Μία Ἁγία τράπεζα μεταξύ Γῆς καί Οὐρανοῦ. -- Γράφει ο αδελφός μας Μαρίνος Ριτσούδης

Ὁ Δεσπότης μας Χριστός  Ἱερουργῶν εἰς το διηνεκές, καί ὁ χοϊκός Ἱερεύς στό ἐπίγειο Θυσιαστήριο, κατά Χάριν συλλειτουργός μέ τον Ἀρχιερέα Δεσπότη μας Χριστό, εἶναι Μέγα Δόγμα στή Ζωή Τῆς Θέωσης τοῦ ἀνθρώπου. 

Το Οὐσιαστικώτερο καί πληρέστερο Ἅγιο Δόγμα τοῦ Φρικτοῦ Συλλείτουργου, τοῦ αναφούς  αὐτοῦ ἀνεξιχνίαστου Μυστηρίου γιά νά ἔχει ὕπαρξη και ὀντότητα,  εἶναι  ἕνα καί μόνο,  ἡ Ἀλήθεια.

 Ἑγώ εἶμαι ἡ Ἁλήθεια, εἶπε ὁ Κύριος.

Ἡ Ἀλήθεια Τῆς Πίστεως, ἡ Ἀλήθεια τῶν προκατόχων του, πού τον χειροτόνησαν, ἡ Ἀλήθεια κατά πάντα καί διά πάντα, ἀπό την ἵδρυση της Ἁγίας Ἐκκλησίας μέχρι το διηνεκές, το ἄπειρο, το αἰώνιο.

Καί ἐάν κάποιος θεωρήσει πώς, καί πόση, μπορεῖ νά εἶναι αὐτή ἡ ἀλήθεια, οἱ Ἅγιοι κολλυβάδες μᾶς το μετέφεραν ἀπό την νεώτερη Ἐκκλησιαστική ἱστορία. Δέν ἔκαναν ὑπακοή στά κελεύσματα τοῦ Πατριάρχη καί των Συνοδικῶν, καί προτίμησαν νά γίνουν "σκάνδαλο" καί νά "διαταράξουν" τή ζωή τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας, παρᾶ νά ὑποταχτοῦν καί νά σιωπήσουν σέ μία κακῶς γενομένη εἰρήνη.
Δέν ἦταν Δογματικό το θέμα των Κολλυβάδων γιά τους πολλούς ἀπό ἐμᾶς, γιά ἐκείνους  ὅμως πολύ σοβαρό καί γι αὐτό δέν ὑπέκυψαν, καί δικαιώθηκαν στή συνείδηση της Ἁγίας Ἐκκλησίας, ὅπως δικαιώθηκαν καί οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου πού ξεσηκώθηκαν το 1924 καί δέν ὑποτάχθηκαν στόν Πάπα καί στούς Μασόνους.
Γιά τους νεωτεριστές  πού διακηρύσσουν πώς το ἑορτολόγιο δέν εἶναι τίποτα  καί πού πετάγονται σάν τα σφυρίζοντα καλάμια και δυναμώνουν τόν σάλο της ταραχῆς της Ἐκκλησίας, θά τους ἔλεγα στόν Κύριο να ἀπευθυνθούν καί νά  ποῦνε τα παράπονά τους, πού ἄφησε την αὐστηρή ἐντολή της Ἀλήθειας καί συνώνυμο της Ἀγάπης, γιά το ἰῶτα καί την κεραία μέχρι της αἰώνιας Βασιλείας.
Αὐτή εἶναι ἡ πληρότητα της οὐσίας  πού περιλαμβάνει ὅλη την Ἀλήθεια, καί ὅλη την Ἀγάπη πρός Τον Κύριο.
Καί  ὁ κόσμος νά γυρίσει  τούμπα,  ὁ Λόγος Του θά παραμείνει ἀναλλοίωτος καί Ζωντανός, νά Ἁγιάζει τους ἀγαπώντας Τον,  καί νά ξεπαγιάζει τους διαστρεβλώνοντας τον Νόμο.
Ἐάν ὁ Κύριος, ἕνα ἰῶτα καί μία κεραία ἐπιθυμεῖ νά παραμένουν ἀναλλοίωτα μέχρι το τέλος του αἰώνα, τί θά ποῦνε ὅλοι οἱ ὑποκριτές πού γίνονται βλάσφημοι, καί ἀνώνυμα φωνάζουν πῶς το ἑορτολόγιο δέν εἶναι τίποτα,  ὅταν διχάστηκε ἡ ἑνότητα,  τῆς καθόλα λειτουργικῆς τάξης της Ἁγίας Ἐκκλησίας;
Καί ὅπως εἶναι ἀδύνατο, άκατάστατο, αδιανόητο κατά τον ανθρώπινο νού, μέσα στήν ἴδια Ἁγία Τράπεζα, ὁ Ἀρχιερεύς νά λειτουργεῖ πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνα, καί ὁ Ἱερεύς δίπλα του νά λειτουργεῖ Χριστούγεννα, ἔτσι δέν εἶναι δυνατόν, νά ὑπάρχει  λειτουργική ἑνότητα μέ το Παπικό ἡμερολόγιο, καί ἀναφέρω ἡμερολόγιο παπικό καί ὄχι ἑορτολόγιο Παπικό, διότι Παπικό ἑορτολόγιο δέν ὑπάρχει, εἶναι παραποίηση Ἀρχῆς, ἀνυπόστατο καί παράνομο στήν φύση της Ἁγίας Ἐκκλησίας.

Μαρίνος Ριτσούδης