«Διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον. Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας. Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της.
Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, …, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, …».
[Ιουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Γαλλική μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 - Ἀναδημοσιεύτηκε στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο» στίς 29/6/2007 ]
1 σχόλιο:
Χάριν τῆς ἀκριβείας, ἄς σημειωθῇ ὅτι ὑπάρχει «ἐν δυνάμει» καί «ἐν ἐνεργείᾳ» σχίσμα καί αἵρεσις. Πρίν ἀπό τήν Συνοδικήν καταδίκην, τήν καθαίρεσιν καί τήν ἀποβολήν των ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, οἱ σχισματικοί καί οἱ αἱρετικοί εἶναι μόνον «δυνάμει» τοιοῦτοι, ἐνῷ μετά τήν καθαίρεσιν καί τήν ἀποβολήν των εἶναι «ἐν ἐνεργείᾳ» καί στεροῦνται ἱερωσύνης κ.λπ. Ἡ διάκρισις αὐτή εἶναι ἐξαιρετικῶς σημαντική στίς ἡμέρες μας, ὅπου ὑπάρχει «σμῆνος» σχισμάτων καί αἱρέσεων. Τό ὅτι δέν ἀναμένεται νά γίνῃ Πανορθόδοξος Σύνοδος καί νά «χωρίσῃ τήν ἦραν ἀπό τό σιτάρι» δέν ἀναιρεῖ τήν διδασκαλίαν αὐτήν, ἡ ὁποία νομίζω ὅτι διετυπώθη διά πρώτην φοράν ὑπό τῶν Ἁγίων Κολλυβάδων (18ος αἰών).
Δημοσίευση σχολίου