Ὁ Χριστὸς ἔπαθε ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἀντὶ ἡμῶν

Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου.

Θὰ προσπαθήσω, ἀγαπητοί μου, νὰ πῶ ἕνα λόγο στὴν σταύρωσι τοῦ Χριστοῦ.
Τί εἶνε ἡ σταύρωσις; Μέγα μυστήριο. Τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ἀκοῦμε τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ποὺ ἀνέβηκε μέχρι «τρίτου οὐρανοῦ» καὶ«ἤκουσεν ἄρρητα ῥήματα, ἃ οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β΄ Κορ. 12,2,4), νὰ λέῃ, ὅτι οἱ Ἕλληνες (δηλαδὴ οἱ εἰδωλολάτρες), ὅταν ἄκουγαν γιὰ σταυρὸ καὶ ἐσταυρωμένο, τὸ θεωροῦσαν «μωρίαν», ἀνοησία (Α΄ Κορ. 1,18). Δὲν μποροῦσαν νὰ ἐμβαθύνουν στὸ νόημα ποὺ περικλείει ἡ σταύρωσις τοῦ Χριστοῦ. Καὶ σήμερα, ἂν ρωτή σετε μερικοὺς διανοουμένους, θὰ σᾶς ποῦν μόνο, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ἕνας μεγάλος ἀλτρουϊστὴς ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τοὺς ἄλλους.

Εξέδυσάν με τα ιματιά μου - Θεόδωρος Βασιλικός


ΚΕΤΣΕΤΖΗΣ ΦΩΤΙΟΣ - ΣΥΝΤΡΕΧΕΙ ΛΟΙΠΟΝ...3-5-2013


Η Ακολουθία Του Νυμφίου της Μεγ. Πέμπτης (Εσπέρας Μεγ. Τετάρτης


ΟΤΙ ΗΓΑΠΗΣΕ ΠΟΛΥ (ΣΤ΄)

Εκείνο το βράδυ άρχισα να σου μιλώ. 

Θυμάσαι; Στην πρώτη ως τότε συνάντησή μας -εκείνη που ξέρει όλος ο κόσμος- εγώ παρέμεινα σιωπηλή. Τι κι αν βοούσε το είναι μου; Τα χείλη είχαν μείνει σφραγισμένα. 
Μόνο η καρδιά μου είχε ανοίξει διάπλατα.
 
Αλλά κι Εσύ είχες  μείνει σιωπηλός απέναντί μου. Όσα είπες για μένα, τα είπες σε άλλους.
 
Εμείς οι δυο είχαμε συνεννοηθεί αμίλητοι.
 
Έτσι όπως πρέπει να συνεννοούνται οι άνθρωποι όταν έχουν κάτι πολύ σπουδαίο να μοιραστούν.
 
Όμως ετούτο το βράδυ, ένιωθα την ανάγκη να Σου μιλήσω.
 
Ίσως να ήταν η εκκωφαντική σιωπή που απλώθηκε όταν και οι τελευταίοι επισκέπτες Σου έφυγαν. Όταν πήραν κουβαλητή σχεδόν τη Μάνα Σου φεύγοντας για την πόλη.
 
Σε είχαν αφήσει μόνο να πας εκεί που δεν μπορούσε κανένας να Σε ακολουθήσει.
 

Κι εγώ, απέναντι του τάφου, ζαρωμένη κάτω από το λαμπερό φως της σελήνης άρχισα δειλά δειλά να Σου μιλώ για μένα.
 
Είναι, λένε, ο ασφαλέστερος τρόπος να γνωρίσεις τον άλλο.
 
Να του πεις την ιστορία σου.
 
Να τον αφήσεις να αγγίξει εκείνα που ως τώρα φύλαγες για σένα.
 
Ήθελα να Σε μάθω.
 
Και δεν είχα άλλο τρόπο από το να Σου πω τη ζωή μου.
 
Ήμουν σίγουρη πως με άκουγες.
 
Κι ήμουν σίγουρη πως ήθελες να με ακούσεις.
 
Δεν είναι που δέχτηκες το μύρο στα πόδια σου.
 
Μεγαλύτερη σιγουριά μούδινε ο φοβερός εκείνος λόγος που ξεστόμισες πριν κάποιες ώρες.
 
Λόγος φοβερότερος από την πιο τρομακτική διαταγή του πιο αδίστακτο
υ βασιλιά. 
Λόγος που έσβηνε μια για πάντα όλες τις εξυπναδίστικες κουταμάρες των ανόητων που Σε περικύκλωναν.
 
Λόγος που μ αγκάλιαζε τόσο τρυφερά όσο κανείς δε με αγκάλιασε στη ζωή μου:
 

-Πατέρα μη τους μετρήσεις το έγκλημα. Δεν ξέρουνε τι κάνουν
 
Σε αγαπούσα , Σε αγαπώ και νομίζω πως θα Σε αγαπώ για πάντα, όμως για ένα περίεργο λόγο ένιωθα πως ήμουν ανάμεσα σε εκείνους.
 
Σε κείνους που σε κάρφωναν στο φοβερό ξύλο.
 
Σε εκείνους που τώρα -ειδικά τώρα- αλλά και πάντα έχουν ανάγκη το λόγο αυτό, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν.
 
Σου είπα, λοιπόν, την ιστορία μου.
 
Πώς ξεκίνησα μικρό κορίτσι στην βόρεια Παλαιστίνη, σε μια από τις ελληνίζουσες πόλεις, πώς μεγάλωσα σε μια οικογένεια μισοδιαλυμένη, πώς πείνασα, πώς διάλεξα τον εύκολο δρόμο για να κερδίζω το ψωμί μου.
 
Πάλευα συνέχεια νάμαι δίκαιη στην ιστορία που σου λέω.
 
Να μη δικαιολογώ τα πάντα, να αφήνω χώρο για τη δική μου προσωπική ευθύνη, για τα λάθη μου και ταυτόχρονα να μην κρύβω όσα με σπρώξανε με τον τρόπο τους στο δρόμο που πήρα.
 
Ήθελα να ξέρεις την αλήθεια.
 
Ήθελα να με αγαπάς γι αυτό πού είμαι όχι για μια καλοζωγραφισμένη, ψεύτικη είκονα. Ταυτόχρονα δεν άντεχα να μη Σου πω κι όσα δικαιολογούσαν κάποιες από τις αμαρτίες μου.
 
Σου είπα πώς έφτασα στα Ιεροσόλυμα, πώς έζησα χρόνια σε μια ηδονή που άλλοτε πέθαινε από την σκληρότητα του άλλου και άλλοτε άφηνε να αναβλύζει μια οδύνη για την κατάντια μου.
 
Είναι -εσύ το ξέρεις καλύτερα από μένα- περίεργο  ον τούτος ο άνθρωπος.
 

Διψάει για χαρά με τρόπο τόσο βαθύ και άγριο, που είναι ικανός τα πάντα να κάνει γι αυτό.
 
Θέλει τον άλλο, εικόνα του εαυτού του αληθινή -όχι την ψεύτικη που δίνουν τα κάτοπτρα.
 
Έτσι τους ήθελα κι εγώ τους άλλους. Όχι όλους. Μα μερικούς.
 
Τους έβλεπα όπως μπαίναν στο δωμάτιό μου και τους ξεχώριζα. Δεν ήταν ο τρόπος, τα ίδια σταθερά σημάδια που σε έκαναν να τους ξεχωρίσεις. Ήταν .... δεν ξέρω τι ήταν.
 
Μαζί τους ένιωθα ξανά άνθρωπος.
 
Με συγχωρείς που στα λέω όλα αυτά. Η εικόνα Σου, η αψεγάδιαστη θα πρεπε νάναι εμπόδιο για να Σου μιλήσω για τις ερωτικές μου συνευρέσεις. Μα Σε νιώθω δικό μου. Σε νιώθω ότι Είσαι εγώ. Στον εαυτό μας πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Κάθομαι τώρα εδώ και σκέφτομαι.
 
Έχω μια ερώτηση, μια ερώτηση τρομερή να Σου κάνω.
 
Μια ερώτηση που είμαι εγώ η ίδια.
 
Πώς γίνεται δύο τόσο αντίθετα πράγματα να είναι τόσο κοντινά; Τόσο διπλανά;
 
Πώς γίνεται να ακουμπούν η αγάπη, ο έρωτας κι η αμαρτία; Από τη μια εκείνο που σε κάνεις να νιώθεις άνθρωπος, εκείνη η ασυγκράτητη δύναμη που σε κάνει να σβήνεις τα πάντα για χάρη της κι απ' την άλλη η αμαρτία που μας κάνει δακτυλοδεικτούμενους.
 
Ετούτο το μυστήριο είναι η ζωή μου, είμαι εγώ.
 
Λες πως Είσαι, και το πιστεύω, ο Γιος του Θεού.
 
Μα τον φοβάμαι τον Πατέρα Σου.
 
Είναι Εκείνος που συχνά πυκνά δίνει εντολή να λιθοβολούν ανθρώπους. Είναι τρομερός ξέρεις ο θάνατος από λιθοβολισμό.
 
Αν είσαι τυχερός και σε βρει καμμιά πέτρα κατακέφαλα έχει καλώς.
 
Αλλιώς υποφέρεις πολύ.
 
Εσένα όμως Σε αγαπώ.
 
Και τούτη η αγάπη νικάει το φόβο μου.
 
Όμως δεν καταλαβαίνω πολλά.
 
Μου φαίνεται ούτε οι μαθητές Σου Σε καταλαβαίνουν.
 
Νιώθω όμως πως γίνεται να Σε αγαπώ χωρίς να καταλαβαίνω.
 
Και πως Εσύ μ'αγαπάς και καταλαβαίνεις.
 
Ξημερώνει! Τι φωτίζει τη γη τώρα που Είσαι στο χώμα;
 



Αλεξανδρεύς 
Αναρτήθηκε από Αναστάσιος στις 6:17 π.μ.
 
Ετικέτες Αλεξανδρεύς
 

Μεγάλη Πέμπτη (βράδυ) 1989. Αρχή. Ανεξίκακε Κύριε.


Κ. Σαρδελής:

... Ταυτόχρονα όμως στα μέσα του 18ου αιώνα ξεσπάει στο Άγιον Όρος το λεγόμενον κίνημα των Κολλυβάδων, κίνημα πνευματικό, που είχε σαν αφορμή την τέλεση των κολλύβων. Το όνομά τους το έδωσαν οι αντίπαλοί τους οι ψευτοπροοδευτικοί, οι Ευρωπαϊζοντες, οι αυτοκαλούμενοι φιλελεύθεροι, στην πραγματικότητα όμως άτομα ολοκληρωτικής ψυχολογίας και νοοτροπίας, απογαλακτισμένα από την Ελληνορθόδοξη Παράδοση, που προσπάθησαν να παραχαράξουν την φυλετική ταυτότητα του Γένους με διάφορα εξ εισαγωγής ύποπτα πνευματικά προϊόντα και να επιβάλλουν όχι μόνον την δική τους ξενόφερτη παιδεία, αλλά και την πάτρια πίστη μας, την Ορθοδοξία, να καθυποτάξουν στην Δύση.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 17 Απριλίου 2014

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ, Ο Μυστικός Δείπνος. Συμεών νεομάρτυρος του εν Περσίδι, Αδριανού μάρτυρος, Αγαπητού πάπα Ρώμης, Μακαρίου αρχιεπισκόπου Κορίνθου (1805).

Κατά τη Μ. Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση: (α) Της νίψεως των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου. (β) Του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παραδόσεως σ' εμάς υπό του Κυρίου του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. (γ) Της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του. Και (δ) Της προδοσίας του Κυρίου υπό του Ιούδα. 
Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν' αρχίσει το δείπνο ο Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει σ' όλους ότι δεν πρέπει να επιζητούμε τα πρωτεία. Μετά τη νίψη των ποδιών λέγει: «όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι τελευταίος απ' όλους».
Πρώτα πήγε στον Ιούδα και μετά στΠέτρο, ο οποίος ήταν ο πιο ορμητικός απ' όλους και στην αρχή σταματάει το Διδάσκαλο, αλλά ύστερα όταν τον έλεγξε, υποχωρεί με τη καρδιά του. Αφού έπλυνε τα πόδια όλων, πήρε τα ιμάτιά Του και ξανά κάθισε.  
Άρχισε κατόπιν να τους νουθετεί να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να μη επιζητούν το ποιος θα είναι πρώτος. Στη συνέχεια τους μίλησε για την προδοσία και επειδή θορυβήθηκαν, στρέφεται με ήρεμο τρόπο στον Ιωάννη και τον υπέδειξε.
Κατόπιν πήρε ψωμί στα χέρια Του και είπε: «Λάβετε φάγετε». Το ίδιο έκανε και με το ποτήρι του κρασιού λέγοντας: «Πιέστε απ' αυτό όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα Μου, της νέας Συμφωνίας. Αυτό να κάνετε για να Με θυμάστε». Μετά από αυτή τη στιγμή ο Ιούδας, μόλις έφαγε τον άρτο έφυγε και συμφώνησε με τους αρχιερείς να τους Τον παραδώσει. 
Μετά το δείπνο βγήκαν όλοι στο όρος των Ελαιών, όπου ο Χριστός τους δίδαξε τα ανήκουστα και τελευταία μαθήματα και αρχίζει να λυπάται και να ανυπομονεί. Αναχωρεί μόνος Του και, γονατίζοντας, προσεύχεται εκτενώς. Από την πολλή αγωνία γίνεται ο ιδρώτας Του σαν σταγόνες πηχτού αίματος, οι οποίες έπεφταν στη γη. Μόλις συμπληρώνει την εναγώνια εκείνη προσευχή, φθάνει ο Ιούδας με ένοπλους στρατιώτες και πολύ όχλο και αφού χαιρετάει και φιλάει πονηρά το δάσκαλό Του, Τον παραδίδει.
Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και τον φέρνουν δέσμιο στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι μαθητές σκορπίζονται και ο θερμότερος των άλλων ο Πέτρος τον ακολούθησε ως την αρχιερατική αυλή και αρνείται και αυτός ότι είναι μαθητής Του.

Εν τω μεταξύ ο θείος διδάσκαλος παρουσιάζεται μπροστά στο παράνομο συνέδριο, εξετάζεται για τους μαθητές και τη διδασκαλία Του, εξορκίζεται στο Θεό για να πει εάν Αυτός είναι πράγματι ο Χριστός και αφού είπε την αλήθεια, κρίνεται ως ένοχος θανάτου, επειδή τάχα βλασφήμησε.
Από 'κει και πέρα τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χτυπάνε, τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια όλης της νύχτας, ως το πρωί.

Φρίττει κανείς, όταν σκέπτεται το σκότος υπό του οποίου κατέχονται, όσοι ομιλούν χαίροντες δια προσεγγίσεις και διαλόγους με τον Παπισμόν, ύστερα από την τόσον σαφή διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων μας.

Σήμερον, κατόπιν τόσης αντιπαπικής γραμματολογίας, είναι πολύ ευκολώτερον να μορφώση κανείς φρόνημα περί της φύσεως του Παπισμού ή προ δύο αιώνων. Πατέρες σοφώτατοι και αγιώτατοι, μεμαρτυρημένοι υπό Θεού, εξ αφορμής των Παπικών προκλήσεων και μηχανορραφιών εν τη Ανατολή, πόσα δεν έγραψαν απογυμνούντες τον Παπισμόν από κάθε απατηλόν ένδυμα και παρουσιάζοντες την φύσιν του εις πλέον ελεεινήν μορφήν! Παραπέμπομεν όσους βούλονται να μάθουν την αλήθειαν, εις τους αγίους της Εκκλησίας μας. Εις τον σοφώτατον Μοναχόν Ιωσήφ Βρυέννιον, εις τον Γεννάδιον τον Σχολάριον, Δοσίθεον Πατριάρχην Ιεροσολύμων, άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν, τον Μ. Φώτιον, τους εντεύθεν Πατριάρχας της Ανατολής όλους, πλην του Βέκκου, του Μεταξάκη, του Αθηναγόρου και του τελευταίου κ. Βαρθολομαίου. Εις όλους τους σοφούς διδασκάλους του γένους, αγίους Κοσμάν τον Αιτωλόν και Νικόδημον τον Αγιορείτην, τους αγίους Αθανάσιον Πάριον, Μακάριον τον Κορίνθου και τον επί των ημερών μας θαυματουργόν άγιον Νεκτάριον Πενταπόλεως, τον σοφώτατον Ευγένιον τον Βούλγαρην. Παραπέμπομεν εις τα πλήθη των υπό λατινοφρόνων βασανισθέντων Ομολογητών εν όλη τη Ανατολή και εξαιρέτως εν Αγίω Όρει. Και εις τον μέγαν άγιον Μελέτιον τον Γαλησιώτην, όστις, λέγων ενώπιον του Μιχαήλ του Αζυμίτου ότι «ημείς αποστρεφόμεθα τους Λατίνους, όχι δια το ετερόδοξον μόνον, αλλά και δια την ενοικούσαν αυτοίς έμφυτον κακίαν», υπέστη εκρίζωσιν της γλώσσης και των οδόντων του. Παραπέμπομεν, λοιπόν εις όλους, τους δια της γραφίδος και των μαρτυρικών αιμάτων  κρατύναντας την  Ορθόδοξον Πίστιν, ακριβώς, απαραλλάκτως, όπως την παρέδωκαν ημίν οι αυτόπται και υπηρέται του Λόγου. Αυτήν την Παναγίαν Πίστιν κρατούμεν χάριτι Χριστού και ημείς, αντλούντες φως και γνώσιν και χάριν εις εύκαιρον βοήθειαν. Και εμμένομεν…  Είναι δε άπορον: πως Ορθόδοξοι Χριστιανοί κληρικοί και Μοναχοί μάλιστα γνωρίζοντες την διδασκαλίαν της Εκκλησίας μας, την απαιτουμένην ακρίβειαν περί το δόγμα και την ηθικήν και την λατρείαν δεν εξεγείρονται κατά των ενωτικών βουλών των συγχρόνων ενωτικών;  Φρίττει κανείς, όταν σκέπτεται το σκότος υπό του οποίου κατέχονται, όσοι ομιλούν χαίροντες δια προσεγγίσεις και διαλόγους με τον Παπισμόν, ύστερα από την τόσον σαφή διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων μας, ύστερα από τας αποβλήτους παλαιοτέρας ενωτικάς κινήσεις, ύστερα από την αποκάλυψιν της ειδεχθούς ψυχοσυνθέσεως του Παπισμού. Όταν αναλογίζεται τας φρικτάς αράς της Εκκλησίας και τα αναθέματα δια πάσαν καινοτομίαν, όταν αναμιμνήσκεται των ωμών φρικαλεοτήτων που διέπραξαν οι Παπικοί εις βάρος των Ορθοδόξων παλαιόθεν και μέχρις εσχάτων, τας υπουλότητας, τους Ιησουϊτισμούς, την επηρμένην Παπικήν οφρύν, τας ατίμους διεισδύσεις εις τον έντιμον χώρον της Ορθοδοξίας και όσα κακουργούσα διάνοια δύναται να συλλάβη εις βάρος ακάκων και πιστών εις την Εκκλησίαν των…

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης: δεν έχουμε δηλώσεις ανωτάτων Εκκλησιαστικών ηγετών ότι και ο Μωάμεθ είναι Προφήτης;;


….Διότι τώρα καλώς κάνουμε και αγωνιζόμαστε για να κρατήσει το μάθημα των θρησκευτικών τον ομολογιακόν του χαρακτήρα, αλλά ο Οικουμενισμός και ο συγκρητισμός υπάρχει μόνο στο μάθημα των θρησκευτικών;;;  δεν τον βιώνουμε σε Εκκλησιαστικό και εκκλησιολογικό επίπεδο;;  δεν έχουμε τις Διαθρησκειακές συναντήσεις;;  δεν έχουμε τις συμπροσευχές;;  δεν έχουμε δηλώσεις ανωτάτων Εκκλησιαστικών ηγετών ότι και ο Μωάμεθ είναι Προφήτης;;  ότι όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας;;  Αν τα λέει αυτά ένας Πατριάρχης, αν τα λέει ένας Αρχιεπίσκοπος, αν τα λένε θεολόγοι, γιατί να μην τα βάλουν κύριε Ρεράκη και στο μάθημα των θρησκευτικών;; Αφού τα λένε οι Ταγοί μας, αφού τα λένε όλοι οι Εκκλησιαστικοί ηγέται, αφού λοιπόν υπάρχει ο Οικουμενισμός και ο συγκρητισμός στην Εκκλησία, ποιος αγωνίζεται γι΄ αυτό;….

O Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, π. Γεώργιος Τσέτσης, σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ στις 21/4/2006, δήλωσε ουσιαστικά ότι το Άγιο Φως είναι απάτη και όσοι πιστεύουν στη θαυματουργική προέλευσή του είναι εν ολίγοις ημιμαθείς και κορόιδα.

Ο Ν. Δήμου, ο π. Τσέτσης και το Άγιο Φως
Χαράλαμπος Άνδραλης
Πολύς θόρυβος δημιουργήθηκε από την τελευταία επίθεση του Ν. Δήμου, στελέχους του «ποταμιού», κατά της Εκκλησίας και ειδικότερα κατά του Αγίου Φωτός. Τα γραφόμενα του πρώην χουντικού συγγραφέα, κάθε άλλο παρά έκπληξη προκαλούν. Ο γηραιός πολιτευτής ακολουθεί την πεπατημένη οδό του αντιχριστιανισμού, που όπως φαίνεται από τα πρόσφατα θλιβερά παραδείγματα των βουλευτών Ρεπούση και Τατσόπουλου, έχει ευεργετικά πολιτικά αποτελέσματα, με τον θόρυβο που δημιουργείται γύρω από τις δηλώσεις τους.

Εκείνο όμως που δημιουργεί ιδιαίτερη εντύπωση στους χριστιανικούς και όχι μόνο κύκλους, είναι ότι πολύ πριν την εμφάνιση στο προσκήνιο των δεδηλωμένων αντιεκκλησιαστικών προσώπων, η άρνηση της θαυματουργικής προέλευσης του Αγίου Φωτός εκφράστηκε από επίσημα εκκλησιαστικά χείλη!
Συγκεκριμένα, ο Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου, π. Γεώργιος Τσέτσης, σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ στις 21/4/2006, δήλωσε ουσιαστικά ότι το Άγιο Φως είναι απάτη και όσοι πιστεύουν στη θαυματουργική προέλευσή του είναι εν ολίγοις ημιμαθείς και κορόιδα.
Ο εν λόγω κληρικός αναφέρει στο άρθρο του μεταξύ άλλων τα εξής: «Υπάρχει, αιώνες τώρα, διάχυτη η πεποίθηση στον ευσεβή μεν, αλλά θεολογικά και λειτουργικά απαίδευτο ορθόδοξο πιστό, που ψάχνει για «θαύματα» προκειμένου να πληρώσει το πνευματικό του κενό, ότι κατά την τελετή αφής το Άγιον Φως κατέρχεται θαυματουργικά «ουρανόθεν» για να ανάψει την λαμπάδα του Πατριάρχου.
Όπως όμως αναφέρει ο διαπρεπείς καθηγητής Κωνσταντίνος Καλοκύρης στο περισπούδαστο σύγγραμμά του «Το Αρχιτεκτονικό Συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως Ιεροσολύμων και το Θέμα του Αγίου Φωτός» πρόκειται για έναν θρύλο, ο οποίος καλλιεργήθηκε στους Άγιους Τόπους μετά την εισβολή των σταυροφόρων και μέσα στα πλαίσια της διαμάχης Ορθοδόξων Λατίνων και Αρμενίων, που ο καθείς διεκδικούσε δι’ εαυτόν το προνόμιο του «λαμβάνειν εξ ουρανού» το ανέσπερο Φως!»
 Η θέση του αυτή, πέρασε στα ψιλά γράμματα, ενώ επίσημα το Οικουμενικό Πατριαρχείο ουδέποτε αναφέρθηκε στο θέμα, αφήνοντας με τη σιωπή του να εννοηθεί ότι είναι σύμφωνο με τις απόψεις του λόγιου ιερέως, ο οποίος ως γνωστόν αποτελεί έναν από τους στενότερους συνεργάτες του Οικουμενικού Πατριάρχη.
Οι χιλιάδες προσκυνητών κάθε χρόνο, που φθάνουν από όλα τα μέρη του κόσμου στους Αγίους Τόπους, πληροφορούνται από τους αγιοταφίτες πατέρες, οι οποίοι με προφανή κίνδυνο της ζωής τους, κρατούν τα πανάγια προσκυνήματα, μέσα σε χώρες εχθρικές, ότι το Άγιο Φως θαυματουργικά κατέρχεται στο κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου, από όπου εξέρχεται ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων με αναμμένες λαμπάδες.
Με τη θέση του λοιπόν αυτή, ο σεβαστός ιερέας, προσβάλλει κατάφορα τους αγιοταφίτες μοναχούς και εν γένει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, παρουσιάζοντάς τους ως κοινούς απατεώνες!
Προσβάλλει και προσωπικά τον ίδιο τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, ο οποίος το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου, αναγκάζεται να υποστεί σωματικό έλεγχο από τις ισραηλινές αρχές, προκειμένου να διαπιστωθεί ότι δεν φέρει μαζί του οτιδήποτε θα μπορούσε να δημιουργήσει το φαινόμενο της φωτιάς.
Προσβάλλει τους χιλιάδες προσκυνητές που ιδίοις όμμασι έχουν δει και καταμαρτυρήσει την κάθοδο πύρινων σφαιρών κατά τη διάρκεια της αφής του Αγίου Φωτός.
Προσβάλλει τα εκατομμύρια Ορθοδόξων πιστών, από τη Νέα Ζηλανδία μέχρι το Λός άντζελες και από τη Φινλανδία μέχρι τη Νότιο Αφρική, οι οποίοι με λαχτάρα περιμένουν να κάψει τις λαμπάδες τους η Φλόγα που κατήλθε εξ ουρανού στον τόπο όπου αναστήθηκε ο Χριστός.
Προσβάλλει επίσης και το Ορθόδοξο Αγιολόγιο, το οποίο συγκαταλέγει μεταξύ των Μαρτύρων της Πίστεως τον Άραβα Εμίρη Χότζα Τούνομ, ο οποίος το έτος 1579 αναφώνησε ότι «ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός» από το διπλανό στο Ναό της Αναστάσεως τζαμί, όταν είδε το Άγιο Φώς να σχίζει την κολώνα του Ναού και να αναπαύεται στη λαμπάδα του Πατριάρχη Ιεροσολύμων, τη στιγμή που οι Αρμένιοι Μονοφυσίτες είχαν καταλάβει το Ναό της Αναστάσεως, αναμένοντας ματαίως να κατέλθει στον αιρετικό επίσκοπο το Άγιο Φως.
Επιπλέον, όπως είναι καταφανές και μέσα από τις κάμερες που καλύπτουν το γεγονός, όσοι προσκυνητές βρίσκονται την στιγμή εκείνη στον Πανάγιο Τάφο ακουμπάνε τη Φλόγα χωρίς να καίγονται, ενώ την τοποθετούν ακόμα και στα πρόσωπα και στα γένια τους! Όλα αυτά, σαφώς δεν εξηγούνται με τη λογική των επηρμένων «διαβασμένων»…
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο π. Τσέτσης προκαλεί το δημόσιο ορθόδοξο αίσθημα. Σε πρόσφατο άρθρο του, προκειμένου να μας πείσει ότι υπάρχουν εκκλησιαστική υπόσταση και μυστήρια στον παπισμό, παρουσίασε διαστρεβλωμένα τις θέσεις του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, αποκρύπτοντας εσκεμμένα τα όσα φοβερά ανέφερε ο Άγιος για την πλάνη του παπισμού, όταν πείσθηκε ότι ο Πάπας παραμένει αμετακίνητος και αμετανόητος.
Παρατηρώντας την όλη οικουμενιστική πορεία του π. Τσέτση και τον δογματικό μινιμαλισμό που πεισματικά προσπαθεί να διαδώσει, μπορούμε να υποψιασθούμε τον λόγο για τον οποίο ο συγκεκριμένος κληρικός καταφέρθηκε κατά του Αγίου Φωτός. Η συγκεκριμένη θαυματουργική κάθοδος της Αγίας Φλόγας ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, αποτελεί τροχοπέδη στα ενωτικά όνειρα των λατινοφρόνων. Ο Ουρανός αποφαίνεται με την κάθοδο του Αγίου Φωτός στους Ορθοδόξους για το ποια είναι αυτή η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναφορά στα άλλα δύο ετήσια θαύματα που συμβαίνουν στου Αγίους Τόπους και δυστυχώς δεν είναι ευρέως διαδεδομένα. Το ένα είναι το θαύμα της αντιστροφής των υδάτων κάθε χρόνο την ημέρα των Θεοφανείων τη στιγμή που ο Ορθόδοξος Επίσκοπος βυθίζει το σταυρό στα νερά του Ιορδάνη.
Το δεύτερο είναι η κάθοδος νεφέλης στο όρος Θαβώρ την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, μέσα δηλαδή στην καρδιά του καλοκαιριού! Αυτά τα θαύματα μαρτυρούνται από χιλιάδες προσκυνητές και συμβαίνουν ακατάπαυστα κάθε χρόνο, γεγονός που οποιοσδήποτε μπορεί να διαπιστώσει με μια επίσκεψη στα μέρη αυτά κατά τις άνω ημερομηνίες. Μέσα σε αυτά τα γεγονότα ενυπάρχει η φράση του Χριστού «μεθ' υμών ειμί πάσας τα ημέρας μέχρι συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28,20). Τις στιγμές αυτές η λογική υποκλίνεται στο «παράλογο» και οι κάθε λογής Δήμου, Καλόπουλοι, Τσέτσηδες ντροπιάζονται…
Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί Αυτού!
Καλή Ανάσταση!

π. Γεώργιος Μεταλληνός: Λοιπόν, συζητώντας μέ ἐπισήμους τοῦ χώρου τῆς Ἐκπαιδεύσεως, ἄκουσα ἀπό ἀρκετούς νά μοῦ δηλώνουν ὅτι εἶναι Μασόνοι!

Γιά τήν Μασονία, ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά γράψω κάποια κείμενα κατά καιρούς, ὅπως σέ ἕνα σχολικό βιβλίο τῆς Α΄ Λυκείου στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '90. Λοιπόν, συζητώντας μέ ἐπισήμους τοῦ χώρου τῆς Ἐκπαιδεύσεως, ἄκουσα ἀπό ἀρκετούς νά μοῦ δηλώνουν ὅτι εἶναι Μασόνοι! Καί μάλιστα κάποια κυρία εἶπε ὅτι δέν θέλουν τά παιδιά τους νά διδάσκονται τά Θρησκευτικά!!! Κρατῆστε το αὐτό...Βλέπετε οἱ συνειρμοί αὐτοί ποῦ ὁδηγοῦν; «Τά παιδιά τους νά μή διδάσκονται Θρησκευτικά...». Δόξα τῷ Θεῷ, γιατί ἔτσι θά καταλάβουν ὅλοι ἀπό ποῦ προέρχεται ἡ πολεμική κατά τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, κατέληξα, μετά ἀπό συνεννοήσεις καί μέ ἄλλα πρόσωπα πιό ἐπίσημα ἀπ' αὐτά, νά τούς ζητήσω, στήν ἐπανέκδοση τοῦ σχολικοῦ βιβλίου, νά μᾶς δώσουν τήν θέση τους οἱ Μασόνοι, γιά τό τί εἶναι, νά δηλώσουν τήν ταυτότητά τους, καί νά γράψω κι ἐγώ πῶς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βλέπει τήν Μασονία. Καί αὐτό ἔγινε! 

Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ : Ἡ ἀναφορά τοῦ κ. Ν. Δήμου στό «δῆθεν» Ἅγιο Φῶς πού τό ἐξομοιώνει μέ εἰδωλολατρικό σύμβολο θέτει ἀναπόδραστα γιά ἐκεῖνον καί τούς ἀναγνῶστες του κάποια πολύ σημαντικά ἐρωτήματα:

Πειραιεύς, 15 Ἀπριλίου 2014
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν


Ἡ ἀναφορά τοῦ κ. Ν. Δήμου στό «δῆθεν» Ἅγιο Φῶς πού τό ἐξομοιώνει μέ εἰδωλολατρικό σύμβολο θέτει ἀναπόδραστα γιά ἐκεῖνον καί τούς ἀναγνῶστες του κάποια πολύ σημαντικά ἐρωτήματα:
1. Ἐνῶ ὁ ἀξιότιμος κ. Δήμου δηλώνει στό ἄρθρο του ἄνθρωπος «ἐλεύθερος ἀνοικτός καί ἀδογμάτιστος» ὑπηρετεῖ μέ τήν δημοσιοποιηθεῖσα θέση του τόν πιό σκληρό δογματισμό τοῦ οἰηματία καί παντογνώστη γιατί ὅπως προκύπτει ἀπό τό κείμενό του οὐδέποτε παρηκολούθησε τήν τελετή τοῦ Ἁγίου Φωτός καί συνεπῶς δέν ἔχει μήτε ἰδίαν ἀντίληψι μήτε ἰδίαν γνῶσι καί ἑπομένως ἀποφθέγγεται ὑβρίζων «ὁρμώμενος ἐξ ἐμπαθοῦς καί μόνον προαιρέσεως» καί βυθιοτάτου δογματισμοῦ Αὐτό δέν ἀποδεικνύεται ἐκ τοῦ κειμένου σας κ. Δήμου;
2. Εἶναι πασίδηλο γεγονός πού δέν χρειάζεται ἀπόδειξη ὁ σαφής καί διαχρονικός ἀντιχριστιανισμός τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί εἶναι ἐπίσης «δεδομένο» ὅτι ὁ πανίερος Ναός τῆς Ἀναστάσεως ἐντός τοῦ ὁποίου ἐπί αἰῶνες τελεσιουργεῖται τό μεγαλειῶδες θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτός εὑρίσκεται ἐντός τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ, τό ὁποῖο θά εἶχε κάθε λόγο νά «ἀποκαλύψει» τήν ἀπάτη τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἀσφαλῶς νά καταδείξει τοιουτοτρόπως τήν «ἀλήθεια» τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ. Ἡ τελετή ἁφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός γίνεται ἐπί παρουσία τῶν δημοσίων ὀργάνων τοῦ Κράτους τοῦ Ἰσραήλ καί μετά ἐνδελεχῆ ἔλεγχο γιά τήν δυνατότητα ὑπάρξεως φυσικοῦ τρόπου ἁφῆς. Γιά ποιό λοιπόν λόγο τό σαφῶς ἀρνητικό στό Χριστιανισμό Ἰσραήλ ἀνέχεται μιά ἀπάτη πού εὐτελίζει καί ἀποδεικνύει ἀνυπόστατη τή δική του πίστη;
3.  Τό Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο πού μόνο αὐτό ὡς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εὐλογεῖται ἀπό τόν Πανάγιο Θεό διά τήν θαυματουργικῆς ἁφῆς τοῦ ἀκτίστου Ἁγίου Φωτός «συγκατοικεῖ» στήν Ἁγία Γῆ μετά τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν δογμάτων καί ὁμολογιῶν, τά ὁποῖα ἔχουν κάθε προφανῆ λόγο νά ἐλέγχουν ἐπισταμένως ὅπως προβλέπεται τήν γνησιότητα τοῦ γεγονότος καί γιά λόγους δικῆς τους αὐτοσυνειδησίας. Γιά ποιούς λόγους λοιπόν τά ἄλλα Χριστιανικά δόγματα ἀνέχονται μία πρόδηλη «ἀπάτη» πού ἐμποιεῖ τιμή καί δόξα στό Ἑλληνορθόδοξο Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων καί ἀναδεικνύει θεόθεν τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως τήν στιγμή κατά τήν ὁποία οἱ μέν Ρωμαιοκαθολικοί ἀτέχνως ἀποπειρῶνται διαχρονικά νά καλύψουν τήν ἔλλειψη τῆς θείας χάριτος ἀπό τήν παρασυναγωγή τους ἀνάβοντας τεχνητή φωτιά ἀπό θειάφι στόν λίθο τῆς ἀποκαθηλώσεως, οἱ δέ Ἀντιχαλκηδόνιοι, Ἀρμένιοι καί λοιποί προσέρχονται καί ἀσπάζονται τήν χεῖρα τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριάρχου καί λαμβάνουν ἀπό ἐκεῖνον τό Ἅγιο Φῶς;
4. Πῶς ἑρμηνεύεται τό ἱστορικῶς πλήρως ἐξακριβωμένο γεγονός γιά τήν θαυματουργική κάθοδο τοῦ Ἁγίου Φωτός πού συναντᾶμε τό Πάσχα του 1634 ὁπότε θέλησαν οἱ Ἀρμένιοι δωροδοκώντας τούς Τούρκους κατακτητές νά ἐμποδίσουν τούς Ἑλληνορθοδόξους νά διεξάγουν τήν τελετή ἁφῆς τοῦ Ἁγίου Φωτός καί νά τήν τελέσουν ἐκεῖνοι. Μέ δωροδοκία τῶν διοικητῶν τῆς Παλαιστίνης καί τοῦ σατράπη τῆς Δαμασκοῦ Κουτζούκ Ἀχμέτ πασᾶ κατόρθωσαν νά ἀπαγορευθεῖ στούς Ἑλληνορθοδόξους ἡ εἴσοδος στόν Πανάγιο Τάφο καί τότε τό Ἅγιο Φῶς ὡς κεραυνός ἐξῆλθε ἐκ τοῦ ἀριστεροῦ πεσοῦ τῆς Κεντρικῆς Θύρας τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως χαράσσοντας ἀνεξίτηλα τόν μαρμάρινο πεσό ἐνώπιον τοῦ ἐκδιωχθέντος Ἑλληνορθοδόξου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων σημεῖο πού ἐμφαίνεται καί σήμερα;
5. Εἶναι γνωστή ἡ ἐμπάθεια τῶν αἱρετικῶν μονοφυσιτῶν Ἀρμενίων κατά τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου καί τά συνεχῆ βίαια ἐπεισόδια τῶν Κληρικῶν τους. Γιά ποιό λόγο οἱ συγκεκριμένοι δέν ἐπαναλαμβάνουν τό τόλμημα τοῦ 1634; Γιά ποιό λόγο ἑκόντες ἄκοντες σύρονται ἐνώπιον τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πατριάρχου, ἐνῶ ἐάν ἐπρόκειτο περί ἀπάτης θά ἦτο εὐχερέστατο καί οἱ ἴδιοι νά τήν ἐπαναλάβουν;
6. Εἶναι πανθομολογούμενο τό γεγονός ὅτι μία ἀπό τίς ἰδιότητες τοῦ Ἁγίου Φωτός πού μέ ἀστραπές κατέρχεται στόν Πανάγιο Τάφο καί ἀνάπτει αἰφνιδίως καί μυστηριωδῶς καντήλια καί λαμπάδες πού κρατοῦν οἱ πιστοί σέ ὅλο τό εὗρος τοῦ Πανιέρου Ναοῦ εἶναι ἡ ἰδιότης τῆς ἀκαΐας γιά τά πρῶτα λεπτά τῆς ἐμφανίσεώς Του, πῶς ἑρμηνεύεται αὐτό τό πασίδηλο καί αὐταπόδεικτο γεγονός ἐάν πρόκειται κατά τόν κ. Δήμου γιά εἰλωλολατρικό σύμβολο;
Στά παραπάνω ἐρωτήματα θά πρέπει νά ἀπαντήσει ὁ ἀξιότιμος κ. Δήμου ἄν σέβεται τόν ἑαυτό του καί τούς ἀναγνῶστες του, ἄλλως ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν λόγων του καί δογματικός καί ἐμπαθής καί ὑλοποιεῖ στό χῶρο καί τόν χρόνο τό ἀξίωμα τοῦ Μ. Βασιλείου «Ἄνθρωπος, ἀποστάς τοῦ Θεοῦ, θηριώδης ἤ δαιμονιώδης γίνεται!» Καί ἐπειδή ὁ ἀξιότιμος κ. Δήμου καί ἡλικιακῶς καί σωματικῶς δέν κέκτηται τά στοιχεῖα τοῦ θηριώδους μᾶλλον θά ἰσχύει τό δεύτερο.
Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ



+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Saint Cyril of Jerusalem:

"God is kind and He is kind to an immeasurable extent...Your sins piled one above the other do not overtop the Greatness of God's love. Your wounds are not too great for the skill of the Doctor. There is only one course of treatment for you to follow: rely on Him in faith. Explain frankly what is wrong to the Doctor and say with the Psalmist: 'I acknowledge my sin to you, and I did not hide my iniquity.' (Psalm 32:5) Then you will be able to go on with the Psalmist to say: 'Then did you forgive the guilt of my sin." 

O Ουνίτης «Ορθόδοξος» Μητρ. Καλιφόρνιας «κ.» Γεράσιμος, τον οποίον μνημονεύουν τα ελληνικά Ορθόδοξα Μοναστήρια, στην συλλειτουργία του με τον Αρχιεπίσκοπο Salvatore J. Cordileone της Παπικής παρασυναγωγής, μεταξύ άλλων εδήλωσε: Καθώς ο Απόστολος Παύλος ρώτησε τους Κορίνθιους διαιρείται ο Χριστός; Εν τούτοις, ένεκα της υπερηφανείας μας και του εγωϊσμού μας μπορούμε να διαιρέσουμε τον Χριστό έτσι ώστε να Τον έχουμε όλον δικόν μας.



Archbishop, Orthodox prelate pray for unity
April 16th, 2014
By Valerie Schmalz
San Francisco Archbishop Salvatore J. Cordileone asked that both Greek Orthodox and Roman Catholics join together in praying for the intercession of Mary, the mother of Jesus, to achieve unity between the two churches.

“She is our most powerful intercessor before his throne. So let us ask her to intercede for us with her son,” Archbishop Cordileone said in his homily at the Greek Orthodox Church of the Holy Cross April 8 in Belmont.

Μητρ. Γόρτυνος κ. Ιερεμίας : Εὐσεβέστατοι Χριστιανοί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, Θά σᾶς μιλήσω μέ λίγα λόγια γιά τό πάθος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά νοήσουμε πόσο φρικτός ἦταν ὁ θάνατός Του.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
Εὐσεβέστατοι Χριστιανοί
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως,
1. Θά σᾶς μιλήσω μέ λίγα λόγια γιά τό πάθος τοῦ Κυρίου  μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά νοήσουμε πόσο φρικτός ἦταν ὁ θάνατός Του. Ὁ Χριστός καταδικάστηκε σέ σταυρικό θάνατο· σέ τέτοιο θάνατο καταδικάζονταν οἱ δοῦλοι καί ὄχι οἱ ἐλεύθεροι. Ὑπῆρχαν δυό τρόποι σταυρώσεως. Κατά τόν ἕνα τρόπο ἔπαιρναν ἕνα δοκάρι ἀπό κορμό δένδρου τό ἔμπηγαν στή γῆ ὄρθιο καί σ᾿ αὐτό κάρφωναν τόν κατάδικο μέ τά δυό του τά χέρια σέ ἀνάταση καί ὁ κατάδικος πέθαινε σ᾿ αὐτή τή θέση ἀμέσως σέ λίγα λεπτά.
Ἄν κάποιον ὅμως ἤθελαν νά τόν βασανίσουν περισσότερο ἔβαζαν στό ὄρθιο δοκάρι καί ἕνα ἄλλο ὁριζόντιο καί σχημάτιζαν τό σχῆμα τοῦ σταυροῦ· καί σ᾿ αὐτό τό σχῆμα κρεμοῦσαν τόν κατάδικο δένοντάς του τά χέρια στό ὁριζόντιο δοκάρι καί τά πόδια του στό κατακόρυφο, ὁπότε ὁ κατάδικος πέθαινε μετά ἀπό πολλές μέρες ἀπό πείνα, ἀπό δίψα καί ἀπό ἡλίαση.