Ο Κοσμάς :

μέρος Γ'

4. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης

α. Τον μακαριστό π. Ιωάννη Ρωμανίδη γνώρισα το 1972. Είχα διαβάσει προηγουμένως, το βιβλίο του «Προπατορικό αμάρτημα». Δεν ξέρω, αν τότε είχα καταλάβει πολλά πράγματα. Μάλλον, όχι!
Η γνωριμία μου μαζί του ήταν για μένα μεγάλη ευλογία του Θεού, γιατί έγινε αιτία να γνωρίσω την Πατερική Θεολογία. Συνδέθηκα μαζί του. Πολλές μέρες κάθε βδομάδα, για πολλές ώρες, είμασταν μαζί, συζητώντας θεολογικά. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω το βιβλίο του «Προπατορικό αμάρτημα». Νέους ορίζοντες στη σκέψη μου άνοιξε και το βιβλίο του «Ρωμηοσύνη», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1975.

β. Από την προσωπική μου αυτή εμπειρία μαζί του, σχημάτισα τη εντύπωση ότι ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, κατά λάθος της ιστορίας γεννήθηκε στην εποχή μας.
Έπρεπε ο άνθρωπος αυτός να είχε γεννηθεί τον 4ο, ή 5ο αιώνα, το «χρυσό αιώνα» της Εκκλησίας. Τότε, που έζησαν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας. Υπήρξε μαθητής του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ και πνευματικό παιδί του γέροντα Ιερώνυμου, που ήταν παληά στο Σιμωνοπετρίτικο μετόχι στην Ανάληψη της Αθήνας. Θεωρούσε τον π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ ως το μεγαλύτερο Ορθόδοξο θεολόγο. Ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ πολέμησε τον παπισμό και τον οικουμενισμό, κόβοντας κάθε «κοινωνία» με όλα τα Πατριαρχεία και τις νεοημερολογίτικες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Σύμφωνα με πληροφορίες, που δεν μπόρεσα μέχρι σήμερα να επαληθεύσω, ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, όταν πέθανε δεν βρέθηκε παπάς να τον κηδεύσει, επειδή δεν είχε με καμιά Εκκλησία «κοινωνία»!

γ. Ο π. Ιωάννης ήταν στην πραγματικότητα ένας σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας. Ένας ασκητής, που προσευχότανε, ξενυχτώντας, πάνω σ’ ένα σκαμνί, με το κομποσχοίνι στο χέρι. Άλλωστε και η μητέρα του Ευλαμπία, ήταν μοναχή στη Σουρωτή της Θεσσαλονίκης.
Η σκέψη του ήταν συνέχεια στους Πατέρες. Σκεφτόταν πως έπρεπε να αντιμετωπιστούν τα σχέδια.του παπισμού και του Οικουμενισμού, για την άλωση της Ορθοδοξίας. ΄Ηταν παθιασμένος με την υπόθεση της Ορθοδοξίας. Πίστευε ότι μόνο ένας πραγματικός μοναχισμός, θεμελιωμένος στη διδασκαλία των Πατέρων, και όχι στα δυτικά πρότυπα, θα βοηθούσε την Εκκλησία. Γι’ αυτό ήταν εχθρικός τόσο προς τις οργανώσεις, όσο και προς την φιλοπαπική τακτική ωρισμένων επισκόπων και θεολόγων. Έφθασε μάλιστα ολόκληρη Θεολογική Σχολή στον τόπο μας να καταγγείλει ως αιρετική.
Αυτό βέβαια του δημιούργησε και εχθρούς, μεταξύ των οποίων και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος με επιστολή του το απείλησε με καθαίρεση. Η επιστολή αυτή τον είχε θλίψει τόσο πολύ, ώστε σ’ αυτή μάλλον πρέπει ν’ αποδοθεί και ο πρόωρος θάνατός του σε ηλικία 74 χρόνων, το 2001.
Γνώριζε όσο κανένας άλλος Ορθόδοξος, ίσως και παπικός, τη παπική θεολογία. Μετείχε άλλωστε στην αρχική του φάση, ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος στο «Θεολογικό Διάλογο» με τους Λατίνους.

γ. Θα σημειώσω μερικά σημεία απ’ τις πληροφορίες, ή απόψεις του, που άκουσα από τον ίδιο, όπως ότι:
Η Ένωση των Εκκλησιών έγινε το 1965, με συμφωνία που υπόγραψε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας με τον πάπα Παύλο 6ο. Τη συμφωνία αυτή την καμουφλάρισαν με την ταυτόχρονη άρση των αναθεμάτων. Το μοντέλο της Ενώσεως είναι η αναγνώριση από τους Ορθοδόξους του δόγματος του Πρωτείου του Πάπα, με ταυτόχρονη αναγνώριση από αυτόν του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ως «πρώτου» της ελληνόρρυθμης Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία με το λατινόρρυθμο άλλο τμήμα θα αποτελούν, λόγω της μεταξύ τους «κοινωνίας», την Μια υπό τον Πάπα καθολική Εκκλησία. Έτσι, τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι παπικοί, θα διατηρούν όλοι τα δόγματά τους, ως έθιμα, όπως τόνιζε από παληά ο Αθηναγόρας. Τότε θα καταργηθεί και η Ουνία, γιατί δεν θα έχει πλέον λόγο υπάρξεως, αφού οι Ορθόδοξοι θα τους έχουν αντικαταστήσει. Τότε, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν θα είναι προκαθήμενος μιας μικρής Εκκλησίας Ρωμηών στην Πόλη, αλλά πραγματικός Οικουμενικός Πατριάρχης όλων των Ορθοδόξων, δηλ του ελληνόρρυθμου κομματιού της Μιας υπό τον Πάπα Εκκλησίας!
Ότι οι Ορθόδοξοι στην Ελλάδα δεν καταλαβαίνουν τίποτα, όταν τους μιλάει κάποιος για την Ορθοδοξία. Ενθουσιάζονται προς στιγμή, αλλά μετά ξεχνιούνται. Τα βάζουν όλα αυτά στο ντουλάπι, για να τα ξαναθυμηθούν κάποτε, όταν χρειαστεί να κάνουν επίδειξη των γνώσεών τους σε τρίτους.
Ότι μεγαλύτερο κακό κάνουν στην Ορθοδοξία οι λεγόμενοι συντηρητικοί, οι σύγχρονοι «Φαρισαίοι», παρά οι φιλελεύθεροι, που παρομοίαζε με τους «Σαδδουκαίους», που έζησαν την εποχή του Χριστού. Τόνιζε δε, ότι ο Χριστός τα περίφημα «ουαί», τα είπε για τους Φαρισαίους.
Ότι οι Παλαιοημερολογίτες έχουν δίκηο κι’ η Εκκλησία τους έχει χάρη και μυστήρια. Πίστευε όμως πως αν δεν είχε γίνει το σχίσμα το 1924 , θα ήταν άλλη η κατάσταση της Ορθοδοξίας στην Ελλάδα.
Διατηρούσε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με αρκετούς επισκόπους των Παλαιοημερολογιτών, για μερικούς από τους οποίους πολλές φορές έλεγε «οι δικοί μας επίσκοποι»! Όταν δε για πρώτη φορά μετά τη χειροτονία τους συνάντησε δυο απ’ αυτούς τους επισκόπους μέσα σε κεντρική οδό της Αθήνας, έσκυψε, τους έβαλε μετάνοια μέσα στο δρόμο και τους φίλησε το χέρι!.

Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα • Ψαλμοί - Mount Athos • Chants

Διαβάζω :


Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Μοναχού Παϊσίου του Αγιορείτου, στην Πάτρα.

Στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Πατρών λειτούργησε σήμερα Κυριακή Β’ Νηστειών ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος με συλλειτουργούς τον Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Κουλτουμουσίου Αγίου Όρους Αρχιμανδρίτη π. Χριστόδουλο, ..........


και σκέπτομαι το :

"μη μέταιρε όρια α έθεντο οι πατέρες σου" (Αγία Γραφή)

"στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις" (αγία Γραφή)
"αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ΄ ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω" (Αγία Γραφή)

Άγιος Αθανάσιος (ο Πάριος) : 

Νυν δε εκ των ειρημένων εδιδάχθημεν πρώτον, ότι τα μέσα του παρελθόντος αιώνος ήρξατο αύτη η εν Κυριακή πράξις των νεκρικών μνημοσύνων παρά των πατέρων της Αγίας Άννης, ουδαμού του Όρους πρότερον τούτου γενομένου· και δεύτερον, ότι ελεγχόμενοι υπό των τότε διδασκάλων και πνευματικών ως παραβάται της ανέκαθεν Παραδόσεως της Εκκλησίας και των διατάξεων των Πατέρων, αυτοί έτι μάλλον επέμενον ακατάπαυστα νεκρολογούντες και καθ΄ όσον ηδύναντο τους αντιλέγοντας και μη συμπράττοντας βιάζοντες και καταδιώκοντες.

Άγ. Νικόδημος προς τους αντικολλυβάδες μοναχούς του Αγίου Όρους: 

Ει γαρ και ουκ ήθελον παντελώς ειπείν, ουδέ γράψαι εις χάρτην ταύτα, δια το αιδέσιμον του μοναχικού και ασκητικού τάγματος, αλλ΄ αναγκάζομαι, ίνα γράψω ολίγα τινά, ένεκεν αληθείας και δικαιοσύνης. Δεύτερον αίτιον ταύτης (Ομολογίας) εστάθη, το μίσος οπού τρέφουν εις την καρδίαν τους οι κατήγοροι ημών, και πάντων των αδελφών οπού φυλάττουν την εν Σαββάτω περί των μνημοσύνων της Εκκλησίας Παράδοσιν· και ακολούθως η εκκρίζωσις του τοιούτου μίσους, ήτις ελπίζεται να γένη, συνεργούσης της θείας Χάριτος, δια της Ομολογίας και Απολογίας ημών ταύτης. Κάμνομεν τέλος της Ομολογίας και Απολογίας ημών ταύτης, και λέγομεν τούτο το σύντομον μεν, αλλά γενναίον και αληθέστατον: Αδελφοί και πατέρες, εάν δεν εκριζώσετε το μίσος από την καρδίαν σας, και δεν εμφυτεύσετε την αγάπην, και εάν δεν παύσετε από τας κατά των αδελφών σας δυσφημίας, να ηξεύρετε—και σύγγνωτε ημίν δια την τόλμην—ότι ματαίως κατοικείτε εις τα όρη και τα βουνά· μάταιοι είναι όλοι οι ασκητικοί σας αγώνες και κόποι και ιδρώτες· να ειπούμεν και μεγαλύτερον: μαρτύριον αισθητόν, εάν υπομείνητε δια τον Χριστόν, έχετε δε μίσος και δεν αγαπάτε τους αδελφούς σας, μάταιον είναι το τοιούτον μαρτύριόν σας.

Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν ως αρνίον επί σφαγήν. Στον πέλεκυ της αιρέσεως! 
Ζει, όμως, Κύριος….!




π. Θεοδώρου Ζήση - Περί Αγίου Γρηγορίου Παλαμά

Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς)

Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού, να ταπεινωθή τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί Της θεολόγοι, ακόμη και ιεράρχαι να επιζητούν την “οργανικήν” μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών, το οποίον κατ΄ αυτόν τον τρόπον γίνεται εις νέος εκκλησιαστικός “oργανισμός”, μία “νέα Εκκλησία” υπεράνω των εκκλησιών, της οποίας αι Ορθόδοξοι και μη ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνον “μέλη”, “οργανικώς”μεταξύ των συνδεδεμένα; Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία!  

Φώτης Κόντογλου - Ὁδηγοὶ τοῦ κόσμου


Ὦ τρισανόητοι, ἐσεῖς ποὺ ἔχετε τὴν ἰδέα πὼς εἴσαστε κι ἄξιοι νὰ γίνετε ὁδηγοὶ τοῦ κόσμου! Γιὰ λίγα χρόνια μιᾶς ζωῆς, ποὺ εἶναι κι αὐτὰ γεμάτα ταραχή, ἀνησυχία, κι ἀπελπισία, γεμάτα πολέμους καὶ ἐγκλήματα, γι᾿ αὐτὲς τὶς λίγες μέρες, λοιπόν, κάνετε τόση φασαρία, γι᾿ αὐτὲς φτιάνετε τόσες θεωρίες, γι᾿ αὐτὲς πνίγετε στὸ αἷμα τὴν ἀνθρωπότητα, γι᾿ αὐτὲς τὶς λίγες στιγμὲς τὴν ἀφιονάζετε μ᾿ ἕνα πλῆθος ὄνειρα γιὰ εὐτυχία, ποὺ τὸ τέλος τους θά ᾿ναι τὸ τίποτα; Ἀληθινὰ εἴσαστε τρελοί, καὶ κακοὶ τρελοί, σατανᾶδες τῆς ἀπάτης.
Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θὰ περάσουμε τὸν θάνατο τοῦ κορμιοῦ, καὶ θὰ πάγει ὁ καθένας, ὅπου τὸν προόρισε ὁ Κύριος, κατὰ τὴν πίστη καὶ κατὰ τὰ ἔργα του. Αὐτὸν εἶναι ὁ πρῶτος θάνατος. Ποὺ εἶναι γιὰ τοὺς καλοὺς κατὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «μετάβασις ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν». Ἐκεῖνοι ὅμως ποὺ θελήσανε νὰ γίνουνε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, κι εἴπανε πὼς δὲν ὑπάρχει, καὶ ρίξανε τοὺς ἀδελφούς τους στὸν Καιάδα τῆς ἀπελπισίας καὶ τῆς ἀπιστίας, αὐτοί, παρεκτὸς ἀπὸ τὸν πρῶτο θάνατο, θὰ περάσουνε καὶ τὸν δεύτερο θάνατο.
Ναί! Αὐτὸν τὸ δεύτερο θάνατο ποὺ εἶναι ὁ ἀληθινὸς θάνατος, θὰ τὸν δοκιμάσουν ὅσοι δὲν θὰ βρεθοῦνε γραμμένοι στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς. (Ἀποκαλ. Κ´, καὶ ΚΑ´, 8).

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)


Φιλοσοφία του Αντιχρίστου.

Εις την πραγματικότητα όλα τα πνεύματα τα κατοικούντα εις τον επίγειον κόσμον μας ή τα διερχόμενα εξ αυτού, χωρίζονται εις δύο κατηγορίας: εις τα προερχόμενα από τον Θεόν και εις τα προερχόμενα από τον διάβολον. Από τον Θεόν είναι εκείνα τα οποία αποδέχονται και ομολογούν ότι ο Ιησούς είναι ο σαρκωθείς Θεός Λόγος, Σωτήρ και Κύριος, από δε τον διάβολον τα μη ομολογούντα τούτο. Όλη η φιλοσοφία του διαβόλου έγκειται εις την άρνησιν του Θεού δηλαδή εις το να μη αναγνωρίση την εις τον κόσμον παρουσίαν Του, την σάρκωσίν Του και την ενανθρώπησίν Του, εις το να ισχυρίζεται και να κηρύττη ότι ο Θεός δεν υπάρχει ούτε εις τον κόσμον ούτε εις τον άνθρωπον. Κατά την διδασκαλίαν αυτήν εις τον Θεάνθρωπον δεν υπάρχει Θεός, είναι ανοησία να πιστεύη κανείς ότι ο Θεός εσαρκώθη εις τον άνθρωπον και ότι είναι δυνατόν να ζη μέσα εις αυτόν. Ο Θεός απουσιάζει από ολόκληρον τον άνθρωπον, που είναι ένα ον εις το οποίον δεν υπάρχει ο Θεός ούτε τι του Θεού, τι το θείον, αθάνατον και αιώνιον, ο άνθρωπος είναι εξ ολοκλήρου πεπερασμένος, θνητός, ανήκει κατά πάντα εις το ζωϊκόν βασίλειον και δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτε από τα ζώα. Δι΄ αυτό είναι τελείως φυσικόν και να ζη ως τα ζώα, τα οποία είναι οι μόνοι νόμιμοι πρόγονοί του και αδελφοί του κατά φύσιν.                                                                                          Τοιαύτη ακριβώς είναι η φιλοσοφία του Αντιχρίστου, του θέλοντος πάση θυσία να αντικαταστήση τον Χριστόν και να πάρη την θέσιν Του εις τον κόσμον και εις τον άνθρωπον.

ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ–ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ῎Η ΑΛΗΘΕΙΑ


Ταυτίζεται ὁ σωματικός θάνατος μέ τόν «ἐγκεφαλικό θάνατο»;

Ὁ «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς» ἀσθενὴς μπορεῖ νὰ βρίσκεται σὲ κατάσταση κώματος καὶ ἄπνοιας, ὅμως τὰ περισσότερα ὄργανά του λειτουργοῦν μὲ τὴν κατάλληλη ἰατρικὴ ὑποστήριξη· ἔτσι, ὅταν τοῦ ἀφαιροῦν τὰ ὄργανα, εἶναι ἀκόμα ροδαλός καὶ ζεστός, ἡ καρδιά του ἀκόμα καί τό αἷμα του κυκλοφορεῖ (Dr Alan Shewmon, διεθνοῦς φήμης Καθηγητὴς Παιδ. Νευρολογίας στὸ UCLA(Πανεπιστήμιο τῆς Καλιφόρνιας, Λὸς Ἄντζελες). Θὰ σοῦ ποῦν ὅτι τὰ ὄργανα τὰ παίρνουν, ὅταν ὁ ἄνθρωπος εἶναι νεκρός. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Ἂν εἶναι νεκρὸς τότε γιατί τοῦ κάνουν ἀναισθησία πρὶν τοῦ πάρουν τὰ ὄργανα;
Ὑπάρχουν καταγραμμένες ἀρκετὲς περιπτώσεις "ἐγκεφαλικὰ νεκρῶν", ποὺ ἐπανῆλθαν μερικῶς ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατάσταση. Στὸ διαδίκτυο μπορεῖς νὰ βρεῖς σχετικὰ παραδείγματα καὶ συγκλονιστικὰ βίντεο. Τὰ ζωτικά ὄργανα τῶν "δωρητῶν" παίρνονται, ἐνῶ αὐτοὶ εἶναι ἀκόμα ΖΩΝΤΑΝΟΙ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνεται βίαιη διακοπὴ τῆς ζωῆς τους κατὰ τὴ διαδικασία τῆς λήψης τῶν ὀργάνων τους. Πολλοὶ καὶ κορυφαῖοι ἐπιστήμονες στὴν Ἑλλάδα (Κ. Καρακατσάνης 2001, Ἐ. Παναγόπουλος 1998, Μ. Βρεττὸς 1999, Ἰ. Κουντουρᾶς 1999, Κ. Χριστοδουλίδης 1995, Ν. Μπαλαμότσος 1999, Ν. Κωνσταντινίδης 1999, Μ. Γκιάλα 1999, Ἀ. Ἀβραμίδης 1995, Π. Κούγιας 1999, Ἀ. Γουλιανὸς 1999, κ.ἄ.) καὶ στὸ ἐξωτερικό (R. D. Truog 1992, D. A. Shewmon 1997, R. M. Taylor 1997, κ.ἄ), ἐκφράζουν σοβαρὲς ἐπιστημονικὲς ἐνστάσεις καὶ δὲν διστάζουν νὰ προτείνουν ἀκόμη καὶ τὴν πλήρη ἐγκατάλειψη τῆς ἔννοιας τοῦ "Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου".
Ὁ Καθηγητὴς Παιδ. Ἀναισθησιολογίας στὸ κορυφαῖο Πανεπιστήμιο τῶν Η.Π.Α. Harvard, καὶ Διευθυντὴς τῆς Μονάδας Ἐντατικῆς Θεραπείας στὸ Πανεπιστημιακό, Παιδιατρικὸ Νοσοκομεῖο Βοστώνης Dr. Robert D. Truog δηλώνει: «Ὁ Ἐγκεφαλικὸς Θάνατος παραμένει ἀσυνάρτητος στὴ θεωρία καὶ συγκεχυμένος στὴν πράξη.Ἐπιπλέον, ὁ μόνος σκοπός, ποὺ ἐξυπηρετεῖται ἀπὸ τὴν ἔννοια  (τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου), εἶναι ἡ διευκόλυνση ἐξεύρεσης ὀργάνων πρὸς μεταμόσχευση». (Γι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε, καὶ «ἐφευρέθηκε» μόλις τὸ 1968 ἡ ἔννοια τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» ἀπὸ κάποιους ἐπιστήμονες τοῦ Harvard). Τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου εἶναι μεγάλο μυστήριο, θὰ μᾶς ποῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καὶ κανεὶς δὲν γνωρίζει οὔτε πρόκειται ποτὲ νὰ γνωρίσει, πότε (ποιὰ ἀκριβῶς χρονικὴ στιγμὴ) ἡ ψυχὴ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα. Ὅσο ἡ καρδιὰ λειτουργεῖ, ἡ ψυχὴ εἶναι ἑνωμένη μὲ τὸ σῶμα! Ὁ Γέροντας Παΐσιος, ὅταν ρωτήθηκε περὶ μεταμοσχεύσεων, ἀντιτάχθηκε κατηγορηματικὰ στὴ μεταμόσχευση ζωτικῶν ὀργάνων (ὄργανα χωρὶς τὰ ὁποῖα ὁ δότης δὲν μπορεῖ νὰ συνεχίσει νὰ
