Ελάχιστοι μυωπάζοντες ή τυφλοί δεν την βλέπουν. Όλοι οι άλλοι, κι’ ας μη το ομολογούν δημοσία, το πιστεύουν. Γιατί δεν μπορεί να μη δοκιμάζουν στη ζωή και στη συνείδησή των τους τρομακτικούς κραδασμούς των αλυσιδωτών εκρήξεων που ανατινάζουν εκ βάθρων την πατροπαράδοτη δομή της ζωής μας. Μερικοί παρά ταύτα εφησυχάζουν, περιμένοντας μοιρολατρικά τις εξελίξεις. Άλλοι ανησυχούν μεν, αλλά κρύβουν την ανησυχίαν των από καιροσκοπισμό και υστεροβουλία. Άλλοι αγωνιούν, αλλά περιμένουν τον «από μηχανής θεό», που θα φέρει την κάθαρση της τραγωδίας μας. Και ελάχιστοι υψώνουν την φωνή τους και κρούουν τον κώδωνα της αφύπνισης. Αυτούς συνήθως οι … τους περιλούουν με ύβρεις, τους κολλούν ετικέττες, τους απευθύνουν τη μομφή ότι κινδυνολογούν. Στην καλοστημένη αυτή παγίδα έχουν πέσει πολλοί μέχρι σήμερα με τη σιωπή τους. Και αυτό θέλουν οι τερμίτες, για να επιδίδονται ανενόχλητοι στο διαβρωτικό τους έργο. Έτσι όμως κορυφώνεται η αγωνία των σκεπτομένων εμπρός στο χαλασμό που χωρίς τη δέουσα αντίσταση προχωρεί για να λεηλατήσει και ό,τι απέμεινε όρθιο.
Και η ευθύνη των κάθε λογής ηγετών αυτού του τόπου διαγράφεται πελώρια ενώπιον της ιστορίας. Γι’ αυτό και διακινδυνεύουμε σήμερα για άλλη μια φορά να μιλήσουμε ξεκάθαρα αλλά και υπεύθυνα για την διαμορφωμένη κατάσταση που όλοι μας ζούμε καθημερινά. Ο μέσος έλληνας που ζη στην Ελλάδα γεύθηκε τη θαλπωρή της οικογένειας, προσευχήθηκε στην ηρεμία της Εκκλησίας, γιόρτασε τα πανηγύρια της ελληνορθόδοξης παράδοσης, έμαθε στο σχολείο γράμματα και απέκτησε ήθος. Μεγάλωσε τις πιο πολλές φορές μέσα στη φτώχεια, αλλά θέλησε να εξασφαλίσει στα παιδιά του μιάν άνετη ζωή. Τα σπούδασε με θυσίες, τους μετέδωσε τις αρχές του, και πύργωσε μέσα του το όραμα της επιτυχίας των στη ζωή. Αυτός ο ίδιος έλληνας μπορεί να είναι βουτηγμένος στα πάθη και στην αμαρτία, όμως τηρεί όσο μπορεί στην κοινωνική του συμπεριφορά βασικές ηθικές αρχές και διατηρεί ευαισθησίες που τον ξεχωρίζουν από πολλούς άλλους. Δεν ανέχεται μέσα στο σπίτι του την αναρχία του πολυδιασπασμένου οικογενειακού αυτονομισμού, ούτε στη δημόσια ζωή την προκλητική αμοραλιστική παραβίαση βασικών κανόνων ηθικής, και ευπρέπειας. Αυτός είναι ο μέσος έλληνας, που δεν έχει διαβρωθή ακόμη από δήθεν «μοντέρνες» ιδέες ή δεν έχει διαβρωθή ακόμη τόσο, ώστε να ανέχεται ή να επικροτεί την αλλοτρίωση και τον αμοραλισμό. Εν τούτοις τα τελευταία τούτα χρόνια ζούμε όλοι μας την ανέλπιστη έκπτωση των αξιών, την αφόρητη φτώχεια του ήθους. Η οικογένεια τείνει προς διάλυση. Προκλητικά παραδείγματα από ψηλά κατερειπώνουν την πατροπαράδοτη αντίληψη της ζωής. Τα παιδιά μας βρίσκονται στο έλεος των δημαγωγών και των προαγωγών, οι θεσμοί πολιτικοί και εκκλησιαστικοί, δεινοπαθούν. Η διαφθορά επεκτείνεται σε πολλά επίπεδα, τα παιδιά μας απειλούνται από τα ναρκωτικά. Δολοφονήθηκαν στις ψυχές των τα ιδανικά, έμειναν αθωράκιστα στην επέλαση του αλάστορα. Στα σχολεία κομπάζει η αθεΐα, η γλωσσική πενία καθιερώνεται, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εκτροχιάζονται, η χυδαιότητά των εκχύνεται μέσα στο οικογενειακό μας άσυλο. Ο νέος τρόπος ζωής σαν μόδα επηρεάζει τους ανερμάτιστους, η νεολαία πληρώνει το πιο βαρύ τίμημα. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία, ούτε αναμενόμενα εξελικτικά φαινόμενα μιάς μεταβιομηχανικής εποχής. Είναι συμπτώματα βαθειάς σήψεως και κρίσεως. Και οφείλονται σε συγκεκριμένες επιλογές συγκεκριμένων ανθρώπων και συστημάτων. Τώρα όμως είναι η ώρα του λαού! Δεν ωφελεί σε τίποτε η επανάληψη του γνωστού στίχου του εθνικού μας ποιητή για τον καλόπιστο και πάντα προδωμένο λαό. Πρέπει επί τέλους και ο λαός να κάνει τις δικές του επιλογές. Ελεύθερα, αδέσμευτα, συνειδησιακά. Με κίνητρο τη σωτηρία του τόπου, το μέλλον των παιδιών του. Δεν είμαστε λαός κάφρων ούτε στερούμεθα παραδόσεως και ιστορίας. Η ελεύθερή μας θέληση που έχουμε μας επιτρέπει να αποφαινόμαστε για την πορεία μας. Και το υπέρτατο αυτό δώρο, μας χρεώνει με ευθύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου