Τελευταία ὑπενθύμισις πρός τόν κ. Τρακάδαν: «Τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (Β՛ Κορ. 6:15)

Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

Εἰς τάς ἡμέρας μας, ὁ Χριστός ὁδηγεῖται καί πάλιν εἰς τόν Σταυρόν ἀπό τούς συγχρόνους Ἄννας καί Καϊάφας, δηλαδή τούς Οἰκουμενιστάς ψευδεπισκόπους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα Τόν καθυβρίζουν ὡς ψεύτην καί ἀπατεῶνα, διότι ἐδίδαξεν ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ μόνη Ὁδός διά νά φθάσῃ ὁ ἄνθρωπος εἰς τόν Θεόν, ἐνῷ αὐτοί διδάσκουν ὅτι ὅλαι αἱ θρησκεῖαι ἀποτελοῦν διαφορετικά «μονοπάτια» πού ὁδηγοῦν εἰς τόν Θεόν (Ἀθηναγόρας, Βαρθολομαῖος, Ἐλπιδοφόρος κ.ἄ.)! Διδάσκουν καί χιλιάδες ἄλλας διαστροφάς καί αἱρέσεις, βεβαίως, ὅπως ὅτι πρέπει νά καταργηθοῦν τά «πεπαλαιωμένα Ἑλληνικά ἐνδύματα» (‘old Greek garments’), ἤτοι τά δόγματα τῆς Τριαδικότητος τοῦ Θεοῦ, τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του κ.λπ., καί ν’ ἀντικατασταθοῦν μέ νέα, πού νά εἶναι περισσότερον πιστευτά ἀπό τόν σύγχρονον ἄνθρωπον! (Ἰάκωβος «Ἀμερικῆς», συνέντευξις εἰς τήν ἐφ. New York Times, 25-9-1967, σελ. 40.) Αὐτήν ἀκριβῶς τήν «συνταγήν» ὑλοποιοῦν σήμερον, τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τῆς ἀθεΐας (βλ. Ἀρχιμ. Β. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, σελ. 635). Συμφώνως πρός ὅλας τάς Γραφάς, ὅλας τάς Συνόδους καί ὅλους τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλουν ν’ ἀποτειχισθοῦν ἀπό αὐτούς, δηλαδή νά διαχωρίσουν τάς εὐθύνας των ἀπό τούς νέους αὐτούς σταυρωτάς καί συκοφάντας τοῦ Χριστοῦ.

Παρά ταῦτα, ὅστις τολμήσει ν’ ἀποτειχισθῇ θεωρεῖται «σχισματικός», ὅπως εἰς τήν ἐποχήν τοῦ Χριστοῦ, ὅπου ὅστις Τόν ἠκολούθει ἐθεωρεῖτο «ἀποσυνάγωγος»! Σύγχρονοι γέροντες, τούς ὁποίους οἱ σημερινοί Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι «ἁγιοποιοῦν» τόν ἕνα μετά τόν ἄλλον, κατά τό «δόξαν παρ' ἀλλήλων λαμβάνοντες» (Ἰω. 5:44), διδάσκουν τόν λαόν νά βαδίζῃ τήν «μέσην καί βασιλικήν ὁδόν», νά συμπορεύηται δηλαδή μέ τούς σημερινούς Ἄννας καί Καϊάφας, ἕως ὅτου γίνῃ Πανορθόδοξος Σύνοδος καί τούς καταδικάσῃ, ἐνῷ πρίν ἀπό αὐτήν δέν ὑποχρεοῦνται ν’ ἀποτειχισθοῦν διά νά σωθοῦν! Αὐτή εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς αἱρέσεως τοῦ «Δυνητισμοῦ», τήν ὁποίαν διδάσκει καί ὁ θεολόγος κ. Π. Τρακάδας, ὁ ὁποῖος, εἰς πρόσφατον ἄρθρον του («Ὀ.Τ.», 7-6-2024), ἀναμασᾶ τάς πλάνας καί τά λάθη πού διετύπωσεν εἰς προηγούμενα ἄρθρα του, τά ὁποῖα ἔχω ἤδη ἀνασκευάσει, ὁπότε δέν θ’ ἀσχοληθῶ περαιτέρω μ’ αὐτά. Ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ μόνον ν’ ἀντικρούσω νέας τινάς σοφιστείας του.    

1. Χρειάζεται ἆραγε Σύνοδος διά ν’ ἀποφασίσῃ ἄν αἱ ὡς ἄνω βλασφημίαι τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι αἱρέσεις; Ἤ μήπως χρειάζεται Σύνοδος διά ν’ ἀποφασίσῃ ἄν ἡ ὁλοφάνερος ἀνατροπή τοῦ Εὐαγγελίου πού ἔγινε τήν 15-2-2024 μέ τήν νομιμοποίησιν τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τοῦ «κολοφῶνος τῶν ἁμαρτιῶν», εἶναι αἵρεσις; Ὄχι, βεβαίως! Διότι, πρῶτον, ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἄθροισμα ἤδη καταδεδικασμένων αἱρέσεων! Ἐφόσον τά ἐπιμέρους στοιχεῖα τοῦ ἀθροίσματος εἶναι χιλιάκις καταδεδικασμένα, χρειάζεται Σύνοδος διά ν’ ἀποφανθῇ διά τό ἄθροισμα; Δέν λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3:10-11); Δεύτερον, ὁ οἱοσδήποτε πιστός δύναται ν’ ἀντιληφθῇ ὅτι αἱ ὡς ἄνω διδασκαλίαι τῶν Οἰκουμενιστῶν, καθώς καί ἡ νομιμοποίησις τῆς ὁμοφυλοφιλίας, εἶναι ἄκρως βρωμεραί αἱρέσεις, διό καί ἰσχύει τό ἀνάθεμα τῆς Ζ’ Οἰκ. Συνόδου διά τούς ἐν γνώσει κοινωνοῦντας μέ αὐτούς. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος λέγει: «πᾶς ἄνθρωπος, τό διακρίνειν παρά Θεοῦ εἰληφώς, κολασθήσεται, ἐξακολουθήσας ἀπείρῳ ποιμένι, καί ψευδῆ δόξαν ὡς ἀληθῆ δεξάμενος· τίς γάρ κοινωνία φωτί πρός σκότος;» (P.G. 26, σ. 1321).

 

Διό καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ἐντέλλεται: «Ἐκκλίνατε ἀπ’ αὐτῶν» (Ρωμ. 16:17-18)· «ἀφίστασο ἀπό τῶν τοιούτων» (Α´ Τιμ. 6:5, 6:20-21)· «μή οὖν γίνεσθε συμμέτοχοι αὐτῶν ... καί μή συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους» (Ἐφ. 5:6-11)· «ἀπό παντός εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε» (Α´ Θεσσ. 5:22)· «στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπό παντός ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καί μή κατά τήν παράδοσιν» (Β´ Θεσσ. 2:15 καί 3:6)· «μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκὸτος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ... διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε» (Β´ Κορ. 6:14-18).

 

Ὁ Μ. Βασίλειος λέγει: «οἵτινες τήν ὑγιῆ πίστιν προσποιοῦνται ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσι, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (P.G. 160, σ. 101). Ἐφόσον αὐτά ἰσχύουν διά τούς «ἑτερόφρονας», πολλῷ δέ μᾶλλον ἰσχύουν διά τούς αἱρετικούς! Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, λέγει ὅτι οἱ «μοιχοκυρωταί» (αὐτοί πού ἐδέχθησαν τόν παράνομον γάμον τοῦ αὐτοκράτορος) δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησίαν Κυρίου (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἔργα, τ. 3, Ἐπιστολαί, Ἐκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1987, σ. 109). Τό αὐτό θά ἔλεγεν ἀσφαλῶς σήμερον καί διά τούς νομιμοποιήσαντας τήν ὁμοφυλοφιλίαν, τούς ὁποίους οἱ Οἰκουμενισταί καί οἱ «Δυνητισταί» δέχονται εἰς κοινωνίαν, ἀναμένοντες Σύνοδον ν’ ἀποφασίσῃ ἐάν ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι κανονικότης καί δή «θεόσδοτος» («Ν. Ἰωνίας» Γαβριήλ)! Σημειωτέον ὅτι δέν εἶχε προηγουμένως καταδικασθῆ Συνοδικῶς ἡ «μοιχιανική αἵρεσις»! Λέγει ἐπίσης ὁ Ἅγιος: «Οἱ μέν [σ.σ. αἱρετικοί] τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, σ. 1164 Α)· καί «ἐχθρούς γάρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» (P.G. 99, σ. 1049). Ὁ Ἅγ. Μᾶρκος Εὐγενικός συνοψίζει ἄριστα τό ὑποχρεωτικόν τῆς ἀποτειχίσεως ὡς ἑξῆς: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (P.G. 160, σ. 101).

 

Αἱ προαναφερθεῖσαι βλασφημίαι τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ νομιμοποίησις τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τά ἄλλα διεστραμμένα πού λαλοῦν, εἶναι τόσον προφανεῖς αἱρέσεις, ὥστε δέν χρειάζεται Σύνοδος διά ν’ ἀποφασίσῃ ποῖοι εἶναι οἱ «ἑτερόφρονες». Συνεπῶς, ἡ ἀποτείχισις ἀπό αὐτούς εἶναι ὑποχρεωτική.

Ἀλλ’ ἐφόσον δέν χρειάζεται Σύνοδος διά νά καταδικάσῃ τόν Οἰκουμενισμόν, τότε διατί οἱ σοβαροί θεολόγοι λέγουν ὅτι ἀπαιτεῖται σήμερον ἡ συγκρότησις μίας ἀληθῶς Πανορθοδόξου Συνόδου; Εἰς τήν ὁποίαν, βεβαίως, οἱ ὡς ἄνω σταυρωταί καί συκοφάνται τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνον δέν θά προεδρεύουν, ὅπως ἔγινεν εἰς τό Καϊαφαϊκόν Συνέδριον τοῦ Κολυμβαρίου (2016), ἀλλά θά εἶναι ὑπόδικοι! Ὄντως, χρειάζεται νά γίνῃ μία τοιαύτη Σύνοδος, διά νά καθαιρέσῃ καί ἀναθεματίσῃ τούς Οἰκουμενιστάς κληρικούς! Μέχρι τότε, ἐφόσον αὐτοί παραμένουν (τυπικῶς) εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τήν Μίαν καί μόνην Ταμειοῦχον τῆς Θείας Χάριτος, καί ἐφόσον Τήν ἐπικαλοῦνται, τά μυστήρια πού τελοῦν θά εἶναι ἔγκυρα. Εἰς τό σημεῖον τοῦτο, ὅμως, ἀπαιτεῖται μεγίστη προσοχή: Ὁ κοινωνῶν ἐν γνώσει μέ αὐτούς, παρά τάς ὡς ἄνω θείας ἐντολάς δι’ ἀποτείχισιν, λαμβάνει μέν Χριστόν, ἀλλ’ ὡς παραβάτης τῶν θείων αὐτῶν ἐντολῶν «δαρήσεται πολλάς»· ἐνῷ, ὁ κοινωνῶν ἐν ἀγνοίᾳ «δαρήσεται ὀλίγας» (Λουκᾶ, 12:47-48). Ὁ Ἀπ. Παῦλος ἐξηγεῖ: «ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου. Δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτὸν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί. Εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινὸμεθα» (Α՛ Κορ. 11:27-31). Τό μέγα λάθος τῶν «Δυνητιστῶν» εἶναι ὁ ἰσχυρισμός των ὅτι ὑφίσταται ἀνάγκη συγκλήσεως Συνόδου ὄχι μόνον διά τήν καθαίρεσιν καί τόν ἀναθεματισμόν τῶν Οἰκουμενιστῶν κληρικῶν, ἀλλά καί διά νά ἰσχύσῃ τό ὑποχρεωτικόν τῆς ἀποτειχίσεως, ἐνῷ αὐτό ἰσχύει καί τώρα!  

2. Ὁ κ. Τρακάδας ἐνίσταται διά τό ὑποχρεωτικόν τῆς ἀποτειχίσεως, λέγων: «Δέν ὑποχρεώνει κανένα ὁ Χριστός»! Ἀσφαλῶς, ὁ Χριστός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον ἐλεύθερον νά ἐπιλέγῃ μεταξύ Αὐτοῦ καί τοῦ ἀντιδίκου. Ἄν ὁ ἄνθρωπος ἐπιλέξῃ Αὐτόν, τότε εἶναι ὑποχρεωμένος ν’ ἀκολουθήσῃ τήν ὡς ἄνω διδασκαλίαν Του περί ἀποτειχίσεως. Ὁ «Δυνητισμός» διδάσκει ὅτι δύναταί τις νά σωθῇ κοινωνῶν ταυτοχρόνως καί μέ τόν Χριστόν καί μέ τόν ἀντίδικον! 

3. Γράφει ὁ κ. Τρακάδας: «Ἐφ’ ὅσον ὑπῆρχε δογματικόν ζήτημα, δηλ. ἡ ἀναβίωσις τῆς εἰκονομαχίας, διατί ἡ Σύνοδος δέν ἀσχολεῖται μέ τούς μή ἀποτειχισμένους, ὥστε νά τούς ἐπιτιμήση αὐστηρά καί νά τούς ὑπενθυμίση ὅτι ἦσαν ὑποχρεωμένοι νά ἀποτειχίζωνται ἀπό τούς εἰκονομάχους; Ἐφ’ ὅσον ἦσαν «ὑποχρεωμένοι» καί δέν ἔπραξαν τό καθῆκον των, δέν ἔπρεπε -ἄν ὄχι νά τιμωρηθοῦν- νά γίνη ἔστω μία σύστασις; ... Ἄν ὁ ΙΕ΄ ἀνεφέρετο εἰς καταδικασμένους αἱρετικούς, τότε ἀφ’ ἑνός θά προέβλεπε, ὅπως πολύ σωστά ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική, ἀνάθεμα δι’ ὅσους δέν διακόπτουν τήν κοινωνίαν καί ἀφ’ ἑτέρου δέν θά ἦτο ἀπαραίτητο νά διευκρινίση ποῖοι εἶναι ἄξιοι τιμῆς, καθώς αὐτό θά ἦτο αὐτονόητον καθῆκον. Ὅμως ὁ ΙΕ΄ ἀναφέρεται εἰς μή καταδικασμένους ὑπὁ Συνόδου αἱρετικούς, ἀπό τούς ὁποίους κάποιος ἀποτειχίζεται» Ἀπάντησις: Αὐτή εἶναι μία ἀκόμη σοφιστεία τοῦ κ. Τρακάδα! Ναί, ὁ ΙΕ΄ σαφῶς ἀναφέρεται εἰς μή καταδεδικασμένους αἱρετικούς, ἀλλ’ ἀσχολεῖται μόνον μέ τήν κατηγορίαν τῶν ἀποτειχιζομένων. Ὅπως ἔχω γράψει ἐπανειλημμένως, δέν ἀσχολεῖται μέ τούς μή ἀποτειχιζομένους, καθότι τό θέμα του δέν ἦτο «τί δέον γενέσθαι ἐν καιρῷ αἱρέσεως». Ἡ εἰκονομαχία εἶχεν ἤδη καταδικασθῆ πρό 74 ἐτῶν, ἄρα δέν ὑπῆρχον μή ἀποτειχιζόμενοι ἀπό μή καταδεδικασμένους αἱρετικούς, ἤ ὑπῆρχον μέν μή ἀποτειχισμένοι ἀπό μή καθαιρεθέντας εἰσέτι εἰκονομάχους (ἤ ἄλλους αἱρετικούς), ἀλλά δέν ἦσαν γνωστοί εἰς τήν Σύνοδον. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ὁ Κανών ἀσχολεῖται εἰς τά δύο μέρη του μόνον μέ τούς ἀποτειχιζομένους. Προφανῶς δέ, συνετάχθη μέ προοπτικήν τήν διαχρονικήν ἐφαρμογήν του καί ὄχι μόνον διά τήν περίστασιν.  

4. Ἔχω γράψει ἐπανειλημμένως ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) εἶναι ὄχι κανονικόν, ἀλλ’ ἀκραιφνῶς δογματικόν ζήτημα, ἐφόσον ἐπεδιώκετο δι’ αὐτοῦ ἡ «προσέγγισις» μέ τόν Παπισμόν, καί ἐφόσον ἀνεμένετο νά δημιουργήσῃ σχίσμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἔγραψα ἐπίσης ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. ἀνεμένετο νά καταργήσῃ καί τινα ἐπί μέρους δόγματα, ὅπως αὐτό τῆς μιᾶς ἑορτολογικῆς τάξεως παγκοσμίως, ὅπως διδάσκει ἡ ΣΤ' Οἰκ. διά τοῦ 56^ου Κανόνος αὐτῆς. Ὁ κ. Τρακάδας ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Κανών δέν λέγει τοιοῦτόν τι! Ὁ Κανών αὐτός ἀναφέρεται εἰς μερικάς χώρας, ὅπως ἡ Ἀρμενία, ὅπου ἐνήστευον κατά τρόπον ἐσφαλμένον, διορθώνει τό σφάλμα καί γενικεύει ὡς ἑξῆς: «Ἔδοξε τοίνυν καί τοῦτο, ὥστε τήν κατά πᾶσαν τήν οἰκουμένην τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, μιᾷ κατακολουθοῦσαν τάξει, τήν νηστείαν ἐπιτελεῖν» (ἡ ἔμφασις τοῦ γράφοντος).

Αὐτό πού ἀπαιτεῖ προσοχήν ἐδῶ εἶναι ἡ παρενθετική πρότασις «μιᾷ κατακολουθοῦσαν τάξει», ἡ ὁποία τίθεται ἐντός κομμάτων, καί ἀνάγει τό ἐπί μέρους ἐξεταζόμενον θέμα, πού εἶναι ἡ κατάλυσις ὠῶν καί τυροῦ κατά τά Σάββατα καί τάς Κυριακάς τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, εἰς τήν γενικήν ἀρχήν, ὅτι ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀνά τήν Οἰκουμένην πρέπει νά φρονοῦν καί νά κάμνουν τό αὐτό καί νά μήν ὑπάρχουν διχογνωμίαι καί διχοστασίαι. Αὐτό εἶναι τό μήνυμα πού ἐκπέμπει καί ἡ ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος ὑπό τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: «ὅθεν ἡ Σύνοδος αὕτη, διά τοῦ παρόντος Κανόνος, ὁρίζει, ὅτι ὅλη ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἡ εἰς πᾶσαν τήν οἰκουμένην εὑρισκομένη, νά φυλάττῃ μίαν καί τήν αὐτήν τάξιν». Τό αὐτό κάμνει καί ὁ Βαλσαμών εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ Κανόνος: «Τοῦτο οὖν διορθουμένη ἡ σύνοδος, διορίζεται, μιᾷ τάξει κατακολουθεῖν τάς ὅλας ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ» (Σύνταγμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, Γ.Α. Ράλλη καί Μ. Ποτλῆ, τ. Β', σελ. 436). Παρενθετικαί φράσεις ἐντός κομμάτων χρησιμοποιοῦνται κατά κόρον καί εἰς τήν Ἀγγλικήν γλῶσσαν δι’ ἐπεξήγησιν ἤ γενίκευσιν ἑνός ἐπί μέρους νοήματος.

5. Ἄλλη σοφιστεία τοῦ κ. Τρακάδα εἶναι ὅτι δῆθεν ἔχω ἀναγάγει κανονικά ζητήματα εἰς δογματικά καί ἄρα ἔχω πέσει εἰς αἵρεσιν! Ἡ καθιέρωσις θεσμῶν, ὅπως τό ν.ἑ., οἱ ὁποῖοι ἀντίκεινται εἰς τούς Ἱ. Κανόνας, χάριν παραδείγματος, εἰς τόν 56^ον τῆς ΣΤ' καί τόν 37^ον τῆς ἐν Λαοδικείᾳ, δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς πρόσκαιρον παράβασιν τῶν ἐν λόγῳ Κανόνων, πού θά ἠδύνατο νά δικαιολογηθῇ οἰκονομικῶς, ἐάν ὑπῆρχε σοβαρός ποιμαντικός λόγος, ἀλλ’ ἰσοδυναμεῖ μέ τήν κατάργησιν αὐτῶν, ὅπερ εἶναι αἵρεσις! Διότι, ὅπως λέγει ὁ Ζωναρᾶς εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ Α՛ Κανόνος τῆς Ζ՛ Οἰκ. (Σύνταγμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἔ.ἀ., τ. Β', σελ. 557-558), οἱ Ἱ. Κανόνες εἶναι «τοῦ Κυρίου διαταγαί», ὁρισθέντες ὑπό Ἁγίων Πατέρων φωτισθέντων ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συνεπῶς, ἡ ἐς ἀεί καταπάτησις τῶν θείων αὐτῶν διαταγῶν, καί μάλιστα μέ στόχον τήν ἐξυπηρέτησιν τοῦ ἀνιέρου στόχου τῆς ἑνώσεως μέ τόν Παπισμόν καί ἀναμενόμενον κόστος τοὐλάχιστον τήν διάσπασιν τῆς κοινῆς λατρείας τῶν Ὀρθοδόξων, ἀποτελεῖ φανεράν δογματικήν -- καί ὄχι μόνον κανονικήν – παράβασιν, καθότι ἀντιβαίνει εἰς τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Ὁ Καθηγητής τῆς Δογματικῆς Χρ. Ἀνδροῦτσος γράφει: «καθόσον δ' ἐν γένει ἡ λατρεία εἶναι ἡ ἔκφρασις ἅμα καί ἡ βεβαίωσις τῆς πίστεως, εἶνε προφανές ὅτι καί ἡ τήρησις τῆς αὐτῆς λατρείας, ἐφ' ὅσον αὕτη στηρίζεται ἐπί δογματικῶν βάσεων, εἶναι ἕτερον γνώρισμα ἅμα καί στοιχεῖον τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως» (Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, 4^η  Ἔκδοσις, σελ. 274, ἡμετέρα ἡ ἔμφασις). Συνεπῶς, ἀποτελεῖ συκοφαντίαν καί διαστροφήν πελωρίων διαστάσεων ὅτι δῆθεν οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ π.ἑ. ἀγωνίζονται διά «τό δόγμα τῶν 13 ἡμερῶν»! Τό ἡμερολογιακόν εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, χάριν τοῦ ὁποίου προεκλήθη.

6. Καί, τέλος, ὀλίγα φιλολογικά. Αἱ λέξεις «ἐχώρησεν» καί «ἐκκήρυκτος» εἰς τό χωρίον τοῦ ἱ. Φωτίου (P.G. 104, 1229) σημαίνουν ἐξορίαν τοῦ Ὠριγένους ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλεξανδρείας, ὄχι ἀφορισμόν! Συμφώνως πρός τό Λεξικόν τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς τοῦ Ἰ. Σταματάκου (1994, σελ. 317 καί 1126), τό ρῆμα «χωρῶ» σημαίνει ἐν προκειμένῳ κάμνω χῶρον διά τινα, παραμερίζω, τό δέ ρῆμα «ἐκκηρύσσω» σημαίνει «ἐξορίζω διά δημοσίας προκηρύξεως», ἐν προκειμένῳ ὄχι βεβαίως μέ τήν πολιτικήν ἔννοιαν. Δηλαδή, ὅπως γράφουν καί οἱ Δοσίθεος καί Β. Σταυρίδης (1958), ὁ Ἡρακλᾶς ἐξεδίωξε τόν Ὠριγένην ἀπό τά ὅρια τῆς δικαιοδοσίας του, πρᾶξις εἰς τήν ὁποίαν εἶχε κάθε δικαίωμα νά προβῇ. Αὐτήν τήν ἔννοιαν ἔχει ἡ λέξις «ἐκκήρυκτος» καί εἰς τόν 18^ον Κανόνα τῆς ἐν Ἀγκύρα Συνόδου, ἀλλά καί εἰς τόν 88^ον τοῦ Μ. Βασιλείου, εἰς τόν ὁποῖον μέ παραπέμπει ὁ κ. Τρακάδας, ὅπου εἶναι σαφές ὅτι οἱ «ἐκκήρυκτοι», δηλαδή ἐκεῖνοι πού θά ἐδέχοντο τόν τεθέντα εἰς ἀργίαν ἱερέα Γρηγόριον, δέν θά ἦτο δυνατόν ν’ ἀφορισθοῦν! Ἀφορίζεται κάποιος ἐπειδή δέχεται ἕνα ἀργόν ἱερέα, πού δέν εἶναι ἀφωρισμένος; Ὁ 2^ος τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Νεοκαισαρείας, ὅπου ἐπίσης μέ παραπέμπει ὁ κ. Τρακάδας, δέν περιέχει αὐτήν τήν λέξιν· ἐννοεῖ τόν 3^ον, ὅπου ἡ ἐν λόγῳ λέξις χρησιμοποιεῖται δίς. Τήν πρώτην φοράν ἑρμηνεύεται διασταλτικῶς ὡς «ἀφωρισμένοι καί ἀποξενωμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησίαν», ἐνῷ τήν δευτέραν ὅτι «πρέπει νά ἀποδιωχθοῦν» (Πηδάλιον, σ. 555-556). Εἰς τόν αὐτόν Κανόνα εἰς τήν Ἀγγλικήν, τό ρῆμα «ἐκκηρύσσω» ἀποδίδεται καί τάς δύο φοράς μέ τό ρῆμα ‘banish’ (The Rudder, σ. 729), δηλαδή «ἐξορίζω» ἤ «ἀπομακρύνω», ἐνῷ τό ρῆμα «ἀφορίζω» μεταφράζεται πάντοτε μέ τό ρῆμα ‘excommunicate’ καί ὄχι μέ τό ρῆμα ‘banish’.

            Συμπερασματικῶς, ἡ ἀποτείχισις ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς εἶναι ὑποχρεωτική, ὄχι βεβαίως μέ τήν «ἱερο-εξεταστικήν» ἔννοιαν, ἀλλά μέ τήν ἔννοιαν ὅτι δέν πρέπει νά διακινδυνεύσουν οἱ Ὀρθόδοξοι τήν σωτηρίαν των, ἐπαναπαυόμενοι εἰς τάς σοφιστείας καί τάς κενοφωνίας τῶν «Δυνητιστῶν». Εἶναι ἀπαραίτητον νά συγκληθῇ μία ἀληθῶς Πανορθόδοξος Σύνοδος (καί ὄχι ὡς τήν ψευδο-σύνοδον τοῦ Κολυμβαρίου), ὄχι τόσον διά νά καταδικάσῃ τόν Οἰκουμενισμόν ὅσον διά νά καθαιρέσῃ τούς κορυφαίους Οἰκουμενιστάς. Τό ἡμερολογιακόν ζήτημα εἶναι ἀκραιφνῶς δογματικόν, ὡς ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ  τόν Οἰκουμενισμόν, πρός χάριν τοῦ ὁποίου προεκλήθη ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς, καί ματαίως οἱ «Δυνητισταί» ἀγωνίζονται νά τό εὐτελίσουν μέ τά γνωστά παραπλανητικά στερεότυπα, ὅπως «οἱ παλαιοημερολογῖται εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας», «τά μυστήριά των δέν εἶναι ἔγκυρα» κ.λπ. Χάριτι Θεοῦ, ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ παρόντος διαλόγου (βλ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀρ. φύλλου 2470, 2479, 2497), πιστεύω ὅτι ἀπεκρούσθησαν ἐπαρκῶς ὅλα τά σαθρά ἐπιχειρήματα τῶν «Δυνητιστῶν». Εὐχαριστῶ θερμότατα τήν ἔγκριτον ἐκκλησιαστικήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» διά τήν ἄπλετον φιλοξενίαν καί τήν ἀμεροληψίαν της.

 Πηγή:  Ἐφημερίς «Ὀρθόδοξος Τύπος», Παρασκευή 19 Ἰουλίου 2024, ἀρ. φύλλου 2504

Βαρύτητα στην αλώβητη διαφύλαξη των δογμάτων

Θεολογία είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας περί της υγείας της πνευματικής, αλλά και περί του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε οι ασθενείς για να θεραπευθούμε. Γι΄ αυτό εμείς οι Ορθόδοξοι δίνουμε μεγάλη βαρύτητα στην αλώβητη διαφύλαξη των δογμάτων, όχι μόνον γιατί φοβούμεθα τον κλονισμό μιας διδασκαλίας, αλλά γιατί χάνουμε την δυνατότητα της θεραπείας και επομένως της σωτηρίας.

The papal “council” of Trent anathematizes the Apostles, the Church Fathers, and Christ Himself!

By Dimitris Hatzinikolaou, former Associate Professor of Economics, University of Ioannina

 

The current situation is extremely gloomy from every respect the Hellenic Nation is based on. The common cause of all the evils that are occurring is the treachery of the current and past puppets that “govern” the State and the Church, where obviously a division of "work" has taken place, the first are handing Hellas over to her enemies, whereas the second are submitting the Church to the New World Order, i.e., to international Satanism, with the first step being her submission to the "pope of Rome." The people do not seem to care, thus making it easy for the traitors. This is an ideal situation for further treason in each sector. Regarding the Church, a new important step has already been announced for its submission to the "pope": the change of the Orthodox Paschalion, so that the common celebration of Pascha is achieved, with the final goal being the complete submission to the "pope." (Partial submission has already taken place since 7-12-1965, when the "lifting" of the excommunications, i.e., the "lifting" of the Schism of 1054, took place.) Most people are theologically illiterate and do not understand that whoever contributes to the change of the Paschalion renders himself rejectable from the Church (see 1^st Canon of the Local Council of Antioch, confirmed by the 2^nd Canon of the 6^th Ecumenical Council). Nor do they understand what Papacy exactly is and that their submission to it will result in their condemnation to eternal Hell. The purpose of the present article is to reveal briefly the anti-Christian character of the Papacy by exposing some of the decisions of the "council" of Trent.

 

The "council" of Trent took place in three periods during 1545-1563, with the aim of fighting Protestantism. For the Papacy, it is the 19^th "Ecumenical Council," which introduced significant reforms. Only a few Orthodox Christians know, however, that, as Dositheus (1641-1707), Patriarch of Jerusalem, writes, this "synod" "anathematizes the Church, the holy Fathers, the Apostles, and Christ Himself"![1] I will refer to just a few points. My main sources are Dositheus’s Dodekabiblos and Schroeder’s English translation of the minutes of the "council” of Trent.[2]

 

1. Session 3 (Feb. 1546), Decree concerning the Creed. After quoting the Creed, with the addition of the Filioque, it commands: "all who profess the faith of Christ necessarily agree" with this Creed, otherwise they are heretics. Thus, the Church and the holy Fathers, who wrote the Creed without the Filioque, are anathematized (Schroeder, ibid., p. 15).

 

2. Session 7 (March 1547), Canons on Baptism, Canon 3: "If anyone says that in the Roman Church, which is the mother and mistress of all churches, there is not the true doctrine concerning the sacrament of baptism, let him be anathema" (Schroeder, ibid., p. 53). As Dositheus (ibid.) writes, "following the Apostles, the catholic (i.e., the Orthodox) Church baptizes in three immersions and emersions for the trinity of God and the three-day Resurrection." The papists, who replaced baptism with the "Latin sprinkling," anathematize with this "synod" anyone who says that this innovation is not good. In other words, they anathematize the catholic Church, the holy Fathers, and the Apostles, who left a clear decree for the ritual of baptism (see the 50^th Apostolic Canon, The Rudder, published by The Orthodox Christian Educational Society, Chicago, Illinois, 1957, English translation by D. Cummings from the 5^th Edition of the Pedalion in Hellenic, Printed in England by W.H. Houldershaw, Ltd., Essex, p. 81). 

 

3. Sessions 13 (Oct. 1551) and 21 (July 1562), Canons and Decrees concerning the sacrament of the holy Eucharist. Here, the papists innovated this great sacrament in two ways. First, they decided that it is not necessary to communicate the divine gifts in both kinds, bread and wine, but that one kind suffices. Second, they decided that it is not necessary to give the divine gifts to children. And they anathematize those who say that these reforms were not well done. Specifically, in Chapter IV of Session 21 they laid down the following canons (Schroeder, ibid., pp. 134-135):

 

Canon 1: "If anyone says that each and all the faithful of Christ are by a precept of God or by the necessity of salvation bound to receive both species of the most holy sacrament of the Eucharist, let him be anathema."

 

Canon 2: "If anyone says that the holy Catholic Church was not moved by just causes and reasons that laymen and clerics when not consecrating should communicate under the form of bread only, or has erred in this, let him be anathema."

 

Canon 4: "If anyone says that communion of the Eucharist is necessary for little children before they have attained the years of discretion, let him be anathema."

 

Dositheus (ibid.) comments on these canons as follows: "The Lord said, Take, eat, and drink of it, all of you, and the holy Fathers have accepted the words of the Lord, that all Christians must eat the flesh and drink the blood, whereas the Pope innovated against the saints and against Christ himself, and decided that the laity should take communion of the one kind only, that is, bread, which was affirmed before by the Latin councils in Constance and in Basel, and the present council accepted this decision with great blasphemy, and anathematizes those who say that the Roman Church did not do this for a good reason." And he continues: "The Lord said, Receive, eat, and drink of it, all of you, and the catholic Church from the beginning offered the communion of the Sacrament to the children as well, whereas the Roman, that is, the papal Church, decided that only those who have attained the years of discretion can take communion, and not the children, and anathematizes those who say that the papal Church is not justified in doing so, thus anathematizing again the catholic (i.e., the Orthodox) Church, and the holy Fathers, and Christ himself"!

 

4. Session 24 (November 1563), Canons concerning the sacrament of matrimony, Canon 7: "If anyone says that the Church errs in that she taught and teaches that in accordance with evangelical and apostolic doctrine the bond of matrimony cannot be dissolved by reason of adultery on the part of one of the parties, and that both, or even the innocent party who gave no occasion for adultery, cannot contract another marriage during the lifetime of the other, and that he is guilty of adultery who, having put away the adulteress, shall marry another, and she also who, having put away the adulterer, shall marry another,   let him be anathema” (Schroeder, ibid., pp. 181-182). Commenting on this canon, Dositheus (ibid.) writes that it "anathematizes those who get a divorce for adultery, and so anathematizes the one who said that whoever divorces his wife except for the reason of adultery, and the catholic Church, and the holy Fathers." That is, this canon anathematizes Christ(!), as He allows the divorce because of adultery (Matt. 5:32 and 19:9).

 

            Having said that, we conclude that Dositheus did not exaggerate when he wrote that "the papacy is anti-Christianity" (Dodekabiblos, ibid., Book 11, Ch. 1, Par. 4) and that the papists are "proven liars" (Dodekabiblos, ibid., Book 12, Ch. 9, Par. 3). Nor was he lying when he described events such as the following: "In order to demonstrate themselves to be the ancient and inexorable enemies of the orthodox, the Latins broke the Iconostasis of the Temple in Bethlehem . . . they laughed at and trampled on the holy Cross and the holy Icons alluding that they are paintings of the Romans, and dug up the holy table in the arch in front of the holy tomb, where the Patriarchs distributed the holy light" (Dodekabiblos, ibid, Book 12, Ch. 13).

 

            When will the faithful people abide by the exhortation of Athanasius the Great and vote out the false bishops who call the Papacy "sister Church"? He writes: "If the bishop or the presbyter, being the eyes of the Church, behave in an unorthodox manner and scandalize the faithful, they ought to be expelled. For it is in interest of the faithful to assemble in the church without them rather than going to the lake of fire with them, as with Annas and Caiaphas" (Patrologia Graeca, vol. 27, p. 1369C). In other words, if the faithful do not want to go to Hell, they ought not to be together in the holy temples with the false bishops who go along with the pseudo-synod of Crete (2016). That is, they must wall off from the Ecumenists, who now accept in communion even those who openly reject the Gospel, i.e., those who recently (on 15 Feb. 2024) supported and shamelessly legitimized homosexuality as a God-given normality! As I have written repeatedly, according to all the Scriptures, all the Councils, and all the Holy Fathers, those who knowingly communicate ecclesiastically with heretics are to be anathematized.

 

Source: Newspaper Orthodoxos Typos, Friday 12 July 2024, no. 2503 (in Hellenic, English translation by the author).

---

[1] See Dositheus’s Dodekabiblos, Book 11, Ch. 5, Par. 8, published by V. Rigopoulos, Thessaloniki, 1983.

[2] See Canons and Decrees of the Council of Trent, English translation by Rev. H.J. Schroeder, O.P., Tan Books and Publishers, Illinois, 1978.

 

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.

Μητρ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας, κάποια προδοσία τῆς πίστης ἑτοιμάζεται μυστικά καί ὑπόκωφα

Καί ἕνα ἄλλο, χριστιανοί μου, πολύ σοβαρό. Τό ξέρουμε ὅτι τά πράγματα δέν πᾶνε καθόλου καλά. Ἀλλά δέν πηγαίνουν καλά καί στό θέμα τῆς πίστης μας. Δέν ξέρω ἄν βλέπω καλά, ἀλλά σάν νά μοῦ φαίνεται ὅτι κάποια προδοσία τῆς πίστης ἑτοιμάζεται μυστικά καί ὑπόκωφα. Τό λέγουν καί πολλοί ἄλλοι αὐτό ἅγιοι καί μορφωμένοι πατέρες. Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη, αὐτή πού ἔβγαλε καί βγάζει θαυματουργούς ἁγίους καί μεγάλους θεολόγους Πατέρες. Οἱ παπικοί, πού παλαιά ἦταν ὀρθόδοξοι, ἔπεσαν σέ αἱρέσεις, πού δέν τίς ἀρνοῦνται μέ τίποτα καί γι᾽ αὐτό κόπηκαν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Δέν εἶναι τώρα αὐτοί οἱ παπικοί Ἐκκλησία, ἀφοῦ μ᾽ αὐτούς δέν μποροῦμε νά τελέσουμε τήν Θεία Λειτουργία. Καί ὅμως ὑπάρχουν μερικοί, καί ὁ Πατριάρχης μας ἀκόμη, πού τούς ὀνομάζει «ἀδελφή Ἐκκλησία». Ἔτσι δημιουργεῖται μπέρδεμα, ἐκκλησιολογικό μπέρδεμα στούς χριστιανούς μας. Γιατί οἱ αἱρετικοί δέν μπορεῖ νά ἀποτελέσουν Ἐκκλησία. 

Από το Γεροντικό του Σινά :

Δύο ξένοι Μοναχοί επεσκέφθηκαν κάποιο Γέροντα, μια νηστήσιμη μέρα, Εκείνος τους υποδέχτηκε πρόθυμα και τηρώντας τον κανόνα της φιλοξενίας, έφαγε μαζί τους στο τραπέζι. Κατόπιν τους εξήγησε πως η νηστεία έχει μεν το μισθό της, αλλ' εκείνος που καταλύει χάριν των φιλοξενουμένων του,  λαμβάνει δυο μισθούς. Ένα, γιατί κόβει το θέλημα του και άλλον, γιατί αναπαύοντας τους αδερφούς του,  τηρεί την εντολή της αγάπης.

έρχονται οι εχθροί του Υιού Της, οι παπικοί

 Η Παναγία προειδοποιεί Αγιορείτη μοναχό που απήγγειλε συνεχώς τους Χαιρετισμούς, ότι έρχονται οι εχθροί του Υιού Της, οι παπικοί, για να υποτάξουν το Άγιον Όρος στον Πάπα...''

Ο Ζηλωτής Προφήτης και οι σημερινοί Κληρικοί.

Οσάκις κανείς μελετά τον βίον του Προφήτου Ηλία, θαυμάζει μερικά στοιχεία, που συναντά εις αυτόν. Βλέπει τον ζηλωτήν Προφήτην πως εργάζεται εις το προφητικόν έργον ως απεσταλμένος του Θεού εις τον κόσμον. Και ασφαλώς το έργον του Θεού γίνεται συμφώνως προς το θέλημά Του και δεν είναι δυνατόν να γίνη χωρίς ζήλον. Προβληματίζεται δε όταν βλέπη λειτουργούς του υψίστου, που χωρίς ζήλον, ίσως και με σχετικήν αδιαφορίαν, διακονούν εις το θέλημα του Θεού. Ο δε Απόστολος του Χριστού παραγγέλλει: «Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ο εδόθη σοι δια προφητείας» (Α΄ Τιμ. 4: 14). Ομοίως εις τον βίον του Προφήτου αναφέρονται και «οι ιερείς της αισχύνης» και η απέναντι αυτών στάσις τούτου. Και εις τον χώρον της Παλαιάς Διαθήκης υπήρχον ψευδοπροφήται και ψευδοϊερείς, οι οποίοι έζων και ενήργουν μακράν του θελήματος του Θεού. Συγκεκριμένως δε ο ζηλωτής Προφήτης ηναντιώθη κατ΄ αυτών. Εις τας ημέρας μας, όμως, όπου οι λαβόντες το χάρισμα της ιερωσύνης, που είναι οι επίσκοποι, οι διάδοχοι των Αποστόλων και οι εν γένει λειτουργοί της Εκκλησίας του Χριστού έχουν πρότυπά τους τους Μαθητάς του Κυρίου, η ευθύνη των έναντι Θεού και ανθρώπων είναι μεγάλη. Δυστυχώς η στάσις των έναντι των ολετήρων της Εκκλησίας Οικουμενιστών είναι σχεδόν μηδαμινή!

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας : Οἴμοι! οἴμοι! τῆς συνειδήσεως ἐλεγχούσης με, καὶ τῆς γραφῆς βοώσης, καὶ διδασκούσης με·

ὦ ψυχὴ, τῶν μιασμάτων, καὶ παρὰ σοὶ ἐβδελυγμένων ἔργων! 

Οἴμοι, ὅτι τὸν ναὸν τοῦ σώματος ἔφθειρα, καὶ τὸ ἅγιόν σου Πνεῦμα ἐλύπησα! ὦ Θεὲ, ἀληθινά σου τὰ ἔργα, καὶ δικαία ἡ κρίσις σου, καὶ εὐθεῖαι αἱ ὁδοί σου, καὶ ἀνεξιχνίαστα τὰ κρίματά σου. 
∆ιὰ πρόσκαιρον ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, ἀθάνατα βασανίζομαι· 
δι' ἡδονὴν σαρκὸς, τῷ πυρὶ παραδίδομαι. 
∆ικαία ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ· 
ἐκαλούμην, καὶ οὐχ ὑπήκουον· 
ἐδιδασκόμην, καὶ οὐ προσεῖχον· 
διεμαρτύραντό μοι, ἐγὼ δὲ κατεγέλων· 
ἀναγινώσκων καὶ ἐπιγινώσκων, οὐκ ἀπιστεύων, ἀλλ' ἐν ἀμελείᾳ, καὶ ῥᾳθυμίᾳ, καὶ ἀκηδίᾳ, καὶ ἐν περισπασμοῖς, καὶ ταραχαῖς, καὶ ζάλαις τρυφῶν καὶ σπαταλῶν, καὶ σκιρτῶν ἀγαλλόμενος, καὶ εὐφραινόμενος ἐδαπάνησά μου τὰ ἔτη, καὶ τοὺς μῆνας, καὶ τὰς ἡμέρας εἰς τὰ πρόσκαιρα, καὶ φθαρτὰ, καὶ γήϊνα κοπιῶν, καὶ μοχθῶν, καὶ ἀγωνιζόμενος· 
μὴ εἰς νοῦν λαμβάνων, ἢ λογιζόμενος, οἷον φόβον καὶ τρόμον, καὶ ἀγῶνα, καὶ ἀνάγκην ἔχει ἰδεῖν ἡ ψυχὴ, ὅτε τοῦ σώματος χωρίζεται.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Τι είναι εκείνο το οποίον ο Θεάνθρωπος δίδει εις τον άνθρωπον και το οποίον κανείς άλλος δεν ημπορεί να του δώση; Είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, η Αιωνία Ζωή, η Αιωνία Αλήθεια, η Αιωνία Δικαιοσύνη, το Αιώνιον Αγαθόν, η Αιωνία Αγάπη, η Αιωνία Χαρά:  όλον το πλήρωμα της Θεότητος και των θείων τελειοτήτων. Ή όπως ο Απόστολος λέγει: ο Θεάνθρωπος δίδει εις τους ανθρώπους «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, όσα ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (1 Κορ. 2, 9).  Πράγματι, μόνον Αυτός, ο θαυμαστός Θεάνθρωπος είναι το «εν ου έστι χρεία» (πρβλ. Λουκ. 10, 42) δια τον άνθρωπον, εις όλους τους κόσμους του και εις κάθε ζωήν του. Δια τούτο μόνον ο Θεάνθρωπος δικαιούται να ζητή από τους ανθρώπους εκείνο το οποίον κανείς άλλος δεν ετόλμησε να ζητήση. Δηλαδή, να Τον αγαπά κάθε άνθρωπος περισσότερον από τους γονείς, από τους αδελφούς, τας αδελφάς, τα τέκνα, τους φίλους, την γην, τους αγγέλους, από οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους (Ματθ. 10, 37-39. Λουκ. 14, 26. Ρωμ. 8, 31-39).

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ ΘΑΡΘΕΙΣ ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗ -- Είθε!!!

Θαύματα των Αγίων μας

 Έλεγαν για τον άγιο Σπυρίδωνα ότι είχε μια θυγατέρα παρθένο, ευλαβή σαν τον πατέρα της, με το όνομα Ειρήνη. Ένας γνωστός αυτής,  της έδωσε ένα πολύτιμο κόσμημα να του το φυλάξει. Κι αυτή για να το ασφαλίσει καλύτερα, έκρυψε το θησαυρό στη γη. Μετά όμως από λίγο καιρό έφυγε από τον κόσμο αυτό η παρθένος.

Πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα και παρουσιάζεται αυτός που είχε δώσε τον θησαυρό. Μη βρίσκοντας την θυγατέρα του, τα έβαλε με τον πατέρα της, τον αββά Σπυρίδωνα, άλλοτε απειλώντας τον και άλλοτε παρακαλώντας τον.
Και επειδή ο Γέροντας θεωρούσε ως συμφορά τη ζημιά που έπαθε αυτός που έδωσε τον θησαυρό, ήρθε στον τάφο της θυγατέρας του και ζητούσε απ΄τον Θεό να του δείξει πρόωρα την ανάσταση που έχει υποσχεθεί. Και να πού δεν διαψεύδεται, γιατί εμφανίζεται αμέσως ζωντανή η παρθένος στον πατέρα της και αφού του έδειξε τον τόπο, όπου βρισκόταν το κόσμημα, έφυγε πίσω πάλι. Έτσι πήρε ο Γέροντας τον θησαυρό και τον έδωσε.

Για το θέμα της αλλαγής του Πασχαλίου

Ο Όρος του Πάσχα της Ά Οικουμενικής Συνόδου και το δεδικασμένο επ αυτού σύμφωνα με τον πρώτο κανόνα της εν Αντιοχεία τοπικής Συνόδου που έχει επικυρωθεί από τας ΣΤ και Ζ Οικουμενικάς Συνόδους, μας επιβάλει, σε περίπτωση αλλαγής του Πασχαλίου, να μην το δεχθούμε και να αγωνιστούμε ώστε να συνέλθει αντιπροσωπευτική αληθινά Ορθόδοξη Σύνοδος να εφαρμόσει αυτό το υπάρχον δεδικασμένο για το θέμα αυτό               ( Πολυμενόπουλος Διονύσιος Πάτρα)

Γιά το Θέμα των Διακονισσών -- Διονύσιος Πολυμενόπουλος

Η αναβίωση του θεσμού των διακονισσών, στην Αφρική ειδικά, κατά την γνώμη μου, μπορεί να λειτουργήσει θετικά, αλλά με τις προϋποθέσεις που λειτουργούσε και τις υπηρεσίες των 5 πρώτων Χριστιανικών αιώνων. Διακόνισσες όχι νέες κοπέλλες, αλλά ευσεβείς και αφιερωμένες στο έργο της Εκκλησίας γυναίκες ή χήρες Χριστιανές αφιερωμένες ομοίως, τουλάχιστον άνω των 40 ετών σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες. Διακόνισσες με χειροθεσία στην υπηρεσία αυτή και όχι Χειροτονία στο Ιερό Βήμα, διότι με την Χειροτονία στην ουσία εισέρχονται στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης. Ανάθεση καθηκόντων κυρίως κοινωνικών στην Εκκλησία καθώς και κάποιων ειδικών καθηκόντων που αφορά τις γυναίκες όπως στη βάπτιση γυναικών και άλλων παρομοίων καθηκόντων με την ευλογία των εκάστοτε υπευθύνων κατά περίπτωση Επισκόπων ή Ιερέων. Δεν θα έχουν Λειτουργικά στην Εκκλησία καθήκοντα, δεν θα παρευρίσκονται εν ώρα Λειτουργίας ή Ακολουθίας μέσα στο Άγιο Βήμα σε ενοριακούς Ναούς, εξαιρουμένων των ειδικών περιπτώσεων λόγω των καθηκόντων τους και ως νεοκώροι μοναχαί-Διακόνισσες σε γυναικίες Μονές. Δεν θα κοινωνούν Χριστιανούς όταν στον Ναό υπάρχουν άνδρες κληρικοί. Θα μπορούν να κοινωνήσουν γυναίκες Χριστιανές σε ειδικές εκτός του Ναου περιπτώσεις με εντολή των αρμοδίων κατά περιπτωση υπευθύνων κληρικών. Εάν γίνουν Διακόνισσες στην Αφρική με αυτά τα χαρακτηριστικά τότε πρόβλημα δεν θα υπάρξει, εάν όμως οι Διακόνισσες Χειροτονούνται στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης με καθήκοντα και Λειτουργικά όπως οι ανδρες Διάκονοι και παράλληλα ποιμαντικά- κοινωνικά και μάλιστα νέες στην ηλικία κοπέλλες και κοινωνούν τους πάντες παρόντων στον Ναό ανδρών κληρικών, τότε υπάρχει πρόβλημα που άν μελλοντικά εξελιχθεί, όπως έγινε σε Προτεσταντικές κοινότητες, σε ιερείς γυναίκες, τότε δεν θα έχουμε απλά πρόβλημα αλλά μία νεα και πολύ σοβαρή Αίρεση. (Πολυμενόπουλος Διονύσιος Πάτρα)

ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΠΙΣΤΕΩΣ, από τον ΚΒ´ Λόγον του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:

«Το να αποκτήση κανείς την ταπείνωση, συναντά πολλά εμπόδια, που τον εμποδίζουν, ενώ για την πίστη δεν μας εμποδίζει τίποτε να την βρούμε. Γιατί αν το θελήσουμε ολόψυχα να βρούμε την πίστη, αμέσως χωρίς κανέναν κόπο την βρίσκουμε, αφού είναι δώρον του Θεού και προσόν φυσικόν, μολονότι υπόκειται στο αυτεξούσιον της προαιρέσεώς μας». 

Πρὸς τὴν τρίτην Ἅλωσιν; ---π. Γεώργιος Μεταλληνός

... Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευµατικὰ συµπορεύονται πάντοτε µὲ τὰ πολιτικὰ καὶ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυµίσουµε, ὅτι ἡ πνευµατικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόµηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σηµαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέµατα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας µας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦµε σήµερα µὲ τὴν νέα κατοχή µας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκιά, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσης σήµερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι, ὅτι τότε ἡττηθήκαµε καὶ κατακτηθήκαµε, ἐνῶ σήµερα προχωροῦµε στὴν ἅλωση µὲ τὴν συγκατάθεσή µας, θεωρώντας την µάλιστα ὡς σωτηρία! Οἱ δύο ἁλώσεις, ἡ φραγκικὴ καὶ ἡ ὀθωµανική, δὲν ἅλωσαν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδηση τοῦ Γένους-Ἔθνους µας. Ἐπιβιώσαµε, διότι ἡ ψυχή µας ἔµεινε ἀδούλωτη. Σήµερα ὅµως πρα- γµατοποιεῖται -ἄρχισε ἤδη- ἡ Τρίτη ἅλωση καὶ µᾶλλον διανύουµε τὸ τελικὸ στάδιό της. Ἡ ἅλωση τοῦ 1453 ἀποδείχθηκε ἱστορικὰ µικρῆς σηµασίας ἔναντι ἐκείνης τοῦ 1204, ποὺ ὁλοκλη- ρώνεται σήµερα. Ἡ Φράγκικη ∆ύση πῆρε ἐπιτέλους τὴ «Ρεβὰνς» (revenche). Τώρα πραγµατοποιεῖ τὸν µακραίωνα πόθο της, τὴν διάλυση τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων. Ἐντασσόµενοι - στὴν Ἑνωµένη Εὐρώπη, ἐκάµαµε τόσους πανηγυρισµούς, διότι θεωρήσαµε τὸ γεγονὸς ὡς σωτηρία µας. Ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε, γι᾽ αὐτό, νὰ µᾶς ἀπογοητεύσει ἡ Εὐρώπη ἐκεῖ, ποὺ στηρίξαµε τὴν «πᾶσαν ἐλπίδα» µας, στὰ οἰκονοµικά. Ἡ ἱστορία παίρνει τὴν ἐκδίκησή της! Ξεχάσαµε τὸν Θεὸν τῶν Πατέρων ἡµῶν καὶ πιστεύσαµε στὴν ἀπολυτοποιηµένη «ἀξία» τοῦ οἰκονοµισµοῦ. ∆ὲν ἀνοίχθηκε καµιὰ κερκόπορτα, ἀλλὰ οἱ πύλες τῆς ψυχῆς καὶ καρδίας µας, γιὰ νὰ µᾶς ἀλλοτριώσει καὶ νὰ µᾶς συντρίψει ἡ σηµερινὴ ἀνθελληνικὴ καὶ ἀντορθόδοξη ∆ύση. Εὐτυχῶς ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη ∆ύση, ποὺ ποτίζεται ἀπὸ τὰ νάµατα τῆς ἑλληνικότητας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸ χῶρο τῆς ἔρευνας καὶ τῆς νοσταλγίας. Ἀλλά, δυστυχῶς, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ ∆ύση, στὴν ὁποία πολιτικὰ «ἀνήκοµεν». Εὐτυχῶς ὅµως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο αὐτό- καὶ ἡ «µαγιὰ» τοῦ Μακρυγιάννη. Σ᾽ αὐτὴν ἀνήκουν ὅσοι σηµερινοὶ Ἕλληνες µένουµε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων µας καὶ στὴν δι᾽ αὐτῶν συνεχιζόµενη ἑλληνικότητά µας. Οἱ ἀληθινὰ πατερικοὶ Ἑλληνορθόδοξοι. Αὐτοί, µὲ τὴν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ µας, θὰ ἀναστήσουν τὸ Ἔθνος, µὲ κάποιο νέο ᾽21, ὅταν ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέψει!

Τάδε έφη Ιουστίνος :

«Εστώς και θερμαινόμενος» από τις ζεστές και ορθάνοιχτες Παπικές αγκάλες της επιστροφής μας, συγκινούμενος από τα κροκοδείλια δάκρυα και τον Ορχηστρικό Χορό της Διαθρησκειακής Σαλώμης.

