Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ -- Του ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Αν μέχρι σήμερα δεν ξέρατε από τι κινδυνεύει να καταστραφεί ο χριστιανισμός, τώρα πια δεν έχετε καμμίαν δικαιολογία. Διότι, πλέον, αυτό το μάθατε και το γνωρίζετε πολύ καλά. Όσοι λοιπόν ενδιαφέρονται για την σωτηρία της ψυχής τους ένα πράγμα οφείλουν να αποφύγουν «όπως ο Διάβολος το λιβάνι», κατά το κοινώς λεγόμενον. Και αυτό είναι η «θρησκειοποίηση του χριστιανισμού». Η, ούτως αποκαλούμενη, «Θρησκειοποίηση» του χριστιανισμού απεργάζεται τον αφανισμό του και, οπωσδήποτε, τον αφανισμό της ψυχής των εκουσίως ή ακουσίως… θρησκειοποιηθέντων.
-------------------------------
Ανώνυμος είπε...

Καθένας κρίνεται από τις πράξεις του οπότε μην συγκρίνεις ένα περιστασιακό λαθάκι της στιγμής από τα δικά σου αρρωστημένα χάλια και τον βόρβορο στον οποίο βρίσκεσαι. Ο Θεός αποστρέφεται τους αμετανόητους υποκριτές και τους αφήνει εντελώς ελεύθερους για όσο είναι "το λαδάκι" τους ακόμα να παραμείνουν σε αυτό τον κόσμο να πράξουν όπως επιθυμούν εφόσον δεν επηρεάζουν σημαντικά τις ζωές των άλλων.. Αυτοί όμως οι δύσμοιροι νομίζουν ότι είναι καλά αφού δεν παθαίνουν τίποτα και ότι όλα βαίνουν καλώς και συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν τις αθλιότητες τους... Δεν κατανοούν την δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει και όταν το καταλάβουν τα τάγματα των δαιμόνων θα έχουν πλέον πλήρη εξουσία επ αυτών. Σε παρόμοια κατάσταση είσαι και εσύ...
Ο Βαρθολομαίος πόσο κακό έκανε στην Ορθοδοξία μας και τώρα ο Θεός τον στιγματιζει φοβερά καθώς το κακό με την Αγία Σοφία γίνεται επί των ημερών του.. Του προσφέρει έτσι ο Θεός μια ύστατη ευκαιρία μετανοίας αν ανοίξει επιτέλους τα πνευματικά του μάτια και δει και αυτός και οι συν αυτώ παρατρεχάμενοι....

Αν, τώρα, δεν εννοείτε καλώς τι σημαίνει «θρησκειοποίηση του χριστιανισμού», που ασφαλώς υποθέτω πολλοί από τους ελάχιστους αναγνώστες των γραφομένων μου αυτό το παράδοξον άκουσμα της «θρησκειοποίησης» δεν θα το καταλαβαίνουν, σπεύδω να τους εξηγήσω ότι «Σύμφωνα με όλους τους μεγάλους(!) θεολόγους(!!) (σημ. Τα θαυμαστικά δικά μου) της εποχής μας υποστηρίζεται πατερικά (σημ. Και εδώ θα χρειάζονταν θαυμαστικά αλλά τα παραλείπω) ότι η θρησκειοποίηση του χριστιανισμού, δηλαδή η μεταβολή του σε μέσο ατομικής καταξιώσεως (: ατομική θρησκεία) δια της εκπληρώσεως των θρησκευτικών καθηκόντων και όχι ως ένταξη στην εν Χριστώ κοινωνία (πρβλ. Μοναστήρι), είναι η αναίρεσή του».   
                                         

Αυτά γράφτηκαν πρόσφατα σε ένα, όπως αποκλήθηκε, βαρυσήμαντο άρθρο στον αθηναϊκό τύπο και ο λόγος που με αναγκάζει να σχολιάζω τα ανωτέρω άκρως στρυφνά και δυσνόητα είναι απλούστατος: Ο χαμηλόβαθμος της ιεροσύνης αλλά υψηλόβαθμος σε ακαδημαϊκούς τίτλους αρθρογράφος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλει για την ορθοδοξοποίηση των… εκ της θρησκειοποιήσεως από – ορθοδοξοποιηθέντων χριστιανών, φαίνεται ότι μάλλον τον αέρα δέρει με αυτά τα (SIC) μεγάλα λόγια των σύγχρονων «μεγάλων» θεολόγων. Διότι όλα αυτά τα αεροκοπανήματα των, ας πούμε, μεγάλων πατερικών θεολόγων θα μπορούσαν να είχαν ειπωθεί κατά συνοπτικότερο, σαφέστερο και με όντως πατερικό λόγο, αν αποφεύγονταν οι νεολογισμοί και, το κυριότερο, αν χρησιμοποιείτο στην σύγχρονη διάλεκτο η θεολογική εκείνη ορολογία που γίνεται κατανοητή, ακόμη και από ένα αγράμματο ή, έστω ολιγομαθή.                                       

Τι θέλω να πω; Άραγε, θα εμπόδιζε κανέναν να καταλάβει ότι ο μοναδικός κίνδυνος του χριστιανισμού δεν είναι άλλος από το σχίσμα και την αίρεση; Θα εμπόδιζε κανέναν να καταλάβη ότι αυτό που οι, έστω, μεγάλοι θεολόγοι της εποχής μας αποκαλούν «θρησκειοποίηση» και το οποίον επεξηγούν «ατομική θρησκεία δια της εκπληρώσεως των θρησκευτικών καθηκόντων» δεν είναι τίποτα άλλο από την , εδώ και αιώνες, κατεγνωσμένη αίρεση του Μαρκιανού και Απελλή οι οποίοι πρέσβευαν και διεκήτυτταν: «…Μη δειν όλως εξετάζειν τον λόγον, αλλά έκαστος, ως πεπίστευκεν, διαμένειν· σωθήσεσθαι γαρ τους επί τον εσταυρωμένον ηλπικότας, μόνον εάν εν έργοις αγαθοίς ευρίσκονται». Δηλαδή, ας μην εξετάζουμε τους λόγους των διαφορών μας αλλά έκαστος να πιστεύει με τον δικό του τρόπο («ως πεπίστευκεν διαμένειν») και όλοι όσοι ελπίζουν στον Εσταυρωμένο, αν κάνουν αγαθοεργίες, θα σωθούν. Αυτά, ερωτώ, δεν αποσαφηνίζουν καλύτερα όλες αυτές τις περί «ατομικής θρησκείας και εκπληρώσεως των – κάποιων ή ουδενός – θρησκευτικών καθηκόντων’ ανοησίες; Ή, μήπως, ο αρθρογράφος του βαρυσήμαντου, καθώς απεκλήθη, δημοσιεύματος, νόμιζε ότι θα δυσκόλευε τον αναγνώστη του, αν τον πληροφορούσε ότι η «ατομική θρησκεία», ή και άλλως ονομαζόμενη «θρησκειοποίηση» (του χριστιανισμού), επιχείρησε στο παρελθόν να επιβληθεί το 363 μ.Χ. επί αυτοκράτορος Ιοβιανού στο Βυζάντιο, όταν ο τελευταίος, όπως ιστορούν οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, «αφείκεν έκαστον πιστεύειν ως βούλεται»; Διερωτώμαι, θα ήταν τόσο δυσνόητο για τον αναγνώστη να αντιληφθεί ότι ο Θεός αποστρέφεται την «ατομική θρησκεία», διότι απλούστατα δεν θέλει να τον πιστεύουμε, να τον τιμούμε και να τον λατρεύουμε «με τον δικό μας τρόπο», αλλά θέλει να τον πιστεύουμε, να τον τιμούμε και να τον λατρεύουμε με τον δικό του τρόπο. Άλλωστε, στην Κυριακή προσευχή λέμε: «Γενηθήτω το θέλημά  σου, ως εν ουρανώ και επί γης» και δεν νομίζω ότι έκαστον ουράνιον τάγμα ποιεί το θέλημα του Θεού καθώς αυτό βούλεται.                      

Αλλά εκτός από αυτά, που δεν ειπώθηκαν ευθέως και μετά λόγου γνώσεως, θα υποστήριζα ότι ακολουθήθηκε οδός σκολιά και στρεβλή (παρενθετικά σημειώνω ότι προσφέρομαι και εγώ για δημόσια συζήτηση για να εκθέσω αναλυτικότερα τα επιχειρήματά μου) προβληματίζει, μου φαίνεται, σημαντικά τον κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη ο επεξηγηματικός σχολιασμός της «θρησκειοποιήσεως». Ο οποίος, κατά τους – έστω – μεγάλους θεολόγους της εποχής μας, θεωρεί κολάσιμη την μεταβολή του χριστιανισμού σε μέσον ατομικής καταξιώσεως δια της εκπληρώσεως των θρησκευτικών καθηκόντων, διότι αυτό – πάντα κατά τους σύγχρονους μεγάλους θεολόγους – αναιρεί την ένταξη στην εν Χριστώ κοινωνία. Και ερωτώ: Η ένταξη στην εν Χριστώ κοινωνία απαγορεύει την εκπλήρωση των θρησκευτικών καθηκόντων; Είναι άνευ θρησκευτικών καθηκόντων  ο ενταγμένος στην Κοινωνία του Χριστού (πρβλ. Μοναστήρι); Και για ποιο λόγο αρνούμαστε να δούμε τον χριστιανισμό ως μέσον ατομικής καταξιώσεως, όταν αυτή η καταξίωση οδηγεί τον πιστό στην κατά χάρη θέωση; Αυτά είναι μερικά ερωτήματα που πρέπει απαραίτητα να απαντηθούν για να δούμε αν ευσταθεί ή όχι η διασάφιση του όρου «θρησκειοποίηση». Διότι έχω την γνώμη, αυτοί που επικαλούνται τον κίνδυνο της ατομικής θρησκείας, ενώ θα ώφειλαν να επισημάνουν το απαράδεκτο και το βλάσφημο του να πιστεύη έκαστος «ως βούλεται», αγνοούν – δεν θέλω να πω σκόπιμα – αυτό που πραγματικά καταστρέφει και τον χριστιανισμό, αλλά και την χριστιανική πίστη. Είναι δε αυτό όχι η, μετά ή άνευ εισαγωγικών, θρησκειοποίηση αλλά η κοινωνικοποίηση του χριστιανισμού. Ο κοινωνικός χριστιανισμός καταστρέφει και τον χριστιανισμό, και την Εκκλησία, και την θρησκεία και, τολμώ να πω, ο,τιδήποτε έχει σχέση με το θείον. Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνουν τα κοινωνικά «Μυστήρια» των Χριστιανών, και για να το επιβεβαιώσετε αυτό δεν έχετε να κάνετε άλλο από το να πάτε σε έναν κοινωνικό «εκκλησιαστικό» γάμο, σε μια κοινωνική «εκκλησιαστική» βάπτιση ή σε κανένα κοινωνικό εκκλησιαστικό θάνατο (κηδεία) για να διαπιστώσετε την έκπτωση του χριστιανισμού και την δόξα της κοινωνικότητας. Και για να τελειώνουμε ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία και εύλογα, η θρησκεία δεν θρησκειοποιείται, κοινωνικοποιείται και αυτό συνεπάγεται την καταστροφή του.