Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ '21 --- ΜΑΡΙΑ ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΥ, Καθηγήτρια Φιλοσοφικής Σχολής ΕΚΠΑ


 

Ο Ιούδας στην υμνογραφία των Παθών -- -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Καθηγητού Παν. Αθηνών

Το πρόσωπο του Ιούδα, η πράξη της προδοσίας και ο τρόπος, κατά τον οποίον έγινε αυτή, αποτελούν θέμα πολλών τροπαρίων της υμνογραφίας της περιόδου των παθών του Κυρίου (Μ. Εβδομάδος), που ανήκει στο Τριώδιο. Μάλιστα η περί του Ιούδα υμνογραφική θεματολογία είναι τόσο πλούσια, κατά την περίοδο αυτή, ώστε να αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα ότι ο Ιούδας αποτελεί, μετά τον πάσχοντα Ιησού, τον κατ’ εξοχήν κεντρικό «ήρωα» των διαδραματιζομένων γεγονότων. Η συχνότητα αυτή της υμνογραφικής εξάρσεως και προβολής του προδότη μαθητή εξηγείται, σύμφωνα με τα όσα είπαμε, όχι μόνον από το γεγονός, ότι η πράξη της προδοσίας είναι ίσως το πλέον θεμελιακό στοιχείο στην όλη δομή των παθών του Κυρίου, αλλά και εκ του ότι οι υμνογράφοι της Εκκλησίας, όπως ακριβώς και το εν γένει πλήρωμά της, αισθάνονται βαθειά την ανάγκη να υπογραμμίσουν και να στηλιτεύσουν, ακόμη και διά της υμνολογικής οδού, το πρόσωπο και την πράξη του Ιούδα.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Μάρκ. η: 34 – 38 και θ: 1).                                                                      

Του Ιερού Νικηφόρου του Θεοτόκη.                                                                             

Η αρχή παντός αγώνος έχει δυσκολίαν μεγάλην, επειδή παρίσταται ενώπιον των οφθαλμών ημών όλος ο κόπος, όσος τυγχάνει αναγκαίος δια την τούτου τελείωσιν. Δια τούτο η αρχή λογίζεται ως το ήμισυ του όλου έργου· «Αρχή δε το ήμισυ του παντός». Εις το μέσον παντός κοπιαστικού αγώνος ο καταβληθείς κόπος φέρει αδυναμίαν, καθιστά το λοιπόν ήμισυ δυσκολώτερον της αρχής του όλου. Κατά δε το τέλος του αγώνος, αν και δια την αύξησιν της αδυναμίας η δυσκολία αυξάνει, εν τούτοις όμως, επειδή βλέπομεν εγγύς το τέλος του έργου, η χαρά και την αδυναμίαν διώκει και την δυσκολίαν λύει. Εις το μέσον λοιπόν παντός κοπιαστικού έργου αναφαίνεται της δυσκολίας το μέγεθος. Εκ τούτου δε πολλοί περί το μέσον του αγώνος ατονούντες και πίπτοντες, εγκαταλιμπάνουσιν ημιτελές το έργον αυτών. Ημείς, ω ευσεβείς Χριστιανοί, εφθάσαμεν Θεού Χάριτι σχεδόν εις αυτό το μέσον του της νηστείας δρόμου, εις τον οποίον και η αδυναμία ημάς περιεκύκλωσε και η δυσκολία ηύξησε, πλην θαρσείτε· ιδού δύο ισχυρά και κρατειότατα βοηθήματα· το εν τούτων είναι ο Πανάγιος Σταυρός, το ζωοδώρητον ξύλον, του κόσμου η χαρά, των πιστών η δύναμις, των Δικαίων το στήριγμα, των αμαρτωλών η ελπίς.

H ελευθερία κατακτάται μόνο μέσω τής αληθείας. --- του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Τό σχόλιο που ακολουθεί, είναι πρός απάντηση ηχητικού βίντεο (ομιλητής ο Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος, σέ ιστοσελίδα κοινωνικού δικτύου φέησμπουκ 

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1048016586059821&id=100050706790538

Δέν γνωρίζω ποιός είναι ο Θ.Π. Σαφώς, όμως, γνωρίζω ότι η ελευθερία κατακτάται μόνο μέσω τής αληθείας. Καί αλήθεια είναι ο ενανθρωπήσας Θεός καί άνθρωπος, ο Κύριος ημών Χριστός Ιησούς. Συνεπώς, μόνο ή θυσία, χάριν τής αληθείας, μάς προσφέρει τόν στέφανον τής ελευθερίας.

Εις επίρρωση τών ανωτέρω ιδού τί γράφει (περί ελευθερίας) ο πολλάκις μνημονευόμενος - λόγω 200 ετών από 1821 - αείμνηστος στρατηγός Μακρυγιάννης : "Χορτάσαμεν πλέον λευτερία συνταματική από τούς Άγγλους καί Γάλλους κι ορθοδοξία ρούσσικη μέ τήν Φιλορθόδοξο Εταιρία αυτεινών τών ομοθρήσκων μας Ρώσσων" ('Απαντα Μακρυγιάννη 1821, Ελληνική Εκδοτική Σχολή, Αθήνα 1977, σελ.169).

Σημειώνω, υπάρχουν πλείστα άλλα εδάφια τών "Απομνημονευμάτων" Μακρυγιάννη, που εμφαίνουν τό πώς εννοούσε ο αείμνηστος Στρατηγός τήν ελευθερία. Προτίμησα τό πλέον ενδεικτικό, τό οποίο μονίμως αγνοούν ή ευσχήμως παρακάμπτουν - τονίζουν άλλα στοιχεία τής προσωπικότητάς του - όσοι τόν θυμούνται. Είναι γνωστά ονόματα μέ πλήθος συγγραφικών επιδόσεων. 

Επί τού συγκεκριμένου θέματος, η διαπίστωση τού γράφοντος είναι ότι οι τεχνο-λόγοι τού είδους, λές από συμφώνου, υποτιμούν τήν αλήθεια έναντι τής ελευθερίας.

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ

Ότι δε ο Άγγελος ησύχως είπε προς την Παρθένον το, Χαίρε, και όχι μετά βοής, ίνα μη ταράξη Αυτήν, βεβαιοί ο θείος Ανδρέας ο Κρήτης, πανηγυρίζων εις την Αυτήν και λέγων: «Ταύτα διστάσας καθ΄ εαυτόν ο Γαβριήλ, επέστη τη παστάδι, και προφθάσας τον θάλαμον, καθ΄ ον η Παρθένος ωκίζετο, ησυχή τη θύρα προσήγγισε· και γενόμενος ένδον, πραεία τη φωνή τη Παρθένω προσείπε: «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου». Ίσως δε με το «Βοώ» σημαίνει ο Μελωδός όχι την αισθητήν βοήν του σώματος, αλλά την νοητήν της ψυχής. Όθεν κλίνον τα θεία σου ώτα, Παρθένε, και πρόσεχε εις τα λόγια μου. Κλίνον δε είπε τα ώτα Σου εις εμέ, δια να δείξη της Παρθένου το μεγαλείον και το ανώτερον Αυτής αξίωμα από το ιδικόν του· καθώς γαρ οι δούλοι, μη τολμώντες να πλησιάσουν εις τους αυθέντας των και να λαλήσουν προς αυτούς, παρακαλούσιν εκείνους να κλίνωσι τα ώτα των προς τους δούλους· ούτω και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, βλέπων υψηλοτέραν από τον εαυτόν του την Παρθένον, παρακαλεί Αυτήν να κλίνη τα ώτα της δια να του ακούση κάτω ευρισκομένου.

Τη ΚΖ΄ (27η) Μαρτίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΜΑΤΡΩΝΗΣ της εν Θεσσαλονίκη.

Ματρώνα η Αγία του Χριστού Μάρτυς ήτο υπηρέτρια Εβραίας τινός, Παντίλλης ονομαζομένης, η οποία ήτο σύζυγος του τότε αρχιστρατήγου της πόλεως Θεσσαλονίκης. Όταν δε η κυρία της μετέβαινεν εις την Συναγωγήν των Εβραίων, ηκολούθει μεν αυτήν και η Ματρώνα, δεν εισήρχετο όμως εν τη Συναγωγή, αλλ’ επιστρέφουσα μετέβαινεν εις την Εκκλησίαν των Χριστιανών. Επειδή δε αντελήφθη τούτο η κυρία της, έδειρε ταύτην την μακαρίαν ανηλεώς και την έκλεισεν εις την φυλακήν. Εξαγαγούσα μετά ταύτα αυτήν και μη δυναμένη και πάλιν να μεταπείση αυτήν, την έδειρεν εκ νέου και είτα την έκλεισε και πάλιν εις την φυλακήν. Εκεί δε διανύσασα ημέρας πολλάς, παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού. Λέγεται δε, ότι το άγιον αυτής Λείψανον ενεταφιάσθη εντίμως· η δε κυρία της Παντίλλα ωλίσθησεν εις εν τείχος και έπεσε κάτω εις εν υπολήνιον, ήτοι εις το κοινώς λεγόμενον πατητήρι, εις το οποίον χύνεται το γλεύκος και εκεί κατέστρεψε την ζωήν λαβούσα κατά το παρόν την αξίαν καταδίκην παρά Θεού.

ΤΗ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Τη αυτή ημέρα Κυριακή Τρίτη των νηστειών, την προσκύνησιν εορτάζομεν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.                                                           

Κατά την παρούσαν τρίτην Κυριακήν των Νηστειών εορτάζομεν την προσκύνησιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, δια τας ακολούθους αιτίας. Πρώτον επειδή δια της τεσσαρακονθημέρου νηστείας τρόπον τινά σταυρούμεθα και νεκρούμεθα και ημείς από τα πάθη και λαμβάνομεν αίσθησιν πικρίας, με το να ακηδιώμεν και να καταπίπτωμεν. Δια τούτο προτίθεται ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός προς υποστηριγμόν ημών και ανάμνησιν του Πάθους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και τρόπον τινά παραμυθούμενος ημάς και λέγων· «Εάν ο Χριστός, Θεός ων αληθινός και σάρκα λαβών εσταυρώθη δια σας, πόσον πρέπει σεις δι’ Αυτόν να πάσχετε»; Ούτω δε με την σύγκρισιν των Δεσποτικών θλίψεων και υπόμνησιν των Εκείνου παθημάτων και την ελπίδα της δόξης, της δια του Σταυρού, λαμβάνομεν αναψυχήν και ελαφρύνονται οι από την νηστείαν κόποι μας. Διότι καθώς ο Σωτήρ ημών εις τον Σταυρόν αναβάς, εδοξάσθη δια τον εξευτελισμόν, τον οποίον υπέστη και δια τας πικρίας τας οποίας εδοκίμασεν, ούτω και ημείς πρέπει να πράττωμεν, δια να συνδοξασθώμεν με Αυτόν, ανίσως και ημείς κατά το παρόν ολίγον τι πάσχωμεν.

Ἐξαπλώνεται ἀνεμπόδιστα ὁ Οἰκουμενισμός -- Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητής Α.Π.Θ.

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ χειρότερη αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, προελαύνει ἀκάθεκτη· διαβρώνει συνειδήσεις κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν, χωρὶς ἀποτελεσματικὴ ἀντίσταση. Ἐμφανίζεται μὲ ἔνδυμα προβά­του, ὡς δῆθεν ἀγάπη, εἰρήνη, καὶ ἑνότητα πρὸς τοὺς ἀλλοθρήσκους καὶ αἱρετικούς, ἐνῶ πρόκειται γιὰ βαρὺ καὶ ἄγριο λύκο ποὺ κατασπαράσσει τὸ ποίμνιο. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ποιμένες ἔχουν ἀσπασθῆ τὴν αἵρεση καὶ ἔχουν μεταβληθῆ σὲ λύκους· οἱ περισσότεροι εἶναι μισθωτοὶ καὶ δὲν θέλουν νὰ διώξουν τοὺς λύκους γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὴν καλοπέραση, τὶς τιμὲς καὶ τὶς δόξες, ἄλλοι εἶναι δειλοὶ καὶ φοβοῦνται τοὺς λύκους, καὶ μόνον ὀλίγοι ἀγωνίζονται νὰ τοὺς διώξουν.

Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝ (ΚΑΡΥΕΣ- ΑΓΙΟ OΡΟΣ) : Ποια η στάση των Χριστιανών στα παγκόσμια ιστορικά γεγονότα;

https://agiooros.org/viewtopic.php?f=39&t=17346

Το Αγίασμα του αγίου Αθανασίου

Ο άγιος Αθανάσιος αφού έκτισε την Λαύραν, εις τα Μελανά, εκεί όπου σήμερον ευρίσκεται αύτη, υπέστη πολλούς πειρασμούς και στερήσεις, τόσον αφού ηναγκάσθη να αναχωρήση. Βαδίζων εις το άγνωστον εν απελπισία δεινή προς βορράν, περάσας μιάς ώρας διάστημα, βλέπει έξαφνα μίαν γυναίκα μεγαλοπρεπή ενώπιόν του, η οποία τον σταματά.

--Που πηγαίνεις, Αθανάσιε; Του λέγει με γλυκύτητα.

--Φεύγω, Κυρία μου, διότι δεν ημπορώ να υποφέρω τους πειρασμούς και τας μεγάλας στερήσεις οπού έχω.

--Πήγαινε οπίσω, του λέγει η μεγαλοπρεπής Κυρία, και θα εύρης όλα τα χρειαζόμενα πλουσιοπάροχα.

--Και ποία είσαι συ, Κυρία μου;

--Εγώ είμαι η Κυρία Θεοτόκος.

--Συγχώρησόν μοι, Δέσποινα. Δεν το πιστεύω· έχει πολλάς πλεκτάνας ο πειρασμός. Πρέπει να ίδω κανέν σημείον, δια να πιστεύσω.

Του λέγει τότε η Παναγία:

--Κτύπησον την πέτραν αυτήν με την ράβδον σου εις το όνομα της Αγίας Τριάδος σταυροειδώς και θα πιστεύσης.

Και κρούσαντος του Αγίου, λέγει το παλαιόν Προσκυνητάριον, παρευθύς ανέβλυσεν ύδωρ πολύ καθαρόν και γλυκύτατον.

(ΜΕ ΤΟΥ ΒΟΡΗΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ -  ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ  ΣΕΛ. 196)