Ελλάς είναι ένας
χώρος, μία φυλή, μία Ιδέα. Ομφαλός της Ελλάδος υπήρξεν ο Παρθενών. Εκεί
συνεπυκνώθη ό,τι μέγα και ευγενές παρήγαγεν η ψυχική και διανοητική δυναμικότης
της ελληνίδος φυλής. Και υπό την σκιάν του Παρθενώνος ανεπτύχθη παν το ανήκον
εις την σφαίραν του επιστητού και υπεραισθητού. Και θρησκεία και φιλοσοφία και
τέχνη και πολιτικαί επιστήμαι.
Αλλ’ όλα αυτά τα
επιτεύγματα, προ των οποίων, μέχρι σήμερον, η πεπολιτισμένη ανθρωπότης
υποκλίνεται, αποτελούν την έκφρασιν του φυσικού ελληνικού δυναμισμού. Έδωσαν το
μέτρον της υψηλής νοήσεως, του συμμέτρου συναισθήματος, της αρρενωπής
διανοητικότητος, της εννοίας του Δικαίου και της εκλεπτυσμένης αισθητικής…
Ο ελληνισμός όμως,
όσον και αν εμορφώθη εις πάγια σχήματα θεωρητικά και πρακτικά, όσον και αν
ανεγνωρίσθη ως η υπάτη πολιτιστική κατάκτησις, δεν έμεινεν εις τα όρια, άτινα
προσδιώρισεν η φυλετική του ευγένεια. Ακριβώς αυτή η ευγένεια εξώθησε την
διαίσθησίν του εις την παραδοχήν και αναζήτησιν αγνώστων αξιών… Εντεύθεν ήρχισε
να προεκτείνεται, να διασπά τα φυσικά του όρια, να εισέρχεται «δυνάμει» εις την
περιοχήν του «αγνώστου Θεού», να μεταβάλλεται η νοσταλγική του αναζήτησις εις
προφητικάς ενοράσεις, ας επηκολούθησεν η εμφάνισις του «καταγγελέως ξένων
δαιμονίων» επί του Αρείου Πάγου, του Αποστόλου Παύλου…
Και η Ελλάς εγένετο
Χριστιανική. Όλος ο διανοητικός και ψυχικός πλούτος του ελληνισμού, όλος ο
ιδιότυπος φυσικός δυναμισμός του, εμίγη με το υπερφυσικόν φως της αληθείας. Και
απετελέσθη ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Και εντεύθεν η Ελλάς εδημιούργησε
μίαν υψηλήν παράδοσιν πνευματικού βίου, η οποία εύρε την τελείαν πληρότητα, εις
την Βυζαντινήν Παράδοσιν, ως Ορθοδοξία…
Αλλά πρέπει να
διευκρινήσωμεν ότι ούτε ο ελληνισμός εν τω συνόλω κατεπόθη υπό της ευαγγελικής
διδασκαλίας, ούτε η Εκκλησία αφωμοιώθη υπό του κλασσικισμού. Επραγματοποιήθη
μία ασύγχυτος σύνθεσις υπερκοσμίων και εγκοσμίων στοιχείων εις τρόπον, ώστε να
συνυπάρχουν διακεκριμένψς, αι θείαι αλήθειαι μετά των δι’ εγκοσμίους σκοπούς
ανθέων του ελληνικού πνεύματος…
Εις την ζωήν του
Έθνους έκτοτε δεσπόζουσαν θέσιν κατέλαβεν η Εκκλησία, το πνεύμα της οποίας
διεπότιζεν όλους τους τομείς του κοινωνικού βίου. Με την αναγεννητικήν και
αναπλαστικήν της δύναμιν μετεμόρφωσε τον εθνικόν βίον εις βίον Ορθόδοξον, με
σύμβολον αιώνιον την Αγίαν Σοφίαν…
Εάν εξετάση κανείς
τα βυζαντινά κείμενα και τα ποικίλα μνημεία της χιλιετούς βυζαντινής περιόδου,
θα μείνη κατάπληκτος δια την θεοσέβειαν των ανθρώπων, οι οποίοι είχον μεταθέσει
«το πολίτευμα εν ουρανοίς». Έζων εις την γην, αλλ’ ενητένιζον εις τον ουρανόν.
Και εις το σημείον αυτό διαφαίνεται ότι η Εθνική συνείδησις είχεν αρρήκτως
συνδεθή με την Ορθοδοξίαν, είχεν εγκεντρισθή εις το πνεύμα της Εκκλησίας, εντός
της οποίας αντελαμβάνετο την ύπαρξίν της, το νόημα και την αποστολήν της εν τω
κόσμω. Και εις την Ορθοδοξίαν, ως παράγοντα πνευματικής και ηθικής δυνάμεως,
εστήριξε την επιβίωσίν του το «ευσεβές» Έθνος…
Εντεύθεν ο επί
χίλια έτη φεγγοβόλος βίος του, τον οποίον ανανέωνεν η Ορθόδοξος Εκκλησία, δια
της συνεχούς μεταγγίσεως της ζωοποιού αληθείας της, ως πίστεως, ως ηθικής, ως
πνευματικότητος, ως μυστικής θεολογίας, ως δογματικής διδασκαλίας, ως
λειτουργικής ζωής, ως μοναστικού βίου, ως νοεράς προσευχής, και με μίαν λέξιν,
ως Ορθοδοξίας… Και
όταν το Έθνος ήρχισεν από οικείαν ραθυμίαν να απομακρύνεται από την ζωογόνον
επίδρασιν της Εκκλησίας και να στρέφεται προς τα παλαιωθέντα Ελληνικά
γράμματα—τα οποία μόνον εντός της Ορθοδοξίας αξιοποιούνται—τότε παρήκμασε. Και
έμεινεν από το Βυζάντιον μόνον η σκιά του. Και φυσικά κατέρρευσε…
Αλλ’ ως λαόν περιούσιον, ως βασίλειον ιεράτευμα η Ορθόδοξος Εκκλησία,
«ον τρόπον η όρνις επισυνάγει τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας», πάλιν και συνετήρησε
και διεφύλαξεν από τον αφανισμόν. Και ανέστησε το πεπτωκός Γένος. Διότι εις την
ψυχήν του υπήρχεν η ζωή της Ορθοδοξίας, η ζωή του Χριστού. Και μία τοιαύτη ζωή
ουδέποτε αποθνήσκει…
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο ελληνισμός καθίσταται μέγας και αθάνατος,
εφ’ όσον παραμένει εν τη Ορθοδοξία του. Και παραμένει αθάνατος, διότι στήκει εν
τη αληθεία του Θεού και εν τη ενότητι προς εαυτόν και προς τον Θεόν. Η ενότης
του Γένους με τον Θεόν, εξασφαλίζει δύο πράγματα: την άμαχον προστασίαν Του και
τον ανθρωπισμόν του, ως ηγγυημένην χριστιανικότητα. Και η ενότης προς εαυτόν
διαφυλάττει ισχυράν την εθνικήν ομάδα από μεριστικάς επιβουλάς, τας οποίας
ακολουθεί η ερήμωσις…
Λοιπόν, αφού
εδοκιμάσαμεν τας τραγικάς συνεπείας των πειραματισμών μας, αφού εφθάσαμεν
επανειλημμένως εις το χείλος της καταστροφής, ως Έθνος, εξ αφορμής της
εγκαταλείψεως των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας, μία οδός σωτηρίας απομένει: η
οδός της επιστροφής…
Επιστροφή εις τον Θεόν, όπως τον απεδέχθη το Γένος από την Εκκλησίαν του
επί είκοσιν αιώνας. Εις τον Θεόν της αγίας Ορθοδοξίας μας. Επιστροφή εις τον
Θεόν, όπως τον εγνώρισεν όλη η χριστιανωσύνη μέχρι του δεκάτου αιώνος, και όχι
εις εκείνον τον νοθευμένον, τον κακοποιημένον από τους Παπικούς και τας άλλας
αιρετικάς ομάδας…
Επιστροφή
εις τας αγνάς Ελληνοχριστιανικάς παραδόσεις μας. Επιστροφή εν μετανοία. Πρέπει
να αλλάξωμεν νουν. Να αποβάλωμεν τα οθνεία, τα αλλότρια ήθη, τους ξένους
τρόπους. Πρέπει να αναζητήσωμεν την ενότητα εις το «αυτό φρονείν». Και δόξα τω
Θεώ, το ορθώς φρονείν είναι δεδομένον εις την φυλήν, εις τον λαόν μας, από δύο
χιλιετηρίδας, ότε ανεχωνεύθησαν τα ανθρώπινα μετά των θείων και εβιώθησαν ως
Ορθοδοξία…
Πρέπει να καταστή
συνείδησις ότι είμεθα «λαός περιούσιος», λαός Θεού, υπό την έννοιαν της
συνθέσεώς μας ως μιας προνομιούχου φυσικής καταβολής, μετά της καθαρωτάτης και
ανοθεύτου αληθείας του Χριστού. Και επ’ αυτού του θεμελίου ωκοδομήθη η
Ορθόδοξος Εκκλησία, η οποία εμπεριχωρείται εις το Έθνος και το Έθνος
εμπεριχωρείται εις την Εκκλησίαν. Και από αυτήν την συνειδητοποίησιν πρέπει να
αναχωρούν όλαι αι σκέψεις και αι ενέργειαι και λαού και αρχόντων. Δια να
αγιάζωνται αι καρδίαι και να φωτίζεται ο νους και να μεγαλύνεται το Γένος και να
δοξάζεται ο Θεός…
Πρέπει να αντιληφθώμεν ότι ουδείς δικαιούται να απομακρύνη την ζωήν του
Έθνους από τας ελληνορθοδόξους παραδόσεις του, από αυτάς κυρίως που αναφέρονται
εις την ηθικήν και θρησκευτικήν του ζωήν, από την Ορθοδοξίαν του. Ό,τι
αλλοιώνει την ουσίαν και την φυσιογνωμίαν της Ελλάδος, αποτελεί έγκλημα κατά
της Φυλής, κατά της αληθείας, κατά του Θεού… Η
Ελλάς δεν είναι μία εθνική μονάς ως αι λοιπαί. Τούτο δεν εκφράζει μίαν
ματαιόδοξον και άγονον ελληνολατρίαν. Αποτελεί διαπίστωσιν, με συνέπειαν την
συνειδητοποίησιν απεράντου ευθύνης. Διότι η Ελλάς είναι ταμιούχος υψίστων
ηθικών αξιών, ένθα συναντώνται οι άνθρωποι μετά του Θεού και συνεργάζονται δια
την προαγωγήν και σωτηρίαν του κόσμου…
Επομένως, το αίτημα
της συγχρόνου Ελλάδος, είναι η πραγμάτωσις της θεωρητικής της συνθέσεως ως
ελληνικού πνεύματος και Ορθοδόξου πίστεως, εις βάθος και εις έκτασιν. Αλλά δια
να γίνη αυτό, έχομεν ανάγκην προηγουμένως καθάρσεως, από ξένα στοιχεία, τα
οποία συνεσωρεύθησαν εις τον χώρον μας. Αλλ’ η κάθαρσις προϋποθέτει ηγεσίαν
ζώσαν εντός της ελληνορθοδόξου παραδόσεως. Εάν τα άθεα καθεστώτα, τα οποία
υπηρετούν τον Σατανάν, έχουν τόσην ευαισθησίαν δια την προστασίαν των, ώστε να
αστυνομεύουν πάσαν αντίθετον προς αυτά εκδήλωσιν, πόσον δικαιούται και
υποχρεούται ο λαός του Θεού να διαφυλάξη τας αγίας Παραδόσεις του από κάθε τι,
το οποίον τας θέτει εν κινδύνω;… Εάν δεν ληφθούν εγκαίρως μέτρα προς κάθαρσιν,
δια να προστατευθή ο λαός μας και οδηγηθή και πάλιν εις τας ελληνορθοδίξους
πηγάς του, την κάθαρσιν αυτήν θα αναλάβη πλέον ο Θεός… Δι’ εκείνους που έχουν
οφθαλμούς να βλέπουν δεν αποτελεί τυχαίον γεγονός, ούτε η υποδούλωσίς μας επί
τετρακόσια έτη και αι περιπέτειαι της φυλής ούτε η υποδούλωσις και
κατατυράννησις των κύκλω ημών Ορθοδόξων λαών υπό σατανικά καθεστώτα…
Οι
καιροί ου μενετοί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου