+π.Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : Ορθόδοξος και Βατικάνιος Συμφωνία περί Ουνίας Μπαλαμάντ Λίβανος, Ιούλιος 1993.


       
Τα Μυστήρια των Φραγκο-Λατίνων
http://www.romanity.org/htm/im/w.gif
http://www.romanity.org/htm/im/w.gif41) Τα περί Μυστηρίων και θείας χάριτος των Φραγκο-Λατίνων βασίζονται στην Χριστολογίαν και στην περί αποκαλύψεως διδασκαλίαν του Αυγουστίνου και στην Νεο-Πλατωνικήν αντίληψίν του περί ευδαιμονίας.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gif42) α) Ο Αυγουστίνος διετύπωσε μίαν πρωτότυπον και περίεργον θεωρίαν περί αποκαλύψεως, κατά την οποίαν ο Θεός φέρνει προσωρινά εις την ύπαρξιν κτίσματα δια να οραθούν και να ακουσθούν από τους προφήτας και από τους αποστόλους και τα οποία επαναφέρει εις την ανυπαρξίαν μετά από κάθε αποκάλυψιν. Έτσι ο Θεός δήθεν έφερε από την ανυπαρξίαν δια να οραθούν και να ακουσθούν κτίσματα ως π.χ. τον Άγγελόν Του και το άφλεκτον πύρ της ου φλεγομένης βάτου, την περιστερά κατά το βάπτισμα του ενσαρκωθέντος Κυρίου της Δόξης και την φωνήν του Θεού Πατρός, την στήλην πυρός και νεφέλης, το φωτινόν νέφος εν τω οποίω κρύπτεται και φανερούται ο Θεός, η δόξα και βασιλεία του Θεού και του Χριστού και των δύο Διαθηκών, και ακόμη και αι πύριναι γλώσσαι της Πεντηκοστής, και τα οποία κτίσματα επέστρεψε εις την ανυπαρξίαν μετά από την κάθε συγκεκριμένην αποκάλυψιν.



http://www.romanity.org/htm/im/w.gif43) β) Το 1341 η Θ' Οικουμενική Σύνοδος της Κων/πόλεως κατεδίκασε την αίρεσιν αυτήν εν τω προσώπω του Βαρλαάμ του Καλαβρού μη γνωρίζουσα ότι εκπηγάζει από τον Αυγουστίνον. Φαίνεται ότι ο Αυγουστίνος εξέπεσε από τον κατάλογον των πατέρων όταν η προέλευσις των εν λόγω αιρέσεων έγινε γνωστή. Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι Α' και Β' κατεδίκασαν τον Άριον και τον Ευνόμιον διότι ισχυρίζοντο ότι ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος και Κύριος της Δόξης της Παλαιάς Διαθήκης είναι το πρώτον κτίσμα της βουλής του Θεού γεννηθέν πρό των αιώνων εκ του Θεού και εκ της Παρθένου εν σαρκί. Αλλά και δια τον Αυγουστίνον ο Άγγελος Αυτός της Παλαιάς Διαθήκης είναι επίσης κτίσμα. Μάλιστα όχι μόνον είναι κτίσμα γενόμενον εκ του μηδενός, αλλά και απογενόμενον και επιστρέφον εις το μηδέν. Και παραδόξως ο Μεγάλης Βουλής Άγγελος είναι άλλο κτίσμα κάθε φορά που εμφανίζεται. Μάλιστα οι Φραγκο-Λατίνοι σχολαστικοί ισχυρίζονται ότι αι γενόμεναι θείαι αποκαλύψεις μέσω τοιούτων κτισμάτων είναι κατώτεραι αυτών που γίνονται κατευθείαν εις την λογικήν των προφητών και αποστόλων, όπως υπεστήριζε και ο Βαρλαάμ. Το αποτέλεσμα των τοιούτων αιρέσεων είναι ότι δια τον Αυγουστίνον και τους Φραγκο-Λατίνους η σώζουσα μεθεκτή θεία χάρις, βασιλεία και δόξα των εν Χριστώ μυστηρίων είναι και αυτή κτιστή. Μάλιστα η φυσική και άκτιστος δόξα και βασιλεία της ανθρωπίνης φύσεως του Λόγου της Μεταμορφώσεως είναι δήθεν κτίσμα γινόμενον και απογινόμενον. 

Συνεχίζεται.

Σήμερα τιμούνται οι Άγιοι:

Τετάρτη  29 Αυγούστου


«Οὐκ ἐξεστὶ σοι ἔχειν, τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου». Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ νὰ ἔχεις τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου, ὁ ὁποῖος ζεῖ ἀκόμα. Λόγια τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ποὺ ἀποτελοῦσαν μαχαιριὲς στὶς διεφθαρμένες συνειδήσεις τοῦ βασιλιὰ Ἡρώδη Ἀντίπα καὶ τῆς παράνομης συζύγου του Ἡρωδιάδος, ποὺ ἦταν, γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου.
Ὁ Ἡρώδης, μὴ ἀνεχόμενος τοὺς ἐλέγχους τοῦ Προδρόμου, τὸν φυλάκισε. Σὲ κάποια γιορτὴ ὅμως τῶν γενεθλίων του, ὁ Ἡρώδης ὑποσχέθηκε μὲ ὅρκο νὰ δώσει στὴν κόρη τῆς Ἡρωδιάδος ὅτι ζητήσει, διότι τοῦ ἄρεσε πολὺ ὁ χορός της. Τότε ἡ αἱμοβόρος Ἡρωδιὰς εἶπε στὴν κόρη της νὰ ζητήσει στὸ πιάτο τὸ κεφάλι τοῦ Ἰωάννη. Πράγμα ποὺ τελικὰ ἔγινε.
Ἔτσι, ὁ ἔνδοξος Πρόδρομος τοῦ Σωτῆρος θὰ παραμένει στοὺς αἰῶνες ὑπόδειγμα σὲ ὅλους ὅσους θέλουν νὰ ὑπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἀγωνίζονται κατὰ τῆς διαφθορᾶς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ κινδύνους καὶ θυσίες.
Καὶ νὰ τί λένε οἱ 24 πρεσβύτεροι τῆς Ἀποκάλυψης στὸν Θεὸ γιὰ τοὺς διεφθαρμένους: «ἦλθεν... ὁ καιρὸς τῶν ἐθνῶν κριθῆναι... καὶ διαφθεῖραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν’. Ἦλθε, δηλαδή, ὁ καιρὸς τῆς ἀνάστασης τῶν νεκρῶν γιὰ νὰ κριθεῖ ὁ κόσμος καὶ νὰ καταστρέψεις (Θεέ μου) ἐκείνους, ποὺ μὲ τὴ διεφθαρμένη ζωὴ τους διαφθείρουν καὶ καταστρέφουν τὴν γῆ.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

'Ω γάρ τις ήττηται, τούτω και δεδούλωται»


Tο πάθος δημιουργείται από τη συχνή και καθημερινή επανάληψι της ίδιας αμαρτίας. Όταν λοιπόν πέσουμε στην συγκατάθεσί της, τότε  ο νους σκοτίζεται και θολώνει. Στη συνέχεια, κυριεύεται και η ψυχή και το σώμα. Άρα, πρώτα αιχμαλωτίζεται  ο νους και ύστερα ολόκληρη η καρδιά. Έτσι, όταν κάθε μέρα πέφτουμε στην ίδια αμαρτία, δημιουργείται συνήθεια και η συνήθεια μας δημιουργεί το πάθος. Η συνήθεια γίνεται αγάπη, γίνεται εξάρτησι, όπως ακριβώς δημιουργούν εξάρτησι το ποτό, τα ναρκωτικά, η χαρτοπαιξία, η λαιμαργία, και πλήθος άλλων κακιών. Η δε εξάρτησις από το πάθος μας οδηγεί στην αιχμαλωσία.
Κάτι ανάλογο μας λέγει ο απόστολος Πέτρος στην Β΄ Καθολική του επιστολή: ««'Ω γάρ τις ήττηται, τούτω και δεδούλωται». Δηλαδή από όποια αμαρτία ή αδυναμία ή πάθος νικηθής, σ’ αυτό και θα υποδουλωθής, θα σκλαβωθής και θα το υπηρετήσης.
Δυστυχώς τα πάθη είναι πολλά. Ποικίλουν, βέβαια, από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αλλιώς πειράζονται τα παιδιά και διαφορετικά οι νέοι και οι νέες. Με άλλους τρόπους οι έφηβοι, με διαφορετικούς οι παντρεμένοι ή οι μεγαλυτέρας ηλικίας , διαφορετικά οι άνδρες, διαφορετικά οι γυναίκες… Δεν μετράει μόνο η ηλικία και το φύλο , αλλά και η θέσι, η μόρφωσι, το είδος της εργασίας, η σωματική δύναμι, το σωματικό κάλλος και πολλά άλλα. Ανάλογα λοιπόν με το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, είναι ανάλογες και οι προσβολές , που κινεί ο διάβολος εναντίον μας για να μας ρίξη στην αμαρτία και από κει στα πάθη.

H αθλιότητα της οικουμενιστικής αιρέσεως και φραγκοπαποδουλικής υποταγής.


Εμείς οι απλοί πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, ζούμε την δραματική αντινομία μέσα εις την Εκκλησία μας. Zούμε αφ΄ ενός την καθαρότητα, την αγιότητα, την πνευματική ανάταση, τη λυτρωτική φορά προς τα άνω που μας χαρίζει η Μητέρα Εκκλησία με τους λειτουργικούς θησαυρούς Της και τους αξίους εκπροσώπους Της, οι οποίοι ευρίσκονται εις την θέση των με το Ορθόδοξο και Πατερικό ήθος εις «τύπον Χριστού», και αφ΄ ετέρου αντικρίζουμε έντονα και την αθλιότητα της οικουμενιστικής αιρέσεως και φραγκοπαποδουλικής υποταγής. Όλα αυτά, γνωστά από τις παλαιές εποχές της εκκλησιαστικής ιστορίας, έχουν αποκτήσει εις τις ημέρες μας επικίνδυνον έκταση. Εκείνο όμως που προκαλεί εις τας ψυχάς των πιστών πνιγμό και αίσθημα βαθέως και πυκνού σκότους αδιεξόδου είναι η έλλειψη αντιδράσεως εκ μέρους του υγιούς τμήματος της Εκκλησίας μας. Καιρός πλέον να εκδηλωθεί η αντίδραση διότι το μέγεθος της συντελουμένης προδοσίας της Πίστεώς μας πολλές φορές είναι σε τέτοιο σημείο, που φαίνεται απίστευτη, έστω κι΄ αν αποκαλύπτεται μόλις ένα μέρος της!

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Ζήτησε να εύρης τον εαυτόν σου μέσα εις τους «Βίους των Αγίων», θα τον εύρης οπωσδήποτε μέσα εις αυτούς. Ακόμη θα εύρης εκεί και τα φάρμακα, με τα οποία ημπορείς να τον θεραπεύσης από όλας τας πνευματικάς αρρωστίας και να τον κάνης υγιή δια παντός. Υγιή και εις τους δύο κόσμους, εις τρόπον ώστε να μη ημπορέση να σε βλάψη κανένας θάνατος. Θα εύρης ακόμη μέσα εις τους «Βίους των Αγίων», όλα όσα χρειάζονται δια να ζήσης και εις τους δύο κόσμους, όσα χρειάζονται εις εσέ, ω άνθρωπε, που είσαι μία αθάνατος ύπαρξις μία αιωνία ύπαρξις, μία θεανθρωπίνη ύπαρξις, άνθρωπε! Άνθρωπε! Άνθρωπε!                                                                                                                             Εις τον γήϊνον κόσμον μας, η μόνη άφθαρτος και ανεκμηδένιστος, η μόνη αγία και αθάνατος πραγματικότης είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός, αυτό είμεθα και ημείς οι άνθρωποι αν είμεθα μετ΄ Αυτού, αν ζώμεν εν Αυτώ. Και είμεθα μετ΄  Αυτού και εν Αυτώ δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών. Άνευ Αυτού οι άνθρωποι είναι φαντάσματα, είναι ένας μύθος, μία σκιά, ένα όνειρο, που το διασκορπίζει η κάθε αμαρτία, ο κάθε θάνατος, ο κάθε διάβολος. Μόνον μαζί Του ημείς οι άνθρωποι είμεθα πιο δυνατοί από κάθε θάνατον, από κάθε αμαρτίαν, από κάθε διάβολον. Αυτό ημπορούμεν να το ίδωμεν εις τον κάθε άγιον. Τα πάντα μέσα του είναι δυνατώτερα από την αμαρτίαν, δυνατώτερα από τον θάνατον, δυνατώτερα από τον διάβολον. Διότι μέσα εις κάθε άγιον «τα πάντα εν πάσι» είναι ο Χριστός, και όλη του η πραγματικότης, όλη η αθανασία του, όλη η αιωνιότης του.

Συνεχίζεται.  

What is the faith that will bring us salvation?


What is the faith that will bring us salvation? Is it enough to believe in Jesus Christ, the Son of God?
St John Chrysostom writes
He that believes in the Son has everlasting life." Is it enough, then, to believe in the Son,' someone will say, 'in order to have everlasting life?' By no means! Listen to Christ declare this himself when he says, 'Not everyone who says to me, "Lord! Lord!" shall enter into the kingdom of heaven'; and the blasphemy against the Spirit is alone sufficient to cast him into hell. But why should I speak of a part of our teaching? For if a man believe rightly in the Father and in the Son and in the Holy Spirit, but does not live rightly, his faith will avail him nothing toward salvation (Homilies on the Gospel of John 31:1[circa A.D. 391]).
Jesus himself tells us that mere belief is not sufficient. The Lord Himself said, 
“Not everyone who says to Me, `Lord, Lord,' shall enter the kingdom of heaven” (Matt 7:21). The Lord continues “Many will say to Me in that day, `Lord, Lord, have we not prophesied in Your name, cast out demons in Your name, and done many wonders in Your name?' And then I will declare to them, `I never knew you; depart from Me, you who practice lawlessness!'  (Matt.7:22-23).
Faith is not simply a belief but also a life. You can test it by its fruits in your life... as the Lord said
 “You will know them by their fruits….every good tree bears good fruit, but a bad tree bears bad fruit. Therefore by their fruits you will know them” (Matt. 7:16-20).
John the evangelist teaches us
 “Now by this we know that we know Him” how? “If we keep His commandments. He who says, "I know Him," and does not keep His commandments, is a liar, and the truth is not in him ” (1 John 2:3-4). 
Faith is tested through a life of obedience to God's commandments, and he who does not have this obedience is not considered a believer of Truth, and can not claim to know God.

+π.Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : Ορθόδοξος και Βατικάνιος Συμφωνία περί Ουνίας Μπαλαμάντ Λίβανος, Ιούλιος 1993.


Εκκλησιολογία
http://www.romanity.org/htm/im/w.gif39) Πολύ σπουδαιότερον από το θέμα περί εγκυρότητος των μυστηρίων, είναι το ποίοι και πώς μετέχουν σ' αυτά. Ο Θεός προώρισε όλους τους ανθρώπους δια την δόξαν Του. Αλλά πάντες ήμαρτον και υστερούνται της Δόξης Του. Πάντως η θέα της δόξης του Θεού είναι ζωή αιώνιος δι' αυτούς που είναι καταλλήλως θεραπευμένοι, δηλαδή φωτισμένοι και δοξασμένοι. Αλλά αυτή η ίδια άκτιστος και φυσική δόξα του Θεού είναι επίσης το αιώνιον πύρ και το σκότος το εξώτερον της κολάσεως δια εκείνους που αρνούνται την θεραπείαν του φωτισμού της καρδίας και της θεώσεως. Ο Θεός είναι αγάπη και αγαπά εξίσου τον δοξασμένον και τον κολασμένον. Ο Θεός σώζει τους πάντες, α) τους μεν μέσω της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως, η πρόοδος της οποίας αυξάνει από δόξαν εις δόξαν χωρίς τέλος, β) τους δε μέσω της κολάσεως όπου παραμένουν αιωνίως κεκλεισμένοι μέσα στην ιδιοτέλιάν τους ευδαιμονούντες ωσάν τον καθαράς ενεργείας (actus purus) Θεόν των Φραγκο-Λατίνων. Με άλλα λόγια ο παράδεισος της Νεο-Πλατωνικής ευδαιμονίας του Αυγουστίνου και των Φραγκο-Λατίνων είναι αυτή αύτη η κόλασις δια τους Ορθοδόξους. Τουναντίον τα πνευματικά τέκνα του Αυγουστίνου, δηλαδή το Βατικανόν, οι περισσότεροι Διαμαρτυρόμενοι, αλλά και αρκετοί Ορθόδοξοι, οι οποίοι πάντες ούτε γνωρίζουν τον παράδεισον των Ορθοδόξων και ούτε τον επιδιώκουν. Όσον σπουδαίον είναι το έγκυρον των μυστηρίων είναι και η θεραπεία του κοινωνούντος μέσω του φωτισμού και της θεώσεως εις την ζωήν αυτήν. Εγκυρότης των μυστηρίων και η εν λόγω θεραπεία είναι η κεντρική πραγματικότης του Σώματος του Χριστού και της μεθέξεως εις Αυτό. Αυτό ισχύει δια τους μη Ορθοδόξους και τους Ορθοδόξους εξ ίσου. Ο Θεός "εστίν σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών (1 Τιμ. 4;10)."
40) Θα ημπορούσαν οι Ορθόδοξοι κανονικά και καθηκόντως να ήθελαν και να ήλπιζαν από αγάπη τα μυστήρια των ετεροδόξων να ήταν πράγματι έγκυρα και αποτελεσματικά και να αφήσουν το θέμα στα χέρια του Θεού. Αλλά το να αποφανθούν ότι τα μυστήρια των Λατίνων είναι έγκυρα όταν δεν δέχονται τον δοξασμόν εις την ζωήν αυτήν ως τον κεντρικόν πυρήνα της αποστολικής παραδόσεως και διαδοχής και όταν πιστεύουν τουναντίον ότι η ευδαιμονία είναι ο τελικός προορισμός του καθενός, είναι πράγματι παράδοξον. Δεν χρειάζεται κανείς έγκυρα μυστήρια δια να γίνη αιωνίως ευδαίμων εις την κόλασιν.

*      Συνεχίζεται.