Οἱ Οικουμενιστές ἔχουν ἀναγάγει τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους µὲ τοὺς αἱρετικούς, σὲ προσχήµατα, γιὰ νὰ ἐνταθοῦν καὶ ἑδραιωθοῦν οἱ σχέσεις µας, ὡς Ὀρθοδόξων, µὲ αὐτούς. Ἔχει ἀποδειχτεῖ πὼς οἱ διάλογοι δὲν γίνονται πιὰ γιὰ νὰ πειστοῦν οἱ αἱρετικοὶ συνοµιλητές µας γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ «γιὰ νὰ τὰ βροῦµε», ἤτοι: νὰ καταλάβουµε ὅτι «ἡ ἀλήθεια βρίσκεται κάπου στὴ µέση» καὶ νὰ ἑνωθοῦµε! Ὄντως δαιµονικὴ ἀντίληψη καὶ πρακτική! Αὐτὸ ἐπισηµαίνει καὶ ὁ ἀγωνιστὴς καθηγητὴς π. Θεόδωρος Ζήσης: «Οἱ διεξαγόµενοι σήµερα Διάλογοι “ἐπὶ ἴσοις ὅροις” ἀποτελοῦν τέχνασµα τοῦ Διαβόλου, ποὺ ἐπιθυµεῖ νὰ ἐξισώσει τὴν ἀλήθεια µὲ τὸ ψεῦδος, τὴν Ὀρθοδοξία µὲ τὴν αἵρεση. Τὸ “ἐπὶ ἴσοις ὅροις” σηµαίνει ὅτι ἀποδέχονται οἱ διαλεγόµενοι ὅτι µπορεῖ νὰ ἔχουν τὴν ἀλήθεια καὶ οἱ δύο πλευρές· δὲν ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια ἀποκλειστικὰ στὴ µία πλευρά. Καὶ µόνον ἡ ἀποδοχὴ αὐτοῦ τοῦ ὅρου σηµαίνει ὅτι ἀµφιβάλλουµε γιὰ τὸ ἂν ὁ Χριστός, ἡ Ἐκκλησία, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Πατέρες ἔχουν καὶ διδάσκουν τὴν ἀλήθεια. Ἂν στὴν “ἐπὶ ἴσοις ὅροις” συζήτηση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως, λόγω ρητορικῆς δεινότητος τῶν αἱρετικῶν, ὑψηλοτέρου µορφωτικοῦ ἐπιπέδου, διαλεκτικῆς ἱκανότητος ὑπερισχύσουν τῶν ἀσθενεστέρων εἰς αὐτὰ Ὀρθοδόξων ἢ τοὺς ἐξαναγκάσουν µὲ διαφόρους τρόπους, ὅπως ἔγινε στὴν Φερράρα-Φλωρεντία, νὰ δεχθοῦν τὰ τῶν αἱρετικῶν, αὐτὸ σηµαίνει ὅτι βρέθηκε ἡ ἀλήθεια;»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου