Στὴν ἐποχή μας ἐλάχιστοι ἄνθρωποι ἀφοσιώνονται πλήρως σὲ κάποιο ὅραμα, σὲ κάποια ἀποστολή, σὲ κάποιο ἔργο – λειτούργημα. Ἀκόμα καὶ στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας παρατηρεῖται αὐτὴ ἡ ἔλλειψη. Οἱ Ἐπίσκοποι ἔχουν γίνει κοσμικοὶ ἄρχοντες καὶ οἱ κληρικοὶ ἐπαγγελματίες. Κυλάει ὁ χρόνος καὶ δυστυχῶς τὰ πράγματα λιμνάζουν. Καμία βελτίωση δὲν παρατηρεῖται. Οἱ ὑπεύθυνοι ἀδιαφοροῦν. Τὰ παραδείγματα πρὸς μίμηση δὲν ὑπάρχουν. Ὅλα ἔχουν ἀτονήσει. Λείπει παντελῶς ἡ πνοή, ἡ ἔμπνευση, ἡ δράση. Σὲ αὐτὴ τὴν κοινωνία, ὁ ἀποφασισμένος γιὰ κάτι ἀνώτερο ἀντιμετωπίζεται μὲ περιφρόνηση. Ἢ στὴν καλύτερη περίπτωση μὲ κάποια ἀνοχή. Ὅταν ὅμως τὸ ἔργο του στέφεται ἀπὸ ἐπιτυχία καὶ ἀποσπᾶ τὴν κοινὴ ἀποδοχή, οἱ ἀντιδράσεις πληθαίνουν μὲ σκοπὸ νὰ περιοριστεῖ ἡ δράση του. Καὶ τότε σοφίζονται οἱ ἄνθρωποι πολλοὺς τρόπους. Ἐκεῖνος βέβαια συνεχίζει τὸ ἔργο του ἀπτόητος. Δὲν τὸν πολυενδιαφέρουν οὔτε οἱ ἐπικρίσεις οὔτε οἱ ἔπαινοι. Εἶναι βέβαιος ὅτι ἐπιτελεῖ θεάρεστο ἔργο καὶ γι᾽ αὐτὸ σταθερὰ τὸ ἀναπτύσσει, ἀνάλογα μὲ τὶς συνθῆκες, ποὺ ἐπικρατοῦν καὶ τὶς δυνατότητες, ποὺ ἔχει. Τέτοιους ἀνθώπους διάλεξε καὶ ὁ Χριστὸς γιὰ μαθητές Του.
Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ἀποδέχτηκαν τὴν πρόσκλησή Του νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, γιὰ νὰ γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων», ἐπιβεβαιώνει τὴν καλή τους προαίρεση. Μέχρι τότε δὲν εἶχαν δραστηριοποιηθεῖ σὲ κάποιο ἔργο, παρόλη τὴν καλή τους διάθεση καὶ τὴν ἐπιθυμία τους νὰ συναντήσουν τὸν Μεσσία. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν. Καθὼς περπατοῦσε ὁ Χριστὸς στὴν ὄχθη τῆς λίμνης Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδέλφια, τὸ Σίμωνα ποὺ τὸν ἔλεγαν Πέτρο καὶ τὸν Ἀνδρέα, οἱ ὁποῖοι ἔρριχναν τὰ δίχτυα τους στὴ λίμνη, γιατὶ ἦταν ψαράδες. Τοὺς πλησίασε, τοὺς χαιρέτησε καὶ τοὺς ζήτησε νὰ τὸν ἀκολουθήσουν, γιὰ νὰ τοὺς κάνει ψαράδες ἀνθρώπων. Μὲ ἄλλα λόγια μὲ τὸ κήρυγμά τους θὰ ὁδηγοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους στὴ σωτηρία, ἀπαρνούμενοι τὶς πλάνες καὶ τὸν ἁμαρτωλό τους βίο. Θὰ γίνονταν πνευματικοὶ ψαράδες. Τὰ δύο ἀδέλφια ἐντυπωσιάστηκαν ἀπὸ τὸ κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ καὶ χωρὶς νὰ ζητήσουν τὴν παραμικρὴ πίστωση χρόνου, γιὰ νὰ τὸ σκεφτοῦν, ἄφησαν τὰ δίχτυα τους καὶ τὸν ἀκολούθησαν. Τὴν ἴδια ἀντίδραση εἶχαν καὶ δύο ἄλλα ἀδέλφια, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, τὰ ὁποῖα ἐπίσης ἦταν ψαράδες. Τοὺς κάλεσε ὁ Χριστὸς καὶ αὐτοὶ ἀμέσως ἄφησαν τὰ δίχτυα, τὸ καΐκι ἀλλὰ καὶ τὸν πατέρα τους καὶ τὸν ἀκολούθησαν γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό. Τὸ παράδειγμα τῶν πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ συγκινεῖ ὅλους τοὺς ὑποψήφιους κληρικούς, γιατὶ διαφορετικὰ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ ἀναδειχτοῦν ἄξιοι διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἰδιαίτερα ἡ ἄμεση ἀνταπόκριση στὸ κάλεσμα. Τὸ ἐπίρρημα «εὐθέως» ἀποκαλύπτει τὴν προθυμία τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀφοσιωθοῦν στὸ πνευματικὸ ἔργο τῆς ἁλιείας τῶν ἀνθρώπων. Δυστυχῶς, ὅμως, πολλοὶ ὁδηγοῦνται στὴν ἱερωσύνη χωρὶς προθυμία καὶ ζῆλο. Καὶ αὐτὸ εἶναι φανερὸ σὲ ὅλους, καθὼς δραστηριοποιοῦνται καὶ ἐκδηλώνονται ὡς ψυχροὶ ἐπαγγελματίες, χωρὶς φόβο Θεοῦ καὶ χωρὶς συναίσθηση τῆς ἀποστολῆς τους. Ἡ εὐθύνη τῶν Ἐπισκόπων μ᾽ αὐτὴ τὴν κατάσταση εἶναι μεγάλη. Χειροτονοῦν μὲ κλειστὰ μάτια, παραβλέποντας ὅλα γενικῶς τὰ κωλύματα. Δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἐὰν οἱ ὑποψήφιοι εἶναι ἀνήθικοι καὶ ἀκατάλληλοι γιὰ τὴν ἱερωσύνη, ἀρκεῖ νὰ ζητήσουν νὰ γίνουν ἱερεῖς! Ὅπως δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει καὶ ἡ μετέπειτα ἐξέλιξή τους. Προφανῶς αὐτοὶ οἱ Ἐπίσκοποι ἐνεργοῦν ἐπιπόλαια καὶ θὰ δώσουν λόγο στὸ Θεό. Θὰ ἀπολογηθοῦν καὶ γιὰ τὰ σκάνδαλα τῶν ἱερέων, ποὺ χειροτόνησαν. Ἂς μὴ ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση ὅτι εἶναι ἐλεύθεροι νὰ κάνουν ὅ,τι θέλουν, χωρὶς νὰ εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ δώσουν ἐξηγήσεις σὲ κανέναν. Ἀλλὰ ἂς σημειώσω καὶ κάτι ἄλλο συμπληρωματικό. Ὁ Χριστὸς δὲν διάλεξε τοὺς μαθητές του ἀπὸ τοὺς κατὰ κόσμον ἀνώτερους τῆς ἐποχῆς του. Δὲν ἔψαξε νὰ βρεῖ γραμματισμένους, ἀξιωματούχους, ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας καὶ τοῦ πλούτου. Ὅλοι αὐτοὶ ἦταν ἀκατάλληλοι γιὰ τὸ ἀποστολικὸ ἔργο. Ἐπέλεξε ἁπλοὺς βιοπαλαιστές, καλοπροαίρετους καὶ πρόθυμους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θὰ συνέχιζαν τὸ ἔργο Του καὶ θὰ ὁδηγοῦσαν τοὺς ἀνθρώπους στὴ σωτηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου