Ἡ δοξολογία τοῦ Θεοῦ -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

«ΕΝ ΕΝΙ ΣΤΟΜΑΤΙ  ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ»

Μετά τή μνημόνευση τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου στή θεία Λειτουργία, ὁ ἱερέας ἀπαγγέλλει τήν ἐκφώνηση – πρόσκληση, γιά τή δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ: «Καί δός ἡμῖν ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ δοξάζειν καί ἀνυμνεῖν τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές ὄνομά σου, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ και τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν και ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων».

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι ἀπ’ τήν ἀρχή ὡς τό τέλος, μιά ἀσίγαστη καί «ἐκ βαθέων» γλυκύτατη δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ἄγγελοι καί ἄνθρωποι στην εὐγενέστερη καί μεγαλειωδέστερη λειτουργία τῆς ὕπαρξής τους. Τρισάγιοι καί ἐπινίκιοι ὕμνοι, ἀδιάλειπτα πληροῦν τά σύμπαντα. «Τά οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ καί τά ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς».

«Ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ». Μ’ ἕνα στόμα καί μια καρδιά. Οἱ πάντες καί τά πάντα σμίγουν σ’ ἕνα ὑμνολογικό τραγούδι χωρίς φινάλε. Και καθώς λέγει ἡ ἐξαίρετη εὐχή τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανείων:

Το «Δίκαιο της Πανδημίας» και ο οικουμενισμός της Παγκοσμιοποίησης -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η θεσμική ελίτ, επιτίθεται συλλήβδην προς τις φερόμενες ως Δημοκρατίες, διότι, αυτό το οποίο σήμερον βιώνουμε, συνιστά μία εν τη κυριολεξία, Νέα Τάξη πραγμάτων όπου, οι αφανείς ιθύνοντες νόες, εντέλλονται τις πολιτικές δυνάμεις να οικοδομήσουν μία καινοφανή πραγματικότητα βάσει της οποίας αφεύκτως και απαρεγκλίτως διαπλάθεται ένα πρωτόγνωρο ρυθμιστικό πλαίσιο.

Τα υπερ-εθνικά διευθυντήρια τα οποία συνέχονται με αποκλειστικό γνώμονα την παγκόσμια εξουσία και τον έλεγχο της κινήσεως του κεφαλαίου μέσω των Τραπεζών, επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν μία νέα πραγματικότητα, επιβάλλοντας τους ιδικούς τους κανόνες παγκοσμίως.

Η νέα πραγματικότητα αποβλέπει και κατατείνει εις την θεμελίωση μίας νεοπαγούς ολοκληρωτικής ελίτ, η οποία θέτει ως σκοπό τον πλήρη στραγγαλισμό των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών καθώς και τον απόλυτο εξανδραποδισμό και έλεγχό τους.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Το θέμα της κοινωνίας με τους αιρετικούς, ως και της εν συνεχεία κοινωνίας με τους κοινωνούντες, οι οποίοι με την πράξη τους αυτή αποβαίνουν ακοινώνητοι, είναι το μείζον και επείγον θέμα στην σημερινή εκκλησιαστική ζωή. Το εκκλησιαστικό σώμα νοσεί επικίνδυνα· υπεύθυνοι για την νόσο είμαστε όλοι, όχι μόνον οι κοινωνούντες με τους ετεροδόξους, αλλά και όσοι κοινωνούμε με τους κοινωνούντες· η εκτροπή και η παράβαση μοιάζει με τα συγκοινωνούντα δοχεία, με την μόλυνση του περιβάλλοντος, η οποία δεν περιορίζεται στον προκαλούντα την μόλυνση. Μνημονεύοντας τους πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους στις ιερές ακολουθίες, συμμετέχουμε στην οικουμενιστική αποστασία.

Walling Off – Aποτείχιση

“Those who separate themselves from communion with their Archpriest President, due to any heresy condemned by Holy Council or by Fathers, that he currently preaches in public, openly to the Church, these persons who Wall themselves Off from any Communion with such accused Bishop prior to any official condemnation by Council, not only are not subject to any canonical penalty but are also worthy of the honour befitting the Orthodox, because they have condemned, not true “Bishops”, but False-Bishops and False-Teachers. These Walled Off believers have not severed the unity of the Church by schism, but they combat to protect the Church from schisms and divisions.” (15th Canon of the Holy First-Second Apostolic Council held in 861 by St Photius the Great, Patriarch of Constantinople).

 http://www.wallingoff.com/

Η ΑΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ -- Αθωνικά άνθη.

«…Στερέωσον Κύριε την Εκκλησίαν, ην εκτήσω τω τιμίω Σου αίματι». Εκκλ. Υμνογραφία.

Εις την άστατον φοράν των εγκοσμίων πραγμάτων, εις την κενότητα του παρόντος τραγικού, των ανθρώπων βίου, εις την κοιλάδα ταύτην του κλαυθμώνος, προβάλλει, ως υπερκόσμιός τις θεία αποκάλυψις, η αγία Εκκλησία μας. «Ωραία και καλή ως ευδοκία, ωραία ως Ιερουσαλήμ, θάμβος ως τεταγμέναι», η Εκκλησία, «οι οφθαλμοί αυτής ως περιστεραί επί πληρώματα υδάτων», μεταποιεί εις εαυτήν πνευματικώς τας ανθρωποπρεπείς της ασματιζούσης νύμφης αισθητικάς παρομοιώσεις. «Ως πύργος Δαβίδ», η Εκκλησία, ωκοδομημένος επί την πέτραν της πίστεως· «χίλιοι θυρεοί κρέμανται επ’ αυτόν, πάσαι βολίδες των δυνατών». «Κνήμαι αυτής στύλοι μαρμάρινοι, τεθεμελιωμένοι επί βάσεις χρυσάς», «ως σπαρτίον κόκκινον χείλη της και η λαλιά της ωραία». «Πλόκιον κεφαλής της ως πορφύρα».                                                

Και ότε εξήλθεν από τον παγετόν της ανυπαρξίας της και, διασχίσασα τα ερέβη της αγνοίας, ενεφανίσθη εις το προσκήνιον της ανθρωπίνης ιστορίας τη αγία Πεντηκοστή, οι άγγελοι δια την τοιαύτην της Εκκλησίας πολυποίκιλον σοφίαν και αίγλην, διαπορούντες επεφώνουν εν χαρά:

''ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''

 


Βουνόν δε δασύ και κατάσκιον είναι η Θεοτόκος· βουνόν μεν λέγεται διότι καθώς το όρος και το βουνόν ούτε αροτριάται, ούτε γεωργείται, ούτε σπείρεται από ανθρώπους αλλ΄ αυτοφυώς και αγεωργήτως βλαστάνει τα υψηλά δένδρα και τα χαμόκλαδα και το χορτάρι· ούτω και η Θεοτόκος ασπόρως και αγεωργήτως εβλάστησε τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ως δένδρον μεν υψηλόν, δια το ύψος της Θεότητος ως χαμόκλαδον δε, δια την ταπεινότητα της ανθρωπίνης φύσεως και ως χόρτον, διότι τρέφει τους αυτώ πιστεύοντας. Δασύ δε βουνόν λέγεται η Θεοτόκος καθώς εις το δασύ βουνόν δεν μπαίνει τσεκούρι, ούτε χέρι ανθρώπου κόπτει τα ξύλα αυτού δια την πολλήν δασύτητα. Σίδηρος = (λογισμός πονηρός) δεν ανέβη εις Αυτήν ο γεννών σκωρίαν: (μολυσμόν και φθοράν πάθους σαρκικού), ούτε χειρ ανθρωπίνη ίνα κόψη την παρθενίαν Αυτής. Όθεν ο Δανιήλ είπε περί του όρους τούτου της Παρθένου: «Εθεώρουν, έως ου ετμήθη λίθος από όρους άνευ χειρός». Δανιήλ β:45.


Τη στ΄ (6η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του εν Κολασσαίς της Φρυγίας γενομένου θαύματος παρά του Αρχιστρατήγου ΜΙΧΑΗΛ.

Μιχαήλ ο μέγας Αρχιστράτηγος του Θεού και πάλαι μεν, προ της ενσάρκου οικονομίας, είχεν ευσπλαγχνίαν και κηδεμονίαν προς το ανθρώπινον γένος και πολλάς ευεργεσίας έδειξεν εις αυτό, αλλά και μετά την επί γης ένσαρκον παρουσίαν του Θεού Λόγου πολύ μεγαλυτέραν ευσπλγχνίαν και αγάπην έδειξεν εις ημάς τους Χριστιανούς, τους καυχωμένους εις το όνομα του Χριστού. Όθεν από τότε και περισσοτέρας ευεργεσίας έκαμεν εις ημάς, μία των οποίων είναι και η εν Κολασσαίς της Φρυγίας γενομένη, της οποίας την ανάμνησιν εορτάζομεν σήμερον. Ακούσατε όμως απ’  αρχής την υπόθεσιν προς όφελος μεν ιδικόν σας, προς τιμήν δε και έπαινον του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ. Και δια τους άλλους Αγίους της Εκκλησίας μας να διηγήται τις, ευλογημένοι Χριστιανοί, και τα έργα των τα θεάριστα να αναφέρη εις ενθύμησιν, όχι μόνον είναι καλόν προς τον Θεόν, αλλά και προς ημάς τους Χριστιανούς είναι πολύ ωφέλιμον, επειδή η ενθύμησις των Αγίων είναι σημείον της αγάπης, την οποίαν έχομεν εις αυτούς, η δε αγάπη αυτή, την οποίαν έχομεν εις τους Αγίους, προς αυτόν τον Χριστόν τον αληθή Θεόν διαβαίνει, τον οποίον αυτοί οι Άγιοι εσπούδασαν να ευχαριστήσουν με τα έργα των, από τον Οποίον και αυτοί πάλιν αντεδοξάσθησαν.

--------------------

Ο/Η Ανώνυμος είπε...

Πόσο ωραία τα λέει ο Απόστολος... Το σώμα και η ψυχή είναι ενάντια πράγματα. Το σώμα είναι γήινο και η ψυχή ουράνια. Είναι στις μέρες μας αν κάνουμε μία σύνοψη όλων των πραγμάτων ακριβώς η σύγκρουση μεταξύ της αληθινής Αγάπης και ενότητας του Χριστού που εκφράζεται με τον Τίμιο Σταυρό και της διαβολικής της εκφραζομενης με την παπικη καρδιά...

Έξοδος από της Εκκλησίας

Τι σημαίνει  η εισαγωγή, εις τα ιερά Δίπτυχα της Εκκλησίας, του ονόματος του αιρεσιάρχου Πάπα; Τι άλλο, ει μη «ομολογία» του Παπισμού. Άρνησις  της Ορθοδοξίας. Παράβασις του Θείου Νόμου. Έξοδος από της Εκκλησίας. Μετάθεσις εις την αίρεσιν. Ανταλλαγή του φωτός δια του σκότους, της αληθείας δια του ψεύδους, της Χάριτος δια του αναθέματος. Ασεβής αναγνώρισις του αιρεσιάρχου Πάπα και ένωσις μετά της παπικής αιρέσεως, της οποίας το μέρος «εις την λίμνην του πυρός και του θείου», καθ΄ ότι «ψευδοπροφήτης».

«Παν άρσεν διανοίγον μήτραν, άγιον τω Κυρίω κληθήσεται» Λουκά Β: 23.

Ο γαρ τύπος ούτος δεν αρμόζει εις κανέν άλλο παιδίον αρσενικόν και πρωτότοκον, πάρεξ εις μόνον και  μόνον τον Δεσπότην Χριστόν, και Αυτόν κυρίως επροεικόνιζε· τούτον δε γίνεται φανερόν από τα ακόλουθα· διότι κανέν από τα άλλα πρωτότοκα παιδία τω φυσικώ νόμω γεννώμενα δεν διανοίγει την μήτραν της τούτο γεννώσης Μητρός· αύτη γαρ πολύ πρότερον διανοίγεται από την συνουσίαν του ανδρός. 

(Εορτοδρόμιον σελ. 368).

ΑΠΛΗ ΚΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ -- Του Φώτη Κόντογλου

Η αγνότητα της ψυχής   

Μιά φορά είχα ένα μικρό σπιτάκι σέ μιά ερημική μεριά κοντά στή θάλασσα. Βουναλάκια μικρά τό τριγυρίζανε, βουναλάκια ήμερα καί χαρούμενα, στολισμένα μέ λίγα δεντράκια, σκοίνους, θυμάρια, πρινάρια, ρήγανη, πού μοσχοβολούσανε. Κατά τόν βορηά ήτανε μιά ρεματιά μέ λίγα πλατάνια καί μέ λυγαριές, καί στό βάθος της καταστάλιζε τό καλοκαίρι λιγοστό καθαρό αεράκι. Τήν άνοιξη τό χώμα στολιζότανε μέ αγριολούλουδα χρωματιστά, πού μέ κάνανε νά χαίρουμαι καί νά δοξάζω τόν Θεό. Τί αγνότητα πού είχε η ψυχή μου!
Είχα διαλέξει αυτό τό μέρος νά μήν έχη κανέναν δρόμο, γιά νά μήν έρχεται άνθρωπος κατά κεί. Ήμουνα καταμόναχος, ήσυχος, ξεκουρασμένος. Αποτραβιόμουνα εκεί πέρα κ’ έβγαζα από πάνω μου τίς έγνοιες καί τίς σκοτούρες, σάν τό φίδι πού βγάζει τό πετσί του. Ξανάβρισκα τή λευτεριά μου.

Holy Prophet Zacharias, Father of the Venerable Forerunner

According to the opinion of many Fathers of the Church, based on an ancient tradition, this is the Zacharias whom, as our Lord said, the Jews slew between the temple and the altar (Matt. 23:35), first, because even after the Virgin Mary gave birth, he continued to refer to her as virgin and number her among the virgins; second, because Zacharias' son John was not found during the slaughter of the Innocents, since the elderly Elizabeth had taken him and carefully hid him while he was yet an infant, in an unnamed place somewhere in the desert, where, according to the Evangelist, "the child grew, and waxed strong in spirit, and was in the deserts till the day of his showing unto Israel" (Luke 1:80). When the child was not found, his father was slain by Herod's command.