Πολλή καλά και συγκεντρωμένα όλα αυτά.
Θέλω να προσθέσω στην μελέτη σου και τον αντίποδα που προστρέχει στα όσα αναφέρεις.
Εκτός την επιχειρηματολογία του πως κινήθηκε η κάθε μία πλευρά, εκ των υστέρων υπάρχει και η "εκ του Καρπού της" αξιολόγηση της κάθε Πράξης.
Η μία μερίδα περπάτησε σε φαρδύ οδό, έλαβε κοσμική δόξα, κρατικούς παχυλούς μισθούς, παρουσία σε κάθε εκδήλωση και παρουσία στις παρελάσεις. Το αδιάφορο κράτος πάντα την είχε στα δεξιά του και αυτή ως Σεργιανιστές, πάντα αποδέχτηκε τα όσα νομοθετούσε.
Η άλλη μερίδα σήκωσε τον σταυρό της. Διωγμοί, εξορία και εγκλεισμό σε μοναστήρια, κοινωνική απαξίωση, ξεντύθηκαν και ξυρίστηκαν ιερείς, απαγόρευσης τέλεσης μυστηρίων, προβλήματα στην αναγνώριση γάμων και βαπτίσεων, εκ των έσω και των έξω διαιρέσεις και διασπάσεις, μαρτυρικό θάνατο.
Συνοπτικά, το αποτέλεσμα της μίας είναι η "γυμνή τη κεφαλή" αναγνώριση του πάπα ως γνήσιο αδελφό και της άλλης, να εξακολουθεί να μένει μακριά από τον οικουμενισμό.
Αν και παλιότερα ή και σήμερα υπάρχει κάποια κίνηση των λεγόμενων αποτειχισμένων, ωστόσο από πουθενά δεν φαίνεται να σηκώνουν τον ίδιο σταυρό. Αυτοί μπορούν να πηγαινοέρχονται στις κρατικές εκκλησίες, χωρίς άλλους διωγμούς παρά μόνο λεκτικούς. Αυτοί θα λέγαμε ότι είναι σε ένα άλλο μικρό οικουμενισμό. Δέχονται το πατριαρχείο και την αρχιεπισκοπή Αθηνών, ως αδελφή εκκλησία και όταν είναι μεταξύ τους μιλούνε για τον αντιοικουμενισμό.
Εκτός λοιπόν από τις ιστορικές αποδείξεις πρέπει να δούμε και το πνεύμα το Άγιο, που οδήγησε τους δικούς Του. Εκτός την ανθρώπινη αντίδραση και τα επιχειρήματα τους να δούμε και την Θεία παρέμβαση. Ο Χριστός που είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας οδήγησε τους αγαπητούς Του και όσους τους ακολούθησαν από έρημο και από Θάλασσα, μακριά από το κράτος και την ασφάλεια της αναγνώρισης και των αγαθών. Αν ήταν ανθρώπινη κίνηση όσων κράτησαν το ημερολόγιο, με όλα αυτά που υπέστησαν θα διαλύονταν. Το ότι παρέμηναν σημαίνει ότι κάτι υψηλότερο τους κρατάει.
5 σχόλια:
Τίποτα δεν έχουν που να τους κρατά ενωμένους για αυτό είναι χίλια κομμάτια όσοι έχουν κεφαλή το ημερολόγιο και όχι τον Χριστό, τον οποίον έχουν Κεφαλή μόνο οι αληθινά αποτειχισμένοι σήμερα που δεν έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τους αμετανόητους αιρετικούς οικουμενιστές πανθρησκειαστές αντίχριστους σιωνιστές ψευδεπισκοπους και ψευδοϊερείς ούτε με τον αντίχριστο "αλάθητο" αιρετικό Πάπα της Ρώμης... Για αυτό διώκονται απηνώς από τους αναγνωρισμένους, από το αντίχριστο κοσμικό σοδομιτικό κράτος τους, δήθεν ορθόδοξους αιρετικούς οικουμενιστές πανθρησκειαστές νεοημερολογίτες και παλαιοημερολογίτες. Γιατί με την Χάρη του Θεού (όσο λίγοι αριθμητικά και αν είναι) είναι ενωμένοι με την αληθινή ορθόδοξη πίστη και ομολογία χωρίς να δημιουργούν παράνομες παρασυναγωγές, δήθεν συνόδους και αιρετικά σχίσματα... Όπως αντιτάχθηκαν μακροχρόνια οι αποτειχισμενοι Μάρτυρες και Ομολογητές στους εικονομάχους αιρετικούς ψευδεπισκόπους, τους οποίους καταδίκασε μια Οικουμενική Συνοδός εκφράζοντας τον πιστό λαό του Θεού μετά από 120 ΧΡΟΝΙΑ... ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ ΤΗΝ ΛΥΣΗ ΘΑ ΔΩΣΕΙ Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ... Γιατί «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ' ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν (Μάρκ. 8, 34-35)».
Πολλές φορές γράφω ότι δεν είναι μόνο ο Οικουμενισμός και αυτό όχι για να απαλύνω την θανάσιμη επίδραση του.
Το κύριο πρόβλημα πάντα είναι η εσωτερική "σαπίλα". Όταν ο ένας επίσκοπος γράφει κατά του Χριστού, ο άλλος επιτρέπει τον σοδομισμό και ο άλλος αφαιρεί τον σταυρό από το ιερό βήμα του ναού και δεν υπάρχει άμμεση καταδίκη τους και αποκοπή τους από το σώμα της εκκλησίας, αυτό είναι δείγμα του θανάτου.
Συμφωνῶ ἀπολύτως μέ αὐτό τό σχόλιον καί λυποῦμαι πού παρέλειψα αὐτήν τήν πλευράν τοῦ θέματος, δηλαδή τούς πικρούς καρπούς τῆς καινοτομίας, ἀπό τούς ὁποίους «τό δένδρον γινώσκεται», καθώς καί τούς διωγμούς, πού δείχνουν ποιός ἠκολούθησε τόν δρόμον πού μᾶς ἔδειξεν Ἐκεῖνος («εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξωσι») καί ποιός τόν δρόμον πού ἔδειξεν ὁ Ἀντίδικος!
Γιατί δεν δημοσιεύθηκε το κατωτέρω ορθόδοξο σχόλιο μου; Τεχνικό πρόβλημα; Ή μήπως η Αλήθεια του Χριστού ενοχλεί;
Τίποτα δεν έχουν που να τους κρατά ενωμένους για αυτό είναι χίλια κομμάτια όσοι έχουν κεφαλή το ημερολόγιο και όχι τον Χριστό, τον οποίον έχουν Κεφαλή μόνο οι αληθινά αποτειχισμένοι σήμερα που δεν έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με τους αμετανόητους αιρετικούς οικουμενιστές πανθρησκειαστές αντίχριστους σιωνιστές ψευδεπισκοπους και ψευδοϊερείς ούτε με τον αντίχριστο "αλάθητο" αιρετικό Πάπα της Ρώμης... Για αυτό διώκονται απηνώς από τους αναγνωρισμένους, από το αντίχριστο κοσμικό σοδομιτικό κράτος τους, δήθεν ορθόδοξους αιρετικούς οικουμενιστές πανθρησκειαστές νεοημερολογίτες και παλαιοημερολογίτες . Γιατί με την Χάρη του Θεού (όσο λίγοι αριθμητικά και αν είναι) είναι ενωμένοι με την αληθινή ορθόδοξη πίστη και ομολογία χωρίς να δημιουργούν αμέτρητες παράνομες παρασυναγωγές, δήθεν συνόδους και αιρετικά σχίσματα... Όπως αντιτάχθηκαν μακροχρόνια οι αποτειχισμένοι Μάρτυρες και Ομολογητές στους εικονομάχους αιρετικούς ψευδεπισκόπους, τους οποίους καταδίκασε μια Οικουμενική Συνοδός εκφράζοντας τον πιστό λαό του Θεού μετά από 120 χρόνια... Αν είμαστε στα έσχατα την λύση θα δώσει ο αναστημένος Θεάνθρωπος Χριστός με την Δευτέρα Παρουσία Του... Γιατί «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ' ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν (Μάρκ. 8, 34-35)».
Ο σταυρός κατά την Πενθέκτη Σύνοδο.
Κανὼν 0Γ.
Τοῦ ζωοποιοῦ σταυροῦ δείξαντος ἡμῖν τὸ σωτήριον, πᾶσαν σπουδὴν ἡμᾶς τιθέναι χρὴ, τοῦ τιμὴν τὴν ἀξίαν ἀποδιδόναι τῷ δι᾽ οὗ σεσώσμεθα τοῦ παλαιοῦ πτώµατος (1). Ὅθεν καὶ νῷ, καὶ λόγῳ, καὶ αἰσθήσει, τὴν προσκύνησιν αὐτῷ ἀπονέμοντες, τοὺς ἐν τῷ ἐδάφει τοῦ σταυροῦ τύπους ὑπό τινων κατασκευαζοµένους, ἐξαφανίζεσθαι παντοίως προστάσσοµεν, ὡς ἂν μὴ τῇ τῶν βαδιζόντων καταπατήσει τὸ τῆς νίκης ἡμῖν (2) τρόπαιον ἐξυβρίζοιτο. Τοὺς οὖν ἀπὸ τοῦ νῦν τοῦ σταυροῦ τύπον ἐπὶ ἐδάφους (3) κατασκευάζοντας, ὁριζομεν ἀφορίζεσθαι.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΖΩΝΑΡ.
Τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐν τῷ σταυρῷ κρεμασθέντος, ἡμεῖς σεσώσμεθα, καὶ τῆς ἀρχαίας δουλείας τῆς ἁμαρτίας ἠλευθερώμεθα. Τούτῳ τοίνυν τῷ τῆς νίκης ἡμῖν αἰτίῳ τὴν τιμὴν ἀπονέμειν χρῆναί φασιν οἱ ἱεροὶ Πατέρες, καὶ νῷ, καὶ λόγῳ, καὶ αἰσθήσει· νῷ μὲν οὖν ἀποδιδόαµεν, ὅτε καθ᾽ ἑαυτοὺς ἐνθυμούμενοι, καὶ λογιζόμενοι ὅσων ἀγαθῶν ἐτύχομεν δι᾽ αὐτοῦ, ἐκπληττόμεθα τὴν εἰς ἡμᾶς εὐεργεσίαν τοῦ Θεοῦ· λόγῳ δὲ, ὅτε καὶ πρὸς ἑτέρους ταῦτα λέγοντες, χάριτας ὁμολογοῦμεν τῷ σώσαντι ἡμᾶς αἰσθήσει δὲ, ὅτε αὐτὸν ὁρῶντες, τιμῶμεν καὶ κατασπαζόμεθα. Ἐπεὶ δέ τινες, ὡς τάχα πλείονα τιμὴν νέµοντες τῷ σταυρῷ, πανταχοῦ ἐτύπουν αὐτὸν, πρὸς δὲ τοῖς ἄλλοις, καὶ ἐν ἐδάφει· τοῦτο ὁ παρὼν ἀπαγορεύει κανὼν, κελεύων μὴ ἐν ἐδάφει τυποῦσθαι σταυρὸν, καὶ οὕτω τὸ τῆς νίκης ἡμέτερον τρόπαιον ἀτιμοῦσθαι καταπατοῦμενον· τούς δέ τοῦτο τολμῶντας, ὑπάγει ἀφορισμῷ.
Πενθέκτη Σύνοδος. Σύνταγμα των ιερών και θείων κανόνων. Ράλλη, Ποτλή. Τομ. 2. σελ. 474.
Δημοσίευση σχολίου