Περὶ τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν

«Δηµοσίᾳ ταφὰς ἐποίουν διὰ νόµων, ...οἷς ἐχρῶντο περὶ τὰς ταφὰς ...προβλέποντες καὶ τὴν πρὸς ταφὴν δαπάνην». (Θουκυδίδης)

Τοῦ πρεσβυτέρου π. Εὐσταθίου Κολλᾶ, Ὀρθοδόξου θεολόγου Ἐκκλησιαστικοῦ Συνηγόρου, Ἐπ/µου προέδρου Συνδέσµου Κληρικῶν Ἑλλάδος

Ἡ βαρβαρότητα τῆς καύσης τῶν νεκρῶν δὲν ἴσχυσε ποτὲ στὸν Ἑλληνισµὸ καὶ τὸν πολιτισµό του. Οἱ πρόγονοί µας ἔνδοξοι ἀρχαῖοι Ἕλληνες, ἔδειχναν µεγάλο σεβασµὸ πρὸς τοὺς νεκρούς τους, καὶ τοὺς ἐνταφίαζαν µὲ νεκρώσιµες τελετουργίες καὶ εὐχὲς σὲ εἰδικοὺς χώρους, ποὺ τοὺς ἀποκαλοῦσαν «Κοιµητήρια» (Ἡρόδοτος). Τοὺς χώρους αὐτοὺς οἱ πρόγονοί µας τοὺς θεωροῦσαν τόπους ἱεροὺς καὶ ἰδιαίτερα προσφιλεῖς, γι᾽ αὐτὸ καὶ φρόντιζαν γιὰ τὴν πολυτελῆ διακόσµησή τους, ὥστε νὰ ὁµοιάζουν µὲ µουσεῖα γλυπτῶν µνηµείων, ὅπως µᾶς ἀναφέρει ὁ µέγας ἱστορικὸς καὶ πατέρας τῆς παγκοσµίου Ἱστορίας Ἡρόδοτος, ἀλλὰ καὶ οἱ Θουκυδίδης, Σοφοκλῆς καὶ ἄλλοι, καὶ ἡ ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη µᾶς ἀποκαλύπτει καὶ ἐπιβεβαιώνει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές!

Συγκεκριµένα ὁ Ἡρόδοτος µᾶς πληροφορεῖ γιὰ τὸν τρόπο τῆς ταφῆς τῶν νεκρῶν, καὶ ὅτι οἱ χῶροι αὐτοὶ ὀνοµάζονται «Κοιµητήρια». Ὁ Θουκυδίδης µᾶς ἐνηµερώνει περὶ τῆς «ταφῆς - κηδείας» τῶν νεκρῶν σὲ µάχες καὶ ὅτι τοὺς ἔθαφταν δηµόσια «δηµοσίας ταφὰς ἐποίησαν», καὶ προσέτι ὅτι ὑπῆρχαν νόµοι «οἷς ἐχρόντο περὶ τὰς ταφὰς» καὶ ὅτι «οἱ νόµοι αὐτοὶ προέβλεπαν καὶ τὴν πρὸς ταφὴν δαπάνην». Αὐτὲς οἱ τελετουργίες, οἱ εὐχὲς καὶ οἱ νόµοι, γύρω ἀπὸ τὴν κηδεία καὶ τὴν ταφὴ τῶν νεκρῶν παίρνουν παγκόσµιο θρησκευτικὸ χαρακτῆρα σὲ ὅλους τοὺς ἀρχαίους λαούς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ θρησκεύµατα, καὶ πρὶν ἀκόµη ἀπὸ τὴν ἐµφάνιση τοῦ Χριστιανισµοῦ. Κατὰ τοὺς ἀρχαίους προγόνους µας, τὸ νὰ µὴ ταφῆ κάποιος ἐθεωρεῖτο κατάρα, καὶ ἡ πλέον σκληρὴ τιµωρία, (Τραγῳδία Σοφοκλῆ «Ἀντιγόνη»). Ἡ διάδοχος θρησκεία τοῦ µυθικοῦ ∆ωδεκαθέου, ὁ Χριστιανισµός, ἐκράτησε πολλὰ πρὸ/Χριστιανικὰ ἔθιµα τῶν προγόνων µας, σχετικὰ µὲ τὶς κηδεῖες καὶ τὴν ταφὴ τῶν νεκρῶν, τὰ ὁποῖα βεβαίως προσάρµοσε στὶς νέες Χριστιανικὲς Θεολογικὲς ἀντιλήψεις περὶ τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς, καὶ ἄλλα τὰ ἀνέχεται, καὶ τὰ «προσπερνᾶ ἀπαρατήρητα». Μὲ τὰ ὡς ἄνω δεδοµένα, ἕνας εὐσυνείδητος καὶ γνήσιος ΕΛΛΗΝΑΣ, καὶ µάλιστα Ὀρθόδοξος Χριστιανός, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ζητήσει τὴν καύση του, γιατί µία τέτοια βάρβαρη ἀσέβεια πρὸς τοὺς νεκροὺς ἦταν καὶ πρέπει νὰ παραµείνει ἄγνωστη στὸν Ἑλληνικὸ πολιτισµὸ καὶ τὴν ἐν γένει Ἑλληνικὴ κουλτούρα, ἀλλὰ καὶ τὸν Ὀρθόδοξο Χριστιανισµό. Ἄν ὅµως, κάτω ἀπὸ τὸ βάρος ἀδιευκρίνιστων συνθηκῶν, ὑποτεθεῖ ὅτι ἔχει ζητήσει τὴν καύση του, καὶ οἱ συγγενεῖς του ζητήσουν, νὰ τοῦ γίνει ἡ νεκρώσιµος Χριστιανικὴ Ἀκολουθία, ἡ Ἐκκλησία ἂς µὴ βιαστεῖ νὰ ἀρνηθεῖ ἀρχικὰ τὴν τέλεση τῆς ἐπικήδειας Ἀκολουθίας καὶ ἄς προβεῖ σὲ µία σαφῆ καὶ ξεκάθαρη συνεννόηση µὲ τοὺς συγγενεῖς, περὶ τοῦ τί εἶναι δυνατὸν νὰ γίνει. Ἡ θέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν περίπτωση τῆς καύσης τῶν νεκρῶν εἶναι µία καὶ ἀπαραβίαστη, ὅτι δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ τελέσει ἡµιτελῆ νεκρώσιµη Ἀκολουθία µὲ σκοπὸ τὴν καύση τοῦ νεκροῦ. Τότε καὶ µόνον τότε, θὰ µποροῦσε ἡ Ἐκκλησία νὰ σκεφθεῖ τὴν τέλεση, ἢ µή, τῆς νεκρώσιµης Ἀκολουθίας στὸ νεκρό, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἔχει ζητήσει τὴν καύση του καὶ οἱ συγγενεῖς του θέλουν νὰ ἐκπληρώσουν τὴν ἐπιθυµία του, στὴν περίπτωση αὐτὴ ἐπαναλαµβάνω θὰ γίνει συµφωνία ὅτι ἡ νεκρώσιµη ἀκολουθία θὰ τελεστῆ ὁλόκληρη, καὶ τοῦτο σηµαίνει, ὅτι ὁ νεκρὸς θὰ ἐνταφιαστεῖ, γιατί ἐκεῖ ὁλοκληρώνεται ἡ νεκρώσιµη Ἀκολουθία, καὶ γιὰ τὰ πάρα πέρα τὸ λόγο τὸν ἔχει ἡ ἰσχύουσα νοµοθεσία περὶ ἐκταφῆς. Ὥστε Λοιπόν, γιὰ νὰ µὴ ὑπάρξει παρεξήγηση, µόνον ἂν ὑπάρξει µία τέτοια εἰλικρινὴς συνεννόηση µὲ τοὺς συγγενεῖς τοῦ νεκροῦ, ὅτι δηλαδὴ ἡ νεκρώσιµος Ἀκολουθία θὰ τελειώσει µὲ τὸν ἐνταφιασµὸ τοῦ νεκροῦ, τότε καὶ µόνον ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θὰ ἀποφασίσει γιὰ τὴν τέλεση, ἢ µή, τῆς νεκρώσιµης Ἀκολουθίας. Ἂν τοῦτο δὲν γίνει ἀποδεκτό, τότε θὰ ἀποδειχθεῖ περίτρανα ὅτι ὁ θόρυβος, ποὺ ἐνδεχοµένως θὰ δηµιουργηθεῖ, θὰ ἔχει ἀπώτερο σκοπὸ τὴ δηµιουργία µόνον ἐντυπώσεων καὶ τοῦτο σὲ βάρος τοῦ Ἑλληνο/Χριστιανικοῦ µας πολιτισµοῦ, ποὺ ὄργωσε ὅλο τὸν κόσµο καὶ ἄλλαξε τὸν ροῦν τῆς ἱστορίας του. Ἡ ἱστορία, ἐν προκειµένῳ τῆς ἔνδοξης φυλῆς µας δὲν ἀποδεικνύεται µόνον ἀπὸ τὰ γραπτὰ ποὺ ὑπάρχουν, καὶ τὰ κατέχουµε, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀδιάψευστες ἀποδείξεις, ὅπως εἶναι τὰ εὑρήµατα τῆς ἀρχαιολογικῆς σκαπάνης τὰ ἀσύλητα µνηµεῖα τῶν νεκρῶν προγόνων µας, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ «ὅπερ ἔδει δεῖξαι» τῆς µακραίωνης ἔνδοξης ἱστορίας µας καὶ µᾶς βγάζουν ἀπὸ τεχνικὰ ἱστορικὰ ἀδιέξοδα ἀµφισβήτησής της. Ἀπόδειξη τούτου ἀποτελεῖ πρόσ - φατα τὸ ἐντελῶς ἀνιστόρητο γνωστὸ πρόβληµα, µὲ τὰ ἀνεκδιήγητα Σκόπια, ὅπου παρότι ἡ ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη ἀποκάλυψε τὴν ὅλη ἀλήθεια, µὲ ἀτράνταχτα ἱστορικὰ δεδοµένα, ἐν τούτοις ἀµφισβητοῦν εἰσέτι τὴν Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας µας. Γιὰ νὰ φανταστοῦµε, τί ἱστορικὴ συµφορὰ θὰ ὑφιστάµεθα ὡς Ἑλληνικὴ Φυλὴ καὶ Γένος, ἂν εἴχαµε συνήθεια νὰ καῖµε τοὺς νεκρούς µας! Ἕνα θέµα ποὺ τεχνηέντως προβάλλεται γιὰ τὴν ἀνάγκη τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν, εἶναι τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχουν χῶροι γιὰ τὸν ἐνταφιασµό τους, στὶς πόλεις ποὺ ἐργάζονται. Τὸ φερόµενο ὡς πρόβληµα εἶναι ἐντελῶς πλαστό. Ἡ Ἀθήνα τῶν τεσσάρων καὶ πλέον ἑκατοµµυρίων κατοίκων δὲν εἶναι ὅλοι Ἀθηναῖοι, οὔτε καὶ οἱ ἄλλοι κάτοικοι τῶν ἄλλων µεγαλουπόλεων. Κατάγονται ἀπὸ ἄλλες περιοχὲς τῆς Χώρας µας, καὶ µάλιστα ἀπὸ ἐπαρχίες της, καὶ τὰ ἐκεῖ Κοιµητήρια εἶναι ἔρηµα. ∆ύναται λοιπὸν ἡ Πολιτεία, µὲ νοµοθετικὴ ρύθµιση, ὥστε κατὰ Νοµαρχία καὶ ∆ῆµο τῆς Χώρας, νὰ καλύπτει τὴν µεταφορὰ τῶν νεκρῶν ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἐργάζονται στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα τους, τὸν τόπο τῆς καταγωγῆς τους, καὶ τοῦτο, θὰ ἀποτελοῦσε, ἀπὸ πολλὲς πλευρές, µεγάλη ὠφέλεια γιὰ τὴν ἐγκαταλελειµµένη Ὕπαιθρο τῆς Πατρίδας µας!! Μήπως περιµένουν, οἱ κονδυλοφόροι τῶν κυβερνώντων, νὰ τοὺς τὸ ὑποδείξει καὶ τοῦτο τὸ Γιούρογκρουπ τῆς Ἑνωµένης Εὐρώπης; Λοιπόν, γιὰ νὰ τελειώνουµε, µὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς Νεογενήτσαρους Γραικύλους Εὐρωλιγούριδες, ποὺ ὅλως ἀνιστόρητα, καὶ «γυµνῇ τῇ κεφαλῇ» ὑποστηρίζουν* αὐτὴ τὴν βαρβαρότητα τῆς καύσης τῶν νεκρῶν µας, νὰ τοὺς ποῦµε ξεκάθαρα, ὅτι εἶναι ἐντελῶς ἔξω καὶ παρασάγγας πέρα ἀπὸ τὰ Ἑλληνο/Χριστιανικὰ ἰδεώδη καὶ ἰδανικὰ τῆς ἔνδοξης Φυλῆς µας καὶ τὸ ὀλιγότερον, ποὺ τοὺς ἁρµόζει, ἔναντι αὐτῆς τῆς ἀνθελληνικῆς συµπεριφορᾶς τους, εἶναι τὸ περιώνυµο ἐκεῖνο τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων πρὸς τοὺς τότε κατοίκους τοῦ Ἄργους, τὸ «Αἰδώς...». Τέτοιες ἀνιστόρητες καὶ ἐντελῶς ἀπαράδεκτες συµπεριφορὲς ἐνίων ἠλιθίων νεο/Ελλήνων «προοδευτικῶν» προσπαθοῦν νὰ κάνουν τὴν ἔνδοξη Χώρα µας ἀγνώριστη. Καὶ ἤδη, κοιτάζουµε δεξιά µας καὶ ἀριστερά µας, καὶ βλέπουµε ξένες σηµαῖες καὶ σύµβολα. Ὀχτροὺς νὰ ἔχουν κάνει κατοχὴ στὰ χωράφιά µας, καὶ νὰ καταπατοῦν τὰ Ἱερά µας. Ὅλα ἀρχίζουν νὰ γίνονται ἀγνώριστα δίπλα µας. Ἄλλα γκρέµισαν καὶ γκρεµίζουν οἱ ὀχτροί µας καὶ δὲν τὰ ξαναφτιάχνουµε ἐµεῖς, καὶ ἄλλα γκρεµίζουµε ἀσυνείδητα ἐµεῖς οἱ ἴδιοι... Τί γίνεται λοιπόν; Ποῖοι νοθεύουν τοὺς χυµοὺς τοῦ Ἑλληνο/Χριστιανικοῦ µας πολιτισµοῦ καὶ τῆς ζωῆς µας, καὶ ἀντὶ γιὰ πνεῦµα, µᾶς δίνουν λάσπη; Ἀντὶ γιὰ περιστέρια µᾶς δίνουν φίδια; Ἀδήριτος ἀνάγκη τὸ συντοµότερον δυνατὸν νὰ ἐντοπίσουµε τὴν ρίζα τοῦ κακοῦ καὶ νὰ τὸ χτυπήσουµε «ὅπου καὶ ἂν βρίσκεται, εἴτε τώρα µόλις φυτρώνει, εἴτε καρποφορεῖ» (Νικόλαος Ψαρουδάκης «ΚΑΤΗΓΟΡΩ»), γιατὶ περαιτέρω ἀδιαφορία µας θὰ εἶναι ἐγκληµατική, καὶ τότε «Ἑάλω ἡ ἔνδοξη Χώρα µας».