Μετά τον Θάνατο του Πάπα Φραγκίσκου --- Διονύσιος Πολυμενόπουλος

Εάν κατάλαβα καλά διαβάζοντας το μήνυμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για τον θάνατο του Πάπα Φραγκίσκου, η Σύναξη της Νίκαιας για τα 1700 χρόνια από την Α Οικουμενική Σύνοδο προσωρινά μάλλον αναβάλλεται, λόγω του θανάτου του Πάπα και της εκλογής του διαδόχου του, αλλά θα γίνει εντός του 2025. Σε περίπτωση που ο διάδοχος του Πάπα συμφωνεί με τα όσα είχαν συμφωνήσει οι Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Παπάς Φραγκίσκος το 2014 για την συνάντηση και Σύναξη του 2025 στην Νίκαια, τόσο για το κοινό Πασχάλιο, όσο και για την συζήτηση των βημάτων για το κοινό ποτήριο, τότε απλά ίσως έχουμε μια μικρή χρονική αναβολή στην εξέλιξη των Εκκλησιαστικών γεγονότων. Ο Πάπας Φραγκίσκος απεβίωσε η Αίρεση του Οικουμενισμού όμως ζεί και πολεμά την Ορθόδοξη Εκκλησία

Είμαστε χριστιανοί χωρίς ζήλο...

Ο Χριστός επαίνεσε τον εκατόνταρχο για την ταπείνωση και την πίστη που είχε, ενώ ήλεγξε τους κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών για την απιστία τους, αλλά και την πνευματική τους αδιαφορία. Πρέπει να προσέξουμε πολύ τα λόγια του Χριστού μας, γιατί και εμείς είμαστε κληρονόμοι της Βασιλείας αλλά δεν έχουμε τον ανάλογο τρόπο ζωής και κινδυνεύουμε να τη χάσουμε. Αυτοκαλούμαστε συνειδητοί χριστιανοί και ζούμε με οκνηρία, με κοιμισμένη τη συνείδησή μας και κομμένη την ελπίδα της μέλλουσας ζωής. Είμαστε χριστιανοί χωρίς ζήλο, χωρίς πνευματική ανησυχία, χωρίς το φωτισμό του Ευαγγελίου. Χριστιανοί με κοσμικό φρόνημα και με καρδιά κολλημένη στα υλικά αγαθά. Γι΄ αυτό και κινδυνεύουμε να βρεθούμε «εις το σκότος το εξώτερον».

π. Θεόδωρος Ζήσης : ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός του στὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος

∆ὲν µᾶς φτάνει ποὺ ὁ πάπας µᾶς θεωρεῖ ἐλλειµµατικούς, µὲ ἐλλατωµένη ἐκκλησιαστικότητα, ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός του στὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος, ἀφοῦ µᾶς διδάσκει ὅτι χωρὶς αὐτοὺς δὲν µποροῦµε νὰ συγκαλέσουµε Οἰκουµενικὴ Σύνοδο. Εἶπε ἢ ἔγραψε ποτὲ πρὸς τοὺς φίλους του Παπικοὺς ὅτι ὅλες οἱσύνοδοι ποὺ συνεκάλεσε ὁ πάπας µετὰ τὴν Ζ´ ὡς οἰκουµενικές, καὶ ἔχουν ξεπεράσει τὶς εἴκοσι, δὲν εἶναι οἰκουµενικές, γιατὶ ἀπουσιάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι; Ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ἔλεγε, ποιός θὰ ἄκουγε τὴν γνώµη του; Ὁ πάπας σφετερίζεται, κλέβει τὸ δικαίωµα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ συγκαλεῖ  Οἰκουµενικὲς Συνόδους, καὶ ἡ οἰκοδέσποινα Ἐκκλησία δὲν δεσπόζει εἰς τὰ τοῦ οἴκου της, ἀµφισβητοῦν 

τὰ δικαιώµατά της οἱ ἀξιωµατοῦχοι της καὶ τὰ παιδιά της;

Λέγουν μερικοί, ότι η Εκκλησία ποτέ δεν θα εκλείψει, γιατί ο Κύριος είπε στον Πέτρο, ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».

Τι εννοεί με τα λόγια Του αυτά ο Κύριος; 

Εννοεί ότι αυτό που συνέβη με την Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης, που τα μέλη της, οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όταν πέθαιναν, αιχμαλωτίζονταν προσωρινά από τον διάβολο στο βασίλειό του στον Άδη, δεν θα ξανασυμβεί! Όλους τους κρατουμένους αγίους στον Άδη, τους απελευθέρωσε ο Κύριος, κατά την κάθοδο Του σ΄ αυτόν, μετά το σταυρικό Του θάνατο! 
Αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Δεν πρόκειται δηλ. η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης, που θα ίδρυε ο Κύριος κατά την Πεντηκοστή, να ξανααιχμαλωτισθεί από τον διάβολο στον Άδη! 

Διαχρονικές θέσεις

 Ο Παπισμὸς δεν απεκήρυξε τας κακοδοξίας και τας αιρέσεις του. Ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος πραγματοποιεί  την ψευδοένωσιν κάμνων απαραδέκτους υποχωρήσεις και συμβιβασμοὺς μετὰ των Παπικών. Οφείλει όμως να γνωρίζῃ ότι πάσα Ένωσις, αγνοούσα την δογματικὴν ένωσιν εν τη Ορθοδόξω πίστει,  καταδικάζεται ως ανίερον πραξικόπημα υπὸ της Πανορθοδόξου Εκκλησιαστικής Συνειδήσεως, οι δε Επίσκοποι, οι οποίοι  αποτολμούν πραξικοπηματικὴν ένωσιν,  εκπίπτουν αυτομάτως της Ορθοδόξου Πίστεως και  ευρίσκονται εις την παράταξιν των Εξωμοτών, φέροντες ως άλλοι Βησσαρίωνες, το αιώνιον στίγμα του προδότου της Ορθοδοξίας.

Χριστός Ἀνέστη!

 

  «Ὦ! τί χαρά βασιλεύει παντοῦ! Στά πλάσματα ὅλου τοῦ κόσμου! Ὅλα γιορτάζουν. Γιορτάζει ἡ φύση μέ τό πολύχρωμο καινούργιο της φόρεμα! Γιορτάζουν τά πουλιά μέ τό γλυκό κελάδημά τους.

Γιορτάζουν οἱ Ἄγγελοι διασχίζοντας τόν οὐράνιο θόλο. Πανηγυρίζουν οἱ ἄνθρωποι, ψάλλοντας  τό «Χριστός Ἀνέστη».

Ναί! Τήν πένθιμη σιωπή τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας ἀντικατέστησε τό τραγούδι τῆς χαρᾶς. Ἀναστήθηκεν ὁ Χριστός, γιά νά πέσουν κάτω θαμπωμένοι οἱ φύλακες.

  Γιά νά βουβαθοῦν τά στόματα τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων, γιά νά παύσῃ τό κλάμα τῶν δικαίων 

καί τῶν κατατρεγμένων.

Γιά νά συντριβῇ τό κράτος τοῦ θανάτου, γιά νά σωθῇ τό ἀνθρώπινο γένος.

Χαρά καί ἀγαλλίαση, γιατί οἱ περίλυποι μαθηταί  εἶδαν τό δάσκαλό των μέ ὅλη του τή θεία δύναμη καί τήν οὐράνια δόξα.

Χαρά καί ἀγαλλίαση στούς χριστιανούς ὅλου τοῦ κόσμου, γιατί ἔλαβαν τή βέβαιη ἐλπίδα τῆς σωτηρίας των, ἀπό τόν παντοδύναμο Σωτῆρα Χριστό.

Γέροι καί νέοι, πλούσιοι καί φτωχοί, ντυμένοι τά γιορτινά των, καῖνε  τή λαμπάδα τῆς Ἀναστάσεως,  τσουγκρίζουν τό κόκκινο αὐγό, σημάδι τῆς χαρᾶς καί γεύονται πλούσια ἀγαθά πού χαρίζει ὁ Θεός.

Κάμε ὅμως, Θεέ μου, νά νιώσουν τή δύναμή σου ὅλοι, φίλοι κι ἐχθροί. Νά παύσῃ ἡ ἀδικία στόν κόσμο

καί νά βασιλεύῃ παντοῦ καί πάντοτε ἡ εἰρήνη, ἡ εὐτυχία, 

ἡ δικαιοσύνη. «Χριστός Ἀνέστη!»

Φιλόλαος Δημ. Δημητρίου στο σπουδαίο βιβλίο του «Σύγχρονοι πολέμιοι του Χριστιανισμού»:

 «Η απελευθέρωση των Ορθοδόξων Λαών από τον Οθωμανικόν ζυγόν συνοδεύθηκε από νέους κινδύνους, από την Δύση αυτή την φορά, με τους αθέους διαφωτιστές, την Γαλλικήν επανάσταση και τους διαφόρους “ουμανισμούς” των αθέων ορθολογιστών, που άνοιξαν τον δρόμο στους δογματικούς πολεμίους της Χριστιανικής Πίστεως: Τον διαλεκτικόν και ιστορικόν υλισμό, τον φασισμό, τον ναζισμό και τον μαρξισμό με τις διάφορες αποχρώσεις του, που εσημάδεψαν τον 20όν αιώνα. Και ενώ εις το κοινωνικό και πολιτικό πεδίο κατέρρευσαν και έγιναν θλιβερά απομεινάρια για να θυμίζουν τους ποταμούς αιμάτων, τα τρομερά εγκλήματα και τους σωρούς ερειπίων που άφησαν στο πέρασμά τους, όμως στην πράξη εξακολουθούν να έχουν διαδόχους μερικούς αμετανοήτους ζηλωτές, που ικανοποιούνται να αυτοαποκαλούνται άνθρωποι “της προόδου και του πολιτισμού” και τους πιστούς να χαρακτηρίζουν σκοταδιστές!».

Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

 «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄν εὑρεθῇ ἐνώπιον προτάσεως περί κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἤ οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς μετά τῶν ἑτεροδόξων, ὀφείλει νά ἀρνηθῇ καί συζήτησιν κἄν περί τοῦ θέματος. Τοιαύτη συζήτησις πρέπει νά ἀποκλεισθῇ παντί σθένει καί πάσῃ θυσίᾳ, διότι ἀποτελεῖ ἀνατροπήν ἐκ τῶν θεμελίων τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς καί ἰδίᾳ τῆς Ἐκκλησιολογίας. Ἤ πιστεύομεν ὅτι εἴμεθα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἤ δέν πιστεύομεν. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πεποιθυΐα ὅτι αὕτη καί μόνη εἶνε τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας, τό Ταμεῖον τῆς Χάριτος, τό Ἐργαστήριον τῆς Σωτηρίας, ἐνδιαφέρεται μέν ζωηρότατα περί τῆς εἰς αὐτήν ἐπιστροφῆς τῶν πεπλανημένων, ἀδιαφορεῖ ὅμως τελείως περί τῶν ἐσωτερικῶν αὐτῶν ζητημάτων, ἐν ὅσῳ οὗτοι μένουν ἐν τῇ πλάνῃ. Ἡ Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἠθέλησε νά θεσπίσῃ κοινόν ἑορτασμόν, ἀλλά διά τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, οὐχί διά τούς ἐκτός αὐτῆς εὑρισκομένους. Δέν συνεζήτησεν οὔτε μετά τῶν Γνωστικῶν, οὔτε μετά τῶν Μαρκιωνιτῶν, οὔτε μετά τῶν Μανιχαίων, οὔτε μετά τῶν Μοντανιστῶν, οὔτε μετά τῶν Δονατιστῶν, ἵνα εὕρῃ βάσιν συνεννοήσεως περί κοινῶν ἑορτασμῶν. Καί ὅτε βραδύτερον ἀπεκόπησαν ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας οἱ Ἀρειανοί, οἱ Νεστοριανοί, οἱ Μονοφυσῖται οἱ Εἰκονομάχοι κ.λπ. κ.λπ., ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε διενοήθη νά προέλθῃ εἰς συνεννοήσεις μετ᾽ αὐτῶν πρός θέσπισιν κοινοῦ ἑορτασμοῦ εἴτε τοῦ Πάσχα εἴτε οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς. Ἡ Ἐκκλησία ρυθμίζει τά ζητήματα Αὐτῆς, λαμβάνουσα ὑπ᾽ ὄψιν ἀποκλειστικῶς καί μόνον τό συμφέρον τῶν μελῶν Αὐτῆς καί οὐχί τάς ἐπιθυμίας τῶν ἐκτός Αὐτῆς εὑρισκομένων. Ἄν οἱ ἑορτασμοί τῶν αἱρετικῶν συμπίπτουν μετά τῶν τοιούτων τῆς Ἐκκλησίας, ἄς συμπίπτουν. Ἄν δέν συμπίπτουν, ἄς μή συμπίπτουν. Ἡ Ἐκκλησία δέν συσκέπτεται ἐπί ἴσοις ὅροις μετά τῶν αἱρετικῶν. Διαλέγεται βεβαίως μετ᾽ αὐτῶν, ἀλλ᾽ ἵνα δείξῃ εἰς αὐτούς τήν ὁδόν τῆς ἐπιστροφῆς. Τό νά συγκροτῶνται ‘Οἰκουμενικά Συμπόσια’ ἤ ἄλλου τύπου Συνέδρια μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῆς πανσπερμίας τῶν αἱρετικῶν καί ἐν αὐτοῖς νά συσκεπτώμεθα περί καθορισμοῦ κοινῶν ἑορτασμῶν, ἐμμενόντων ὅμως καί τῶν μέν καί τῶν δέ (Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν) ἐν τοῖς οἰκείοις Δογματικοῖς χώροις, τοῦτο ἄγνωστον καί ἀδιανόητον ὄν εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὄζον δέ ἀπαισίου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί τεῖνον εἰς τήν καθιέρωσιν τῆς ἁρμονικῆς καί ἀδιαταράκτου συνυπάρξεως ἀληθείας καί πλάνης, φωτός καί σκότους, μόνον ὡς ‘σημεῖον τῶν καιρῶν’ δύναται νά ἑρμηνευθῆ»

Πώς πάθος κατεδέξω;

 Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;

Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού αποτελεί αναγέννησιν όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, αναγέννησιν πτωμάτων. Διότι αφ΄ ότου ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι παρών εις τον γήϊνον κόσμον, ο κάθε ουμανισμός είναι πτώμα. Τα δε πράγματα έχουν ούτω, διότι η Σύνοδος ενέμεινεν επιμόνως εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα=του ανθρώπου. Θεωρούμενοι από την σκοπιάν του αεί ζώντος Θεανθρώπου, του ιστορικού Κυρίου Ιησού, όλοι οι ουμανισμοί κατά το μάλλον ή ήττον ομοιάζουν με εγκληματικάς ουτοπίας, διότι εν ονόματι του ανθρώπου φονεύουν κατά διαφόρους τρόπους και εξοντώνουν τον άνθρωπον ως ψυχοφυσικήν οντότητα. Όλοι οι ουμανισμοί επιτελούν ένα αλογίστως τραγικόν έργον:  διϋλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την κάμηλον. Δια δε του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα το έργον αυτό έχει αναχθή εις δόγμα. Όλα αυτά όμως είναι φρικτά, φρικτότατα. Διατί; Διότι το ίδιον δόγμα περί του αλαθήτου του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η ανατριχιαστική κηδεία του κάθε ουμανισμού, από του βατικανού, του αναχθέντος εις δόγμα, μέχρι του σατανικού ουμανισμού του Σαρτρ. Εις το ουμανιστικόν πάνθεον της Ευρώπης όλοι οι θεοί είναι νεκροί, με επί κεφαλής τον Ευρωπαϊκόν Δία. Νεκροί, έως ότου εις την μαραμένην καρδίαν των ανατείλη η μέχρι τελείας αυταπαρνήσεως μετάνοια, με τας αστραπάς και τας οδύνας της του Γολγοθά, με τους αναστασίμους σεισμούς και τας μεταμορφώσεις της, με τας καρποφόρους της θυέλλας και αναλήψεις. Και τότε; Τότε θα είναι ατελείωτοι αι δοξολογίαι των προς τον αεί ζωοποιόν και θαυματουργόν Θεάνθρωπον, τον όντως μόνον Φιλάνθρωπον εις όλους τους κόσμους.

Μεγάλη Τετάρτη

 

Από το Γεροντικό του Σινά :

Δύο ξένοι Μοναχοί επεσκέφθηκαν κάποιο Γέροντα, μια νηστήσιμη μέρα, Εκείνος τους υποδέχτηκε πρόθυμα και τηρώντας τον κανόνα της φιλοξενίας, έφαγε μαζί τους στο τραπέζι. Κατόπιν τους εξήγησε πως η νηστεία έχει μεν το μισθό της, αλλ' εκείνος που καταλύει χάριν των φιλοξενουμένων του,  λαμβάνει δυο μισθούς. Ένα, γιατί κόβει το θέλημα του και άλλον, γιατί αναπαύοντας τους αδερφούς του,  τηρεί την εντολή της αγάπης.

ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΠΙΣΤΕΩΣ, από τον ΚΒ´ Λόγον του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:

«Το να αποκτήση κανείς την ταπείνωση, συναντά πολλά εμπόδια, που τον εμποδίζουν, ενώ για την πίστη δεν μας εμποδίζει τίποτε να την βρούμε. Γιατί αν το θελήσουμε ολόψυχα να βρούμε την πίστη, αμέσως χωρίς κανέναν κόπο την βρίσκουμε, αφού είναι δώρον του Θεού και προσόν φυσικόν, μολονότι υπόκειται στο αυτεξούσιον της προαιρέσεώς μας». 

ΕΧΑΘΗΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ; -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Όλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν καλή ἰδέα γιά μερικά πρόσωπα, τά ὁποῖα ἔτυχε νά γνωρίσουν ἤ ἄκουσαν γι᾽ αὐτά ἀπό γνωστούς καί φίλους τους. Συχνές ὅμως εἶναι καί οἱ ἀπογοητεύσεις. Διάφορα γεγονότα μειώνουν τίς καλές ἐντυπώσεις καί ὁδηγοῦν σέ διαφορετικά συμπεράσματα. Τό φαινόμενο εἶναι συχνό καί στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Πολλοί χριστιανοί μιλοῦν μέ ἐνθουσιασμό γιά διάφορους κληρικούς, γιατί τούς εἶδαν πρωτεργάτες σέ καλά ἔργα ἤ γιατί ἀναπτύσσουν πλούσια ποιμαντική δραστηριότητα. Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου διαπιστώνουν ὅτι κάτι δέν πάει καλά καί ἀρχίζουν νά ἀμφισβητοῦν τήν ἁγνότητα τῶν προθέσεών τους ἀλλά καί τήν ἀκεραιότητα τοῦ ἤθους τους.

