Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος .

Από τους βίους των Αγίων γνωρίζομεν ότι ο άνθρωπος είναι μία ύπαρξις με τας πλέον μεγάλας διαστάσεις : εκτείνεται από του διαβόλου μέχρι του Θεού, και δύναται να γίνη και Θεός κατά χάριν, και διάβολος κατά την ελευθέραν βούλησίν του. Μέσα εις κάθε αμαρτίαν υπάρχει και ολίγον τι του διαβόλου. Δια της φιλαμαρτίας και της εκουσίας και επιμόνου παραμονής εις την αμαρτίαν ο άνθρωπος βαθμιαίως διαβολοποιείται, μεταβάλλεται βαθμιαίως εις διαβολάνθρωπον και δημιουργεί θεληματικώς την κόλασιν δια τον εαυτόν του. Διότι κάθε αμαρτία είναι μία μικρή κόλασις. Αντιθέτως, μέσα εις την Εκκλησίαν του Χριστού, δια των Αγίων Μυστηρίων και των αγίων ευαγγελικών αρετών, ο άνθρωπος πληρούται με τον Θεάνθρωπον Χριστόν, ενδύεται τον Χριστόν, και μεταμορφώνεται βαθμιαίως εις άνθρωπον χριστοφόρον και χριστοειδή, «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ  Δ:13, Κολ: Α:28). Γίνεται βαθμηδόν θεάνθρωπος κατά χάριν και κατ’ αυτόν τον τρόπον αποκτά μέσα εις την ψυχήν του τον Παράδεισον. Διότι εκάστη αγία ευαγγελική αρετή είναι μικρός παράδεισος δια την ψυχήν.

Ομιλία του πατρός Γ.Μεταλληνού περί του παλαιού ημερολογίου και του οικουμενισμού.


Λογος Α΄ εις την Γέννησιν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.

Του εν Αγίοις Πατρός ημών Ανδρέου Αρχιεπισκόπου Κρήτης του Ιεροσολυμίτου.
Εκ του υπ΄ αριθ. 52 χειρογράφου Μεγίστης Λαύρας.


Αρχή μεν εορτών η παρούσα πανήγυρις, πρώτη δε μετά τον νόμον και τας σκιάς, και μέντοι και προς την χάριν και την αλήθειαν είσοδος·  έστι δε η αυτή και πρώτη και μέση και τελευταία. Αρχήν μεν έχουσα την του νόμου περαίωσιν, μεσότητα δε την προς τα άκρα συνάφειαν, τέλος δε την της αληθείας φανέρωσιν·  τέλος γαρ Νόμου Χριστός, ου μάλλον ημάς απάγων του γράμματος, όσον επανάγων επί το πνεύμα·  τούτο γαρ η τελείωσις, καθ΄ ην αυτός ο του Νόμου δοτήρ άπαντα συμπεράνας, επί το πνεύμα το γράμμα μετήνεγκεν, ανακεφαλαιώσας εις εαυτόν τα πάντα, και διαιτήσας Νόμω και Χάριτι· και τον μεν υποζεύξας, την δε συνάψας εναρμονίως· ου φύρας τα θατέρου προς θάτερον ίδια, μετοχετεύσας δε και λίαν θεοπρεπώς επί το κούφον τε και ελευθέριον, όσον δυσαχθές τε και δούλον και υποχείριον, «ίνα μηκέτι υπό τα στοιχεία του κόσμου ώμεν δεδουλωμένοι», καθώς φησιν ο Απόστολος, μηδέ ζυγώ δουλείας του νομικού γράμματος ενεχώμεθα· τούτο γαρ το περί ημάς ευεργετημάτων Χριστού το κεφάλαιον. Τούτο η του μυστηρίου φανέρωσις· τούτο η κενωθείσα φύσις, Θεός και άνθρωπος, και η του προσχήματος θέωσις.

Γενέσιο της Θεοτόκου / Nativity of the Theotokos -- Orthodox Hymns


O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 8 Σεπτεμβρίου 2017


Το Γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Μαριάμ της Θεόπαιδος και Θεοτόκου τα άγια Γενέθλια εορτάζομεν σήμερον. Ταύτης ο πατήρ Ιωακείμ και η μήτηρ Άννα είλκον αμφότεροι το γένος από την βασιλικήν φυλήν του Δαβίδ· όθεν ήσαν και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν ευγενέστατοι από όλους. Επειδή δε παρέμενον άτεκνοι και ωνειδίζοντο δια την ατεκνίαν των ταύτην, τούτου ένεκεν δεν έπαυον από του να προσφέρουν εις τον Θεόν διπλά τα δώρα των ως πλούσιοι και φιλόθεοι. Επειδή όθεν και οι δύο ελυπούντο δια το όνειδος της ατεκνίας, ο μεν Ιωακείμ επήγεν εις το όρος, η δε Άννα εισήλθεν εις τον κήπον και οι δύο ομού παρεκάλουν με δάκρυα τον Θεόν δια να χαρίση εις αυτούς καρπόν κοιλίας· δια τούτο και έτυχον του ποθουμένου, και εγέννησαν την Θεοτόκον Μαρίαν, την πάντων Αγίων Αγιωτάτην· και ούτω απέκτησαν μίαν καλλιτεκνίαν ασύγκριτον και εξοχωτάτην, ήτις υπερείχεν όλας τας καλλιτεκνίας των ανθρώπων· και μακάριοι όντες καθ’ εαυτούς δια την ενάρετον και θεοφιλή αυτών γνώμην, πολλώ μάλλον μακαριώτεροι έγιναν δια την ασύγκριτον χάριν και θείαν τεκνογονίαν ης ηξιώθησαν· επειδή από την ιδικήν των θυγατέρα, ήτοι την αειπάρθενον Μαριάμ, κατεδέχθη να γεννηθή ο Υιός του Θεού. Πως δε και η θεοπρομήτωρ Άννα κατήγετο από την βασιλικήν φυλήν του Δαβίδ λέγομεν με συντομίαν τα εξής: Εικοστός τρίτος από το γένος του Δαβίδ ευρίσκεται ο Ματθάν (ή ακριβέστερον ειπείν εικοστός έβδομος, κατά την γενεαλογίαν του Ευαγγελιστού Ματθαίου). Ούτος λοιπόν λαβών γυναίκα Μαριάμ την εκ της φυλής του Ιούδα καταγομένην, εγέννησεν υιόν τον Ιάκωβον, τον πατέρα Ιωσήφ του Μνήστορος, και τρεις θυγατέρας, Μαρίαν, Σοβήν και Άνναν. Και η μεν Μαρία γεννά Σαλώμην την μαίαν, η δε Σοβή γεννά την Ελισάβετ, η δε Άννα γεννά την Θεοτόκον· ώστε η Σαλώμη, η Ελισάβετ και η Θεοτόκος είναι εγγοναί μεν του Ματθάν και Μαρίας της γυναικός αυτού, πρώται δε εξαδέλφαι μεταξύ των. 

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.

Υπάρχουν Εισαγγελείς εις αυτόν τον τόπον;

Εδιάβασα σε πρόσφατον δημοσίευμα αθηναϊκής εφημερίδος ότι στην χώρα μας υπάρχουν και εργάζονται με πολυάριθμη πελατεία 100.000 μάγοι! Μάλιστα εκατόν χιλιάδες μάγοι, που μόνοι τους βαπτίζονται «διπλωματούχοι» και χοτζάδες. Επίσης 9.000 μέντιουμ, που δηλώνουν αστρολόγοι. Πενήντα εταιρείες μαύρης μαγείας και 800 οργανώσεις με θρησκευτικόν χαρακτήρα!
….Και οι πελάτες όλων αυτών πόσοι να είναι; Δέκα, είκοσι, τριάντα στον καθένα; Σκεφθήτε που εκατήντησε η Ελλάς των Αγίων και των Ηρώων! Αλλά και αν ακόμα θεωρήσουμε ως υπερβολικά τα νούμερα της εφημερίδος αυτής και τα μειώσουμε κατά 50%, πάλιν η κατάστασις είναι τραγική…

Ο Σατανάς—παμπόνηρος και άριστος θεατρίνος—εμφανίζεται ως Άγιος,

Ως Άγγελος φωτός (Β΄ Κορ. 11, 14), ως ψυχές νεκρών, ως Παναγία, ως Χριστός… Συμβουλεύει ο Σατανάς Εικόνες, θυμιάματα, Ευχέλαιο, δόλωμα για να κερδίση την εμπιστοσύνη. Συμβουλεύει νηστεία, αναφέρει λόγια της Αγίας Γραφής, ψάλλει, μας ξυπνάει την νύχτα για να προσευχηθούμε, ακόμη και μας μαλώνει να μη ακούμε τα λόγια του Σατανά (Ευεργ. Δ΄ ). 

Τη Ζ΄ (7η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΕΥΨΥΧΙΟΣ ξίφει τελειούται.

Ευψύχιος ο Μάρτυς ήτο γέννημα και θρέμμα της πόλεως Καισαρείας· επειδή δε ο πατήρ του απέθανεν, αυτός εβαπτίσθη και εδέχθη την εις Χριστόν πίστιν· και διαμοιράσας εις τους πτωχούς όλα τα υπάρχοντά του, εκήρυττεν εις όλους τους απίστους τον Χριστόν. Δια τούτο συλλαμβάνεται από τον άρχοντα της Καππαδοκίας, κατά τους χρόνους του βασιλέως Ανδριανού, εν έτει ριζ΄ (117), και αφού εξέσθη εις τας πλευράς, ρίπτεται εις την φυλακήν. Άγγελος δε Κυρίου φανείς ιάτρευσεν αυτόν· όθεν πάλιν κρεμάται και ξέεται δυνατά και τελευταίον αποκεφαλισθείς, αντί αίματος εκβάλλει γάλα και ύδωρ και ούτω λαμβάνει παρά Κυρίου τον στέφανον της αθλήσεως. 

Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία!

Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού, να ταπεινωθή τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί Της θεολόγοι, ακόμη και ιεράρχαι να επιζητούν την “οργανικήν” μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών, το οποίον κατ΄ αυτόν τον τρόπον γίνεται εις νέος εκκλησιαστικός “oργανισμός”, μία “νέα Εκκλησία” υπεράνω των εκκλησιών, της οποίας αι Ορθόδοξοι και μη ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνον “μέλη”, “οργανικώς”μεταξύ των συνδεδεμένα; Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία!  

Μητρ. Πειραιώς Σεραφείμ:

Οἱ Ὀρθόδοξοι, μαζί μέ τούς Ἁγίους Πατέρες καί τίς Ἅγιες Συνόδους, ἀπορρίπτουμε καί ἀναθεματίζουμε ὅλες τίς αἱρέσεις καί τούς αἱρετικούς, πού παρουσιάσθηκαν κατά τήν ἱστορική διαδρομή τῆς Ἐκκλησίας μέχρι καί σήμερα. Τόν Ἀρειανισμό μέ τά κατάλοιπά του τόν Ἱεχωβισμό καί τόν Χιλιασμό, τήν Πνευματομαχία, τόν Νεστοριανισμό, τόν ἀκραῖο καί μετριοπαθῆ Μονοφυσιτισμό, τόν Μονοθελητισμό, τόν Μονοενεργητισμό, τήν Εἰκονομαχία, τόν Ἀντιησυχασμό, τόν Παπισμό, τόν Προτεσταντισμό μέ τίς ποικίλες παραφυάδες του καί τήν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τίς διάφορες ἀρχές καί θεωρίες του.

Τη Ζ΄ (7η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΕΥΟΔΟΥ και ΟΝΗΣΙΦΟΡΟΥ.

Εύοδος  ο Άγιος Απόστολος ήτο εις από τους Εβδομήκοντα Αποστόλους και έγινεν Επίσκοπος εις την μεγάλην Αντιόχειαν, ύστερον από τον Απόστολον Πέτρον. Αυτός λοιπόν, αφ’ ου έγινε κήρυξ μεγαλόφωνος του Ευαγγελίου και έλαμψεν εις όλας τας αρετάς, απήλθε προς Κύριον. Ο δε Άγιος Ονησιφόρος, τον οποίον αναφέρει ο Απόστολος Παύλος εν τη προς Τιμόθεον Δευτέρα Επιστολή λέγων· «Δώη Κύριος έλεος τω Ονησιφόρου οίκω, ότι πολλάκις με ανέψυξε και την άλυσίν μου ουκ επησχύνθη» (Β΄ Τιμοθέου, α: 16)· ούτος, λέγω, έγινεν Επίσκοπος Κολοφώνος, της εν τη Μικρά Ασία ευρισκομένης· φανείς δε επιτήδειος εις τους λόγους και ανδρειότατος και μέχρις αίματος στερεώσας την του Χριστού πίστιν, μετέβη εις ουρανούς και τώρα συναγάλλεται εις τας αιωνίους μονάς, συναποτελών τον χορόν των Αποστόλων και των κηρύκων της πίστεως.