Εξ αιτίας αυτής της πονηράς αγάπης και αποδοχής της προτροπής του αρχεκάκου Όφεως, έπεσαν ο Αδάμ και η Εύα. Επάνω σ’ αυτήν ακριβώς την παμπόνηρη «αγάπη και αποδοχή» στηρίζεται ο έκφυλος Οικουμενισμός, το άρμα του Αντιχρίστου. «Ελάτε, να αγαπηθούμε ντάρλιγκς! Ας ενωθούμε στου Παπόδουλου Οικουμενισμού την καλόστρωτη και ανθοστόλιστη κοίτη! Ας περιφρονήσουμε τις διαφορές μας και ας εστιάσουμε στις ομοιότητές μας».

Ὄχι μόνον πρός τούς παπικούς, ἀλλά καί πρός πάντας τούς αἱρετικούς τήν αὐτήν «ἀγάπην» (τοῦ Διαβόλου ἐννοεῖται) ἐπιδεικνύουν οἱ Οἰκουμενισταί!

Προσφάτως, ὁ ψευδεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος, ἐρωτηθείς ἄν θά ἐκδιώξῃ ἀπό τούς ναούς τούς αἱρετικούς ψευδοπολιτικούς πού ἐνομιμοποίησαν τήν θανάσιμον ἁμαρτίαν τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί ἐνόθευσαν τόν ἱερόν θεσμόν τοῦ γάμου ἐδήλωσεν ὅτι «ἡ ἐκκλησία δέν ἀντιδρᾶ, ἀγαπᾶ»! Ἄλλος ψευδεπίσκοπος πάλιν ἐδήλωσεν ὅτι οἱ ἐν λόγῳ ψευδοπολιτικοί δέν εἶναι ἐχθροί τῆς «ἐκκλησίας», ἀλλά φίλοι! Τρίτος ψευδο-αρχιεπίσκοπος (ὁ «Κρήτης») ἐδήλωσεν ὅτι ὅλοι εἴμεθα ἁμαρτωλοί, ἄρα ὀφείλομεν νά συμπορευώμεθα (ἀπό «ἀγάπην» ἐννοεῖται) μέ τούς ὡς ἄνω αἱρετικούς! Ὁ δέ «πατριάρχης» Βαρθολομαῖος ἐδήλωσεν ὅτι εἶναι σκάνδαλον νά ἑορτάζουν οἱ «χριστιανοί» χωριστά τό Πάσχα, διό καί «ὀρθόδοξοι» καί παπισταί ὀφείλουν νά ἑορτάζουν μαζί ἀπό τό 2025 καί μετά! Ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός (=ἐφηρμοσμένος Σατανισμός) εἰς ὅλον του τό «μεγαλεῖον»!

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.

Φώτης Κόντογλου : Οι πειρασμοί.

«Ὅπως τὰ βλέφαρα ἀγγίζουνε τόνα τ᾿ ἄλλο, ἔτσι κι οἱ πειρασμοὶ εἶνε κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς μὲ σοφία, γιὰ τὴ δική σου ὠφέλεια, γιὰ νὰ χτυπᾶς μὲ ὑπομονὴ τὴν πόρτα Του, καὶ ἀπὸ τὸν φόβο τῶν λυπηρῶν νὰ Τὸν θυμᾶται ὁ λογισμός σου, καὶ νὰ Τὸν σιμώσεις μὲ τὴν προσευχή, καὶ ν᾿ ἁγιαστεῖ ἡ καρδιά σου μὲ τὸ νὰ Τὸν συλλογίζεσαι. Καὶ σὰν Τὸν ἐπικαλεστεῖς θὰ σ᾿ ἀκούσει, καὶ θὰ μάθεις πῶς ὁ Θεὸς εἶνε Κεῖνος ποὺ θὰ σὲ γλυτώσει. Καὶ θὰ νοιώσεις Κεῖνον ποὺ σ᾿ ἔπλασε καὶ ποὺ νοιάζεται γιὰ σένα καὶ ποὺ σὲ φυλάγει καὶ πώπλασε διπλὸ τὸν κόσμο γιὰ σένα, τὸν ἕνα σὰν δάσκαλο καὶ πρόσκαιρο παιδευτή, τὸν ἄλλο σὰν πατρογονικὸ σπίτι σου καὶ αἰώνια κληρονομιά σου. Δὲν σ᾿ ἔκανε ὁ Θεὸς ἀπαλλαγμένο ἀπ᾿ τὰ λυπηρά, μήπως θαρρευόμενος στὴν Θεότητα, κληρονομήσεις ὅ,τι κληρονόμησε κεῖνος, ποὺ πρῶτα λεγότανε Ἑωσφόρος, κι ὕστερα γίνηκε Σατανᾶς καὶ πάλι δὲν σ᾿ ἔκανε ἀλύγιστον καὶ ἀσάλευτον, γιὰ νὰ μὴ γίνεις σὰν τ᾿ ἄψυχα τὰ κτίσματα καὶ σοῦ δοθοῦνε τὰ ἀγαθὰ δίχως κέρδος καὶ δίχως μισθό, ὅπως στὰ ἄλογα εἶνε τὰ φυσικὰ χαρίσματα τὰ χτηνώδικα. Γιατὶ εἶνε εὔκολο σ᾿ ὅλους νὰ καταλάβουνε πόση ὠφέλεια καὶ πόση φχαρίστηση καὶ ταπείνωση κερδίζει ὁ ἄνθρωπος περνώντας τοῦτα τὰ μπόδια».

 

Ὅταν λείπη τὸ ἐκκλησιαστικὸν φρόνημα

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

  Τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, ὅταν αἰχμαλωτίσει τοὺς χριστιανούς, τοὺς ἀποσυνδέει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ σιγὰ- σιγὰ τοὺς ἀπομακρύνει ὁριστικά. Πρόκειται γιὰ ὀλέθριο ἀποτέλεσμα καὶ ἡ ἀντιμετώπισή του εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη. Δυστυχῶς, σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση βρίσκεται ἡ πλειονότητα τῶν χριστιανῶν. Τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῶν κληρικῶν ἀποδίδει ἐλάχιστα, γιατί καὶ αὐτοὶ βρίσκονται στὴν ἴδια πνευματικὴ κατάσταση. Ἀλλὰ καὶ πολλοὶ μητροπολίτες κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα καὶ εἶναι ἐντελῶς ἀκατάλληλοι νὰ ἐπηρεάσουν τοὺς κληρικούς τους καὶ τὸ λαό. Οἱ ὅποιες δραστηριότητές τους εἶναι χωρὶς πνευματικὸ περιεχόμενο καὶ στοχεύουν στὴν προσωπική τους προβολή. Ἐπιδιώκουν τὸ χειροκρότημα καὶ ἐπιθυμοῦν τὸν δημόσιο ἔπαινο ἀπὸ τοὺς ἄσχετους μὲ τὴν πίστη ἀνθρώπους, γεγονὸς ποὺ ἐπιβεβαιώνει ὅτι εἶναι δοῦλοι τοῦ δαιμονικοῦ πάθους τῆς κενοδοξίας καὶ γιὰ τὴν ἱκανοποίηση αὐτοῦ θυσιάζουν ὅλα τὰ πνευματικά τους καθήκοντα πρὸς τὸ ποίμνιό τους.

Εβδομάς Παθών --- Κώστας Ιορδανίδης

 Η εβδομάδα των Παθών του Ιησού, ο Σταυρικός Του Θάνατος και η θριαμβική Ανάσταση του Θεανθρώπου είναι η συγκλονιστικότερη περίοδος των ορθοδόξων χριστιανών. Τα κείμενα του Ευαγγελίου, οι Ψαλμοί, ύψιστο επίτευγμα των μελωδών του Βυζαντίου, δημιουργούν μια μοναδική ατμόσφαιρα, που καθηλώνει τους πιστούς αλλά και αγνωστικιστές.