ΑΒΥΣΣΑΛΕΟΝ ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Ελέχθη ευφυώς ότι το θαύμα συνίσταται εις το εμμένειν. Όντως. Θαύμα είναι η διάσπασις της σχέσεως αιτίου και αποτελέσματος. Και τοιούτον θαύμα αποτελεί το γεγονός, ότι η αγία Ορθοδοξία μας εμμένει είκοσιν αιώνας εν τη Αποστολική παραδόσει. Θαύμα θαυμάτων η κεχαριτωμένη Εκκλησία μας! Τι δεν μετεβλήθη, τι δεν μετεμορφώθη, τι δεν ανετράπη κατά τον μακρότατον δίαυλον των αιώνων τούτων; Θεσμοί, φιλοσοφίαι, ιδέαι, συστήματα, καθεστώτα, έθνη, ο κόσμος ολόκληρος. Πάντα ηλλοιώθησαν. Και μόνη η Εκκλησία έμεινεν αρραγής, αμετάβλητος, υπερφυσικόν πράγμα και θέαμα μέσα εις την ρέουσαν του βίου τούτου διάβασιν. Ιδού το θαύμα. «Και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσον τη Εκκλησία και ουκ έπεσε· τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν». Η δε πέτρα είναι ο Χριστός. Η Εκκλησία, λοιπόν, μένει εις τον αιώνα και «πύλαι άδου ου κατισχύσουσι». Πίπτουσι μόνον οι άνθρωποι. Εάν δε είπητε ότι έπεσαν και Εκκλησίαι, θ’ απαντήσωμεν: Εκκλησίαι, ναι,-- ως σύνολα ανθρώπων. Η Εκκλησία ποτέ, ως διδασκαλία, ως θεσμός θεοφύτευτος και ως σώζουσα πνευματική Κιβωτός, ως Θεανθρώπινον Σώμα.                                                           
 Ιδού η Ορθοδοξία. Η νύμφη του Χριστού. Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Αι δε λεγόμεναι εκκλησίαι, όσαι απατηθείσαι υπό του σατανά εξεκόπησαν της Ορθοδοξίας, δεν είναι, ειμή άζωα, αφεγγή, «ακοινώνητα», απέλπιδα, δυστυχή και μεμολυσμένα την παρθενικότητα τμήματα. Νύμφαι διαζευγμέναι από τον Νυμφίον Χριστόν, ως μη φυλάξασαι αμώμητον την πίστιν. Δύνανται δε να επανέλθουν καλώς, όθεν κακώς απεσπάσθησαν. Αρκεί να επαναλάβουν του ασώτου την φωνήν. Και τότε πάλιν δίδονται αυτοίς ο Χριστός, οι Απόστολοι, των αγίων Πατέρων ο χορός, αι Σύνοδοι, η Παράδοσις, η Θεολογία. Όλα ιδικά των. Η απόφανσις της Εκκλησίας είναι σαφής: «Των αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα τη εκκλησία μίαν την πίστιν εσφράγισαν· η και χιτώνα φορούσα τον υφαντόν εκ της άνω Θεολογίας, ορθοτομεί και δοξάζει της ευσεβείας το μέγα μυστήριον». 

«Πρόσεχε την ψυχή σου, αδελφέ».

 Πήγε κάποτε ο αββάς Αμμωνάς σε κάποιον τόπο για να γευματίσει. Εκεί κοντά ήταν κι ένας αδελφός που είχε κακή φήμη. Συνέβη μάλιστα να πάει και να μπει στο κελί του αδελφού η γυναίκα για την οποία τον κακολογούσαν. Οι κάτοικοι της περιοχής μόλις το έμαθαν, ξεσηκώθηκαν και πήραν την απόφαση να διώξουν τον μοναχό από το κελί. Όταν πληροφορήθηκαν ότι ο επίσκοπος Αμμωνάς βρισκόταν στην περιοχή τους ,πήγαν και τον παρακάλεσαν να πάει μαζί τους. Σαν τα έμαθε αυτά ο αδελφός, πήρε τη γυναίκα και την έκρυψε μέσα σʼένα μεγάλο πιθάρι. Κετέφθασε το πλήθος και ο αββάς Αμμωνάς αντιλήφθηκε τι συνέβη αλλά χάριν του Θεού σκέπασε το γεγονός. Μπήκε λοιπόν στο κελί του αδελφού, κάθισε πάνω στο πιθάρι και διέταξε να ερευνήσουν το κελί. Όταν όμως έψαξαν και δεν βρήκαν τη γυναίκα, τους είπε ο αββάς Αμμωνάς: «Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο Θεός να σας συγχωρήσει». Και αφού προσευχήθηκε, απομάκρυνε τον κόσμο. Έπιασε τότε από το χέρι τον αδελφό και του είπε: «Πρόσεχε την ψυχή σου, αδελφέ».Και με τον λόγο αυτόν έφυγε.

Polyeleos


O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου 2014

Αυξεντίου του οσίου, Αβραάμ και Μάρωνος των οσίων, Γεωργίου νεομάρτυρος του ράπτου του εκ Μυτιλήνης (1693).

Ὁ Ὅσιος Αὐξέντιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Συρία. Ἔζησε στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ (408 – 450 μ.Χ.) καὶ κατεῖχε τὸ ἀξίωμα τοῦ σχολαρίου τοῦ στρατηλάτου.
Ἡ φιλήσυχη καὶ φιλομόναχη διάθεσή του καὶ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὸν ἀσκητικὸ βίο, τὸν ὁδήγησε στὸ νὰ γίνει μοναχός. Ἐγκατέλειψε λοιπὸν τὶς τιμὲς καὶ τὰ ἀξιώματά του καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ὄρος πετρῶδες τῆς Χαλκηδόνος, τὴν Ὀξεῖα Πέτρα, ὅπου καὶ ἀσκήτευε, ἐνῷ παράλληλα ἀσχολήθηκε μὲ τὴν μελέτη καὶ σπουδὴ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τόση δὲ ἦταν ἡ φήμη του γιὰ τὶς σπάνιες ἀρετὲς καὶ τὴν βαθιὰ θεολογικὴ μόρφωσή του, ὥστε προσκλήθηκε στὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συνεκλήθη τὸ ἔτος 451 στὴν Χαλκηδόνα γιὰ νὰ καταδικάσει τὶς κακοδοξίες τοῦ Εὐτυχοῦς.
Στὸ ἀσκητήριό του καθημερινὰ προσέρχονταν πολλοί, γιὰ νὰ λάβουν τὴν εὐλογία του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ πολλοὶ πλούσιοι ποὺ τοῦ ἔφερναν τροφὲς καὶ δῶρα.
Ἀλλὰ ἐκεῖνος χρησιμοποιοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του λίγο ψωμὶ γιὰ τὴ συντήρησή του καὶ κερὶ γιὰ τὸ παρεκκλῆσι του. Τὰ ὑπόλοιπα τὰ διαμοίραζε στοὺς πτωχούς. Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸν Ὅσιο ἔγινε αἰτία νὰ ἱδρυθεῖ στοὺς πρόποδες τοῦ βουνοῦ γυναικεία μονή.
Ὁ Ἅγιος Θεὸς ἀξίωσε τὸν Ἅγιο Αὐξέντιο τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας καὶ ἔτσι ἐπιτέλεσε πολλὰ θαύματα. Ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη μεταξὺ τῶν ἐτῶν 470 – 472 μ.Χ. Στὸ Συναξάριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀναφέρεται ὅτι τὸ τίμιο λείψανο τοῦ Ἁγίου κατατέθηκε στὸν εὐκτήριο οἶκο τῆς γυναικείας μονῆς ποὺ ἵδρυσε καὶ ἡ ὁποία ὀνομαζόταν Τριχιναρία. Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στὴ μονὴ τοῦ Καλλιστράτου ἐντὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως.


Ο ΟΣΙΟΣ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΚΑΙ Η ΔΙΨΑ ΤΟΥ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥ ΤΟΥ

῾Ο ἀββᾶς Βησσαρίων ἔριξε στό μικρό ταγάρι του λίγα παξιμάδια, κάποιους ξηρούς καρπούς καί τό φλασκί μέ τό λιγοστό νερό του. 
῾Δόξα Σοι ὁ Θεός᾽ ψιθύρισαν γιά πολλοστή φορά τά χείλη του. ῾Σ᾽ εὐχαριστῶ, Κύριε, πού μᾶς ἀξιώνεις καί φέτος νά πᾶμε στό προσκύνημα τοῦ ἁγίου Σου. Δυνάμωσέ μας καί ἐλέησέ μας᾽.
 

Στράφηκε στόν νεαρό ὑποτακτικό του Δουλᾶ. ῾Μήν καθυστερεῖς, παιδί μου᾽, τοῦ εἶπε γεμάτος στοργή καί ἀγάπη. ῾῎Εχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. ῟Ωρες θά μᾶς πάρει τό προσκύνημά μας αὐτό. ῾Ετοιμάσου καί σύ γρήγορα᾽.
 

῎Εκανε λίγα βήματα πρός τό προσκυνητάρι τῆς καλύβας τους. ῾Ο ᾽Εσταυρωμένος τόν κοιτοῦσε μέ πόνο, ἀλλά καί μέ ἄπειρη ἀγάπη. Σάν νά ᾽νιωσε τά ἁπλωμένα χέρια του Κυρίου νά τόν ἀγκαλιάζουν μέ θέρμη. Προσκύνησε μέ μεγάλη μετάνοια. Τό μέτωπό του ἄγγιξε τό ἔδαφος καί στάθηκε ἐκεῖ λίγη ὥρα. ῾῾Ο Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ᾽, κτυποῦσε ἡ καρδιά του στόν ρυθμό τῆς εὐχῆς. Σηκώθηκε. Φίλησε τά πόδια τοῦ Κυρίου. ᾽Ασπάσθηκε μέ τήν ἴδια θέρμη καί τήν Παναγία Μητέρα πού βρισκόταν δίπλα στόν ᾽Εσταυρωμένο. ῾῾Υπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς᾽, κινήθηκαν καί πάλι τά ἁγιασμένα χείλη.
 

῾Δουλᾶ, παιδί μου, προσκύνησε καί σύ. Φεύγουμε᾽.
 

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του Πάπα.

Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ιδία: το να θέλη κάνεις να γίνη καλός δια του εαυτού του. το να θέλη κάνεις να γίνη τέλειος δια του εαυτού του. Το να θέλη κανείς να γίνη θεός δια του εαυτού του. Αλλά τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος ασυναισθήτως εξισούται με τον διάβολον. Διότι και αυτός ήθελε να γίνη Θεός δια του εαυτού του, να αντικαταστήση τον Θεόν με τον εαυτόν του. Και εις την υψηλοφροσύνην του αυτήν δια μιας έγινε διάβολος, τελείως κεχωρισμένος από τον Θεόν και όλος εναντίον του Θεού. Η ουσία της αμαρτίας, λοιπόν, πάσης αμαρτίας συνίσταται εις αυτήν την αλαζονικήν αυταπάτην. Αυτή είναι η ουσία και αυτού του διαβόλου, του Σατανά. Αυτό δεν είναι άλλο τι παρά το να θέλη κανείς να μένη εις την φύσιν του, το να μη θέλη εντός του τίποτε, εκτός του εαυτού του. Ο διάβολος ευρίσκεται όλος εις αυτό: εις το να μη θέλη καθόλου τον Θεόν μέσα του, εις το να θέλη να είναι πάντοτε μόνος, πάντοτε να ανήκη εις μόνον τον εαυτόν του, πάντοτε όλος εις τον εαυτόν του, όλος δια τον εαυτόν του, πάντοτε ερμητικώς κλειστός έναντι του Θεού και παντός ό,τι ανήκει εις τον Θεόν. Και τί είναι αυτό;Ο εγωισμός και η φιλαυτία ενηγκαλισμένα εις όλην την αιωνιότητα, δηλαδή η κόλασις.

Το Βελγικό κοινοβούλιο ψήφισε την παιδική "ευθανασία" !

'Immoral' law
One man in the public gallery of Belgium's parliament shouted "murderers" in French when the vote was passed, Reuters news agency reports.

Ανήθικος νόμος.

Ένας απο τον εξώστη του Βελγικού κοινοβολίου φώναξε δυνατά στα Γαλλικά: "εγκληματίες",  όταν πέρασε η ψηφοφορία...

http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-26181615

Φώτης Κόντογλου - Καρδία συντετριμμένη

...Χρυσὰ χέρια καὶ πολλὰ χαρίσματα μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος. Δὲν τὰ μεταχειρίσθηκα γιὰ νὰ ἀποχτήσω ὑλικὰ ἀγαθά, μήτε χρήματα, μήτε δόξα, μήτε κανενὸς εἴδους καλοπέραση. Τὰ μεταχειρίσθηκα πρὸς δόξαν τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας του. Ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό μου παράβλεψα, μὰ καὶ τοὺς δικούς μου, τὴ γυναῖκα μου, τὰ παιδιά μου καὶ τὰ ἐγγόνια μου τὰ ἀδίκησα, κατὰ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου. Κανένας ἄνθρωπος δὲν στάθηκε τόσο ἀνίκανος νὰ βοηθήσει τοὺς συγγενεῖς του, ὅσο ἐγώ. Μ᾿ ὅλο ποὺ εἶχα ἕνα ὄνομα καὶ πολλοὺς θαυμαστές, ποτὲ δὲν τὰ μεταχειρίσθηκα γιὰ ὠφέλειά μου, τόσο, ὥστε ν᾿ ἀποροῦν οἱ γνωστοί μου κι οἱ ξένοι. Ἤμουνα προσηλωμένος στὸ ἔργο ποὺ ἔβαλα γιὰ σκοπό μου, καὶ στὸν σκληρὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Γιὰ τοῦτο τυραννιστήκαμε καὶ τυραννιόμαστε στὴ ζωή μας. Φτωχὸς ἐγώ, φτωχὰ καὶ τὰ παιδιά μας. Βιοπάλη σκληρή. Μά, μὲ τὴν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ, ὅλα γαληνεύουν. Ὅλα τὰ θλιβερὰ τὰ περνοῦμε μὲ εὐχαριστία. Ξέρω πὼς ὅσα βάσανα μᾶς ἔρχονται, μᾶς ἔρχονται γιατὶ δὲν πέσαμε νὰ προσκυνήσουμε τὸν διάβολο, νὰ καλοπεράσουμε, παρὰ ἀκολουθοῦμε Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς δείχνει «τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδόν», καὶ σ᾿ αὐτὸν τὸν δρόμο τὸν ἀκολουθοῦμε πρόθυμα....
Ἐχτές, παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ἤμουνα ξαπλωμένος στὸ κουβούκλι μας περασμένα τὰ μεσάνυχτα, καὶ συλλογιζόμουνα. Εἶχα δουλέψει νυχτέρι γιὰ νὰ τελειώσω μία Παναγία Γλυκοφιλοῦσα, καὶ δίπλα μου καθότανε ἡ γυναίκα μου κ᾿ ἔπλεκε. Ὅποτε δουλεύω, βρίσκουμαι σὲ μεγάλη κατάνυξη, καὶ ψέλνω διάφορα τροπάρια. Σιγόψελνα λοιπὸν ἐκεῖ ποὺ ζωγράφιζα τὴν Παναγία,

Ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος σὲ λόγο του γιὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μᾶς λέγει:

Ἐλᾶτε, ἀγαπητοί, ἂς βαδίσουμε στὸν δρόμο ποὺ μᾶς ἔδειξε ὁ Κύριος,                              
γιὰ νὰ φθάσουμε μὲ χαρὰ στὴν βασιλεία του. Ἂς πάρουμε προμήθειες                             
καὶ λάδι στὰ ἀγγεῖα μας, διότι τὸ μάκρος ἐκείνου τοῦ δρόμου δὲν εἶναι                      
μικρό. Ἂς ζώσουμε λοιπὸν τὴν μέση μας μὲ ζώνη τὴν εἰλικρίνεια καὶ                             
τὴν ἀλήθεια, περιμένοντας νὰ ὑποδεχθοῦμε, ὡς ἄνθρωποι καὶ πιστοὶ                               
δοῦλοι, τὸν προσωπικό μας Δεσπότη. Ἂς ἀνάψουμε τὰ λυχνάρια μας καὶ                          
ἂς ἀγρυπνοῦμε μὲ ἀνδρεία… Νά, καὶ ἡ μητέρα μας Ἱερουσαλὴμ λέει σὲ ἐμᾶς                    
“Ποθῆστε με, παιδιά μου, ὅπως ἀκριβῶς σᾶς ποθῶ ἐγώ· τίποτε νὰ μὴ                        
ἀποκτήσετε πάνω στὴ γῆ· γιὰ τίποτε νὰ μὴ μεριμνήσετε. Διότι, νά, ὁ                            
Νυμφίος εἶναι ἕτοιμος νὰ παρουσιασθεῖ μέσα στὶς νεφέλες τοῦ
οὐρανοῦ μὲ τὴν δόξα τοῦ εὐλογημένου Πατρός, καὶ θὰ καλέσει τὸν καθένα                         
ἀπὸ ἐσᾶς μὲ τὸ ὄνομά του, καὶ θὰ τὸν βάλει νὰ καθίσει στὸ τραπέζι μὲ
τὴν παράταξη τῶν ἁγίων ἐκείνων ποὺ ζοῦν μέσα σὲ ἐκεῖνο τὸ ἀνέκφραστο
φῶς, στὴν ἄφθαρτη καὶ ἀθάνατη καὶ αἰώνια ζωή, σύμφωνα μὲ τοὺς κόπους του”.

Τι βοάτε προς με; Δεν βλέπετε ότι καρπόν ου φέρει η άμπελος αύτη;

Ο π. Θεοφάνης είδεν εις όραμά του, εις τας αρχάς του ιθ΄ (19ου) αιώνος, τη βοηθεία του Οσίου Νείλου, όρασιν φοβεράν και προφητικήν δια τους Αγιορείτας Πατέρας των ημερών μας και δι΄ ολόκληρον την Ελλάδα, της οποίας Σκέπη μοναδική ην και εστίν η Θεοτόκος. Εόρακε ούτος εν πλήθος παλαιών Αγιορειτών Πατέρων λέγοντες: «Ω, ποία ταλαιπωρία συνέβη εις την άμπελον ταύτην ; πως ησθένησαν τα κλήματα όλα ταύτα;» Και πλείστα άλλα τοιαύτα, εκφράζοντες δε ούτοι την ανησυχίαν των δια τους νυν πατέρας τους καλλιεργούντας νωχελικώς και νεωτεριστικώς το Περιβόλιον της Παναγίας. Ηκούσθη κατόπιν φωνή ερχομένη έσωθεν βροντής λέγουσα: «Άρατε την σκέπην ταύτην ότι η άμπελος αυτή ηχρειώθη και ου χρήζει της σκέπης ταύτης».

Τα φιλάνθρωπα σπλάχνα : «Νεκρός ήν και ανέζησε…»

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014
Του Ασώτου (ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ)

Η γνωστή και τόσο ζωντανή παραβολή του Ασώτου Υιού αναδεικνύει μέσα από το περιεχόμενό της τα φιλάνθρωπα σπλάχνα του Θεού, στα οποία μπορεί ν’ αναπαυθεί ο άνθρωπος όσο κι αν έχει ξεπέσει όσο χαμηλά κι αν έχει βρεθεί. Η στάση του νεώτερου υιού αλλά κυρίως του Πατέρα, δίνουν τη δυνατότητα στον άνθρωπο να εντρυφήσει μέσα από το χρυσορυχείο του ευαγγελικού λόγου και να αντλήσει βαθύτερα μηνύματα.
Η ανταρσία
Το σκηνικό που φανερώνει την ανταρσία του νεώτερου γιου κινείται στο επίπεδο μιας λογικής,

Από τον αδελφό μας Ιουστίνο : Brave German Women against Islamic prayer in Protestant Church! (Γενναία Γερμανίδα εναντίον Ισλαμικής προσευχής σε Προτεστάντικη "Εκκλησία" !