Ουδέποτε εις την ιστορίαν της Εκκλησίας κακόδοξοι ποιμένες εκινήθησαν τόσο άνετα και έπληξαν τόσο βάναυσα το σώμα και την αλήθειαν της Εκκλησίας όσο τα τελευταία 35 χρόνια! Όχι μόνον κατώρθωσαν να προδίδουν άνευ καμμιάς αντιδράσεως, αλλά να κάνουν και τους διοικούντας το Άγιον Όρος πειθήνια όργανά των, υπασπιστάς και προασπιστάς της πολιτικής των, ώστε αυτοί οι ίδιοι οι Αγιορείται να καταδιώκουν τους συναδέλφους των, τους ελαχίστους που ετόλμησαν τελικώς να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και της ενόχου ανοχής και να ομολογήσουν αρρενωπά, ότι δεν ακολουθούν πλέον τον ψευδοποιμένα του Φαναρίου. Και τα χρόνια κυλούσαν. Η αίρεσις εγιγαντούτο καθημερινώς ενώ οι υπεύθυνοι της Ιεράς Κοινότητος και λοιποί καθηγούμενοι των Μονών συζητούσαν και έγραφαν για τον Μακρυγιάννη και την ελληνική γλώσσα, συνεχώς δε εντός και εκτός του Όρους εκήρυτταν για το αναγκαίον της..…νήψεως και το υπερβάλλον του ..…μυστικού γνόφου της ανατολικής Θεολογίας… Εν τω μεταξύ ο λαός του Θεού κοιμάται ήσυχος, αφού δεν ακούει από τους φύλακες καμμιά φωνή εγρηγόρσεως και κινδύνου.
---------------------------
Υποψιάζομαι ότι αυτό δεν αληθεύει ακριβώς. Ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν είναι ψέμα. Πάντα η Εκκλησία είχε κακούς οδηγούς, είχε όμως και διαμάντια οδηγούς. Πάντα η Εκκλησία πολεμείτο, είχε όμως και νηνεμίες. Πάντα η Εκκλησία ειχε ζιζάνια, κι αυτά με τη βοήθεια του Θεού και τη πίστη των μελών της τα ξερίζωνε. Είμαστε μέσα στο γίγνεσθαι, στη ζύμωση των πραγμάτων. Τα βλέπουμε από μέσα όχι όμως σφαιρικά, στο καθ΄ όλον περιεχόμενο της ζύμωσης. Αιρετικοί πάντα υπήρχαν, και σε ένα φθαρτό και ευάλωτο κόσμο που υπάρχει συνεχής αστάθεια είναι υγιές να βλέπεις να ξεχωρίζει το υγιές από το μολυσμένο. Το ζήτημα είναι τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση. Υπάρχει κάποιο σημείο- δε θυμάμαι ακριβώς- που λέει υπήρχε ο εκλεκτός σίτος και τα ζιζάνια, και ζητήθηκε να αφαιρέσουν τα ζιζάνια, λέγοντας ο Χριστός αφήστε τα αυτά μήπως κατά τη κοπή ζημιωθεί και ο σίτος.Στο τέλος όμως δηλαδή στο θερισμό όπως λέμε στη λαική ρήση θα ξυριστεί ο γαμπρός και ο καθένας θα πάρει τη θέση που του αξίζει! Ο χριστιανός νομίζω πρέπει να νήφει, ο κυβερνητης της Εκκλησίας είναι στο τιμόνι, δεν την εγκατέλειψε, να ζητάμε από το Θεό να μη μας εγκαταλήψει. Είναι γεγονός ότι δε πάμε καλά, λεγόμαστε χριστιανοί αλλά στη πράξη χωλαίνουμε. Είναι ζήτημα αν από το 98% των ορθοδόξων το 2% εκκλησιάζεται και το 0,5 κοινωνάει. Ε πώς θέλουμε ο Χριστός να μας βοηθήσει, αφού έχουμε ξεφύγει πολύ τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχει μετάνοια, είμαστε χάλια μαύρα! Και να δείτε πόσο ο Θεός μας ανέχεται, και μακροθυμεί, με τόση βρωμιά γύρω μας και πάνω μας κι όμως μας δίνει χρόνο!
1 σχόλιο:
Υποψιάζομαι ότι αυτό δεν αληθεύει ακριβώς. Ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν είναι ψέμα. Πάντα η Εκκλησία είχε κακούς οδηγούς, είχε όμως και διαμάντια οδηγούς. Πάντα η Εκκλησία πολεμείτο, είχε όμως και νηνεμίες. Πάντα η Εκκλησία ειχε ζιζάνια, κι αυτά με τη βοήθεια του Θεού και τη πίστη των μελών της τα ξερίζωνε. Είμαστε μέσα στο γίγνεσθαι, στη ζύμωση των πραγμάτων. Τα βλέπουμε από μέσα όχι όμως σφαιρικά, στο καθ΄ όλον περιεχόμενο της ζύμωσης. Αιρετικοί πάντα υπήρχαν, και σε ένα φθαρτό και ευάλωτο κόσμο που υπάρχει συνεχής αστάθεια είναι υγιές να βλέπεις να ξεχωρίζει το υγιές από το μολυσμένο. Το ζήτημα είναι τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση. Υπάρχει κάποιο σημείο- δε θυμάμαι ακριβώς- που λέει υπήρχε ο εκλεκτός σίτος και τα ζιζάνια, και ζητήθηκε να αφαιρέσουν τα ζιζάνια, λέγοντας ο Χριστός αφήστε τα αυτά μήπως κατά τη κοπή ζημιωθεί και ο σίτος.Στο τέλος όμως δηλαδή στο θερισμό όπως λέμε στη λαική ρήση θα ξυριστεί ο γαμπρός και ο καθένας θα πάρει τη θέση που του αξίζει! Ο χριστιανός νομίζω πρέπει να νήφει, ο κυβερνητης της Εκκλησίας είναι στο τιμόνι, δεν την εγκατέλειψε, να ζητάμε από το Θεό να μη μας εγκαταλήψει. Είναι γεγονός ότι δε πάμε καλά, λεγόμαστε χριστιανοί αλλά στη πράξη χωλαίνουμε. Είναι ζήτημα αν από το 98% των ορθοδόξων το 2% εκκλησιάζεται και το 0,5 κοινωνάει. Ε πώς θέλουμε ο Χριστός να μας βοηθήσει, αφού έχουμε ξεφύγει πολύ τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχει μετάνοια, είμαστε χάλια μαύρα! Και να δείτε πόσο ο Θεός μας ανέχεται, και μακροθυμεί, με τόση βρωμιά γύρω μας και πάνω μας κι όμως μας δίνει χρόνο!
Δημοσίευση σχολίου