ζεῖ), γιὰ δύο λόγους: Πρῶτον: «ἀποτελεῖ ἀνεπίτρεπτη παρέμβαση, ἀντιστρατευόμενη στὸ δημιουργικὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν μία θανατώνοντας τὸν δότη, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη δημιουργώντας μας τὴν ἔπαρση γιὰ τὴν ζωοποίηση τοῦ λήπτη». Καὶ δεύτερον: «Θὰ γίνει αἰτία ἐφευρέσεως τρόπων νὰ σκοτώνουν τοὺς ἀσθενεῖς, γιὰ νὰ πάρουν τὰ ὄργανά τους». Ὁ π. Πορφύριος ἦταν ἀντίθετος μὲ τὴν μεταμόσχευση συμπαγῶν ὀργάνων ἀπὸ «ἐγκεφαλικῶς νεκρούς». Ἔκανε τὴν ἑξῆς σύσταση σὲ ζεῦγος, ποὺ ἤθελε νὰ δωρίσει τὰ ὄργανα τοῦ παιδιοῦ τους μετὰ ἀπὸ σοβαρὸ ἀτύχημα: «ΕΝΑΣ θάνατος ὑπάρχει. Νὰ δώσετε μόνον τοὺς κερατοειδεῖς χιτῶνες τῶν ὀφθαλμῶν». Ὁ εὑρισκόμενος στὴν κατάσταση τοῦ λεγόμενου "ἐγκεφαλικοῦ
θανάτου" εἶναι βαριὰ πάσχων ἀσθενὴς καὶ ὄχι νεκρός. Μὲ τὴ λήψη τῶν ζωτικῶν ὀργάνων ἀπὸ "ἐγκεφαλικῶς νεκρὸ" ἀσθενή αὐτὸς ὁδηγεῖται διά τῆς βίας στὸν ὁριστικὸ κλινικὸ θάνατο·
αὐτὴ ἡ ἐνέργεια, μὲ τὰ κριτήρια τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας, ἰσοδυναμεῖ μὲ ΦΟΝΟ.
Θὰ σοῦ ποῦν ὅτι ἡ δωρεὰ ὀργάνων εἶναι αὐτοθυσία καὶ πράξη εὐγενική, πράξη ἀνθρωπιᾶς καὶ ἀλτρουϊσμοῦ. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια. Αὐτός, ποὺ ὁρίζει πότε θὰ πεθάνουμε, εἶναι ὁ Δημιουργός μας καὶ ὄχι ἐμεῖς. Στὴν Παλαιὰ καὶ στὴν Καινὴ Δισθήκη, ἀλλὰ καὶ στὴν Ὑμνογραφία
τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ ἔμφαση τονίζεται ὅτι Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι μόνον ὁ Δημιουργός. Ἀκόμη καὶ ὅταν ὑπάρχει συναίνεση, ἡ «ΔΩΡΕΑ» ζωτικῶν ὀργάνων δέν εἶναι αὐτοθυσία, ἀλλὰ ἰδιόμορφη αὐτοκτονία καὶ μέγιστη ἁμαρτία, διότι ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν δότη τὴν δυνατότητα τῆς μετάνοιας (νὰ πεῖ δηλαδή, ἔστω καὶ τελευταία στιγμή, «Συγχώρα με, Θεέ μου» καὶ νὰ σώσει ὁ Θεὸς ἐνδεχομένως τὴν ψυχή του). Γνωρίζεις γιὰ τὸν Νόμο 150/3984 ἄρθρο 95 παρ. 2 περὶ "εἰκαζόμενης συναίνεσης"; Ἂν ὄχι, σὲ ἐνημερώνουμε: Ἀπὸ τὴν 1η Ἰουνίου 2013: «...Ἡ ἀφαίρεση ἑνὸς ἢ περισσοτέρων ὀργάνων ἀπὸ ἐνήλικο, "θανὸν" πρόσωπο
πρα γματοποιεῖται ἐφόσον, ὅσο ζοῦσε, δὲν εἶχε ἐκφράσει τὴν ἀντίθεσή του σύμφωνα μὲ τὴν παρ. 3...», δηλαδή, ἂν δὲν ἔχεις δηλώσει ἀρνητικά, σὲ θεωροῦν "δωρητή"! Ἂς δηλώσουμε στὸν Ἐθνικὸ Ὀργανισμὸ Μεταμοσχεύσεων τὴν ἄρνησή μας, (Τμῆμα Προώθησης Δωρεᾶς Ἱστῶν καὶ Ὀργάνων, Ἀν. Τσόχα 5, 115 21 Ἀθήνα) κάνοντας μία ὑπεύθυνη δήλωση, μὲ βεβαιωμένο τὸ
γνήσιο τῆς ὑπογραφῆς μας ὅτι: «Σὲ καμία περίπτωση δὲν ἐπιθυμῶ νὰ ληφθοῦν τὰ ὄργανά μου πρὸς μεταμόσχευση κατόπιν διαπιστώσεως τοῦ θανάτου μου εἴτε μὲ κριτήριο τὴ θεωρούμενη "νέκρωση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους" εἴτε μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο κριτήριο. Ἐπίσης δὲν ἐπιθυμῶ νὰ λάβω ὄργανα πρὸς μεταμόσχευση ἀπὸ "ἐγκεφαλικῶς νεκρὸ" ἀσθενῆ».

Κίνηση Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐναντίον τοῦ «Ἐγκεφαλικοῦ Θανάτου» καί τῆς «εἰκαζόμενης συναίνεσης»

π. Θεόδωρος Ζήσης - Σχόλια στην Εκκλησιαστική επικαιρότητα

Οἱ άγιοι Κάλλιστος καὶ Ἰγνάτιος Ξανθόπουλοι σὲ ἐρώτηση πῶς πρέπει νὰ ἀκοῦμε καὶ νὰ ἐννοοῦμε τὰ πνευματικὰ λόγια τῶν Πατέρων ἀπαντοῦν:


«Πρῶτα ἀπὸ ὅλα, νὰ ἀκοῦς καὶ νὰ ἐννοεῖς μὲ πίστη καὶ μὲ τὴν πρέπουσα εὐλάβεια τὰ θεῖα καὶ πνευματικὰ θεσπίσματα τῶν Πατέρων. Γιατί λέει ὁ ἅγιος Μακάριος “Τὰ πνευματικὰ εἶναι ἀπλησίαστα στοὺς ἀπείρους, στὴν ἁγία ὅμως καὶ πιστὴ ψυχὴ ἔρχεται ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ νὰ τὴν κάνει νὰ τὰ ἐννοήσει. Καὶ οἱ ἐπουράνιοι θησαυροὶ τοῦ Πνεύματος γίνονται φανεροὶ μόνο σὲ ἐκεῖνον ποὺ τοὺς ἐδοκίμασε. Ὁ ἀμύητος οὔτε κἄν νὰ τὰ ἐννοήσει μπορεῖ. Ἄκουε λοιπὸν, μὲ εὐλάβεια γι᾽ αὐτά, μέχρις ὅτου φτάσεις κι ἐσὺ μὲ τὴν πίστη σου νὰ ἀξιωθεῖς νὰ τὰ ἐπιτύχεις».