Η αδιάλειπτη ιερατική Λειτουργία του ανθρώπινου νου -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο ανθρώπινος νους λειτουργεί αδιάλειπτα! Αυτό είναι ίσως το βασικότερο χαρακτηριστικό του. Μπορεί βέβαια, ορισμένες φορές, να μη λειτουργεί σωστά. Οι παραισθήσεις και οι ψευδαισθήσεις είναι στο … αίμα του! Είναι τα αναπόφευκτα κάτοπτρα της υπάρξεως που του θολώνουν το οπτικό πεδίο και τον παραπλανούν, όχι σπάνια, αθεράπευτα. Όμως λειτουργεί!

Αν σταματήσει ο νους να λειτουργεί, βρισκόμαστε σε περίπτωση ψυχικού θανάτου που πλέον παραδίδει το πρόβλημα αυτό (της μη λειτουργίας του νου) στη ψυχιατρική δεοντολογία. Σ’ αυτή την περίπτωση αντιμετωπίζουμε μια δυσάρεστη εξαίρεση.

Κατά κανόνα, λοιπόν, ο ανθρώπινος νους λειτουργεί αδιάλειπτα. Αυτό το γεγονός για τη χριστιανική αυτοσυνειδησία σημαίνει αδιάλειπτη νοητική ιερατική λειτουργία!

Πράγματι! Αν θέσουμε τη σκοπιμότητα της λειτουργίας του νου κάτω από το πρίσμα των προοπτικών της χριστιανικής ανθρωπολογίας, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, Ότι ο νους είναι το εκφραστικότερο όργανο της εικόνας του Θεού στον άνθρωπο. Έχει λοιπόν η λειτουργία του θρησκευτική ποιότητα. Λειτουργεί για να πραγματοποιεί την υπαρξιακή συνέπεια του «κατ’ εικόνα», δηλ. το «καθ’ ομοίωσιν»!

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ

Τη Ζ΄ (7η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΥ.

Καλλιόπιος ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286 – 305), υιός μεν υπάρχων Θεοκλείας, η οποία ήτο δεδιδαγμένη την του Χριστού Πίστιν, καταγόμενος δε εκ Πέργης της Παμφυλίας. Ανατραφείς λοιπόν ούτος ευσεβώς παρά της μητρός του, εμελέτησε καλώς τας θείας Γραφάς, όταν δε εκινήθη ο κατά των Χριστιανών διωγμός υπό του Μαξιμιανού, τότε και ο γενναίος ούτος αγωνιστής ενδυναμωθείς τω πνεύματι και ακολουθών εις τας συμβουλάς της μητρός του, η οποία τον συνεβούλευε να αποθάνη δια τον Χριστόν με Μαρτύριον, προσήλθεν αυτόκλητος εις τον ηγεμόνα Μάξιμον, όστις διέτριβεν εις την εν τη Γαλατία Πομπηϊούπολιν, ήτις ωνομάσθη ούτως εκ του μεγάλου Πομπηϊου, του πέριξ ταύτης νικήσαντος τον Μιθριδάτην και η οποία το πάλαι εκαλείτο Ευπατορία.

Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΛΟΓΙΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ π. ΘΕΟΔΩΡΗΤΟΣ (+21- 9 -2007)

Αποτελεί αυταπόδεικτη αλήθεια για τον πολιτικό χώρο, ότι κανείς δικτάτορας δεν θα μπορούσε να σταθή χωρίς συνεργάτες. 

Τό ίδιο ακριβώς συμβαίνει καί στον εκκλησιαστικό χώρο. Κανείς αιρετικός δεν θα μπορούσε να ευδοκίμηση, αν δεν είχε αύτούς που θα επικροτούσαν, ή τουλάχιστον θα ανέχονταν σιωπηρώς τήν αίρεσίν του, θα κοινωνούσαν μαζί του και θα τον ακολουθούσαν.

Και για να γίνουμε πιό συγκεκριμένοι. Από θεολόγους και κληρικούς όλων των μετώπων έχει χαρακτηρισθή  ο Οίκουμενισμός ως παναίρεσις. Ενώ ξεκίνησε δειλά με το σύνθημα της αγάπης, κατέληξε σήμερα να διακηρύσση «γυμνή τη κεφαλή» ότι η Ορθοδοξία δεν είναι η Εκκλησία, αλλά μαζί με τις λοιπές αιρέσεις, παπισμού και προτεσταντισμού, συναποτελούν την Εκκλησίαν! Και το κατόρθωσαν αυτό οι οικουμενισταί πατριάρχαι, διότι είχαν βοηθούς και συναντιλήπτορας στην ανίερη προσπάθειά τους εκατοντάδας επισκόπων και χιλιάδας ιερέων και μοναχών, που είτε επικροτούσαν, είτε σιωπούσαν δια την προδοσία! 
--------------------------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Καθαρά, σταράτα καί τεκμηριωμένα ἁγιοπατερικῶς λόγια, μακριά ἀπό δικολαβισμούς καί μή τεκμηριωμένους συμβιβασμούς τοῦ τύπου «παραμένομεν εἰς κοινωνίαν ἄχρι καιροῦ, παραμένομεν στενάζοντες». Πατρός Θεοδωρήτου Ἱερομονάχου, αίωνία ἡ μνήμη (γ').

Το καλειδοσκόπιο της ανθρωπολογικής Νέας Τάξης Πραγμάτων -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η κατάσταση ένεκεν της υποχρεωτικής επιβληθείσης, εκών άκων, ειρκτής εις τις οικίες μας, ή τα εφαρμοσθέντα κατ’ αντιστοιχία  περιοριστικά μέτρα, προς την εργασία μας ή προς άμεση εξυπηρέτηση των βασικών μας αναγκών, τα οποία έχουν ήδη επί τρίτη συναπτή εβδομάδα ισχύσει, έχουν αφεύκτως δημιουργήσει καθολική ανησυχία, απογοήτευση και διαρκή αγωνία, δια το τι επιτέλους τέξεται η επιούσα, μετά την πάροδο των αυστηρών αυτών περιορισμών.

Το υπέρτατο έννομο αγαθό έγκειται η προάσπιση της δημόσιας υγείας, γεγονός αδιαμφισβήτητο το οποίο θεμελιώνεται σε αδιάσειστα ιατρικά στοιχεία πληγέντων συνανθρώπων μας, εν Ελλάδι αλλά και παγκοσμίως, πλην όμως περί των καθ’ ήμών, ως προς την λήψη των προσηκόντων μέτρων, παρατηρείται μία διακριτική μεταχείριση προς και σαφώς υπέρ των αλλοδαπών.

Υπάρχει "Δεδικασμένο" -- Του ιατρού κ. Σωτηρίου Ζουρίδη

Ο Βαρθολομαίος και η παρέα του έχουν υπερβεί προ πολλού και κατά πολύ εκείνους πού έκαναν τις ενώσεις του 1274 και του 1439. Ενός πράγματος έχουμε χρεία. Ένα πράγμα αν γίνει κατανοητό θα ξεκαθαρίσει το τοπίο. Ότι μετά την μνημόνευση του αιρετικού ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ως προεστώτα της ευχαριστίας έχουμε προσάρτηση στον παπισμό. Ότι έχουμε αυτομόληση στον σατανά. Και ότι τα τελούμενα δεν είναι απλά άκυρα αλλά είναι μυστήρια του σατανά. ΜΟΛΥΣΜΟΝ έχουν. Διότι όπως τα Ιερά μυστήρια των Ορθοδόξων μάς ενώνουν με τον Θεό έτσι τα ανίερα μυστήρια των αιρετικών, μας ενώνουν με τον σατανά. ΚΑΙ ΕΠΙ ΑΥΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ και ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΥΝΦΩΝΙΑ και έχει χυθεί αίμα μαρτύρων π.χ. των επι Βέκου μαρτυρισάντων. Υπάρχει "Δεδικασμένο". Και μαρτυρία εξ ουρανού, η Παναγία και ο Αι Σπυρίδωνας, ότι εχθρός Θεού ο Πάπας, και είναι αδιανόητη για ορθόδοξο η όποια αμφισβήτηση...

Ο ἀείμνηστος ἱερομόναχος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος. (Ὁμιλία 20 στὸν Ἰεζεκιήλ). Λέγει:

«Ἀντιλαμβάνεσθε, λοιπόν, ὅτι ἐδῶ φτάνουμε νὰ ἔχουμε κληρικοὺς ποὺ νὰ εἶναι μασῶνοι. Αὐτὸς (ὁ κληρικός) οὐσιαστικὰ ἔχει χάσει τὴν πίστη του. Ἔτσι, ὅπως τὸ βλέπουμε τώρα, στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰεζεκιήλ, ποὺ ὁ κλῆρος εἶχε προσχωρήσει στὴν εἰδωλολατρία, καὶ τὸ εἴδαμε αὐτὸ πολύ-πολὺ καθαρά.

Σᾶς αἰτιολόγησα, γιατί ἀρχίζει ἡ σφαγὴ ἀπὸ τοὺς κληρικούς, ποὺ ἔπρεπε νὰ φυλάξουν τὸ λαό καί, ὅμως, αὐτοὶ ὁδηγοῦν τὸ λαὸ μὲ κακό τους παράδειγμα εἰς τὴν εἰδωλολατρία.

Τό άρθρο αυτό τού κ. Μάννη (κατακομβική εκκλησία) θυμίζει αμφιλεγόμενη τεχνοτροπία στίλ ναΐφ. -- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Περί κατακομβικής εκκλησίας

Τό άρθρο αυτό τού κ. Μάννη (κατακομβική εκκλησία) θυμίζει αμφιλεγόμενη τεχνοτροπία στίλ ναΐφ. Προεκτείνοντας τόν λόγο "περί τεχνοτροπίας" σέ παράλληλο, αλλά εντελώς διαφορετικό επίπεδο, μπορεί νά γίνει λόγος γιά ναΐφ εκκλησία ή/και «θεολογία».

Αυτή η υποστροφή, που θέλει τήν εκκλησία νά γυρίζει πίσω στά πρό χριστιανικά χρόνια ή στά πρώιμα χριστιανικά, άν μή τί άλλο, μπορεί νά τήν παραλληλίσει κανείς μέ τήν συμπαθή, κατά τά άλλα, ιουδαϊκή/εβραϊκή κοινότητα τών Άμις. Παρένθεση, κάτι παρόμοιο έγινε καί σέ μάς μέ κάποιον κ. Νάκο

Είναι λίαν αφελές νά αγνοείται ο ιστορικός περίγυρος, που συνοδεύει τήν Εκκλησία διά μέσου τών αιώνων, χωρίς βεβαίως, νά αγνοείται ο κινδυνος του σεκουλαρισμού, άλλως εκκοσμίκευση, είτε πρόκειται περί ένθεης εκκοσμίκευσης είτε, τό συνηθέστερον, λαθραίας παλινδρόμησης στίς αρχέγονες πηγές τού Ιουδαϊσμού : ένας θεός απρόσωπος καί ανυπόστατος. Θέλω νά πώ, πλήρης άρνησης τής θείας Ενανθρωπήσεως, καί δή καί τής διφυούς φύσεως τού Κυρίου, σέ μία Υπόσταση-Πρόσωπο.

Καί τί μένει; Μένει μόνο ένας άνθρωπος, οπωσδήποτε χαρισματικός καί ξεχωριστός, ο οποίος τελικά χάνεται στήν - τού θεού - απροσδιοριστία μέ τήν συμβατική, έστω, αλλά λίαν παρακινδυνευμένη ονομασία : θεός ή Θεός. Μέ άλλα λόγια, έχουμε τήν πρωτίστως ανθρωποκεντρική έκδοση τού Μονοφυσιτισμού.
-----------------------------------

Σταύρος Τ. είπε...

"Είναι λίαν αφελές νά αγνοείται ο ιστορικός περίγυρος, που συνοδεύει τήν Εκκλησία"
συμφωνώ απόλυτα, καθώς όχι μόνο στις πρώτες μ.Χ περιόδους, αλλα κι αρκετές φορές αργότερα (καθώς η πραγματικη΄Εκκλησία ήταν συνήθως διωκόμενη, ακόμα και στο Βυζάντιο) η Εκκλησία λειτουργούσε εν κρυπτώ, με ποιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα, το δικό μας των ΓΟΧ, ειδικά την περίοδο 1924-1935, που είμασταν κι άνευ Επισκόπων.
Σαφέστατα θα πρέπει να μιλάμε για ποιμνιο που θα ακολουθησει (αν δεν υπάρξει πραγματικά Ορθόδοξος Επισκοπος, για το οποίο προς το παρόν αμφιβάλλω) Ιερείς κανονικά χειροτονημένους, αδίκως καθαιρεμένους κι ορθά αποτειχισμενους
Οι υπόλοιποι ας γίνουνε συμμέτοχοι των τραγικών που συμβαίνουνε, να τρώνε σανό λέγοντας περίτεχνα λόγια, θυμίζοντας το φάσκοντες εἶναι σοφοὶ ἐμωράνθησαν

Η ΑΠΟΤΕΙΧΗΣΗ του ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ !

Το Δεκέμβριο του 1452 και ενώ ο Πρωτοσύγκελος πατήρ Ραφαήλ, αλλά και ο Διάκονός του Νικόλαος βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος οργάνωσε επίσημο συλλείτουργο στην Εκκλησία της Αγίας Σοφίας με αντιπρόσωπο του πάπα τον καρδινάλιο Ισίδωρο, στα πλαίσια της ενωτικής πολιτικής που εφάρμοζε έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα σωθεί η Βασιλεύουσα με τη βοήθεια του πάπα, από τον ασφυκτικό τουρκικό κλοιό. Στις 12 Δεκεμβρίου του 1452, ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνος, έλαβε χώρα το συλλείτουργο αυτό.

Απάντηση στις αμφιβολίες

Το μοναστήρι του Αγίου Παύλου δεσπόζει μεγαλόπρεπο και επιβλητικό στους πρόποδες του Άθωνα. 

Το έτος 1839 ήταν πολύ σημαντικό για τη μονή: Έγινε η μετατροπή της από ιδιόρρυθμη σε κοινοβιακή . Ακολούθησαν ταραχές και σκάνδαλα . Κάποιος μοναχός αμφέβαλε, αν ήταν ευάρεστη στον Θεό μια τόσο απότομη μετατροπή. Επιπλέον δεν έβλεπε με καλό μάτι τους άλλους μοναχούς να ελεούν απλόχερα τους φτωχούς, τη στιγμή που η μονή είχε μεγάλες ανάγκες και πολλά χρέη. 
Η Παναγία όμως θέλησε να διαλύσει τις αμφιβολίες του και να τον πληροφορήσει ότι η κοινοβιοποίηση ήταν θέλημα Θεού και ότι για τις ανάγκες της μονής και των μοναχών προνοεί η Ίδια.