ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ ΘΕΩΡΙΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ -- Τοῦ κ. Κυπριανοῦ Χριστοδουλίδη

ΚΑΤΑ τὴν προσφώνησή του, στὴ 12η ΣυνέλευσηἘπισκόπων στὸ Βατικανὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2008, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶπε: «Ὁμοῦ μετὰ τοῦ πρωτείου, ἡ συνοδικότης ἀποτελεῖ τὴν σπονδυλικὴν στήλην τῆς διοικήσεως καὶ τῆς ὀργανώσεως τῆς Ἐκκλησίας». Καὶ ἀκόμη : «Ἡ ἀλληλοεξάρτησις μεταξύ τοῦ πρωτείου καὶ τῆς συνοδικότητας ἐμποτίζει τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας». Ἐκπλήσσεται καὶ μαζὶ θαυμάζει κανείς, γιὰ τὴν ἀπίστευτη ὑποκρισία, τὴν ἀπύθμενη ἀνοησία, τὴν πλήρη κοροϊδία πάντων. Τί μᾶς λέει δηλαδὴ ὁ παναγιότατος μὲ αὐτὰ τὰ «ὁμοῦ μετὰ τοῦ πρωτείου, ἡ συνοδικότης ἀποτελεῖ τὴν σπονδυλικὴν στήλην τῆς διοικήσεως καὶ τῆς ὀργανώσεως τῆς Ἐκκλησίας» καὶ τὸ «ἡ ἀλληλοεξάρτηση μεταξὺ πρωτείου καὶ συνοδικότητας ἐμποτίζει τὴν ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας»; (Σημ. Ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὀργάνωση καὶ διοίκηση;). Τὸ πρωτεῖο μᾶς τὸ προσδιορίζει πλήρως ἡ Β΄ Βατικανὴ Σύνοδος, ἡ ὁποία καὶ δὲν ἀφήνει περιθώρια παρερμηνειῶν ὡς πρὸς τὴν «συνοδικότητα». Αὐτὴ ὁρίζεται ὡς Σύλλογος ἢ σῶμα Ἐπισκόπων. Πῶς ὅμως ἐννοεῖ ὁ παναγιότατος τὴ «συνοδικότητα»; Ἁπλὴ σύναξη καὶ συγκέντρωση Ἐπισκόπων, πού καλοῦνται νὰ λάβουν ἀποφάσεις, ὅταν προκύπτει κάποιο σοβαρὸ ζήτημα;
---------------------

Ο/Η Marinos Ritsoudis είπε...

Όταν ξεφεύγουν τους ρόλους τους και έχουν αποκόψει την Κεφαλήν που είναι ο Δεσπότης Χριστός, αυτά πρεσβεύουν.

Και βέβαια αυτά τα έλεγε το 2008, σήμερα αυτές τις ημέρες με το Ουκρανικό ζήτημα, έχει μεταλλαχθεί το δικό του Συνοδικό σύστημα, και έχει αναβαθμιστεί σε παπικό πρωτείο στην Ανατολή.

Ο λόγος λοιπόν για να είναι ακριβής θα πρέπει να λεχθεί, "ομού τα δύο Πρωτεία, αποτελούν την σπονδυλική στήλη και την οργάνωση της Εκκλησίας, σε Ανατολή και Δύση, και μην τολμήσει κανείς να τα αμφισβητήσει".

Ἂν εἶναι ἔτσι, ἡ συνοδικότητα ἀποτελεῖ θεσμό. Ἀποτελεῖ τὴ διαχρονικὴ παρουσία ἑνὸς «τότε» σὲ ἕνα «σήμερα», ἑνὸς παρελθόντος σὲ ἕνα παρόν, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι τὰ ἐσκαμμένα δὲν ὑπερβαίνονται. Μὲ ἄλλα λόγια, γιὰ νὰ καταλαβαινόμαστε, ἡ συνοδικότητα δὲν εἶναι «Σύλλογος» (sic) ἐν χορῶ. Εἶναι ἡ ἐνυπόστατη καὶ ἔνσαρκη φανέρωση τῶν Συνόδων, ἀρχῆς γενομένης ὑπὸ τῶν Ἀποστόλων, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀβίαστα τὴν ἀποκαλοῦμε Θεσμό. Ἐμεῖς λοιπὸν ἔχουμε τὸν Θεσμὸ τῶν Συνόδων. Τί γίνεται ὅμως τώρα, ποὺ ἔχουμε ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ τὸ θεσμὸ τοῦ Πρωτείου καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ θεσμὸ τῶν Συνόδων; Ὁ μὲν Πρῶτος, μὲ τὸ ἀξίωμά του ὡς ἀντιπροσώπου τοῦ Χριστοῦ καὶ ποιμένα ὅλης της Ἐκκλησίας, ἔχει πλήρη, ὑπέρτατη καὶ παγκόσμια ἐξουσία μέσα στὴν Ἐκκλησία. Ὁ ἄλλος ὅμως, ὁ Δεύτερος, ποὺ αὐτοπροσδιορίζεται (κακῶς) μὲ τὸν ὅρο τῆς «συνοδικότητας», καὶ διὰ τὰ καθ᾽ ἡμᾶς εἶναι ὁ θεσμὸς τῶν Συνόδων, τί ρόλο μπορεῖ νὰ ἔχει; Οἱ Σύνοδοι εἶχαν ὡς κεφαλὴ τὸν Τριαδικὸ Θεό, τὸ ἅγιον Πνεῦμα. Τώρα στὴ θέση του θὰ βάλουμε τὸν ἀντιπρόσωπο τοῦ Χριστοῦ;  Ἂν εἶναι ἔτσι, δὲν εἶναι ἀπαραίτητη ἡ συνοδικότητα. Ἄχρηστος ὁ ρόλος του. Τί λογῆς εἶναι αὐτὴ ἡ ἀλληλοεξάρτηση μεταξὺ πρωτείου καὶ συνοδικότητας; Θὰ ἔχουμε ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὸν «ἀντιπρόσωπο», ποὺ ἄλλοτε θὰ μᾶς διαμηνύει τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς πνεῦμα, ἄλλοτε τὸ ἐκ τοῦ υἱοῦ, ἄλλοτε αὐτοῦ τοῦ ἰδίου πνεύματος καὶ ἄλλοτε ὅλους τούς πιθανοὺς συνδυασμούς; Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος, πού θὰ ἀνατεθεῖ στὴν, ὑπὸ ἀλληλοεξάρτηση, «συνοδικότητα»; Μά, τότε, τὸ καλύτερο ποὺ θὰ εἶχε νὰ κάνει ὁ δεύτερος (τῆς συνοδικότητας) ὑπὸ τὸν πρῶτο, θὰ ἦταν ἁπλὰ νὰ ἐγγραφεῖ μέλος τῆς Ρωμαϊκῆς Κουρίας ἢ ὅπου ἀλλοῦ καὶ τὸ θέμα τελειώνει ἐκεῖ. Πάλι ἄχρηστος ὁ ρόλος του. Ἀλλὰ ξέχασα. Πρωτεῖο καὶ συνοδικότητα ἀποτελοῦν τὴν σπονδυλικὴ στήλη τῆς διοίκησης καὶ τῆς ὀργάνωσης τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πρῶτος θὰ διοικεῖ, ὁ δεύτερος θὰ ὀργανώνει. Καμία σχέση μὲ ἄλλο τίποτα. Τοῦ λοιποῦ, ὅταν ἀκοῦμε γιὰ Ἐκκλησία τὸ μυαλό μας θὰ πηγαίνει μόνο σὲ ὀργανωτικῆς καὶ διοικητικῆς φύσεως θέματα. Ὅ,τι ἔχει σχέση μὲ τὰ οὕτω πῶς λεγόμενα «πνευματικά», ὁ ἐνδιαφερόμενος καλεῖται νὰ ἀνοίξει τὰ βιβλία τῆς φιλοσοφίας, τῆς Τέχνης κλπ. κλπ. Σὲ λίγο μπορεῖ νὰ κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους καὶ βιβλία «πνευματολογίας», ὅπως εἶναι γιὰ παράδειγμα ἡ παγκόσμια ἁγία γραφή, τῶν κυρίων Μοῦν καὶ Ἀγουρίδη. Ἐκεῖ μέσα θὰ βρίσκει αὐτὸ ποὺ ψάχνει.