶν, ὡς ὁ ἴδιος ὁ συντάκτης εἰς ἄλλο σημεῖο τοῦ σχολίου του παρατηρεῖ; Θὰ ἤμεθα ὄντως εὐτυχεῖς ἂν ὁ σχολιογράφος, τὸν ὁποῖον προσωπικῶς δὲν γνωρίζομεν, μᾶς ἐδήλωνε σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, ὅτι ὑπὸ ἀναβαπτισμὸν ἐνταῦθα ἐννοεῖ τὸν ἀναβαπτισμὸν τῶν ἑτεροδόξων τῆς Δύσεως εἰς τὴν ἰδέαν τῆς ᾿Ορθοδόξου Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς τῆς Μιᾶς καὶ ἑνιαίας ᾿Εκκλησίας τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῆς γῆς.
