Ὀλισθηρὸς ὁ δρόµος ποὺ βαδίζουµε τελευταίως οἱ Ἕλληνες. Μᾶς ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή. Στὸν ἀφανισµό µας ἀπὸ τὸ χάρτη τῆς ἱστορίας. Μᾶς µαστίζει ἡ οἰκονοµικὴ κρίση. Ἡ ἀνέχεια. Ἡ οἰκονοµικὴ δυσπραγία. Ἐξαιτίας της γίναµε ὑποχείριοι τῶν δανειστῶν. Παιχνίδι στὶς ἀπαιτήσεις τους. Ξεπουλᾶµε τὴν πατρίδα. Ἐκχωροῦµε σὲ ξένους τὴν ἐθνική µας περιουσία. Λιµάνια, ἀεροδρόµια, σιδηροδρόµους κ.ἄ. Γίναµε ἀνίκανοι νὰ τὴν διαχειριστοῦµε. Νὰ νοικοκυρέψουµε τὴ χώρα µας καὶ νὰ αὐτοδιοικηθοῦµε. Μᾶς ταλαιπωρεῖ περισσότερο ἀπ’ τὴν οἰκονοµικὴ δυσπραγία ἡ ἠθικὴ φθορά. Ἡ ἠθικοκοινωνικὴ µας πτώση. Πορευόµαστε ἀφασιακά. Γκρεµίζουµε τὸ ἕνα µετὰ τὸ ἄλλο τὰ ἠθικοκοινωνικὰ µας ἐρείσµατα. Τὰ κάστρα τοῦ θαυµαστοῦ πνευµατικοῦ µας πολιτισµοῦ. Τὰ θεµέλια τῆς κοινωνίας. Φερόµαστε καὶ ἀγόµαστε ἀπὸ ξένους. Ἐνεργοῦµε κατὰ τὶς ὑποδείξεις τους. Κάνουµε ὅ,τι µᾶς ποῦν. Εἴτε καλὸ καὶ ὠφέλιµο εἴτε βλαβερὸ καὶ καταστροφικό. Τοὺς ἀκολουθοῦµε πιστά. Καὶ ἀνατρέπουµε θεσµοὺς καὶ παραδόσεις αἰώνιες. Ἀρχὲς καὶ ἀξίες ποὺ µᾶς κράτησαν ὄρθιους στὸ διάβα τῶν αἰώνων.
Στὶς πιὸ κρίσιµες ἱστορικές µας περιόδους. Ἐπεµβαίνουµε καὶ στὸ δίκαιο. Καὶ ἀπὸ ἔκφραση τῆς ἠθικῆς ὑπὸ νοµικὴ µορφὴ τὸ κάνουµε ἀσπίδα τοῦ ἀφύσικου. Τοῦ βδελυκτοῦ, ποὺ δὲν παρατηρεῖται οὔτε στὰ ζῷα. Καὶ µὲ προκλητικὸ κοµπασµὸ ζητοῦµε συγγνώµη ποὺ καθυστερήσαµε νὰ προβοῦµε στὴ θεσµοθέτησή του. Διαποτισµένοι ἀπὸ τὸ πνεῦµα τοῦ Διαφωτισµοῦ, τοῦ Ὀρθολογισµοῦ καὶ τῆς ἀθεΐας οἱ δυτικοτραφεῖς διανοούµενοι καὶ πολιτικοὶ ἐπιτίθενται κατὰ τῆς παράδοσης τοῦ µαρτυρικοῦ µας τόπου. Καὶ µὲ ἐπιχείρηµα τὰ ἀνθρώπινα δικαιώµατα, καταργοῦν τοὺς κοινωνικοὺς φραγµούς. Ποιὸς ὅµως τοὺς ἐκχώρησε αὐτὸ τὸ δικαίωµα; Ἂν ἦταν συνεπεῖς µὲ τὶς δηµοκρατικὲς διακηρύξεις τους, ἂς ἔκαναν δηµοψήφισµα. Ἐξάλλου ἄκριτη καὶ ἄκρατη προβολὴ καὶ ἀπαίτηση δικαιωµάτων ἀπὸ ὅλους, χωρὶς ἀντίστοιχα καθήκοντα, ὁδηγεῖ σὲ κοµφούζιο. Σὲ πόλεµο ὅλων ἐναντίον ὅλων. Ἔτσι θραύεται ὁ κοινωνικὸς ἱστὸς καὶ διαλύεται ἡ κοινωνία. Τὰ δικαιώµατα τοῦ καθενὸς µας σταµατοῦν ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζουν τὰ δικαιώµατα τῶν ἄλλων. Ὁπότε ἀνακύπτουν τὰ ἀντίστοιχα καθήκοντα. Πρέπει νὰ τὸ ἐννοήσουµε ὅλοι πὼς ἡ αὐθαιρεσία δὲν προάγει τὴν κοινωνία, ἀλλὰ µόνο «ἕνας νόµος ἠθικός, ἀπαραβίαστος καὶ ἱερός», ὅπως λέει ὁ ποιητής. Σεβόµαστε καὶ συµπαθοῦµε τὸν κάθε συνάνθρωπό µας. Ὅποιος κι ἂν εἶναι. Κι ἂν ἔχει ἀσάφεια ὡς πρὸς τὸ φῦλο. Γιατί εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἀπὸ τὸ σηµεῖο ὅµως αὐτό, µέχρι τοῦ νὰ νοµιµοποιήσουµε τὶς ἀντίθετες µὲ τὴ φύση ἐπιλογές, ὑπάρχει µεγάλη ἀπόσταση. Δὲν ἔχουν δικαιώµατα µόνο κάποιοι συνάνθρωποί µας, ὅποια ἰδιαιτερότητα κι ἂν ἔχουν, ἀλλὰ καὶ ἡ κοινωνία. Καὶ µάλιστα αὐτὴ στὴ δηµοκρατία. Τὸ ἀφύσικο δὲν µπορεῖ νὰ γίνει θεσµός. Δηλαδὴ κανόνας δικαίου, συµπεριφορᾶς καὶ δράσης. Ἀπορεῖ κανεὶς πῶς φτάσαµε οἱ Ἕλληνες ν’ ἀρνηθοῦµε τὴν παράδοση καὶ τὸν πολιτισµό µας. Παράδοση αἰώνων καὶ µὲ Μάρτυρες. Ὢ καιροὶ! ὢ ἤθη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου