Τη ΙΕ΄ (15ην) του μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ του από μίμων.

Πορφύριος ο Άγιος Μάρτυς, μίμος ων κατά τους χρόνους του παραβάτου Ιουλιανού εν έτει τξα΄ (361), προσετάχθη μίαν φοράν από τον Παραβάτην, όταν εωρτάζοντο τα μιαρά και ανόσια αυτού γενέθλια (ήτοι η ημέρα εκείνη κατά την οποίαν εγεννήθη), να μιμηθή και να περιπαίξη τα Μυστήρια των Χριστιανών. Όθεν βαπτισθείς εις την κολυμβήθραν εφώναξε· «Βαπτίζεται Πορφύριος, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Και εξελθών του ύδατος και ενδυθείς ιμάτια λευκά, καθώς δηλαδή οι Χριστιανοί ποιούσιν όταν βαπτίζωνται, ταύτα, λέγω, ποιήσας, ωμολόγησε τον εαυτόν του Χριστιανόν με πολλήν παρρησίαν, επειδή η θεία Χάρις ενέπνευσεν εις αυτόν την ομολογίαν του ταύτην. Όθεν δια τούτο με το ξίφος την κεφαλήν αποτέμνεται.

Διαφάνεια ή ψευδαίσθηση; -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθ. Παν. Αθηνών

Η διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως, σαν στόχος της πνευματικής μας ζωής, αποκτάται, όπως γνωρίζουμε, με την εργασία της νήψεως και της εγρηγόρσεως.
Ίσως, θα έλεγε κανείς, ότι η διαφάνεια αυτή είναι μια αδιάλειπτη νηπτική λειτουργία και ποτέ μια ποιότητα πνευματικής ζωής σε σταθερή και αναλλοίωτη εικόνα αυτοσυνειδησίας. Διαφάνεια και νήψη, σαν όροι πνευματικής ζωής, δεν διαφέρουν ουσιαστικά. Κι οι δυο όροι δηλώνουν μια προσπάθεια πνευματικής διαύγειας. Ίσως η μόνη διαφορά να βρίσκεται στο γεγονός ότι εμείς τείνουμε να εννοούμε τη διαφάνεια σαν καρπό της νήψεως. Σ’ αυτή την περίπτωση η νήψη είναι η οδός που μας οδηγεί στο φωτεινό χώρο της πνευματικής ζωής που λέγεται διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως! Αυτό πάλι σημαίνει ότι, αν η νήψη δεν είναι αυθεντική, δεν φθάνουμε ποτέ στην αυθεντική διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως. Αν δεν γνωρίζουμε να νήφουμε αυθεντικά, η αυτοσυνειδησία μας δεν είναι διαφανής «εν Χριστώ Ιησού», αλλά μια ψευδαίσθηση που συντηρεί απλώς ένα χριστιανικό προσωπείο!

Russian Church holds emergency session

(ROC-DECR) - On 14 September 2018, at the Patriarchal and Synodal residence in St. Daniel’s Monastery in Moscow, the Holy Synod of the Russian Orthodox Church held an extraordinary session.

The permanent members of the Holy Synod are Metropolitan Onufry of Kiev and All Ukraine; Metropolitan Juvenaly of Krutitsy and Kolomna; Metropolitan Vladimir of Kishinev and All Moldova; Metropolitan Alexander of Astana and Kazakhstan, head of the Metropolitan area in the Republic of Kazakhstan; Metropolitan Vikenty of Tashkent and Uzbekistan, head of the Metropolitan area of Central Asia; Metropolitan Varsonofy of St. Petersburg and Ladoga, chancellor of the Moscow Patriarchate; Metropolitan Pavel of Minsk and Zaslavsk, Patriarchal Exarch for All Belarus; and Metropolitan Hilarion of Volokolamsk, chairman of the Department for External Church Relations.

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατον, 15 Σεπτεμβρίου 2018

Τη ΙΕ΄ (15ην) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου,  μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΝΙΚΗΤΑ.                                   

Νικήτας, ο της νίκης φερώνυμος και του Χριστού στρατιώτης γενναιότατος, ο περικαλλής και θαυμάσιος, εγεννήθη από γονείς περιφανείς και πλουσίους, το γένος Γότθους. Το γένος τούτο είναι βάρβαρον και σκληρόν, και κατοικεί εις τον ποταμόν Ίστρον, όστις κατά την εγχώριον γλώσσαν λέγεται Δούναβις. Ανετράφη δε ο Άγιος Νικήτας με βάρβαρα και απάνθρωπα ήθη, καθώς ήτο επόμενον κατά το τοπικόν έθος να τον αναθρέψουν οι γονείς αυτού. Επειδή αν και ήσαν πλούσιοι και ένδοξοι, όμως δεν ήτο ακόλουθον να μη είναι όμοιοι με τους λοιπούς Γότθους· τούτο δε είναι το πλέον θαυμασμού άξιον, ώστε και να απορήση κανείς.

Τη αυτή ημέρα ΙΔ΄ (14ην) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Νέος Οσιομάρτυς ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ο εν Θεσσαλονίκη μαρτυρήσας κατά το έτος αφκζ΄ (1527)

ο και μαθητής χρηματίσας του Αγίου Νήφωνος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ξίφει τελειούται.                                      

Μακάριος  ο αοίδιμος Οσιομάρτυς ποίαν μεν είχε πατρίδα, και ποίων γονέων ήτο υιός, δεν εφανέρωσεν ιστορία ιδιαιτέρα· ότι δε υπήρξε μαθητής του αγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κυρίου Νήφωνος, ωραίος μεν το σώμα, ωραιότερος δε την ψυχήν, και ότι μαρτυρικόν τέλος έλαβε, το ευρίσκομεν γεγραμμένον εις τον Βίον τού αυτού Αγίου Νήφωνος.

Τη αυτή ημέρα ΙΔ΄ (14ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΑΠΑ.

Πάπας ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους Μαξιμιανού του βασιλέως και Μάγνου ηγεμόνος της πόλεως Λαράνδου της επαρχίας Λυκαόνων. Ο δε τρόπος του Μαρτυρίου αυτού είναι ποικίλος και πολυειδής· διότι και πληγάς εις τας σιαγόνας έλαβε, και κρεμασθείς εξέετο δια σιδηρών ονύχων, και καρφωθέντων εις τους πόδας του σιδηρών υποδημάτων ηναγκάζετο να τρέχη με αυτά έμπροσθεν των ίππων και ούτω με τοιαύτας βασάνους παρέδωκεν ο μακάριος την μακαρίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού.

Τη αυτή ημέρα ΙΔ΄ (14ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου των Αγίων Εκατόν Εβδομήκοντα Πατέρων, των εν Κωνσταντινουπόλει κατά των Μονοθελητών συνελθόντων.

Η Αγία Έκτη Οικουμενική Σύνοδος συνηθροίσθη εν τω Τρούλλω του παλατίου τω λεγομένω Ωάτω, επί της βασιλείας Κωνσταντίνου του Παγωνάτου, πατρός Ιουστινιανού του Β΄ του καλουμένου Ρινοτμήτου, εν έτει χπ΄ (680) μ.Χ. Λέγεται δε αύτη Τρίτη των εν Κωνσταντινουπόλει γενομένων. Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήτο ο Γεώργιος, Πάπας δε της Ρώμης ο Αγάθων. Παρόντες εν αυτή ήσαν ρο΄ (170) Άγιοι Πατέρες, προεξήρχον δε της Συνόδου ο Κωνσταντινουπόλεως Γεώργιος παραστάς εν τη Συνόδω αυτοπροσώπως, ο Ρώμης Αγάθων, όστις αντεπροσωπεύετο δια τοποτηρητών (Θεόδωρος και Σέργιος Πρεσβύτεροι και Ιωάννης Διάκονος), Πέτρος Μοναχός τοποτηρητής του θρόνου Αλεξανδρείας, Θεοφάνης ο Αντιοχείας (ο μετά τον υπό της Συνόδου ταύτης καθαιρεθέντα Μακάριον πατριαρχεύσας) και Γεώργιος Ιερομόναχος Τοποτηρητής του θρόνου Ιεροσολύμων.

Στον Α´ Ἀσκητικὸν Λόγον του ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει τὰ ἑξῆς:

«Νὰ μὴ εἶσαι περίεργος, οὔτε νὰ θέλης νὰ βλέπης τὰ πάντα, γιὰ νὰ μὴ εἰσχωρήση στὴν διάνοιά σου τὸ ἐπικίνδυνον δηλητήριον τῶν παθῶν. Βλέπε ὅσα εἶναι χρήσιμα, ἄκουε ὅσα εἶναι ἀπαραίτητα, λέγε ὅσα εἶναι χρήσιμα καὶ νὰ ἀποκρίνεσαι ὅσα ὠφελοῦν».

Τη αυτή ημέρα ΙΔ΄ (14ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη της ευσεβεστάτης βασιλίσσης ΠΛΑΚΙΛΛΗΣ, συζύγου γενομένης του ευσεβεστάτου βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου.

Πλακίλλα η ευσεβεστάτη και Αγία βασίλισσα ήτο γυνή  του ευσεβεστάτου βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου του εν έτει τοθ΄ (379) βασιλεύσαντος· καίτοι δε έχουσα την επί γης βασιλείαν, ηγάπα όμως και επεθύμει να αποκτήση περισσότερον την Βασιλείαν των ουρανών. Δια τούτο δεν εξώθει αυτήν εις υπερηφάνειαν το ύψος της επιγείου βασιλείας, όπερ είχεν, αλλά μάλλον εταπείνωνε και ήναπτεν αυτήν εις τον πόθον τής ουρανίου Βασιλείας. Όσον δε μεγάλη ήτο η ευεργεσία, την οποίαν εχάρισεν εις αυτήν ο Θεός, τόσον και αυτή έδειξε μεγάλην αγάπην εις τον ευεργέτην αυτής Κύριον.

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΛΑΤΑΝΙΩΤΙΣΣΑ

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ 
ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ


Με λαμπρότητα τελέστηκε σήμερα η πανήγυρις για το γενέσιο της Υπεραγίας Θεοτόκου στον Ιερό και μοναδικό χώρο της Παναγίας της Πλατανιώτισσας στο ομώνυμο χωριό των Καλαβρύτων.

Λόγος Δ΄ εἰς τήν ῞Υψωσιν τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ ΦΙΛΟΘΕΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως

α´ ᾿Επειδή ἀπεκόπημεν ἀπό τήν πρώτη καί θεία καί μακαρία ζωή λόγῳ τῆς παραβάσεως τοῦ προπάτορος, καί μακρυνθέντες ἀπό τόν Θεόν, ἐγίναμε  ἐξόριστοι τοῦ Παραδείσου, καί ξεπέσαμε εἰς μία πολύ ἁμαρτωλή ζωή, καί κατεκρίθημεν εἰς τό νά ἀποθάνωμε, καί  κατατεμαχισθήκαμε σέ ἀναρίθμητες γνῶμες, καί πλάνες καί ἀσέβειες, ὡς  δοῦλοι τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου μέ τίς φιληδονίες καί τά πάθη τῆς σαρκός, καί διά τοῦτο εἴχαμε ἀνάγκη νά σαρκωθῇ ὁ Θεός, ὁ ῾Οποῖος δέν ὑπέφερε τήν ζημία τοῦ πλάσματός Του, οὔτε ἤθελε νά τό ἀφήσῃ νά καταστραφῇ·  προκειμένου ἀπό Αὐτόν πού ἐπλάσθημεν, ἀπό Αὐτόν καί νά ἀναπλασθῶμεν, δι᾿ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον, ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ  καί Λόγος, ὁ ῾Οποῖος ἀπ᾿ αἰῶνος ὑπάρχει μαζί μέ τόν Πατέρα, ἄχρονος ὤν,  εὐσπλαγχνισθείς τήν φύσιν μας, ἡ ὁποία ἐγλίστρησε καί ἀπεμακρύνθη ἀπό τό καλό, καί ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας ἔφθασε εἰς τά βάθη τοῦ ᾅδου· εὐδόκησε καί ἠθέλησε νά γίνῃ ἄνθρωπος σέ μία ὡρισμένη στιγμή,  καί νά εἰσέλθῃ μέσα εἰς τόν χρόνον, καί νά γίνῃ ὅμοιος κατά πάντα μέ ἡμᾶς, πλήν τῆς ἁμαρτίας.

Λόγος Γ΄ εις την Ύψωσιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού Του εν αγίοις πατρός ημών Ανδρέου Αρχιεπισκόπου Κρήτης του Ιεροσολυμίτου

Σταυρού πανήγυριν άγομεν, και το της Εκκλησίας άπαν καταστράπτεται πλήρωμα. Σταυρού πανήγυριν άγομεν, και χαράς μαρμαρυγαίς το της οικουμένης καταλάμπεται πρόσωπον. Σταυρού πανήγυριν άγομεν, δι΄ ου το σκότος ηλάθη, και το φως αντεισήχθη. Σταυρού πανήγυριν άγομεν, και τω Σταυρωθέντι συνεπαιρόμεθα, την γην αφέντες κάτω μετά της αμαρτίας, ίνα τα άνω κτησώμεθα. Σταυρός υψούται και συνανυψοί χαμαί κειμένην την ανθρωπότητα. Σταυρός υψούται, και των δαιμόνων καταπτήσσει φρυάγματα. Σταυρός υψούται και του Σατάν η αντιπίπτουσα δύναμις υποχωρεί και συστέλλεται. Σταυρός υψούται, και πόλεις πανηγυρίζουσι, και λαοί χαρμόσυνα σπένδουσι. Και το μνησθήναι μόνον Σταυρού, χαράς υπόθεσις πρόδηλος και συστολή σκυθρωπότητος· το δε και τύπον οράσθαι Σταυρού, ηλίκον; Ανδρείας γαρ πρόξενον και δειλίας απαλλαγή τω προσβλέποντι γίνεται.

Λόγος Β΄ εις την ύψωσιν του Τιμίου Σταυρού. Του εν Αγίοις πατρός ημών Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κων/πόλεως του Χρυσοστόμου.

Πάσα μεν η από των χειρόνων επί τα κρείττονα μεταβολή μεγίστην χαράν και ευφροσύνην τω γένει των ανθρώπων κατεργάζεται· πέφυκε γαρ η ανθρωπίνη φύσις, των κρειττόνων ορεγομένη αεί, σπεύδειν επί την των βελτιόνων κατάληψιν. Ούτω γουν, ηδεία τοις πλέουσιν η εκ χειμώνος εις ευδίαν και γαλήνην μετάβασις· ηδεία δε και τοις οδοπόροις, η εκ καμάτου επ΄ ανάπαυσιν ησυχία· ηδεία δε και τοις λυπουμένοις, η εκ κατηφείας εις ευφροσύνην μετάθεσις· ηδυτέρα δε και τοις νοσούσιν η εξ ασθενείας εις υγίειαν και ευρωστίαν ανάληψις· ηδεία δε και τοις πολεμίοις η από έχθρας εις φιλίαν και ειρήνην βεβαίωσις· ηδυτέρα δε και η από του σκότους και της νυκτός εις την ημέραν μετάπτωσις. Και πάσα πράξις, ως έστιν ειπείν, ηδυτέραν έχει την εργασίαν, όταν όφελος μετά τοις ποθούσιν αυτήν απεργάζηται.