Ἡ δουλικότης τῆς «Ὀρθοδόξου» Ἡγεσίας ὁδηγεῖ ἀναποτρέπτως εἰς τὴν ἅλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας -- Γράφει ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

Η Δ´ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΑ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΟΛΑΤΙΝΩΝ ΚΑΙ Η ΑΛΩΣΙΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΗΣ ΤΟΥ 1204

Ἐφέτος συμπληρώνονται 811 ἔτη ἀπὸ τὴν πρώτην ἅλωσιν τῆς Πόλεως ὑπὸ τῶν Φράγκων κατὰ τὴν 13ην Ἀπριλίου 1204, ἡ ὁποία ἐσήμανε τὴν ἀρχὴν τοῦ τέλους διά τὴν Αὐτοκρατορίaν τῆς Ρωμανίας.

Αἱ συνέπειαι εἶναι αἰσθηταὶ ὥς σήμερον, καθὼς ὁ χωρισμὸς καὶ ἡ ἀπομόνωσις τῆς ἀνατολικῆς ἀπὸ τὴν δυτικὴν Εὐρώπην ὅπως καὶ ἡ Οὐνία ἔχουν τὰς ρίζας των εἰς αὐτὸ τὸ γεγονός.

Μετὰ τὸ τραγικὸ σχίσμα τοῦ 1054 δὲν θὰ παύση, δυστυχῶς, ἡ Παποσύνη νὰ ἐπιβουλεύεται τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μὲ ὅλα τὰ δυνατὰ μέσα. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ θὰ εἶναι ἀπὸ τὸ 1215/ 1254 ἡ Οὐνία. Στὴν ἴδια κατεύθυνση κινήθηκαν καὶ οἱ Σταυροφορίες ἀπὸ τὸ 1095, ὡς συνάγεται ἀπὸ τὸ κλασικὸ συναφὲς ἔργο τοῦ ἀειμνήστου ἱστορικοῦ - βυζαντινολόγου ἐπιφανοῦς - Στῆβεν Ράνσιμαν (τρίτομο ἔργο του, 1951 - 1954). Τὸ μίσος τοῦ Παπισμοῦ - καὶ γενικότερα τοῦ δυτικοῦ χριστιανικοῦ κόσμου κατὰ τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλληνικότητας κορυφώθηκε μὲ τὴν Δ´ Σταυροφορία (1204).

π. Θεόδωρος Ζήσης: Τι είναι η αίρεση του «Οικουμενισμού» ;


ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ ~ Ι.Μ.ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ


O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 2 Σεπτεμβρίου 2018

Τη Β΄ (2α) του αυτού μηνόςΣεπτεμβρίου,  Άθλησις του Αγίου και ενδόξου Μάρτυρος 
ΜΑΜΑΝΤΟΣ.                                                                                                                                 

Μάμας ο μέγας του Χριστού και περιβόητος Μάρτυς εγεννήθη εις Γάγγραν, πόλιν της Παφλαγονίας, εν έτει σξ΄ (260). Οι γονείς του ωνομάζοντο Θεόδοτος και Ρουφίνα, ήσαν δε αμφότεροι ευσεβείς και το γένος λαμπρότατοι, έχοντες την καταγωγήν από πατρικίων· ούτοι θερμήν έχοντες την εις Χριστόν αγάπην και μη δυνάμενοι να κρύπτουν τον μέγαν αυτών πόθον, εκήρυττον παρρησία την ευσέβειαν και πολλούς εις αυτήν παρεκίνουν και εστερέωναν. Όθεν μανθάνων ταύτα ο εξουσιαστής της πόλεως Γάγγρας Αλέξανδρος, επειδή είχε προσταγήν από τον βασιλέα, όπως θανατώνη δια βασανιστηρίων όσους Χριστιανούς δεν πείθονται να θυσιάσουν εις τα είδωλα, διέταξε και ωδήγησαν ενώπιόν του τον θείον Θεόδοτον, τον οποίον εβίαζε να θυσιάση εις τα είδωλα· εκείνος όμως ο μακάριος ουδέ καν να τον ακούη δεν εδέχετο· θέλων δε ο κριτής να τον τιμωρήση, ημποδίζετο, επειδή δεν είχεν εξουσίαν να παιδεύση εκείνους, οίτινες κατήγοντο από πατρικίους, εάν δεν έδιδεν ο βασιλεύς ειδικήν άδειαν.

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΑΓΓΕΛΗΣ, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατά το αχπ΄ (1680) έτος, ξίφει τελειούται.

Αγγελής, ο ευλογημένος ανήρ και Μάρτυς θερμότατος του Χριστού, κατήγετο από την ενορίαν του Αγίου Κωνσταντίνου της εν Κωνσταντινουπόλει Καραμανίας, την τέχνην χρυσοχόος, έχων γυναίκα και έξ τέκνα, ζωήν χριστιανικήν ζων τιμίως, ουδενός δε των αναγκαίων στερούμενος ως εξασφαλίζων τα μέσα της ζωής από την τέχνην του. Ημέραν δε τινα, κατά την οποίαν εορτάζεται η Απόδοσις της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, ήτοι τα κοινώς λεγόμενα εννεαήμερα, κατά την οποίαν εγένετο πανήγυρις έξωθι της πόλεως και πλησίον του χωρίου του Αγίου Στεφάνου, εις τα Φλωρία, μετέβη εις την πανήγυριν ταύτην και ο ευλογημένος Αγγελής μετά των άλλων Χριστιανών, εκεί δε ήσαν και τινες εξωμόται του Χριστιανισμού και ήδη Τούρκοι, οίτινες τρώγοντες και πίνοντες και ευφραινόμενοι ομού με τους Χριστιανούς, ήρχισαν να παίζουν και οι μεν εξωμόται εκείνοι επήραν τα καλύμματα της κεφαλής των Χριστιανών και τα εφόρουν, τα δε ιδικά των λευκά σαρίκια έδιδαν εις τους Χριστιανούς να τα φορούν και ούτω ευθυμούντες όλοι εχόρευον και εκτύπων τας χείρας· είτα παυσάμενοι του χορού, αναστάντες ήλθον εις την πόλιν και έκαστος μετέβη εις τον οίκον του.

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΜΕΛΕΤΙΟΣ ο νέος, ο εν τω όρει της Μυουπόλεως ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.

Μελέτιος ο θαυμάσιος και αληθής δούλος του Θεού εγεννήθη περί το έτος αλε΄ (1035) εις εν χωρίον των Καππαδοκών, Μουταλάσκη καλούμενον, όπερ και τον μέγαν Σάββαν εβλάστησεν. Οι γονείς του ήσαν κατά πολλά ενάρετοι, Ιωάννης και Σοφία ονομαζόμενοι, των οποίων τας αρετάς το παιδίον μιμούμενον επρόκοπτε καθ’ εκάστην από μικράς ηλικίας και ηύξανεν ου μόνον από την αισθητήν Σοφίαν (την σαρκικήν, λέγω, μητέρα) παιδαγωγούμενον, αλλά και από την νοητήν φωτιζόμενον άνωθεν, με το γάλα της οποίας το ζωηρόν και ακόρεστον ετρέφετο περισσότερον, παρά με το αισθητόν της μητρός και επίκηρον.

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του εν Κωνσταντινουπόλει γενομένου μεγάλου εμπρησμού.

Ο εμπρησμός ούτος έλαβε χώραν κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος του μεγάλου του επονομαζομένου Μακέλλη, επυρπολήθη δε τότε το πλείστον μέρος της Κωνσταντινουπόλεως δια τας αμαρτίας ημών, επί ημέρας επτά.

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΕΥΟΔΟΥ, ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ και ΕΡΜΟΓΕΝΟΥΣ.

Εύοδος και οι συν αυτώ Άγιοι ήσαν αδελφοί κατά σάρκα, Έλληνες όντες το γένος. Κατά δε τον καιρόν του κηρύγματος των Αποστόλων επίστευσαν εις τον Χριστόν και ανεγεννήθησαν δια του Αγίου Βαπτίσματος· όθεν και ως Χριστιανοί διεβλήθησαν εις τον επιτόπιον άρχοντα. Παρασταθέντες δε εις αυτόν, έδειξαν την ευγένειαν και το ανδρείον φρόνημα των ψυχών των, ομολογήσαντες τον Χριστόν· διο και κατεδικάσθησαν εις το να λάβωσι τον δια ξίφους θάνατον, και ούτως ετελείωσαν τον δρόμον του μαρτυρίου και απήλθον στεφανηφόροι εις τα ουράνια.

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του γενομένου θαύματος υπό της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τη Μονή των Μιασηνών.

Της Θεοτόκου των Μιασηνών η μνήμη τελείται, διότι η Σεβασμία και θαυματουργός Εικών του Μοναστηρίου των Μιασηνών, ριφθείσα εις την λίμνην την καλουμένην Ζαγουρού, δια τον φόβον των Εικονομάχων, μετά πλείστους χρόνους πάλιν εκ της λίμνης δια θαυμασίου τρόπου ανεφάνη άσπιλος.

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ και ΑΣΚΗΤΡΙΩΝ και ΑΜΜΟΥΝ Διακόνου του και διδασκάλου αυτών.

Αμμούν ο Διάκονος και αι τούτου μαθήτριαι ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου εν έτει τε΄ (305). Αύται αι Άγιαι Γυναίκες, καταγόμεναι από την Αδριανούπολιν της Θράκης, Χριστιαναί ούσαι, ηκολούθησαν τον Χριστόν, έχουσαι διδάσκαλον και οδηγόν τον Διάκονον Αμμούν· επειδή δε συνελήφθησαν από τον άρχοντα της Αδριανουπόλεως, Βάβδον ονομαζόμενον, και ετιμωρήθηκαν πολλά, διότι δεν προσεκύνουν τα είδωλα, τούτου ένεκα προσηυχήθησαν εις τον Θεόν, και ω του θαύματος! ευθύς ηρπάγη και εκρεμάσθη εις τον αέρα ο ιερεύς των ειδώλων και εκεί μείνας τιμωρούμενος επί πολλάς ώρας, τελευταίον, πίπτων κάτω, κακώς ο κακός εξέψυχεν· ο δε μακάριος Διάκονος Αμμούν κρεμάται και ξέεται κατά τας πλευράς· έπειτα δέχεται εις την κεφαλήν περικεφαλαίαν σιδηράν πεπυρακτωμένην.

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, ο δίκαιος ΙΗΣΟΥΣ υιός Ναυή εν ειρήνη εκοιμήθη.

Ιησούς ο υιός του Ναυή ήτο εκ της φυλής Εφραίμ, εγεννήθη δε εν Αιγύπτω περί τα αχνδ΄ (1654) έτη προ Χριστού και εγένετο διάδοχος του Προφήτου Μωϋσέως του νονοθέτου των Εβραίων εις ηλικίαν 85 ετών. Ούτος ανεχαίτισε το ρεύμα του Ιορδάνου και διεβίβασε τους Ισραηλίτας πεζούς, νικήσας δε την Ιεριχώ, ήτις ήτο πόλις των αλλοφύλων, είδε τον Αρχιστράτηγον Μιχαήλ κρατούντα ρομφαίαν εις την χείρα του· όθεν απορρίψας τα όπλα, έπεσεν εις τους πόδας αυτού· πολεμών δε τους Γαβαωνίτας αλλοφύλους και βλέπων, ότι ο ήλιος επλησίαζε να βασιλεύση, έχων προθυμίαν δια να πολεμήση ακόμη, παρεκάλεσε τον Θεόν και είπε·

«Και μεις κολακευόμαστε, οι βλάκες!...» -- Του Στέλιου Παπαθεμελή*

«Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι» λέει ο λαός μας. Βαρειά, αλλά μεγάλη αλήθεια. Ψάχνουμε με το φανάρι του Διογένη τον έλληνα λόγο, των πνευματικών μας ανθρώπων, ακαδημαϊκών, συγγραφέων, ποιητών για τα μείζονα εθνικά μας θέματα: Κυπριακό, σκοπιανό, Αιγαίο, Θράκη. Πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων «μηδέν εις το πηλίκον»!

     Ο Σαράντος Καργάκος μάς θύμισε πρόσφατα μια καταχωνιασμένη στη λήθη σελίδα του σκοπιανού από τις «ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ» του μακαριστού ακαδημαϊκού Κωνσταντίνου Δεσποτόπουλου (σ. 131-133).

     Λόγος στιβαρός, εκ του περισσεύματος της καρδίας και της καθαρότητος του νου του Δεσποτόπουλου. Ταυτόχρονα λόγος επιστημονικός και ιστορικά ατράνταχτος.

Τη αυτή ημέρα Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΥΜΕΩΝ του Στυλίτου.

Συμεών ο μέγας και Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη κατά το 392 έτος εις χωρίον τι ονομαζόμενον Σισάν, ευρισκόμενον μεταξύ των επαρχιών των Σύρων και των Κιλίκων, ήκμασε δε κατά τους χρόνους Λέοντος του μεγάλου του επονομαζομένου Μακέλλη (457 – 474) και του Πατριάρχου Αντιοχείας Μαρτυρίου (461 – 465). Επειδή δε μέγας κατά την αρετήν εγένετο και πολύς κατά την φήμην, πολλοί και τα της πολιτείας αυτού συνέγραψαν, όμως ουδείς εξ αυτών διηγήθη κατά μέρος τα εκείνου κατορθώματα ουδέ ακριβώς και ανελλιπώς ανέγραψαν πως ένα έκαστον εξ αυτών έλαβε χώραν, αλλά τα των μεν πρώτων χρόνων της πολιτείας αυτού παρέδραμον, συντόμως και κεφαλαιωδώς ειπόντες περί αυτών, αφήκαν δε και τινα των εν μέσω, ουδέ και αυτάς δε τας κατά το τέλος πράξεις και τα έργα αυτού τελείως και ακριβώς διηγήθησαν. Ημείς όμως αρχόμενοι απ’ αρχής την διήγησιν θα περιγράψωμεν αυτήν μέχρι τέλους μετά πάσης δυνατής λεπτομερείας.

ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ

Ένα άκρως διαφωτιστικό κείμενο για τις τουρκικές διπλωματικές κινήσεις επί Μικρασιατικής Εκστρατείας

Από τον Σάββα Καλεντερίδη

Στις 30 Αυγούστου του 1922 άρχισε να γράφεται η τελευταία πράξη του δράματος, που άρχισε με «χαρές και τραγούδια» στις 2 Μαΐου 1919, με την αποβίβαση του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη. Μετά την κατάρρευση που μετώπου ακολούθησε η σε μεγάλο βαθμό άτακτη υποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από τη Μικρά Ασία και η ηθελημένη από τον Κεμάλ πυρπόληση και καταστροφή της Σμύρνης. Η αυλαία έκλεισε έναν χρόνο μετά, με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης και την ανταλλαγή των πληθυσμών, τον ξεριζωμό.

Επειδή τα παθήματα και οι ήττες πρέπει να μας γίνονται μαθήματα και επειδή η περίοδος που διανύουμε είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την Κύπρο, τη Μακεδονία, τη Θράκη και το Αιγαίο, και επειδή και πάλι το ελληνικό κράτος βαδίζει σε επικίνδυνα μονοπάτια, σαν να μη διδάχτηκε από τις εθνικές τραγωδίες, παραθέτουμε μεταφρασμένο από τα τουρκικά κείμενο του αρθρογράφου της «Χουριέτ» Ταχά Ακγιόλ με τίτλο «30 Αυγούστου 1922», που αφορά την ήττα και την κατάρρευση του μετώπου, το οποίο αξίζει την προσοχή και τη μελέτη μας.

ΛΟΓΟΣ Β΄ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗΝ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ -- Του Μακαριωτάτου και σοφωτάτου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Τυρομενίας του Κεραμέως.

Ευλογητός ο Θεός ο καταξιώσας ημάς διαδραμείν την κυκλικήν του χρόνου περίοδον και προς την κορωνίδα του έτους ελθείν, εξ ης ώσπερ αφ’ ύσπληγγος (αφετηρίας) αύθις του δρόμον του βιοτικού κατερχόμεθα τον αυτόν κύκλον δια πάσης της ζωής ημών ανελίττοντες, έως αν ο άπειρος ημάς εκείνος αιών διαδέξηται, ο διαστήματι χρόνου και ηλίου φορά μη μετρούμενος. Η μεν παρούσα ημέρα, (προκείσθω γαρ τω λόγω οίον ήδυσμα τοις φιλοκάλοις υμίν), κατά μεν το ιστορικώς γενόμενον και τελούμενον, αρχή της χρονικής υπάρχει ανακυκλήσεως, Ίνδικτα λεγομένη τη Ρωμαίων φωνή· ούτω γαρ εκείνοι τον ορισμόν ονομάζουσιν.