Ἔτσι χάνουν τήν καλή ἰδέα πού εἶχαν γιά τά πρόσωπα αὐτά καί ἀπογοητεύονται, γιατί τούς εἶχαν ψηλά στή συνείδησή τους, ἀγνοώντας ὅμως ὅτι οἱ ἄνθρωποι σταδιακά, ἄλλοτε γίνονται πιό ἐνάρετοι καί ἄλλοτε ἐκδηλώνουν συμπεριφορές, πού ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ἡ πνευματική πρόοδος ἔχει πρό πολλοῦ χαθεῖ, γιατί ὁ κατά Θεόν ἀγώνας ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στά ὅσα βλέπουμε καί ἀκοῦμε. Να εἴμαστε πάντα συγκρατημένοι. Ἰδιαίτερα ἐπιφυλακτικοί στις φῆμες, πού κυκλοφοροῦν καί ἀνυψώνουν πρόσωπα, τά ὁποῖα ὡστόσο εἶναι χαμερπή καί οὐτιδανά. Δυστυχῶς σέ ὅλα αὐτά ὑπάρχει ἡ κατάκριτη ὑποκρισία, ἡ ὁποία ἀναπτύσσεται ἰδιαίτερα στους θρησκευτικούς ἀνθρώπους. Πολλοί διερωτῶνται ἄν χάθηκαν στίς μέρες μας οἱ ἐκλεκτοί, αὐτοί πού μέ σταθερότητα καί ὑπομονή ἀγωνίζονται τόν καλό ἀγώνα τῆς τήρησης τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Τούς ἀπαντῶ ὄχι. Ὑπάρχουν, ἀλλά εἶναι ἀθόρυβοι. Ὑπάρχουν ἀλλά δέν κατέχουν θέσεις. Ὑπάρχουν, ἀλλά οἱ περισσότεροι δέν εἶναι οὔτε κληρικοί οὔτε μητροπολίτες. Οἱ ἀπαιτήσεις τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων ἀπό τούς κληρικούς εἶναι πολλές καί συνεχῶς αὐξάνονται. Ἡ ἀγάπη τους πρός τήν Ἐκκλησία εἶναι φυσικό νά τούς κάνει ἀπαιτητικούς. Νά θέλουν κάτι καλύτερο καί ἀνώτερο. Οἱ κληρικοί πρέπει νά προσέξουν αὐτή την ἀγάπη τῶν ἁπλῶν χριστιανῶν καί νά γίνουν περισσότερο εὐαίσθητοι ἀπέναντι στίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί στά εἰδικά τους καθήκοντα. Νά εἶναι πνευματικοί ἀγωνιστές, ἀλλά καί ζηλωτές. Νά προοδεύουν καί νά μή ὀπισθοχωροῦν. Βέβαια, ὅλα αὐτά εὔκολα τά γράφω, ἀλλά δύσκολα γίνονται. Τό κοσμικό φρόνημα ἔχει διαβρώσει ἕνα μεγάλο ποσοστό τῶν κληρικῶν, ἀλλά καί πολλοί μητροπολίτες, οἱ ὁποῖοι χωρίς ἰδιαίτερη προσοχή χειροτονοῦν ἀκατάλληλα πρόσωπα, τά ὁποῖα συχνά γίνονται πρωταγωνιστές ποικίλων σκανδάλων. Μακάρι κάποτε νά ἐκλείψουν αὐτά τά φαινόμενα καί νά δραστηριοποιοῦνται στήν Ἐκκλησία ὄντως ἐκλεκτά πρόσωπα, πού θα καθοδηγοῦν τόν πιστό λαό.

Φώτης Κόντογλου - Παράδοση

Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε την Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά. Κουράγιο, ὁ καιρὸς θὰ δείξει ποιὸς ἔχει δίκιο, ἂν καὶ δὲ χρειάζεται ὁλότελα αὐτὴ ἡ ἀπόδειξη.

" Η Ζ΄Οικουμενική Σύνοδος εν πράξει Η΄ λέγει "

Εί τις πάσαν παράδοσιν εκκλησιαστικήν έγγραφον ή άγραφον αθετεί, ανάθεμα"!

Δηλαδή η αθέτησις των ιερών κανόνων με τις αιρετικές συμπροσευχές, τα συλλείτουργα, τις εντεύξεις σε συναγωγές, κλπ απο το εν Βυζαντίδι  οικουμενιστικόν Πατριαρχείον, σύμφωνα με την Ζ΄Οικουμενική Σύνοδο είναι πράξεις που αναθεματίζονται!

Άρα και όλοι αυτοί οι κληρικολαϊκοί που παραβίασαν την ιερά παράδοσιν είναι ήδη ....ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ απο τους Αγίους πασών των Οικουμενικών Συνόδων!

Νομίζουν οι ασεβείς, ότι το Κολυμπάρι θα τους σώσει απο τον αναθεματισμόν αυτόν;

Τετύφλωκεν αυτών τους οφθαλμούς ίνα οι βλέποντες μη βλέπωσι....

 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟς

 Νὰ πῶς ἄρχισαν νὰ ἀνοίγουν τὴν ὁδό τῆς Πανθρησκείας

Τό πρῶτο ἐπίσημο ἄνοιγμα πρός τίς ἄλλες θρησκεῖες πραγματοποιεῖ ὁ Παπισμός κατά τήν Β΄ Βατικάνειο «Σύνοδο», (1962-1965), μέ τήν γνωστή Συνοδική Ἐγκύκλιο Nostra Aetate, ὅπου διακηρύσσεται: «Μέ ἐκτίμηση ἀτενίζει ἡ Ἐκκλησία καί τούς Μουσουλμάνους, οἱ ὁποῖοι λατρεύουν τόν ἕνα καί μοναδικό Θεό τόν ζῶντα… τόν εὔσπλαγχνο καί παντοδύναμο, τόν δημιουργό οὐρανοῦ καί γῆς, πού μίλησε στούς ἀνθρώπους».

Περί κοινοῦ ἑορτασμοῦ :

 Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄν εὑρεθῇ ἐνώπιον προτάσεως περί κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἤ οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς μετά τῶν ἑτεροδόξων, ὀφείλει νά ἀρνηθῇ καί συζήτησιν κἄν περί τοῦ θέματος. Τοιαύτη συζήτησις πρέπει νά ἀποκλεισθῇ παντί σθένει καί πάσῃ θυσίᾳ, διότι ἀποτελεῖ ἀνατροπήν ἐκ τῶν θεμελίων τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς καί ἰδίᾳ τῆς Ἐκκλησιολογίας. Ἤ πιστεύομεν ὅτι εἴμεθα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἤ δέν πιστεύομεν. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πεποιθυΐα ὅτι αὕτη καί μόνη εἶνε τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας, τό Ταμεῖον τῆς Χάριτος, τό Ἐργαστήριον τῆς Σωτηρίας, ἐνδιαφέρεται μέν ζωηρότατα περί τῆς εἰς αὐτήν ἐπιστροφῆς τῶν πεπλανημένων, ἀδιαφορεῖ ὅμως τελείως περί τῶν ἐσωτερικῶν αὐτῶν ζητημάτων, ἐν ὅσῳ οὗτοι μένουν ἐν τῇ πλάνῃ. Ἡ Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἠθέλησε νά θεσπίσῃ κοινόν ἑορτασμόν, ἀλλά διά τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, οὐχί διά τούς ἐκτός αὐτῆς εὑρισκομένους. Δέν συνεζήτησεν οὔτε μετά τῶν Γνωστικῶν, οὔτε μετά τῶν Μαρκιωνιτῶν, οὔτε μετά τῶν Μανιχαίων, οὔτε μετά τῶν Μοντανιστῶν, οὔτε μετά τῶν Δονατιστῶν, ἵνα εὕρῃ βάσιν συνεννοήσεως περί κοινῶν ἑορτασμῶν. Καί ὅτε βραδύτερον ἀπεκόπησαν ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας οἱ Ἀρειανοί, οἱ Νεστοριανοί, οἱ Μονοφυσῖται οἱ Εἰκονομάχοι κ.λπ. κ.λπ., ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε διενοήθη νά προέλθῃ εἰς συνεννοήσεις μετ᾽ αὐτῶν πρός θέσπισιν κοινοῦ ἑορτασμοῦ εἴτε τοῦ Πάσχα εἴτε οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς. Ἡ Ἐκκλησία ρυθμίζει τά ζητήματα Αὐτῆς, λαμβάνουσα ὑπ᾽ ὄψιν ἀποκλειστικῶς καί μόνον τό συμφέρον τῶν μελῶν Αὐτῆς καί οὐχί τάς ἐπιθυμίας τῶν ἐκτός Αὐτῆς εὑρισκομένων. Ἄν οἱ ἑορτασμοί τῶν αἱρετικῶν συμπίπτουν μετά τῶν τοιούτων τῆς Ἐκκλησίας, ἄς συμπίπτουν. Ἄν δέν συμπίπτουν, ἄς μή συμπίπτουν. Ἡ Ἐκκλησία δέν συσκέπτεται ἐπί ἴσοις ὅροις μετά τῶν αἱρετικῶν. Διαλέγεται βεβαίως μετ᾽ αὐτῶν, ἀλλ᾽ ἵνα δείξῃ εἰς αὐτούς τήν ὁδόν τῆς ἐπιστροφῆς. Τό νά συγκροτῶνται ‘Οἰκουμενικά Συμπόσια’ ἤ ἄλλου τύπου Συνέδρια μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῆς πανσπερμίας τῶν αἱρετικῶν καί ἐν αὐτοῖς νά συσκεπτώμεθα περί καθορισμοῦ κοινῶν ἑορτασμῶν, ἐμμενόντων ὅμως καί τῶν μέν καί τῶν δέ (Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν) ἐν τοῖς οἰκείοις Δογματικοῖς χώροις, τοῦτο ἄγνωστον καί ἀδιανόητον ὄν εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὄζον δέ ἀπαισίου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί τεῖνον εἰς τήν καθιέρωσιν τῆς ἁρμονικῆς καί ἀδιαταράκτου συνυπάρξεως ἀληθείας καί πλάνης, φωτός καί σκότους, μόνον ὡς ‘σημεῖον τῶν καιρῶν’ δύναται νά ἑρμηνευθῆ.

Ο Δημήτριος Χατζηνικολάου σχολίασε την ανάρτηση "1η Ἀπόφασις τῆς Συνόδου τοῦ 1583"

Ξέχασες τόν ἄλλον κρυπτο-οικουμενιστήν, τόν π. Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον, ὡς τόν «φόβον καί τρόμον» τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ.! Ἤ τόν κρατᾶς γιά ἄλλο «σχόλιον», ὥστε νά εἰσπράξῃς ἄλλο ἕνα €0,60; Εἰς τήν λυσσώδη μανίαν του νά πολεμήσῃ τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ., περιέπεσεν ὁ δυστυχής εἰς τήν φοβεράν αἵρεσιν τοῦ «Δυνητισμοῦ», ὅτι ὁ 15ος Κανών τῆς ΑΒ Συνόδου δίδει δῆθεν τήν ἐπιλογήν τῆς κοινωνίας μέ τούς Οἰκουμενιστάς, ἐνῷ, ἀντιθέτως, ὅλες οἱ Γραφές, ὅλες οἱ Σύνοδοι καί ὅλοι οἱ Πατέρες ἀπαγορεύουν τήν κοινωνίαν μέ τήν αἵρεσιν: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, Patrologia Graeca, τόμος 160, σ. 101). Σημειωτέον ὅτι ὁ Ἅγιος δέν ὁμιλεῖ κἄν γιά αἱρετικούς, ἀλλά γιά «ἑτερόφρονας»! Εἶναι, βλέπεις, ΔΟΓΜΑ πίστεως τό ὑποχρεωτικόν τῆς ἀποτειχίσεως ἀπό τήν αἵρεσιν, ἀκόμη καί πρίν αὐτή κατακριθῇ ὑπό Συνόδου! Βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων «Τόμον Χαρᾶς», σελ. 573, ὅπου ὁ Ἅγιος Μελέτιος Γαλησιώτης, μαζί μέ τόν συν-ομολογητήν του Γαλακτίωνα Γαλησιώτην ἐκράτησαν τήν ἀκόλουθον στάσιν πρός τόν διώκτην των, τόν ἑνωτικόν (=οἰκουμενιστήν) αὐτοκράτορα Μιχαήλ Η' Παλαιολόγον τόν ἀζυμίτην: «τρανῶς ὡμολόγουν τοῦ τῶν πατέρων εἶναι δόγματος καί μή κοινωνεῖν αἱρέσει, πρός τῶν πατέρων ἀριδήλως καί πρό τοῦ γενέσθαι ἀπελεγχθείσῃ». Συνεπῶς, ὅπως ἔχω ἀποδείξει εἰς μίαν σειράν πέντε ἄρθρων μου στόν «Ὀρθόδοξον Τύπον», ἡ ἀποτείχισις εἶναι ὑποχρεωτική ἀκόμη καί ἀπό ἀκρίτους αἱρετικούς! Αὐτά γιά τήν αἵρεσιν τοῦ «Δυνητισμοῦ», τό δεκανίκι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος θά κατέρρεε χωρίς αὐτό τό δεκανίκι. Ὁ ἄλλος «φόβος καί τρόμος» τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ. εἶναι ὁ ἐπίσης δυστυχής π. Εὐθύμιος, ὁ ὁποῖος ἐπίσης ἀγωνίζεται λυσσωδῶς κατά τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ. καί ὑπέρ τῆς αἱρέσεως τοῦ ν.ἑ., ἐπιστρατεύοντας ψεύδη (ὅπως ὅτι δῆθεν οἱ τοῦ π.ἑ. εἶναι ... «ἡμερολάτραι») καί χονδροειδεῖς διαστρεβλώσεις τῆς Ἀληθείας, παραθεωρώντας σκανδαλωδῶς τό ΓΕΓΟΝΟΣ ὅτι τό ν.ἑ., ὡς ἕν ἀκόμη δεκανίκι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποδοπατεῖ φανερά τέσσερα δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί σιωπηρῶς ἀνατρέπει ὁλόκληρον τήν Ὀρθοδοξίαν! Ὅλ' αὐτά ἀποδεικνύονται εἰς τά ἀκόλουθα ἄρθρα μου:

https://orthodox-voice.blogspot.com/2023/12/blog-post_16.html
https://orthodox-voice.blogspot.com/2022/12/blog-post_11.html
https://orthodox-voice.blogspot.com/2019/08/blog-post_768.html
https://orthodox-voice.blogspot.com/2023/10/blog-post_62.html
https://orthodox-voice.blogspot.com/2024/04/blog-post_9.html#more

https://www.triklopodia.gr/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%E1%BD%91/

https://orthodox-voice.blogspot.com/2024/09/blog-post.html

Κάρτα τοῦ Πολίτη:

 «Δέν θά γίνουμε σφραγισμένα μοσχάρια στόν σταῦλο τῆς παγκοσμιοποίησης». Αὐτόν ἀκριβῶς τόν σταυλισμό μας ἐπιδιώκουν σήμερα τά ἀόρατα σιωνιστικά κέντρα ἐξουσίας. Ἀφοῦ μᾶς ἐξανδραποδίσουν καί μᾶς ἀπονευρώσουν ψυχικά καί σωματικά, στοχεύουν νά μᾶς μεταβάλλουν σέ μεταλλαγμένους ἀνθρώπους, ἄψυχους, ἀπνευμάτιστους καί ἀνερμάτιστους, χωρίς πνοή, χωρίς θέληση, χωρίς ἐλπίδα καί σκοπό, χωρίς νά προσδοκοῦν καί νά βλέπουν πρός τόν οὐρανό.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὄντως ἡ Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν ἔγινε!

 «Μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εὑρισκόμεθα σχεδόv εἰς τελείαv κοινωνίαv»!

Μέ ἄλλα λόγια, κατά τόν Πάπα Παῦλο Στ’ ἡ Ἕνωση ἔγινε, ἀλλά δέν εἶναι ἀκόμα «τελεία»!

Ἡ ἄποψη αὐτή ὑποστηρίζεται συνεχῶς μέχρι σήμερα ἀπό τούς Λατίνους καί τούς Λατινόφρονες τοῦ Φαναρίου. Καί εἶναι ἀπό μιά σκοπιά σωστή. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὄντως ἡ Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν ἔγινε! Αὐτό πού ἀπομένει εἶναι μόνο ἡ ἀποκάλυψη της στούς πιστούς, ὡς καί ἡ ἀποδοχή της ἀπ’ αὐτούς. Αὐτό  ὅμως θά γίνη ὅταν πάπας καί Πατριάρχης «κοινωνήσουν» ἀπό τό «Κοινό Ποτήριο», ὅπως ἤδη «κοινωνοῦν» μετά τό 1965, σέ πολλές περιπτώσεις, λοιποί κληρικοί καί λαϊκοί ἀπό τίς δύο «ἐκκλησίες» τους»!

Είμεθα πλάσματα Θεού με υιοθεσίαν.

Οι άνθρωποι, δεν είναι μοιραία όντα επί της γης. Δεν είναι ακατανόητον συνονθύλευμα σκοτεινών δυνάμεων. Δεν είναι αποίμαντος αγέλη περιέργων ζώων. Ούτε είδος μικράς αξίας. Είμεθα πλάσματα Θεού με υιοθεσίαν. Είμεθα λογικά ζώα με ηθικότητα. Ερχόμεθα ως χιόνες από τα υψηλά όρη της θείας επικρατείας. Καταβαίνομεν από την άϋλον Βασιλείαν του Θεού και σαρκούμεθα εις την γην. Είμεθα αντικείμενον της αγάπης Εκείνου, Όστις αγρυπνεί εφ’ ημών και θάλπει την ψυχήν μας, που είναι άϋλος. Είμεθα τα απλούστερα λογικά όντα, εφ’ όσον παραμένομεν εις την ηθικήν τάξιν μας. Αποτελούμεν μίαν θαυμασίαν πνευματικήν αρμονίαν. Με λογικότητα και ελευθερίαν μας κατεκόσμησεν. Μας προώρισεν εις ομοίωσίν Του. Άρρητος η τιμή. Απερίληπτος η δόξα. Αλλά βαρεία η ευθύνη.

μ.θ.δ.