Μία ἀσήµαντη πολίχνη, ἡ Βηθλεὲµ (εἰς τὰ Ἑβραϊκά: Μπὲθ Ἐλωχίµ = ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ) γίνεται σηµαντική, διότι ἐκεῖ, σύµφωνα µὲ τὸν προφήτην Ἡσαΐαν γεννᾶται ὡς ἄνθρωπος, ὁ Θεάνθρωπος. Γεννᾶται, εἰς µίαν ἀσήµαντον φάτνην καὶ τὸν ζεσταίνουν, µὲ τὰ χνῶτα τους, µερικὰ οἰκόσιτα ζῷα. Τὸν τιµοῦν µὲ τὴν παρουσία τους οἱ τρεῖς Μάγοι (Βαλτάσαρ, Γασπάρ, Μελχιόρ), ἤτοι τρεῖς σηµαντικοὶ ἀστρονόµοι - ἡγέτες τῆς Ἀνατολῆς. Τοὺς καθοδηγεῖ τὸ ἄστρο τῆς Βηθλεέµ: ἀστρονοµικό φαινόµενο ἢ θεϊκὸ σηµάδι. Ἡ ὀρθὴ ἐπιστήµη σεµνύνεται, ἐνώπιον τοῦ µεγαλείου τῆς ταπεινότητος, ἐνώπιον τῆς Σοφίας, ἡ ὁποία Ἀγαπᾶ - ∆ηµιουργεῖ - Τελειοποιεῖ (Ὡς ἐµεγαλύνθη τὰ ἔργα σου Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας...).
Οἱ ποιµένες ἔκθαµβοι γονατίζουν καὶ προσκυνοῦν, οἱ Ἄγγελοι λαµπρύνουν καὶ δοξολογοῦν (∆όξα ἐν Ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία). Τὸ σωτηριολογικὸν θαῦµα, ἀρχίζει: ἡ Εἰρήνη εὐαγγελίζεται εἰς τὴν Γῆ, ἀρκεῖ νὰ φύγη ἡ ὁµίχλη τῆς ἁµαρτίας, ἀπὸ τὴν σκέψιν µας, ἡ πλάνη τῆς φιληδονίας ἀπὸ τὴν καρδιά µας καὶ ὁ τυχοδιωκτισµὸς τῆς ἐπικυριαρχίας ἀπὸ τὴν ψυχήν µας. Πόσο σηµαντικὸν καὶ λυσιτελὲς εἶναι, νὰ νοιώθωµεν ἡγέτες τῆς δωρεᾶς καὶ ὄχι ἡγεµονίσκοι τῆς δωροδοκίας, νὰ συµπεριφερώµεθα, ὡς διάκονοι τῆς θεϊκῆς Ἀγάπης καὶ ὄχι, ὡς ἐπικαρπωταὶ τῆς ἀνθρωπίνης αἱµατοχυσίας. Ἡ Γέννησις τοῦ Θεανθρώπου προορίζεται καὶ καθίσταται ναµατικὴ πηγὴ τῆς Αἰωνίου Ζωῆς, ὅπου δὲν ὑπάρχει ἡ θλῖψις, ὁ πόνος καὶ ὁ στεναγµός. Σηµαίνει ὄχι µόνον τὸν ἀφανισµὸν τοῦ προπατορικοῦ Ἀδάµ, ἀλλὰ κυρίως τὴν ἀναγέννησιν, µὲ τὴν πορείαν τοῦ νέου Ἀδὰµ καὶ τὴν Ἀνάστασίν του, µὲ τὴν ὁλοκλήρωσιν. Ὁ Χριστὸς βιωµατικὰ γεννᾶται εἰς τὴν καρδίαν µας καὶ τελειοῦται εἰς τὴν ψυχήν µας. Μᾶς προσκαλεῖ, νὰ Τὸν πλησιάζωµεν, µὲ τὴν «παιδικὴν» ἀγαπήν µας πρὸς τὸν πλησίον, νὰ τὸν ψηλαφήζωµεν, µὲ τὴν ὁλόθερµον - µεταµελειακὴν προσ - ευχήν µας, νὰ τὸν Τὸν ἐνθρονίζωµεν εἰς τὸ Εἶναι µας, µὲ τὴν συµµετοχήν µας εἰς τὸ Μυστήριον τῆς Θείας Κοινωνίας. Τὰ Χριστούγεννα, παγκόσµιον γεγονός, ἑορτάζονται µὲ κωδωνοκροσίες, ζωντανεύουν παραδοσιακὰ ἔθιµα (π.χ. τὰ κάλαντα, ὁ στολισµὸς τοῦ ἐλάτου), χαρίζουν εὐφροσύνην καὶ ἐνδυναµώνουν τὰς ἀνθρωπίνας ἀγαθοεργίας. Ὅµως τὸ πεµπτουσιακὸν νόηµά τους ἀπαιτεῖ νὰ ζῶµεν µὲ τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι νὰ καταδυναστευώµεθα ἀπὸ τὸν φόβον τῶν ἀνθρώπων. Νὰ βλέπωµεν εἰς τὸ πρόσωπον τῶν ἄλλων, ὄχι «εἰκονίδια», τὰ ὁποῖα µᾶς ἀλλοτριώνουν, ἀλλὰ «τὸ κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ», τὸ ὁποῖον µᾶς ἑνώνει, µᾶς ἀδελφοποιεῖ καὶ δὲν µᾶς τροµοκρατεῖ οὔτε µᾶς σκοτώνει. Καὶ τοῦτο ἀληθεύει, διότι «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡµῖν...». Τὸ χαµόγελον τοῦ ἀνθρωπίνου µωροῦ εἶναι ἔκφρασις εὐτυχίας, αἱ χειρονοµίαι του πηγὴ ζωντάνιας. Τὸ χαµόγελον τοῦ θεϊκοῦ µωροῦ ἐγγυᾶται τὴν ὑπόσχεσιν τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, αἱ χειρονοµίαι Του δωρίζουν εὐλογίαν. Τὰ Χριστούγεννα δὲν εἶναι ἀνάµνησις, οὔτε χρονικὴ ἀνακύκλωσις. Εἶναι ἡ ἀπαρχὴ τοῦ σχεδίου τῆς Θείας Οἰκονοµίας, διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Τὸ θαῦµα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἀποδεικνύει τὴν ἀτέρµονα Ἀγάπην τοῦ Θεοῦ Πατρός, σὲ ὅλα τὰ ∆ηµιουργήµατά του. Καθίσταται εὐεργεσία εἰς τοὺς ἀδιαφόρους καὶ ἀπαθεῖς, νὰ γίνουν ἄνθη ἀθῳότητος, ἀπὸ ζιζάνια κακότητος. Εἶναι εὐλογία εἰς τοὺς ἐργάτας τῆς Πίστεως νὰ γίνουν λεῦκαι, αἱ ὁποῖαι σκιάζουν καὶ δροσίζουν τὴν φλεγοµένην ἀπὸ τὴν ἁµαρτίαν Ἀνθρωπότητα. Σηµαίνει τὸ κάλεσµα, εἰς τοὺς συγχρόνους διώκτας τοῦ Χριστιανισµοῦ, ἀπὸ Σαῦλοι νὰ γίνουν Παῦλοι. Ἐν κατακλεῖδι, ὁ Χριστὸς γεν νᾶται εἰς τὴν καρδίαν µας, σταυρώνεται εἰς τὴν συνείδησίν µας καὶ ἀνασταίνεται εἰς τὴν ψυχήν µας, διὰ τοῦτο τὰ Χριστούγεννα εἶναι διαχρονικὰ καὶ καθολικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου