Προσευχή --νηστεία--ελεημοσύνη

Δεν πειράζει ας λέει ο πάπας τα δικά του...


Οι οικουμενιστές σαν τερμίτες αλλοιώνουν την δογματική διδασκαλία 
της Εκκλησίας, και στο τέλος θα έχουμε γίνει όλοι ουνίτες χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι. Θα απολαμβάνουμε τον βαρούχιο ύπνο, με τη πίστη στη λανθασμένη διδασκαλία των πνευματικών πατέρων μας, ότι οι ταγοί έρχονται και παρέρχονται, “υπομονή άχρι καιρού»….  αλλά το πουλάκι θα έχει πετάξει, όπως έχει πετάξει και για τους παπικούς.
Έτσι έλεγαν στους παπικούς  οι “πνευματικοί πατέρες" των : δεν
πειράζει ας λέει ο πάπας τα δικά του. Οι πάπες έρχονται και παρέρχονται αλλά η Εκκλησία εδώ θα είναι.....

Η "Εκκλησία" εκεί είναι, αλλά το Πνεύμα το Άγιο δεν είναι εκεί,
 να καθαγιάζει τον άρτον και τον οίνο σε Σώμα και Αίμα Χριστού:
 «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα».

Ελπίζω, αντιλαμβάνεσαι σεβαστέ  επισκέπτη  αυτής της ιστοσελίδας, όταν λέμε Εκκλησία, δεν εννοούμε τα οικοδομήματα...

«ουκ εν τοίχοις εστίν η Εκκλησία αλλ΄ εν τη των δογμάτων αληθεία» Μ. Βασίλειος.

Το Ανολοκλήρωτο Όχι


του Γιώργου Καραμπελιά 

Οι Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου από την επανάσταση του ’21 και μετά, έχουν διεξαγάγει πολλούς κοινούς αγώνες αρχικά για να ενωθούν σ’ ένα ενιαίο ελληνικό κράτος, και τα τελευταία χρόνια για να αποτελούν τουλάχιστον ένα σώμα με κοινή βούληση παρά την ύπαρξη δύο διαφορετικών κρατών. Ωστόσο, απέναντί τους δεν βρίσκονταν μόνον οι ξένες δυνάμεις που ήθελαν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη, αλλά σχεδόν πάντα, από το 1930 και μετά, και οι ίδιες οι ηγεσίες τους. Το ίδιο σενάριο, με τραγικό τρόπο, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά και στην πρόσφατη κρίση. Ελλαδίτες και Κύπριοι ένιωθαν αλληλέγγυοι, οι οικονομίες των δύο κρατών ακόμα και οι τράπεζές τους αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία –οι κυπριακές τράπεζες έχουν περισσότερα υποκαταστήματα στην Ελλάδα παρά στην Κύπρο– όμως, για άλλη μια φορά, οι ηγεσίες πρόδωσαν τον λαό και στράφηκαν ενάντια στα συμφέροντά του.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγ. Νικόδημος προς τους αντικολλυβάδες μοναχούς του Αγίου Όρους:


 Ει γαρ και ουκ ήθελον παντελώς ειπείν, ουδέ γράψαι εις χάρτην ταύτα, δια το αιδέσιμον του μοναχικού και ασκητικού τάγματος, αλλ΄ αναγκάζομαι, ίνα γράψω ολίγα τινά, ένεκεν αληθείας και δικαιοσύνης. Δεύτερον αίτιον ταύτης (Ομολογίας) εστάθη, το μίσος οπού τρέφουν εις την καρδίαν τους οι κατήγοροι ημών, και πάντων των αδελφών οπού φυλάττουν την εν Σαββάτω περί των μνημοσύνων της Εκκλησίας Παράδοσιν· και ακολούθως η εκκρίζωσις του τοιούτου μίσους, ήτις ελπίζεται να γένη, συνεργούσης της θείας Χάριτος, δια της Ομολογίας και Απολογίας ημών ταύτης. Κάμνομεν τέλος της Ομολογίας και Απολογίας ημών ταύτης, και λέγομεν τούτο το σύντομον μεν, αλλά γενναίον και αληθέστατον: Αδελφοί και πατέρες, εάν δεν εκριζώσετε το μίσος από την καρδίαν σας, και δεν εμφυτεύσετε την αγάπην, και εάν δεν παύσετε από τας κατά των αδελφών σας δυσφημίας, να ηξεύρετε—και σύγγνωτε ημίν δια την τόλμην—ότι ματαίως κατοικείτε εις τα όρη και τα βουνά· μάταιοι είναι όλοι οι ασκητικοί σας αγώνες και κόποι και ιδρώτες· να ειπούμεν και μεγαλύτερον: μαρτύριον αισθητόν, εάν υπομείνητε δια τον Χριστόν, έχετε δε μίσος και δεν αγαπάτε τους αδελφούς σας, μάταιον είναι το τοιούτον μαρτύριόν σας.

Ο εθνικός ύμνος και ο προφητικός Δ. Σολωμός

Κωνσταντίνος Χολέβας


Η εθνική μας επέτειος και o «Υμνος εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού με οδήγησαν σε ορισμένες σκέψεις, τις οποίες θα ήθελα να μοιρασθώ μαζί σας. Ο ύμνος συνετέθη από τον μεγάλο Ζακύνθιο ποιητή τον Μάιο του 1823, όταν έφτανε ως τη Ζάκυνθο ο απόηχος από την πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου. Μελοποιήθηκε από τον Κερκυραίο Νικόλαο Μάντζαρο και το 1865 καθιερώθηκε ως ο εθνικός ύμνος των Ελλήνων, εμπνευσμένος από την Εθνεγερσία, αλλά και από τη διαχρονική παράδοση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας.

Πολλά μηνύματα του ύμνου παραμένουν επίκαιρα σήμερα. Παρατηρώντας την κρίση και τα προβλήματα της Ελλάδος και της Κύπρου, νομίζω ότι ο Σολωμός είχε προφητική ικανότητα, όταν έγραφε τις περίφημες 158 στροφές του.

Η συμπεριφορά των σκληρόκαρδων εταίρων - δανειστών και η ανάγκη για βοήθεια καταγράφεται ήδη στις πρώτες στροφές του ύμνου μας:

Μοναχή τον δρόμο επήρες
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολαις οι θύραις
Εάν η χρεία ταις κουρταλεί.

Δεν σου ανοίγουν εύκολα οι πόρτες των ισχυρών όταν ικετεύεις για βοήθεια, λέει ο ποιητής και προτείνει να στηριζόμαστε πρωτίστως στις δικές μας δυνάμεις:
Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει
Κάθε τέκνο σου με ορμή...
Οι ισχυροί κλονίζονται όταν ο Ελληνας ξεσηκώνεται βασισμένος σε προαιώνια ιδανικά:
Ελαφιάσθη της Αγγλίας
Το θηρίο και σέρνει ευθύς
Κατά τ’ άκρα της Ρωσίας
Τα μουγκρίσματα τσ’ οργής.

Εκτός όμως από τα συμφέροντα των ξένων, ο Σολωμός υποδεικνύει και μια άλλη πηγή των δεινών του Ελληνισμού, τη διχόνοια, την αρχομανία. Δεν είναι τυχαίο ότι και το πρώτο γραπτό έργο του Ελληνισμού, η Ιλιάδα, και ο εθνικός μας ύμνος κάνουν έντονες αναφορές στο μεγάλο αυτό ελάττωμα του έθνους μας (θυμηθείτε την έριδα Αγαμέμνονος και Αχιλλέως)!

Η διχόνοια οπού βαστάει
Ένα σκήπτρο η δολερή,
Καθενός χαμογελάει
Πάρτο, λέγοντας, και συ...

Ο ποιητής σπεύδει να δώσει το αντίδοτο στη διχόνοια: Την εθνική συμφιλίωση με πυλώνες τα δύο ακατάλυτα ιδανικά που κρατούν όρθιο επί αιώνες τον Ελληνισμό:

Στο αίμα αυτό που δεν πονείτε
Για πατρίδα, για θρησκειά
Σας ορκίζω αγκαλιασθείτε
Σαν αδέλφια γκαρδιακά.

Χριστιανική πίστη και αγνός πατριωτισμός είναι οι αξίες που οδήγησαν τους Ελληνες στην Επανάσταση. Η ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση είναι διάχυτη και στην ψυχή των αγωνιστών και στους στίχους του ύμνου μας:

Σου ’λθε εμπρός λαμποκοπώντας
Η θρησκεία μ’ ένα Σταυρό
Και το δάκτυλο κινώντας
Οπού ανεί τον ουρανό
....
Αγροικάει την ψαλμωδία
Οπού εδίδαξεν αυτή,
Βλέπει την φωταγωγία
Στους αγίους εμπρός χυτή!
Παράλληλα με την ορθόδοξη πίστη οι Ελληνες του 1821 πιστεύουν και εμπνέονται από την αδιάσπαστη συνέχεια του διαχρονικού Ελληνισμού.
Ο Σολωμός το πιστοποιεί με την επίκληση στους 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα:
Ω, τρακόσιοι, σηκωθήτε
Και ξανάλθετε σ’ εμάς
Τα παιδιά σας θέλ’ ιδείτε
Πόσο μοιάζουνε με σας.
Αλλά και τον αρχαίο ποιητή Πίνδαρο επικαλείται για να τονίσει αυτή τη συνέχεια:
... Φιλελεύθερα τραγούδια
Σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.
Ο Σολωμός αφήνει παρακαταθήκη να τιμούμε τη θυσία και τους αγώνες των κληρικών μας. Γράφει στον ύμνο για τη θυσία του Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄:
Ολοι κλαύστε, αποθαμμένος
Ο αρχηγός της Εκκλησιάς
Κλαύστε, κλαύστε, κρεμασμένος
Ωσάν νάτανε φονιάς!
Και φυσικά προβλέπει ότι και τότε και τώρα τα κονκλάβια των ισχυρών δεν κρίνουν με βάση τις ηθικές αρχές, αλλά τα μικροσυμφέροντα, πολιτικά και οικονομικά:
Τι θα κάμετε, θ’ αφήστε
Ν’ αποκτήσωμεν εμείς
Λευθερίαν ή θα την λύστε
Εξαιτίας πολιτικής;

Προτείνω στα σχολεία μας να διδάσκεται ολόκληρος ο «Υμνος εις την Ελευθερίαν». Είναι πιο επίκαιρος από ποτέ!

http://www.dimokratianews.gr/

Ο Κοσμάς :

9. Για την καταστροφή της «ορθής ζωής» των πιστών στο χώρο της
Ορθοδοξίας ευθύνονται κυρίως οι λεγόμενες θρησκευτικές οργανώσεις. Με τον «ευσεβισμό», που έφεραν στο τόπο μας, αντικατέστησαν τον ασκητικό βίο, ως μέθοδο θεραπείας της ψυχής του ανθρώπου, με τα «καλά έργα»!

α. Γι’ αυτό κηρύχτηκε ένας υπόγειος κατατρεγμός και διασυρμός των μοναχών, τάχα ως αγράμματων, άξεστων και αποτυχημένων στην κοινωνία ατόμων, με τα οποία δεν αξίζει το κόπο ν’ ασχολείται κανένας. Δεν πρέπει να αμφιβάλλει κανένας, ότι οι θρησκευτικές οργανώσεις ξεπήγασαν από τη Δύση. Ένας άνθρωπος, που συντέλεσε στην εμφάνισή τους στον τόπο μας, είναι ο Απόστολος Μακράκης, ο οποίος είναι αντιπροσωπευτικός τύπος της απο-ορθοδοξοποιημένης Ορθοδοξίας!
Από το κίνημα του πλανεμένου αυτού ανθρώπου προήλθε ο ιερομόναχος Ευσέβιος Ματθόπουλος, ο ιδρυτής της γνωστής αδελφότητας, η οποία έμελλε τον περασμένο αιώνα να κυριαρχήσει στην πνευματική και εκκλησιαστική ζωή του τόπου μας.
Είναι αξιοπερίεργο το ότι ο ιερομόναχος αυτός, ο Ευσέβιος Ματθόπουλος, που ενώ προερχόταν απ’ το μοναχισμό, δεν τον είχε αγγίξει καθόλου η ασκητική ζωή, που διδάσκουν οι Πατέρες ως μέθοδο για τη σωτηρία των ανθρώπων. Τις ιδέες του μάλιστα, ο Ευσέβιος Ματθόπουλος, τις αποτύπωσε σε ένα βιβλίο του, που φέρει τον τίτλο «ο Προορισμός του ανθρώπου», κι αποτέλεσε το αγαπημένο εντρύφημα των ανθρώπων των οργανώσεων τον περασμένο αιώνα.

β. Τις κατευθύνσεις, που έπρεπε να ακολουθεί η λεγόμενη Ορθοδοξία στο τόπο μας περιγράφει ένας μασόνος υπουργός, ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος, ο οποίος με επιστολή που έστειλε το 1916 στον Ελευθέριο Βενιζέλο, του πρότεινε να καλέσει από την Κύπρο, τον εκεί μασόνο Μητροπολίτη Κιτίου Μελέτιο Μεταξάκη, ν’ αναλάβει την πρωτοκαθεδρία της Εκκλησίας της Ελλάδος για να εφαρμόσει περαιτέρω τα προδοτικά σχέδια των ξένων. Η επιστολή αυτή αξίζει να διαβαστεί από κάθε πιστό.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πράγματι κάλεσε τον Μελέτιο Μεταξάκη και τον ανέδειξε Μητροπολίτη Αθηνών. Αργότερα δόθηκε στον Μητροπολίτη Αθηνών, ο τίτλος του Αρχιεπισκόπου. Ήδη, το πεδίον ήταν ελεύθερο, να σύρουν όπου ήθελαν οι ξένοι, σύμφωνα με τα σχέδιά τους και χωρίς αντιδράσεις, τον προδομένο και απο-ορθοδοξοποιημένο λαό της Ελλάδας.
Το Πατριαρχείο, με Πατριαρχική Εγκύκλιο το 1919, είχε ανοίξει το δρόμο. Ο Μελέτιος Μεταξάκης είχε καταλάβει τον Πατριαρχικό θρόνο και μπορούσε πλέον να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην εκτέλεση των σχεδίων των ξένων. Είχε συγκαλέσει το λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο», που ενέκρινε τις μεταρρυθμίσεις που επεδίωξε, μεταξύ των οποίων και την αποδοχή του Φράγκικου ή Γρηγοριανού Ημερολογίου. Ήδη, είχαν δρομολογηθεί τα πάντα, για τη διάλυση της Ορθοδοξίας.

γ. Το απροσδόκητο όμως γεγονός της Μικρασιατικής καταστροφής, άλλαξε κάπως την κατάσταση. Ενάμιση εκατομμύριο περίπου ξεριζωμένου ελληνισμού βρήκε καταφύγιο στην Ελλάδα. Ο ελληνισμός αυτός, οι πρόσφυγες, δεν είχαν απεμπολήσει την Ορθοδοξία, όπως οι Ελλαδίτες. Μέσα στη δυστυχία τους έκπληκτοι είδαν την κατάντια της Ορθοδοξίας στο τόπο μας. Δεν είχαν αχρηστευθεί τα αντανακλαστικά τους. Και όταν ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος στις 10 Μαρτίου 1924 θέλησε να εισαγάγει το φράγκικο ημερολόγιο, αυτοί κυρίως ξεσηκώθηκαν. Μαζί τους ξεσηκώθηκαν και όσοι απ’ την Ελλάδα, διατήρησαν κάτι απ’ την Ορθοδοξία. Δεν ξεσηκώθηκε όμως κανένας επίσκοπος, ή θεολόγος, δείγμα του φραγκέματός τους.
Ο λαός αυτός απέδωσε την αλλαγή του ημερολογίου στο «φράγκεμα» των Ορθοδόξων. Γι’ αυτό απέκοψε κάθε «κοινωνία» με την καινοτόμο Ιεραρχία. ΄Ετσι, προκλήθηκε το ημερολογιακό σχίσμα του 1924., με υπαιτιότητα του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου και της περί αυτόν Ιεραρχίας,

δ. Οι πιστοί στην Ελλάδα, με το σχίσμα αυτό, διασπάστηκαν σε δύο μερίδες. Τους Νεοημερολογίτες και τους Παλαιοημερολογίτες.
Το σχίσμα αυτό επηρέασε και τους δύο χώρους, δηλ τόσο το Παλαιό, όσο και το Νέο Ημερολόγιο.
Ο μεν χώρος του Παλαιού Ημερολογίου, περιέλαβε ίσως τα πιό συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, που ενδιαφέρονταν για τα θέματα της πίστεως. Κατ’ ανάγκην περιχαρακώθηκαν οι άνθρωποι αυτοί σε μιά «κλειστή κοινωνία», λόγω του διωγμού τους που άρχισε να υφίσταται από την κρατούσα Εκκλησία. ΄Ετσι, προφυλάχτηκαν από το ορατό φράγκεμα, που επεδίωκαν σκοτεινά κέντρα. Οι αξιόλογες αυτές δυνάμεις, κατ’ ουσίαν παροπλίστηκαν σε μιά ιδιαίτερα κρίσιμη για την Ορθοδοξία περίοδο, που ήταν αναγκαία η συστράτευση όλων των πιστών για την άμυνά της. Η στάση τους όμως αυτή υπαγορεύτηκε υποχρεωτικά από τις εντολές των Πατέρων να μην έχουν ως Ορθόδοξοι καμία «κοινωνία» με τους καινοτόμους αδελφούς τους.
Ο χώρος του Νέου Ημερολογίου επεδόθη σε μιά λυσσαλέα αντίδραση εναντίον των ανθρώπων αυτών, που δεν δέχτηκαν την ημερολογιακή αλλαγή στην Παράδοσή τους.



“Good War” and “Bad Peace”: Love According to the Church


(A translated excerpt from the second chapter of Protopresbyter Theodore Zisis’ book Inter-religious Gatherings: A Denial of the Gospel and an Insult to the Holy Martyrs)

Ecumenistic and Syncretistic attempts to define the love which we ought to have for others demonstrate a lack of discernment and confuse that which is clear – that is to say, the unanimous view of the Holy Scriptures and the Holy Fathers. It is certainly true that God is Love and that He shows this love to all, both the righteous and the sinful, and it is also certainly true that this universal, all-embracing love ought to be manifested in our lives since this is the chief mark of a Christian. This love, however, must not contradict truth and piety – it must be united to the truth – for any other love is false and hypocritical. It must embrace its neighbour not solely as a bodily, biological being, but as a spiritual entity; it must embrace him with a view to eternity, and must be concerned above all for eternal things and not for worldly and transient things. This love must, then, concern itself with the salvation of the other.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)


Φιλοσοφία κατά τον άνθρωπον, Φιλοσοφία κατά τον Θεάνθρωπον.

Με αυτήν την νοεράν «ύλην» δαιμονικής πανουργίας είναι εμποτισμέναι, εκουσίως ή ακουσίως, όλαι αι «κατά την παράδοσιν των ανθρώπων φιλοσοφίαι» (Κολ. 2,8). Και δι΄ αυτό δεν γνωρίζουν την θείαν αλήθειαν περί του κόσμου και του ανθρώπου, περί του καλού και του κακού, περί του Θεού και του διαβόλου, αλλά ναρκώνονται με τα λεπτά δαιμονικά ψεύδη. Ενώ η «κατά Χριστόν», τον Θεάνθρωπον, φιλοσοφία περιέχει μέσα της όλο το πλήρωμα της αληθείας του παντός (πρβλ. Κολ. 2,9), αι φιλοσοφίαι «κατ΄ άνθρωπον», «δια της χρηστολογίας και ευλογίας εξαπατώσι τας καρδίας των ακάκων» (Ρωμ. 16,18). Εν τελευταία αναλύσει, όλαι αι ανθρώπιναι και επί της γης υπάρχουσαι φιλοσοφίαι δύνανται να χωρισθούν εις αυτά τα ως άνω δύο είδη: αι φιλοσοφίαι κατ΄ άνθρωπον και η κατά τον Θεάνθρωπον φιλοσοφία. Ο κύριος γνωσιολογικός δημιουργικός παράγων εις το πρώτον είδος είναι ο διάβολος, εις δε το δεύτερον ο Θεάνρωπος Χριστός. Η θεμελιώδης αρχή της φιλοσοφίας κατά τον Θεάνθρωπον είναι η εξής: Πάντων των όντων και των πραγμάτων μέτρον ο Θεάνθρωπος. Η θεμελιώδης δε αρχή της «ανθρωπιστικής» ή μάλλον ουμανιστικής φιλοσοφίας κατ΄ άνθρωπον είναι: Πάντων των όντων και των πραγμάτων μέτρον άνθρωπος. Εις την φιλοσοφίαν κατά τον Θεάνθρωπον Χριστόν υπάρχει όλη η Αλήθεια, η θεία και αιωνία, διότι εν Χριστώ υπάρχει «παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς» παρόν εις αυτόν τον κόσμον. Δια της παρουσίας του πληρώματος τούτου είναι παρούσα εις τον κόσμον και η ιδία η Αιώνιος Αλήθεια, και δη «σωματικώς» εν τω Θεανθρώπω Χριστώ, ως τω τελείω και πραγματικώ Θεώ και τω τελείω και πραγματικώ ανθρώπω. Εις δε τας φιλοσοφίας κατ΄ άνθρωπον ζη και υπάρχει, αμέσως ή εμμέσως, το ψεύδος, το συνδεόμενον δι΄ όλων των νεύρων του με τον πατέρα του ψεύδους τον διάβολον, και το πάντοτε οδηγούν προς αυτόν. Δια τούτο είναι αναγκαίον να αγρυπνώμεν νυχθημερόν επί της συνειδήσεως ως επί του υψίστου φυλακίου του ανθρωπίνου είναι μας, προσέχοντας μη τυχόν εισέλθη κρυφίως το ψεύδος αυτό εντός μας και ρίψη την σκέψιν και τον νουν μας εις το βασίλειον του ψεύδους, εις την κόλασιν. Εις αυτήν την εγρήγορσιν μας καλεί και η εντολή του Ευαγγελίου του Θεανθρώπου Χριστού: «τη κακία νηπιάζετε, ταις δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε» (Α΄ Κορ. 14,20). Θα γίνωμεν δε τέλειοι όταν φθάσωμεν «εις άνδρα τέλειον εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού», διότι τότε θα ενωθή, ιερώ τω τρόπω και κατά χάριν, ο νους μας με τον νουν του Χριστού, με τον καθολικόν και άγιον και θεανθρώπινον νουν της Εκκλησίας, τότε θα ημπορέσωμεν να είπωμεν μαζί με τον χριστοφόρον Απόστολον: «ημείς δε νουν Χριστού έχομεν» (Α΄ Κορ. 2,16). Τότε πλέον δεν θα ημπορέση να μας κλυδωνίση ουδείς άνεμος ανθρωπίνης διδασκαλίας, ούτε δια της απάτης των ανθρώπων ούτε δια της πανουργίας του διαβόλου, αλλά θα μένωμεν ασάλευτοι με όλον το είναι μας μέσα εις την Αιώνιον Αλήθειαν, η οποία είναι αυτός ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος ( Ιω. 16,6. 8. 32. 36.  1,17).

Φώτης Κόντογλου - Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία


Ἡ Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα πρᾶγμα. Γιὰ νὰ μὴν πάρω τοὺς πολὺ παλιούς, παίρνω δυὸ τρεῖς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀγωνισθήκανε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας, ποὺ ὅποτε μιλᾶνε γιὰ τὴ λευτεριά, μιλᾶνε καὶ γιὰ τὴ θρησκεία. Ὁ Ρήγας Φεραῖος λέγει: «νὰ κάνουμε τὸν ὅρκο / ἀπάνω στὸ Σταυρό».
 Ἕνας ἄλλος ποιητὴς γράφει: «Γιὰ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία / γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία / γι᾿ αὐτὰ τὰ δυὸ πολεμῶ, / μ᾿ αὐτὰ νὰ ζήσω ἐπιθυμῶ. / κι ἂν δὲν τὰ ἀποχτήσω / τί μ᾿ ὠφελεῖ νὰ ζήσω;»...
... Οἱ ἀγράμματοι ποιητὲς τῶν βουνῶν, μέσα στὰ τραγούδια ποὺ κάνανε, καὶ ποὺ δὲ θὰ τὰ φτάξει ποτὲ κανένας γραμματιζούμενος, μιλᾶνε κάθε τόσο γιά. τὴ Θρησκεία μας, γιὰ τὸ Χριστό, γιὰ τὴν Παναγιά, γιὰ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, γιὰ τοὺς ἁγίους. Πολλὲς παροιμίες καὶ ρητὰ καὶ λόγια ποὺ λέγει ὁ λαός μας, εἶναι παρμένα ἀπὸ τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ῥωμιοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν ὀρθοδοξία, γι᾿ αὐτὸ Χριστιανὸς κ᾿ Ἕλληνας ἤτανε τὸ ἴδιο. Ἀπὸ τότε ποὺ γινήκανε χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες, πήρανε στὰ χέρια τους τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν κάνανε σημαία δική τους: Πίστις καὶ Πατρίς! Ποτάμια ἑλληνικὸ αἷμα χυθήκανε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τα χρόνια του Νέρωνα καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἕως τὰ 1838, ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. Ποιὰ ἄλλη φυλὴ ὑπόφερε τόσα μαρτύρια γιὰ τὸ Χριστό; Αὐτὸ τὸ ἀκατάλυτο ἔθνος ποὺ ἔπρεπε νὰ πληθύνει καὶ νὰ καπλαντίσει τὸν κόσμο, ἀπόμεινε ὀλιγάνθρωπο γιατὶ ἀποδεκατίσθηκε ἐπὶ χίλια ὀχτακόσια χρόνια ἀπὸ φυλὲς χριστιανομάχες.
Ἁγιασμένη Ἑλλάδα! Εἶσαι ἁγιασμένη, γιατὶ εἶσαι βασανισμένη. Κι ἡ κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ᾿ ἕνα μαρτύριό σου. Τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τὰ ῾κανες δικά σου πάθη, τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων εἶναι τὰ δικά σου μαρτύρια.

Συνεχίζουμε....

Σας ευχαριστώ για τις προσευχές σας και την αγάπη σας!

Ως φαίνεται το πρόβλημα προς το παρόν τακτοποιήθηκε.

Η Κυρία Θεοτόκος σκέπη και καταφυγή μας!