1821 – 2021. Το τέλος μιας γιορτής που δεν άρχισε ποτέ. -- γράφει ο συγγραφέας Πάνος Τσεπενέκας

Τελείωσε η χρονιά του εορτασμού των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και η πολιτική ηγεσία του τόπου «ξεφορτώθηκε» μια ενοχλητική υποχρέωση με κάποιες τυπικές και διεκπεραιωτικές εκδηλώσεις.

Θα περίμενε κάποιος πως ένα τέτοιο ιστορικό ορόσημο θα αποτελούσε αφορμή για στοχασμό και πνευματική ζύμωση μέσα στην κοινωνία, πάνω στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον του Ελληνισμού. Θα πυροδοτούσε μια ζωντανή συζήτηση μέσα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια και θα ενέπνεε τους νέους μας για νέες λαμπρές ιστορικές σελίδες. Μια ευκαιρία για επικαιροποίηση των εθνικών στόχων και των οραμάτων.

--------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἐκ καρδίας συγχαίρω τόν ἀδελφόν Παναγιώτην γιά τό ἐξαιρετικόν αὐτό κείμενον, τό ὁποῖον ἐκθύμως προσυπογράφω. Δυστυχῶς, αὐτή πού περιγράφει τό κείμενον εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια.

Όμως, δεν έγινε τίποτα απ’ όλα αυτά. Και δεν έγινε για να μην αποκαλυφθεί ότι ούτε εθνικοί στόχοι υπάρχουν, ούτε εθνικά οράματα και ούτε δυστυχώς εθνική παιδεία. Και το γεγονός αυτό, της πορείας δηλαδή του έθνους χωρίς πυξίδα, θα πρέπει να μείνει κρυφό από τους πολίτες. Η Ελλάδα όχι απλά δεν ανήκει πλέον στους Έλληνες αλλά θα πρέπει να μείνει μυστικό και σε ποιους τελικά ανήκει, μέχρι τα τετελεσμένα να είναι μη αναστρέψιμα.

Αναρωτιέται κανείς πόσοι από τους 300 που βρίσκονται σήμερα μέσα στη Βουλή των Ελλήνων έχουν διαβάσει τα απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη και πόσοι έχουν ξεφυλλίσει τη «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη» του Νικηφόρου Βρεττάκου; Πόσοι συγκινούνται όταν ακούν τον Εθνικό Ύμνο και πόσοι δακρύζουν όρθιοι στο «Τη Υπερμάχω»; Τι σχέση έχουν οι πρωθυπουργοί μας των τελευταίων χρόνων με τον Ιωάννη Καποδίστρια;

Τι θα έλεγε άραγε ο Κολοκοτρώνης αν ζούσε σήμερα και έβλεπε την πλημμυρίδα των μωαμεθανών να κατακλύζει πάλι αυτήν την  χώρα; Τι θα έλεγε αν έβλεπε τα γεμάτα τζαμιά και τις άδειες εκκλησίες; Τι θα έλεγε αν έβλεπε μια χρεωκοπημένη πατρίδα με πλούσιους τους πολιτικούς και τους βαρόνους της δημοσιογραφίας που συντηρούν τις αυταπάτες των πολιτών; Τι θα έλεγε αν έβλεπε μια γενιά ολόκληρη νέων Ελλήνων, πάνω από 600 χιλιάδες, να αναγκάζεται να φύγει από την πατρίδα γιατί δεν μπορεί πλέον να ζήσει σ’ αυτήν; Τι θα έλεγε αν έβλεπε το εκρηκτικό δημογραφικό πρόβλημα της χώρας που απειλεί την ιστορική συνέχεια των Ελλήνων και κανένας να μην νοιάζεται γι’ αυτό;

Πνευματικά αναστήματα ενός Παπαδιαμάντη, ενός Σεφέρη ή ενός Ελύτη δεν υπάρχουν πλέον. Ο δρόμος για να αναδειχθούν γνήσιες πατριωτικές ψυχές στον πολιτισμό έχει κλείσει οριστικά από ένα ολοκληρωτικά ελεγχόμενο σύστημα που λυμαίνεται την χώρα. Προωθούνται και αναδεικνύονται προσκυνημένοι, ετερόφωτοι φελλοί, πρόθυμοι να χειροκροτήσουν ένα νεαρό αγόρι που θα πάει με φούστα στο σχολείο του.

Ο Ελληνισμός ασφυκτιά και αργοπεθαίνει μέσα στα στενά όρια ενός στην ουσία ανθελληνικού κράτους όπου η πίστη στον Χριστό και η αγάπη για την πατρίδα λοιδορούνται και διώκονται.

Σ’ έναν σύγχρονο κόσμο που βρίσκεται σε αναβρασμό, στον οποίο ο οδοστρωτήρας της παγκοσμιοποίησης απειλεί να ισοπεδώσει λαούς και πολιτισμούς, η αφύπνιση της εθνικής μας συνείδησης, της ιστορικής μας μνήμης και της εθνικής μας ενότητας αποτελούν κρίσιμα στοιχεία για την επιβίωση μας.

Η αντίσταση και ο αγώνας «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία» γίνεται πάλι χρέος κάθε συνειδητού Έλληνα. Τα συνθήματα της επανάστασης του 1821 διακόσια χρόνια μετά γίνονται και πάλι δραματικά επίκαιρα!

1821 – 2021. Το τέλος μιας γιορτής που δεν άρχισε ποτέ. (diavlosnews.gr)