.....Ἐδῶ ὅμως πρέπει νά τονισθῆ ὅτι τό νά περιμένη κανείς πλήρη ἕνωσι ὑπό τήν ἔννοια τοῦ κοινοῦ ποτηρίου εἶναι πλάνη, διότι αὐτή εἶναι ἡ πρακτική καί, θά λέγαμε, ἐξωτερική πλευρά τῆς ἑνώσεως. Ἡ πραγματική πλευρά εἶναι ἡ θεολογική καί αὐτή ἔχει γίνει.
Ξεκίνησε συνοδικά μέ τήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων μέ τούς Παπικούς τό 1965 καί ὁλοκληρώθηκε στό Μπελαμέντ τοῦ Λιβάνου τό 1993 μέ τήν ἀναγνώρισι τῶν μυστηρίων τῶν Παπικῶν.
Στό Μπελαμέντ λοιπόν τοῦ Λιβάνου ἀπεφασίστηκαν καί ὑπεγράφησαν μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς:
«Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τήν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχή εἰς τά αὐτά μυστήρια, κυρίως εἰς τήν μίαν ἱερωσύνην τήν τελοῦσαν τήν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων– δέν δύνανται να θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστική ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφές ὅτι ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός. Διά τοῦτον ἀκριβῶς τόν λόγον ἡ Καθολική Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν ἑαυτάς ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας ἀπό κοινοῦ ὑπευθύνους διά τήν τήρησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πιστότητι πρός τήν θείαν οἰκονομίαν, ἰδιαίτατα ὡς πρός τήν ἑνότητα...».
Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια ἀναγνωρίσαμε καί συνυπεγράψαμε μέ τούς Παπικούς ὅτι, ἐκεῖ πού εὑρίσκονται καί μέ τίς αἱρέσεις πού κουβαλοῦν, ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια, ἱερωσύνη, εἶναι ἀδελφή Ἐκκλησία, ὅπως οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες τοπικές καί συνυπεύθυνη διά τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας διαχρονικῶς κλπ. Ὅταν λοιπόν ἀναγνωρίζομε ὅτι καί ἐδῶ στήν Ὀρθοδοξία καί ἐκεῖ στόν Παπισμό ὑπάρχει τό ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον τελεῖ τά μυστήρια, τί ἄλλο χρειάζεται διά νά εἴμεθα ἑνωμένοι; Καί διά ποῖον ἐπί πλέον λόγο οἱ Παπικοί νά ἀπαρνηθοῦν τίς αἱρέσεις των καί νά ἔλθουν στήν Ὀρθοδοξία; Δέν εἶναι ἀρκετή ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά τούς βεβαιώση ὅτι βαδίζουν σωστά; Ἄν τώρα κάποιοι ἀφελεῖς περιμένουν τό λεγόμενο κοινό ποτήριο διά νά ἀποτειχισθοῦν ἀπό τούς ἀποστάτες Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἀποστάτες αὐτοί Ἐπίσκοποι παίζουν καλά τόν ρόλο των διά νά μᾶς ἀποκοιμίζουν μέ τόν ὑπνωτικό τοῦ κοινοῦ ποτηρίου. Εἶναι λυπηρό ὅμως τό ὅτι καί οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τότε μέ τήν ἄρσι μόνο τῶν ἀναθεμάτων εἶχαν διακόψει οἱ πλεῖστοι ἐπί τριετία τήν μνημόνευσι τοῦ Ἀθηναγόρα, τώρα μετά τήν ἀπόφασι τοῦ Μπελαμέντ (καί τά τόσα ἄλλα) σιωποῦν καί συνοδοιποροῦν μέ τούς ἀποστάτες.
Ξεκίνησε συνοδικά μέ τήν ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων μέ τούς Παπικούς τό 1965 καί ὁλοκληρώθηκε στό Μπελαμέντ τοῦ Λιβάνου τό 1993 μέ τήν ἀναγνώρισι τῶν μυστηρίων τῶν Παπικῶν.
Στό Μπελαμέντ λοιπόν τοῦ Λιβάνου ἀπεφασίστηκαν καί ὑπεγράφησαν μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς:
«Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός εἰς τήν Ἐκκλησία Του -ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχή εἰς τά αὐτά μυστήρια, κυρίως εἰς τήν μίαν ἱερωσύνην τήν τελοῦσαν τήν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων– δέν δύνανται να θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστική ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφές ὅτι ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός. Διά τοῦτον ἀκριβῶς τόν λόγον ἡ Καθολική Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν ἑαυτάς ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας ἀπό κοινοῦ ὑπευθύνους διά τήν τήρησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πιστότητι πρός τήν θείαν οἰκονομίαν, ἰδιαίτατα ὡς πρός τήν ἑνότητα...».
Δηλαδή μέ ἁπλά λόγια ἀναγνωρίσαμε καί συνυπεγράψαμε μέ τούς Παπικούς ὅτι, ἐκεῖ πού εὑρίσκονται καί μέ τίς αἱρέσεις πού κουβαλοῦν, ἔχουν ἔγκυρα μυστήρια, ἱερωσύνη, εἶναι ἀδελφή Ἐκκλησία, ὅπως οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες τοπικές καί συνυπεύθυνη διά τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας διαχρονικῶς κλπ. Ὅταν λοιπόν ἀναγνωρίζομε ὅτι καί ἐδῶ στήν Ὀρθοδοξία καί ἐκεῖ στόν Παπισμό ὑπάρχει τό ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον τελεῖ τά μυστήρια, τί ἄλλο χρειάζεται διά νά εἴμεθα ἑνωμένοι; Καί διά ποῖον ἐπί πλέον λόγο οἱ Παπικοί νά ἀπαρνηθοῦν τίς αἱρέσεις των καί νά ἔλθουν στήν Ὀρθοδοξία; Δέν εἶναι ἀρκετή ἡ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος νά τούς βεβαιώση ὅτι βαδίζουν σωστά; Ἄν τώρα κάποιοι ἀφελεῖς περιμένουν τό λεγόμενο κοινό ποτήριο διά νά ἀποτειχισθοῦν ἀπό τούς ἀποστάτες Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἀποστάτες αὐτοί Ἐπίσκοποι παίζουν καλά τόν ρόλο των διά νά μᾶς ἀποκοιμίζουν μέ τόν ὑπνωτικό τοῦ κοινοῦ ποτηρίου. Εἶναι λυπηρό ὅμως τό ὅτι καί οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τότε μέ τήν ἄρσι μόνο τῶν ἀναθεμάτων εἶχαν διακόψει οἱ πλεῖστοι ἐπί τριετία τήν μνημόνευσι τοῦ Ἀθηναγόρα, τώρα μετά τήν ἀπόφασι τοῦ Μπελαμέντ (καί τά τόσα ἄλλα) σιωποῦν καί συνοδοιποροῦν μέ τούς ἀποστάτες.
Πηγή : http://agiooros.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου