«Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» (Λουκ. 2, 15)

Εἶναι καιρὸς, πιστεύω, ὅλοι ὅσοι ἐπιζητοῦν μιὰν ἑρμηνεία τοῦ Μυστηρίου τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐξετάσουν μία-μία τὶς λέξεις αὐτὲς, ποὺ φανερώνουν μία πρόθεση καὶ μία πίστη. Γιατὶ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ξεκινήσεις νὰ πᾶς στὴν ὁποιαδήποτε Βηθλεὲμ δίχως νἄχεις ἱκανὰ ἀποθέματα Πίστης καὶ Θέλησης. Οἱ «ἄνθρωποι οἱ ποιμένες», λοιπόν, μᾶς διδάσκουν πολλὰ καὶ κορυφαῖα, μάλιστα, σὲ καιροὺς ὅπως περίπου ἦταν καὶ οἱ δικοί μας: παραγεμισμένοι μὲ ἀνομία, ξεπεσμὸ, μαρτύριο καὶ ἀπουσία φιλανθρωπίας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Παρουσία Του ἀνάμεσά τους, ἀνάμεσα στὸν τότε κόσμο ἦταν τελείως ἀνεπιθύμητη, «ἔτεκεν τὸν υἱόν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύμματι» (Λκ. 2, 7). Ὅπως καὶ στὰ σπίτια μας, στὰ μέγαρα τοῦ κόσμου τούτου, παντοῦ. Τόπος δὲν ὑπάρχει γιὰ τὸ Χριστὸ, ἐπειδὴ ἐνοχλεῖ μὲ τὰ μαθήματα ποὺ δίνει: τῆς Πτωχείας καὶ τῆς Ταπείνωσης. Μιᾶς ταπείνωσης ποὺ διδάσκει μέν, ἀλλὰ καὶ προκαλεῖ. Προκαλεῖ κυρίως μὲ τὴν καθάρια θέση ποὺ ἐμφανίζει, προβάλλει καὶ ὑπερασπίζεται. Τὴ θέση τῆς εἰλικρίνειας ὅτι αὐτὰ ποὺ κατέχει ὁ καθένας μας εἶναι πάντα διαθέσιμα καὶ γιὰ τὸ συνάνθρωπο, ὅπως τὸ πρόσφορο τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας:  Δὲν ἀπομένει στὸ Ἱερὸ Βῆμα, ἀλλὰ μοιράζεται, δωρίζεται, χαλαλίζεται γιὰ τὸν πλησίον…. Ποιὸν, ἄραγε;

Ἄς κοιτάξουμε νὰ Τόν ἀναζητήσουμε, ἀφοῦ πρῶτα πασχίσουμε νὰ μάθουμε «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»... Χριστούμεννα 2014. Ἄραγε σκέφτηκε κανένας ἄν αὐτὰ τὰ Χριστούνεννα μπορεῖ νὰ εἶναι τὰ ἔσχατα ποὺ θὰ ζήσει σ᾿ αὐτὸν τόν μάταιο καὶ φρενήρη κόσμο; Κι ἄν τὸ ἐρώτημα αὐτὸ τὸ ἐμβιώσει ὁ καθένας, τότε ποιὸς ὁ λόγος ὥστε νὰ μὴν ἀναζητήσει ἔστω γιὰ μιὰ καὶ μοναδικὴ φορὰ στὴ ζωή του τὸ «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»;

Πηγή : ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