Η ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΩΣ ΤΟΥ -- ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

(Ὀρθόδοξη θεώρηση)

«Ἀδελφοί,…μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνῃ καί ἀνομίᾳ; Τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; »[1]

Ἡ ὁμολογία αὐτή τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων, ἀγαπητοί μου ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ὅτι δηλαδή εἴμαστε ναός τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί  τοῦ Χριστοῦ καθώς ἐπίσης « μέλη ἐσμέν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκός αὐτοῦ καί ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ·»[2] ἀναβιβάζει τούς πιστούς ὀρθοδόξους στή σφαίρα τοῦ μυστηρίου τῶν μυστηρίων. Τουτέστιν ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος διά τῆς ἀκτίστου ἐνεργείας καί διά τοῦ Ἰησοῦ, ἔφθασε στά ὑπέρ τῶν χερουβίμ, θεία ὕψη, στήν τελειότητα, στήν μακαριότητα καί στήν αἰωνιότητα. Ἔγινε μέλος τίμιον καί ἔνδοξον τῆς ἁγίας ὀρθοδόξου ἐκκλησίας.

Μάρτυρες αὐτῆς τῆς δωρεᾶς οἱ ἀναρίθμητοι Ἅγιοι, τά πλήθη τῶν ὁμολογητῶν, καθώς καί ὅλοι ἐμεῖς πού κατέχουμε, σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις, τό τριττόν μυστήριον τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης, ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν, καθ’ ὅσον κατέχουμε ἐμπειρικά, τήν αὐτοψία τοῦ Παρακλήτου καί τήν ψηλάφηση διά τῆς χάριτος, τοῦ Ἀκτίστου Θαβωρίου Φωτός.

Ἐντούτοις, καθῆκον ἑνός ἑκάστου ἐξ ἡμῶν εἶναι νά κάνει ἔργο του τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί νά προσφέρει τή ζωή του στήν ἀλήθεια, στήν ἐλευθερία, στήν δικαιοσύνη τοῦ Μεσσίου, ὅπως ἀκόμη νά βιώνει καί νά ὁμολογεῖ τήν ὀρθόδοξον παράδοσιν. Αὐτό σημαίνει νά μή μένουμε στά λόγια, ἀλλά νά πράττουμε τά ἔργα μέ τά ὁποῖα δοξάζεται ὁ Τριαδικός Θεός καί ὅν ἀπέστειλε Ἰησοῦν Χριστόν, Σωτήρα τοῦ κόσμου. Νά μένουμε δηλαδή στίς ἐντολές Του καί νά ἀγαποῦμε τό Ἅγιον καί Δίκαιον θέλημά Του, ἀφοῦ μ΄ αὐτόν τόν τρόπο θυμούμαστε ζωντανά τόν τελικό προορισμό μας, τή Βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθιστάμενοι συγκληρονόμοι μέ τόν πρωτότοκον ἀδελφόν μας Ἰησοῦ, τόν Ἕνα τῆς Τριάδος.

Εἶναι φανερόν ὅτι ὁ πνευματικός μας αὐτός ἀγώνας στηρίζεται πρώτιστα στήν ταπείνωση καί τήν ὑπακοή τοῦ Χριστοῦ, στά δάκρυα τῆς κατάνυξης καί μετανοίας, στήν καρδιακή προσευχή καί στήν ἐγκράτεια μέ γνώση. Ἔρχεται ἔτσι, ὡς δωρεά ἄνωθεν, ἡ ἀπόκτησις τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, πού ὁδηγεῖ στή σοφία καί τή σύνεση, μετουσιώνοντας τό στόμα καί τή γλῶσσα τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανοῦ, σέ στόμα καί γλῶσσα Χριστοῦ, σέ πρόσωπο κατ΄ εἰκόνα Θεοῦ.

Τοιουτοτρόπως λάμπει πάντοτε στόν χριστοποιημένο ἄνθρωπο, τό Θαβώριο Φῶς καί καθίσταται ὁ χριστιανός, εἰκόνα τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ, κατοικητήριον τοῦ Παρακλήτου. Τρέφεται μέ τά μυστήρια τῆς ἁγίας ὀρθοδόξου ἐκκλησίας καί λάμπει πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ, ἐπάνω ὄρους, δηλαδή σ΄ ὅλον τόν κόσμο.

Ποτέ λοιπόν καί γιά κανένα λόγο δέν γίνεται συνεργός ὁ πιστός καί αἰτία στό νά κρύβεται ἤ νά καλύπτεται ἀπό τό πρόσωπο, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ πού ἔλαβε καί κατέχει ἀπό τήν ὥρα τοῦ θείου Βαπτίσματος, τοῦ θείου Χρίσματος καί τῆς φριχτῆς Θείας Κοινωνίας.[3] Φανερώνεται κάθε στιγμή, μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ψυχή καί στό σῶμα ἑνός ἑκάστου μέλους τῆς Ἐκκλησίας, ἡ προσληφθεῖσα ἀναλλοιώτως ἀπό τόν Χριστόν, ἀνθρωπίνη μορφή καί ἀποφεύγει ὁ πιστός τούς εἰκονομάχους, ὡς ἀπό κατάρα, ἐπειδή ἀρνοῦνται τήν θείαν ἐνανθρώπησιν. Θαυμάζει καί προσκυνᾶ τά ἀναλλοίωτα καί εὐωδιάζοντα σκηνώματα τῶν Ἁγίων, ὅπως π.χ. τοῦ Σπυρίδωνος Τριμυθοῦντος, τοῦ Γερασίμου τοῦ ἐν Κεφαλληνίᾳ καί τοῦ Διονυσίου Αἰγίνης, καθώς καί τήν ζῶσαν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι παρουσίαν τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου μέσα ἀπό  τίς θαυματουργές ἅγιες εἰκόνες της, ὅπως πχ. τήν Πορταΐτισσα, τήν Προυσιώτισσα, τήν Μεγαλόχαρη τῆς Τήνου, τήν Παναγία Σουμελᾶ, τό Ἄξιον Ἐστί, κ.ἄ. τῶν ὁποίων τά ἰδιαίτερα θαύματα μᾶς παρέδοσαν οἱ ἱστορικές μαρτυρίες τιμίων ἀνθρώπων [4]. Ἔτσι ἡ Παναγία ζωντανά καί πραγματικά θαυματουργεῖ, μυροβλύζει, εὐεργετεῖ καί παρίσταται ὡς αἰώνια γιάτρισσα.

Ἡ Ἀειπάρθενος Θεοτόκος καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι πολέμησαν μέχρι τελικῆς νίκης τούς εἰκονομάχους ὅλων τῶν αἰώνων πού ἀρνοῦνταν καί ἐδίωκαν τό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀδελφῶν τοῦ Ἰησοῦ, Ἁγίων, τῶν ὁποίων τά πρόσωπα προσπάθησαν καί προσπαθοῦν νά ἀφανίσουν καί νά ἀμαυρώσουν, γι΄ αὐτό καί ὁ Θεός ἄφησε κληρονομίαν στήν ἐκκλησία Του πολλά σκηνώματα ἁγίων ἄφθαρτα, ἕως τήν σήμερον, γιά νά θυμίζουν στούς διῶκτες, τήν τελική νίκη τῆς ἐκκλησίας κατά τῆς πλάνης καί τοῦ θανάτου καί τήν μέλλουσα κοινήν Ἀνάστασιν ὅλων.[5]

Ἀδελφοί μου στῶμεν καλῶς. Χριστός  καί ψυχή μᾶς χρειάζονται. Αὐτές εἶναι γιά ἐμᾶς οἱ ὕψιστες ἀξίες, πού εἶναι αἰώνιες, ἀθάνατες καί ἀναλλοίωτες. Ἄλλες ἀξίες προσωρινές καί ἐπισφαλεῖς , τούς τίς χαρίζουμε. Δέν θά πάρουμε, ἀκόμα κι ἄν χρειαστεῖ νά διωχτοῦμε, νά φυλακιστοῦμε, νά ἀποθάνουμε. Τί μεγαλύτερη τιμή ἀπ΄ αὐτήν;

 Συνηγορεῖ πρός τοῦτο καί ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, λέγοντας καί γράφοντας τά ἑξῆς:« Ἡ παν-ευαγγελία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ περιλαμβάνει καί τό χριστοειδές πάθος τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς «συσσώμων» τοῦ θεανθρωπίνου σώματος τοῦ Χριστοῦ. Σέ τοῦτο τό πανάγιο Σῶμα, τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας βιώνουν τό πάθος τοῦ Σωτῆρος ὡς μέρος, καί μάλιστα ἀναπόσπαστο, τοῦ ἄθλου τῆς σωτηρίας τους. Ἀπό ποῦ συνάγεται αὐτό; Ἀπό τήν κομβική θέση πού κατέχει ὁ σταυρικός θάνατος και ὁ Σταυρός μέσα στήν θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου· θέση πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καί Θεός τοῦ παραχώρησε. Σωτηρία γιά τόν χριστιανό σημαίνει τό νά μαρτυρεῖ καί νά συμπάσχει μέ τόν Χριστό ». Τί μένει λοιπόν;

Νά ἀποκτήσουμε καί νά ἔχουμε Νοῦν Χριστοῦ, γιά νά κατανοοῦμε σέ βάθος τά ἀκόλουθα ἁγιοπνευματικά λόγια τῆς ὀρθοδόξου ὑμνολογίας μας: « Ἵνα τήν σῄν ἐκζητήσῃς εἰκόνα συγκεχωσμένη…»[6]( βλέπε κουρτίνες στήν Ἁγιά Σοφιά μπροστά ἀπό τά πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Θεοτόκου ), ὅπως ἐπίσης, «Χριστέ μου, πού εἶσαι τό φῶς τό ἀληθινόν, τό φωτίζον καί ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ΄ ἡμᾶς τό φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψόμεθα φῶς τό ἀπρόσιτον».[7]

Σέ Σένα ἡ Δόξα, τό Κράτος καί ἡ Βασιλεία είς αἰῶνας αἰώνων. Ἀμήν.

---

[1] Β΄ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘ., κεφ.στ΄, στίχ. 14

[2] ΠΡΟΣ ΕΦΕΣ. Κεφ. ε΄, στίχ. 30

[3] « Ὄσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε,Χριστόν ἐνεδύσασθε » (Γαλ.γ΄ 27 )

[4] Βλέπε τήν εὐεργεσία τῆς Παναγίας τῆς Προυσιώτισσας στόν ὁπλαρχηγό Γ.Καραϊσκάκη

[5] « Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν…»

[6] Θεοτοκίον τῆς ε΄ ὡδῆς, ἥχος β΄, Πέμπτη πρωί

[7] Τροπάριο Α΄ ὥρας