Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Εάλω η Πόλις --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος

Φρονώ ότι σήμερον, η πτώση της Βασιλεύουσας, την αποφράδα ημέρα της 29-05-1453, μετά από σωρεία γεγονότων σηματοδοτεί τον βίαιο ακρωτηριασμό της Ελληνο-Ορθοδόξου παραδόσεως, εις τον ζόφο της Οθωμανικής τυρρανίας, όπου παρά ταύτα, το Ελληνικό Γένος των Ελλήνων, εξανέστη, υπέρ πίστεως και Πατρίδας με την Ελληνική επανάσταση, δια της οποίας, ιδρύθηκε ένα ξεχωριστό εδαφικά κράτος, επί του οποίου το έθνος πλέον ελεύθερο, ανεξάρτητο και αυτόνομο, θα απολάμβανε την πορεία και εξέλιξη του προς το χρόνο.

Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΚΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Αθωνικά άνθη

«Καλόν το άλας· εάν δε και το άλας μωρανθή, εν τίνι αρτυθήσεται;…» Ο Κύριος.

Αναμφιβόλως διερχόμεθα μίαν από τας κρισιμωτέρας, ίσως, περιόδους της θρησκευτικής Εκκλησιαστικής και Εθνικής ζωής της Ελληνικής ημών Πατρίδος. Σπανίως η Εκκλησία της Ελλάδος εκλήθη ν’ αντιμετωπίση τοιαύτα και τοσαύτα προβλήματα, οία ανέκυψαν επί των ημερών μας, και γεννηθήσονται εν τη προοπτική του χρόνου, κατά τας αποκαλυπτικάς, ας διερχόμεθα, φάσεις της παγκοσμίου και ειδικώς της Ελληνικής Ιστορίας. Εις ανάγκας, ου τας τυχούσας, περιεπλάκημεν ως Έθνος και Εκκλησία. Έσωθεν ταραχαί, έριδες, αιρέσεις, μάχαι. Έξωθεν κίνδυνοι, απειλαί, ταπεινώσεις. Πανταχόθεν ακαταστασίαι και «συνοχή εθνών εν απορία», εκ του φόβου των επερχομένων δεινών.

Έφη δε και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας εν τω εις τα Εισόδια λόγω αυτού: «Οίμαι γαρ, ει τινές εισιν Αγγέλων λόγοι, Μυστηρίων θείων τω όντι Άγγελοι, μηδέ τούτους αν εφικέσθαι των χαρίτων της Θεομήτορος· ης γαρ η αγιωσύνη την κτιστήν πάσαν φύσιν εκβέβηκεν, ουκ αν λόγος κτίσματος ταύτην αξίως υμνήσαι δύναιτο».

Τη ΙΑ΄ (11η) Ιουνίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ και ΒΑΡΝΑΒΑ.

Βαρθολομαίος ο Απόστολος ήτο εις εκ των δώδεκα κηρύξας το Ευαγγέλιον εις τους Ινδούς, τους ονομαζομένους Ευδαίμονας· και αφ’ ου παρέδωκεν εις αυτούς το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, ύστερον εσταυρώθη παρά των απίστων εις την Ουρβανούπολιν, και τελειώνει ενδόξως τον δρόμον του Μαρτυρίου του. Το δε άγιον αυτού λείψανον, τεθέν εντός μολυβδίνου κιβωτίου και ριφθέν εν τη θαλάσση, ωδηγήθη υπό της θείας προνοίας εις την νήσον της Σικελίας Λιπάραν ονομαζομένην, ένθα και εξέβη. Φανερωθέν δε εις τους εκεί ενεταφιάσθη και αναβλύζει πολλών θαυμάτων και ιαμάτων πηγάς εις πάντας τους προστρέχοντας αυτώ μετά πίστεως, οίτινες τυγχάνοντες των αιτημάτων των επανέρχονται μετά χαράς εις τα ίδια.

Το άσπρο ψωμί

Ο όσιος ιερομόναχος παπα-Τύχων ( 1884-1968 ) , ρώσος στην καταγωγή, ασκήτεψε για εξήντα χρόνια στον Άθωνα. Είχε την συνήθεια, από τη μεγάλη του ευλάβεια στην Παναγία, να διαβάζει πολλές φορές την ημέρα τους χαιρετισμούς κλαίγοντας. 

Ένα θαύμα της Παναγίας στάθηκε η αιτία, για να αποφασίσει ο παπα- Τύχων τη μοναχική του αφιέρωση. Στη Σιβηρία, από όπου καταγόταν, είχαν πολύ σιτάρι και το ψωμί τους ήταν άσπρο. 
Όταν σε νεαρή ηλικία περιόδευε στα ρωσικά μοναστήρια, έφτασε κάποτε και στη Μόσχα. Εκεί έτρωγαν μαύρο ψωμί , που δεν το είχε συνηθίσει, για αυτό και δεν μπορούσε να το φάει. Έτσι έμεινε μερικές μέρες νηστικός. 

«Ὀμώμοκας, Μέμνησο τῆς Σωτηρίας» Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος εἶχε διαπρέψει στίς σπουδές του ὅταν σπούδαζε στήν Ἀθήνα μέ τό φίλο του Βασίλειο. Τόση ἦταν ἡ ὑπεροχή του στή φιλοσοφία καί σ᾽ ὅλα τά μαθήματα, ὥστε οἱ συμφοιτητές του ζητοῦσαν νά γίνει... καθηγητής τους! Ὡστόσο ὁ Γρηγόριος εἶχε δώσει τήν καρδιά του στόν Κύριο καί τήν Ἐκκλησία Του. Ἦταν τόσο δεξιοτέχνης καί ἀριστοτέχνης στό λόγο καί τή γραφή, ὥστε ὁ λόγος του ἦταν πάντα λακωνικός. Ἄλλωστε, οἱ Ἕλληνες ἀπ᾽ τ᾽ ἀρχαῖα τά χρόνια μέχρι σήμερα, νά τό ᾽χουν στό στόμα τους, «τό λακωνίζειν ἐστί φιλοσοφεῖν». Ὁ «λακωνικός» ἄνθρωπος εἶναι αὐτός, πού ἐκφράζεται καί διατυπώνεται σύντομα καί εὔστοχα. Ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι συχνά λένε πολλά, φλύαρα, καί κουραστικά, ὥστε μέ δυσκολία νά ἀντιλαμβάνονται τά νοήματά τους.

«O Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»:

Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἤρχισε νὰ προσβάλλῃ τὴν Ὀρθόδοξον Καθολικὴν Ἐκκλησίαν φθίνοντος τοῦ ΙΘ’ αἰῶνος, διὰ δὲ τοῦ Συνοδικοῦ Διαγγέλματος «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἐν ἔτει 1920, ἀποτελοῦντος ὁμολογουμένως τὸν «Καταστατικὸν Χάρτην τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ἐκηρύχθη οὗτος «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», ἐφ’ ὅσον χαρακτηρίζει τὰς αἱρέσεις τῆς Δύσεως καὶ ἁπανταχοῦ ὡς δῆθεν «σεβασμίας Χριστιανικὰς Ἐκκλησίας», οὐχὶ πλέον «ὡς ξένας καὶ ἀλλοτρίας», ἀλλ’ ὡς «συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ καὶ ”συγκληρονόμους καὶ συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ“», προτείνων μάλιστα ὡς πρῶτον μέτρον ἐφαρμογῆς αὐτοῦ τὴν χρῆσιν κοινοῦ ἡμερολογίου, πρὸς ταυτόχρονον συνεορτασμὸν ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων.
----------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἀγαπητέ μου ἀδερφέ ἐν Χριστῷ, Κωνσταντῖνε,

Ὅπως λέγει ὁ θυμόσοφος λαός, «τόν ἀράπην σαπουνίζεις τό σαποῦνι σου χαλᾶς»! Ὁ «Β τ λ» ἔχει ἑωσφορικόν ἐγωϊσμόν, ὅπως φανερώνει καί ἡ ἐπιλογή τοῦ ψευδωνύμου του («Βασιλιᾶς τοῦ λόγου»), καί δέν πρόκειται νά σ' ἀκούσῃ ὅ,τι καί νά τοῦ πῇς! Οἱ Τρικαμηνισταί θέλουν νά μείνουν εἰς τήν Ἱστορίαν ὡς οἱ «πρῶτοι ἀποτειχισθέντες ὀρθοδόξως» ἀπό τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Ἐάν οἱ Π/Ηται (ὄχι ὅλοι, βεβαίως) εἶναι ἡ Κανονική Ἐκκλησία, τότε οἱ Τρικαμηνισταί εἶναι Παρασυναγωγή, γι' αὐτό πρέπει ὁπωσδήποτε νά ἐκμηδενισθῇ ὁ ἱερός ἀγών τῶν Π/Ητῶν! Στό συμπέρασμα αὐτό ἤχθην πρό 3-4 ἐτῶν, ὅταν εἰς μίαν σύναξιν νεο-αποτειχισμένων, κάποιος ἀπό αὐτούς, ἀπευθυνόμενος πρός τόν π. Εὐθύμιον, εἶπε: «Ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι ὁ πρῶτος ἀποτειχισθείς»! Κι' ἐκεῖνος, ἔσκυψε ντροπαλά τό κεφάλι, ἀποδεχθείς τό τρομερόν αὐτό ψεῦδος. Ἐάν εἶχε ταπείνωσιν καί ἀγάπην διά τήν Ἐκκλησίαν, θά ἀπαντοῦσε κάπως ἔτσι: «Ὄχι, ἀδελφοί! Πρῶτοι οἱ Π/Ηται ἀπετειχίσθησαν πρῶτοι τό 1924!»

Που έχομε φθάσει ως Έθνος!...

Αν κρίνη κανείς ότι εις το πρώτον Ελληνικόν Σύνταγμα, που συνέταξαν εις Γενικήν Εθνοσυνέλευσιν οι αγωνισταί της Ελληνικής Επαναστάσεως, διαρκούντος μάλιστα του αγώνος, γράφεται ότι Έλληνες είναι αυτοί, που έχουν την ιδιότητα του Ορθοδόξου Χριστιανού, τότε αντιλαμβάνεται που έχομε φθάσει ως Έθνος.