Ο ΠΡ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ: ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΑΤΕ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΤΟΝ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ!

 Γράφει ο Μητροπολίτης πρώην Καλαβρύτων Αμβρόσιος σε επιστολή του στο ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE – Ἡ θερμοτάτη ὑποδοχή τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Κυριάκου Μητσοτάκη εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἐπλήγωσε βαθύτατα την ἀρχιερατικήν μας καρδίαν. Μέχρι χθές τό Ἁγιώνυμον Ὄρος ἦτο γνωστόν διά τήν αὐστηρότητα τῶν ἠθῶν του, διά τήν μεγάλην ἀφοσίωσιν εἰς τόν Σωτῆρα Χριστόν καί διά τήν προάσπισιν τῆς ἀμωμήτου πίστεως ἡμῶν, ἤτοι τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδοξίας μας!

Εἶναι γνωστόν, ὅτι ἡμεῖς ὁ ἀνάξιος δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν 25ην Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 2020, ἡμέραν Σάββατον, ἀφωρίσαμεν τον Πρωθυπουργόν καί δύο εἰσέτι Κυβερνητικά Πρόσωπα.

Αἰφνιδίως, καί δυστυχῶς, σήμερα ὅλα ἄλλαξαν! Οἱ ἁγιώτατοι Ἁγιορεῖτες Πατέρες μας ΜΕΤΑ ΠΑΣΗΣ ΛΑΜΠΡΟΤΗΤΟΣ ὑποδέχονται ἐπισήμως εἰς τό Πρωτᾶτον τόν ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΝ Πρωθυπουργόν τῆς Ἑλλάδος, ὁ ὁποῖος σύν τοῖς ἄλλοις ἀνεγνώρισεν ἐπισήμως καί ἐνομοθέτησεν τόν ΓΑΜΟΝ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ, ἀλλοιώνονας τό περιεχόμενον τῆς Ἠθικῆς Διδασκαλίας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας! Σημειώνουμε δέ καί τό γεγονός, ὅτι ἕνας ἐξ αὐτῶν Ἡγούμενος κάποιας Ἱερᾶς Μονῆς ἐπί πλέον ΑΣΠΑΣΘΗΚΕ ΤΟ ΧΕΡΙ τοῦ κ. Μητσοτάκη!!!!!!

Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι ὅλοι αὐτοί οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ἔχουν λησμονήσει τό γεγονός ὅτι κατά τήν 25ην Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 2020, ἡμέραν Σάββατον, ἡμεῖς ἀφωρίσαμεν α) τόν κ. Κυριάκον Μητσοτάκην, β) τήν καν Νίκην Κεραμέως καί

γ) τόν κ. Νικόλαον Χαρδαλιᾶν! μέ τά ἑξῆς λόγια, τά ὁποῖα εἶναι ἕνα μέρος τοῦ Ἀφορισμοῦ:
«Οφειλετικώς προνοούμενοι
του πνευματικού συμφέροντος σύμπαντος του Ορθοδόξου Πληρώματος,
αφορίζομεν
και εκκόπτομεν τούτους τέλεον του Σώματος της Μητρός ημών Εκκλησίας προδόταςς και πολεμίους της αμωμήτου Ημών Πίστεως και της Εκκλησίας του Χριστού !
Αφωρισμένοι είησαν παρά της Υπεραγίας, Ομοουσίου, Ζωοποιού και αδιαιρέτου Τριάδος, του ενός τη φύσει Θεού κυρίου Παντοκράτορος, ως και παρά της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, της και Τρυπητής επονομαζομένης,

Κατηραμένοι, ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι και τυμπανιαίοι έστωσαν,
Κληρονομήσειεν την λέπραν του Γιεζή και την αγχόνην του προδότου Ιούδα. Σχισθείσα η γη καταπίοι αυτούς ως τον Δαθάν και Αβειρών.
Είησαν υπόδικοι τω αιωνίω αναθέματι και υπέκαυμα της ατελευτήτου κολάσεως,
Έχοιεν δε και τας αράς απάντων των Οικουμενικών Συνόδων και λοιπών αγίων Πατέρων.
Ο δε Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως δώη ημίν το αυτό φρονείν εν αλλήλοις, κατά Χριστόν Ιησούν, ίνα ομοθυμαδόν και εν ενί στόματι δοξάζωμεν τον Θεόν και Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Ρωμ. 1,5), Ού η χάρις και το άπειρον έλεος είησαν μετά πάντων υμών. Αμήν»!
Ταῦτα πάντα, ὡς φαίνεται, εἴτε ἠγνόησαν, εἴτε ἐλησμόνησαν οἱ σεβάσμιοι Ἁγιορεῖτες Καθηγούμενοι καί λοιποί Πατέρες, ὁπότε, ἐπαναλαμβάνομεν, καί ὑπεδέχθησαν μετά πάσης λαμπρότητος ΕΝΑΝ ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ!

Ἡ συμπεριφορά των αὐτή ἐπλήγωσε τήν ἀρχιερατικήν μας ψυχήν, ὁπότε ἠναγκάσθημεν νά ἀποστείλωμεν εἰς τόν Γέροντα Ἀβραάμ Λαυριώτην, τόν Πρωτεπιστάτην τοῦ Ἁγίου Ὄρους τό κάτωθι μήνυμα:

Αἴγιον, τῇ 5ῃ Ίουλίου 2025

Ὁσιώτατε Γέροντα π. Ἀβραάμ Λαυριώτη,
Πρωτεπιστάτα τοῦ Ἁγίου Ὄρους,
Παρακαλῶ νά δεχθῆτε τά βαθύτατα συλλυπητήριά μου διά τό γεγονός, ὅτι ὑπεδέχθητε μετά πάσης ἐπισημότητος τόν Πρωθυπουργόν κ. Κυριάκον Μητσοτάκην, ὁ ὁποῖος ΕΙΝΑΙ ΑΦΩΡΙΣΜΕΝΟΣ ἀπό τήν ἐλαχιστότητά μου διά τήν ἀσεβεστάτην συμπεριφοράν του πρός τήν Ἁγίαν μας Ἐκκλησίαν!
Ἐπίσης μέ Νόμον ἀνεγνώρισε τόν γάμον τῶν ὁμοφυλοφίλων!
Εἶσθε ΕΝΑΣ ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!

Ὁ Μητροπολίτης

  • Ὁ πρ. Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
    Ταῦτα, λοιπόν, γράφομεν διά τήν ἱστορίαν καί ἱκετεύομεν τόν Πανοικτίρμονα Κύριον νά φωτίζῃ τούς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, ὥστε νά μή προδίδουν τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

  • Ο πρ. ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Η χώρα μας, είναι βέβαιο, ότι περνά δεινή κρίσι. Ελάχιστοι μυωπάζοντες ή τυφλοί δεν την βλέπουν. Όλοι οι άλλοι, κι’ ας μη το ομολογούν δημοσία, το πιστεύουν. Γιατί δεν μπορεί να μη δοκιμάζουν στη ζωή και στη συνείδησή των τους τρομακτικούς κραδασμούς των αλυσιδωτών εκρήξεων που ανατινάζουν εκ βάθρων την πατροπαράδοτη δομή της ζωής μας. Μερικοί παρά ταύτα εφησυχάζουν, περιμένοντας μοιρολατρικά τις εξελίξεις. Άλλοι ανησυχούν μεν, αλλά κρύβουν την ανησυχίαν των από καιροσκοπισμό και υστεροβουλία. Άλλοι αγωνιούν, αλλά περιμένουν τον «από μηχανής θεό», που θα φέρει την κάθαρση της τραγωδίας μας. Και ελάχιστοι υψώνουν την φωνή τους και κρούουν τον κώδωνα της αφύπνισης. Αυτούς συνήθως οι … τους περιλούουν με ύβρεις, τους κολλούν ετικέττες, τους απευθύνουν τη μομφή ότι κινδυνολογούν. Στην καλοστημένη αυτή παγίδα έχουν πέσει πολλοί μέχρι σήμερα με τη σιωπή τους. Και αυτό θέλουν οι τερμίτες, για να επιδίδονται ανενόχλητοι στο διαβρωτικό τους έργο. Έτσι όμως κορυφώνεται η αγωνία των σκεπτομένων εμπρός στο χαλασμό που χωρίς τη δέουσα αντίσταση προχωρεί για να λεηλατήσει και ό,τι απέμεινε όρθιο. Και η ευθύνη των κάθε λογής ηγετών αυτού του τόπου διαγράφεται πελώρια ενώπιον της ιστορίας. Γι’ αυτό και διακινδυνεύουμε σήμερα για άλλη μια φορά να μιλήσουμε ξεκάθαρα αλλά και υπεύθυνα για την διαμορφωμένη κατάσταση που όλοι μας ζούμε καθημερινά. Ο μέσος έλληνας που ζη στην Ελλάδα γεύθηκε τη θαλπωρή της οικογένειας, προσευχήθηκε στην ηρεμία της Εκκλησίας, γιόρτασε τα πανηγύρια της ελληνορθόδοξης παράδοσης, έμαθε στο σχολείο γράμματα και απέκτησε ήθος. Μεγάλωσε τις πιο πολλές φορές μέσα στη φτώχεια, αλλά θέλησε να εξασφαλίσει στα παιδιά του μιάν άνετη ζωή. Τα σπούδασε με θυσίες, τους μετέδωσε τις αρχές του, και πύργωσε μέσα του το όραμα της επιτυχίας των στη ζωή. Αυτός ο ίδιος έλληνας μπορεί να είναι βουτηγμένος στα πάθη και στην αμαρτία, όμως τηρεί όσο μπορεί στην κοινωνική του συμπεριφορά βασικές ηθικές αρχές και διατηρεί ευαισθησίες που τον ξεχωρίζουν από πολλούς άλλους. Δεν ανέχεται μέσα στο σπίτι του την αναρχία του πολυδιασπασμένου οικογενειακού αυτονομισμού, ούτε στη δημόσια ζωή την προκλητική αμοραλιστική παραβίαση βασικών κανόνων ηθικής, και ευπρέπειας. Αυτός είναι ο μέσος έλληνας, που δεν έχει διαβρωθή ακόμη από δήθεν «μοντέρνες» ιδέες ή δεν έχει διαβρωθή ακόμη τόσο, ώστε να ανέχεται ή να επικροτεί την αλλοτρίωση και τον αμοραλισμό. Εν τούτοις τα τελευταία τούτα χρόνια ζούμε όλοι μας την ανέλπιστη έκπτωση των αξιών, την αφόρητη φτώχεια του ήθους. Η οικογένεια τείνει προς διάλυση. Προκλητικά παραδείγματα από ψηλά κατερειπώνουν την πατροπαράδοτη αντίληψη της ζωής. Τα παιδιά μας βρίσκονται στο έλεος των δημαγωγών και των προαγωγών, οι θεσμοί πολιτικοί και εκκλησιαστικοί, δεινοπαθούν. Η διαφθορά επεκτείνεται σε πολλά επίπεδα, τα παιδιά μας απειλούνται από τα ναρκωτικά. Δολοφονήθηκαν στις ψυχές των τα ιδανικά, έμειναν αθωράκιστα στην επέλαση του αλάστορα. Στα σχολεία κομπάζει η αθεΐα, η γλωσσική πενία καθιερώνεται, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκτροχιάζονται, η χυδαιότητά των εκχύνεται μέσα στο οικογενειακό μας άσυλο. Ο νέος τρόπος ζωής σαν μόδα επηρεάζει τους ανερμάτιστους, η νεολαία πληρώνει το πιο βαρύ τίμημα. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία, ούτε αναμενόμενα εξελικτικά φαινόμενα μιάς  μεταβιομηχανικής εποχής. Είναι συμπτώματα βαθειάς σήψεως και κρίσεως. Και οφείλονται σε συγκεκριμένες επιλογές συγκεκριμένων ανθρώπων και συστημάτων. Τώρα όμως είναι η ώρα του λαού! Δεν ωφελεί σε τίποτε η επανάληψη του γνωστού στίχου του εθνικού μας ποιητή για τον καλόπιστο και πάντα προδωμένο λαό. Πρέπει επί τέλους και ο λαός να κάνει τις δικές του επιλογές. Ελεύθερα, αδέσμευτα, συνειδησιακά. Με κίνητρο τη σωτηρία του τόπου, το μέλλον των παιδιών του. Δεν είμαστε λαός κάφρων ούτε στερούμεθα παραδόσεως και ιστορίας. Η ελεύθερή μας θέληση που έχουμε μας επιτρέπει να αποφαινόμαστε για την πορεία μας. Και το υπέρτατο αυτό δώρο, μας χρεώνει με ευθύνη. Την ίδια αυτή ευθύνη που σήμερα κινεί την γραφίδα μας…

Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;

Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός σχετικοποιεί την ευαγγελικήν αλήθειαν. Προχωρεί ακόμη ούτος και εις το λατρευτικόν επίπεδον. Ορθόδοξοι Ιεράρχαι η και Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εις πανθρησκειακάς εκδηλώσεις ως της Ασσίζης ή εις κοινάς συμπροσευχάς και δοξολογίας μεθ’ ετεροδόξων και ετεροθρήσκων, και δη Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;...

Οι Άγιοι Απόστολοι εκήρυττον εις τας Συναγωγάς, αλλά Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, διό και ηκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατοι....

Η μικτή μονή του Έσσεξ Αγγλίας : Το βδέλυγμα των Οικουμενιστών!

 Όταν ο Μέγας Αρσένιος είπε εις την Ρωμαία συγκλητική που του ζήτησε να προσεύχεται γι αυτήν: «είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου» και αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος το ανέλυσεν ότι δεν εννοούσε ο Άγιος κάτι το κακό αλλά δεν ήθελε να την φέρνη εις την σκέψιν, καθ’ ότι ο διάβολος, είπε, πολεμεί τους μοναχούς δια των γυναικών. Τώρα εάν οι μοναχοί της ωραίας Αγγλίας είναι ανώτεροι του Μεγάλου Αρσενίου και δεν πολεμούνται πλέον διά των γυναικών, τότε είναι άξιοι προσκυνήσεως. Αλλά κι άξιοι προσκυνήσεως εάν είναι, το ότι το παράδειγμα των αγίων αυτών δημιουργεί προηγούμενον εις την Εκκλησίαν, αυτό και μόνον νομίζω είναι ένας λόγος να τους παρακαλέσωμεν να διορθώσουν τα του οίκου των.

«Μήτε ἐν ἀνδρώω Μοναστηρίω γυνή, μήτε ἐν γυναικείω ἀνήρ, καθευδέτω. Παντὸς γὰρ προσκόμματος καὶ σκανδάλου ἔξω εἶναι δεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ εὐπρόσεδρον τῷ Κυρίῳ, τὸν ἑαυτῶν εὐθετίζειν βίον. εἰ δὲ τις τοῦτο πράξοι, εἴτε Κληρικός εἴη, εἴτε λαϊκός, ἀφοριζέσθω.
(ΜΖʼ Ἱεροῦ Κανόνος Στʼ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

«Ἀπό τοῦ παρόντος ὁρίζομεν μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καὶ πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο... Μὴ διαιτάσθωσαν ἐν ἑνί Μοναστηρίω. Μοναχοί καί Μοναχαί. μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν. Μὴ εχέτω Μοναχός παρρησίαν πρὸς Μονάστριαν ἤ Μονάστρια πρὸς Μοναχόν, ἰδία προσομιλεῖν. Μὴ κοιταζέσθω Μοναχός ἐν γυναικίω Μοναστηρίω, μηδέ συνεσθιέτω Μονάστρια κατὰ μόνας...»
(Κ΄ Ἱεροῦ Κανόνος Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Η  Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κατεδίκασαε το 1987 διὰ συνοδικοῦ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτην ποινήν τῆς καθαιρέσεως τὸν ἱερομόναχον Ἄγγελον Ἀναστασίου, μὲ πρωτίστην κατηγορίαν «τὴν σύμπηξιν μικτῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος» ἐν Ἀθήναις .....

Ένας αδελφός ρώτησε κάποιον Γέροντα:

“Ποιο καλό πράγμα υπάρχει, για να το κάνω και να βρω ζωή μέσα σ΄αυτό;” 


Και είπε ο Γέροντας:
 

“Ο Θεός γνωρίζει το καλό. Όμως άκουσα ότι κάποιος από τους πατέρες ρώτησε τον αββά Νισθερώο τον μεγάλο, τον φίλο του αββά Αντωνίου:”
 

“Ποιο θεωρείται έργο καλό για να το κάνω;”
 

Κι εκείνος του είπε:
 

“Όλες οι αρετές δεν είναι ισοδύναμες; Η αγία Γραφή λέει ότι ο Αβραάμ υπήρξε φιλόξενος και είχε τον Θεό μαζί του. Ο Ηλίας αγαπούσε την ησυχία και ο Θεός ήταν μαζί του. Ο Δαβίδ ήταν ταπεινός και ο Θεός ήταν μαζί του. Ό,τι λοιπόν καταλαβαίνεις
 
να θέλει η ψυχή σου που είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού, αυτό κάνε και κράτα άγρυπνη την καρδιά σου”.
 

Δὲν πρέπει νὰ ἀγνοήσουμε τὰ προβλήματα, ποὺ ἔχουν δημιουργήσει στὴ Χώρα μας οἱ μετανάστες. Αὐτὰ εἶναι:

— Ἡ ἐνίσχυση τοῦ προβλήματος τῆς ἀνεργίας γιὰ τοὺς ντόπιους, ἀφοῦ οἱ συγκεκριμένοι πληθυσμοὶ ἀποτελοῦν φτηνὴ ἐργατικὴ δύναμη. 

— Ἡ ἔξαρση τῶν φαινομένων κοινωνικῆς παθογένειας π.χ. βία καὶ ἐγκληματικότητα, κλῖμα καχυποψίας χαλάρωση τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς. 
— Ἡ ἑτερογένεια τοῦ πληθυσμοῦ, ἀδυναμία οὐσιαστικῆς ἐπικοινωνίας καὶ συνεργασίας.
 
— Ἡ ὑπονόμευση τῆς ὀρθῆς καὶ εὔρυθμης λειτουργίας τῶν κοινωνικῶν καὶ πολιτικῶν θεσμῶν.
 
— Κυρίως ὅμως καὶ κατεξοχήν, ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τῆς ἐθνολογικῆς ἀλλοίωσης τῆς Πατρίδος μας, ἀλλὰ καὶ ἡ ἔκρηξη τοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ.
 
Ἀλήθεια πῶς μποροῦμε νὰ κοιμόμαστε ἥσυχοι, ὅταν οἱ κατὰ καιροὺς δηλώσεις τῶν διαφόρων μουσουλμάνων ἡγετῶν εἶναι τόσο δηκτικὲς καὶ
 
προκλητικές; Ὁ πρώην πρόεδρος τῆς Τουρκίας Τ. Ὀζάλ, ποὺ διαλαλοῦσε τὴν ὀθωμανικὴ δόξα, εἶχε πεῖ: «Θὰ ἐξισλαμίσουμε τὴν Εὐρώπη…». Καὶ κάποτε
 
ἄλλοτε: «Δὲν λησμονοῦμε ὅτι ἡ προέλαση τῶν Τούρκων σταμάτησε μπροστὰ στὴ Βιέννη».
 
Ὁ ἡγέτης τῆς Λιβύης Μαουμὰρ Καντάφι δήλωσε: «Ὑπάρχουν σημάδια ὅτι ὁ Ἀλλὰχ θὰ χαρίσει τὴ νίκη στὸ Ἰσλὰμ μέσα στὴν Εὐρώπη».
 
Καὶ ὁ Ἰρανὸς 
Arsbam Momeni διακηρύττει: «Ὁ Ἰσλαμισμὸς δὲν ἀστειεύεται οὔτε διαπραγματεύεται, ἀλλὰ καὶ δὲν διανοεῖται νὰ ὑποχωρήσει. 
Ὅταν χύνεται τὸ αἷμα τῶν ἀπίστων ἀπὸ τοὺς μουσουλμάνους, οἱ τελευταῖοι πηγαίνουν κατευθεῖαν στὸ παράδεισο... χρειάζεται νὰ χύνεται συν
εχῶς αἷμα ἀπίστων» (Ἰσλάμ, Ἱστορία, Ἐπεκτατισμὸς καὶ Βία, σελ. 135). 
Πῶς μποροῦμε νὰ ἡσυχάζουμε, ὅταν ὁ Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Τουρκίας Νταβούντογλου, ποὺ ἐπιθυμεῖ τὴν παλαιὰ ἐπιρροὴ τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας στὴν Εὐρώπη, στὴν Μεσόγειο καὶ στὴ Μέση Ἀνατολὴ ἔχει γράψει στὸ νέο του βιβλίο: «Εἶναι ἀδιανόητο νὰ βρίσκεται στὴν κυριαρχία τῆς Ἑλλάδος τὸ Αἰγαῖο καὶ νὰ μὴ τὸ ἔχει ἡ Τουρκία, γιὰ μᾶς αὐτὸ εἶναι τελειωμένο!».
 
Σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἡ τουρκικὴ «μαφία» δουλεμπορίας, ποὺ δρᾶ στὴν περιοχὴ τοῦ Αἰγαίου, εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐπωφελεῖται καὶ ἀποκομίζει
 
τεράστια κέρδη ἀπὸ τὴν ὅλη ὑπόθεση, καθὼς ἀπαιτεῖ 3.000 καὶ 7.000 εὐρὼ
 
κατ᾽ ἄτομο γιὰ τὴ διαφυγή του. Τὸ πρόβλημα συνεπῶς λαμβάνει ἀνησυχητικὲς διαστάσεις, ὅταν στὴ Χώρα μας φιλοξενοῦνται πάνω ἀπὸ 2.500.000 μουσουλμάνοι καὶ ὁ ἀριθμὸς βαίνει ἀνεξέλεγκτα.
 
Ποιά, ὅμως, εἶναι ἡ στάση τῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων ἀπέναντι στὸ πρόβλημα αὐτό;
 
Εἶναι ἀνθελληνικὴ καὶ προδοτική. Δυστυχῶς ἡ πολιτεία θέλει νὰ δώσει ψῆφο τουλάχιστον σὲ 643.000 ἀλλοδαπούς. Καὶ ἐὰν δοθεῖ ἡ Ἑλληνικὴ ὑπηκοότητα σὲ κάθε παιδὶ ἀλλοδαπῶν, ποὺ γεννιέται στὴν Ἑλλάδα, ἂς σκεφτοῦμε τί πρόκειται νὰ συμβεῖ. Παραχωροῦνται δηλαδὴ τὰ ἐθνικὰ δικαιώματα σὲ ὅποιον γεννηθεῖ στὴν Ἑλλάδα, εἴτε εἶναι ἀπὸ τὸ Πακιστάν, εἴτε ἀπὸ τὴν Τουρκία, εἴτε ἀπὸ τὴν Ἰνδία κ.ο.κ. Χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε πέφτουμε θύματα τοῦ γεωπολιτικοῦ ὅπλου τῆς Νέας Τάξης, ποὺ ἐπιζητεῖ μὲ τὴν λαθρομετανάστευση τὴ
 διάσπαση τῆς ἐθνικῆς συνοχῆς καὶ τὴν ἀποδυνάμωση τῆς Ἑλλάδος. 
Ἡ Τουρκία μὲ τὶς εὐλογίες τῶν Η.Π.Α. χρησιμοποιοῦν τὴν λαθρομετανάστευση γιὰ τὴν ἀλλοτρίωση τῆς Ἑλλάδος καὶ τὴν ἰσοπέδωση τῶν ἱερῶν θεσμῶν.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Ἡ ἀποτείχισις ἀπό μή κεκριμένους αἱρετικούς εἶναι δόγμα -- τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

1. Εισαγωγή

Ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Ἑλλάς βάλλονται πανταχόθεν, κυρίως ἐκ τῶν ἔσω καί δή ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν «ψευδεπισκόπων» (ὅρος τοῦ ΙΕ' Κανόνος τῆς ΑΒ' Συνόδου) καί τῶν ψευδο-πολιτικῶν. Τά κτυπήματα εἶναι σφοδρά καί ἀλλεπάλληλα, ὅπως π.χ. ἡ προώθησις τῶν θανατηφόρων «ἐμβολίων», ἡ νομιμοποίησις τοῦ «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων (πού συνιστᾶ αἵρεσιν), ἡ ἐπιβολή τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως «γκανζούφ» (πρβλ. τά πρόσφατα γεγονότα εἰς τήν «ἀντεθνικήν τερατοθήκην»), ὁ ψηφιακός ὁλοκληρωτισμός, ἡ ἀντικατάστασις τοῦ πληθυσμοῦ μέ ἰσλαμιστάς «πρόσφυγας» κ.ἄ. Ἄν ὑπῆρχεν Ὀρθόδοξος Ἱεραρχία εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, τίποτε ἀπό αὐτά δέν θά συνέβαινεν. Ἐάν π.χ. τό 2024 συμπεριεφέρετο προληπτικῶς (preemptive behavior), ὅπως ὑπαγορεύει ἡ Θεωρία Παιγνίων, καί ἠπείλει ὅτι θ’ ἀφώριζε τούς βουλευτάς πού θά ἐψήφιζον τόν «γάμον» τῶν ὁμοφυλοφίλων, αὐτός δέν θά ἐψηφίζετο! Ὄχι μόνον δέν τό ἔπραξεν, ἀλλά δέχεται καί εἰς κοινωνίαν αὐτούς τούς αἱρετικούς, θέτουσα ἑαυτήν ὑπό τό ἀνάθεμα τῶν Οἰκ. Συνόδων, κατά τό γνωστόν «ὁ μή λέγων ἀνάθεμα τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα ἔστω» (Ε' Οἰκ. Σύνοδος). Ἐκτός τούτου, κηρύσσει παλαιάς καί νέας αἱρέσεις, συντάσσεται δέ ἀναφανδόν -- κατά τήν αἵρεσιν τοῦ Σεργιανισμοῦ -- μέ τούς Φασίστας πού ἐξουσιάζουν τόν κόσμον καί ἀφαιροῦν συνεχῶς θεμελιώδεις ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, μέ τήν ἐπιβολήν τῆς ψηφιακῆς ταυτότητος καί τοῦ «προσωπικοῦ ἀριθμοῦ», μέ τήν ἐπικειμένην κατάργησιν τῶν μετρητῶν καί τήν ἐπιβολήν τοῦ ψηφιακοῦ εὐρώ κ.λπ. δῆθεν χάριν ... τῆς «εὐκολίας τῶν συναλλαγῶν», ἀλλ’ εἰς τήν πραγματικότητα διά νά ἐλέγχουν πλήρως τούς πάντας καί ν’ ἀποκλείουν ἀπό παντοῦ ὅσους δέν εἶναι «καλοί μαθηταί» τοῦ Σατανισμοῦ, τόν ὁποῖον αὐτοί ἐπιβάλλουν! Μία Ὀρθόδοξος Ἱεραρχία θά συνετάσσετο μέ τό Παύλειον «τιμῆς ἠγοράσθητε· μὴ γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων» (Α' Κορ. 7:23) καί θ’ ἀνέτρεπε ὅλ’ αὐτά τά δεινά.

 

Δυστυχῶς, ὁ λαός δέν ἀντιδρᾶ εἰς τήν ἀποστασίαν τῶν «ἡγετῶν» του ἀπό τόν Θεόν, ἀπό τά Ἑλληνικά ἰδεώδη καί ἀπό αὐτήν ταύτην τήν λογικήν. Παρακολουθεῖ τά γεγονότα μέ ἀπορίαν καί, εἰς τήν καλυτέραν περίπτωσιν, προβαίνει εἰς συλλαλητήρια, ἀρθρογραφίαν καί ἄλλας ἀναποτελεσματικάς διαμαρτυρίας, ὄχι ὅμως καί εἰς τήν ἁγιοπατερικήν καί σωτήριον ἀντίδρασιν, πού εἶναι ἡ ἀποτείχισις ἀπό ψευδεπισκόπους τοῦ τύπου Βαρθολομαίου, Ἱερωνύμου κ.ἄ. Διότι κατά τά τελευταῖα 100 περίπου ἔτη, εἷς ἑσμός ψευδολόγων καί αἱρετικῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἔχουν κατορθώσει νά πείσουν τόν ἀκατήχητον λαόν ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀπό αὐτούς εἶναι σχίσμα καί αἵρεσις! Ἡ φοβερά αὐτή διαστροφή τῆς Ἀληθείας ἐπανελήφθη κατά κόρον μετά τήν ἐκθρόνισιν τοῦ κ. Τυχικοῦ ἀπό τήν Ἱ. Μητρόπολιν Πάφου καί οἱ Οἰκουμενισταί ζητοῦν πλέον λιβέλλους κατά τοῦ «ἀποτειχισμοῦ» [sic]! Μέ τήν τερατώδη αὐτήν διαστροφήν οἱ Οἰκουμενισταί ἀπορρίπτουν τό Ὀρθόδοξον δόγμα τῆς ἀποτειχίσεως!

 

2. Οἱ Οἰκουμενισταί ἀπορρίπτουν ὅλα τά δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ἀλλ’ οἱ Οἰκουμενισταί δέν ἀπορρίπτουν μόνον τό δόγμα τῆς ἀποτειχίσεως, ἀλλά τήν Ὀρθοδοξίαν  ἐν τῷ συνόλῳ Της! Ὅπως μαρτυροῦν οἱ ἴδιοι εἰς τά ἐπίσημα ἔγγραφά των (βλ. Πατριαρχικάς Ἐγκυκλίους τοῦ 1902 καί τοῦ 1920), εἰς ὁμιλίας, δηλώσεις, ἄρθρα καί βιβλία των, καί βεβαίως μέ τάς πράξεις των, ἀπορρίπτουν ἐμμέσως, πλήν σαφῶς, τό Σύμβολον τῆς Πίστεως, τό ὁποῖον λέγει ὅτι Μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξος. Αὐτό προκύπτει ἀπό τάς βλασφήμους πράξεις των, ὅπως: (1) αἱ συμπροσευχαί καί τά συλλείτουργα μέ αἱρετικούς· (2) αἱ συμφωνίαι ἑνώσεως μέ τούς Μονοφυσίτας (Σαμπεζύ, 1991) καί τούς παπικούς (Μπαλαμάντ, 1993)· (3) ἡ συμμετοχή των εἰς τό «Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.), ὅπου ἔχουν εἰσαγάγει τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὡς ἰσότιμον μέλος, δεχόμενοι ὅτι ἀπό μόνη Της δέν εἶναι πλήρης καί μόνον ἐν τῇ ἑνώσει Της μέ τάς ἑκατοντάδας τῶν αἱρετικῶν «ἐκκλησιῶν» θά καταστῇ πλήρης («Διακήρυξις τοῦ Τορόντο», 1950)· (4) ἡ ἐπίσημος ἀναγνώρισις τῶν ψευδο-εκκλησιῶν αὐτῶν «μέ τήν ἱστορικήν των ὀνομασίαν» (Κολυμβάρι, 2016), π.χ. ἡ ἀναγνώρισις τοῦ Παπισμοῦ ὡς «Καθολικῆς ’Εκκλησίας», ἐνῷ τοιαύτη λέγεται καί εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία· (5) ἡ «ἄρσις» τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 (βλ. παρ. 4Β τοῦ ἐπισήμου ἀνακοινωθέντος μέ τίτλον Joint Catholic-Orthodox Declaration of His Holliness Pope Paul VI and the Ecumenical Patriarch Athenagoras I, https://w2.vatican.va/content/paul-vi/en/speeches/1965/documents/hf_p-vi_spe_19651207_common-declaration.html, 7-12-1965, καθώς καί New York Times τῆς 8-12-1965, ἡ ὁποία ἀναφέρει ὅτι «ἡ Ἀκοινωνησία ἐκμηδενίζεται», τοὐτέστιν ὅτι τό σχίσμα αἴρεται)· κ.ἄ. Διό καί ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει καταγνωσθῆ καί καταδικασθῆ ὡς παναίρεσις ὑπό τοπικῶν τινων Συνόδων, ὅπως ὑπό τῆς ὑπό τόν Ἅγιον Φιλάρετον Ρωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ, 1983), ὑπό συγχρόνων ἁγίων, ὅπως τοῦ Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς (+1979), ὑπό πολλῶν Ὀρθοδόξων θεολόγων κ.ἄ.

            Παρά ταῦτα, οἱ ἐξ Ὀρθοδόξων Οἰκουμενισταί συνεχίζουν νά ἐγκληματοῦν ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας! Διδάσκουν π.χ. ὅτι ὅλαι αἱ θρησκεῖαι ἀποτελοῦν διαφορετικά «μονοπάτια» πού ὁδηγοῦν εἰς τόν Θεόν (Ἀθηναγόρας, Βαρθολομαῖος, Ἐλπιδοφόρος κ.ἄ.), καθυβρίζοντες ἔτσι ἐμμέσως, πλήν σαφῶς, ὡς ψεύτην καί ἀπατεῶνα τόν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος ἐδίδαξεν ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ μόνη Ὁδός διά νά φθάσῃ ὁ ἄνθρωπος εἰς τόν Θεόν (Ἰω. 14:6). Διδάσκουν ἐπίσης καί ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶχε δῆθεν τήν ἀναμαρτησίαν εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, ἀλλά τήν κατέκτησε: «ἡ ἀναμαρτησία τοῦ Κυρίου ἔπρεπε νά βιωθεῖ κατά τόν πιό ὑπαρξιακό τρόπο ἀπό τούς πιστούς ὡς ἠθική νίκη τοῦ Θεανθρώπου πού κατακτήθηκε βῆμα πρός βῆμα μέσα ἀπό τόν ἀγῶνα καί τήν πάλη τῶν δύο φύσεων καί τῶν δύο θελήσεων» (Στυλιανός «Αὐστραλίας», περ. τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας Φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας, τ. 9, ἀρ. 12, Δεκ. 1988, ἡ ἔμφασις εἰς τό πρωτότυπον). Διδάσκουν καί ὅτι πρέπει νά καταργηθοῦν τά «πεπαλαιωμένα Ἑλληνικά ἐνδύματα» (‘old Greek garments’), ἤτοι τά δόγματα τῆς Τριαδικότητος τοῦ Θεοῦ, τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του κ.ἄ., καί ν’ ἀντικατασταθοῦν μέ νέα, πού νά εἶναι περισσότερον πιστευτά ἀπό τόν σύγχρονον ἄνθρωπον! (Ἰάκωβος «Ἀμερικῆς», New York Times, 25-9-1967, σελ. 40.) Διδάσκουν ἀκόμη ὅτι «στά ἱερά τζαμιά λατρεύεται ἀπό τό Κοράνι ὁ Θεός» (Θεόδωρος «Ἀλεξανδρείας», 2020, βλ. ἄρθρον μέ  τίτλον «Μεγαλύτερη βλασφημία από Αρχιερέα δεν ακούστηκε ποτέ! Περισσότερο Κόπτης και υιός της Πανθρησκείας ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας», https://katanixi.gr/perissotero-koptis-para-orthodoxos-o-p/). (Σημείωσις: Τά εἰσαγωγικά εἰς τούς ὡς ἄνω τίτλους σημαίνουν ὅ,τι σημαίνει καί ἡ λέξις «ψευδεπίσκοπος» εἰς τόν ΙΕ' Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου.)

Αὐτά ἀποτελοῦν μικρόν μόνον δεῖγμα κηρυττομένων αἱρέσεων καί βλασφήμων πράξεων συγχρόνων «προκαθημένων» Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον δέν ἐδιώχθησαν, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἐφρόντισαν νά διωχθοῦν ὅσοι τούς ἤλεγξαν δι’ αὐτά τά κακουργήματά των! Οἱ δέ «ὀρθοφρονοῦντες συντηρητικοί» συνεχίζουν νά κοινωνοῦν μετά τῶν ὡς ἄνω αἱρετικῶν, συνεχίζουν νά εἶναι μέλη τοῦ «Π.Σ.Ε.», νά μή καταγγέλλουν ἐμπράκτως (δι’ ἀποτειχἰσεως) τήν ψευδο-σύνοδον τοῦ Κολυμβαρίου κ.λπ. Ἀλλ’ ὡς γνωστόν, ἡ ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ αἱρετικούς σημαίνει συμμετοχήν εἰς τήν πίστιν καί τά κακουργήματά των κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Συνεπῶς, ὅλοι οἱ κοινωνοῦντες μετ’ αὐτῶν εἶναι ὑπόδικοι διά σχίσμα καί αἵρεσιν ἐνώπιον Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀληθοῦς βεβαίως καί ὄχι ψευδοῦς, ὅπως ἐκείνης τοῦ Κολυμβαρίου.  Τούτων οὕτως ἐχόντων, ἕπεται ὅτι ψεύδονται ἀσυστόλως οἱ ἐξ Ὀρθοδόξων Οἰκουμενισταί, ὅπως ὁ «Κύπρου» Γεώργιος, πού, ὡς ἄλλος Καϊάφας, διαρρηγνύει τά ἱμάτιά του ὅτι κρατεῖ δῆθεν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί ἄρα δέν δικαιολογεῖται ἡ ἀποτείχισις ἀπό αὐτόν!  

3. Ἡ ἀποτείχισις ἀπό μή κεκριμένους αἱρετικούς εἶναι δόγμα

Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας διά τήν ἀποτείχισιν ἀπό  μ ή  κ ε κ ρ ι μ έ ν ο υ ς  Πανορθοδόξως αἱρετικούς «ἐπισκόπους», ἀκόμη καί ἀπό «ἑτερόφρονας»(!), συνοψίζεται ἄριστα ὑπό τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ ὡς ἑξῆς: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑ τ ε ρ ό φ ρ ο ν α ς παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (Patrologia Graeca ἤ, ἐν συντομίᾳ, P.G., τ. 160, σ. 101). Διότι εἶναι ἐντολή Κυρίου: «Ὁ δὲ εἰσερχὸμενος διὰ τῆς θύρας ποιμήν ἐστι τῶν προβάτων. Τούτῳ ὁ θυρωρὸς ἀνοίγει, καὶ τὰ πρὸβατα τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούει ... καὶ τὰ πρὸβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ· ἀ λ λ ο τ ρ ί ῳ  δ ὲ  ο ὐ  μ ὴ  ἀ κ ο λ ο υ θ ή σ ω σ ι ν, ἀλλὰ  φ ε ύ ξ ο ν τ α ι   ἀ π'  α ὐ τ ο ῦ,  ὅ τ ι   ο ὐ κ   ο ἴ δ α σ ι   τ ῶ ν   ἀ λ λ ο τ ρ ί ω ν   τ ὴ ν   φ ω ν ή ν» (Ἰω. 10:2-5). Ὁ Κύριος ἔχει προικίσει τούς πάντας νά διακρίνουν τόν ἀληθῆ ἀπό τόν ἀλλότριον ποιμένα: «Πᾶς ἄνθρωπος, τό διακρίνειν παρά Θεοῦ εἰληφώς, κολασθήσεται, ἐξακολουθήσας ἀπείρῳ ποιμένι, καί ψευδῆ δόξαν ὡς ἀληθῆ δεξάμενος· τίς γάρ κοινωνία φωτί πρός σκότος;» (Μ. Ἀθανασίου, P.G. 26, σ. 1321). Ὅποιος, λοιπόν, προσποιεῖται ὅτι δέν ἀντιλαμβάνεται τάς αἱρέσεις πού διδάσκει ὁ «ποιμήν» του, ἔστω καί ἀπό ἀπειρίαν ἤ ἀμάθειαν, καί ἀντί ν’ ἀκούσῃ τήν φωνήν τῆς συνειδήσεώς του καί τούς Πατέρας πού πάντοτε ἀποστέλλει ὁ Θεός διά νά διαφωτίσουν τόν πιστόν λαόν καί ν’ ἀποτειχισθῇ ἀπό αὐτόν, ἐπιλέγει νά παραμείνῃ εἰς κοινωνίαν μέ αὐτόν, ἐπειδή δέν ἔχει ἀκόμη καταδικασθῆ Συνοδικῶς, θά κολασθῇ. Δηλαδή, ἡ ἀποτείχισις ἀπό μή καταδικασθέντας αἱρετικούς «ποιμένας» εἶναι ὑποχρεωτική. Διό καί ὁ Ὁμολογητής Ἅγιος Μελέτιος Γαλησιώτης, ὁμοῦ μετά τοῦ συν-ομολογητοῦ του Γαλακτίωνος, ἐνώπιον τοῦ ἑνωτικοῦ αὐτοκράτορος Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου, ὁ ὁποῖος τούς ἐβασάνιζε διά νά δεχθοῦν τόν «πάπαν» καί νά κοινωνήσουν μέ τούς ἑνωτικούς (τούς τότε Οἰκουμενιστάς), «τρανῶς ὡμολόγουν τοῦ τῶν πατέρων εἶναι  δ  ό  γ  μ  α  τ  ο  ς   καί   μ ή   κ ο ι ν ω ν ε ῖ ν   α ἱ ρ έ σ ε ι, πρός τῶν πατέρων ἀριδήλως καί  π ρ ό  τοῦ γενέσθαι ἀπελεγχθείσῃ» (Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, «Τόμος Χαρᾶς», σελ. 573, ἡ ἔμφασις προσετέθη). Ὑπάρχουν, βεβαίως, πάμπολλα ἀκόμη ἁγιογραφικά καί ἁγιοπατερικά χωρία, πού διδάσκουν ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀπό μή κεκριμένους ἑτερόφρονας εἶναι δόγμα, ἄρα ὑποχρεωτική. Ἄς ἀναφέρωμεν ἄλλα δύο:

 

(i) «Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου; ... διό  ἐ ξ έ λ θ ε τ ε  ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀ φ ο ρ ί σ θ η τ ε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε» (Β´ Κορ. 6:14-18, ἡ ἔμφασις προσετέθη).

(ii) «Οἵτινες τήν ὑγιῆ πίστιν προσποιοῦνται ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς  ἑ τ ε ρ ό φ ρ ο σ ι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσι, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Μ. Βασίλειος, P.G., τ. 160, σ. 101, ἡ ἔμφασις προσετέθη). Σημειωθήτω ὅτι καί ὁ Μ. Βασίλειος δέν ὁμιλεῖ ἐδῶ διά κεκριμένους αἱρετικούς, ἀλλά διά «ἑτερόφρονας»!

 

Τό συμπέρασμα ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀπό μή κεκριμένους Πανορθοδόξως αἱρετικούς εἶναι δόγμα ἔχει δύο σοβαράς συνεπείας. Πρῶτον, ὁ ἐκ μέρους τῶν Οἰκουμενιστῶν χαρακτηρισμός τῆς ἀποτειχίσεως ὡς «αἵρεσις» καθιστᾶ αὐτούς αἱρετικούς  κ α ί  διά τόν ἐπιπλέον αὐτόν λόγον. Δεύτερον, ὁ ἐκ μέρους τῶν «Δυνητιστῶν» χαρακτηρισμός τῆς ἀποτειχίσεως ὡς δῆθεν «δυνητικῆς» καθιστᾶ καί αὐτούς αἱρετικούς.

 

4. Ἡ αἵρεσις τοῦ  «Δυνητισμοῦ»

Διά τήν αἵρεσιν τοῦ «Δυνητισμοῦ», τό «δεκανίκι» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχομεν γράψει ἀρκετά εἰς προηγούμενα ἄρθρα μας. Ἐν συντομίᾳ, ἡ αἵρεσις αὐτή ἀρνεῖται τό Ὀρθόδοξον δόγμα τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀποτειχίσεως ἀπό τούς μή κεκριμένους  Π α ν ο ρ θ ο δ ό ξ ω ς  Οἰκουμενιστάς καί διδάσκει τό ἀλλόκοτον δόγμα, ὅτι  δ ύ ν α ν τ α ι  δῆθεν οἱ πιστοί νά κοινωνοῦν ταυτοχρόνως καί μέ τήν Ὀρθοδοξίαν (Χριστόν) καί μέ τόν Οἰκουμενισμόν (Διάβολον) ἕως ὅτου κατακριθοῦν οἱ Οἰκουμενισταί ὑπό Πανορθοδόξου Συνόδου! Σχεδόν ὅλοι οἱ «ἐπίσκοποι» καί «θεολόγοι» ἀσπάζονται τόν «Δυνητισμόν». Αὐτή εἶναι ἡ αἰτία πού ἔχουν καμφθῆ αἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιστάσεις καί ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει κατακυριεύσει σχεδόν ὁλόκληρον τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. 

 

Οἱ «Δυνητισταί» ἑστιάζουν εἰς τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ' Συνόδου, τόν ὁποῖον θεωροῦν «δυνητικόν», καί παραθεωροῦν τήν ὡς ἄνω κρυσταλλίνην διδασκαλίαν τοῦ δόγματος τῆς ἀποτειχίσεως! Ὁ ἐν λόγῳ Κανών ἀσχολεῖται μέ δύο κατηγορίας ἀποτειχιζομένων κληρικῶν ἀπό τούς προϊσταμένους των  π ρ ό  συνοδικῆς διαγνώσεως: (α) μέ αὐτούς πού ἀποτειχίζονται προφάσει ἐγκλήματός τινος πού φέρεται νά ἔχῃ διαπράξει ὁ προϊστάμενός των, χωρίς ὅμως καί νά ἔχῃ κηρύξει δημοσίως κάποιαν αἵρεσιν· καί (β) μέ αὐτούς πού ἀποτειχίζονται ἐπειδή ὁ προϊστάμενός των ἐκήρυξε δημοσίως αἵρεσίν τινα κατεγνωσμένην ὑπό Συνόδων ἤ Πατέρων. Κανών λέγει ὅτι οἱ μέν πρῶτοι κάμνουν σχίσμα, οἱ δέ δεύτεροι εἶναι ἄξιοι τιμῆς. Δέν ἀσχολεῖται μέ τούς μή ἀποτειχιζομένους. Αὐτοί δέν ἐμπίπτουν εἰς τό θέμα του, τό ὁποῖον  δ έ ν  εἶναι τί δέον γενέσθαι ἐν καιρῷ κηρυσσομένης αἱρέσεως. Ὅστις νομίζει ὅτι αὐτό εἶναι τό θέμα τοῦ Κανόνος καί προσπαθεῖ νά τόν χαρακτηρίση εἴτε ὡς δυνητικόν εἴτε ὡς ὑποχρεωτικόν, ἐνῷ δέν εἶναι οὔτε τό ἕν οὔτε τό ἄλλο, τόν παρερμηνεύει. Δύναται κάποιος νά ἐπικαλεσθῇ τόν Κανόνα προκειμένου ν’ ἀποτειχισθῇ, ἀλλά  δ έ ν  δύναται νά τόν ἐπικαλεσθῇ διά νά  μ ή  ἀποτειχισθῇ!

Ὅπως ἀναφέρουν οἱ ἱστορικοί (βλ. π.χ. Ἀρχιμ. Β. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστική ἱστορία: ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι σήμερον, Ἐκδ. Παπαδημητρίου, Β՛ ἔκδ., Ἀθῆναι, 1959, σ. 345-349), ἡ ΑΒ՛ Σύνοδος (861) συνεκλήθη διά δύο λόγους. Πρῶτον, διότι εἶχεν ἀναβιώσει ἡ ἤδη καταδικασθεῖσα ὑπό τῆς Ζ՛ Οἰκ. Συνόδου (787) αἵρεσις τῆς εἰκονομαχίας καί οἱ εἰκονομάχοι ἐδίωκον τούς Ὀρθοδόξους, φθάσαντες εἰς τό σημεῖον νά τούς φονεύουν διά μαχαίρας κατά τήν Α՛ συνεδρίαν τῆς Συνόδου (Πηδάλιον, σ. 344). Δεύτερον, διότι οἱ Ὀρθόδοξοι ἦσαν τότε διῃρημένοι εἰς δύο ἀντιμαχομένας, ἀλληλοϋβριζομένας, ἀλληλοκαθῃρουμένας καί ἀλληλοαναθεματιζομένας μερίδας: τούς «Ζηλωτάς», οἱ ὁποῖοι ἐστήριζον τόν Ἰγνάτιον, καί τούς «Πολιτικούς», οἱ ὁποῖοι ἐστήριζον τόν Φώτιον. Οἱ μέν ἦσαν ἐχθροί τῆς ἀρξαμένης ἀναγεννήσεως τῶν γραμμάτων, οἱ δέ θιασῶται αὐτῆς· οἱ μέν ἐπολέμουν τάς ἐπεμβάσεις τῆς πολιτείας εἰς τά ἐκκλησιαστικά, οἱ δέ ἦσαν ὑπέρ αὐτῶν ἤ τοὐλάχιστον ἠνείχοντο αὐτάς· οἱ μέν ἐστιγμάτιζον δημοσίως τάς ἠθικάς παρεκτροπάς, οἱ δέ ἦσαν ἐπιεικεῖς. Διά τούς λόγους αὐτούς, ὑπῆρχε μέγας διχασμός καί πολλαί ἀλληλοκαθαιρέσεις καί ἀλληλοαναθεματισμοί, ἄρα καί πολλαί ἀποτειχίσεις. Συνεπῶς, ὑπῆρχε τότε ἡ ἀδήριτος ἀνάγκη ν’ ἀποφανθῇ ἡ ΑΒ՛ Σύνοδος πότε ἐπιτρέπεται ἡ ἀποτείχισις (ὅταν ἐγίνετο λόγῳ τῆς εἰκονομαχίας) καί πότε ὄχι (ὅταν ἐγίνετο διά λόγους ἀναγεννήσεως τῶν γραμμάτων, ἠθικῆς κ.λπ.).

Αὐτός ἀκριβῶς ἦτο ὁ σκοπός τοῦ ΙΕ՛ Κανόνος: διέκρινε τούς ἀποτειχιζομένους εἰς δύο κατηγορίας καί τούς μέν ἐπῄνεσε τούς δέ κατέκρινε. Δέν ἠσχολήθη μέ τούς μή ἀποτειχιζομένους, καθότι τό θέμα του δέν ἦτο τί δέον γενέσθαι ἐν καιρῷ αἱρέσεως. Ὁ «Δυνητισμός», ὅτι δηλαδή ὁ ΙΕ՛ Κανών ἐπιτρέπει δῆθεν εἰς τόν πιστόν νά μή ἀποτειχίζηται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἀπό μίαν κατεγνωσμένην ὑπό Πατέρων ἤ Συνόδων αἵρεσιν πού κηρύσσεται «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», καί ἐν γνώσει του νά κοινωνῇ μέ αὐτήν, ἀντιβαίνει εἰς τό δόγμα τῆς ἀποτειχίσεως καί παραχαράσσει ὠμῶς τόν ἐν λόγῳ Κανόνα. Ὅσον δέν κατανοεῖται τό οὐσιῶδες αὐτό γεγονός, ὅτι τό θέμα τοῦ Κανόνος ἦτο ἀποκλειστικῶς καί μόνον οἱ ἀποτειχισμένοι, πρός ἐξάλειψιν τοῦ μεγάλου διχασμοῦ καί τῶν ταραχῶν, καί  ὄ χ ι  τό τί δέον γενέσθαι ἐν καιρῷ αἱρέσεως, καί γίνεται προσπάθεια νά ἑρμηνευθῇ εἴτε ὡς δυνητικός εἴτε ὡς ὑποχρεωτικός, ἀναποδράστως θά παρερμηνεύηται.

 

5. Σύνοψις - συμπεράσματα

Ἡ ἀποτείχισις ἀπό «ἀλλοτρίους ποιμένας», πρίν ἀκόμη αὐτοί κατακριθοῦν Πανορθοδόξως, εἶναι δόγμα Πίστεως καί, ὡς ἐκ τούτου, ὑποχρεωτική, ἐνῷ ὁ «Δυνητισμός» εἶναι αἵρεσις. Οἱ Οἰκουμενισταί, οἱ ὁποῖοι ἐσχάτως διατείνονται ὅτι ἡ ἀποτείχισις εἶναι «αἵρεσις», καθίστανται αἱρετικοί  κ α ί  διά τόν ἐπιπλέον αὐτόν λόγον. Αἱ προϋποθέσεις πού θέτει ὁ ΙΕ' Κανών τῆς ΑΒ' Συνόδου διά τήν ἀποτείχισιν, ὅτι δηλαδή ἡ αἵρεσις πρέπει νά κηρύσσηται δημοσίως καί νά ἔχῃ ἤδη καταγνωσθῇ ὑπό Συνόδων ἤ Πατέρων, ὑπάρχουν διά τόν Οἰκουμενισμόν. Διότι κηρύσσεται παρρησίᾳ καί ἐπισήμως ἐπί 100 καί πλέον ἔτη ὑπό «πατριαρχῶν», «ἀρχιεπισκόπων» κ.ἄ. εἰς παγκόσμιον ἐπίπεδον, ἔργοις καί λόγοις, καί ἔχει κατακριθῆ ὑπό Συνόδων καί Πατέρων, ὅπως ὑπό τῆς ΡΟΕΔ (1983), ὑπό τοῦ Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς κ.ἄ., αἱ δέ ἐπί μέρους αἱρετικαί δοξασίαι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχουν καταδικασθῆ ὑπό Οἰκ. Συνόδων. Συνεπῶς, ψεύδονται ἀσυστόλως οἱ πολέμιοι τῆς ἀποτειχίσεως πού ἰσχυρίζονται ὅτι πρόκειται διά μή κατεγνωσμένην αἵρεσιν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

«…ὕπαγε, καί ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι». Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις ὄντως εἶναι ἡ δύναμις, ἡ νικήσασα τόν κόσμον τῆς ἁμαρτίας. Πίστις εἰς τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Πίστις στόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὡς τόν μοναδικό Σωτῆρα τοῦ κόσμου.

Ὁ Μεσσίας δέν εἶναι προσωπολήπτης· ὅσοι Τόν ἔλαβον, ἔδωκεν αὐτοῖς τέκνα Θεοῦ γενέσθαι. Ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἁρμόζει τά διεστῶτα, καταργεῖ τίς ἔχθρες μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί ἀναδεικνύει τούς Ὀρθοδόξους πιστούς υἱούς τοῦ Θεοῦ, κατά Χάριν θεούς, ἁγίους.

Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, κατ’ ἐξοχήν τό δέκατο κεφάλαιο αὐτῶν, καταδεικνύουν τοῦ λόγου τό ἀληθές. Τό συμπέρασμα ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ δεκάτου κεφαλαίου τῶν Πράξεων, μαρτυρεῖ, μέ μάρτυρα ἀληθινό τόν Ἀπ. Πέτρο ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι προσωπολήπτης.

Σήμερα ἀκούσαμε ἀδελφοί μου, τήν πίστη καί τήν ὁμολογία τοῦ Ἑκατοντάρχου, τήν ὁποίαν ὁ Μεσσίας ἐπήνεσε ἐνώπιον πάντων· αὐτός ἅδραξε τήν ἄκτιστον Χάριν καί τοῦ δωρήθηκε ἡ ἴασις τοῦ δούλου του. Ταυτόχρονα, ἁγία γερόντισσα, ἀκούσαμε ὅλοι καί τό παράπονο τοῦ Ἰησοῦ, ὅσον ἀφορᾶ τήν σκληροκαρδία τῶν ὁμοεθνῶν Του Ἰουδαίων.

Ὁ Χριστός, ἦλθε στόν κόσμο «ἵνα σωθεῖ ὁ κόσμος δι’ Αὐτοῦ». Ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, παρ’ ἐκτός ἁμαρτίας, ὥστε νά ἀπαλλάξει τό γένος τῶν ἀνθρώπων ἀπό κάθε τί τό ἁμαρτωλό, ἄπιστο, διαβολικό· γιά νά δωρίσει τήν λυτρωτική ἀναστάσιμη χαρά καί εἰρήνη· νά θεραπεύσει ὁλόκληρο τόν νοῦ, τή διάνοια, τή συνείδηση, τήν καρδιά, τή βούληση τοῦ πλάσματός Του καί νά καταστήσει καθ’ ἕνα ἄνθρωπο οἰκτίρμονα, καθώς οἰκτίρμων εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός.

Ὁ Ἑκατόνταρχος, χριστιανοί μου, παρ’ ὅτι εἰδωλολάτρης ἔδειξε ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καί ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, σπλάχνα οἰκτιρμῶν πρός τόν δοῦλό του καί ἀπέσπασε τόν ἔπαινο τοῦ Ἰησοῦ, πού φανέρωσε ὅτι ἡ πίστις αὐτοῦ τοῦ Ἐθνικοῦ ὑπερεῖχε αὐτῆς τῶν Ἰουδαίων. Ἔτσι, δικαιωματικά ἐλογίσθη ἡ πίστις αὐτή εἰς δικαιοσύνην καί τόν κατέταξε, διά τῆς Χάριτος, τέκνον τοῦ Ἀβραάμ ὁμολογητήν καί σεσωσμένον.

Ἡ Θεανθρώπινη αὐτή συνάντηση, ἀδελφοί, ἐπεκτάθηκε διά τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς ταμειούχου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τό κήρυγμα καί σέ ὅλους αὐτούς πού ὡς τότε δέν γνώριζαν τόν ἀληθινόν Θεόν. Τοιουτοτρόπως, οἱ «θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν», δύνανται διά τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως νά μήν εἶναι πλέον ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, δηλαδή νά μήν ἐχθρεύονται  τά θεῖα.

Διαφορετικά, ἀλίμονον, ζῶντας μέσα στόν ἄνθρωπο ἡ ἁμαρτία, σταδιακά ἐνσωματώνεται στή διάνοιά του, στή λογική του. Τότε, Θεός φυλάξοι, κάθε κακό γίνεται καί λογικό καί φυσικό καί ἀναγκαῖο· (Πολιτισμός δῆθεν καί πρόοδος) ἐνῶ ὁ Θεός καί τό θεῖον ἀγαθό, γίνονται στήν σκληρή καί σκοτεινή καρδιά, μή ἀποδεκτά καί ὑβρίζονται.(βλέπε ἐσχάτως Ἐθνική Πινακοθήκη, Γιουροβίζιoν, καί ἄλλα εὐτράπελα· αὐτό κι ἄν εἶναι κατάντημα)!!

Ἀπό τέτοιο κακό, κακό πού μπορεῖ νά ἀφανίσει τά πάντα, ἐλευθερώνει ὁ Χριστός μέ τόν φιλάνθρωπο θάνατο, τόν θρίαμβό Του καί τήν Ἀνάστασή Του καί τήν Ἀνάληψή Του. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο προσλαμβάνουν θεῖο νόημα καί ὕπαρξη καί ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἀποδεικνύεται δέ, ὅτι ὁ Τριαδικός Θεός καί ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ Σωτήρ ἡμῶν, εἶναι στήν οὐσία, ἡ μόνη λογική, τό μόνο νόημα τῆς ἀνθρωπίνης ὀντότητας καί τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, ἀλλά καί ὅλων τῶν κτισμάτων τοῦ Δημιουργοῦ καί Πλάστου.

Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ἀπόστολος εὐαγγελίζεται στά μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: «νυνί δέ ἀποκατήλλαξεν ἐν τῷ σώματι τῆς σαρκός αὐτοῦ διά τοῦ θανάτου»[1]· σᾶς συμφιλίωσε δηλαδή μέ τόν Θεό, μέ τό θεῖο ἀγαθό, μέ τόν θεῖο νοῦ, γιά νά πάψετε νά εἶστε φίλοι τοῦ κακοῦ, ὑμνητές τῆς πλάνης καί ἐχθροί τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἄκτιστος θεία Χάρις, οἱ ἀπαιτούμενες θεῖες δυνάμεις, ὁ ἁγιασμός, ἡ ἀλήθεια, ἐνυπάρχουν στό θεανθρώπινο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι στην ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἀπ’ Αὐτήν, τήν καθαγιασμένη Πηγή, εἶναι φυσικό νά ἀπορρέουν ἄμωμες σκέψεις, φιλότιμες πράξεις, αἰσθήσεις καί ἐπιθυμίες πού θά λαμπρύνουν, θά ὀμορφαίνουν τήν ζωήν ἑκάστου ἀνθρώπου μεταβάλλοντάς τον, σέ τέλειον, δίκαιον καί φιλάνθρωπον, φιλότιμον δι’ ἑαυτόν καί ἀλήλλους.

Ὅλα αὐτά εἶναι δυνατόν νά πραγματοποιηθοῦν, χριστιανοί μου, ἐάν παραμείνουμε στήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί παράδοσιν, στό Ὀρθόδοξο ἦθος.

Ἄν, δηλαδή, τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, οἰκοδομήσει τόν οἶκο τῆς ψυχῆς μας καί κτίζουμε ἐπάνω στά αἰώνια, ἀκλόνητα θεμέλια τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων, τῶν μαρτύρων, τῶν ὁσίων καί πάντων τῶν ἁγίων.

Οἱ Ἅγιοι τῶν ἡμερῶν μας, Πορφύριος, Παΐσιος, Ἰάκωβος, Εὐμένιος, κ.ἄ., μᾶς παρέδωσαν αὐτήν τήν ἀλήθεια πού και οἱ ἴδιοι ἐβίωσαν.

Τό λοιπόν, ἀδελφοί, Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται, νά μήν παραδώσουμε τά ἅγια τοῖς κυσίν καί νά μήν θέσουμε τούς μαργαρῖτες ἐνώπιον τῶν χοίρων. Οἱ καιροί σήμερα, πολύ πονηροί καί δόλιοι. Ὁ Χριστός χάριζε καί χαρίζει, ἄνωθεν δωρεές, ἀποκαλῶντας τόν καθένα μέ τό ὄνομά του. Τεχνητά σκουπίδια καί ἀριθμοί πού προσπαθοῦν νά καταργήσουν τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, δέν ἔχουν καμμία θέση στήν Ὀρθὀδοξη Ἑλλάδα μας. Ὁ νοῶν νοείτω καί ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.

Στόν Θεόν Ἰησοῦν, ἡ Βασιλεία, ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.



[1](Κολας.1, 21-22)

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.

