TODAY'S SYNAXARION


OUR HOLY MOTHER PELAGIA

A repentant sinner, she was born again in Antioch and endowed by God with great physical beauty, but she used this beauty to destroy her own soul and those of others, acquiring great wealth from her prostitution. One day, walking past the church of the holy martyr Julian, where bishop Nonnus was preaching, she turned into the church and listened to the sermon, which was about the Dreadful Judgment and the punishment of sinners. These words so shook her, and wrought so great a change in her, that she was of a sudden filled with self-loathing and fear of God, and, repenting of all her filthy sins, fell down before Saint Nonnus, begging to baptize her: "Holy Father, be merciful to me, a sinner; baptize me and teach me repentance. I am a sea of iniquity, an abyss of destruction, a net and weapon of the devil." Thus this penitent implored Christ's hierarch with tears. And he baptized her. Blessed Romana, a deaconess of that church, stood sponsor to her at her baptism and, after that, as her spiritual mother, grounded her well in the Christian faith. But Saint Pelagia was not content just to be baptized. Feeling the weight of her many sins and the pricking of her conscience, she decided on a great ascesis. She gave away to the poor the enormous wealth she has amassed by her immorality and went secretly to Jerusalem, where, under a man's name as the monk Pelegius, she shut herself in a cell on the Mount of Olives and there began strict ascesis of fasting, prayer and vigils. Three years later, Saint Nonnus's deacon, James, visited her and found her still alive, but when he went to her again a few days later, he found her dead body and gave it burial. Saint Pelagia entered into rest in about 461 AD. Thus that sometimes great sinner, by repentance and striving, received the mercy of God, the forgiveness of her sins and sanctification, and her purified and sanctified soul was made worthy of the Kingdom of God.
+By the holy intercessions of Your Saints and Holy Ascetics, O Christ Our God, have mercy on us and save us. Amen.

Η αιρετική Εγκύκλιος του 1920 υλοποιήθη!



Ο Παπισμός αποτελει αίρεσιν καταδεδικασμένην υπό των Πατέρων, όπως π.χ. υπό της Η' Οικ. Συνόδου του έτους 879 καί υπό της εν Κων/λει  Αγίας Συνόδου του 1351, η οποία τους μέν παπικούς ανεθεμάτισε τους δε κοινωνούντας εν γνώσει μετ' αυτών ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ κατέστησε, αποφανθείσα επί λέξει ούτω: «τούς κοινωνούντας τούτοις [τοις παπικοίς] εν γνώσει,  ακοινωνήτους έχομεν».

Η αιρετική  Εγκύκλιος του 1920 υλοποιήθη διά της   επιβολής του νέου ημερολογίου το 1924,  διά της «άρσεως» των αναθεμάτων κατά του Παπισμου (1965), χωρίς οι παπικοί ν' αποβάλουν ούτε μίαν από τάς κακοδοξίας των, της υπογραφής ενωτικών συμφωνιών μέ τους Μονοφυσίτας (1990) καί τούς Παπικούς (1993), της «αδελφοποιήσεως» των «εκκλησιών» αυτών, της αναγνωρίσεως ως εγκύρων των «μυστηρίων» των κ.λπ. Τα γεγονότα αυτά αποδεικνύουν ότι το Οικ. Πατρ/χειον, τα  Πατριαρχεία  Μόσχας, Ρουμανίας, Σερβίας, Ιεροσολύμων κλπ, και οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, έχουν  περιέλθει εις πλήρη σύγκρουσιν μέ τήν δογματικήν διδασκαλίαν καί παράδοσιν της  Εκκλησίας. Κηρύττουν  απροκαλύπτως αδιαφορίαν πρός τα δόγματα καί τας παραδόσεις, τουτέστιν αποξένωσιν από την Ορθόδοξον πίστιν!

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Η Παναγία η Γλυκοφιλούσα

Εικόνα



Επάνω εις τον βράχον ήτο κτισμένον το παρεκκλήσιον, μαστιζόμενον από θυέλλας και λαίλαπας, λικνιζόμενον από το αειτάραχον και πολύρροιβδον κύμα, ναναριζόμενον από τα άσματα τα οποία ο άνεμος έψαλλε δι' αυτό εις τους σκληρούς βράχους και εις τα ηχώδη άντρα. Οι τέσσαρες τοίχοι ίσταντο ακόμη αρραγείς, πετροθεμελιωμένοι, σώζοντες μικρόν επίχρισμα από παλαιού καιρού περί την μεσημβρινοδυτικήν γωνίαν, χορταριασμένοι και μαυροπράσινοι περί την βορειανατολικήν. Η στέγη, φέρουσα ακόμη ολίγας κεράμους και πλάκας, εστηρίζετο επί δοκού με πολλάς ακτίνας εκ σκληράς καστανέας. Ολόγυρα εις τους τοίχους, υψηλά άνω των υπερθύρων και υπό τα γείσα της στέγης, ωραία μικρά πινάκια παλαιών χρόνων ήσαν εγκολλημένα, σχηματίζοντα μέγαν σταυρόν επί της χιβάδος του ιερού Βήματος προς ανατολάς, μετά υποποδίου εις σχήμα ανεστραμμένου Τ εκ πέντε άλλων πινακίων, και άλλους δύο σταυρούς δεξιόθεν και αριστερόθεν, ύπερθεν των δυο παραθύρων του χορού, και τέταρτον σταυρόν άνωθεν της φλιάς της εισόδου, δυσμόθεν. Και τα ωραία παλαιά πιατάκια ήσαν όλα χρωματιστά, γαλάζια και υποπράσινα και κιτρινωπά και λευκά, με κλαδάκια και με λούλουδα και με ανθρωπάκια και με πουλιά, φιλοκάλως και κομψώς διατεθειμένα, στίλβοντα εις τον ήλιον, χάρμα των οφθαλμών, κειμήλια υψηλά κείμενα, στερεά βαλμένα εις τας κόγχας των, αφελή αναθήματα, λείψανα παλαιών χρόνων, περισώσματα αρπαγών και δηώσεων παντοίων. Και ο απλούς ούτος στολισμός παρείχε μεγάλην χάριν, μεμειγμένην με άρρητον τρυφερόν θέλγητρον, εις το μικρόν βραχοφυτευμένον παρεκκλήσιον, εμπνέων εις τον επισκέπτην μεγάλην επιθυμίαν να διασκελίση το κατώφλιον, να εισέλθη εις τον πενιχρόν ναΐσκον, ν' ανάψη κηρίον, να κάμη τον σταυρόν του, και ν' ασπασθή ευλαβώς την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης, της ζωγραφισμένης παρειάν με παρειάν με το πρόσωπον του υπερθέου και υπερηγαπημένου Βρέφους της.

Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος στις πνευματικές του ομιλίες γράφει :


«Ο ακούων λόγον έρχεται εις κατάνυξιν και μετά τούτο, υποστελλούσης της χάριτος κατʼ οικονομίαν πρός το συμφέρον τω ανθρώπω, εισέρχεται εις γυμνασίαν και παιδείαν πολέμου και ποιεί πάλην και αγώνα προς τον σατανάν και μετά πολλού δρόμου και αγώνος αποφέρεται τα νικητήρια και γίνεται χριστιανός».

[Μακαρίου Αιγυπτίου: Όμιλίαι Πνευματικοί, έκδ. Σχοινά, σελ. 127.]

Επίορκοι Επίσκοποι!

Εκτός του Συμβόλου της Πίστεως, εκφωνεί κάθε Επίσκοπος εν τω καιρώ της χειροτονίας του και τούτο ακόμη: 

«Προς τούτοις αποδέχομαι τας αγίας και Οικουμενικάς Ζ’ Συνόδους, αίτινες επί φυλακή των σεπτών δογμάτων συνηθροίσθησαν, καθομολογών τους υπ΄ αυτών διωρισμένους στέργειν τε και φυλάττειν Κανόνας και τας αγίας διατάξεις, όσαι τοις ιεροίς ημών Πατράσι κατά διαφόρους καιρούς και χρόνους ετυπώθησαν, πάντας ους αποδέχονται, συναποδεχόμενος, και ους αποστρέφονται, συναποστρεφόμενος».

Ο Μέγας Αθανάσιος απαντά στην ερώτηση


 "Πως και τινές αιρετικοί ποιούσι πολλάκις σημεία": 
"Τούτο ημάς ουκ οφείλει ξενίζειν. Ηκούσαμεν γαρ του Κυρίου λέγοντος, ότι πολλοί εν εκείνη τη ημέρα ερούσι: "Κύριε, ουκ εν τω σω ονόματι δαιμόνια εξεβάλομεν, και δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν;" και ερεί αυτοίς: "Αμήν λέγω υμίν, ουδέποτε έγνων υμάς, αποχωρήται απ' εμού εργάται της ανομίας". 
Και πρόσεξε πως συνεχίζει ο άγιος Πατήρ: 
"Πολλάκις γαρ ουχ η πολιτεία του θαυματουργούντους εστίν η την ίασιν εργαζομένη, αλλ' η προς αυτόν πίστις του προσερχομένου ανθρώπου".

Ζούμε σε μια χώρα που κυριαρχούν η ασυδοσία της σκέψης, η ανηθικότητα και το παράλογο Το άσπρο μαύρο επιχειρεί με επιστολή της να κάνει η Βάσια Παναγόπουλου, η παραγωγός της βλάσφημης ταινίας CORPUS CHRISTI




Τι της απαντά ο διευθυντής του «Στύλου Ορθοδοξίας» Θεολόγος Δημοσιογράφος Δ. Μακρής
 
Θεέ μου, Θεέ μου έως πότε θα διαστρεβλώνεται η αλήθεια και θα βλασφημείται το Άγιο Όνομα Σου;
 
 
Το κείμενο της απαράδεκτης επιστολής της Βάσιας Παναγοπούλου :

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Εις την ευρωπαϊκήν Δύσιν ο Χριστιανισμός μετεβάλλετο βαθμιαίως εις ουμανισμόν. Επί πολύν καιρόν και επιμόνως εστένευον τον Θεάνθρωπον και εις το τέλος εσμίκρυναν Αυτόν εις άνθρωπον: εις τον αλάθητον άνθρωπον της Ρώμης, και τον ουχί ολιγώτερον αλάθητον άνθρωπον του Βερολίνου. Ούτω πως ενεφανίσθη αφ΄ ενός μεν ο δυτικός χριστιανικο-ουμανιστικός μαξιμαλισμός (ο παπισμός), ο οποίος από τον Χριστόν αφαιρεί τα πάντα, και αφ΄ ετέρου ο δυτικός χριστιανικο-ουμανιστικός μινιμαλισμός (ο προτεσταντισμός), ο οποίος από τον Χριστόν ζητεί το ελάχιστον, συχνά δε και τίποτε. Και εις τους δύο ως υψίστη αξία και ως έσχατον κριτήριον τίθεται ο άνθρωπος εις την θέσιν του Θεανθρώπου. Επετελέσθη ούτως η θλιβερά διόρθωσις (correctio) του Θεανθρώπου, του έργου Του και της διδασκαλίας Του!                                                                                                                 

Συνεχίζεται.  

Μην ξεχνάς, σήμερα κηρύσσεται φανερά η αίρεση!


-Υπάρχει η Συνοδική Εγκύκλιος του 1920.
-Υπάρχει η Συνοδική αναγνώριση των Μονοφυσιτών στό Σαμπεζύ (υπογράφηκε υπό 9 Ορθόδοξες Εκκλησίες).
-Υπάρχουν οι ενωτικές αποφάσεις των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας καί Αντιοχείας μέ τούς Μονοφυσίτες.
-Υπάρχει η Συνοδική αναγνώριση των Λατίνων στό Μπάλαμαντ .
-Υπάρχει η επίσημη άρση των Αναθεμάτων τό 1965.
-Υπάρχει η επίσημη αναγνώριση του βαπτίσματος καί της ιερωσύνης των Λουθηρανών στό Φράιζινγκ υπό τόν Γερμανίας Αυγουστίνο καί τήν τοπική του Σύνοδο.

Kομμάτι Ελλάδος από το Πόρτλαντ -Όρεγκον των ΗΠΑ.

61st annual Greek Festival



ρον κύκλ τος φθαλμούς σου αγιοτόκε Ελλάδα και μη φοβού,  ιδο αρω ες τ θνη τν χερά μου, κα ξουσι τος υούς σου ν κόλπ, τς δ θυγατέρας σου π᾿ μων ροσι….

Από την 93η ομιλία στην Αποκάλυψη, 22-1-1984


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ


«Και ου μη εισέλθη εις αυτήν παν κοινόν και ο ποιών βδέλυγμα και ψεύδος, ει μη οι γεγραμμένοι εν τω βιβλίω της ζωής του αρνίου»... Πάντως όλοι αυ­τοί δεν θα έχουν θέση μέσα στην «αγία πόλη», γιατί δεν είναι γραμμένοι στο «βιβλίο της ζωής». Θα σας υ­πενθυμίσω και πάλι εκείνο που λέει ο ιερός Χρυσό­στομος. Δεν πειράζει αν σας το έχω πει και δέκα φο­ρές· εδώ οι ομιλίες μας δεν έχουν παρά έναν χαρακτή­ρα μαθητείας· πολλές φορές το 'χω πει αυτό. Αν επικαλείσθε ότι η πολιτεία έτσι θεσπίζει τα πράγματα, ή αν έπικαλείσθε -λυπούμαι γι' αυτό που θα πω- ότι και η Εκκλησία μερικά πράγματα τα παραδέχεται, θα σας απαντούσα μ' αυτό που λέει ο ιερός Χρυσόστο­μος: «Δεν θα κριθείς με τους νόμους της πολιτείας, αλλά με το Ευαγγέλιο».
Στην εποχή του βέβαια ίσως ακόμη δεν είχαν αρ­χίσει κάποιες παραχωρήσεις, που μπήκαν σιγά-σιγά μέσα στη ζωή της Εκκλησίας· όπως επί παραδείγματι ο δεύτερος γάμος από διαζύγιο, και ό,τι άλλο... Ακού­στε με: και ό,τι άλλο!... Αυτά μπήκαν σιγά-σιγά, αγα­πητοί μου, και η Εκκλησία σε κάποια εποχή τα δέ­χθηκε, βρισκόμενη κάτω από πίεση.
Αυτή τη στιγμή, επί παραδείγματι, καθορίζεται α­πό την πολιτεία ότι το έμβρυο έως τριών μηνών, επειδή δεν είναι άνθρωπος, είναι μαϊμού, μπορούμε να το πετάμε στον βιολογικό βόθρο, ή στον βόθρο τον κοι­νό του σπιτιού μας! δηλαδή να γίνεται έκτρωση, άμ­βλωση. Όταν είναι όμως τριών μηνών και πάνω, α... τότε, τρεις μήνες και μία μέρα, σε πιάνει η τσιμπίδα του νόμου! Πω πω, ειρωνεία!... Ειρωνεία! Ώστε λοιπόν από τριών μηνών και πάνω το έμβρυο είναι άν­θρωπος από τριών μηνών και κάτω δεν είναι άνθρω­πος, και συνεπώς δεν είναι έγκλημα!
Τι να πω; Να πω ότι μπορεί και σ' αυτό τον θρόνο της Εκκλησίας, μα αρχιεπισκοπικό, μα πατριαρχικό, μα επισκοπικό, να καθίσει ο Αντίχριστος; -σας το 'χω πει και παλιά- και να δεχθεί κάποτε η Εκκλησία ότι πράγματι έως τριών μηνών μπορεί ελεύθερα ο Χριστιανός να κάνει έκτρωση;! Τι να πω; Αναγκάζο­μαι να το πω κι αυτό.
Έστω λοιπόν κι αν είναι τα πράγματα κάτω από τέτοιες συνθήκες, δεν θα κριθούμε την ημέρα της Κρί­σεως με τους νόμους της πολιτείας, όπως λέει ο ιερός Χρυσόστομος, παρά μόνο με τους νόμους του Ευαγγε­λίου. Γι' αυτό, αγαπητοί μου, μην παίρνουμε αέρα και αισθανόμαστε μιά ανακούφιση, ότι επιτέλους έγιναν οι νόμοι πιο συγκαταβατικοί, και μπορούμε κατά κά­ποιον τρόπο να έχουμε μία χαλαρή ζωή. Θα παρακαλέσω και θα πω ότι για έναν που ανέλαβε σοβαρά την υπόθεση της σωτηρίας του, αυτά δεν είναι παρωνυχίδες.