Η παραχάραξη της Ελληνικής
ιστορίας, η κατακρεούργηση και εν τέλει ιδελογικοποίηση της Ελληνικής γλώσσας,
(σε δύο αντιμαχόμενα ετερόκλητα στρατόπεδα προοδευτικών και συντηρητικών), η
ταύτιση του έθνους με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, η καθαγίαση και εξίσωση του
Σταλινισμού με την Δημοκρατία και τον ανθρωπισμό, η βιομηχανία των δικαιωμάτων
από τις Μ.Κ.Ο και η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού δίκην προοδευτισμού,
αποτελούν την συνισταμένη διαμορφώσεως εθνικής συνειδήσεως εις την
μεταπολιτευτική πραγματικότητα.
Ο διαχρονικός φετιχισμός του
ενδοτισμού εις την εξωτερική πολιτική, το παρά φύση δόγμα «δεν διεκδικώ τίποτε»,
καθότι καθίσταται κατά φύση αντίθετο με την δυναμική της ζωής όπου δια την διαφυλάξη,
της ίδιας της ζωής μας (κατ’ αναλογία το αυτό ισχύει νομοτελειακά δια την
δημόσια ασφάλεια, την ακεραιότητα της εθνικής μας κυριαρχίας) αδιαλείπτως και
εκόντες άκοντες, αντιμαχόμεθα τον επίβουλο εχθρό, όποιος και είναι αυτός.
Το αυτό συμβαίνει σε ατομικό,
πνευματικό και κοινωνικό εν γένει επίπεδο, με αποτέλεσμα δηλαδή η στοιχειώδης
αμυντική περιφρούρηση της υπάρξεώς μας, να ανάγεται εις την μετέλευση , ικανών
και πρόσφορων μέσων επιθέσεως εκ μέρους ημών, αναλόγως, με την ένταση και το
είδος της επιθέσεως την οποία δεχόμαστε.
Οι ως άνω κανόνες συνιστούν
θεμελιώδεις, εξ ενστίκτου κανόνες επιβίωσης ενός έμβιου οργανισμού όπως είναι
υπό διασταλτική ερμηνεία και τα έθνη, τα οποία, δια των ενόπλων δυνάμεων των,
περιφρουρούν την εθνική ακεραιότητα του έθνους και δια της πρωτοκαθεδρίας της
εξωτερικής πολιτικής και των διπλωματικών σχέσεων τους, επιδιώκεται συντεταγμένα η ορθολογιστική και
ειρηνική επίλυση όποιων αναφυόμενων διαφορών, με τις όμορες χώρες, με κράτιστο
γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
Το μείζον ζητούμενο για το
αυτονόητο εις τις διεθνείς σχέσεις δηλαδή την δημιουργία συμμαχιών και την
διαρκή διεκδίκηση του υπέρτερου εθνικού συμφέροντος, φρονώ ότι συμπυκνώνεται
εύγλωττα εις τις εξής ρήσεις :
Ο Κλαούζεβιτς έλεγε : «Πόλεμος είναι η συνέχισις της Πολιτικής, με
άλλα μέσα». Ο Στάλιν το αντέστρεψε και είπε : «Ειρήνη είναι πόλεμος με άλλα
μέσα», και ο Μάο Τσε Τουνγκ διευκρινίζει ότι: «Πόλεμος είναι αιματηρή πολιτική.
Πολιτική είναι αναίμακτος πόλεμος».
Ως εκ τούτου λοιπόν, η Ελλάς
κανονικά, θα έπρεπε, ακριβώς επειδή μοιραία, τόσο πληθυσμιακά αλλά και
οικονομικά, καθίσταται αδύνατη χώρα, να τελεί διαρκώς εν εγρηγόρσει, σεβόμενη
τις διεθνείς συνθήκες, το Διεθνές Δίκαιο και τις συμμαχίες της, όμως, θα ήτο φρόνιμο
να λάμβανε προληπτικά μέτρα, εν περιόδω ειρήνης, υπέρ της διαρκούς θωρακίσεως
της εθνικής της άμυνας, όπως έπραξε επιτυχώς ο Μεγάλος διορατικός πολιτικός,
Ιωάννης Μεταξάς, προ το θρυλικού έπους του 1940.
Εις την Πατρίδα μας όμως όταν
κυριαρχεί την τελευταία 20 ετία το νεοπαγές δόγμα του εθνομηδενισμού, ως μείγμα πολιτικής της
ανθελληνικής αριστεράς εν αγαστή συμπνοία, με την ψοφοδεή και ιδεολογικώς
ασπόνδυλη δήθεν Δεξιά, όπου αμφότερες οι πολιτικές τάσσονται αναφανδόν υπέρ της
αντι-εθνικής ισοπεδωτικής πολιτικής της παγκοσμιοποιήσεως η οποία τουλάχιστον
με την πρωτοκαθεδρία της ανθελληνικής αριστεράς, υποστηρίζει σθεναρώς τον
εθνικισμό όλων των άλλων εθνών-κρατών εκτός της Ελλάδας, όπου οιαδήποτε σοβαρή
προβληθείσα φωνή πατριωτισμού καταφρονείται και λοιδορείται ως εθνικισμός.
Τρανή απόδειξη είναι ότι
υπάρχουν οιονεί «Δούρειοι ίπποι» οι οποίοι, υπό το πρόσχημα του αξιωματούχο ή
του καθηγητού Πανεπιστημίου, φέρονται ότι τελούν σε διατεταγμένη υπηρεσία
συντασσόμενοι ανερυθρίαστα και επονείδιστα υπέρ του Τουρκικού εθνικισμού, ενώ
την ίδια στιγμή καταδικάζουν την Ελλάδα για επεκτατισμό, μία τέτοια προσφιλή πρακτική
ακολουθεί παγίως τόσο η παρελθούσα κυβέρνηση του Σύριζα όσο και του Σταλινικού
Κ.Κ.Ε διαχρονικά, άρα ποιος είναι ο κλειδούχος της Κερκόπορτας;
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου