ΓΕΝΙΚΕΥΕΤΑΙ  ΑΠΟ  ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΝ  ΕΙΣ  ΤΑ  ΣΧΟΛΕΙΑ  Ο  «ΓΕΝΕΤΗΣΙΟΣ» ΕΚΜΑΥΛΙΣΜΟΣ!

 Ἔπρεπε νὰ αἰσχύνεσθε, κα Ὑπουργέ!

Γράφει ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας, θεολόγος

Ἤδη συνεπληρώθη ἕνα ἔτος ἀπὸ τὴν ἔκδοσιν τοῦ ΦΕΚ τῆς 12ης Ἰουνίου 2020 ὅπου ἡ Ὑπ. Παιδείας κ. Ν. Κεραμέως εἰσήγαγε πιλοτικὰ τὰ προγράμματα «γενετησίου ἀγωγῆς» εἰς τὴν ἐκπαίδευσιν. Τὴν 19ην Μαΐου 2021 τὰ «Ἐργαστήρια Δεξιοτήτων» ἔλαβαν βραβεῖον διὰ τὴν «Ἰδιότητα τοῦ Παγκοσμίου Πολίτη»(!) ἀπὸ τὸ «Εὐρωπαϊκὸ Δίκτυο γιὰ τὴν Ἐκπαίδευση» καὶ μὲ αὐτὸ τὸ ἐφόδιον πλέον διευρύνεται ἡ ὑλοποίησις αὐτῶν τῶν προγραμμάτων εἰς ὅλας τὰς ἐκπαιδευτικὰς μονάδας ἀπὸ τὸ Νηπιαγωγεῖον ἕως καὶ τὸ Λύκειον.

Τὸ πρόβλημα εἶναι βαθύτατα πολιτικόν

Τί καὶ ἂν ἀλλάζουν αἱ Κυβερνήσεις; Ἐφαρμόζουν ἀκριβῶς τὴν ἰδίαν πολιτικήν: ἐκμαυλισμὸν τῆς νεολαίας! Κατέχουν μάλιστα τὴν πρωτοπορίαν: Τὸ 2015 ἡ Μάλτα καὶ ἡ Ἑλλὰς (συγκεκριμένα παραμονὴν Χριστουγέννων μὲ τελικὴν ὑπογραφὴν τοῦ τότε ΠτΔ κ. Πρ. Παυλοπούλου) ἔγιναν αἱ πρῶται χῶραι εἰς τὴν Εὐρώπην ποὺ υἱοθέτησαν νομοθετήματα μὲ βάση τὰ «χαρακτηριστικὰ τοῦ φύλου». Ἡ Ἑλλὰς ἔχει ἐπικυρώσει σωρείαν διεθνῶν καὶ εὐρωπαϊκῶν Συνθηκῶν, Συμφωνιῶν καὶ Συμβάσεων, αἱ ὁποῖαι, μεταξὺ ἄλλων, στηρίζουν τόσον τὴν «σεξουαλικὴν διαπαιδαγώγησιν» ὅσον καὶ τὰ «σεξουαλικὰ δικαιώματα» ὅλων τῶν ἀτόμων…

------------------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Για λόγους θρησκευτικής συνειδήσεως, δεν επιτρέπουμε στα παιδιά μας να παρακολουθούν την αισχύνη που θέσπισαν οι αμοραλιστές και οι διεστραμμένοι κυβερνητικοί και μή.
Ο σοδομισμός και τα παρελκόμενά του, είναι διαστροφή και στρέφονται κατά του Νόμου του τριαδικού Θεού και της σωτηρίας της ψυχής μας και γι΄αυτό, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τα απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας.
Είναι καιρός Ομολογίας και αγώνων.

O Πύρινος Άγιος Ηλίας ο Θεσβίτης -- Φώτης Κόντογλου

Προχθές την Παρασκευή ήτανε η μνήμη του προφήτη Hλία. Aυτός ο άγιος ξεχωρίζει ανάμεσα στους άλλους, και με όλο που ήτανε άνθρωπος, φαίνεται σαν κάποιο υπερφυσικό και μυστηριώδες πλάσμα, που έρχεται και ξανάρχεται στον κόσμο. Oι Iουδαίοι περιμένανε να ξανάρθει στον κόσμο, για τούτο θαρρούσανε πως ο άγιος Iωάννης ο Πρόδρομος ήτανε ο Hλίας. Kαι τότε που ρώτησε ο Xριστός τους μαθητές του "Ποιος, λένε, πως είμαι, οι άνθρωποι;", του απαντήσανε πως λέγανε πως ήτανε ο Hλίας ή κάποιος άλλος από τους προφήτες. O προφήτης Mαλαχίας, που έζησε πολύ υστερώτερα από τον Hλία, λέγει: "Tάδε λέγει Kύριος Παντοκράτωρ. Iδού εγώ αποστελώ υμίν Hλίαν τον Θεσβίτην, πριν ή ελθείν την ημέραν Kυρίου την μεγάλην και επιφανή", και πολλοί το εξηγήσανε πως ο Hλίας θάρθη πάλι στον κόσμο πριν από τη Δευτέρα Παρουσία και θα μαρτυρήσει.

Τη ΙΒ΄ (12η) Ιουλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΡΟΚΛΟΥ και ΙΛΑΡΙΟΥ.

Πρόκλος και Ιλάριος οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Τραϊανού και Μαξίμου ηγεμόνος, εν έτει ρστ΄ (106), κατήγοντο δε εκ της χώρας των Καλλίπων, κειμένης πλησίον της Αγκύρας. Συλληφθείς λοιπόν πρώτος ο Άγιος Πρόκλος και ομολογήσας τον Χριστόν ενώπιον του βασιλέως, παρεδόθη εις τον ηγεμόνα Μάξιμον όπως τιμωρηθή. Όθεν κατά προσταγήν του ηγεμόνος οι στρατιώται, καταξέσαντες πρώτον τον Άγιον, κατέκαυσαν έπειτα με ανημμένας λαμπάδας τα μέλη του, τα οποία είχον πληγωθή εκ των ξεσμών· μετά ταύτα δ’ εκρέμασαν αυτόν επί ξύλου και προσέθεσαν εις τον πόδα του πέτραν βαρείαν. Ύστερον απεφάσισεν ο ηγεμών να θανατωθή ο Άγιος δια βελών. Φερόμενος λοιπόν ο τρισμακάριος αθλητής εις τον τόπον της τιμωρίας συναντά καθ’ οδόν τον ανεψιόν του Ιλάριον, ο οποίος, επειδή εχαιρέτισε τον θείον του, συνελήφθη και αυτός υπό των Ελλήνων. Και ο μεν Άγιος Πρόκλος, καταπληγωθείς εκ της πληθύος των βελών, απήλθε προς Κύριον και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. Ο δε Άγιος Ιλάριος, ερωτηθείς και ομολογήσας εαυτόν Χριστιανόν, κρεμασθείς εδάρη, έπειτα εσύρθη κατά γης επί τρία μίλλια, έπειτα δε απεκεφαλίσθη και ενεταφιάσθη μετά του θείου του Αγίου Πρόκλου. Τελείται δε η αυτών σύναξις και εορτή εις το Μοναστήριον της Υπατίας, πλησίον εις τον τόπον τον λεγόμενον Ματρώνα.

Γρηγορούμε και οδυνώμεθα, φρυκτωρούντες περί της Αληθείας -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η υφιστάμενη κατάσταση πόρρω απέχει από την, δια του κοινού νου, αντίληψη ή καθημερινή ερμηνεία των πραγμάτων, πέραν δηλαδή του γεγονότος, ότι η Ελλάς καθίσταται ανυπερθέτως και ευθαρσώς μία απέραντη αποικία και οι πολιτικοί-οιονεί άβουλες εντεταλμένες μαριονέτες-, οι οποίοι τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία των ξένων συμφερόντων αντί τριάκοντα αργυρίων.

Είναι πρόδηλο ότι η σχιζοφρενής κατάσταση εξ αφορμής των εμβολιασμών, αντιβαίνει ευθέως προς την κοινή λογική και την εν γένει  ορθή ερμηνεία της ιδίας της ζωής μας, η οποία εξ ορισμού έχει καταστεί αφόρητος και ανθυγιεινή.

Αυτά ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην θρονική εορτή του 1998:

«Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’ οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων» (!!!),

Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του Πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού .

Αν όμως, ο Μέγας Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός.

-----------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὁ Βαρθολομαῖος ἔχει πεῖ καί χειρότερα, ὅπως:

1. «Εἴμεθα ὅλοι παιδιά τοῦ ἰδίου Οὐρανίου Πατρός. Τοῦ ἑνός Θεοῦ. Ὁ ἕνας τόν βλέπει ἔτσι, ὁ ἄλλος ἀλλιῶς» («Ὀρθόδοξος Τύπος», 8-1-1999, σ. 5).

2. «Οἱ θρησκευτικοί ἡγέται ὀφείλουν νά παίξουν ἕνα κεντρικόν καί πνευματικόν ρόλον – εἴμεθα ἡμεῖς αὐτοί πού πρέπει νά φέρωμεν εἰς τό προσκήνιον τάς ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΣ ΑΡΧΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, τῆς ἀδελφωσύνης καί τῆς εἰρήνης . . . Ἀλλά τοῦτο δυνάμεθα νά τό ἐπιτύχωμεν μόνον ἄν εἴμεθα ΗΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ, Δημιουργοῦ τῶν πάντων, ὁρατῶν τε καί ἀοράτων. Καθολικοί καί Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καί Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι καί Ἰνδοί, Βουδδισταί καί Κομφουκιανοί – εἶναι καιρός ὄχι μόνον διά συμφιλίωσιν, ἀλλ’ ἀκόμη καί διά συμμαχίαν καί συνεργασίαν, διά νά συντελέσωμεν εἰς τήν ἀπομάκρυνσιν τῆς ἀνθρωπότητος ἀπό τούς ψευδοπροφήτας τοῦ ἐξτρεμισμοῦ [σ.σ. τῆς Ὀρθοδοξίας ἐννοεῖ] καί τῆς μή ἀνεκτικότητος». (Ὁμιλία εἰς τήν 6ην Παγκόσμιον Συνάντησιν Θρησκείας καί Εἰρήνης, Riva Del Garda, 4-11-1994.)

3. «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείσῃ τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινός ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψῃ εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως [σ.σ. ἄρνησις τοῦ εὐαγγελικοῦ «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς ...» (Ματθ. 28:19-20)] . . . Ὁποτεδήποτε οἱ ἄνθρωποι ἀντιδροῦν εἰς τάς τοποθετήσεις καί τά πιστεύω τῶν ἄλλων μέ βάσιν τόν φόβον καί τήν αὐτοδικαίωσιν, παραβιάζουν τό θεόσδοτον δικαίωμα καί τήν ἐλευθερίαν τῶν ἄλλων νά γνωρίσουν τόν Θεόν καί τόν συνάνθρωπόν των μέ τρόπον πού προσιδιάζει εἰς τήν ταυτότητά των ὡς λαῶν» [σ.σ. θεοσοφικά φληναφήματα, τοὐτέστιν Σατανισμός]. (Ὁμιλία εἰς τό Παγκόσμιον Συνέδριον κατά τοῦ ρατσισμοῦ, τῶν φυλετικῶν διακρίσεων καί τῆς ξενοφοβίας, 17-3-2001, Durban Ν. Ἀφρικῆς.)

4. «Δέν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καί πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. Δέν δύναται ἡ Ἐκκλησία νά έχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τήν εἴσοδον εἰς τούς ναούς τῶ ἑτεροδόξων καί τήν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν . . .» [σ.σ. ὅπως ὁ κλέπτης ζητεῖ τήν κατάργησιν τοῦ νόμου πού τιμωρεῖ τήν κλοπήν!]. (Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη, Περί τήν Κωδικοποίησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, Ἀνάλεκτα Βλατάδων, Ἀριθ. 6, Πατριαρχικόν Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1970, σ. 73.)

5. Εἰς τό Ἰράν, ὁ Βαρθολομαῖος ἐκήρυξεν τόν πανθρησκειακόν Οἰκουμενισμόν, ὁμιλήσας ἀπεριφράστως διά τήν «ἱερότητα καί ἰσότητα τῶν «Ἱερῶν Γραφῶν», δηλαδή τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τοῦ Κορανίου. Καί πολλά παρόμοια.

Αἵρεση: Καταχθόνιο διαβολικὸ τέχνασµα -- π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος (†)

«Ὁ Διάβολος, ὅταν εἶδε ὅτι πλέον ἡ ἰσχύς του κυριολεκτικὰ κατερρακώθη µὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, ἄρχισε νὰ πολεµᾶ τὴν Ἐκκλησία µὲ µίαν νέαν µέθοδον, µὲ τὴν µέθοδον τῆς νοθείας. Δὲν ἔρχεται νὰ πῆ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι τίποτε, γιατὶ ἐνικήθη· ἔρχεται ὅµως νὰ µιλήση µὲ τὴν γλῶσσα τῆς νοθείας καὶ νὰ πῆ: “Ναί, βεβαίως! ἐγὼ δέχοµαι τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Βεβαίως! Ἀλλά, ξέρετε, ὁ Ἰησοῦς Χριστός - σπουδαῖος ἄνθρωπος! Ἀλλά... δὲν εἶναι Θεός”! Ἤ τὸ ἄλλο: “Βεβαίως! εἶναι Θεός!.... Ἀλλὰ δὲν ἔγινε ἄνθρωπος, ἤτανε φαινοµενικὰ ἄνθρωπος”! Καὶ οὕτω καθ᾽ἑξῆς. Δηλαδή µὲ κάθε τρόπο ἐπιδιώκει νὰ δηµιουργήση ὁ Διάβολος µίαν ἀπόκλισιν ἀπὸ τὴν ἀλήθεια. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀπόκλισις ἀπὸ τὴν ἀλήθεια λέγεται αἵρεσις».

Η Αγία Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος

Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Μαρκιανό και τη σύζυγό του, Αυγούστα Πουλχερία το 451 στη Χαλκηδόνα. Αποτελούνταν από 650 επισκόπους και καταπολέμησε τη διδασκαλία του Μονοφυσιτισμού, η οποία, με πρωτεργάτη τον αρχιμανδρίτη Ευτυχή, δίδασκε ότι η θεία φύση του Χριστού απορρόφησε πλήρως την ανθρώπινη.

Η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος μετά από μια ταραχώδη περίοδο ήρθε ως το αναγκαίο επιστέγασμα της διασφάλισης της καθολικής πλειοψηφίας του σώματος των μελών της εκκλησίας ως προς την απόρριψη κάθε μονοφυσιτικής ή ακραίας δυοφυσιτικής ορολογίας, την επικύρωση στην πίστη του συμβόλου της Πίστεως τόσο της Νίκαιας, όσο και της Νίκαιας-Κωνσταντινούπολης, τη θέσπιση του διοικητικού καταστατικού κανόνα της ορθοδόξου εκκλησίας σύμφωνα με το λεγόμενο μητροπολιτικό σύστημα και την οριστική επίλυση του χριστολογικού ζητήματος, το οποίο για περισσότερο από 80 έτη βρέθηκε στο προσκήνιο της θεολογικής διαμάχης στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Euphemia the Great Martyr

In 451, during the reign of the Sovereigns Marcian and Pulcheria, the Fourth Ecumenical Council was convoked in Chalcedon against Eutyches and those of like mind with him. After much debate, the Fathers who were the defenders of Orthodoxy, being 630 in number, agreed among themselves and with those who were of contrary mind, to write their respective definitions of faith in separate books, and to ask God to confirm the truth in this matter. When they had prepared these texts, they placed the two tomes in the case that held Saint Euphemia's relics, sealed it, and departed. After three days of night-long supplications, they opened the reliquary in the presence of the Emperor, and found the tome of the heretics under the feet of the Martyr, and that of the Orthodox in her right hand. (For her life, see Sept. 16.)