ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ Γ΄ ΜΕΡΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ

ΤӉ 6^ӊ  Οκτωβρίου 2023

“Κληρικοὶ ἐγκαλούμενοι ἀπολογοῦνται πρὸς ἀποφυγὴν σκανδαλισμοῦ”

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Γ.Ο.Χ.

ΒΑΔΗΣ ΚΑΙ ΒΥΡΤΕΜΒΕΡΓΗΣ

ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

 

Ο αγώνας μας να καταστήσουμε σαφές σε ορθόδοξους πιστούς, μάλιστα κληρικούς, και δη σε συνεργάτες και πνευματικά τέκνα του Γέροντός μας π. Αυγουστίνου ότι η Oρθοδοξία υπερβαίνει κατά πολύ τον στείρο και ξηρό δογματισμό, διότι δεν είναι απλώς ένα «ορθό» σύστημα πεποιθήσεων, μας κουράζει και μας βυθίζει  εις την απογοήτευσιν. Διερωτάσθε γιατί; Διότι στερείτε από την Εκκλησία την δυνατότητα να έχει αμυντικό μηχανισμό, όπως ο κάθε ζων οργανισμός έχει το ανοσοποιητικόν του σύστημα. Όταν υπάρχει μία πλειάδα από κανόνες που απαγορεύουν την κοινωνία ( και την συμπροσευχή)  με τους αιρετικούς όπως οι: Ιʹ, ΙΑʹ, ΜΕʹ, ΞΕʹ, ΟΑʹ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ ΣΤʹ, Θ’, ΛΒ’, ΛΓ’, ΛΔ’ καὶ ΛΖ’ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ, ὁ Θʹ τοῦ Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας, ὁ Βʹ τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ, ὁ Αʹ τῆς Δʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Βʹ τῆς ΣΤʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὁ Αʹ τῆς Ζʹ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, και ισχυρίζεστε ότι ο 15^ος κανών της Α’ & Β’ Συνόδου έχει δυνητικό χαρακτήρα, εμείς τι να υποθέσουμε πλέον για την κατάστασίν σας;

Διότι αυτό γράψατε:

 

§  «Ὁ σχετικὸς ἱ. κανὼν τῆς ἁγίας Πρωτο-Δευτέρας Συνόδου δὲν ἐπιτάσσει ὑποχρεωτικῶς τὴν ἀποτείχισι. Ἐὰν ἔτσι τὴν ἐπέτασσε, θὰ ἐπέβαλλε καὶ κυρώσεις στὸν ἀμελοῦντα. Φιλοτιμεῖ τὸν πιστό, ἐπιβραβεύει τὸν ἀγωνιζόμενον, ἀφήνει ὅμως περιθώριο στὴν κρίσι καὶ τὴν δύναμιν ἑκάστου».

 

α.   Ότι έχετε άγνοια;

β.   Δεν κατανοήσατε την Πατερική διδασκαλία;

γ.   Έχετε παρασυρθεί από την γνώμη πανεπιστημιακών;

δ.   Είστε παντελώς άσχετοι από την ερμηνεία των κανόνων της Εκκλησίας;

 

Για να δούμε τα πράγματα με την σειρά!!!

1.        Η Εκκλησία οριοθετεί την Πίστιν της ως δογματική διδασκαλία; Ναι!

 

2.      Υπάρχουν κανόνες που αποσκοπούν σε αυτή την οριοθέτηση της Πίστεως; Ναι!

 

3.      Οι «Μονοφυσίτες» με το πλήθος των θρησκευτικών τους ομάδων Κόπτες, Συριάνοι, Ιακωβίτες, Αρμένιοι, Αιθίοπες κ.α. βρίσκονται μεταξύ των κατεγνωσμένων αιρετικών; Ναι!

 

4.      Όμως όπως σας είναι γνωστό π. Λαυρέντιε και οι συν αυτῷ κατά τον 20ο αιώνα στο πλαίσιο των εργασιών του Π.Σ.Ε. γίνεται η συμφωνία των Ορθοδόξων με τους αιρετικούς μονοφυσίτες που δεν δέχονται τέσσερις Οικουμενικές Συνόδους:
4η, 5η, 6η & 7η.

 

● Οι τέσσερις ανεπίσημες Διασκέψεις για να υπάρξει συμφωνία γίνονται:
▪ στο Aarhus το 1964
▪ στο Bristol το 1967
▪ στην Γενεύη το 1970
▪ στην Addis Abeba το 1971

● Οι επίσημες Συνελεύσεις της συγκροτηθείσης Μικτής Θεολογικής Επιτροπής: 1985, 1989, 1990 & 1993

Αυτές οδήγησαν σε δύο Κοινές Δηλώσεις:

α. Η Α' υπεγράφη το1989 στο μοναστήρι Anba Bishoy.
β. Η Β' Κοινή Δηλώσεις υπεγράφη στο Σαμπςζύ της Γενεύης το 1990.

■ Το Κοινό Ανακοινωθέν της Δ' Συνελεύσεως υπεγράφη στην Γενεύη το 1993!!!
Με την συμφωνία ουσιαστικά έγιναν παραδεκά τα εξής φρικτά:

α. Ο Διόσκορος δεν καταδικάσθηκε από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο για αίρεση αλλά για απείθεια στην Σύνοδο και δήθεν είχε ορθή χριστολογία.

β. Ο Σεβήρος επίσης είχε "ορθή" χριστολογία και επειδή ήταν κυρίλλεια δεν έκριβε τάχα μονοφυσιτισμό.

γ. Η Ληστρική Σύνοδος της Εφέσου αντιμετώπισε τον Νεστοριανισμό, γι' αυτό δεν ήταν αιρετική.

δ. Οι μεταγενέστερες της Δ' Οικουμενικής Συνόδου καταδίκασαν τους Αντιχαλκηδονίους όχι για αιρέσεις αλλά για την αντίθεσίν τους στην Σύνοδο.

Όλα αυτά τα χρόνια άραγε, μέχρι την διμερή Συμφωνία και την άρσιν της ακοινωνησίας με τους Μονοφυσίτες που έγινε αντικανονικά και ανορθόδοξα, μολονότι όλοι οι Αντιχαλκηδόνιοι έμειναν στις αιρέσεις τους, ερωτώ δεν έκαναν οικονομία οι ποιμένες στο νέο ημερολόγιο ενώ οι πλείστοι δεν συμφωνούσαν μαζί τους, ώστε να θέλουν να την συνεχίσουν και μετά την Σύνοδο Κολυμπαρίου, στην οποία μάλιστα τους αναγνώρισαν και ως Εκκλησίες για να της βγάλουν τελικά τα μάτια αυτής της οικονομίας; Όμως ο θείος Χρυσόστομος λέγει:  «Οικονομητέον γαρ ένθα μη παρανομητέον».

 

5.      Ας συνεχίσουμε με τους Λατίνους

 

Είναι «κατεγνωσμέναι» παρά Συνόδων ή Πατέρων αι αιρετικαί διδασκαλίαι της Δύσεως;

Άς ίδωμεν: Ως απάντηση δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από την καταπληκτική μελέτη του Μακαριστού Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου που είχε εκπονήσει κατά την περίοδο των αδίστακτων ανοιγμάτων προς τον Παπισμό του Πατριάρχου Αθηναγόρα. Ο Μητροπολίτης αναφέρει μια λίστα Ιερών Συνόδων που κατεδίκασαν των Παπισμό και τις πλάνες του.

 

§  Η μεγάλη Σύνοδος του 879 εν Κωνσταντινουπόλει, η υπό πολλών θεωρουμένη ως Ογδόη Οικουμενική, δεχθείσα το Σύμβολον άνευ της προσθήκης του Φιλιόκβε, εδογμάτισε: «Πάντες ούτω φρονούμεν, ούτω πιστεύομεν. Τους ετέρως παρά ταύτα φρονούντας ή έτερον όρον αντί τούτου προβαλέσθαι τολμώντας, τω αναθέματι καθυποβάλλομεν. Ει τις παρά τούτο το ιερον Σύμβολον τολμήσειεν έτερον αναγράψασθαι ή προσθείναι ή αφελείν και όρον ονομάσαι αποθρασυνθείη, κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος. Εί τις τοίνυν, εις τούτο απονοίας ελάσας, τολμήσειεν έτερον εκθέσθαι Σύμβολον και όρον ονομάσαι ή προσθήκην ή αφαίρεσιν εν τω παραδεδομένω ημίν παρά της αγίας και οικουμενικής εν Νικαία το πρώτον μεγάλης Συνόδου ποιήσαι, ανάθεμα έστω! » (αυτόθι, σελ. 263-264).
Ιδού, λοιπόν, βαρυτάτη, επισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη και σχεδόν Οικουμενικού χαρακτήρος καταδίκη του αιρετικού και βλασφήμου Φιλιόκβε!

 

§  Ότε ο Πάπας Ρώμης Σέργιος ο Δ΄ εχρησιμοποίησε το Σύμβολον μετά της προσθήκης του Φιλιόκβε (1009), ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος.., μετ' άπόφασιν Συνόδου, διέγραψε το όνομα του μνημονευθέντος Ρώμης Σεργίου εκ των διπτύχων της Ανατολικής Εκκλησίας, έκτοτε δε μέχρι σήμερον ουδέν παπικόν όνομα ετέθη εν αυτοίς» (Βασ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, εκδ. α΄, σελ. 344)^[1]. Τα ονόματα των Προκαθημένων Εκκλησιών δεν διαγράφονται βεβαίως δια «τοπικά έθιμα», αλλα δι αιρέσεις!

 

 

 

§  Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασε και η εν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος του 1054, οπότε εγένετο και το οριστικόν Σχίσμα, αποκαλέσασα ειδικώς το «Φιλιόκβε», όχι «τοπικόν έθιμον», αλλά «βλάσφημον δόγμα» (αυτόθι,σελ.344).

 

§  Τας Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασαν και αι με τον ησυχασμόν ασχοληθείσαι Σύνοδοι του 1341, του 1347 και του 1351.

 

§  Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1440,

 

§  Σύνοδος εν Ρωσία κατά το 1441,

 

§  Σύνοδος εν Ιεροσολύμοις

 

§  κατά το 1443, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει

 

§  κατά το 1450, Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει

 

§  κατά το 1484, κατεδίκασαν και απεκήρυξαν την ψευδοσύνοδον της Φλωρεντίας, η οποία είχε δεχθή την «ένωσιν»επί ψευδούς και ασυστάτου βάσεως, ήτοι μη θεωρήσασα ως αιρέσεις τας καινοτομίας της Δύσεως.

 

§  Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1722 καταδικάζει «της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης τα δόγματα» και αποφαίνεται ότι οι Λατίνοι δι αύτών «εξαπατώσι τους απλουστέρους, ευγάνοντές τους από τα ευσεβή Δόγματα της του Χριστού Εκκλησίας και σύροντές τους αθλίως εις τον βυθόν της απωλείας».(αυτόθι,το. Β΄,σελ. 823-824).

 

§  Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1727 αποκηρύσει τας ετεροδιδασκαλίας των Λατίνων, παλαιάς τε και νέας και χαρακτηρίζει ταύτας» λήρον μακρόν και Κολακείας ψυχοβλαβούς εφευρέματα και ηπατημένης διανοίας γεννήματα» (αυτόθι, σελ.867).

 

§  Σύνοδος εν Κωσταντινουπόλει κατά το 1838 καταδικάζει δριμύτατα τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως «βλασφημίας κατά της Ευαγγελικής αληθείας», ως «εωσφορικήν πλάνην», ως «απομάκρυνσιν από του Θεού και της αμώμου και αδόλου Πίστεως του Ιησού Χριστού» κ.λ.π.(αυτόθι,σελ.896,902).

 

§  Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1848 καταδικάζει τον Παπισμόν ως αίρεσιν! «Τούτων των πλατυνθεισών, κρίμασιν οίς οίδε Κύριος, επί μέγα μέρος της Οικουμένης αιρέσεων, ήν ποτε ο Αρειανισμός, έστι δε την σήμερον και ο Παπισμός», όν χαρακτηρίζει ως ανατρέποντα πάσας τας Οικουμενικάς Συνόδους δια των πλανών του!(Αυτόθι, σελ.906).

 

§  Σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το 1895 καταδικάζει τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως «φρονήματα υπερφιάλου αλαζονείας», ως «καινοτομίας αθέσμους και αντιευαγγελικάς»,ως «ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς αναγομένας εις τα θεοπαράδοτα της Πίστεως Δόγματα, ως «αντιευαγγελικάς και παναθέσμους», ως «σπουδαίας και ουσιώδεις περί την Πίστιν διαφοράς», της νοθεύσεως των συγγραμμάτων των Εκκλησιαστικών Πατέρων και της παρερμηνείας της τε Αγίας Γραφής και των Ορων των Αγίων Συνόδων», και επάγεται: «Διό και δικαίως απεκηρύχθη και αποκηρύσσεται, εφ όσον αν εμμένη εν τη πλάνη αυτού»(αυτόθι, σελ.933,935,936,938,942).

6.      Ο­τι δε οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, δεν είναι καμμία χρεία επί του παρόντος να κάμωμεν καμμίαν απόδειξιν. Αυτό γαρ τούτο, οπού τόσον μίσος και τόσην αποστροφήν έχομεν ήδη τόσους αιώνας προς αυτούς, είναι μία φανερά απόδειξις, ότι ως αιρετικούς τούς βδελυττόμεθα, ο,τι λογής δηλαδή και τούς Α­ρει­α­νο­ύς, η Σαβελλιανούς, η πνευματομάχους Μακεδονιανούς. Μα ανίσως τινάς αγαπά να καταλάβη και από βιβλία τας αιρέσεις των, αυτάς θέλει τας εύρει όλας μεν, εις τα βιβλία του αγιωτάτου Πατριάρχου Ι­ε­ρο­σο­λύ­μων κυρίου Δοσιθέου του παπομάστιγος, με τας σοφωτάτας αναιρέσεις των. Πλην ικανήν είδησιν ημπορεί να λάβη και από το βιβλιάριον του σοφού Μηνιάτου, το επιγραφόμενον Πετρα σκανδάλου· αρκούσι δε όσα περί αυτών ο άγιος Μαρκος ο Ε­φέ­σου εν τη Φλωρεντία (συνελεύσει κε) παρρησία είπεν ούτως· «ημείς δι οὐ­δέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων, αλλ ἤ ότι εισίν, ου μόνον σχισματικοί, αλλά και αιρετικοί». Δι ὅ ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς. Και ο μέγας δε Εκ­κλη­σι­άρ­χης Σιλβεστρος (τμημ. θ’. κεφ. ε’) έλεγεν· «Η των Λατίνων διαφορά, αίρεσίς εστι, και ούτως είχον αυτήν οι προ ημών. «Λοιπόν όντας ομολογούμενον, πως οι Λατίνοι είναι παμπάλαιοι αιρετικοί, εν πρώτοις ευθύς από τούτο είναι αβάπτιστοι, κατά τον μέγαν Βασίλειον ανωτέρω, και τούς προ αυτού αγίους Κυπριανόν και Φιρμιλιανόν. Διατί λαϊκοί γενόμενοι, με το να εξεκόπησαν από την ορθόδοξον Εκ­κλη­σί­αν, δεν έχουσι πλέον με λόγου τους την χάριν του αγίου Πνεύματος, δια της οποίας οι ορθόδοξοι Ι­ε­ρεῖς τελειόνουσι τα μυστήρια. Εν τούτο επιχείρημα, το οποίον τόσον είναι ισχυρόν και αναντίρρητον, όσον είναι ισχυροί και αντίρρητοι οι Κανόνες του μεγάλου Βασιλείου, και του ιερομάρτυρος Κυπριανού, ωσάν οπού έλαβον, και έχουν μάλιστα το κύρος από την αγίαν και Οικουμενική στ’ σύνοδον. β’ οι Λατίνοι είναι αβάπτιστοι, διατί δεν φυλάττουσι τας τρεις καταδύσεις εις τον βαπτιζόμενον, καθώς άνωθεν η ορθόδοξος Εκ­κλη­σί­α παρά των αγίων Α­πο­στό­λων παρέλαβεν.

Λοιπόν αβάπτιστοι οι Λατίνοι, διατί δεν κάνουσι τας τρεις καταδύσεις και αναδύσεις, κατά την Α­πο­στο­λι­κήν παράδοσιν. Περί τούτων των τριών καταδύσεων πόσον είναι αναγκαίαι και απαραίτητοι εις τελείωσιν του βαπτίσματος, δεν λέγομεν. Ο­ποι­ος αγαπά, ας αναγνώση, αλλά κατά πάσαν ανάγκην ας αναγνώση, το εγχειρίδιον του πολυμαθεστάτου και σοφωτάτου Ευστρατίου του Αρ­γέν­του. Αλ­λά και ημείς εις τον ν’ Α­πο­στο­λι­κόν Κανόνα θέλομεν ειπή, όσα η νυν χρεία απαιτεί. Ει δε και τις εξ αυτών των Λατίνων, η και των Λατινοφρόνων, ήθελε προβάλη τας τρεις επικλήσεις της αγίας Τριάδος, δεν πρέπει να καμόνηται πως αλησμόνησεν εκείνα οπού ήκουσεν ανωτέρω από τον ιερόν Φιρμιλιανόν, και από τον μέγαν Α­θα­νά­σιον· ήγουν πως είναι αργα δηλαδή και ανενέργητα τα υπέρθεα εκείνα ονόματα, προφερόμενα από των αιρετικών τα στόματα. Διατί αν ούτω δεν είναι, βεβαιότατα πρέπει να πιστεύσωμεν, ότι και τα κακογραίδια κάμνουσι θαύματα, με το να επάδουσι τα θεία ονόματα».

Και παρακάτω: «Και προς ταύτα απλά και δίκαια αποκρινόμεθα ταύτα. Ο­τι φθάνει, οπού ομολογείς, πως με μύρον τούς εδέχετο. Λοιπόν είναι αιρετικοί. Διατί γαρ με μύρον, αν δεν ήσαν αιρετικοί»;

Ακρίβεια πλέον και όχι οικονομία

«Οικονόμησαν λοιπόν ομοίως και οι προ ημών, και εδέχθησαν το βάπτισμα των Λατίνων, κατά τον δεύτερον μάλιστα τρόπον, δια τι ο παπισμός τότε ήκμαζε, και όλας τας δυνάμεις των της Ευρώπης βασιλέων είχεν εις τας χείράς του, το δε βασίλειον το ιδικόν μας έπνεε τα λοίσθια. Ο­θεν ήτο ανάγκη, αν η οικονομία αυτή δεν εγίνετο, να εγείρη τα Λατινικά γένη ο Παπας κατά των Α­να­το­λι­κῶν, να αιχμαλωτίζουν, να φονεύουν, και άλλα μύρια εις αυτούς να κάμνουν δεινά. Αλ­λά τώρα οπού κακά τοιαύτα δεν δύνανται εις ημάς να κάμνουν, με το να επέστησεν εις ημάς η θεία πρόνοια φύλακα τοιούτον, οπού και αυτών εκείνων των αγερώχων εις τέλος κατέβαλε την οφρύν, τώρα λέγω, οπού τίποτε καθ ἡ­μῶν δεν ισχύει η λύσσα του παπισμού, τι πλέον οικονομία χρειάζεται; H οικονομία γαρ έχει μέτρα και όρια, και δεν είναι παντοντινή, και αόριστος». Αν όμως η οικονομία σχετικά με τους Λατίνους έχει τελειώσει, εννοώ ότι δεν πρέπει να υφίσταται, όχι μόνο για τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη αλλά για την συνείδηση όλων των πραγματικά ορθοδόξων, τότε οπωσδήποτε η οικονομία για εκείνους που θέλουν πλέον και θεσμικώς ήτοι με διακήρυξιν Συνόδου να τους αναγνωρίζουν ως Εκκλησία ενώ εξέπεσαν της Χάριτος και μάλιστα χωρίς μετάνοια και εκ νέου χειροτονίες όχι μόνο δεν επιτρέπεται αλλά κρίνεται απαγορευτέα, διότι θα οδηγήσει  εις την εδραίωσιν των αιρετικών Παπιστών ως Εκκλησίας!!! Συνειδητοποιείτε για ποιόν λόγο απαιτούν οι περιστάσεις να είμαστε ακριβείς και κάθετοι στις αποφάσεις μας;

 

Συνεχίζεται

 

---

^[1] Η Εκκλησιαστική Ιστορία του π. Β. Στεφανίδου εδημοσιεύθη το 1959, δηλαδή πριν από την άρσιν της ακοινωνησίας (7-12-1965) και την έκτοτε επαναφορά του ονόματος του «πάπα» εις τα δἰπτυχα του Πατριαρχείου Κων/πόλεως. Το γεγονός

αυτό κατήγγειλε το 1969 ο Μητροπολίτης Φιλάρετος της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς εις την ανοικτήν του επιστολήν προς τον αρχιεπίσκοπον Αμερικής Ιάκωβον και ουδέποτε διεψεύσθη!!!

(βλ. http://orthodoxinfo.com/ecumenism/philaret_iakovos.aspx).