Προς «νέαν εκκλησίαν» -- ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΣ του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η σθεναρά προσήλωση της Ορθοδοξίας στα ιερά δόγματά της δεν αντιβαίνει στην ιεραποστολικότητα, που την διακρίνει. Βεβαίως, είναι ανοικτή σε όλους η Ορθοδοξία. Η παρουσία της στον κόσμο αποτελεί μία πρόσκληση και πρόκληση για όλους τους καλοπροαίρετους. Χωρίς να καταδυναστεύει την ελευθερία των ετεροδόξων με αθέμιτους προσηλυτισμούς, πιστή στην εντολή του θείου Δομήτορά  της η Εκκλησία πορεύεται προς «πάντα τα έθνη» και τα καλεί να μαθητεύσουν κοντά της (βλ. Ματθ. 28: 19. Πρβλ. Πράξ. 1: 8). Με απόλυτο σεβασμό προς το ανθρώπινο πρόσωπο και προς τις εθνικές, γλωσσικές, μορφωτικές, πολιτισμικές και λοιπές ιδιαιτερότητές του, δεν το αναγκάζει να πιστεύσει. Του εκθέτει απλώς τη μαρτυρία της και το καλεί να την γευθεί προσωπικά. Μνημονεύω ενδεικτικά την περίπτωση των Σλάβων. Τους εκχριστιάνισε το Ορθόδοξο Βυζάντιο χωρίς, όμως, να τους εξελληνίσει. Οι έλληνες, μάλιστα, ιεραπόστολοι Κύριλλος και Μεθόδιος έγιναν και οι θεμελιωτές του σλαβικού πολιτισμού καταρτίζοντας το σλαβικό αλφάβητο, το λεγόμενο Κυριλλικό. Αργότερα, όταν ήρθαν οι παπικοί, εντελώς αψυχολόγητα και αδικαιολόγητα επιχείρησαν να τους εκλατινίσουν επιβάλλοντας τη λατινική ως λειτουργική γλώσσα.                                        

Σατανική προσηλυτιστική απόπειρα των παπικών για την κατάλυση της Ορθοδοξίας αποτελεί ο δούρειος ίππος της ουνίας. «Εκμεταλλευόμενοι την δυστυχίαν των λαών της Ανατολής, με δοράς προβάτων υπεισήλθον οι φοβεροί αυτοί λύκοι (οι ουνίτες) εις τας μάνδρας και απεδεκάτισαν τα πρόβατα», γράφει χαρακτηριστικά ο αιωνόβιος επίσκοπος πρώην Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης (Αντιπαπικά, σελ. 44). Απευθυνόμενος δε στο Βατικανό ο σεβάσμιος γέροντας τονίζει· «Εάν θέλετε, κύριοι, να έλθη η ποθητή εκείνη ημέρα ¨της των πάντων ενώσεως¨, παύσατε να μεταχειρίζεσθε τοιαύτας μεθόδους, που … προκαλούν φρίκην εις πάσαν αδιάφθορον συνείδησιν και ευρύνουν το ανοιγέν χάσμα μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Η οδός η άγουσα προς την ένωσιν δεν διέρχεται δια της ουνίας αλλά δια της οδού εκείνης, την οποίαν εχάραξεν ο Θεάνθρωπος ειπών· Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς (Ιω. 8: 32)» (έ. Α, σελ. 51).

                                                                                                                    

Η ουνία κατώρθωσε να παρασύρει στα δίκτυά της πληθυσμούς ολόκληρους και να επιφέρει μεγάλη αναστάτωση. Μόνο από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Πολωνίας έχουν αποσπασθεί δύο εκατομμύρια, που ως ουνίτες είναι απόλυτα ενταγμένοι στην κυριαρχία του πάπα. Και πρόσφατα, στη δεκαετία του 1990, οι Ορθόδοξοι της Ουκρανίας, που πρόβαλαν αντίσταση στις πιέσεις των ουνιτών, γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο θρήνησαν την αρπαγή πολλών ναών και την κακοποίηση πολλών πιστών. Η ουνία παρεισφρήει ύπουλα, η Ορθοδοξία φανερά και απλά καταθέτει τη μαρτυρία της στο σύγχρονο κόσμο. Ήδη στο εξωτερικό, όπου υπάρχουν κοινότητες ορθοδόξων, αποτελούν μία ζωντανή μαρτυρία του αυθεντικού χριστιανισμού και έναν πόλο έλξεως για τις καλοπροαίρετες ψυχές, που βρέθηκαν στην πλάνη της παπικής ή προτεσταντικής αιρέσεως. Και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι επιστρέφουν στην Ορθοδοξία, για να βρουν εκεί αυτό, που μάταια αναζήτησαν στις λεγόμενες χριστιανικές ομολογίες. Είναι άπρεπο, ανέντιμο και εγκληματικό να αρνούμαστε σ΄ αυτούς τους ανθρώπους την πρόσβαση στην Ορθόδοξη πίστη με τη δικαιολογία ότι τάχα και οι άλλες ομολογίες καλές είναι, τον ίδιο Χριστό πιστεύουν. Ένας είναι ο Χριστός, μία και η σώζουσα πίστη. Δεν σώζει ούτε ο παπικός ορθολογισμός ούτε η προτεσταντική ελευθεριότητα. Αξίζει να θυμηθούμε εδώ αυτό, που είχε γράψει πριν μερικές δεκαετίες ο αείμνηστος π. Ιουστίνος Πόποβιτς· «Χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν οδόν, χωρίς την αποστολικήν και αγιοπατερικήν ακολούθησιν όπισθεν του μόνου αληθινού και αειζώου Θεού, του Θεανθρώπου Σωτήρος Χριστού, είναι βέβαιον ότι ο άνθρωπος θα καταποντισθή εις την νεκράν θάλασσαν της ευρωπαϊκής πολιτισμένης ειδωλολατρίας και αντί του Ζώντος και Αληθινού Θεού, θα λατρεύση τα ψευδοείδωλα του αιώνος τούτου, εις τα οποία δεν υπάρχει σωτηρία, ούτε ανάστασις, ούτε θέωσις δια το θλιμμένον ον, το ονομαζόμενον άνθρωπος» (Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, σελ. 252).                   

Η σημερινή κατάσταση του λεγομένου δυτικού χριστιανικού κόσμου επαληθεύει θλιβερά την πρόβλεψη του αγίου εκείνου ανθρώπου. Η θρησκευτική πλάνη της Δύσεως οδήγησε σε αδιέξοδα απελπισίας. Οι πυκνές αυτοκτονίες, η απαξίωση της ζωής με την αχαλίνωτη ροπή σε κάθε είδους κατάχρηση, τα ναρκωτικά, αλλά και η στροφή πολλών ευρωπαίων χριστιανών στις αποκρυφιστικές ανατολικές θρησκείες και σ΄ αυτό το μουσουλμανισμό είναι νομίζω, ένας σοβαρός δείκτης. Είναι, βέβαια, γεγονός ότι η ραγδαία επίδραση του δυτικού πολιτισμού κατέστησε συνηθισμένα και εδώ στην πατρίδα μας έκτροπα αυτού του είδους. Μπορείτε, όμως, να φαντασθείτε πόσο αυτά θα αυξηθούν, όταν η Ορθοδοξία παραιτηθεί από την αλήθεια και ταυτισθεί με τις δυτικές αιρετικές θέσεις;                                                              

Η προχωρημένη κοινωνική αποσύνθεση είναι αδιάψευστος μάρτυρας της πνευματικής χρεοκοπίας της Δύσεως. Η νομιμοποίηση των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων, η ιερωσύνη των γυναικών και τόσες άλλες παρεκτροπές έχουν οδηγήσει πολλούς στην αηδία και απομάκρυνση από τον «δυτικό χριστιανισμό». Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι στο Λονδίνο και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Αγγλίας εδώ και δεκαετίες έχει αρχίσει το ξεπούλημα των ναών. Από άμεση πηγή και προσωπική εμπειρία γνωρίζω ότι στην Αγγλία το 1982 περίπου 2.000 ναοί έχουν ξεπουληθεί σε διάφορες επιχειρήσεις και καταστήματα. Παρόμοιες πωλήσεις έκαναν και οι παπικοί στη Γερμανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπως και στην Αμερική. Τι δείχνουν όλα αυτά; Δείχνουν ότι δεν μας χρειάζεται «νέα εκκλησία», αλλά ρίζωμα στην πρώτη και αιώνια Εκκλησία στην Ορθοδοξία. Είναι δε ενθαρρυντικό το γεγονός ότι παρ΄ όλες τις ελλείψεις των ορθοδόξων, η Ορθοδοξία σήμερα κτίζει ναούς και επανδρώνει μοναστήρια. «Προτεστάντες και Ρωμαιοκαθολικοί», γράφει ο πρώην προτεστάντης Ζrank Schaeffer, «ως άτομα πρέπει να προσκληθούν να επιστρέψουν στο σπίτι, στην αληθινή αρχαία Εκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τα θυσιαστήριά μας είναι καθαρά, οι Λειτουργίες μας ανέπαφες και το Πνεύμα κατοικεί στα Ιερά μας. Εμείς δεν έχουμε αλλάξει. Εμείς πρέπει να μοιραστούμε αυτό το ζωντανό νερό με τον διψασμένο κόσμο. Εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να έχουμε το θάρρος να σταθούμε στα πόδια μας και να μη είμαστε πλέον εκείνοι που κάνουν την Ορθόδοξη Εκκλησία αόρατη, το πιο καλά κρυμμένο μυστικό στην Αμερική» (Αναζητώντας την Ορθόδοξη πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών, χορεύοντας μόνος, μετφρ. π. Αυγουστίνου Μύρου, εκδ. 2^η, Κοζάνη 2004, σελ. 513).                                                 

Η Ορθοδοξία είναι η μόνη ελπίδα του κόσμου και οφείλει να παραμείνει σταθερή στα δόγματά της, αναλλοίωτη και απαραχάρακτη. Όχι μόνο, για να οδηγεί στη λύτρωση τα παιδιά της, αλλά και για να κρατά άσβεστο το φως, όπου μια μέρα θα ζητήσει να επιστρέψει ο δυτικός κόσμος.