Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΑΣ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Εἶναι τό σαράκι τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ταλαιπωρεῖ μικρούς και μεγάλους. Τρυπώνει στήν καρδιά τοῦ ὑπερήλικα γέροντα, πού ταράσσεται μέ τήν κάθε μικροαδιαθεσία, ἀλλά καί τοῦ μικροῦ μαθητῆ, πού ἀναστατώνεται ἀπό τίς ἀλλαγές τῶν σχολικῶν προγραμμάτων, τοῦ φοιτητῆ, πού πιέζεται ἀπό την ἐντατική μελέτη, καί τοῦ νεαροῦ ἐπιστήμονα, πού μελαγχολεῖ με τόν περιορισμό τῶν προοπτικῶν να βρεῖ μιά θέση, γιά τήν ὁποία τόσα χρόνια μόχθησε. Κατατρύχει τον «πετυχημένο» ἐπιχειρηματία, πού τρέχει καί δέν φθάνει νά διεκπεραιώσει τίς πολλές ὑποθέσεις, να προλάβει τίς ἀλλαγές τοῦ χρηματιστηρίου, γιά νά ἐπενδύσει συμφερώτερα τά κεφάλαιά του, ἀλλά και τόν φτωχό μεροκαματιάρη καί τον ταλαίπωρο ἄνεργο, πού ἀντιμετωπίζουν σοβαρό τό πρόβλημα τοῦ ἐπιούσιου, τῆς στέγης καί τόσα ἄλλα. Ἐπίσημοι καί ἀφανεῖς, μορφωμένοι καί ἀγράμματοι, φτωχοί και πλούσιοι, εἴμαστε ὅλοι ἐκτεθειμένοι στήν ἀγωνιώδη μέριμνα, στό ἄγχος, πού σωστά χαρακτηρίσθηκε ὡς ἡ ἀσθένεια τοῦ αἰώνα μας. Σύγχρονος καθηγητής τῆς Ψυχιατρικῆς παρατηρεῖ· «Κάποτε οἱ ἄνθρωποι πήγαιναν στόν γιατρό μέ τό παράπονο τοῦ πόνου. Τώρα τό κεντρικό παράπονο εἶναι τό ἄγχος. Ἀπό δέ τίς συνταγές πού καθημερινά γράφονται ἀπ᾽ ὁποιονδήποτε γιατρό, ἕνα ποσοστό γύρω στό 60% ἀφορᾶ στό ἄγχος». Ποῦ, λοιπόν, ὀφείλεται αὐτό τό καταλυτικό για τήν κοινωνία μας φαινόμενο και πῶς θά μποροῦσε τάχα ν᾽ ἀντιμετωπισθεῖ; Θά ἦταν ἀσφαλῶς ἁρμόδιος ν᾽ ἀπαντήσει στό ἐρώτημα αὐτό ἕνας ψυχίατρος, μιά καί τό ἄγχος σαφῶς ἐντάσσεται στά ψυχικά νοσήματα. Νομίζω ὅμως ὅτι δέν εἶναι μακριά ἀπό τήν ἀλήθεια καί ἑνός θεολόγου ἡ ἀπάντηση. Γιά νά μή πῶ ὅτι ἀκριβῶς τοῦ θεολόγου ἡ ἀπάντηση προσφέρει τήν ἀλήθεια, ἐφόσον ἀντλεῖται ἀπό τόν λόγο τῆς ἀληθείας, τόν ἀλάθητο καί ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἄν καί δέν περιέχεται στήν ἁγία Γραφή ἡ λέξη, μνημονεύεται και στιγματίζεται κατ᾽ ἐπανάληψη ἡ ἔννοια τοῦ ἄγχους. Ἀπό τό ὕψος τοῦ ὄρους, ὅπου πραγματοποιεῖ την μνημειώδη ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία του, ὁ Κύριος βλέπει τήν ἀνθρωπότητα ν᾽ ἀναστενάζει κάτω ἀπό το βάρος τοῦ ἄγχους, καθώς προσπαθεῖ νά σηκώσει τήν βαρειά ἔγνοια γιά τά καθημερινά -τί θά φᾶμε, τί θα πιοῦμε, πῶς θά ντυθοῦμε;

Η σχέση, τό συναμφότερον καί η αριστοτελική Διαλεκτική -- Tου ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

- Χρίστος Σταθόπουλος (φέησμπουκ 8/10/2021)

Με αφορμή ένα σχόλιο που έκανα πριν λίγο σε συνομιλία με τον φίλο Απόστολο... Αλιευθέν εκ του διαδικτύου το παρακάτω κείμενο... 

Το Συναμφότερον, η ευλογημένη πνευματική σύλληψη των Ελλήνων!

«Η Δύση είναι παγιδευμένη στο καμάρι της, το διαλεκτικό σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση! Η Ελλάδα, η πνευματική Πατρίδα του κόσμου, χώρεσε τα πάντα σε μια λέξη: Συναμφότερον! Ήδη από τον Ισίοδο και τον Πλάτωνα ως την Ορθόδοξη γραμματεία! Όλα συνυπάρχουν ταυτόχρονα στο Όλον! Είναι το υπέροχο ακατανόητο “μαζί” που κρατά τις Ελληνικές ψυχές στην άγια τρέλα τους, σε βίο κοινοτικό! Που εννοούν ακόμα να πίνουν από το ίδιο Ποτήριο!

Ως Πρόσωπα, διαφορετικά εντούτοις!

Και το διαλεκτικό σχήμα θέση-αντίθεση-σύνθεση, είναι η καλή, η ευκτέα προοπτική! Στην πραγματικότητα ο δυτικός πολιτισμός σπαράσσεται μέσα στις αντιθέσεις! Είναι μέσα στον πόλεμο! Θέση-αντίθεση! Λόγος-αντίλογος! Και η εκάστοτε σύνθεση είναι μια νέα θέση που συνεχίζει το διαλεκτικό σχήμα!

Στην Ελληνική πνευματική οπτική όλα είναι παρόντα ταυτόχρονα, εξαγιασμένα! Ποτέ δεν έγινε άλλο τίποτα από φως! Ο Χριστός ανασταίνεται και την ίδια ώρα κατέρχεται στον Άδη! Γιατί η ανάσταση είναι ταυτοχρόνως αναίρεση του Άδη!

Ακατανόητη για την Δύση η διαφορά του Προσώπου από το προσωπείο! Το Πρόσωπο (προς όψη) απευθύνεται στον “άλλον”! Είναι σχέση! Γι’ αυτό εξάλλου η Δύση είναι εγκλωβισμένη στον ατομισμό! Δεν μοιράζεται! Ούτε καν στην οικογένεια! Μετά δυσκολίας… Και τον ατομισμό αυτόν εξάγει!»

- Kyprianos Christodoulides

Σχετικά μέ τήν σχέση, τό συναμφότερον καί τήν αριστοτελική Διαλεκτική 

2 Πρός Κορινθίους, ς' , 14 - 16.

«14 Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; 15 τίς δὲ συμφώνησις Χρι­στῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; 16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων;»

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ

«Ο Θεός, φησί, κάθηται επί θρόνου αγίου αυτού» (Ψαλμ. μστ: 9), ύστερον επ΄ εσχάτων των χρόνων ήλθε καθήμενος εν τη ελαφρά νεφέλη: ήτοι εν τη Κυρία Θεοτόκω, ήτις νεφέλη μεν λέγεται, καθό ήτον υψηλοτέρα από την γην και τα γήϊνα, ελαφρά δε, καθό ήτον ελευθέρα από κάθε βάρος προαιρετικής αμαρτίας μέχρι και ψιλής προσβολής εμπαθούς λογισμού· τοιαύτη γαρ έπρεπε να είναι η γενομένη Μήτηρ του Θεού, ανεπίληπτος πάντη και παντός μώμου υπερτέρα, καθώς ονομάζεται εν τω Άσματι, «Όλη καλή η πλησίον μου, και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (Άσμ. δ: 7).

Τη Θ΄ (9η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΙΑΚΩΒΟΥ του Αλφαίου.

Ιάκωβος ο θείος Απόστολος του Κυρίου, ο του Αλφαίου υιός, ήτο εις εκ των Δώδεκα Αποστόλων, καθώς μαρτυρούσιν οι δύο Ευαγγελισταί, ο Ματθαίος και ο Μάρκος· υπήρξε δε και αδελφός του Ευαγγελιστού Ματθαίου. Ούτος λοιπόν ο Άγιος του Κυρίου Απόστολος, εξελθών εις το κήρυγμα του Ευαγγελίου, κατέστρεφε τους βωμούς των ειδώλων, υπό θείου ζήλου φλεγόμενος, ιάτρευε τας νόσους και εδίωκε τα ακάθαρτα πνεύματα· δια τούτο και τα πλήθη των εξ εθνών πιστευόντων ωνόμαζον αυτόν σπέρμα θείον. Διελθών λοιπόν ο θείος ούτος Απόστολος μέγα μέρος της Οικουμένης και τον Χριστόν κηρύξας ο εραστής του Χριστού, του οποίου το πάθος και τον θάνατον εζήλωσε, τελευταίον εκαρφώθη εις τον σταυρόν και ούτως εις τον ποθούμενον Χριστόν παρέδωκε το πνεύμα του.

1. Τά Ορθόδοξα καί τά Νεορθόδοξα -- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Fdimitrios Athanassiou..

..Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία".

(Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης )

Misha Sarov

δλδ έχουμε κι εδω ασυμπτωματικούς φορείς που μολυνονται δηθεν ,πνευματικώς αυτη τη φορά , χωρίς να εκδηλώνουν σημεία πνευματικής ασθενείας ;; και τους βρίσκουμε συλλήβδην με το "ραπιντ τεστ" της μνημόνευσης Βαρθολομαίου ;; χοντρικά : είναι ακοινώνητοι ο γέροντας Ευθύμιος της Καψάλας και γερων Παρθενιος της Αγ.Παυλου και ο γερων Φιλόθεος Καρακαλληνος κοκ ; ήταν ακοινωνητος ο γέρων Εφραιμ της Αριζονα ;; πάσχει βαθιά αυτό το σκεπτικό , οδηγεί σε παράλογες καταστασεις τυπου απείρων συνόδων ΓΟΧ αλληλοαναθεματισμενων μεταξύ τους...

Kyprianos Christodoulides

Η απάντηση αυτή τού Misha Sarov είναι λογικοφανής. Ο λόγος, διότι συγκρίνει δύο εντελώς ανόμοια πράγματα : τόν πνευματικό μολυσμό τής μνημόνευσης αιρετικού επισκόπου (σημ. δέν συντρέχουν λόγοι σύγκλησης Συνόδου, διότι όλα όσα γίνονται μέ οικουμενιστές καί Οικουμενισμό, έχουν καταδικασθεί από τίς προηγηθείσες Συνόδους) καί τόν αναπόδεικτο επιστημονικό μολυσμό τών ανεμβολίαστων πρός τούς εμβολιασμένους. Γνωστό ότι καί οι εμβολιασμένοι μολύνουν καί μολύνονται από κορονοϊό. Τό επιστημονικό "πνεύμα" απορρίπτει σαφέστατα τό Πνεύμα τό άγιον. Τό "πνεύμα" τής επιστήμης, είναι τό πνεύμα τού αέρος καί είναι «τοῦ κόσμου τούτου, κατὰ τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας·» (Εφ. β ́ 2). Οποία, λοιπόν, η σύγκριση ; Όσον, δέ, περί τών αναφερομένων υπό τού Misha γερόντων, αυτοί θέλουν λόγον δώσουσι περί τών πεπραγμένων τους καί η κρίση αυτών εναπόκειται στόν άγιο Θεό καί όχι σέ μάς. Εμείς παραμένουμε στά παραδεδεγμένα υπό τών πατέρων καί τό λαλήσαν δι ́αυτών Πνεύμα άγιον.

Οι Αγιορείτες μοναχοί το 1273 απαντούν με τον «Τόμο» του Ιασίτου Ιώβ:

......πως είναι λοιπόν νόμιμο και θεάρεστο να ενωθούμε με εκείνους από τους οποίους αποκοπήκαμε δίκαια και κανονικά , εφόσον παραμένουν αμετάβλητα στις αιρέσεις τους; Εάν το δεχθούμε αυτό ανατρέπουμε μονομιάς τα πάντα και καταργούμε την Ορθοδοξία ...... Ποιος «άδης» θα εκφωνήσει το μνημόσυνο του πάπα – ο οποίος αποκόπηκε δίκαια από το Άγιο Πνεύμα εξ αιτίας της αυθαδείας του, εναντίον του Θεού και των θείων Μυστηρίων – και θα γίνει με αυτόν τον τρόπο εχθρός του Θεού ; Διότι αν ακόμη και ο απλός χαιρετισμός, μας καθίστα κοινωνούς των πονηρών έργων αυτού που χαιρετάμε , πόσο μάλλον η μνημόνευσης του, εκφώνως, και μάλιστα την στιγμή που αντικρίζουμε με φρίκη τα θεία Μυστήρια ; Αν αυτός ο Ίδιος που βρίσκεται μπροστά μας είναι η Αυτοαλήθεια , πως είναι δυνατό να ανεχθεί ένα τόσο μεγάλο ψεύδος , το να συγκατατάσσεται δηλαδή ο πάπας μεταξύ των λοιπών Ορθοδόξων πατριαρχών ; Μήπως θα παίξουμε θέατρο κατά τον καιρό των φρικτών Μυστηρίων ; Και πως θα τα ανεχτεί αυτά η ψυχή του Ορθοδόξου και δεν θα απομακρυνθεί αμέσως από την εκκλησιαστική κοινωνία αυτών πού τον μνημόνευσαν και δεν θα τους θεωρήσει ιεροκαπήλους ; Άλλωστε η Ορθόδοξη Εκκλησία του Θεού δεχόταν από παλιά την αναφορά του ονόματος του αρχιερέως ενώπιον των Αγίων Μυστήριων ως τελεία συγκοινωνία....

 

Από το βιβλίο: Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας έκδοση της Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου. Οι Αγιορείτες μοναχοί το 1273 απαντούν με τον «Τόμο» του Ιασίτου Ιώβ. Σελ 234.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Αλήθεια ποτισθείσα με ποταμούς αιμάτων αγίων και ηρώων της πίστεως

H πανηγυρική διακήρυξις ότι ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία Χριστού αλλά κακοδοξία και αίρεσις αποτελεί παγία θέσι της Αδιαιρέτου Ορθοδόξου Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και μάλιστα αλήθεια ποτισθείσα με ποταμούς αιμάτων αγίων και ηρώων της πίστεως, ως οι Οσίαθλοι Πατέρες οι επί Βέκκου εν Αγίω Όρει μαρτυρήσαντες, οι εν τη Μονή Καντάρας εν Κύπρω αναιρεθέντες, οι 800.000 των Αγίων ενδόξων Νεομαρτύρων οι υπό του ψευδοαγίου του Βατικανού Καρδιναλίου Στέπινατς και των φασιστών Ουστάσι δια πολυωδύνων βασάνων τελειωθέντες, οι άγιοι ένδοξοι ιερομάρτυρες Μάξιμος ο Καρπαθορώσσος ο υπό των Ουνιτών δια τυφεκισμού τελειωθείς και Αθανάσιος ο Λιθουανός ο υπό των Ουνιτών δια πελέκεως αποκεφαλισθείς και εις βόρθον ριφθείς και μετά δέκα επτά έτη ανασυρθείς έχων αδιαλώβητο, ευωδιάζον και θαυματουργούν το σκήνωμά του.

Το Αγίασμα του αγίου Αθανασίου

Ο άγιος Αθανάσιος αφού έκτισε την Λαύραν, εις τα Μελανά, εκεί όπου σήμερον ευρίσκεται αύτη, υπέστη πολλούς πειρασμούς και στερήσεις, τόσον αφού ηναγκάσθη να αναχωρήση. Βαδίζων εις το άγνωστον εν απελπισία δεινή προς βορράν, περάσας μιάς ώρας διάστημα, βλέπει έξαφνα μίαν γυναίκα μεγαλοπρεπή ενώπιόν του, η οποία τον σταματά.

--Που πηγαίνεις, Αθανάσιε; Του λέγει με γλυκύτητα.

--Φεύγω, Κυρία μου, διότι δεν ημπορώ να υποφέρω τους πειρασμούς και τας μεγάλας στερήσεις οπού έχω.

--Πήγαινε οπίσω, του λέγει η μεγαλοπρεπής Κυρία, και θα εύρης όλα τα χρειαζόμενα πλουσιοπάροχα.

--Και ποία είσαι συ, Κυρία μου;

--Εγώ είμαι η Κυρία Θεοτόκος.

--Συγχώρησόν μοι, Δέσποινα. Δεν το πιστεύω· έχει πολλάς πλεκτάνας ο πειρασμός. Πρέπει να ίδω κανέν σημείον, δια να πιστεύσω.

Του λέγει τότε η Παναγία:

--Κτύπησον την πέτραν αυτήν με την ράβδον σου εις το όνομα της Αγίας Τριάδος σταυροειδώς και θα πιστεύσης.

Και κρούσαντος του Αγίου, λέγει το παλαιόν Προσκυνητάριον, παρευθύς ανέβλυσεν ύδωρ πολύ καθαρόν και γλυκύτατον.

(ΜΕ ΤΟΥ ΒΟΡΗΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ -  ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ  ΣΕΛ. 196)

Ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς οὔτε ἁρμοδιότητα ἔχει, ἀλλ' οὔτε καί τήν δυνατότητα νά κρίνῃ ποῖος εἶναι ἀνίερος κ.λπ. -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητού Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Παγκοσμίως σήμερον ὑπάρχει ἐκκλησιαστικόν χάος, γεγονός πού ἐδημιουργήθη ἀπό τήν ἐσφαλμένην (Ματθαιϊκήν) ἐκκλησιολογίαν πού ἠκολούθησαν οἱ ἀποτειχισθέντες ἀπό τόν Οἰκουμενισμόν, ὁ καθένας δηλαδή νά θεωρῇ μόνον τήν «ὁμάδα» του ἐντός τῆς «ἐκκλησίας» καί ὅλους τούς ἄλλους ἐνεργείᾳ ἐκτός! Μέσα σ' αὐτό τό χάος εἶναι ἀδύνατον εἰς οἱονδήποτε νά προσδιορίσῃ ἐπακριβῶς ποῖος εἶναι 100% Ὀρθόδοξος καί δέν ἔχει ὑποπέσει εἰς κοινωνίαν μέ σχίσματα (ἀμφιβάλλω ἄν ὑπάρχῃ κάποιος αὐτῆς τῆς κατηγορίας εἰς ὁλόκληρον τόν πλανήτην!), ποῖος 95% κ.λπ. Ἐπειδή δέ ὁ Κύριος μᾶς διεβεβαίωσεν ὅτι ἡ «πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν» τῆς Ἐκκλησίας Του, ἕπεται ὅτι, ἄν ἡ ἐποχή μας δέν εἶναι χρόνια Ἀντιχρίστου καί Συντελείας τοῦ αἰῶνος, τότε ὁ Κύριος θά φροντίσῃ νά συγκληθῇ μία ἀληθής Πανορθόδοξος Σύνοδος γιά νά βάλῃ τίς ταμπέλες καί νά ἐκδιώξῃ ἀπό τόν ἀμπελῶνα Του ὅλους τούς ἀπατεῶνας. Ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς οὔτε ἁρμοδιότητα ἔχει, ἀλλ' οὔτε καί τήν δυνατότητα νά κρίνῃ ποῖος εἶναι ἀνίερος κ.λπ. Ἐπαναλαμβάνω καί πάλιν ὅτι αὐτή ἀκριβῶς ἡ Ματθαιϊκή νοοτροπία εἶναι ἡ κυρία αἰτία διαλύσεως τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος πού ξεκίνησε τό 1924.

Pelagia the Righteous

This Saint was a prominent actress of the city of Antioch, and a pagan, who lived a life of unrestrained prodigality and led many to perdition. Instructed and baptized by a certain bishop named Nonnus (Saint Nonnus is commemorated Nov. 10), she departed for the Mount of Olives near Jerusalem, where she lived as a recluse, feigning to be a eunuch called Pelagia. She lived in such holiness and repentance that within three or four years she was deemed worthy to repose in an odour of sanctity, in the middle of the fifth century. Her tomb on the Mount of Olives has been a place of pilgrimage ever since.