ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ -- Γράφει ἡ κ. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, ῾ Ιστορικὸς

Ἕνας ὁρατός κίνδυνος διὰ τὴν Κοινωνίαν

Προκειμένου νά ἑδραιώσουν τήν Νέα Τάξη τους καί ἐπί τῶν δυναμικῶν καί ἀνεπτυγμένων, ἀλλά «ἀνυπότακτων», δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐξαπέλυσαν ἐναντίον τους ἕναν ἀόρατο πόλεμο. ῾Ο πόλεμος αὐτός διεξάγεται εἰρηνικά, καί σέ δύο μέτωπα: τό ἀναπτυξιακό καί τό πνευματικό. ῾Η Οἰκονομική ῾ Υποδούλωσις τῶν Δυτικῶν Κοινωνιῶν: Γιά νά καταστρέψουν τήν ἀναπτυξιακή δυναμική τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως χρησιμοποιοῦν δύο μεθοδεύσεις. ᾽Από τήν μιά —μέ πρόσχημα την «ἰσόρροπη ἀνάπτυξη» τοῦ πλανήτη—, ἀποσύρουν ἀπό αὐτές τό μεγάλο ὑπερεθνικό κεφάλαιο, τό ὁποῖο στρέφουν πρός τίς ὑπό ἀνάπτυξιν περιοχές (᾽Αφρική, Κίνα, Βραζιλία, ᾽Ινδία καί Ν᾽ Ανατολική ᾽Ασία), ὅπου ὑπάρχει ἄφθονο φθηνό ἐργατικό δυναμικό, ἀπόλυτα ἐξαθλιωμένο καί χωρίς ἀπαιτήσεις γιά δικαιώματα καί ἐλευθερία. ᾽Εκμεταλλευόμενες —ὡς ἄλλη, σύγχρονη, νομενκλατούρα— τούς ἀνθρώπους αὐτούς, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐγκαθιδρύουν στίς περιοχές αὐτές —ἐν τοῖς πράγμασι— μιά ἄτυπη παραλλαγή τοῦ κομμουνιστικοῦ «Παράδεισου τοῦ ᾽Εργάτη». ᾽Από τήν ἄλλη, ἐξαθλιώνουν σταδιακά τίς οἰκονομίες τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, ἐπιβάλλοντας καί σʼ αὐτές, διʼ εἰρηνικῶν μέσων, συνθῆκες ἄτυπου ἐφαρμοσμένου κομμουνισμοῦ: ἤτοι, μεταφέρουν πόρους τους πρός χῶρες τοῦ ἀποκαλούμενου Τρίτου Κόσμου (βάσει πολιτικῶν «ἀλληλεγγύης» τῆς Ε.Ε, ἤ μέ φιλανθρωπικούς ἐράνους)· ἐπιβάλλουν ἐξοντωτική φορολόγηση στήν ἰδιοκτησία καί τίς κληρονομιές· προκαλοῦν καταρρεύσεις κρατικῶν οἰκονομιῶν, χρηματιστηρίων, τραπεζῶν, ἀσφαλιστικῶν καί συνταξιοδοτικῶν φορέων καί ἐγχωρίων βιομηχανιῶν· ἐπιβάλλουν μείωση μισθῶν, αὔξηση τιμῶν, ἀνεργία κ.ο.κ.·  τέλος, εὐνοοῦν τήν λαθρομετανάστευση.

῾Ο Πνευματικός Πόλεμος κατά τοῦ Δυτικοῦ ᾽ Ανθρώπου:  

                                                                                                              

Τό γεγονός ὅτι, οἱ δυτικές κοινωνίες δεν προβάλλουν ἀντίσταση στήν σταδιακή διάλυση καί ἐξαθλίωσή τους1, ὀφείλεται στό ὅ,τι ἔχουν προηγουμένως ἡττηθεῖ, ἐν ἀγνοίᾳ τους, στόν πνευματικό πόλεμο, τόν ὁποῖον εἶχαν ἐξαπολύσει ἐναντίον τους οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως. ῾Ο ἀναίμακτος αὐτός πόλεμος ἀκολούθησε τίς προδιαγραφές τοῦ ᾽Αντόνιο Γκράμσι (1891 – 1937), περί εἰρηνικῆς ἐπιβολῆς τοῦ ἀκρατικοῦ καί ἀταξικοῦ μαρξιστικοῦ «Παραδείσου τοῦ ᾽Εργάτη» καί ἐπί τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν. ῾Ο Γκράμσι2 πίστευε ὅτι, μόνον ἐφ᾽ ὅσον ὁ δυτικός ἄνθρωπος «ἐκμαρξισθεῖ» στά βαθύτερα, ἀσυνείδητα, ἐπίπεδα τοῦ εἶναι του, μόνον τότε θά ἀποδεχθεῖ νά συνεργήσει ἐνθουσιωδῶς γιά την ἐγκαθίδρυση —ἐπί τῆς γῆς, «ἐδῶ καί τώρα»— τοῦ σωτηρίου κομμουνιστικοῦ «παγκοσμίου ὁράματος» μιᾶς Νέας  ᾽Εποχῆς, μιᾶς Νέας Τάξης καί ἑνός δικαιώτερου, καλύτερου, πιό εἰρηνικοῦ, ἀδελφωμένου καί χωρίς σύνορα, κόσμου.                                                                                                                                                                   

«᾽Εκμαρξισμός», ἡ Εἰρηνική ῾Υποδούλωσις τοῦ Δυτικοῦ ᾽ Ανθρώπου:

῞Ομως, γιά νά «ἐκμαρξισθεῖ» ὁ δυτικός ἄνθρωπος, θά ἔπρεπε προηγουμένως νά ὑποστεῖ, ἐν ἀγνοίᾳ του, τόν σταδιακό «ἐγκλωβισμό ὅλων τῶν φόβων καί ὅλων τῶν ἐλπίδων (του) ἐντός τοῦ κόσμου τούτου», οὕτως ὥστε νά ἀναζητᾷ μόνον την ἐνδοκοσμική σωτηρία του. ῾Ο ἐγκλωβισμός αὐτός θά ἀποσποῦσε ἀσυναίσθητα τόν δυτικό ἄνθρωπο ἀπό τόν ῎Ακτιστο Τριαδικό Θεό καί θά τοῦ ἐνστάλαζε, ἀνεπίγνωστα, τήν θεμελιώδη μαρξιστική πίστη, ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλη πραγματικότητα πέραν τῆς ὑλικῆς, καί ἑπομένως, ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἐπιτυγχάνεται μόνον διά τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητος. Μόνον ἔτσι, ὁ δυτικός ἄνθρωπος θά μεταλλασσόταν σέ «Νέον ῎Ανθρωπο», δηλαδή, σέ ἄνθρωπο πού, γιά νά πραγματοποιήσει το ὅποιο «ὅραμα» θά τοῦ παρουσιάζουν ὡς σωτήριο οἱ ἐξουσιαστές, θά ἀπεμπολεῖ οἰκειοθελῶς την ἐλευθερία του ὡς πολίτου, καί θα καταστρέφει —οἰκειοθελῶς καί ἐκ τῶν ἔνδον— τό σύνολο τῶν δομῶν τῆς ἴδιας του τῆς κοινωνίας· μόνον τότε, θά θυσιάζει, ἐν καιρῷ εἰρήνης, τήν ζωή —τήν δική του και τῶν ὁμοίων του— γιά νά ἐπιβάλει μόνος του, τίς συνθῆκες τίς ὁποῖες εἰς μάτην τοῦ ἐπέβαλλε ὁ κομμουνισμός διά τῆς ἐμφανοῦς βίας3.

῾Η Συμβολή τῆς Παγκοσμιοποιήσεως στόν «᾽Εκμαρξισμό» τῶν Δυτικῶν Κοινωνιῶν:                                                                                                                 

Τόν πνευματικό αὐτόν πόλεμο κατά τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἀνέθεσαν σέ ἕνα πλῆθος ἑτερόκλητων φορέων: πολιτικο–ἰδεολογικῶν, παρα–φιλοσοφικῶν, παρα–ψυχολογικῶν, παρα–χριστιανικῶν, παρα–βουδδιστικῶν, οὐφολογικῶν, νεοειδωλολατρικῶν, οἰκολογικῶν κ.ο.κ.. Εὐαγγελιζόμενοι —μέ διαφορετική ὁρολογία ὁ καθένας— τό ὅραμα μιᾶς σωτήριας Νέας ᾽Εποχῆς καί τήν διάπλαση ἑνός «Νέου Ἀνθρώπου», γιά τό σύνολο τοῦ πλανήτη, οἱ φορεῖς αὐτοί ἀνέλαβαν τόν «ἐγκλωβισμό ὅλων τῶν φόβων καί ὅλων τῶν ἐλπίδων (τοῦ δυτικού ανθρώπου) εντός του κόσμου τούτου». Προπαγανδίζοντας τόν τρόμο, ἐπέτυχαν τόν ἀσυναίσθητο «ἐκμαρξισμό» μεγάλων τμημάτων πληθυσμοῦ, ἐξασφαλίζοντας τήν ἐνθουσιώδη συνέργειά τους γιά τήν πραγματοποίηση τοῦ σωτηρίου αὐτοῦ «ὁράματος».

«᾽Εκμαρξισμός» Παπικῶν:                                                                                                                                                                   

Στον ἴδιο πνευματικό πόλεμο συμμετεῖχε καί ἡ Β´ Βατικανή Σύνοδος (1962 – 1965), συμβάλλοντας στον «ἐκμαρξισμό» τῆς πλειονότητος τοῦ χριστιανικοῦ ποιμνίου της, ἐν ὄψει τῆς παγκοσμιοποιήσεως. ῾Ως «παλαιοκαθολικός», πρώην ᾽Ιησουΐτης καί πρώην καθηγητής στό Ποντιφικικό ᾽Ινστιτοῦτο Βιβλικῶν Σπουδῶν, ὁ Μάρτιν Μαλάτσι —βαθύς μελετητής τοῦ ὅλου φαινομένου τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καί τῆς Νέας ᾽Εποχῆς— καταγγέλλει ὅτι, ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος ἀκολούθησε κατά γράμμα τίς προδιαγραφές τοῦ Γκράμσι: μετέθεσε την ἔννοια τοῦ σωτηριολογικοῦ ἀγῶνος τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τόν χῶρο τῶν ἁμαρτημάτων καί τῶν παθῶν, στόν χῶρο τῆς ἐνδοκοσμικῆς δράσεως· δηλαδή στόν κοινωνικο–οἰκονομικο–πολιτικό χῶρο, την κοινωνική ἠθική καί τόν ἀκτιβισμό. ῾Η καίρια αὐτή μετάθεσις ἐπέφερε τόν συνειδησιακό ἐκμαρξισμό «πληθώρας Καθολικῶν ἱερωμένων, καλογραιῶν, καθηγητῶν ἱερατικῶν σεμιναρίων, διανοουμένων καί συγγραφέων, οἱ ὁποῖοι (ἄρχισαν νά) μεταφράζουν την Mαρξιστική σκέψη μέ Xριστιανικούς ὅρους», διαχέοντας τόν νέο, «ἐκμαρξισμένο», χριστιανισμό. Τήν μετάθεση αὐτή —προσθέτει ὁ Μ. Μαλάτσι— ἐπετάχυνε τό γεγονός ὅτι, ἀμέσως μετά τήν B´ Bατικανή Σύνοδο, ἡ Ποντιφικική ᾽Eπιτροπή γιά Eἰρήνη καί Δικαιοσύνη (JCJP), γνωστή γιά τήν «μακρά συνεργασία της μέ τίς πολιτικές τοῦ ᾽Aντόνιο Γκράμσι, (…) συστηματικά ὑποστηρίζει τά κύρια θέματα τῆς [σ.σ.: τότε] Σοβιετικῆς Mαρξιστικῆς πολιτικῆς: τά κακά τοῦ καπιταλισμοῦ στίς δυτικές δημοκρατίες, (…) την ἀπόλυτη ἀνάγκη ἐγκαθιδρύσεως ἑνός ἑνιαίου οἰκονομικοῦ συστήματος, βασισμένου στήν ἀνακατανομή τοῦ πλούτου, τῶν ἀγαθῶν και τῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ [σ.σ.: τότε] καπιταλιστικοῦ κόσμου»4 (σ.σ. ἅπαντα, σημερινά αἰτήματα τῶν παγκοσμιοποιητῶν γιά τήν «ἰσόρροπη ἀνάπτυξη» τοῦ πλανήτη).

Νέα ᾽ Εποχή καί Κατάλυσις τῆς ᾽Ελευθερίας τοῦ Προσώπου:                                                                                                   

᾽Ιδιαίτερα ἀποτελεσματικές ἀποδείχθηκαν οἱ ὁμώνυμες —μεταφυσικοῦ περιεχομένου— ὁμάδες τοῦ «New Age» («Νέας ᾽Εποχῆς»), διότι ἀνέμειξαν τίς ἰδέες τοῦ Γκράμσι, με θεωρίες καί τεχνικές τῆς Θεοσοφίας, οἱ ὁποῖες καταλύουν, ὡς «πλάνη», τήν μοναδικότητα τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί την ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς του. Ὅπως ἐπισημαίνει ὁ Μάρτιν Μαλάτσι, παρά τίς ἀναγκαστικές διαφορές στήν ὁρολογία τους, ἡ συλλογιστική τῶν ὁμάδων αὐτῶν προετοιμάζει τόν δρόμο γιά μιά παγκόσμια κυριαρχία, ἐπί τῇ βάσει τῆς «ἴδιας φόρμουλας, πού διαμόρφωσε ὁ Bλαντιμίρ Λένιν» καί «μέ ἀκριβῶς τίς συνθῆκες, πού δέν κατώρθωσε νά δημιουργήσει οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Mαρξισμός». Παράδειγμα: τό σαφῶς μαρξιστικό δίλημμα, «῎Η μοιράζεσαι ἤ πεθαίνεις», πού ἐμπεριέχεται στήν διδασκαλία τοῦ Benjamin Creme, ἑνός ἐκ τῶν σημαντικωτέρων ἡγετῶν τοῦ «New Age»5.

Νεομαρξισμός καί «᾽Ηθική τῆς Στέγης»:                                                                                                                                            

Τόν «ἐκμαρξισμό» τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου ἐπιδιώκουν και διάφορα ἄλλα παγκοσμιοποιητικά ρεύματα σκέψεως —καί δή ὑπό ὅρους ταυτόσημους μέ τίς μαρτυρικές καί ἐξαχρειωτικές συνθῆκες διαβιώσεως, τίς ὁποῖες εἶχαν ἐπιβάλει βιαίως στούς ὑποτελεῖς τους τά κομμουνιστικά καθεστῶτα τοῦ 20ου αἰ.. ᾽Επί παραδείγματι, ὁ νεομαρξιστής διανοητής ᾽ Εντγκάρ Μορέν6 —μέγας πολέμιος τοῦ χριστιανισμοῦ καί τῶν ἐθνικῶν κρατῶν, και θεωρούμενος ὡς ὁ σημαντικώτερος ζῶν εὐρωπαῖος θεωρητικός τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς «ἐπαναστατικῆς ἀναδιάρθρωσης» τῆς κοινωνίας— προετοιμάζει τον δυτικό ἄνθρωπο γιά τήν ἀναίμακτη ἀποδοχή τῆς ἀνακατανομῆς τοῦ πλούτου τῆς χώρας του και τῶν ἀγαθῶν του, τήν ὁποίαν ἐπιφέρει σταδιακῶς, στήν Εὐρώπη, ἡ ἀνεξέλεγκτη ἐπέλασις (λαθρο)μεταναστῶν, ἀπό χῶρες τοῦ ἀποκαλούμενου Τρίτου Κόσμου. ῾Ο Μορέν θέτει στόν δυτικό ἄνθρωπο τό ἴδιο μαρξιστικό δίλημμα μέ τόν B. Creme, ἀλλά μέ διαφορετική ὁρολογία. Τόν διαβεβαιώνει ὅτι, ἡ σωτηρία του ἔγκειται στήν «ἠθική τῆς στέγης ἤ τοῦ χώρου, πού συνίσταται στό νά παραχωροῦμε τό δικαίωμα ἀσύλου σέ ὁποιονδήποτε, ἀκόμα καί στον ἐχθρό, πού καταφεύγει στό σπίτι μας», καί τοῦ διευκρινίζει ὅτι: «ἡ μόνη διέξοδος ἀπό τήν κρίση εἶναι ὅταν ὁ ἐχθρός γίνει “Ego-Alter/Alter Ego”. Μέ ἄλλα λόγια, (καί) κατά τόν Μορέν, γιά νά σωθεῖ ὁ δυτικός ἄνθρωπος, δέν ἀρκεῖ νά ἐκχωρήσει, προθύμως, στόν ἐχθρό του, τόν ζωτικό χῶρο ἀσκήσεως τῆς ἐλευθερίας του, ὡς πολίτου: πρέπει νά θυσιάσει οἰκειοθελῶς και τήν μοναδικότητα καί τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου του (σ.σ.: ἴσως, ἀκόμα καί τήν ζωή του).

«᾽Εκμαρξισμός» ᾽Ορθοδόξων:                                                                                                                                                     

Φαίνεται, ὅμως, ὅτι καί ὁρισμένοι ὀρθόδοξοι ἱερεῖς καί ἱεράρχες — ἐπιθυμώντας διακαῶς νά ἐγκαθιδρύσουν, «ἐδῶ καί τώρα», τήν «Βασιλεία τοῦ Θεοῦ» ἐπί τῆς γῆς— ἐπενδύουν μέ χριστιανική ὁρολογία θεμελιώδεις κομμουνιστικές ἀρχές, «ἐκμαρξίζοντας», ὡς μή ὤφελον, τό ἀνυποψίαστο ποίμνιό τους. Εὑρισκόμενοι ἐνώπιον τῆς εἰρηνικῆς —ἀλλά ἄνευ δημοψηφισμάτων καί μέ διακομματική συναίνεση7— «προοδευτικῆς μετατροπῆς τῆς χώρας ἡμῶν εἰς πολυπολιτισμικήν, πολυφυλετικήν καί πολυγλωσσικήν», οἱ λευΐτες αὐτοί δεσμεύουν τήν ἐλευθερία τῆς βουλήσεως τοῦ ποιμνίου τους, διδάσκοντας ὅτι: καλός χριστιανός εἶναι ὅποιος συνεργεῖ μέ χαρά, τόσο στόν περιορισμό τοῦ ζωτικοῦ χώρου ἀσκήσεως τῆς ἐλευθερίας του, ὅσο καί στην σταδιακή ἐξαθλίωσή του (τίς ὁποῖες ἐπιφέρει ἡ «ἰσόρροπη» ἀνακατανομή τοῦ πλούτου τῆς χώρας του καί τῶν ἀγαθῶν του). Καταστάσεις, τίς ὁποῖες τοῦ παρουσιάζουν ὡς χριστιανική κοινοκτημοσύνη, ὡς χριστιανικό πρότυπο κοινοβιακῆς ζωῆς, καί ὡς μέσα γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς8. Χαρακτηριστικό παράδειγμα (νεο)μαρξιστικῆς – παγκοσμιοποιητικῆς «ἠθικῆς τῆς στέγης», ἐπενδεδυμένης μέ χριστιανική ὁρολογία, ἀποτελεῖ τό ἀκόλουθο κείμενο (παραιτηθέντος, ἐν συνεχείᾳ) ὀρθοδόξου ἱεράρχου: «Φαίνεται ὅτι δέν κατανοοῦμε τό ἀκριβές νόημα τοῦ εὐαγγελικοῦ στίχου “ξένος ἤμην, καί συνηγάγετέ με” (Mατθ. 25, 35). “Συνηγάγετέ με”, σημαίνει μέ ἐπήρατε συγκάτοικό σας μέσα στό σπίτι σας, μέσα στο ἐπισκοπεῖο σας (…) ᾽ Aλλά νοεῖται συγκατοίκηση καί φιλοξενία χωρίς ἱκανοποίηση τῶν πιό ἀπαραίτητων ἀναγκῶν τοῦ φιλοξενουμένου;»9. Ὅταν, ὅμως, ἡ χριστιανική ἀγάπη «ἐκμαρξίζεται», παραπλανᾷ το ποίμνιο, τό ὁποῖο —ἀντί νά σώσει τήν ψυχή του—, ὠφελεῖ μόνον τίς δυνάμεις τοῦ κυρίαρχου ὑπερεθνικοῦ κεφαλαίου τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Διότι, ἱκανοποιεῖ —εἰρηνικά καί κατά τρόπο μή ἀναστρέψιμο—, τό αἴτημά τους περί «ἰσόρροπης» ἀνακατανομῆς τοῦ πλούτου τῆς χώρας του καί τῶν ἀγαθῶν τῶν κατοίκων της, μέ τό ἀτέρμον πλῆθος τῶν ἐξαθλιωμένων μεταναστῶν, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐξαθλίωση ὅλων, γηγενῶν καί ξένων.

«῾Η ἰδιοκτησία εἶναι κλοπή»:                                                                                                                                                           

᾽Αλλά, μήπως καί τά Μ.Μ.Ε. —τά ὁποῖα κυριαρχοῦνται ἀπό ἀριστερόφρονες (ἀλλά, ἁδρᾶ ἀμειβόμενους) θιασῶτες τῆς πολυπολισμικότητος, τῆς πολυφυλετικότητος καί τῆς πολυθρησκευτικότητος— δέν ἐπιχειροῦν τόν ἀθέατο ἐκμαρξισμό τῶν ῾Ελλήνων; Πόσα ἐξ αὐτῶν δέν τούς ἐγκλωβίζουν, ἀθέατα, στήν ἐνδοκοσμικότητα (π.χ. διά τῆς τρομολαγνείας, τῆς ἀστρολογίας, τῆς μετενσαρκώσεως, τῆς σεξουαλικῆς ἀποχαλινώσεως κ.ἄ.); Καί πόσα δεν ταυτίζουν τήν χριστιανική πίστη με τόν κομμουνισμό (π.χ. «ὁ Χριστός ἦταν κοινωνικός ἐπαναστάτης»), προετοιμάζοντας ἔτσι τήν ὀρθόδοξη ἑλληνική κοινή γνώμη για τόν ἄτυπο κομμουνισμό τῆς παγκοσμιοποιήσεως; Νά εἶναι, ἆραγε, τυχαῖο ὅτι, λίγες μέρες προτοῦ τά Μ.Μ.Ε. ἀνακινήσουν τό πρόβλημα τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων (ἤ ἑκατομμυρίων) ἀστέγων λαθρομεταναστῶν—τό ὁποῖο ἀποσιωποῦσαν μέχρι καί τήν 7.6.2009, ὡς «ἐθνικιστικό» καί «ρατσιστικό»—, δημοσιογράφος ἰδιωτικοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ πανελλήνιας ἐμβέλειας, μᾶς πληροφόρησε ὅτι, «ἡ ἰδιοκτησία εἶναι κλοπή»;

Ε.Ε. καί «Νέα Στεγαστική Πολιτική»:                                                                                                                                                   

Εἰδικά σέ ὅτι ἀφορᾷ τό ζήτημα τῆς στέγης, τό α ἴτημα τῆς ἀνακατανομῆς ἔχει πρό πολλοῦ πάψει νά εἶναι θεωρητικό. Εὑρισκόμενη ἐνώπιον τοῦ μεταναστευτικοῦ ρεύματος ἑκατομμυρίων ἐπήλυδων πρός τήν Εὐρώπη καί τοῦ προβλήματος στεγάσεώς τους, ἡ ῾Eλλάς, ὡς προεδρεύουσα (τότε) χώρα τῆς E.E., φιλοξένησε —κατά τό πρῶτο δεκαήμερο τοῦ Μαΐου τοῦ 2003— τό Συνέδριο EUROPA, μέ θέμα τήν «Kοινωνική Kατοικία». Kατά τήν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν του, ἡ τότε ὑπουργός YΠEXΩΔE, κα B. Παπανδρέου, τόνισε τήν ἀνάγκη μιᾶς νέας στεγαστικῆς πολιτικῆς γιά τό σύνολο τῆς E.E., ἐνῷ ἄλλοι ὁμιλητές προσέθεσαν ὅτι, μιά τέτοια πολιτική θά διασφάλιζε τήν «κοινωνική συνοχή» στην Εὐρώπη10. Σημειωτέον ὅτι, τό ἴδιο ἔτος, ὁ Ο.Η.Ε. προέβλεπε γιά τήν ῾ Ελλάδα, προοπτική μεγίστης πληθυσμιακῆς χωρητικότητος τά 15 ἕως 20 ἑκατομμύρια. Δύο χρόνια ἀργότερα, ἡ ἑλληνική κυβέρνησις ἐψήφισε τον Ν. 3386 (ΦΕΚ 212Α/23.8.2005) περί «οἰκογενειακῆς ἐπανένωσης» τῶν νομιμοποιηθέντων μεταναστῶν· ἐνῷ προσφάτως, εὐχαρίστησε ἐπισήμως τούς (λαθρο)μετανάστες διότι «ἐπιλέγουν τήν χώρα μας».

῾Ελλάς καί «Kοινωνική Kατοικία»:                                                                                                                                                    

Πρός τό παρόν, ἡ ῾ Ελλάς ἀντιμετωπίζει τό ζήτημα τῆς στεγάσεως τοῦ ἀτέρμονος ἀριθμοῦ λαθρομεταναστῶν (μουσουλμάνων, ὡς ἐπί τό πλεῖστον), μέ τίς προτεινόμενες ἀπό τόν νομάρχη κ. Σγουρό ἀναγκαστικές ἀπαλλοτριώσεις ἐγκαταλελειμμένων δημοσίων καί ἰδιωτικῶν ἀκινήτων11, μέ τήν πολυδάπανη μετατροπή ἄδειων στρατοπέδων σέ «κέντρα ὑποδοχῆς καί κράτησης» —και τήν κρατική συντήρησή τους εἰς τό διηνεκές—, μέ (μάταιες) ἐκκλήσεις πρός τήν Ε.Ε. καί μέ (ἀκόμα πιό μάταιες καί ἐξευτελιστικές) ἐπικλήσεις πρός τήν Τουρκία. Αὔριο, πῶς μέλλει νά ἀντιμετωπίσει τό ἀενάως διογκούμενο πρόβλημα τῆς «Κοινωνικῆς Κατοικίας» καί πῶς μέλλει νά διασφαλίσει τήν «κοινωνική συνοχή» τῆς χώρας; Μήπως ἡ σωτήρια λύσις θα προκύψει μέσῳ τῆς «ἰσόρροπης» ἀνακατανομῆς τῶν στοιχείων τοῦ—χρηματοδοτηθέντος ἀπό την Ε.Ε. καί ἐφαρμοσθέντος στά κράτη – μέλη της— Κτηματολογίου; Μέ γνώμονα τίς σημερινές ἀσφυκτικές, ἀνελεύθερες καί ἐπικίνδυνες συνθῆκες διαβιώσεως στήν ῾Ελλάδα, τίθεται καί τό ἑπόμενο καίριο ἐρώτημα: ὅταν πραγματοποιηθεῖ πλήρως ἡ πρόβλεψις τοῦ Ο.Η.Ε., ἤ ὅταν ἐφαρμοσθεῖ ἡ νέα στεγαστική πολιτική τῆς Ε.Ε., ἤ ὅταν ἐπισυμβοῦν τά λεχθέντα, τό 2001, ὑπό ῾ Αγιορειτῶν μοναχῶν στόν μακαριστό Θεόκλητο Διονυσιάτη12, πόσος ζωτικός χῶρος θα ἀπομείνει στούς μειονοτικούς, πλέον, ὀρθοδόξους ῾Ελληνες, για τήν ἄσκηση τῆς ἐλευθερίας τῆς βουλήσεώς τους (ἐάν, βεβαίως, ἐπιβιώσουν);

᾽Επιμύθιον:                                                                                                                                                                                         

Σήμερα, λοιπόν, πού «ὅλα τά θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε»13 —διʼ εἰρηνικῶν μέσων αὐτήν τήν φορά—, περιμένουμε νά μᾶς διαφυλάξουν —τιμώντας τό σχῆμα τους, ἐνώπιον Θεοῦ και ἀνθρώπων— καὶ οἱ «πατερικά ἀντιπαγκοσμιοποιητικοί». Αὐτοί ὀφείλουν νά μᾶς ποῦν ὅτι, ἡ «ἐκμαρξισμένη» χριστιανική ἀγάπη δέν ὁδηγεῖ στόν Παράδεισο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. ᾽ Αντιθέτως, μετατρέπει καί τούς Ἕλληνες, σέ ἐξαθλιωμένο καί ἄβουλο ἐργατικό δυναμικό, πρός ἐκμετάλλευσιν ἀπό μέρους τῆς νέας νομενκλατούρας τῶν παγκοσμιοποιητῶν· ἐνῷ, μετατρέπει καί τόν ζωτικό τους χῶρο, τήν ῾ Ελλάδα, σέ σύγχρονο «Παράδεισο τοῦ ᾽Εργάτη», ὑπό τήν ἔννοιαν ὅτι, θά θεωρεῖται (καί σʼ αὐτήν) Παράδεισος, ἡ ἐξεύρεσις ὁποιασδήποτε ἐργασίας, μόνον γιά τά πρός τό ζῆν. Βεβαίως, δέν ἔχουμε τό δικαίωμα νά ἀπαιτοῦμε ἀπό τόν κάθε ὀρθόδοξο ἱερωμένο νά ἐπιδείξει τό ψυχικό σθένος καί τήν πίστη ἑνός Παπαφλέσσα, ἤ νά ἀκολουθήσει —πρῶτος αὐτός— τό θυσιαστικό παράδειγμα πτωχείας τῶν ῾Αγίων τῆς ᾽ Εκκλησίας μας. ῎Εχουμε, ὅμως, τό ἱερό δικαίωμα να ἀπαιτοῦμε ἀπό τόν κάθε ἕναν ἐξ αὐτῶν νά μή μετατρέπει —ἔστω καί ἄθελά του— τήν ῾Αγία μας Πίστη σέ ὄχημα ἐνδοκοσμικῶν κομμουνιστικῶν ὁραματισμῶν ἤ παγκοσμιοποιητικῶν (νεο)μαρξιστικῶν σχεδιασμῶν.    «῾Ημῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. 3, 20).

 

1. «’Ανεργία καί φτώχεια γιά 1 στούς 4 Εὐρωπαίους», ἐφημ. «Η ΑΥΓΗ», 7.7.2009.

2. Κομμουνιστής καί ἐκδότης τῆς ἐφημερίδος «L’ Ordine Nuovo» (Ἡ Νέα Τάξις).

3. Martin Malachi, The Keys of This Blood, ἐκδ. Touchstone, 1990.

4. M. Malachi, The Keys of This Blood (τά ἔντονα στοιχεῖα δικά μας).

5. Constance E. Cumbey, The Hidden Dangers of the Rainbow, ἐκδ. Huntinton House, Inc., 1983.

6. ᾽ Εντγκάρ Μορέν, ᾽ Aφήνοντας τόν Eἰκοστό Aἰῶνα, (1984), μτφρ. ᾽ A. Φιλιππᾶτος, πρόλογος: Σπ. Παπασπηλιόπουλος, ἐκδ. POEΣ, microMEGA,

Γ´ ἐκδ. 1998 (Α´ ἑλλ. ἔκδ. 1987).

7. «Πῶς νά κυβερνήσουν τήν ῾ Ελλάδα χωρίς τούς ῞ Ελληνες…», ἐφημ. «ΤΟ ΠΑΡΟΝ», 3.12.2006.

8. Τῆς ἰδίας, «Χριστιανός καί Κομμουνιστής, ἢ Πατριώτης καί Αἱρετικός;», «Ο.Τ.» 1.5.2009 κ.ἑπ..

9. ᾽ Aμβρόσιος, (τότε) Mητροπολίτης Σερβίων καί Kοζάνης, Eἰσήγησις εἰς τήν ῎ Eκτακτο Σύνοδο τῆς ῾ Iεραρχίας τῆς ῾ Eλλάδος τήν 10.1.2003, με τίτλο «Ποιμαντική ἀντιμετώπισις τοῦ φαινομένου τῆς προοδευτικῆς μετατροπῆς τῆς χώρας ἡμῶν εἰς πολυπολιτισμικήν, πολυφυλετικήν καί πολυγλωσσικήν», (βλ. Β´ μέρος) «Ο.Τ.» 14.2.2003, σσ. 3 κ. 4.

10. NET, 9.5.2003, δελτίο τῶν 12.00.

11. Τηλεοπτική ἐκπομπή «Καλημέρα σας», ALPHA, 16.6.2009.

12. «῝ Εν Συγκλονιστικόν “Προφητικόν” ῎ Αρθρον τοῦ “Ο.Τ.” διά την Εἰσβολήν Λαθρομεταναστῶν εἰς τήν ῾ Ελλάδα» («Ο.Τ.» 23.11.2001), «Ο.Τ.» 26.6.2009.

13. Λόγια τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη (᾽ Απομνημονεύματα).