Τι καλή της Εκκλησίας η τάξις; Τι τερπνή των υπ’ αυτής υμνουμένων η ακολουθία; Και γαρ χθες η ακροτάτη των Αποστόλων κορυφή, των αγίων πάντων η απαρχή, της βασιλείας Θεού οι εξοχώτατοι, Πέτρος ημάς και Παύλος, την αυτών υμνήσαι συνειλοχότες μνήμην, μυρίας όσης ευφροσύνης και αγαλλιάσεως έπλησαν πνευματικής· σήμερον δε δι’ αυτών, ω της καταλλήλου των εορτών διαδοχής! Ω της γλυκύτητος! Όλος ο θεοειδής των Αποστόλων αναλάμψας χορός, προς την οικείαν ημάς άνεσιν και δόξαν συγκαλεί· και γαρ ουδέ έπρεπε των κορυφαίων μνημονευομένων, μη και τους ομοταγείς αυτοίς συνεπαινείσθαι· έδει δε των πρεσβυτάτων δοξαζομένων Μαθητών, ώσπερ την άλλην αρετήν και την χάριν του Πνεύματος ισότιμοι πάντες, πάντας εν σώμα και πνεύμα εν Χριστώ, ούτω και κοινήν πάσιν έδει και την δοξολογίαν αποδούναι.
Τοιγαρούν ρήξωμεν σήμερον την εύσημον προς πάντας φωνήν· ανοίξωμεν στόμα, πληρωθώμεν του Πνεύματος· και ώσπερ εκ βαθείας πηγής της καρδίας λόγον εγκυμονήσαντες αγαθόν, τοις τέκνοις του Πνεύματος, τοις του Θεού λογίοις εξερευξώμεθα Μαθηταίς, ου μακρόν ουδέ πολυσχιδή τον αίνον αυτοίς υπαγορεύοντες· συντετμημένον δε, καθ’ όσον οίον τε, και τω καιρώ πρόσφορον, και τοις αινουμένοις κεχαρισμένον προσλαλήσαντες, σύμμετρον αποδώσωμεν την ευφημίαν, τας μεν ιδιοτρόπως εκάστω παρακολουθούσας πράξεις και περιοδικάς απαγγελίας, τω περί εκάστω λόγω και καιρώ ταμιευόμενοι· νυν δε κοιναίς πάσιν ομοίως προσφωνήσωμεν λαλιαίς. Χαίρετε τέκνα, του των φώτων πατρός άξια· χαίρετε φίλοι γνώσιοι και αδελφοί του Μονογενούς, χαίρετε του Πνεύματος Κυρίου υπηρέται δραστήριοι, και οικονόμοι φρονιμώτατοι και πιστότατοι· υμείς ου τη σκιά του νόμου σαρκικώς, αλλά τη αληθεία πνευματικώς, ουδέ τύποις άχρι τέλους στοιχούντες και αινίγμασι· δια των τύπων δε και των σκιών προς αυτήν καθαρώς διαβάντες του Θεού την ειλικρίνειαν, πνεύματι τούτω και αληθεία λελατρεύκατε, και ου λελατρεύκατε μόνον αλλά και το γράμμα του νόμου κατηργήκατε, και προς το πνεύμα της χάριτος τους αξίους· υμείς του Αβραάμ αληθώς τέκνα, ως το έργον του Αβραάμ, την εις Θεόν αληθή πίστιν εργασάμενοι, απόγονοι δε του Ισαάκ, ως επαγγελίας κατά Ισαάκ γεγενημένοι τέκνα· υιοί δε τω όντι κεχρηματίκατε Ισραήλ· ου σαρκί μόνη καυχώμενοι κατά τους απειθείς, ουδέ ψιλήν την εν σώματι κομπάζοντες ευγένειαν, αλλά πρόσωπον ιδόντες Θεού εν σαρκί, και τούτω πνεύματι θείω προσπλακέντες, και νοερά πάλη συνδεθέντες, και άθλον της πάλης την Ισραήλ κληρωσάμενοι προσηγορίαν· υμείς αληθώς η επισημοτάτη των πατριαρχών εστε δωδεκάς· αι αείζωοι του αληθινού πηγαί Ισραήλ· αι των του Θεού φυλών, των ανά πάσαν την γην εκκλησιών πατριαί και αρχαί· υμών γαρ εικόνα και τύπον οι δώδεκα πάλαι του Ιακώβ εκείνου παρενέφηναν υιοί· υμών εναργή παραδείγματα της υψηλής μεν δωδεκάδος αι δώδεκα των υδάτων πηγαί, αι κατά την έρημον εκεί τότε τω Ισραήλ επιδειχθείσαι· δι’ ων το σωματικόν μεν εκείνο παρεμυθείτο δίψος, δι’ υμών δε, του της απιστίας αυχμού, πας ο πνευματικός Ισραήλ απαλλαττόμενος, τω λόγω της εν υμίν ζώσης Θεού χάριτος ζωγραφούνται και πιαίνονται. Της εβδομηκοντάδος δε πάλιν, τα των φοινίκων εβδομήκοντα στελέχη, οις εκείνοι ου μικράν της επιθυμίας εύρισκον παρηγορίαν· δια τούτων δε τα έθνη την γλυκείαν και τρόφιμον της ευσεβείας διδαχήν εκαρπώσαντο· ώσπερ δη πάλιν της ιεράς δωδεκάδος, οι συν τω Ιησού πεμπόμενοι δώδεκα, και την της επαγγελίας κατασκεπτόμενοι γην· της εβδομηκοντάδος δε των Αποστόλων, οι προς Μωσήν δια Θεού ρήματος, εβδομήκοντα συναγόμενοι πρεσβύτεροι, και από του κατ’ εκείνον ηγεμονικού πνεύματος, κατά μετάδοσιν πληρούμενοι· υμών εκείνα τε τύπος εδείκνυτο σαφής· προς δε, και η των τιμίων λίθων δωδεκάς· οι τετραστίχω τάξει, τω λογείω πάλαι της κρίσεως, εν χρυσίω καθυφαινόμενοι τω στήθει του Αρχιερέως εις αμήχανον προυβέβληντο καλλονήν· έμφασιν οίμαι τούτο, της εν τω ηγεμονικώ του Αρχιερέως του μεγάλου των τιμίων υμών ονομάτων εγγραφής· ου μόνον δε, αλλά και οι χρυσοί δώδεκα κώδωνες και οι ροΐσκοι, προς δε και τα ισάριθμα τούτων ανθρώπινα του υποδύτου κάτωθεν εξηρτημένα την εύηχον και παναρμόνιον υμών εις το ευαγγέλιον και την πανωραίαν της αρετής και ποικίλην ευπρέπειαν υποδηλοί υμών κακείνο δηλοί, ο δι’ αινίγματος την σοφίαν παρεδήλου. Υμίν γαρ ο ιεροτελεστικώτατος Ιησούς Χριστός, οία τιμιωτάτοις κεχρημένος λίθοις, την ιεραρχικήν τε αυτού καταποικίλλει στολην, και οργάνοις υμίν, ήτοι σκεύεσι πνευματοφορουμένοις προς δήλωσιν κέχρηται της αληθείας· ουκ εν της οικουμένης μέρει, ουδέ βραχεί τόπω περιηγουμένοις, και το μέλλον ολίγοις και ολιγάκις, και τούτο δια σημείων υποφαίνουσιν, αλλά τη οικουμένη πάση λαμπρώς εκβοώσι, και διαπρυσίως αεί του Θεού ανακεκραγόσι την βουλήν· υμάς οι δώδεκα άρτοι της ζωής, κατά τα άγια ηρέμα παρηνίττοντο· υμείς γαρ άρτος αληθινός, και στηριγμός ταις αγίαις του Χριστού εκκλησίας, μετ’ εκείνον ευθύς εχρηματίσατε· υμείς και οι δώδεκα λίθοι, ους μετά την του Ιορδάνου διάβασιν ήγειρεν ο του Ναυή Ιησούς, ταύτα το και οις μετά ταύτα το κατεσκαμμένον Ηλίας ανεστήσατο θυσιαστήριον δι’ αινίγματος εδήλουν· υμείς γαρ των δι’ ύδατος και Πνεύματος, προς την άνω της επαγγελίας γην, διαβαινόντων προηγούμενοι, μαρτύριον της Χριστού γενέσθαι δυνάμεως· υμείς και ως λίθοι Ζώντες, εις νοερόν και άγιον θυσιαστήριον, ήτοι Θεού κατοικητήριον εν Αγίω Πνεύματι συμβιβάζεσθε και συναρμόζεσθε. Τις έγνω νουν Κυρίου; Τις δε εις τα έσχατα της αυτού σοφίας αφίκετο, ώστε την μεγαλοπρέπειαν της δόξης των τέκνων του Θεού γνώναι και προς αξίαν επαινέσαι; Οι γαρ πάντα μεν τον νυν αιώνα, και πάσαν αυτού την οχληρίαν και περιφοράν, και πάσαν την όρεξιν και ματαιότητα, ώσπερ σκιάν ή άνθος ευμάραντον υπεριδόντες, και ως αμαυρόν όνειρον, ήτοι νυκτερινόν φάντασμα, παρ’ ουδέν ηγησάμενοι, φιλοπόνω δε μελέτη, τω γράμματι του νόμου πρότερον παιδαγωγηθέντες τον νουν, είτα τον νομοδότην παρόντα μετά σώματος επιγνωκότες· και εαυτούς μεν καθάπαξ ειπείν αρνησάμενοι, Πνεύματι δε πίστεως και αγαπήσεως, εκ καθαράς καρδίας τούτω προσκολλώμενοι· και μόνον αυτόν αναπνέοτες τον Θεόν Λόγον· μόνον σιτούμενοι, μόνον ζώντες Χριστόν, και προς Αυτόν αενάως εκτεινόμενοι, και τα της βασιλείας του Θεού μυστήρια μυσταγωγούμενοι· και τα θαυμάσια καταθεώμενοι, μάλλον δε και αυτοί τω αυτού Πνεύματι, των ίσων έργων και λόγων αυτουργοί παραδόξως καθιστάμενοι· ούτοι τίσι μεν λόγοις, ποίοις δε τοις εξ ανθρώπων ύμνοις αξιοπρεπώς επαινεθείεν; Και οι τοσούτον, τω εξ ουρανού αθεωρήτως και ασωμάτως, επί της γης δε θεωρητώς και σωματικώς ανατέλλοντι συνοικειούμενοι και δι’ άκρας μιμήσεως ούτως ενούμενοι, ως εις ένα τούτω Πατέρα τον εν τοις ουρανοίς εκκορυφούσθαι· και αντί μεν ανθρώπων, Υιοί Θεού, αντί δε θνητών ουράνιοι και αθάνατοι δια της του Πνεύματος χάριτος και γενόμενοι και λεγόμενοι; Τοις γουν ούτω προσωκειωμένοις και συνηνωμένοις Χριστώ, ώστε και πάσχοντι συμπαθείν, και σταυρουμένω σταυρούσθαι, και θαπτομένω συνθάπτεσθαι, και ανισταμένω συνανίστασθαι, και αναλαμβανομένω δε προς τον Πατέρα, τρόπον τινά ούτω συναναλαμβάνεσθαι. Τούτοις μόνοις προς έπαινον δόξης ο μέγας εκείνος Παράκλητος αρκέσει, ος ποτε τω κατά την Σιών υπερώω αυτοίς συνεγηγερμένοις, και προσδεδεμένοις αξιεπαίνως ουρανόθεν, εν ήχω βιαίας επήλθε πνοής, ου τοπικής, εν τω τον ουρανόν και την γην πληρούντι, θεωρουμένης μεταβάσεως, πως γαρ; Αλλά της προς τους επιχθονίους του υπέρ νουν ουρανού εμφανίσεως, τω της ιεράς έθει γραφής καταβάσεως προσειρημένης· ούτος ουν εν είδει πυρίνων τότε γλωσσών επιφανείς, και ταις αγναίς απάντων καρδίαις, οία θρόνοις αναπεπταμένοις, λαμπροίς τε και φωταυγεστάτοις και προετοιμασμένοις επαναπαυσάμενος, και συν αυτοίς εξιών τη οικουμένη δι’ αυτών πάση, τας των οικείων λόγων και έργων εξέφανεν αστραπάς· ούτος μόνος αξίως αν εξαγγείλαι τας υμών, ω θεομακαριστότατοι, αρετάς, ως συνεξαγόμενος ταύτας ατεχνώς εν υμίν, και τη αυτού δυνάμει και χάριτι κατασκευαζόμενος υμάς Αποστόλους, Προφήτας, Ευαγγελιστάς, Ποιμένας και Διδασκάλους, Στρατιώτας και Στρατηγούς, Άρχοντας και Βασιλείς, αλιείς, θηρευτάς, γεωργούς, οικοδόμους και αρχιτέκτονας, οικονόμους και διακόνους, ιερείς και ιεροτελεστάς, Πατέρας και σωτήρας εθνών. Ομολογητάς, Μάρτυρας, Κήρυκας των έργων Χριστού και λόγων ακραιφνείς και ειλικρινείς. Ούτος υμάς ανέδειξε χριστούς, υιούς Θεού· και θεούς αυτούς ου φυσικώς, αλλά θετικώς, δηλαδή τω κατά φύσιν συναρμοσάμενος Υιώ Θεού τω Μονογενεί, και συμμόρφους τω σώματι της δόξης αυτού τετελεκώς· και κληρονόμους μεν αληθώς ως τέκνα αποφαίνει Θεού, αδελφούς δε και συγκληρονόμους Χριστού. Τούτο το Πνεύμα το αγαθόν, το Κύριον, το ζων και ζωοποιόν, το φως και φωτοποιόν, το Άγιον και αγιαστικόν των όλων, το τέλειον και των απάντων τελεταρχικώτατον. Τούτο Θεός ων, ίσως τα πάντα, τω τε προόντι Θεώ και Πατρί, και τω τε χορηγούντι Θεώ και Υιώ· το αυτό δε και πλήρωμα πασών των παναγάθων αυτού δωρεών· ον τη ουσία μεν, τα πάντα πληρούν, και έξω των πάντων εστώς· της ευδοκίας δε ουκ εν πάσιν, αλλ’ εν αγίοις υπερφυώς ον· και πάσιν αμερίστως υμίν αρρήτως επαναπαυόμενον αδιαιρέτως· τα χαρίσματα δε και ενεργήματα, καθώς βούλεται, διαιρούν και ενεργούν εν ημίν, ως αποστέλλον μεν εις τα έθνη πάντα, εν δυνάμει λόγων και έργων τον λόγον κηρύσσοντας της αληθείας, Αποστόλους καθίστησιν ημάς. Προφήτας δε ως προοπτικής αυτού ενεργείας τε πεπληρωμένους, και των εσομένων όσα δει προοράν, και προβλέποντας και προφαίνοντας. Ευαγγελιστάς δε, ως του Ευαγγελίου της των ουρανών βασιλείας πρώτους υφηγητάς και υμνογράφους· και ποιμένας μεν υμάς αποδείκνυσιν, ως τα απολωλότα του Θεού πρόβατα ζητούντας, προς νομάς αγαθάς ταύτα και ουρανίους εισελαύνοντας μονάς. Διδασκάλους δε, ως τοις δόγμασι της αληθείας, και τοις παραγγέλμασι της ευσεβείας, τας εσκοτισμένας τη αγνοία φωτίζοντας ψυχάς· και στρατιώτας μεν, ως νοητή πανοπλία περιπεφραγμένους, και κατά του πονηρού κοσμοκράτορος στρατευομένους. Στρατηγούς δε, ως των οπλιτών του Χριστού προηγουμένους, και προς τον κατά των αοράτων εχθρών πόλεμον ταξιαρχούντας και εζωγρημένους υπό του διαβόλου εις την υπακοήν αιχμαλωτίζοντας του Χριστού· και άρχοντας μεν, ως παντός έργου και λόγου καθηγουμένους σωτηριώδους και αγαθού· βασιλείς δε, ως νομοθέτας Εκκλησιών και κριτάς, ευταξίας τε και ειρήνης Θεού πάσι τοις έθνεσι βραβευτάς. Υμείς τη αυτή δυνάμει του Πνεύματος, και αλιείς ανθρώπων χρηματίζετε, ως τω αγκίστρω του λόγου, καθάπερ εκ βυθού της πλάνης, λογικούς ιχθύας ανέλκοντες και προσάγοντες ως ήδιον οψώνιον τω Χριστώ· και θηρευτάς, ως τοις ποικίλοις της του Θεού σοφίας νοήμασι, καθάπερ εν λίνοις ζωγρούντες, και βουλήν πολυπλόκου εξιστώντες κατά την γραφήν· και σκύλα τούτοις, τη του οίκου Κυρίου διαιρούντες ωραιότητι· και γεωργοί μεν, ως τω αρότρω του λόγου τας κεχερσωμένας νεούντες ψυχάς, και της κακίας ακάνθας εκριζούντες, και τον λόγον εν εαυταίς κατασπείραντες της ζωής. Οικοδόμοι δε και οικονόμοι, ως τον ακρογωνιαίον λίθον, τον έντιμον και εκλεκτόν, εις θεμέλια της νοητής και αγίας κατατιθέντες Σιών και την οικονομίαν, ήτοι διακονίαν και ιερουργίαν των του Ευαγγελίου πεπιστευμένοι μυστηρίων· και ιερείς μεν, ως ιερεία λογικά, θύματα τέλεια, ολοκαυτώματα μεμυελωμένα, τους εκ θεών δια πίστεως τω Θεώ καλλιεργούντες, ους και προς την καθαρτικήν, ήτοι φωτιστικήν τε και τελεταρχικήν προάγοντες ιεραρχίαν, εικότως και ιεροτελεσταί καλείσθε·Πατέρες δε και σωτήρες εθνών, ως τω Κυρίω Ιησού δια του Ευαγγελίου ωδίνοντες αυτούς, άχρις ου μορφωθή Χριστός εν αυτοίς και άμωμα τέκνα και άγια δια λουτρού παλιγγενεσίας αναγεννώντες τω Θεώ· ναι δη και τον ζόφον μεν της ασεβείας και της ποικίλης ανομίας, τοις θεουργικοίς δόγμασι και προστάγμασιν απομειούντες· τω αληθινώ δε τας αυτών καρδίας σφραγίζοντες και σημειούμενοι φωτί, τω Σωτήρι των όλων σωζομένους αναφέρετε. Υμείς ομολογηταί και κήρυκες της αληθείας περιφανείς, ως επί πολλών μαρτύρων, ήτοι παντός του κόσμου την καλήν ομολογίαν ωμολογηκότες, και το μέγα της οικονομίας μυστήριον πάσαις ανθρώπων διαπρυσίως εμβροντήσαντες ακοαίς, και Μάρτυρες τέλειοι της θεαρχίας του Εμμανουήλ, ουκ εν Ισραήλ μόνον και πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, αλλ’ έως και εσχάτου της γης, κατά το λόγιον εγένεσθε. Μάρτυρες ου λόγοις ψιλοίς, του Θεού το μαρτύριον αφοσιούμενοι, αλλά και αγώσι στερροίς, και πόνοις καρτεροίς, και ποικίλαις θλίψεσι, και πολυτρόποις ενστάσεσι προς βασιλείς ασεβείς και προς άρχοντας αθεωτάτους αντικαθιστάμενοι· και γαρ ενίοτε κατ’ αυτών και δήμος όλος ακάθεκτος εμαίνετο, και πόλις όλη συνεκυκάτο και συνεκέχυτο· και που και χώραι πολλάκις ακατασχέτως εξύβριζον, και τη μαρτυρία της Ιησού αληθείας εν ιταμία απεμάχοντο, επιβουλαί τε και κρίσεις κατά των αθώων εμελετώντο, και δικαστήρια συνεκροτείτο, και ο δικαστής δριμύ βλέπων και φόνιον και αλιτηριώδες προυκάθητο. Και αυτός δε ο δήμος επί των τιμωρητικών σκευών έτοιμος, και εν μέσοις αυτοίς καλλίνικες Μάρτυρες, ήτοι Απόστολοι κριθησόμενοι παρήγοντο, Αγγέλοις τε και ανθρώποις θέατρον γενόμενοι προς αρχοντας και εξουσίας, και τους κοσμοκράτορας του σκότους αισθητώς τε και νοητώς συνεπλέκοντο· λόγοις μεν ακραιφνούς θεολογίας την απάτην τε αυτού και πλάνησιν εξελέγχοντες, και την κατά Χριστόν αλήθειαν παρρησιάζοντες, έργοις δε γενναίας και καρτερικωτάτης διανοίας ευμαρώς τε και άγαν προθύμως τας υπέρ του λόγου δεχόμενοι κακοπαθείας, τας επηρείας, τας πληγάς, τα στρεβλωτήρια, τα δεσμά, τους ραβδισμούς, τους λιθασμούς, προς τούτοις δε τα ξίφη, τα δόρατα, τους σταυρούς, το πυρ, τον σίδηρον, τους ποικίλους και παντοδαπούς θανάτους, ους επί τέλους επέχοντες ανδρικώς τε και χριστομιμήτως, του από γης οστράκου περιρρηγνυμένου τούτοις απελύοντο, και ούτως όλον τον θνητόν απεκδυόμενοι και φθαρτόν, και γυμνοί γυμνώ, καθαροί τε τω καθαρωτάτω προσωμιληκότες Λόγω, και γε τελεώτερον έτι τούτω και μυστικώτερον ενούμενοι και συναρμολογούμενοι· ώσπερ αυτός εν τω Πατρί, και ο Πατήρ εν εστιν εν αυτώ, ούτως οι Απόστολοι εν Κυρίω Ιησού, και ο Κύριος έν εν αυτοίς. Ούτως εις την ακροτάτην ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως της του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος κατηντηκότες του Χριστού, και τω Πνεύματι τω αγίω συνδεόμενοι τούτω και κολλώμενοι· και εν πνεύμα κατ’ άκραν οικείωσιν αυτώ χρηματίζοντες προσηκόντως αν και μάλα εικότως χριστοί και υιοί Θεού κατά μετουσίαν ονομάζοιντο· ως όλον εαυτοίς αραρότως και παγίως, δι’ υπερβολήν ομοιότητος εισοικισάμενοι τον Χριστόν· ως ουκ ιδίαν ουκέτι ζώντες ζωήν, αλλά ζωήν αληθή, και σοφίαν και νουν, και αίσθησιν, και παν όπερ εισίν αυτόν καθαρώς έχοντες εν εαυτοίς, λόγον τον οικείον διδάσκαλον και καθηγητήν, οις και κληρονόμοι μεν του Θεού και Πατρός, αδελφοί δε και συγκληρονόμοι ύμνηνται του Μονογενούς, ως της αυτής δόξης, της αυτού βασιλείας και μεγαλοπρεπείας εν αυτώ καταξιούμενοι· ως επί δώδεκα θρόνων, κατά την του αψευδούς υπόσχεσιν, μετ’ αυτού καθεσθησόμενοι εις κρίσιν τε της απειθείας του Ισραήλ· και ώσπερ την υπεράρρητον εκείνην του Θεού δόξαν τε και τιμήν, και ω της μακαριότητος! Ω της μεγαλειότητος! Την υπερουράνιον παντοκρατορίαν και εξουσαρχίαν, τω της δόξης συνδιανεμείσθε βασιλεί· είεν· ένδειξις άρα και αύτη της θεοπρεπείας και της υπερφυεστάτης αυτών συγγενείας προς τον Κύριον και οικειότητος. Ότι και κατά την από του κόσμου προς Θεόν ανάληψιν, είτ’ ουν εκδημίαν της Θεοτόκου ψυχής η μεν, οία περ ίδια τέκνα, τούτους Αυτή συμπαρασταθήναι τον Κύριον και Υιόν εξελιπάρει, ως δε αθρόως δι’ Αγγέλων αγίων έκαστος εκ του τόπου αυτού διαιρούμενοι, και άλλος αλλαχόθεν δια νεφέλης αρπαζόμενοι, ροπή Θεού μόνη, το παρθενικόν εκείνο και ιερόν ανάκτορον κατελάβοσαν· ην και θεοπρεπώς ασπασάμενοι και προς τον θεαρχικώτατον αναλύουσαν, μετά των υπερκοσμίων νόων τον εξόδιον αίνον αξιοθέως υμνήσαντες, σεβασμίως τε και οσίως το θεοδόχον σώμα κηδεύσαντες, και τω τάφω παραπέμψαντες, είτα προς τον εκ τάφου τριήμερον αναστάντα Υιόν και Αυτήν τη αυτή δυνάμει εξεγερθείσαν, εις την εξής διαγνόντες και δοξάσαντες, ούτω τη ομοία ροπή της δυνάμεως οι θεοπτικώτατοι προς εαυτούς αποκατέστησαν. Τοιαύτης παρά του εσκηνωκότος υμίν Αγίου Πνεύματος μεγαλοπρεπείας και θεότητος· τηλικαύτης δε δόξης και χάριτος, και πολλώ μείζονος ή κατά τον ημέτερον λόγον αξιούμενοι· προς τίνος αν, ή παρ’ αυτού και τον έπαινον, της αρετής υμών αναλόγως και της τελειότητος αφέξοιτε; Ημείς δε τοις απροσίτοις πανευλαβώς υποχωρούντες, και τα ανέφικτα τιμώντες τη σιωπή, ολίγα υμίν δια τον πόθον προσαγορεύσαντες, καταπαύσωμεν τον λόγον. Χαίρετε τοιγαρούν της του Θεού χάριτος βραβευταί, της Βασιλείας Ευαγγελισταί, της αληθείας προασπισταί· χαίρετε των Σεραφίμ σύστοιχοι, των Χερουβίμ σύσκηνοι, και των υπερτάτων Θρόνων συνόμιλοι. Χαίρετε Κυριοτήτων δόξασμα, των Δυνάμεων ύψωμα, των Εξουσιών περιήχημα. Χαίρετε των Αρχών ευωδία, των Αρχαγγέλων θυμηδία, των ιερών Αγγέλων απάντων η δορυφορία και λαμπροφορία, Χαίρε μοι ο δωδεκάστερος στέφανος κατά το λόγιον, ο στέφανος ο πλακείς της δόξης, και τη κεφαλή της ουρανίας επιβεβλημένος Σιών. Χαίρετε φίλα τέκνα του Θεού και Πατρός, φίλοι γνήσιοι και οικείοι του Θεού Λόγου. Σκεύη ελέους του θείου Πνεύματος μεμεστωμένα, ους προέγνω και προώρισε, προ της του κόσμου καταβολής ο Πατήρ, ους εξελέξατο και ηρέτισεν ως συμμόρφους και ιδίους εαυτού υιούς· ων πόδας ένιψεν ύδατι, και καρδίας ήγνισε ρήμασι, και νουν ηγίασε Πνεύματι, οις και διαθήκην αιώνιον διέθετο, εσθίειν και πίνειν μετ’ αυτού αμβροσίαν ακήρατον, άχραντον, εν τη βασιλεία αυτού. Χαίρετε ουρανοί, τον υπερουράνιον μυστικώς εφ’ εαυτοίς οχούντες, και την αυτού δόξαν μεγαλοφώνως διηγούμενοι. Χαίρετε στερέωμα νοητόν της στερεάς Εκκλησίας του Θεού, το την ποίησιν των αυτού περιφανώς αναγγέλον χειρών, ων ο φθόγγος οία βροντής ήχοι, εις πάσαν ημέραν εξ ημέρας εξηχείται την γην, και των ρημάτων η δύναμις εις τα της οικουμένης πέρατα τρόπον εξαστραπής αναλάμπει. Χαίρετε πύλαι της άνω Σιών, ας αληθώς ηγάπησεν ο Κύριος, υπέρ πάντα τα σκηνώματα Ιακώβ. Χαίρετε των του κόσμου κτισμάτων η απαρχή, των δαιμόνων η συντριβή, των πιστών η καταφυγή· χαίρετε των πλανωμένων οι οδηγοί, των εσκοτισμένων οι φωτισταί, των αρρωστούντων οι ιαταί· χαίρετε και ικετεύετε τον πάσης παρακλήσεως και χάριτος Θεόν, ικετεύετε την οικείαν επισκέψασθαι κληρονομίαν και επιστρέψαι μεν την δικαιοσύνην εις κρίσιν, εχομένους δε αυτής δούναι πάντας τους ευθείς τη καρδία, και θείναι τους βασιλείς επ’ ευλογίαις και ευφροσύναις αιωνίαις· και τους άρχοντας εν ειρήνη και τους Επισκόπους εν αγιωσύνη και δικαιοσύνη, ώστε εμπλησθήναι την σύμπασαν γην της επιγνώσεως αυτού· και φοβηθέντα τα έθνη το όνομα Κυρίου, και πάντας τους βασιλείς της γης την δόξαν αυτού, κατά τα θεάρχια λόγια, δουλεύειν αυτώ υπό ζυγόν ένα, και προσκυνείν τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, τη μια Θεότητι και Βασιλεία και δυνάμει, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου