Ο ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ --- Τοῦ κ. Θεοδώρου Γεωργοπούλου, Θεολόγου

Ἡ ἀγγλικανικὴ περιεκτικότης δικαιολογεῖ τὴ συνύπαρξη χριστιανικῶν καὶ εἰδωλολατρικῶν ἀντιλήψεων στὴ ζωὴ καὶ τὴ συμπεριφορὰ τῶν μελῶν της. Δυστυχῶς αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς περιεκτικότητος ἔχει εἰσέλθει πρὸ πολλοῦ καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὑπάρχουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία παραδοσιακοὶ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν ὅ,τι πιστεύει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Καὶ ὑπάρχουν καὶ κληρικοὶ οἰκουμενιστές, ποὺ δὲν πιστεύουν στὴν Ὀρθοδοξία. Ὑπάρχουν καθηγητὲς τῶν θεολογικῶν σχολῶν, οἱ ὁποῖοι διδάσκουν αἱρετικὲς διδασκαλίες ἢ εἶναι ὀρθολογιστὲς καὶ ἄπιστοι. Ὑπάρχουν θεολόγοι στὴ Μέση Ἐκπαίδευση, οἱ ὁποῖοι τυχαίως εὑρέθησαν στὶς θεολογικὲς σχολές, διότι ὁ τρόπος τῶν πανελληνίων ἐξετάσεων τούς ἐξέβρασε ἐκεῖ. Αὐτοὶ στὰ σχολεῖα διδάσκουν, ἀλλὰ δὲν πιστεύουν ὅσα διδάσκουν. Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους ἄλλωστε μαρτυρεῖ περὶ τῆς ἀπιστίας τους καὶ τῆς πλήρους ἐκκοσμικεύσεώς τους. Κυκλοφοροῦν θεολογικὰ ἔργα, ποὺ ἀρνοῦνται βασικὰ δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ἐφθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ διακηρύττωμε ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ξεπερασμένοι καὶ ὅτι πρέπει νὰ πᾶμε σὲ μιὰ νέα μεταπατερικὴ θεολογία.

Ὑπάρχουν κληρικοὶ καὶ θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐναντίον τῆς πολυτεκνίας. Καὶ τὸ διακηρύττουν ἐμπράκτως, διότι εἶναι γονεῖς 1 ἢ 2 παιδιῶν. Οἱ ἱεροὶ κανόνες ἀπαγορεύουν σὲ ἄνδρες, ποὺ ἔχουν τελέσει δεύτερο γάμο, νὰ ἱερωθοῦν. Καὶ ὅμως ὑπάρχουν σύγχρονες περιπτώσεις διγάμων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπηρέτησαν ἀνενόχλητοι κοντὰ σὲ ἰσχυροὺς ἐπισκόπους. Σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση συνέβη κάτι χειρότερο: Ἄγαμος κληρικὸς πέταξε τὰ ράσα καὶ ἐνυμφεύθη. Μετὰ τὸν γάμο του ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ ἐπίσκοπο ὡς ἔγγαμος κληρικὸς πλέον. Καὶ ἡ διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔλαβε κανένα μέτρο ἐναντίον τῶν κραυγαλέων αὐτῶν κανονικῶν παραβάσεων. Μέσα στὴν ἱερὰ σύνοδο τῆς ἱεραρχίας μητροπολίτης μεγάλα φρονῶν γιὰ τὶς θεολογικές του γνώσεις, σὲ εἰσήγησή του διεκήρυξε ὅτι καμμία ἐκκλησία δὲν κατέχει τὸ ἀποκλειστικὸ προνόμιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὴ εἶναι ἡ φρικτότερη μορφὴ τῆς παναιρέσως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Κι ὅμως ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δὲν τὸν ἀνεκάλεσε στὴν τάξη. Οὔτε κάποιος ἄλλος ἐπίσκοπος ἀπὸ τοὺς συμμετέχοντες σʼ αὐτὴ τὴ σύνοδο τῆς ἱεραρχίας διεμαρτυρήθη γιὰ τὴν κηρυττόμενη «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» αἵρεσιν. Πρὸς αἰώνιον αἶσχος αὐτῶν ποὺ τὸ ἐζήτησαν, μὲ ἔγγραφο δῆθεν τῆς Δ. Ἱ. Συνόδου, μὲ πλαστογραφημένες 9 ὑπογραφὲς συνοδικῶν μητροπολιτῶν, ἐζητήθη ἀπὸ τὴν Ἀρχὴ προσωπικῶν δεδομένων νὰ ἀναγνωρισθῆ ἡ ὁμοφυλοφιλία ὡς ἰδιωτικὴ ὑπόθεση τῶν ἐπισκόπων! Ἡ Ἀρχὴ προσωπικῶν δεδομένων, πρὸς τιμήν της, ἀρνήθηκε νὰ ἐκδώση τέτοια βρωμερὴ ἀπόφαση. Ἀντιθέτως μάλιστα, διεκήρυξε μὲ ἀπάντησή της, ὅτι οἱ ἐπίσκοποι εἶναι δημόσιοι λειτουργοὶ καὶ πρέπει ἡ ζωή τους νὰ ἀντέχη στὸν δημόσιον ἔλεγχον. Ἐν ἀντιθέσει μὲ ὅσα διακηρύττει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος περὶ ὑποδειγματικῶν ἱερατικῶν οἰκογενειῶν καὶ ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν πιστεύει, πλεῖστοι κληρικοὶ ζοῦν κοσμικώτατα. Οἱ οἰκογένειες αὐτῶν τῶν κληρικῶν δὲν διαφέρουν σὲ τίποτε ἀπὸ τῶν ἀπίστων κοσμικῶν τὶς οἰκογένειες. Παπαδιὲς καὶ παπαδοπαίδια ντύνονται ἢ μᾶλλον γδύνονται μὲ τὴ μόδα καὶ ἀπολαμβάνουν ὅλες τὶς κοσμικὲς ἁμαρτωλὲς τέρψεις. Οἱ πλεῖστοι ἐπίσκοποι ἔχουν καταργήσει στὴν πράξη τὰ κωλύματα ἱερωσύνης. Γιʼ αὐτὸ ἔχουν εἰσέλθει στὸν κλῆρο τόσοι ἀνάξιοι κληρικοί, κατασκανδαλίζοντας μὲ τὴ ζωὴ τους τὸ ἀποίμαντο ποίμνιο. Εὑρέθη μάλιστα μεγαλόσχημος κληρικός, μὲ τεράστια οἰκονομικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἰσχύ, ὁ ὁποῖος διεκήρυξε σὲ βιβλίο του σχετικὸ μὲ τοὺς ἱεροὺς κανόνες αὐτὴ τὴν τερατώδη  αἱρετικὴ δοξασία: «Ἁμαρτίαι πρότεραι ἀρχιερέως, οἱαιδήποτε ἂν ὦσι, κατὰ τὴν χειροτονίαν αὐτοῦ συγχωροῦνται».Ἡ αἱρετικὴ αὐτὴ διδασκαλία φαίνεται ὅτι γίνεται ἀποδεκτὴ καὶ ἀπὸ ἄλλους ἐπισκόπους. Ἔτσι ἐξηγεῖται, γιατί εἰσῆλθαν στὸ σῶμα τῶν ἐπισκόπων τόσοι ἀνώμαλοι, κατασκανδαλίζοντας τὸν λαὸ καὶ διασύροντας τὴν Ἐκκλησία. Οἱ ἐπίσκοποί μας ἰδιαιτέρως, ἀνέχονται τὰ πάντα στοὺς Χριστιανούς. Τοὺς μεγαλύτερους σκανδαλοποιοὺς καὶ ἀπίστους καὶ ὑβριστὲς τοῦ Χριστοῦ τοὺς δέχονται καὶ τούς ἐνταφιάζουν μετὰ πάσης τιμῆς ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ νὰ φανῆ σὲ ποιὸ βαθμὸ ἔχει προχωρήσει ἡ ἐκκοσμίκευση στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀρκεῖ νὰ ἐπισημάνουμε τὸ ἑξῆς: Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γνωρίζει μόνον δύο λόγους διαζυγίου. Ἡ σύζευξη τῆς Ὀρθ. Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν ἄθεη πολιτεία τὴν ὡδήγησε νὰ δεχθῆ δέκα (10) λόγους διαζυγίου! Δηλαδὴ ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία σὲ κραυγαλέα ἀντίθεση μὲ τὴν διδασκαλία της, συνεργεῖ μὲ τὸ κράτος στὴ διάλυση τῆς οἰκογενείας. Αὐτὸ ἰδιαιτέρως μὲ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ αὐτομάτου καὶ συναινετικοῦ διαζυγίου. Παρουσιάσαμε κάποια σημεῖα ποὺ ἀποδεικνύουν τὴν ἐκκοσμίκευση καὶ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Φρονοῦμε ὅτι ἡ κυριώτερη αἰτία αὐτοῦ τοῦ ἀγγλικανισμοῦ εἶναι ὁ συνεχὴς συγχρωτισμὸς μὲ τοὺς αἱρετικούς τοῦ παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.). Ἐκεῖ ἄρχισε ἡ διάβρωση τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὅταν διαβρωθῆ ἡ πίστη, τότε ἀρχίζει καὶ ἡ νοθεία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους. Πίστη καὶ ἦθος εἶναι ἀλληλοεξαρτώμενα. Ὅσοι παραδοσιακοὶ κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ βλέπουν αὐτὴ τὴν εἰσβολὴ τοῦ ἀγγλικανισμοῦ στὴν Ἐκκλησία μας, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀντιδράσουν. Μόνο μὲ ἀγῶνα καὶ ἀντίσταση νικῶνται οἱ αἱρέσεις. Αὐτὴ ἦταν ἡ τακτική τῶν Ἁγίων Πατέρων. Καὶ ἡ τακτικὴ αὐτὴ εἶναι δοκιμασμένη ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια. Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ» πρέπει ὄχι μόνον νὰ ὑπογραφῆ ἀπὸ ὅλους τούς πιστούς, ἀλλὰ καὶ νὰ γίνη σημαία στὴν ἀντίσταση κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ.