Το «Δίκαιο της Πανδημίας» και ο οικουμενισμός της Παγκοσμιοποίησης -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η θεσμική ελίτ, επιτίθεται συλλήβδην προς τις φερόμενες ως Δημοκρατίες, διότι, αυτό το οποίο σήμερον βιώνουμε, συνιστά μία εν τη κυριολεξία, Νέα Τάξη πραγμάτων όπου, οι αφανείς ιθύνοντες νόες, εντέλλονται τις πολιτικές δυνάμεις να οικοδομήσουν μία καινοφανή πραγματικότητα βάσει της οποίας αφεύκτως και απαρεγκλίτως διαπλάθεται ένα πρωτόγνωρο ρυθμιστικό πλαίσιο.

Τα υπερ-εθνικά διευθυντήρια τα οποία συνέχονται με αποκλειστικό γνώμονα την παγκόσμια εξουσία και τον έλεγχο της κινήσεως του κεφαλαίου μέσω των Τραπεζών, επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν μία νέα πραγματικότητα, επιβάλλοντας τους ιδικούς τους κανόνες παγκοσμίως.

Η νέα πραγματικότητα αποβλέπει και κατατείνει εις την θεμελίωση μίας νεοπαγούς ολοκληρωτικής ελίτ, η οποία θέτει ως σκοπό τον πλήρη στραγγαλισμό των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών καθώς και τον απόλυτο εξανδραποδισμό και έλεγχό τους.

Ως εκ τούτου λοιπόν, η επίφαση της Δημοκρατίας ανά τον κόσμο συνιστά μία αντικειμενική πραγματικότητα,  καθότι μέσω ορισμένων δομών υπερεθνικών εσμών συμφερόντων, διοικείται ο κόσμος, τηρουμένων των αναλογιών, το νέο νομικό περίγραμμα το οποίο συν τω χρόνω διαμορφώνεται είναι το δίκαιο της πανδημίας, το οποίο υιοθετείται ακαριαία εν είδει αυθεντικού δόγματος, και τηρείται απαρεγκλίτως εκ των κυβερνήσεων όλου του κόσμου.

Ο νεοπαγής αυτός όρος του δικαίου της πανδημίας διέπει τις νέες μορφές, κοινωνικές, οικογενειακές, εταιρικές, εργασιακές, κοινωνικοασφαλιστικές σχέσεις που έχουν ιδρυθεί, ένεκεν της επέλασης του εν λόγω ιού, αποτελώντας το θεμελιακό εργαλείο κατάργησης και αυθεντικής ερμηνείας των διατάξεων και δη των υπερνομοθετικών, ήτοι των Συνταγματικών και Διεθνών Συμβάσεων, ως πεπερασμένων.

Εις αυτήν την πρακτική, ήτοι της διάπλασης δικαίου έχουν στρατευτεί κατά παραγγελία, εκ των διατεταγμένων θεσμικών οργάνων της θεσμικής ελίτ, μέρος της οποίας ανυπερθέτως καθίστανται και οι ακαδημαϊκοί, οι οποίοι, φέρουν την «ευπώλητη» αυθεντία, ούτως ώστε να καταπείσουν την κοινή γνώμη δια της αδιαμφισβήτητης εγκυρότητας της επιστημονικής τους απόψεως, περί της ειδικότητάς τους, ούτως ώστε τοιουτοτρόπως να θεμελιωθούν ορισμένες παγιωμένες ερμηνείες εν είδει δόγματος με απώτερο σκοπό, να τροφοδοτήσουν τα δικαστήρια για τα νέα νομολογιακά δεδομένα που έπονται.

Εν τοιαύτη περίπτωση εισαγόμαστε προς μία νέα πραγματικότητα όπου το Κράτος παρεμβαίνει κατά το δοκούν και αυθαίρετα καταλύοντας τον πυρήνα των ατομικών Συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών, δίκην του υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος, όπως η δημόσια υγεία.

Εν άλλοις λόγοις η νομική επιστήμη θα ερμηνεύεται από τα δικαστήρια στενά κατά παραγγελία της θεσμικής ελίτ, ούτως ώστε, δια των ως άνω εργαλείων θεραπαινίδων (αφενός συγγράμματα την νομικής επιστήμης και εξ ετέρου δικαστήρια), θα παγιώσει την μοναδικά αυθεντική ανεπίδεκτη αμφισβήτησης νομική άποψη.

Εν προκειμένω δηλαδή, η παγκόσμια δικτατορία, θα πηδαλιουχεί και θα ελέγχει απολύτως την δικαιοσύνη και η καθοδηγούμενη πολιτική υπό την μειοψηφική ελίτ θα διαμορφώνει παρασκηνιακά τις εξελίξεις- πολιτική ορθότητα παντού, η διαφορετική γνώμη θα πατάσσεται απηνώς και οι εκφραστές τους θα λοιδορούνται ως αντιστασιακοί και θα συλλαμβάνονται-

Τρανή απόδειξη, έστω και σμίκρυνση είναι η Ελλαδική κυβέρνηση, πλήρως υποταγμένη εις τα ως άνω διευθυντήρια όπου ενώ θεσπίζει άδικους και παράλογους νόμους περί καταναγκαστικών εμβολιασμών, ενσπείρει την κοινωνική διχόνοια, μετακυλίοντας το βάρος της ευθύνης εις την κοινωνία, προκαλώντας διχοστασία εις τους εργοδότες και εργαζόμενους με το στίγμα του εμβολιασμένου και του μη εμβολιασμέου.

Εκ παραλλήλου, το καίριο εν προκειμένω, έγκειται εις την μικρόνοια των εργοδοτών όπου αντί να υποκύπτουν εις το να τους απειλούν, οι κυβερνητικοί, με την δαμόκλειο σπάθη των προστίμων, δέον όπως, να προσέλθουν σε διάλογο με τους εργαζόμενους οι οποίοι απειλούνται κατ’ ανολογία υπό του κράτους δια απόλυση, να συσπειρωθούν ενάντια εις τον δεσμώτη – κυβέρνηση-,  τύρρανο, συμπηγνύοντας ένα αρραγές ενιαίο μέτωπο κατά του παραλογισμού της κυβερνήσεως διότι, αμφότεροι, ήτοι τόσο οι εργοδότες όσοι και οι εργαζόμενοι πλήττονται εκ βάθρων, οι μεν με τα πρόστιμα και με την οικονομική ζημία από τις τυχόν απολύσεις ή θέση των αρνητών του εμβολιασμού εργαζομένων εις αναστολή και οι δε με τις απολύσεις ή την θέση της εργασίας τους σε αναστολή άνευ αποδοχών.

 

Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω