Στον «Λόγον Ζ´περί ομοουσίου» ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
γράφει μεταξύ άλλων:
«Δεν υπάρχει τίποτε πιο δυνατόν από την προσευχή, ούτε ισάξιον…
Όταν ο άνθρωπος προσεύχεται με αφοσίωση την ώρα της προσευχής δεν έχει καμμιά σχέση με την παρούσα ζωή. Και αν ακόμα βράζη μέσα του ο θυμός, καταπραϋνεται εύκολα, κι αν τον φλογίζη η επιθυμία σβήνεται, και αν τον λιώνη ο φθόνος, διώχνεται με μεγάλη ευκολία.
Όπως ακριβώς, μόλις ανατείλουν οι ακτίνες του ήλιου, όλα τα θηρία φεύγουν και κρύβονται στις φωλιές τους, έτσι συμβαίνει και με την προσευχή. Μόλις βγη από το στόμα μας, σαν άλλη ακτίνα του ηλίου, φωτίζεται η σκέψη και όλα τα άλογα και άγρια πάθη δραπετεύουν και φεύγουν και σαν άλλα θηρία κρύβονται στις φωλιές τους, αρκεί μόνον να προσευχόμαστε με αφοσίωση, με ψυχή άγρυπνη και με σκέψη νηφάλια. Η προσευχή απομακρύνει κάθε λύπη, είναι η βάση της ευθυμίας, η αφορμή για συνεχή πνευματική ηδονή, η μητέρα της φιλοσοφημένης ζωής».
Γι’ αυτό προσευχή και πάλι προσευχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου