Όλες οι πίστες είναι ψεύτικες, κάλπικες, όλες του Διαβόλου. Μόνη η πίστις των ορθοδόξων χριστιανών είναι καλή και αγία. ( Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός )

παναίρεση (κατ τν γιο ουστνο Πόποβιτς) το Οκουμενισμο εναι μι κατάσταση παρκτή, πο ο πίσκοποί μας ρνονται ν ξετάσουν κα ν καταδικάσουν Συνοδικά. Εναι πρωτοφανς γεγονς στν δισχιλιετ ζω τς κκλησίας, εραρχία ν σιωπ ν καιρ αρέσεως κα ν συμπορεύεται δεκαετίες μ τν αρεση.

ς φυσικ συνέπεια ρχεται ραγδαία πικράτηση το Οκουμενισμο ποία λλοιώνει τ ρθόδοξα ασθητήρια το λαο, διαγράφοντας π τς συνειδήσεις τν χριστιανν –δι καθημερινν λόγων κα πράξεων τν γετν της– τν ρθόδοξη Παράδοση κα εσάγοντας «νέα» δθεν δ σωτηρίας, διάφορη π κείνη τν γίων.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.


Τό ὅτι ὁ Νικαίας Βησσαρίων τόν ἀπεκάλεσε μανιασμένο καί δαιμονισμένο δέν εἶναι παράξενο,διότι ἔτσι ἀπεκάλεσαν οἱ Ἑβραῖοι καί τόν Χριστό. «Περισσόν ποιῶ καί φιλονεικῶ μετά ἀνθρώπου δαιμονιαρίου · αὐτός γάρ ἔνι μαινόμενος». Τελικῶς τήν ἑπομένη ἡμέρα πού ἐσυνεχίσθη τό συμβούλιο τῶν ἀρχιερέων καί τῶν λοιπῶν Ὀρθοδόξων ὁ Συρόπουλος περιγράφει τά ἑξῆς: «Ἀρξαμένου δέ τοῦ Ἐφέσου ἀναγνῶναί τι ἐκ τῶν τοῦ Καβάσιλα περί τοῦ προτεθέντος ζητήματος, εὐθύς εἶπεν ὁ Ρωσίας · Ἡμεῖς διά ἕνωσιν καί εἰρήνην ἤλθομεν ἐνταῦθα οὐχί διά σχίσμα καί διάστασιν. Θέλωμεν οὖν ἵνα ἀναγιγνώσκωμεν καί τούς ἑνωτικούς, οὐ τούς σχισματικούς καί διϊστῶντας. Ὁ οὖν Καβάσιλας
σχισματικός ἐστι καί οὐ θέλομεν ἀναγινώσκεσθαι. Διεδέξαντο τοῦτον ὁ Λακεδαιμονίας εἰπών · Καί τί ἔχομεν τόν Καβάσιλαν; ἡμεῖς οὐκ ἔχομεν αὐτόν ἅγιον · ἀρχιερεύς ἦν, καί ἔχομεν κἀκεῖνον ὡς ἕνα τῶν νῦν ὄντων ἀρχιερέων, ὡς τόν Μονεμβασίας τυχόν ἤ ἄλλον τινά, οὐδέ ἀνάγκην ἔχομεν στέργειν τά ἐκείνου συγγράμματα. Τότε εἶπεν ὁ Ἐφέσου · Λοιπόν ἄς ἀναγιγνώσκωμεν τόν Βέκκον. Καί ἀγανακτήσας τήν ἰταμότητα καί τό θράσος αὐτῶν καί καταλαβών ὅτι πάντες σχεδόν προδεδομένοι καί ἕτοιμοί εἰσι πρός τήν τοῦ λατινισμοῦ συγκατάθεσιν ἐσιώπησε» (ὅπ. ἀν., σελ. 446).

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


   Η αποκατάστασις της κτίσεως συνετελέσθη εν τω προσώπω του Θεανθρώπου Χριστού. Από Αυτόν δε και δι΄ Αυτού μεταφέρεται εις όλους τους συσσώμους Του (πρβλ. Εφ. 3, 6), εις όλους τους ανθρώπους οι οποίοι ενεκεντρίσθησαν ως κλήματα εις Αυτόν, ως άμπελον (πρβλ. Ιωάνν. 15, 1-7). Εξ Αυτού τους διαπερά η θεανθρωπίνη αίσθησις και επίγνωσις της πανενότητος της ζωής και της κτίσεως. Αυτή η αίσθησις και η επίγνωσις συγκεντρώνεται ειδικά εις τας κεχαριτωμένας και χριστοποιημένας ψυχάς των Αγίων. Μέσα εις αυτούς με την ενέργειαν του Θεανθρώπου εθεραπεύθη από την αμαρτίαν και αποκατεστάθη η αίσθησίς των και η συνείδησίς των περί του εαυτού των και περί του κόσμου. Οι Άγιοι αυτοί είναι αναγεννημέναι και ωλοκληρωμέναι ψυχαί, που βαθμιαίως θεραπεύουν από την αμαρτίαν και την κτίσιν γύρω των και την επαναφέρουν εις την πρωταρχικήν της πανενότητα. Ως κατά χάριν «υιοί του Θεού», σώζουν την κτίσιν από τον θρυμματισμόν, από την φθοράν και από την διάσπασιν της ενότητος (πρβλ. Ρωμ. 8, 19-21).