Ἡ νομιμοποίησις μίας οἱασδήποτε ἁμαρτίας ἀποτελεῖ ἀνατροπήν τοῦ Εὐαγγελίου, τοὐτέστιν αἵρεσιν. Συνεπῶς, οἱ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον συμβάλλοντες εἰς τήν ὑπερψήφισιν τοῦ νομοσχεδίου – ἐκτρώματος διά τόν «γάμον» τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἤτοι οἱ ὑπέρμαχοι τοῦ νομοσχεδίου, οἱ πονηρῶς ἀπέχοντες ἀπό τήν ψηφοφορίαν, οἱ προπαγανδισταί ψευδο-δημοσιογράφοι κ.ἄ., πρέπει ὅλοι ν’ ἀφορισθοῦν. Οἱ «ἐπίσκοποι» πού ἀρνοῦνται νά τούς ἀφορίσουν εἶναι καί αὐτοί ἐν δυνάμει ἀφωρισμένοι, κατά Ε՛ Οἰκουμενικήν Σύνοδον (βλ. Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τ. Β', σ. 343, Ἔκδ. Καλύβης Τιμ. Προδρόμου, Ἱ. Σκήτης Ἁγ. Ἄννης, Ἅγ. Ὄρος, Αὔγ. 1986). Τά περί δημοψηφίσματος, δημοσκοπήσεων καί τά ἄλλα ἀντορθόδοξα πού ψελλίζουν μερικοί ψευδεπίσκοποι εἶναι ὅλα προϊόντα τῶν αἱρέσεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ «Δυνητισμοῦ» κ.ἄ., εἰς τάς ὁποίας ἀνήκουν, θέτοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ εἰς ψηφοφορίαν. Θυμίζουν τήν αἵρεσιν πού ἐκήρυξεν πρό τινῶν ἐτῶν ὁ «Ἀλεξανδρουπόλεως» Ἄνθιμος: «Ἐγὼ θὰ πῶ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν. Θὰ ἀφουγκραστῶ τοὺς χριστιανοὺς τί λένε, ποιὸ θεωροῦν σωστό. Ἀκόμα καὶ ἂν αὐτὸ ποὺ οἱ χριστιανοὶ μας θεωροῦν σωστό, ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, ἐγὼ θὰ ὑπερασπιστῶ αὐτὸ ποὺ λένε οἱ χριστιανοί μας, γιατί οἱ Χριστιανοὶ μας ἔφτιαξαν τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἔφτιαξε τὸ Εὐαγγέλιο τὴν Ἐκκλησία»! Ἐάν, λοιπόν, ἡ Διοικοῦσα «Ἱεραρχία» ἀρκεσθῇ εἰς τάς γνωμοδοτήσεις διά τό αὐτονόητον καί δέν προβῇ εἰς ἀφορισμούς, τότε θά συμβάλῃ καί αὐτή εἰς τήν ἐπικειμένην νομιμοποίησιν τῆς καταστροφῆς τοῦ ἱεροῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καί, διά μίαν εἰσέτι φοράν, θ’ αὐτοκαταργηθῇ.
Του Ασλανίδη Σταύρου. Λόγος αντιρρητικός στην αρίθμηση και στον διαχωρισμό που γίνεται ανάμεσα στα Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας.
Άκουσα την ομιλία πολλών σύγχρονων Θεολόγων για τα Θεοφάνεια και αναστατώθηκα. Σχεδόν όλοι συμφωνούν σε μια φιλολογική ερμηνεία των υψηλών σε πνευματικά νοήματα, περικοπών του Ευαγγελίου που αναφέρονται στην Βάπτιση του Κυρίου. Δυστυχώς η Κ.Δ. κατανοείται ανθρωπομορφικά και ως κοσμικό βιβλίο. Παρουσιάζεται ο πατέρας της περικοπής, σαν το ατομικό Πρόσωπο που μιλάει και πιστοποιεί την συγγένεια του με τον Χριστό. Ξεχωριστά και αυτόνομα παρουσιάζεται το Άγιο Πνεύμα, ως χωριστό πρόσωπο από τον Πατέρα, σαν είδος της περιστεράς. Έτσι εκκοσμικεύεται ο Άυλος, ο Απερίγραπτος, ο Ακατάλυπτος, ο Άσαρκος και ο Άκτιστος Θεός. Ο Απρόσιτος Θεός μετατρέπεται σε προσιτό και σαρκικό. Για παράδειγμα στην ομιλία “Τα άγια Θεοφάνεια” του γενικά σεβαστού π. Αθανάσιου Μυτιληναίου, γίνεται λόγος για έναν τριτοπρόσωπο Θεό!!! (πρβλ. https://orthodox-voice.blogspot.com/2024/01/blog-post_9.html).