Ἅγιος Ἡσύχιος ὁ Πρεσβύτερος (Λόγος πρὸς Θεόδουλον):

«Τυφλώνεται ὁ νοῦς μὲ τὰ ἑξῆς τρία πάθη: τὴν φιλαργυρία, τὴν κενοδοξία καὶ τὴν ἡδονή. Ἡ γνώση καὶ ἡ πίστη, ποὺ εἶναι σύντροφοι τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἀπὸ τίποτε ἄλλο δὲν ἀδυνάτισαν παρὰ ἀπὸ τὶς τρεῖς αὐτὲς κακίες. Ὁ θυμὸς καὶ ἡ ὀργὴ καὶ οἱ πόλεμοι καὶ οἱ φόνοι καὶ ὅλος ὁ κατάλογος τῶν λοιπῶν κακῶν ἐξ αἰτίας τῶν προηγουμένων αὐτῶν παθῶν ἰσχυροποιήθηκαν πάρα πολὺ μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων». 

Δύσκολον κατόρθωµα π. Διονύσιος Τάτσης

Κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι ὁ δρόμος τῆς ἁγνότητας εἶναι εὔκολος. Ἔχει πολλὲς δυσκολίες καὶ πολλοὺς πειρασμούς. Αὐτὸ βέβαια δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι ἀκατόρθωτος ἢ ὁδηγεῖ σὲ κατήφεια καὶ ἀπόγνωση. Κάθε ἄλλο. Εἶναι πορεία ποὺ δίνει χαρὰ καὶ τρέφει ἐλπίδα σωτηρίας. Δημιουργεῖ ψυχικὴ εὐφορία καὶ μεταφέρει τὰ ἐνδιαφέροντα τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ἀναφερόμενος στὶς δυσκολίες τοῦ ἀγώνα τῆς ἁγνότητας καὶ τὰ μέσα ποὺ χρειάζονται, γιὰ νὰ ἔχει διάρκεια καὶ ἐπιτυχία, λέει τὰ ἑξῆς: «Γνωρίζω τὴ μεγάλη δυσκολία τοῦ πράγματος, γνωρίζω τὴν ἔνταση αὐτῶν τῶν ἀγωνισμάτων, γνωρίζω τὴ σκληρότητα τοῦ πολέμου. Χρειάζεται ψυχὴ ἀγωνιστική, ἀποφασιστικὴ καὶ ριψοκίνδυνη, γιὰ νὰ νικήσει κανεὶς τὶς σαρκικές ἐπιθυμίες. Γιατὶ εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ περπατάει κανεὶς πάνω στὰ ἀναμμένα κάρβουνα καὶ νὰ μὴ καίγεται, νὰ βαδίζει πάνω στὸ ξίφος καὶ νὰ μὴ πληγώνεται. Τόσο μεγάλη δηλαδὴ εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἐπιθυμίας, ὅση εἶναι ἡ δύναμη τῆς φωτιᾶς καὶ τοῦ σιδήρου. Ἂν ἑπομένως ἡ ψυχὴ δὲν εἶναι ἀνάλογα προετοιμασμένη, ὥστε νὰ μὴ ὑποχωρεῖ μπροστὰ στὶς ἀπαιτήσεις τῆς σαρκικῆς ἐπιθυμίας, θὰ αὐτοκαταστραφεῖ γρήγορα. Χρειαζόμαστε λοιπὸν σκέψη καθαρὴ σὰν τὸ διαμάντι, μάτι ἀκοίμητο, μεγάλη ὑπομονή, ἰσχυρὰ ψυχικὰ τείχη, ἐξωτερικοὺς τοίχους καὶ μοχλούς, ἄγρυπνους καὶ γενναίους φύλακες, καὶ πρὶν ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὴν ἄνωθεν βοήθεια. Γιατί, «ἐὰν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος δὲν φυλάξει τὴν πόλη, μάταια ἀγρύπνησαν οἱ φρουροί της». Πῶς λοιπὸν θὰ ἑλκύσουμε τὴ βοήθεια αὐτή; Ὅταν συνεισφέρουμε ὅλα ὅσα ἐξαρτῶνται ἀπὸ μᾶς, δηλαδὴ καθαρὴ σκέψη, ἐντατικὴ νηστεία καὶ ἀγρυπνία, ἀκριβὴς τήρηση τῶν νόμων, ἐφαρμογὴ τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ βασικότερο ἀπὸ ὅλα νὰ μὴ ξεθαρρεύουμε μὲ τὸν ἑαυτό μας. Ἡ μάχη διεξάγεται μὲ μιὰ βιολογικὴ ἀνάγκη, ὁ ζῆλος μας πρέπει νὰ ἀποβλέπει πρὸς τὸν ἀγγελικὸ βίο, ὁ δρόμος μας εἶναι παράλληλος πρὸς τὸν δρόμο τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων. Τὸ χῶμα καὶ ἡ στάχτη ἀγωνίζονται νὰ ἐξισωθοῦν μὲ τοὺς ἀγγέλους, ποὺ ζοῦν στὸν οὐρανό καὶ ἡ φθορὰ συναγωνίζεται τὴν ἀφθαρσία» (Βασιλείου Δ. Χαρώνη, Παιδαγωγικὴ ἀνθρωπολογία Ἰω. Χρυσοστόμου, τόμος Α´, 1993, σελ. 329 -330).

Λέγουν μερικοί, ότι η Εκκλησία ποτέ δεν θα εκλείψει, γιατί ο Κύριος είπε στον Πέτρο, ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».

Τι εννοεί με τα λόγια Του αυτά ο Κύριος; 

Εννοεί ότι αυτό που συνέβη με την Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης, που τα μέλη της, οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όταν πέθαιναν, αιχμαλωτίζονταν προσωρινά από τον διάβολο στο βασίλειό του στον Άδη, δεν θα ξανασυμβεί! Όλους τους κρατουμένους αγίους στον Άδη, τους απελευθέρωσε ο Κύριος, κατά την κάθοδο Του σ΄ αυτόν, μετά το σταυρικό Του θάνατο! 
Αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Δεν πρόκειται δηλ. η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης, που θα ίδρυε ο Κύριος κατά την Πεντηκοστή, να ξανααιχμαλωτισθεί από τον διάβολο στον Άδη!
 

Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη.

«Διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον. Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας. Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της.

Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, …, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, …». 

[Ιουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Γαλλική μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, 
Lausanne 1995 - Ἀναδημοσιεύτηκε στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στίς 29/6/2007 ] 
 

Ο Δημήτριος Χατζηνικολάου σχολίασε την ανάρτηση ""Περί «παραλλήλων ἐπισκόπων» (βελτιωμένη ἔκδοσις, 2025) -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων""

Μετά τήν ἄκρως διαφωτιστικήν ἐπί τοῦ θέματος ἀνάρτησιν ὑπό τοῦ π. Δημητρίου Ἀθανασίου διά τό ποῖος κάμνει σχίσμα, δέν περίμενα νά συνεχίσῃ κανείς τόν παραλογισμόν σας! Λοιπόν, γιά νά ὁμιλῇ κάποιος γιά «σχίσμα ΓΟΧ», εἶναι ἀπαραίτητον νά ὑπάρχῃ ἡ κανονική ΚΑΙ ΟΡΘΟΤΟΜΟΥΣΑ Ἱεραρχία. Ποία εἶναι αὐτή; Οἱ Οἰκουμενισταί; Μά ἡ «ἱεραρχία» τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐργάζεται διά τόν Διάβολον! Πῶς εἶναι δυνατόν νά τούς θεωρῇ κάποιος ἐχέφρων «κανονικούς», ὅταν ὑβρίζουν συνεχῶς τόν Ἱδρυτήν τῆς Ἐκκλησίας καί τό Εὐαγγέλιόν Του, τούς Ἱ. Κανόνας καί τούς Πατέρας, ἤ μᾶλλον «τά θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως»; Ἔχεις κολλήσει στό διοικητικόν μέρος τοῦ θέματος καί καταφρονεῖς τό δογματικόν! Ὅπως γράφει ὁ Δογματολόγος Χ. Ἀνδροῦτσος, τό δόγμα τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας ἀπαιτεῖ (1) κοινήν Ὀρθόδοξον πίστιν (πού δέν ὑπάρχει στούς Οἰκουμενιστάς), (2) κοινήν λατρείαν (πού δέν ὑπάρχει λόγῳ τοῦ ἑορτολογικοῦ σχίσματος πού προκάλεσαν οἱ Οἰκουμενισταί τό 1924), καί (3) κοινήν διοίκησιν (πού δέν ὑπάρχει λόγῳ τοῦ σχίσματος). Τώρα, πῶς εἶναι δυνατόν ν' ἀθωώνῃς τούς Οἰκουμενιστάς πού προεκάλεσαν ὅλο αὐτό τό κακόν ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΘΕΙΣΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ καί νά καταδικάζῃς τούς ἐνισταμένους, αὐτό τό ἀφήνω εἰς ὅσους διαθέτουν ἀκόμη ὀλίγην εὐθυκρισίαν. Γιά νά τό κλείσουμε, οἱ μέν Οἰκουμενισταί εἶναι οἱ κατ' ἀλήθειαν σχισματικοί, ὡς εἰσαγαγόντες τό ν.ἑ. καί πολλά δόγματα τοῦ Σατανᾶ (π.χ. ὅτι «ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι μονοπάτια πού ὁδηγοῦν στόν Θεόν», ὑπονοοῦντες ὅτι ὁ Χριστός ἦτο ψεύτης καί ἀπατεών, ἐφόσον εἶπεν ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Μόνος Δρόμος), ἄρα δέν δύνανται νά θεωρῶνται «Ἐκκλησία Χριστοῦ», ἀλλά «ἐκκλησία πονηρευομένων καί ἀδιαφόρων». Οἱ δέ «ΓΟΧ» ἔσφαλλαν καί αὐτοί πού ὠνομάσθησαν «Ἐκκλησία ΓΟΧ» (ἐξ ὅσων γνωρίζω, αὐτό ἔγινε ΜΕΤΑ τήν κοίμησιν τοῦ Ἁγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου), ἐκτός ἄν ἀπό νομικῆς ἐπόψεως δέν εἶχαν ἄλλην ἐπιλογήν, λόγῳ τοῦ διωγμοῦ πού ὑφίσταντο. Ἔσφαλλαν καί γιά τά ΘΝΠ (2015), διό καί ἀπετειχίσθην ἀπό τίς παρατάξεις των (Σεπτ. 2017). Πάντως, τό νά θεωρῇς κανονικούς τούς Οἰκουμενιστάς καί σχισματικούς τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ. εἶναι ὠμή διαστρέβλωσις τῆς ἀληθείας.

Dim Athan

Η Μνημόνευση του Αρχιερέως στην Θεία Λειτουργία. Μια διευκρίνιση

Η άποψη ότι η μνημόνευση του Αρχιερέως στην Θεία Λειτουργία γίνεται για  να δείξει ότι έχει την ίδια πίστη μ’ αυτόν, δεν είναι ακριβές και ορθό ως προς Ορθοδόξους. Το ορθό είναι ότι η διαμνημόνευση του Αρχιερέως στην αγία αναφορά δεικνύει ότι κοινωνός εστι της πίστεως, δηλαδή ο μνημονεύων μετέχει στην πίστη του μνημονευομένου.

Αν ο Θεόδωρος Ανδίδων  ήθελε να πεί περί μόνον μίας καταδείξεως της ιδίας πίστεως, δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσει τις λέξεις «κοινωνός εστι» αλλά ομόφρων η ομόδοξος η «σύμφωνός εστι»,

Η ορθή διατύπωσή του είναι: για να δειχθεί "η τέλεια συγκοινωνία", δηλαδή η (τέλεια) συγκοινωνία-συμμετοχή (και όχι η ταυτότητα) της πίστεως, του (ορθοδόξου) μνημονεύοντος και του (ακαθαιρέτου αιρετικού) μνημονευομένου -στην αποκλίνουσα πίστη του- εξ αιτίας της διαμνημονεύσεως, τούτ’ έστιν αρχή συγκοινωνούντων δοχείων· κατά τον νούν των Αγιορειτών Πατέρων, του Θεοδώρου Ανδίδων, του οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου ως ήδη ελέχθη, και τελικά της όλης Εκκλησίας, κατά το:

 « Άνωθεν (=απ’ αρχής) γαρ η του Θεού ορθόδοξος εκκλησία την επί των αδύτων αναφοράν του ονόματος του αρχιερέως συγκοινωνίαν τελείαν εδέξατο τούτο».

(πηγή Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΜΟΛΥΣΜΟΥ ιερομονάχου Ευγενίου).

"Περί «παραλλήλων ἐπισκόπων» (βελτιωμένη ἔκδοσις, 2025) -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων"

 Ο χρήστης Άγνωστο σχολίασε την ανάρτηση "Περί «παραλλήλων ἐπισκόπων» (βελτιωμένη ἔκδοσις, 2025) -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων"

2 ώρες πριν
Κ. Χατζηνικολάου, είναι πρώτη φορά που κάνει λάθος κάποιος Άγιος;
Εδώ έκαναν σε θέματα πίστεως και δεν μπορούν να κάνουν σε αυτό;
Και εκ του αποτελέσματος των χειροτονιών σας αποδείχτηκε ξανά.
Ο αγών δυστυχώς ναυάγισε όταν έγινε η αποκατάσταση - εν καιρώ Αιρέσεως και διωγμού - της Συνόδου.

Είναι συκοφαντική η κατηγορία ότι χαιρόμαστε για για την ακύρωση των ΓΟΧ, αντιθέτως λυπούμαστε για αυτή την έκβαση Διότι κατέστησε τον αγώνα μια ουτοπία εν μέσω πολέμου.
Φανταστείτε να αποτειχιστούν όλοι οι "κανονικοί" ΓΟΧ (δηλαδή όσοι έχουν μυστήρια όχι Αγύρτες) από το Σχίσμα των ΓΟΧ και επέστρεφαν στην προ του 1935 νόμιμη κατάσταση πόσο μεγάλο πλήθος λαού θα χτυπούσε τους Αιρετικούς Οικουμενιστές και πιθανών μερικοί από τους κοινωνούντες με αυτούς που έχουν καλό φρόνημα να αποτειχιστούν και να συγκληθεί Οικουμενική Σύνοδος για να καταδικάσει τους αμετανόητους Αιρετικούς Οικουμενιστές και τους αμετανόητους Σχισματικούς ΓΟΧ.

Δεν θα αφήσει ο Θεός το ποίμνιο χωρίς ιερείς.

Όταν κάποιοι Αποτειχισμένοι ιερείς προσχώρησαν στο Σχίσμα των ΓΟΧ και ο Λαός παρέμεινε στην Αποτείχιση ο Πανάγαθος έβγαλε νέους ιερείς στην Αποτείχιση.
Δεν αφήνει ο Θεός....
Κ. Χατζηνικολάου, είναι πρώτη φορά που κάνει λάθος κάποιος Άγιος;
Εδώ έκαναν σε θέματα πίστεως και δεν μπορούν να κάνουν σε αυτό;
Και εκ του αποτελέσματος των χειροτονιών σας αποδείχτηκε ξανά.
Ο αγών δυστυχώς ναυάγισε όταν έγινε η αποκατάσταση - εν καιρώ Αιρέσεως και διωγμού - της Συνόδου.

Είναι συκοφαντική η κατηγορία ότι χαιρόμαστε για για την ακύρωση των ΓΟΧ, αντιθέτως λυπούμαστε για αυτή την έκβαση Διότι κατέστησε τον αγώνα μια ουτοπία εν μέσω πολέμου.
Φανταστείτε να αποτειχιστούν όλοι οι "κανονικοί" ΓΟΧ (δηλαδή όσοι έχουν μυστήρια όχι Αγύρτες) από το Σχίσμα των ΓΟΧ και επέστρεφαν στην προ του 1935 νόμιμη κατάσταση πόσο μεγάλο πλήθος λαού θα χτυπούσε τους Αιρετικούς Οικουμενιστές και πιθανών μερικοί από τους κοινωνούντες με αυτούς που έχουν καλό φρόνημα να αποτειχιστούν και να συγκληθεί Οικουμενική Σύνοδος για να καταδικάσει τους αμετανόητους Αιρετικούς Οικουμενιστές και τους αμετανόητους Σχισματικούς ΓΟΧ.

Δεν θα αφήσει ο Θεός το ποίμνιο χωρίς ιερείς.

Όταν κάποιοι Αποτειχισμένοι ιερείς προσχώρησαν στο Σχίσμα των ΓΟΧ και ο Λαός παρέμεινε στην Αποτείχιση ο Πανάγαθος έβγαλε νέους ιερείς στην Αποτείχιση.
Δεν αφήνει ο Θεός....
Σε αναμονή εποπτείας
Ο χρήστης Άγνωστο σχολίασε την ανάρτηση "Dim Athan"
2 ώρες πριν
Και ο ποιών αντιποίηση αρχής Χειροτονών παράλληλο Επίσκοπο.
Σε αναμονή εποπτείας
Ο χρήστης Δημήτριος Χατζηνικολάου σχολίασε την ανάρτηση "Dim Athan"
19 ώρες πριν
Πάτερ Δημήτριε, εὐχαριστῶ θερμῶς διά τήν ἄκρως διαφωτιστικήν αὐτήν ἐπί τοῦ θέματος ἀνάρτησιν διά τό ποῖος κάμνει σχίσμα: ὁ μή κεκριμένος εἰσέτι αἱρετικός κάμνει τό σχίσμα, ὄχι οἱ ἀποτειχιζόμενοι ἀπό αὐτόν!
Προς τον κ.Σταύρο (αν είναι αυτό το πραγματικό του όνομα).
Σας υπενθυμίζω το ευαγγελικόν "ο θεός αγάπη εστί και ο μένων εν τη αγάπη εν τω θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ". Δεν είμαι αγαπολόγος όπως οι οικουμενιστές, αλλά πραγματικά θέλω όμως το καλό όλου του κόσμου και όλων των ανθρώπων.Προσεύχομαι (και αυτό νομίζω πρέπει να κάνετε κι εσείς) να γνωρίσουν όλοι οι λαοί το ανόθευτο και γνήσιο λαμπρό αναστάσιμο φως της Ορθοδόξου πίστεως. Δεν λέω ότι είμαι τέλειος σαν άνθρωπος, αλλά εύχομαι για όλο τον κόσμο να γνωρίσει τον Χριστό και να σωθούν όλοι. Δεν είμαι οικουμενιστής, αν εννοείτε ή αν υπαινίσσεστε κάτι τέτοιο. Έγραψα την γνώμη μου και τι θεωρώ ότι εννοούσε ο Τυχικός. Ο Θεός είναι αγάπη, είναι όμως και αλήθεια και δικαιοσύνη. Γι αυτό ξαναλέω ότι δεν είμαι οικουμενιστής, αλλά θέλω το καλό όλων των ανθρώπων. Εσείς δλδ θα θεωρήσετε ως εγκλημα και αμαρτία το αν δώσω αίμα το οποίο θα πάρει ένας ρωμαιοπαπικός, επειδή είναι απλά ρωμαιοπαπικός; ο Θεός δεν σώζει μόνο νεοημ/τες ή μόνο π/Ητες ή μόνο αποτειχισμένους, σώζει τους εν μετανοία και βαθιά πίστη ευρισκομένους ανθρώπους, οι οποίοι από απολωλά πρόβατα έγιναν μεταμελημένοι και συμμετείχαν στην εν Χω πνευματική ζωή (Θ.Κοινωνία, εξομολόγηση, καλά έργα κ.α.)
Καλό κι ευλογημένο καλοκαίρι!
Υστ: η αναφορά σε περί γάμου κ μοιχείας, δεν βγάζει νόημα και δεν ταιριάζει με τα λεγόμενά σας
Ο ανώνυμος του 7.15 π.μ.
Τέλος και τω Αγίω Θεώ Δόξα πάντοτε νυν και αεί κ εις τους αιώνας των αιώνων αμήν
ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης γράφει:

Ἐντολή γάρ Κυρίου μή σιωπᾷν ἐν καιρῷ κινδυνευούσης πίστεως. Λάλει γάρ, φησί, καί μή σιώπα. Καί, Ἐάν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται. Ὥστε ὅτε περί πίστεως ὁ λόγος, οὐκ ἔστιν εἰπεῖν. Ἐγώ τίς εἰμι; Ἱερεύς; ἀλλ' οὐδαμοῦ. Ἄρχων; καί οὐδ' οὕτως. Στρατιώτης; καί ποῦ; Γεωργός; καί οὐδ' αὐτό τοῦτο. Πένης, μόνον τήν ἐφήμερον τροφήν ποριζόμενος. Οὐδείς μοι λόγος καί φροντίς περί τοῦ προκειμένου. Οὐά, οἱ λίθοι κράξουσι, καί σύ σιωπηλός καί ἄφροντις; ἡ ἀναίσθητος φύσις Θεοῦ ἐπακήκοε, καί αὐτός λαιλαπιστής;

Οι ρώσοι της διασποράς έχοντας ανάμεσα τους πολλούς αγίους πέρασαν και πήγαν σε μη χριστιανικά κράτη και δεν μολύνθηκαν, αντίθετα ο θεός τους δόξασε δίνοντας τα χαρίσματα του σε κάποιους εξ αυτών.